Als ik 's morgens wakker word met een pijnlijke grimas, kijk ik in twee reebruine ogen met lange wimpers, in een voor Indonesisch begrippen blank gezicht, een fotomodel met een kort koppie van achter geknipt, met een lange lok van voren.
Ik was gelijk verliefd, en zij ook. Dat was duidelijk, er was een click.
Zij was mij aan het verbinden en zegt mij even op te tanden te bijten, als ze met de Jodium te keer gaat. De kogel had ze al verwijderd tot mijn verbazing. Ze had me zo dronken gevoerd en Rohypnol gegeven de avond ervoor en mij knockout gemaakt, zodat ik de pijn niet zou voelen. Ik was het hele stuk kwijt. Zelfs de aankomst kon ik mij niet herinneren.
"Hebben wij misschien..?", vraag ik mijzelf kennende, het vingertje tussen ons heen en weer wijzende.
"Oh I'm sorry I'm Yani's girlfriend, Linda".
"Not yet, Francis".
Wow! Dat belooft wat!
Godverdomme precies waar ik verliefd op word, mijn maat zijn vriendin, terwijl de klerelijer al twee vrouwen had, waarvan een in Cikampek en een in Karawang en zes kinderen totaal.
Ik had niks, hij alles en nou dit.
Ik zag de angst en toch ook opwinding voor de situatie, in haar ogen. Ook vond zij het vreemd dat ik haar aan bleef staren. Angstloos dat wil zeggen zonder respect voor Yani, maar wel met zelfrespect voor mijzelf om geen maat te naaien. "Zeg maar niets, rust nog maar," en geeft mij een kus op mijn voorhoofd en houd haar vinger voor haar lippen als teken, mondje dicht. Gelijk zwaait de slaapkamerdeur open en Yani komt met grote stappen binnen.
"Hey Francis, still alive son of a bitch?". Waarna hij hard begint te lachen.
"It was crazy hey? Yesterday?". Zei hij nou son of a bitch?
Nou is zij mijn. Dat is het enigste waar je jezelf tegenover mij mee opbreekt, foute dingen over mijn familie zeggen, dat zit heel diep. Zo ben ik opgevoed. Je hebt bijna niets aan je familie maar laat je naam nooit beledigen, en zeker je moeder niet. Ik zweeg en dacht, Yani ik ga Linda nemen. En hard ook.
Maar wel heel voorzichtig, dat wist ik ook zeker. Ik zou mijn kans nog wel krijgen, kwestie van tijd wist ik.
Achter Yani's rug geeft zij mij nog een knipoog, en tikt op haar voorhoofd en wijst even snel naar Yani, die tegen mij staat te praten.
"Ya terima kasih (bedankt) Suus, see you later", knikte ik begrijpend en wegsturend met mijn wenkbrauwen. En zij slaat de deur hard dicht.
Oh oh, hier was iets gaande. Zij hadden bonje. Om mij misschien?
"Ja het was heftig, gecondoleerd met opa, problemen met je vriendin?", viste ik.
Even schieten de tranen weer in zijn ogen en dan meelijwekkend zielig kijkend: "Always,".
"Mm?," Why?".
"She's very, very difficult".
Very very lekker ook, dacht ik.
"Paya Francis!". (moeilijk).
Fantastisch, dacht ik moeilijk kijkend met hem mee knikkend.
Zij bleek een beroemde rijke popster, die net twee jaar schoon was van de alcohol en pillen, waar je echter niets meer van zag, wat een schoonheid. En spelen met die gitaar en een mooie stem, want die zelfde middag zit ik op mijn linkerbil op een klapstoel naar een generale repetitie in de tuin van haar villa te kijken. Een band met nog vier leden, beetje
'Guns and Roses-achtige muziek,' met de heldere zuivere hoge maar toch felle zang van haar er over heen.
En die bewegingen, het leek Nena wel uit die negenennegentig luchtballonnen, met haar paarse leren broek en die heupen, ik werd gek. Ik was helemaal verkocht, wat een lichaam, wat een stem en dat koppie. En zo bijdehand. Fuck, kutYani!
Hij zat tegen mij te lullen, ik hoorde hem helemaal niet en zij bleef mij maar aankijken terwijl ze mij recht in mijn ziel zong.
Ik stikte bijna.
"Hey, Francis, everything allright you look a little bit white in the face".
"Maybe you rest some more, you lost a lot of blood".
Krijg ik nou ook nog genegenheid voor hem? Het is geen verkeerde gozer, wat een rotzooi.
"Nee Yani het gaat wel, just the Rophy's from yesterday I think".
"En wat vind je van mijn vriendin? Vraagt hij.
Ik werd rood. Foutje bedankt. Applaus voor jezelf en de groep, klootzak. Hij zag het en reageerde niet. Bang? Kansloze situatie voor hem ook om aktie om wat dan ook te ondernemen, we zaten tenslotte ondergedoken.
"Ze kan goed zingen," beantwoorde ik, zijn blik ontwijkende en met trillende stem, wat bijna onhoorbaar was gelukkig, door de harde muziek. Ik zat nu even niet op een heftige confrontatie te wachten, met een gat in mijn hol.
Zij kon waarschijnlijk goed liplezen of zo, want ze bleef niet tekstvast, en moest zenuwachtig lachen, als Yani haar aankijkt en haar hoofd van hem wegdraait met een chagrijnig en minderwaardig gezicht. Om mij daarna weer starend toe te zingen. Ik geneerde mijzelf en stond op en liep een beetje hinkend weg, met de woorden; "Ik ga nog even liggen". Godverdomme, ze is wel brutaal zeg, dacht ik. Ik voelde me gelukkig en verloren in de situatie tegelijk. We wilden elkaar nu hebben, wat onmogelijk was. Wat weer nieuw voor mij was. Tot nu toe was ik nog nooit bang ergens voor geweest of een uitdaging uit de weg gegaan. Maar dat was het issue niet, ik ben geen matennaaier, maar als ze ruzie hebben, maakt het wel makkelijker. Ik besloot er een nachtje er over te slapen.
Ik word de volgende morgen vroeg wakker, als ik een fikse ruzie hoor uit de slaapkamer naast mij, Suzie met Yani. Mooi, mijn bedje is gespreid. Dacht ik.
|
