H1 Indonesië d26 De oversteek naar Handoleum

We lopen rustig de branding van Pantai Carita af langs een turkooizen zee met prachtige koraalbedden op weg naar de kleine vissershaven Labuan waar het rustig en kalm is als wij aankomen alsof we in een setting van een western zijn beland: een dorp in siësta. Een spookstad want op die twee uurtjes na dan wanneer de ferry om de dag naar Sumatra hier vandaan vertrekt en of aankomt kwamen we later achter en waar we later ook nog eens gebruik van zouden maken, was het hier vrijwel uitgestorven. Na een hapje eten en een biertje, we moesten echt zuinig doen daar we al ons geld verzopen en anders verbrast hadden, gingen ik en Harna op zoek naar een visser die ons wilde brengen naar het eiland Handoleum.

Dit kostte nogal wat tijd daar er gewoon geen mensen te vinden waren omdat deze aan het vissen waren ver weg op zee of eenvoudig sliepen. Deze toch eenmaal gevonden na het blijven beuken op een deur waar een auto voor geparkeerd stond en waar een aangeknoopte boot vast lag aan de steiger op de kust waaraan het huisje zich bevond waardoor wij aannamen dat hier iemand thuis moest zijn en terecht. De gescheurde verrotte deur piept krakend van het zeezout en zand in zijn scharnieren open. Voor ons stond een oude kromme uitgeteerde man waarvan de ribben te tellen waren in een witte onderbroek en een kapiteinspet op. Er staat een lelijk anker op zijn onderarm getatoeëerd. Als hij lacht geeft hij één zwarte tand bloot, de rest is weggerot. We vertellen hem de bedoeling en voorwaarden.
Het afpingelen van het bedrag nam een dik uur in beslag maar toen was de deal eindelijk rond. We zouden om twaalf uur vertrekken was de afspraak en ongeveer om een uur of vijf uur a half zes aankomen op onze plek van bestemming als er geen storm zou komen tenminste. Hij keek naar de lucht en zei dat hij dit niet verwachtte. Ons voorstel: we betalen hem de helft van het geld op de heenweg en de andere op de terugweg en hij was het daar mee eens na wat sikkeneurig tegenspartelen. Of hij op het eiland wilde blijven moest hij van ons zelf maar uitmaken. Hij besloot dat hij daar zou gaan vissen omdat dit een zeer goede stek was volgens hem en dan zou overnachten in zijn boot. Of wij wisten hoelang we bleven? Nee dat wisten we niet.

We vertellen Andy en Dirk het goede nieuws van de deal en besluiten vast achter de boot te gaan liggen voor een tukje te doen daar het toch eb was en omdat we nogal vroeg, acht uur,  ons 'kokosnotenhotel' uitgezet waren en dit is vroeg als je dan net pas een uurtje slaapt. De tweede reden was dat hij, onze 'kapitein' ons niet kon ontsnappen van de deal die was gesloten die hij nogal met tegenzin bleek te zijn aan gegaan.
We gaan zoveel mogelijk in de schaduw ervan liggen om ons tegen  zonneverbranding te beschermen. Heremietkreeftjes lopen over ons heen alsof we voor dood lagen. We vonden het best zolang ze maar bij ons oren en gezicht wegbleven.
Dan een harde klap met een peddel tegen de rand van de houten sloep waar op de punt een houten hok met een deurtje stond van een kubieke meter met daarin een dieselmotor en een schoorsteen er boven op, wat zitplanken en wat peddels maakten de 'boot' compleet. We schrikken allen versuft verbrand en allerlei ongedierte uit zee van ons af slaand wakker. Een kleine krab hangt aan mij oor en dat etter liet niet los. Dirk was in zijn neus gebeten en had ook een kleine snee. Als Andy en Harna ons staan uit te lachen begint Andy op zijn kruis te slaan want hij werd in zijn ballen gebeten. Er was namelijk iets in zijn broekspijp gekropen.
"Selamat siang," klinkt er lachend gebrom; "Goedemiddag."
"Klaar om te vertrekken?" Vraagt de oude kapitein met zijn maat er naast.
Dirk en Andy kijken mij en Harna boos aan en vragen ons waar wij hem opgegraven hebben.
Ik had een simpel antwoord: "Als deze man zo oud geworden is in zijn honderdjarig vissersleven, zou hij dan dit ene reisje ook niet overleven?"
Daar had ik volgens hun een punt en ze waren trouwens toch te moe en te dronken om er nog tegen in te gaan en waren blij te vertrekken om ons grote avontuur tegemoet te gaan. We duwen met ons zessen de boot in zee. Eenmaal in zee duwen zij de boot tot buikdiepte klimmen erin en starten zij de dieselmotor en vragen ons in te stappen. Met onze tassen boven ons hoofd lopen wij een meter of tien naar de boot. Ik met hele grote krachtzettende passen en vloog eenmaal mijn tas in de boot gesmeten als een speer mijzelf optrekkend en de boot in laten vallen. Dit vanwege een haaientrauma uit mijn jeugd. Ik moet niets van zee hebben, echt helemaal niks.

Een teringherrie die diesel maar we waren op weg. Onderweg tijdens de grote oversteek van kaap naar kaap in dik vijf uur zien we dolfijnen, vliegende vissen en heel in de verte zelfs een wal- of potvis volgens de kapitein welke ik trouwens niet kon ontdekken. Voor we ons eiland bereiken vaart hij nog even langs de 'Anak Krakatau' oftewel 'het kind van de Krakatau' daar alleen nog de top ervan te zien was sinds de wrede uitbarsting van hem waardoor er honderdduizenden mensen zijn verzopen. Hij rookte nog steeds behoorlijk, spuwde nog steeds wat steentjes de lucht in en wat as. Ik vond het mooi maar vroeg toch maar voor de zekerheid snel door te varen. Het was in een half uur bekeken en kwamen wij aan op Handoleum. Precies bij de ondergaande zon die ons, de zee en het gebladerte van het eiland roodoranje kleurden, wat het eiland dat ons verwelkomde aan het eind van de steiger met een scheefhangend bord aan een paal met: 'Welcome to Handoleum' veranderde in een soort cartoonachtige sfeer uit junglebook. Met aan de ene kant in de verte; de rokende blauwe Anak Krakatau als uitzicht en aan de andere kant een groene kustlijn van de jungle op een klein kilometertje afstand waar we morgen naar toe zouden gaan. Het eiland is niet groter dan een anderhalve kilometer in doorsnede en loop je in een uur rond. Het eiland ernaast is een rustplaats van duizenden vliegende honden genaamd Kalongs een grote soort vleermuis. Die overdag ondersteboven hangend slapen en 's avonds naar onder anderen ons eiland overvliegen om te roven op insecten, eieren en ander klein kruipend of pas geboren ongedierte. Op dat moment zetten wij voet aan land.


 

© november 2008, Franciscus Borst, BasicPublishing.nl