Fotografeer nu voor later, maar weet ook dat later NU is ! KLIK OP DE FOTO VOOR EEN VERGROTING
02-01-2006
HOERA!!!!!
Vanavond rond negen uur is de 1000ste bezoeker aan mijn blog geregistreerd! En dat al zo vroeg in het nieuwe jaar ! Helaas kan ik de bezoeker niet traceren, maar als je rond bovenvermelde tijd op mijn blog bent geweest, is de kans groot dat jij de 1000ste bezoeker of bezoekster was! Op deze plek breng ik een groet aan al degenen, die in de afgelopen drie maanden één of meerdere malen een bezoek aan mijn blog hebben gebracht. Ik hoop, dat deze contacten ook in het nieuwe jaar gecontinueerd worden op weg naar de 2000!
GORTYS is na Phaestos de op één na bekendste oude ruïne van Zuid-Kreta. Gortys ligt in de buurt van het dorpje Agioi Deka, wat de Tien Heiligen betekent, en was vroeger een heel belangrijke stad. In de Romeinse Tijd was Gortys de hoofdstad van de provincie Kreta.
Deze stad is in die tijd op een oud kerkhof gebouwd en het eerste wat je ziet als je binnenkomt is de Basiliek van de Heilige Titus.(zie foto) Titus was hier door Apostel Paulus achtergelaten om het Christendom te verbreiden en werd later de eerste bisschop van Kreta.
Mijn teller staat op 967 en de bezochte pagina's op 4444 ! Helaas heb ik de 1000 bezoekers in 2005 niet gehaald, maar desondanks vind ik dit toch een bevredigend resultaat!
Het vuurwerk knalt nog hier en daar, maar het meeste is nu toch wel verschoten en verknald. Vooral het laatste woord is hier op zijn plaats, want als we de berichten mogen geloven is er weer voor miljoenen omgezet in deze branche. Miljoenen, die naar mijn mening beter aan andere doeleinden hadden kunnen worden besteed, maar ja, wie ben ik om hier een oordeel te vellen...... Ik wens alle bloggers, familie, vrienden en mijn koorleden een voorspoedig 2006 toe op deze eerste dag in het nieuwe jaar. Ik hoop, dat al jullie wensen in 2006 zullen worden vervuld, maar bovenal wens ik ieder een goede gezondheid toe !
Het jaar 2005 behoort bijna tot het verleden, als ik deze regels schrijf. Een jaar, waarin een ieder lief maar ook leed zal hebben meegemaakt. Ik hoop, dat het nieuwe jaar veel liefs en weinig leed met zich zal meebrengen voor ieder, die dit leest! Met vuurwerk zal het nieuwe jaar weer worden ingeluid, moge het een knallend jaar worden !
Bijgaande foto van het Natuurgebied 'Dodemans-kisten' op het eiland Terschelling, kreeg ik in deze winterse periode via mail binnen. Rond de naam 'Dodemanskisten' doen tal van fantasierijke verhalen de ronde. Ooit zou hier een eenzame prinses op een kasteel hebben gewoond is wel de meest romantische versie, maar de historie van dit meertje is onduidelijk. Een andere - meer waarschijnlijke- verklaring is, dat hier ruim tweehonderd jaar geleden de aangespoelde lijken van het 'goudschip' "De Lutine" zijn begraven. Hoe het ook moge zijn, in de zomer is het op deze plek goed toeven, waar kinderen kunnen zwemmen. Dit winters tafereel roept een vergelijking op met de prenten van Anton Pieck.
Als echte Terschelling-fan heb ik deze foto maar al te graag bij mijn collectie gevoegd.
Eén van de bezienswaardigheden van San Francisco is wel de Golden Gate Bridge , gebouwd door de ingenieur Joseph B. Strauss in de periode van 5 januari 1933 tot 28 mei 1937. In dat laatste jaar was het de langste en hoogste hangbrug ter wereld: 2700 meter lang en 227 meter hoog met een brugdek, dat 67 meter boven het water ligt. De kosten bedroegen in totaal $ 27.000.000.
Als je geïnformeerd wordt over onderdelen van deze brug dan begint het je te duizelen. Een korte opsomming:
Gewicht van één fundering: 54.400.00 kg Gewicht van één toren : 40.200.00 kg In iedere toren zijn 600.000 klinknagels verwerkt.
De draagkabels, waar de brug aan hangt bestaan uit 27.572 dunne staaldraden, die als het ware geweven zijn tot kabels van 90 cm. dik. In totaal werd 129.000 km staaldraad gebruikt , genoeg om drie maal rond de aarde te gaan. Het duurde dan ook 6 maanden en 9 dagen om de twee kabels van elk 2332 meter te weven!
Wat echt ook opvalt aan deze brug is de oranjekleur. Voor het bijwerken van roestplekken en andere slijtage zijn continu 17 metaalbewerkers en 38 schilders op de brug aan het werk.
Het is een belevenis op deze brug te staan, omgeven door het geluid van het voortrazende gemotoriseerde verkeer en met een prachtig uitzicht op de baai van San Francisco.
In 2004 bezochten mijn vrouw en ik tijdens een rondreis het Nationaal Park Yosemite in California. De Yosemite Valley is 900 meter diep en ongeveer drie kilometer breed. Dit deel van het Nationaal Park is wereldberoemd vanwege zijn indrukwekkende water-vallen en ongewone rotsformaties. Het is dan ook het drukst bezochte gedeelte van het park. Wij waren hier in begin mei en dan zijn de watervallen op hun mooist. Daarna wordt de hoeveelheid smeltwater al snel veel minder en het schijnt, dat sommige watervallen in bijv. augustus niet meer zijn dan een dun straaltje, terwijl de Yosemite Falls dan al helemaal opgedroogd zijn.
De Yosemite Fall is qua hoogte de vijfde van de wereld met een hoogte van 739 meter !Deze waterval bestaat uit drie gedeelten, namelijk de Upper Yosemite Fall (436 meter), The Middle Cascades (206 meter) en de Lower Yosemite Fall ( 97 meter). Wij zijn ook aan de voet van de Lower Yosemite Fall geweest om daar te fotograferen en filmen. Je kunt er echter niet te lang stilstaan, want het water dat met donderend geweld naar beneden stort, werpt een gordijn van waterdruppeltjes voor zich uit. Via de Merced River wordt het smeltwater tenslotte afgevoerd.
Bij de foto: Mijn vrouw fotografeerde mij tijdens het filmen van deze indrukwekkende waterval.
Het aantal bezoekers aan mijn blog nadert het magische getal 1000, sinds ik in begin oktober j.l. ben gestart! Ik ben benieuwd of ik dat nog vóór het nieuwe jaar zal bereiken. Wie springen er aan het einde van dit jaar nog in mijn 'rijdende trein'? Ik houd jullie op de hoogte !
Robert Burns ( 1759-1796) zal nooit hebben kunnen vermoeden dat zijn gedicht over vriendschap de hele wereld zou overgaan en door miljoenen mensen zou worden gezongen bij de jaarwisseling. Hoewel hij werd geboren in een arme boerenfamilie in het Schotse Alloway, zorgden zijn ouders wel voor een goede opleiding voor hem. Zijn dichterstalent bleef niet verborgen en hij wordt nu beschouwd als de meest bekende Schotse dichter. Door hartproblemen stierf hij op de nog jonge leeftijd van 37 jaar, maar door Auld Lang Syne leeft hij niet alleen voort in Schotland, maar ook in de gehele wereld.
Should auld acquaintance be forgot and never brought to mind? Should auld acquaintance be forgot and auld lang syne! For auld lang syne, my dear, for auld lang syne, we'll tak a cup o' kindness yet, for auld lang syne.
De Nederlandse vertaling spreekt me erg aan en dat is dan ook de reden van deze bijdrage aan mijn blog:
Kan vriendschap ooit vergeten zijn de herinnering aan toen? Kan vriendschap ooit vergeten zijn. de vriendschap van toen.
Refrein: O, vriendschap van destijds, mijn vriend, o, vriendschap van toen, drink deze beker uit, mijn vriend, op vriendschap van toen!
Ik geef een rondje hier, mijn vriend, dan nemen we er een van jou, drink deze beker uit, mijn vriend, van vriendschap en van trouw.
In bos en beemd, die kindertijd, één bloemrijk visioen, maar we verdwaalden in 's levens strijd, ondanks vriendschap van toen.
O, vriendschap van destijds, mijn vriend, o, vriendschap van toen, o, vriendschap duurt niet één seizoen, 't is vriendschap voor altijd!
We speelden, kenden zorgen niet, we speelden samen toen, een leven lang zag ik je niet, nu is het weer als toen.
Is vriendschap niet een eeuw'ge band, die vriendschap van toen? Geef hier, ik neem jouw vriendenhand voor vriendschap van toen!
De traditie van de witte kerst wordt vaak opgehangen aan "I'm dreaming of a white Christmas" van Bing Crosby, een lied dat geschreven werd door Irving Berlin in 1942. Ook Charles Dickens (1812) leverde met zijn Christmas Carol een grote populariteit van de witte kerst, want in de eerste tien jaren van zijn leven beleefde hij maar liefst zes keer een witte kerst.
Uit historische gegevens blijkt, dat ook ons land in vorige eeuwen twee tot drie keer zo vaak een witte kerst had dan in de 20e eeuw, die er maar zeven kende. In ons land was de laatste witte kerst in 1981, dus 24 jaar geleden!!!
Daarom maar een foto uit dat jaar bij dit verhaaltje geplaatst.
Door de groei van de gemeentelijke organisatie was het Stadhuis al ver voor de Tweede Wereldoorlog te klein geworden om de hele secretarie te huisvesten. Daar het stadshart behoorlijk verwoest was deed zich na 1945 de mogelijkheid voor om achter het Stadhuis uitbreiding te realiseren, al duurde het nog tot 1957 voordat men het eens was over een al dan niet vrijstaand gebouw. Uiteindelijk werd er gekozen voor een vrijstaand gebouw, dat door een luchtbrug met het bestaande Stadhuis zou worden verbonden. Een monumentale trap gaf vanuit de Herestraat (de hoofdwinkelstraat van Groningen) toegang tot die luchtbrug. Op de begane grond werden winkels en een café-restaurant ondergebracht. Dit nieuwe gebouw, ook wel het 'nieuwe stadhuis'genoemd werd in 1962 in gebruik genomen tot het in 1994 werd afgebroken. De gemeenteraad had namelijk in 1990 besloten om op die plek de voor-oorlogse Waagstraat in ere te herstellen. De Italiaanse architect Adolfo Natalini ontwierp een plan daarvoor, dat leidde tot realisering in 1996, waarmee Groningen een nieuw stadshart kreeg.
Op de foto de monumentale trap naar de luchtbrug met links het 'nieuwe stadhuis' en rechts de doorgang naar het nog steeds bestaande gebouw.Deze foto is in 1989 genomen, nadat men besloten had de trap naar de luchtbrug af te sluiten, vanwege overlast. Op de achtergrond in het midden is een deel te zien van het 'Goudkantoor', waarover later meer.
Bladerend in mijn archief met prenten van Anton Pieck kwam ik bijgaande prent tegen van het Raad- en Wijnhuis in Groningen, zoals het er volgens Anton Pieck uit moet hebben gezien in de 18e eeuw, voordat deze gebouwen werden afgebroken en vervangen door het huidige Stadhuis (zie 23.12.2005).
Ik wens al mijn bezoekers fijne kerstdagen toe !
Voorzover je Anton Pieck's werk nog niet kent, kijk dan op dit blog naar 9.11.2005 en volgende pagina's.
Het Hoofdkantoor van de Gasunie staat in de stad Groningen, wat eigenlijk wel logisch is gezien de aardgasbel bij Slochteren in de provincie Groningen. In 1959 werd dit gasveld van meer dan 2700 miljoen kubieke meter gas ontdekt en daarna ontgonnen. Als je nu denkt, dat Groningen daarvan profijt trekt, dan heb je het mis. Wij betalen meer per kubieke meter dan elders in het land!
Het gebouw is ontworpen door Ton Alberts (1927-1999), die o.a. ook het ING-gebouw in Amsterdam heeft ontworpen. Hij werd sterk beïnvloed door Antoni Gaudi, die het 'organisch bouwen'predikte. Al tijdens de bouw kreeg dit gebouw al gauw de- nu gebruikelijke- bijnaam van 'Apenrots'.
Het Stadhuis van de Gemeente Groningen bestond aan het einde van de achttiende eeuw uit een samenstel van (deels Middeleeuwse ) gebouwen en voldeed daardoor niet meer aan de eisen van die tijd. Het gemeentebestuur schreef een prijsvraag uit in het jaar 1774 en vele ontwerpen, naar ik meen wel 35, werden in het jaar daarop bekeken. Uiteindelijk werd het ontwerp van de directeur van de Stadstekenacademie in Amsterdam, de heer Jacob Otten Husly (1738-1798) uitgekozen en na enkele aanpassingen kon er worden gebouwd. Het stadhuis kwam in 1810 gereed en hoewel de binnenstad van Groningen in de Tweede Wereldoorlog tijdens de bevrijding zeer zwaar gehavend was, bleef het Stadhuis gespaard en vormt nog steeds een markant punt op de Grote Markt.
Op bijgaande foto: Het Stadhuis met kerstboom en ijsbaan op de Grote Markt tijdens een regenachtige koopavond.
Het centrum van mijn stad Groningen is als zovele steden en dorpen in het land in kerstsfeer. Overal sfeervol verlichte straten en op de Grote Markt is een enorme kerstboom opgericht naast een tijdelijke ijsbaan, waarop naar hartelust geschaatst kan worden. Rond dit gebeuren staan marktkraampjes en een paar kermisattracties, zoals o.a. een Reuzenrad. Dit alles is een initiatief van de winkeliers in het centrum van de stad met de achterliggende bedoeling om veel mensen uit de omliggende provincies en zelfs uit Noord-Duitsland naar de stad te lokken en daar slagen zij dan ook in.
Verscholen achter het gemeentehuis is een kerststal ingericht met levende have. Toen ik dat gistermiddag aanschouwde kon ik het niet nalaten om daarvan een plaatje te schieten, want zoiets hebben we nog niet eerder in onze binnenstad gezien. Voor ons nageslacht misschien wel een leuke herinnering, want wie weet zien we zo'n tafereel niet direct weer. Vanavond zingt mijn koor weer vol overgave in een zorgcentrum voor ouderen vele kerstliederen over Jozef en Maria, die we hier op de foto in de stal zien zitten bij het Kindeke Jezus onder de klanken van Oh Holy Night (Minuit Crétien)
Morgen, 21 december 2005, begint de winter en wel om 19.35 uur volgens het KNMI. De zon staat op dat tijdstip loodrecht boven de Steenbokskeerkring, Deze dag is de kortste dag van het jaar, al betekent dat niet dat de zon dan het laatst opkomt en het vroegst ondergaat. Al vanaf 13 december gaat de zon later onder en pas op 30 december blijft het 's morgens het langst donker. Dat heeft te maken met de baan van de aarde rond de zon, want deze is niet precies cirkelvormig.
Meestal begint de winter op 21 december, maar het volgend jaar en ook in 2007 zal de winter op 22 december beginnen. Het noordelijk halfrond heeft in deze periode dus de kortste dagen en aan de Noordpool blijft de zon zelfs zes maanden onder de horizon.
Een verschijnsel dat in de winter vaak voorkomt is het NOORDERLICHT, ook wel de grootste lichtshow ter wereld genoemd. In het noorden van Noorwegen en Zweden is dat bijna elke nacht te zien. Hoe komt dat ?
In de vorige eeuw is het natuurkundigen gelukt om hiervoor een verklaring te vinden. De zon zendt namelijk een stroom van geladen deeltjes uit en de magneetvelden van de aarde proberen die deeltjes aan te trekken en die komen dan in onze atmosfeer terecht. Op dat moment laten ze de zuurstof- en stikstofatomen oplichten, die rond de aarde zweven. Als een soort gordijnen van licht hangen ze in de lucht en hebben de prachtigste vormen en zijn vaak groenig van kleur.
Gevangenissen zijn altijd plaatsen geweest van regels en vaste procedures, zo ook op Alcatraz. De dag begon om half zeven met een luid gerinkel van het gevangenisalarm en daarna vond de eerste officiële telling van de dag plaats. Gevangenen hadden twintig minuten de tijd om hun tanden te poetsen, bedden op te maken en hun kleren aan te trekken. Nadat ze door de honderd meter lange gang, die door de gevangenen Broadway werd genoemd, waren gelopen, kwamen de mannen in de eetzaal. Na twintig minuten klonk er een schril fluitje ten teken dat de gevangenen moesten opstaan. Hun bestek werd geteld en daarna werden de mannen weer teruggebracht naar hun cellen voor de volgende telling. Deze routine vond verder plaats rond de lunch en het avondeten. Op weg naar de werkplaatsen, waar de mannen handschoenen en pallets maakten en ook de was deden, moesten zij langs metaaldetectors lopen.
Om half vijf 's middags ging de deur voor dertien uren op slot. De lichten gingen uit om klokslag half tien. Op mistige dagen konden de bewakers niet gericht schieten en dan mochten de mannen alleen voor het eten hun cel uit. Een voormalig Alcatraz-gevangene : "Een uur, een week, een maand, het betekende allemaal niets. Een jaar diende enkel om aan te geven dat je 365 dagen dichter bij je vertrek was. Voor de mensen, die tijdloze termijnen uitzaten, zoals bijvoorbeeld 150 jaar plus leven, verloor ook die kalender elke betekenis."
Aan het begin van de jaren zestig kostte het 13 dollar per dag om een gevangene op Alcatraz te houden en dat maakte het tot de duurste gevangenis van het hele systeem. Herstel van de vervallen gebouwen zou nog eens vijftien miljoen dollar kosten. Daarom beval Robert Kennedy als minister van Justitie de sluiting van Alcatraz op 21 maart 1963.
De gevangenen werden op die dag voor de laatste keer uit hun cellen gehaald. Met handboeien en ketens om hun enkels en hun middel schuifelden ze over Broadway. Eén der gevangenen draaide zich om naar de media en zei: " Alcatraz was never good for anybody!'
Amerikaanse militaire ingenieurs bedachten dat het eiland Alcatraz in de baai van San Francisco een ideale plek was voor een fort, dat zou dienen als bewaking van de strategisch gelegen haven waardoor vroeger menig goudtransport plaatsvond. Hoewel het fort tot de nok toe gevuld was met wapens, is er slechts één keer geschoten vanaf dit fort en wel tijdens de Burgeroorlog.
In de jaren dertig ging een golf van misdaad door Amerika, o.a. geleid door Al Capone en George (Machine Gun) Kelly, en de regering besloot op Alcatraz een 'supergevangenis' te bouwen.
Gedurende 29 jaren ( 1934 - 1963) diende deze als gevangenis voor de ergste criminelen van Amerika. Alleen de dood bood een gegarandeerde ontsnapping. Alcatraz onderwierp hen aan een regime, dat er op gericht was hun opstandigheid te breken en hun identiteit te vermorzelen.
De legende wil, dat Alcatraz escape proof was en stond dan ook bekend als 'Uncle Sam's Devil's Island' en 'Hellcatraz'. Toch schijnt het een drietal mannen gelukt te zijn. Na een voorbereiding van zes maanden, waarin luchtkanalen toegankelijk werden gemaakt, konden de drie mannen het dak bereiken. Ze hadden van gestolen regenjassen een opblaasbare boot gemaakt. Gevangenismensen vonden wel persoonlijke eigendommen op zee, maar nooit de lichamen. Deze spectaculaire ontsnapping is later nagespeeld en inderdaad bereikte men op die manier de vaste wal.
De Leprozen konden niet in hun eigen onderhoud voorzien en leefden voornamelijk op straat, aldus verhaalt Victor Zorbas, die ook een paar boeken heeft geschreven over Spinalonga met als thema:"Who pays the Ferryman". De kooplieden die het eiland soms bezochten, verkochten hun vaak bedorven waar, dat zij op het vasteland niet kwijt konden, aan de Leprozen voor een absurd hoog bedrag, want iedereen wist dat de Leprozen een salaris kregen van de Griekse overheid, dat driemaal zoveel was als dat van de gemiddelde Kretenzer. Deze goederen werden via een luik aan de Leprozen gegeven, waarna het ontvangen geld werd gestoomd in een ketel alvorens de kooplui terugkeerden . De Leprozen zelf noemden Spinalonga het 'Alcatraz van Kreta', maar dan nog erger en dat zégt toch wel iets. Omdat de Griekse overheid de waarheid wilde verdoezelen, werden er in de jaren vijftig huizen gebouwd, voorzien van elektriciteit en werd er een straat aangelegd waar zogenaamd een bakker, slager en groenteman waren gevestigd. Deze straat werd de Marktstraat genoemd, maar volgens overlevenden heeft deze nooit bestaan.
Vanaf 1971 is het eilandje een toeristische trekpleister, die dagelijks door duizenden toeristen wordt bezocht, enerzijds om zijn geschiedenis, anderzijds voor het humanitaire drama, dat zich daar in het verleden heeft afgespeeld.
Op bijgaande foto is duidelijk te zien, dat op dit eiland oorspronkelijk een vesting was gebouwd.
