H1 Indonesiä d3 De zoon van Reagan

Mijn vader is al snel akkoord na mijn vreemde verhaal over de uithuwelijking van mijn vriendin en mijn hulpkreten aangehoord te hebben. Ook heeft hij voor elkaar gekregen dat Anton Reker de schietgrage commissaris met ons meegaat en ene Ed Rumambi die een zakelijk raadgever en vriend van ons was in die tijd. Deze Ed is zo glad als een paling in een emmer snot en een zeer goede oplichter uit Manado die heel Jakarta gek liep te maken met zijn mooie praatjes. En wij profiteerden van zijn kennis en leerden gretig van hem. In een land van corruptie en oplichting is het wel zo fijn als je één stap voor bent daar waar het nodig is. Wat hebben wij gelachen met die man, die zwaar misbruik maakte van zijn blanke gezelschap in ieder situatie.
Ook als wij na een bijna gezellige heenreis richting Karang Anyar, daar ik met niets anders als die meid in mijn kop zat, kan deze Ed het weer niet laten als wij aangekomen zijn in Prowokorto en vanwege de vermoeiende treinreis en het vele bier onderweg, besluiten te overnachten in het enige Hotel tussen Prowokorto en Cilacap.
"Laat mij maar even praten," zegt Ed met zo een typische Indostem die door zijn neus klinkt, ons tegenhoudende voordat wij de trap van het hotel op willen lopen.
"Wachten jullie maar even," en geeft een knipoog naar ons.
"Je gaat godverdomme niet gek doen hóór Ed niet nu!," roept mijn vader hem na. "Ik ben gebroken en wil een bed, dus geen problemen Ed." Op zijn voorhoofd naar ons tikkend.
Ik en Anton wuiven dronken het hele gedoe weg met een gebaar van 'hij bekijkt het maar, we zien het wel'.
Anton zijn dikke buik schudt van het lachen en staat wachtend aan zijn snor te draaien. Daar stonden we dan in die bloedhete zon te wachten op God weet wat Ed nu weer aan het sjoemelen was.
We willen net een plekje schaduw zoeken als er een rode loper over de trap gerold word en waar Ed over naar beneden loopt ietwat haastig en knipogend voor de Chinese eigenaar uit.
Hij pakt ons snel bij de armen en zegt: "knik maar ja, als hij iets vraagt," en gaat verder: "Frans jij bent de zoon van Ronald Reagan, Jan, Anton jullie zijn zijn bodyguards!"
"Frans jij bent incognito op reis door Java om de economische mogelijkheden te bekijken," verteld hij vliegensvlug onhoorbaar voor de Chinees met een onbeweeglijke mond.
"Ed je bent knotsknettergek! en geloof die chinees dat?" Vraagt mijn vader ongelooflijk en gegeneerd.
"Zeg maar ja als hij iets vraagt, altijd goed." Beantwoordt hij zonder blikken of blozen
We zijn allemaal bloedlink op Ed maar konden nu niet meer terug. Hij is gek wisten we maar nu ging hij wel heel ver!
"We mogen gratis verblijven," ging hij verder. "Lekker toh?" De g sprak hij nooit uit. "Vrouwen bier eten slapen alles voor niks!"
"Waarom doe je dat nou Ed heel vervelend, het kost haast geen reet dat Hotel!" zegt mijn vader. Ik en Anton liepen al waggelend dronken de trap op en lieten hun nog even bekvechten.
De hele staf van het hotel en alle kamermeisjes en obers op een rij in de gang maken een diepe buiging als we binnen komen. Ik loop achter Anton die mij aan de directie voorstelt als Francis Reagan en houdt een vinger voor zijn mond en zijn andere hand op zijn Colt in het spierwitte holster, van "ssst niet verder vertellen," waar we een nog diepere buiging opkrijgen een heftig 'jazeker' bevestigd krijgen.
"Of je de mensen een hand wil geven Francis," vraagt Anton mij. "Het hoeft niet hoor als je er geen zin in hebt."
"Zeg maar dat dat goed is maar ik wil binnen vijf minuten ijskoud bier!" Fluister ik terug in zijn oor.
"Uitstekend plan beschouw het als geregeld"
Anton ging nu ook populair doen. Ik en mijn vader die inmiddels met zijn Rayban op om hem heen kijkend om zijn opdracht heel serieus te nemen om niet door de mand te vallen, geneerden ons dood.
Pa en Ed staan achter me en geven ook wat handjes schudden weg. Zo gaan we onze adem inhoudend de gehele rij af.
Ed stelt zich voor als Minister van binnenlandse zaken en economie. "Zo is het genoeg Ed," sist mijn vader hem toe uit een mondhoek.
Na dit vlot en trillend op mijn benen gedaan te hebben, volg ik Anton die met grote stappen op het Restaurant afliep wat geheel was ontruimt voor ons en waar er een tafel met vier flessen Anker bier met bierpullen en een emmer ijs klaar staan. Mijn vader en Ed ieder aan een zijde van mij volgen ook.
"Vuile vuile pestpleurislijer dit vergeef ik je nooit," gift mijn vader naar Ed met een spierwit gezicht, net als mij lachend als een boer met kiespijn.
Als we eenmaal aan het bier zitten komen we een beetje bij en draait mijn vader een slag van honderd procent om, in manier van denken en praten.
"We kennen lullen wat we willen maar hij heeft het wel weer voor elkaar!"
Ed lacht als de slang Slis uit de tekenfilm van Robin Hood en zegt:
"Alleen één klein dingetje.." Nou gingen we het krijgen, wisten we.
"Er zit een compagnie soldaten in de buurt en die komt zo langs."
"Godverdomme waarom dan?" vragen ik en pa te gelijk.
"Niets bijzonders alleen lachen knikken en een hand geven."
Onze blikken ontmoeten elkaar en er stond vuur in onze ogen.
We konden hem wel verbranden.
"Maar ik heb ook goed nieuws," zei hij tegen ons nog witter geworden gezichten. Anton keek nergens van op en ging door met het kluiven van zijn kip.
"Goed nieuws? Van jou, ellendeling!" zegt pa die op een humoristische manier voortdurend in de clinch lag met Ed als Abott en Costello.
"Jazeker die Chinees laat vrouwen komen zonder iets te vragen!"
"Ja jijwel viepeuk!" "We kennen je toch Ed." "Je hebt weer flink misbruik van de situatie lopen maken."
Hij lacht om zijn eigen slimmigheden en zegt zoals altijd niet meer dan: "T, t, t," op een manier; 'van dat is niet waar'.

Legertrucks stoppen voor deur met luid geronk en gerem.
"Nu maar even meespelen dan," zegt Costello weer, "Daarna zijn we klaar."
"Wij zijn nooit klaar met jou," zegt Abott.
Ik schrik me rot als er twee minuten later in de gang op de rode loper een heel regiment soldaten staat. In strakke houding in vol ornaat en mitrailleurs allen dezelfde kant, het plafond gelukkig, opgericht.
"Geef acht!" Schreeuwt de met nog meer medailles behangen Sergeant die verdacht veel op een kerstboom leek. Groen met slingers, glitters en strepen. Hij had dezelfde snor als Anton en stond met een glimmend zwaard met een rode kwast aan het heft langs zijn bovenarm omhoog houdend, doodstil op ons te wachten. Ik en mijn vader en nu ook Anton slikken onze ellende door en gaan helemaal lazarus, proberend gelijk stappend volgens protocol de rij langs waar we snel mee op hielden wat dat hield voor geen meter, letterlijk dan.
De soldaten keken strak voor zich uit en keken ons niet aan als ze va ons een schouderklopje krijgen. De sergeant krijgt een hand, geeft een saluut en een order naar zijn regiment die allen tegelijk het Hotel weer uitmarcheren. De sergeant draait zich bij de uitgang met een stevige stamp op de grond nog eenmaal om salueert nog een keer en verdwijnt.
Ik ging haast van mijn stokkie en plofte opgelucht op het bed neer in een van de aan ons toegewezen kamers die op allen een rij zaten.

Als ik net slaap word er op mijn deur geklopt en staan er twaalf mooie meiden even strak op een rij in saluut met mijn vader en Ed ervoor. Helemaal dronken hadden zij hun aan leren treden en marcheren. "Een twee drie mars," liet mijn vader hun heen en weer paraderen door de gang, "zodat ik ze goed kon bekijken," zei hij.
Mijn vader nu helemaal in zijn rol riep: "geef acht!"
"Pleur op jullie stelletje gekken, ik wil slapen," zei ik vermoeid en helemaal verliefd. Ik hoorde Anton hard snurken dwars door zijn gesolten deur heen.
"Frans," zegt Ed, "Jij bent Reagan weet je nog, je moet er drie uitzoeken anders maak je de directie ten schande," knipoogt hij naar mijn vader die zegt: "Jaaa Frans," om mijn leed iets proberen te verzachten wat mijn 'verloofde' betrof.
Na een snelle blik, pik ik er drie uit en plant ze neer op mijn voeteneind van het bed en gooit de deur met een smak dicht en ging verder slapen.
Als ik net wegzakt wordt er keihard op de muur gebonkt van mijn kamer waar ik wakker van wordt en verbaasd en verdwaasd zie ik drie mooie meiden op mijn bed naast mij zitten. De hele kamer trilde.
De dames kijken mij verschrikt aan waarop ik mijn schouders ophaalde. "Weet ik veel."
"Wisselen!" word er keihard geroepen.
 
 
 

© oktober 2008, Franciscus Borst, BasicPublishing.nl