er staat een boom
vlakbij mijn raam
het is een treurwilg

zijn tranen kruipen
naar de winter
losgeraakt
doorheen de nacht

ik wil niet zien
waar de zomer ligt
of waar ik mijn adem
heb achtergelaten

ik vlucht wel verder
op stille voeten
ontkleed mijn dromen
van ster en maan

want de lippen
die mij hebben gekust

ze doofden na lust
en vergaten mijn naam



kerima ellouise ©

 

 

ik heb nog nooit iemand zo liefgehad
zong jij
en ik begreep je woorden van groot geluk

want uit mijn mond zweefde
een glimlach naar de Japanse zomer
een oud geheim
nu op alle winden vrij

ik weet dat toen de nacht viel
tussen het klavier en romantiek
jij verder droomde in je eigen zonnetuin

en ik met mijn laatste zekerheid
de ogen sloot en onder zachte regen
de letters vergrootte

in de klanken van je hele zijn


kerima ellouise ©

 

ik praat met jou
geen woordentaal
spreek noch hoor ze
in het Drents

jij raapt de klanken
van ontmoeten
schommelt ze zacht
en als mens

het beeld blijft
aan mezelf gelijk
in het ademen
van het bloed

vol eenvoud
in je hele zijn
plooi je letters
zonder woordenboek


kerima ellouise ©


opgedragen aan F.E.

 

photographer : Frits Elders ©

ik heb de stilte ontmoet
niet achter in mijn tuin
waar de buurvrouw onbarmhartig
haar woorden laat veren
slordig uit de bodem geschraapt

zo denk ik, rechtop staand
zonder bewegen
onder de late lucht

het is nu zomer en met
vlinderfladderende armen
snijd ik vogels en
paarse wolkjes uit
het licht omlaag

vol gedragen bruidsvluchten
die in stille verwachting
het behoedzaam tasten
in zachte kleuren drenken

ik ga zitten
en kijk hoe schaduwen
langzaam uit de aarde komen
hoe stil de stilte wordt

en denk
was jij maar hier
ik zou je de dromende heide schenken


kerima ellouise ©

   
  bron afbeelding : http://www.avalonfilms.fr/photos/VOX/Voix01.jpg

 

 

schaduwen
worden dieper langs
de oevers van het meer

ik vraag me af
hoe je in open wonden
eenzaamheid kan herkennen

ik kan niet inademen
en ademhalen
vlaag na vlaag

ik zal weer aan
mijn eigen stem moeten wennen

het water lijkt bijna zwart
zo naakt


kerima ellouise ©

 

zeg het aan niemand
dat morgen dit blad
onbeschreven zal zijn

de dood komt immers
mijn handen binden
aan ‘t hoefgetrappel
in de nacht

waar zweepslagende
doden stormen over
natte straten en

lichamen verraden,
naamloos geketend
aan de zwarte adem
van de stad

zeg het aan niemand
dat ik morgen
onbewoond zal zijn

wanneer een schot
weerklinkt langs
alle zijden van
dit blad


kerima ellouise ©

 

 

en altijd zal de nacht
alle zijden omringen
van het open raam

ik fluister enkel
een waaiende ruimte
dieper dan geluid

mijn handen zijn
immers te klein om
je toe te dekken

vergeef me
het onmogelijke
ik ben niet groot genoeg

ik had zo graag
naast je willen liggen

nachtenlang
dagenlang
en willen waken

vergeef me mijn ontwaken


kerima ellouise ©

 

vertel me niet
hoe ik moet dromen
of hoe de horizon beweegt

jij staat op een rots
en rolt een schaduw uit
over zee

ik zie meeuwen
in de verte

kon ik maar dichter, drijven
waar de wolken wachten, drinken
van de diepe gloed

geen golf raakt jou
of het licht dat tegen je gezicht
de dageraad zoekt

in de verte

vertel me niet
hoe ik moet vliegen
de lucht is gevuld met
dode vogels

jij staat op een rots
en ik in mijn dromen


kerima ellouise  ©

 

dicht
bij
in het veld
sta ik
de wind waait

om een boom
ontworteld
in diep bruine aarde
donker

ginds
ver
jaagt de storm
de wolken
leeg

en schijnbaar los
hou
vast
heb ik je daar ontmoet

onwaarschijnlijk
uren
ver
droomd


kerima ellouise ©

 

 

als ik over jou vertel
zit ik vaak op mezelf te wachten
stil starend
naar de richting van de wind

jij
die het eenzame raakt
door de woorden van morgen

ligt uitgestrekt
in verre gedachten
ongekend in handen
van gisteren en vandaag

als ik je tederheid ontvouw
in kleine druppels regen
zie ik jou
mijn glimlach vragen

jij
die mijn adem weent
in de voetstappen van morgen

in een verhaal
dat de wind als herinnering
draagt


kerima ellouise ©

hoe lief
een nachtegaal
passie leegschudt in huiverend glas

woorden kweekt
als rijpende vruchten
tegen een bezinnende boezem
net voor de val

in licht en donker met
een buitelend hart
schaduwen temt
langs de kamerwand

de bodem vult
met geoogste sterren :
haar dromen in een
komende dans


kerima ellouise ©

photographer : Frits Elders ©

ik laat de lente
in mijn handen spelen
wanneer ik een gedicht
op het linnenwater teken

over vlinders die gaan slapen
onder de verlegen schaduw
van onbedwingbare woorden
die ik zachtjes als nevels
uit mijn ogen laat stromen

naar de duizend stappen
die ik dans met jou
op een lichtsluier
van je lach

eindeloos mag ik zijn

in de dauwdromen
van jouw dag


kerima ellouise ©

Photographer: Ian Britton

dagen korten
in het nachttij
van een dromendichter

sterven in de duinen
van het eigenzinnig hart

woorden staren
wangenbleek
naar het ongekende afscheid

waar ik de zilte vloed
in mijn zakdoek druk

zilverwit
sterven vleugels
door de stilte van een open zee

op vreemde vogels

schrijf ik blauw wat eenzaamheid is


kerima ellouise ©

in stof en zand
wind en wolken
heb ik jouw naam gezocht

ik heb gevloekt getierd
gehuild gebeden
gezwegen

en ik ging verder, keek
in de eerste tweede derde
persoon, zocht
zelfs in meervoud

maar elk woord
bond me vast
aan mijn honger

ik kuste lippen
bomen bloemen
de stroom van een rivier

verleden en heden

en hoorde de toekomst
jouw naam fluisteren

- morgen -

maar morgen kwam te laat


kerima ellouise ©

we lachten
blauwe wangenwolkjes
dicht bij de zee

vielen in armen
van zandgegolfde duinen
langs groetende halmen
en de wind om ons heen

we bekleedden de liefde
met zonzomerse zoenen
onwetend van de woorden
die het tij heel zachtjes schreef

met een mondvol sterren
bewoog jij je schaduw
toen ik langs de stilte
van dromen gleed

nu breng ik me buiten mezelf
en drijf zinloos met wolken mee


kerima ellouise ©

 

vreemde droefheid
bouwt muren
rond woorden
en steeds vaker
ben ik de schaduw
van iedere dag

onder bomen
en wolken
dicht gewaaid

krom ik mijn handen
rond het eenzame lied

over druppeldiepe
stenen en
rauwe monden

schuurt het zand
de hese zinnen

van vogels die
ik niet herken maar
stroomafwaarts huilen

achter de schaduw
van mijn stilte

bouwen muren
de ruimte
voor einde – woorden


kerima ellouise ©

zonder ophouden ga ik
elders wenen
dan in transparante luchten
die ik met open ogen
hellend verlies door de
gedoofde woorden van morgen

rusteloos en zonder einde
onder het drukkende puin
van gisteren
ga ik graven in elk geluid
dat de dood wekt
door drijvende kiezels
die ik radeloos gooi
naar alle tranen van
mijn vlakke eenzaamheid

op bevroren vogelvleugels
schrijf ik een afscheidsbrief


kerima ellouise ©



bron foto : http://www.import.nl/viewobject.php?id=184