H1 Indonesiä d3 De adoptie van een ingenieur

Na mijn hoofd wat bestudeerd te hebben begint de Camat voorzichtig een conversatie met mij. Met vragen waar ik vandaan kwam op school zat of werkte. Belanda (Nederland) was hoog ingeschat merkte ik. Ik loog en bedroog alles bij elkaar daar ik moeilijk de waarheid tegen deze man kon vertellen. Hij zou mij dan niet meer respecteren dan mijn criminele tegenpartij die mijn 'verloofde' gekocht of besteld had voor een baaltje rijst van vijfentwintig kilo toen ze slechts tien jaar oud was. En daar was nou net om te doen om deze man achter mij te krijgen daar dit ook zou betekenen dat de Indonesische corrupte geest verziekende bureaucratie makkelijker te omzeilen zou zijn daar hij de Burgemeester was van deze uithoek: Karam Ayam, tegenwoordig Karang Anyar wat 'Gare Kip' betekende. Gevestigd te Cilacap, ongelooflijk maar waar. Dit in verband met een eventueel huwelijk met Tini met alle papieren rompslomp die er dan automatisch aan vast zou zitten.

Ik vertelde hem dat ik en mijn vader in de politiek zaten en in Indonesië waren om het nieuwe vliegveld in Jakarta; Cikareng Dua (Cikareng Twee) op Sukarno Hatta Airport van Taxfreeshops te voorzien welke eigendom waren van mijn vaders zwager die toen nog het bedrijf Wesimex bezat, in fusie zat met Golden Tulip Hotels en ook leverde aan onder andere Schiphol. Ik gaf hem mijn visite kaartje met de gouden cirkel van Verenigd Europa wat helemaal nog niet bestond maar ik liep op de tijd twee jaar vooruit wat er heel officieel uitzag. The UETC; The United European Trading Company 'Francis Borst, Overseas delegate management,' stond eronder in gouden letters. Dit bedrijf bestond niet maar zou wel opgericht worden als ik het voor elkaar zou krijgen 10 orders binnen te slepen voor Import Export naar Nederland maar dat is een ander verhaal.

Maar ik vond het gelul wel genoeg en gooide het op een andere boeg en vroeg waarom ze zonder stroom zaten op die berg van hem als er een rivier op de top ontspringt en de gehele berg afloopt. Al die arme mensjes zei ik maar dacht aan mezelf daar ik haast in de fik gevlogen was bij de heftige vrijpartij met Tini en daar een olielamp bij brak. En ik wilde wel stroom in mijn nieuwe pand op die berg! Hij kijkt me verbaast aan.
"Gooi er een dynamo in maakt er een klein waterrad aan wat ik voor het gemak propeller noemde want hij snapte me niet, en trek een paar kabeltjes dan hebben al die mensen stroom."
Hij begon Javaans (Soendanees) te praten tegen mijn schoonvader in een zware bromstem met vreemde korte keelklanken wat leek als Apachetaal of zo gemengd met langzame zwaaiende handgebaren en op zijn hart slaande. Kon er geen touw aan vast knopen en voelde me behoorlijk oncomfortabel daarbij totdat ik bij mijn nieuwe 'schoonpa' een lach zie verschijnen. Dat was alvast meegenomen. Deze man loopt op me af knielt pakt mijn hand en kust deze en vertelt mij tot mijn verwondering dat ik geadopteerd ben door 'het opperhoofd,' de Camat himself en moest dit als een grote eer beschouwen.Ik bedoel het was niet precies Bram Peper, misschien wel net zo corrupt doch een andere vertoning. Hij had groot respect voor mij, dat kon je van Peper niet zeggen daar ik een doorn in zijn oog was geweest net als al mijn maten van vroeger en Tini's vader vertelde dat dit de eerste keer was dat dit adopteren ooit was gebeurd.
 
Met open muil zit ik de Camat aan te kijken met zijn veren in zijn hoed op zijn hoge stoel.
Is dat mijn nieuwe vader? Dat is dan al de derde dan in één dag tijd, mijn eigen pa meegeteld. De Camat ziet dat ik ietwat verbouwereerd over kom en loopt naar me toe en legt een hand op mijn schouder en zegt dat hij trots is een ingenieur als zoon te hebben en mij graag te helpen bij mijn problemen omtrent Tini. Nu zou hij graag toch wat bier willen en wij proostten met ons drieën op ons nieuwe verbond. Hun uiteraard niet wetende van mijn eigen plannen.
We spreken drie dagen later af en beloof mijn familie op te halen in Jakarta die slechts uit mijn vader bestond en hopelijk een politiecommissaris genaamd Anton Reker die een fantastische Colt Magnum in zijn zijholster droeg onder zijn colbert. En dan zou de Camat het verder tussen onze families regelen. Uiteraard vertelde ik dit niet en wilde dit als troef gebruiken en wist ook helemaal niet zeker of mijn vader wel mee zou gaan laat staan Anton Reker. Acht uur met de trein mee en dan nog wat junglepaden en andere hindernissen is geen kattenpis. Mijn liefde voor mijn meisje maakte me echter hoopvol en vastberaden.

Ik kreeg een groep vrijgeleiden mee die mij begeleiden in de naam van de Camat tot aan Prowokorto en wachten netjes tot ik veilig op de trein zit, tussen kippen, geiten en tweehonderd schoolkinderen die mij allen staan te bestuderen met klootogen gekleed in smetteloos witte uniformpjes en blubber aan hun schoenen. Ik trek mijn hoed schuin over mijn gezicht en dacht na hoe ik dit aan moest gaan pakken en viel kort daarna in slaap. Ik had vanwege en tekort aan slaap, 'overwerk' en het vroege drinken van een litertje bier wel zeven uur in coma zitten slapen. Een luid snerpend piepend afremmende trein maakt mij wakker in een stad net een uurtje verwijderd van Jakarta. Kijk dit schoot alvast op en scheelde alvast een ellendige terugreis. Ik had deze keer niets van de aftandse bruggen en het gevaar gemerkt. Ze hadden me zo kunnen rippen en had ik nog niets gemerkt of zou slapend in een ravijn zijn gestort. Ik hoopte en bad dat mijn vader en Anton de commissaris van Oost Jakarta mee terug zouden gaan nar Cilacap.