Namen onthouden is niet mijn sterk punt, maar van Miguel Wiels onthou ik de naam wel, sinds het auto-ongeval waarbij hij betrokken was. Dat was 03/11/2008. Die datum heb ik niet uit mezelf hoor, 'k ben hem gaan opzoeken. En in mei 2008 was hun zoontje geboren, ook opgezocht.
Enfin, die dag hoor ik op de radio dat er op de E17 een ongeval met een vrachtwagen … één dode … Miguel Wiels (huiscomponist van Studio 100, K3, man van Free Souffriau) Dat mag niet, dacht ik, die hebben pas een boeleke. Ik stoof het Net op om te zoeken of ik de radio wel juist begrepen had. Oké, Miguel Wiels was lichtgewond, de overledene was de chauffeur van de vrachtwagen. Ik moest eens slikken van opluchting.
Compleet dwaas van mij, want de chauffeur van de vrachtwagen had misschien ook een boeleke thuis, en al zeker geliefden, familie en vrienden.
LM vroeg wat er aan de hand was, en ik vertelde ratelend dat Miguel Wiels bij een ongeval betrokken was.
"Dat kan hé, met zo’n naam, een auto-ongeval" onderbrak mijne snuggere. "Met zo’n naam?" "Wheels" zei LM en hij vond zichzelf grappig. Ik denk dat mijn mond toen bleef openhangen.
Het is door die smakeloze woordspeling dat ik zijn naam nooit meer vergeet. De kleur van zijn piano in de Notenclub, was het de zwarte of was het de witte, 'k heb het nooit kunnen onthouden. Maar zijn naam staat sinds die onnozele grap van LM in mijn memorie gebrand.
Dit is iets dat ik van een correspondente ontvangen heb. Hier is haar paasverhaal :
“Paaseieren kijken en vergelijken. Zalig. Het doet me denken aan mijn kindertijd. Grootvader was confiseur-chocolatier, hij had een bedrijfje.
Chocolade-eieren voor de verkoop maakten ze niet meer, maar parrain haalde eens per jaar zijn chocoladevormen boven om zelf paaseieren te maken voor familie en vrienden en voor zijn kleintjes.
In onze kinderogen waren dat zeer grote eieren: in het grootste ei zaten kleine eieren, en in die kleine eieren, zaten nog kleinere eitjes, met een crème vulling. Het geheel lag tussen de struiken op een nest van lange witte papierreepjes.
Puur luxe-verwennerij, maar ... wij vonden het normaal. Omdat wij niet beter wisten, met een Opa-Chocola.
Die paaseieren hebben me ook voor het eerst onrechtvaardigheid doen voelen.
Rond Pasen kregen we een soort taartdoos mee naar huis, om te vullen met een deel van onze paaseieren. De doos was bestemd voor Oostpriesterhulp. De meeste kindjes van de klas kregen die doos voor een vierde vol. Een overbuurmeisje en ik brachten een bomvolle doos mee. En toen, toen werden volgens de hoeveelheid chocolade die we meegebracht hadden goede punten uitgedeeld.
Dat bracht me van slag, ik was helemaal ontredderd want de vader van mijn overbuurmeisje was directeur in een chocoladefabriek, mijn grootvader was confiseur-chocolatier. Wij twee zwommen omzeggens in de lekkernijen, onze volle doos was gewoon toeval! Ik zal toen ongeveer 10 jaar geweest zijn. Mijn eerste ontgoocheling over de leraressen en het systeem.” CC
Toen ik het las voelde ik bijna haar teleurstelling over die juf. En over de situatie. Ge doet als kind gewoon wat er gevraagd wordt en ineens wordt ge in het zonnetje gezet voor iets waar ge zelf geen verdienste aan hebt. De kindjes die zich eitjes ontzegd hadden, dié hadden verdienste.
'k Vraag mij ook af hoeveel van de artisanale lekkernijen van de Opa-Chocola uiteindelijk de eindbestemming bereikt hebben. De goederen moesten door nog zoveel handen … Die eieren waren luxeproducten en de vasten was voorbij en niet iedereen in de verzamel- en transportketen had sympathie voor Oostpriesterhulp ookni. Als ge begrijpt wat ik bedoel.
Onlangs las ik iets over een binnenlandse vlucht ergens in Canada, die zeer aangenaam verlopen was.
De oudere heer kwam in het vliegtuig naast een juffrouw van uitzonderlijke lieflijkheid te zitten. Ze had een natuurlijke blos, volle wimpers en een glimlach zo mild dat elke ijsberg er vanzelf zou van smelten. Dat alles had hij al gemerkt terwijl hij zijn handbagage nog aan het wegbergen was. Hij was onder de indruk van zoveel natuurlijke charme en hij had geen zin meer om dat dossier door te nemen. Hij besloot een praatje te maken met de jongedame.
De clichés over oudere heren kennende, vroeg hij haar of een praatje wel gelegen kwam.
- Ja hoor, zei ze opgewekt en met een vriendelijke glimlach legde ze vol vertrouwen haar handje op zijn hand. Met het andere handje gaf ze 't kleurpotloodje weer aan haar mama.
Mijn nichtje Lien is een bruisend kind en maakt na school een entree wanneer ze thuiskomt. Mijn nichtje Uma is een bezonnen kind, ze zet eerst haar fiets weg en komt dan pas binnen. "Anders moet ik straks natuurlijk tóch weer naar buiten om hem binnen te halen" zegt ze. Ja. Natuurlijk.
Boekentas wegzetten: Lien doet dit op haar eigen zwierige wijze. Letterlijk. Uma plaatst haar boekentas tegen de muur aan de trap. "Want hij moet straks natuurlijk tóch mee naar boven" zingt ze. Ja. Natuurlijk. …
Die dag kwam Lien de keuken binnengewaaid met de melding dat ze tien interviews moest afnemen voor die-van-Nederlands. Tien! "En tegen wanneer…?" vroeg Laura, wetend. "Tegen morgen – en het mag géén familie zijn" voegde ze er aan toe met een donkere blik op LM en mij, alsof wij de zitplaatsen innamen van een aantredend peloton geschikter kandidaten.
"LM is geen familie, LM is aangetrouwd." stelde Laura vast. Dat veranderde de zaak. LM werd goedgekeurd & ingelijfd. Lien viste een vragenlijst uit haar boekentas, griste een potlood van naast de telefoon en dook met haar neus op het blad papier. "En de andere interviews doet ge per telefoon" voorzag mijn Zus.
Toen Lien haar vracht venetiaans blond van het blad hief stond er te lezen: LM, beroep - oom. "Géén familie" zei Laura geduldig. "Ja zég!" "En verander de naam, schrijf ML. Uit Antwerpen." "Antwerpen? Zó ver?" "Schrijf dan Aken, dat is dichterbij." "Ze wéét dat ik geen Duits spreek." "Schrijf dan Aarlen" repliceerde Laura. "Maar daar spreken ze Frans!" riep mijn nichtje wanhopig. "Schrijf dan voorlopig gewoon A., we vinden er wel iets op."
"Wat doe ik met het adres?" "Geen adres, dat is in strijd met de privacy, schrijf bij de straatnaam gewoon privé." besloot Laura kordaat. Geweldig hoe mijn Zus stand houdt in crisismomenten.
"Of schrijf Sesamstraat," opperde Uma "daar verzinnen ze ook zoveel." Dat leverde haar een woeste blik op van de oudste.
"Hoeveel vragen zijn er?" vroeg LM snel. "Tien" antwoordde Lien diep ongelukkig. "En waarover gaat het?" "Over geluk" piepte ze ellendig. "Kom, dan doen we dat eventjes" zei LM met een blik op de vragenlijst. "Vijf antwoorden zijn meerkeuze! 't Zal snel vooruit gaan".
Dat gaf Lien blijkbaar wat moed, ze ging stevig zitten op haar stoel, haar ogen op het blad, klaar om er aan te beginnen. Even terloops nog tegen mij: "Straks moogt gij ook hoor, gij zijt dan een M uit A." 'k Was zowaar gevleid, het was een hele promotie, van gewone tante naar een M-uit-A.
"Geluk ligt precies goed in de markt, zei LM tegen mijn Zus, er zijn dit jaar twee boeken over verschenen." Laura knikte zwijgend. Zij heeft ze ook in huis. Veel andere mensen ook, deed ze met een polsbeweging.
"Hebt gij die gelézen?" vroeg Lien hem met ongelovig ontzag. "Ja," zei LM "allebei." "Gij ook?" vroeg ze mij. "Ja hoor, 500 pagina's." rondde ik af. En 'k ben ze nu nog aan het herkauwen.
Ze bekeek ons met een andere blik: twee kandidaten à 500 bladzijdes over geluk, van een meevaller gesproken.
Lien & LM begonnen eraan. De vragen waren op maat van een veertienjarige, maar 'k kreeg de indruk dat de leerkracht ook die twee boeken achter de kiezen had. 'k Hoorde onderwerpen vermelden als Gezondheid, Vast Inkomen, Toekomstperspectief ... en dan komt nu Zelfontplooiing. "Zelfontplooiing." hoorde ik.
LM gaf netjes alle standaardantwoorden, bondig en overzichtelijk. En bij elk antwoord van hem keek Lien wat meer opgetogen. Die-van-Nederlands had deze keer niet zomaar wat in het wilde weg ideetjes bijeen gegrabbeld en op papier gegooid, neenee… Lien zag een verband tussen wat op haar blad stond en wat LM zei.
LM ging geen enkel cliché uit de weg: geluk werd opgedeeld in tien hanteerbare modules, geluk werd geserveerd in tien hapklare brokken. Geluk was gewoon een taak voor Nederlands die goed zou komen. Voor Lien was dit zeer geruststellend. Voor mij iets minder. LM maaide me gewoon het gras van voor de voeten.
Uma zat na te denken: "Misschien zal ik die antwoorden overschrijven want die interviews zal ik toch ook wel moeten doen." zei ze zorgelijk. "Meisje-lief dat is pas over twee jaar!" riep ik uit. "Ja, en dan moet ik jullie over-twee-jaar natuurlijk tóch opbellen." Ja. Natuurlijk.
En Uma zette zich aan het schrijven.
"Hebt ge nog zo'n vragenlijst?" vroeg Laura aan Lien. "Ja, nog eh … alle andere." "Geef mij eens eentje." "Ja maar! Gíj moogt dat niet invullen want … gíj zíjt … Míjn Móeder!" Ze was duidelijk niet van plan haar moeder weg te promoveren tot ene L-uit-S.
"Geef hier, zotte mus, ik mail die lijst gewoon eventjes naar Het Werk." Half gerustgesteld gaf Lien haar een exemplaar. Ik volgde Laura naar het bureau. Ze scande het lijstje, zette het in bijlage, typte een berichtje, gaf het hele gedoe hoge prioriteit en verzond. Veertien minuten later liep het eerste antwoord binnen.
"Wat gaat De Baas daarvan vinden?" "Dat leg ik hem wel uit wanneer hij thuiskomt." zei Laura. Toch makkelijk wanneer de baas Schat en Papa heet.
Na dertig minuten had ze zeventien prints. Negen daarvan legde ze opzij. "Deze negen zijn voor over twee jaar. Uma belt u dan wel voor het tiende interview." De acht andere nam ze mee naar de keuken, bovenop legde ze zorgvuldig het blad van ene D-te-L.
"Kijk," glimlachte ze "De Baas heeft er ook eentje ingevuld." "Lien heeft er tien nodig." herinnerde ik haar. "Zij gaat u nog interviewen hoor, de bedoeling is dat ze interviewt hé, niet dat ze mails overschrijft."
Het is feest in de straat. Er wordt veel volk verwacht. Veel klein volk.
"Ja! en ze komen met een blaaskasteel!" taterde ze blij. "Met een wat, lieveke?" "Met een blaaskasteel, om te springen." "En waarom heet dat een blaaskasteel?" "Omdat ... " ze aarzelde, ze zuchtte. Ze keek naar haar moeder, ze wou hulp voor de uitleg over die 'luchtpresser' die daar beneden staat te ronken en lucht in het kasteel aan het blazen is, maar haar moeder huldigt het principe van de zelfredzaamheid en zij knikte bemoedigend.
Toen nam kleintje een binnenwegje -ouwe mevrouwe als m vinden toch alles schattig- : "… omdat als ge moe zijt van het springen, dan moet ge blazen." En met bolle wangetjes demonstreerde ze hoe men uitblaast.
"Heet het ook springkasteel?" Ook, knikte ze geruststellend. Maar vooral blaaskasteel dus.
“Dat biechtgeheim is een doorn in het oog van ieder politiemens ! Zelfs al zouden sommige priesters ertoe geneigd zijn TOCH het biechtgeheim te schenden in geval van daden gepleegd door collega-priesters, het zou niets helpen. Pedofiele priesters gaan te biecht bij anderen pedofiele priesters : zo krijgen ze absolutie en zijn hun zonden vergeven door hogerhand ! Schandalig, maar mee door die manier van doen, kunnen ze ongestraft verder doen.
De laatste keer dat ik biechtte, was het tijdens een retraite toen ik ongeveer 17 was. ‘k Zat toen serieus te worstelen met zelfmoordgedachten, en vroeg die pater hoe ik daar van af kon geraken.
Antwoord: “Ik moet al die zever niet horen, het enige wat ik hier wil weten is of je zinnens bent in het klooster te treden of niet.” ‘k Heb zijn 'zegen' niet afgewacht, ‘k ben uit die biechtstoel gestapt en ik ben nooit meer naar de mis geweest (tenzij met mijn ouders) en ik ben nooit meer te biechten gegaan.
Héél lang geleden had mijnheer de pastoor dankzij die biecht, een sociale controle over zijn schapen. Een goede priester kon daar soms nuttig gebruik van maken, om hulp te bieden, of misverstanden recht te zetten Maar, zulke waren er maar héél weinig.
Eén van onze priesters zit volgens mij verdiend niet ver van zijn lievelingsheilige hierboven. Tijdens WO I werd onze stad voor 60 % vernield door de Engelsen, omdat het een garnizoensstad van de Duitsers was. Na de Grote Oorlog was er nog lang woningnood. Men had een grote wijk in sneltempo volgebouwd met houtje huisjes. Gelukkig maar, al waren die huisjes te klein om meerdere kinderen in te laten opgroeien : 2 kleine slaapkamerkes ... Dus werd er vaak beroep gedaan op engeltjesmaaksters. Wat strafbaar was. In geval er complicaties waren, riep men die pastoor erbij, en die ging dan vlug die ene dokter halen, die de vrouw in kwestie gratis verzorgde. Natuurlijk hebben wij dat pas veel later vernomen . Die pastoor ging ook bedelen bij de rijken voor zijn armen, een kleine Robin Hood ! Zulke pastoors maken ze nu niet meer.” CC
m, bovenstaande tekst is geplaatst met de toestemming van CC, waarvoor dank³
Zo'n dertig jaar geleden, het kan ook langer geleden zijn, was ik tijdens de paasvakantie op bezoek bij iemand die met tien maanden tussentijd twee kinderen op deze planeet gezet had. Haar wereld was dus op zeer korte tijd zeer goed gevuld geraakt.
De kinderen waren toen al kleuter. Het zoontje was de jongste, maar hij was even groot als zijn zus en ze leken ook sterk op mekaar, ze konden voor tweeling doorgaan. 'k Kwam daar toe in de namiddag, tijdens het middagdutje van de kinderen.
Het jongetje werd eerst wakker. Hij kwam de woonkamer binnen. Een bloem van een kind, een zonnig gezichtje. Een paasbloem. Nog wat slaperig schuifelde hij op zijn sokjes naar zijn stoel want er was een vieruurtje. Eten is nu nog belangrijk in zijn leven.
Na zijn boterham moest hij me goeiedag komen zeggen van zijn mama en hij kwam dat vol vertrouwen doen, ik kreeg twee handjes op mijn knie en een kus met plattekaas op mijn wang.
Zijn zus kwam de woonkamer binnen. Ook nog slaperig, maar dan op een andere manier. Een beetje in een storm-humeur. Een bloem met pinnekes. Ze bekeek me donker. Ik zat op de sofa met haar broertje-plattekaas naast mij.
- Hier is het ander kaliberke, zei ik tegen de mama die efkes in de keuken was. - Ik bén geen kalieperke, ik ben een méisje, zei ze luid en duidelijk en nadrukkelijk.
Zo is ze nu nog. Duidelijk en soms ook luid & nadrukkelijk.
- Dag Meisje, corrigeerde ik mezelf, natúúrlijk zijt gij een meisje. En hij is dan … ? - Gewoon, haalde ze haar schouders op, een broertje.
De rimpeling van de golfjes weergeven als lijnen in het water, alsof het contouren zouden zijn dat doet me denken aan het werk van een striptekenaar, maar ik vind niet welke ik bedoel of waar ik die manier van tekenen gezien heb. De striptekenaar in kwestie zal dit werk wél goed kennen, denk ik. Het is van Egon Schiele (1890-1918) Over de speciale levensloop van Schiele, een paar alinea’s :http://nl.wikipedia.org/wiki/Egon_Schiele#Levensloop
hij was toen 17 jaar Segelschiffe im wellenbewegtem Wasser, 1907, Egon Schiele
Een oud-IJslandse lofzang in het station van Wuppertal.
Waarom in een stationshal? Waarschijnlijk omdat de akoestiek er formidastisch is. Waarom Wuppertal? Misschien omdat de groep Arstidir ( °2008 http://www.arstidir.com/ ) op tournee was, daar in Wuppertal een trein moest nemen en vanwege de mooie galm in de stationshal een optredentje weg gaf. Zomaar, voor eigen plezier.
Kolbeinn Tumason (1179-1208) schreef "Heyr, himna smiður". De muziek werd gecomponeerd in de 1970s door Þorkell Sigurbjörnsson (1938-2013), een van de belangrijkste hedendaagse IJslandse toondichters.
De Nederlandse vertaling heb ik niet gevonden, wie het proberen wil, graag, in afwachting is hier de Engelse versie van de IJslandse tekst :
Listen, smith of the heavens, what the poet asks. May softly come unto me thy mercy. So I call on thee, for thou hast created me. I am thy slave, thou art my Lord. God, I call on thee to heal me. Remember me, mild one, (or mild king. This is a pun on the word mildingur) Most we need thee. Drive out, O king of suns, generous and great, every human sorrow from the city of the heart. Watch over me, mild one, Most we need thee, truly every moment in the world of men. send us, son of the virgin, good causes, all aid is from thee, in my heart.
m – EZW-10/2013 , HiH-04/2016 – nagekeken, maar niet echt
(… ) “Nou jengelen aan de orde gesteld is - ik aarzelde om dat onder tranen te rubriceren, want men kan uitstekend jengelen zonder dat er gedruppeld wordt - komt me een kleine ervaring in herinnering. Zoals ik al vaker aangegeven heb zat ik meestal met mijn neusje in de boeken, en toen moederlief mij zeer dringend opdroeg om mij naar een happening te begeven die voor de jeugd was georganiseerd had ik daar helemaal geen zin in. Gestaag mopperend begaf ik mij naar het daarvoor bestemde gebouw waar ik al bij aankomst ontvangen werd door een groepje leeftijdgenoten die "Jengelbel, jengelbel" zongen, althans zo verstond ik het. Ik betrok dat op mezelf en corrigeerde mijn gedrag ijlings. Uiteindelijk werd het nog een heel leuke avond waar men de film "Sneeuwwitje" in de versie van Hollywood naspeelde, en het liedje van Sneeuwwitje als ze het huishouden doet kan ik nog zo nazingen. Pas een dozijn jaren later, of misschien nog meer, maakte ik kennis met de traditionele kerstzang van het Engelstalig deel van de mensheid... waar Jingle Bells een belangrijk deel van uitmaakt.”
Miguel Wiels, de huiscomponist van Studio 100, noemt dat verschijnsel ‘mis-luisteren’, verkeerd gehoord, verkeerd verstaan, een mondegreen in het Engels. wiki : Een mondegreen is het verschijnsel dat een niet begrepen gedeelte of verkeerd verstaan gedeelte van een tekst door het brein automatisch ingevuld en aangepast wordt tot een kloppend geheel. De luisteraar begrijpt dus andere woorden dan er eigenlijk gezongen of gezegd zijn. Het verschijnsel kreeg de naam van een niet-bestaande dame.
“They have slain the Earl of Murray / and they laid him on the green” werd “They have slain the Earl of Murray / and the Lady Mondegreen” Tijdens een koorrepetitie, gezang 473 in het Liedboek voor de Kerken: 'Neem mijn stem, opdat mijn lied / U, mijn Koning, hulde biedt' "Juf, vroeg een zangertje na afloop, wie is koning Huldebiet?"
Op een Nederlandse radiozender heeft of had het verschijnsel een eigen rubriek, Mama Appelsap bij Timur Perlin en Rámon Verkoeijen. De naam van het programma komt uit een nummer van Michael Jackson. Hier een korte opeenvolging van een aantal auditieve mistverstanden, de misvatting in het Nederlands komt geschreven in beeld natuurlijk. klank voldoende luid zetten en efkes volhouden, https://www.youtube.com/watch?v=C2gHgDQhsa4 01min17
Hier nog eentje voor de dapperen onder ons. Op 03min33 komt de lambada met 'waar is toch dat zebrahondje voor'. Zebrahondje zou een titel kunnen zijn voor iets zoals Woestijnvis. Die naam is ook uit een abuus ontstaan. klank aanzetten https://www.youtube.com/watch?v=NEQcl2x898U 06min54
2012, in Mechelen zou het kerstspel een groot succes geweest zijn,
“Zowat overal werden kerstvieringen gehouden. Wij zijn gaan kijken in Mechelen, in de St-Romboutskathedraal. Daar heeft een dertigtal kinderen een kerstkinderviering voorgedragen. De kinderen speelden zelf een moderne versie van het kerstverhaal. De kerk liep mooi vol en de kinderen deden het feilloos.” VTM 12/2012
Priester Jan klopte zich zo wat op de borst en vertelde hoe hij de kinderen na weken goede voorbereiding en repetitie in hun rol zag groéien en voor een deel engel of herder wórden. (woordelijk) Toch liep er iets mank met de feedback van die goede voorbereiding, want een meisje wist na weken nog niet echt waarover te tekst ging en zij bracht voor de camera wat ze als engel moest zingen, heel charmant:
Gloria, In Excelsis Deo werd Gloria, T-Rex Elsis Deo
Een T-Rex mee de kerststal in, oecumenisch gezien moet dat kunnen.
“Ze komen uit Sint-Petersburg, traden op met Cirque du Soleil, houden een voorstelling lang hun mond, maar ondertussen ontgaat het publiek niets van de tragikomische gebeurtenissen op het toneel.
De zes Semianyki-clowns (allen mannen?) kennen hun Russische klassiekers: hun melancholie is gestileerd, aan hun koddigheid kleeft een tragisch randje. Vader drinkt, moeder zwangert en om hen heen krioelen vier geschifte, fantasievolle pestkoppen, die hun ouders met hun onvolkomenheden om de oren slaan.”
In het begin voelt hun optreden een beetje vreemd aan, maar eens men mee in die sfeer en in dat ritme duikt, volgt men vanzelf. Het is gewoon surrealisme. En daar zijn wij Belgen goed in hé.
Het was mooi weer met Pasen, mooi genoeg om de paaseieren in de tuin te verbergen. Dus deed mijn Ma dat. Het lijstje over wat waar lag hield ze op zak. Op het einde van de zoektocht moest wat buiten gegaan was ook terug binnen in de schaal op het tafeltje liggen. Al dan niet ingeknabbeld door Tina en mij. Laura deed dat nog niet, knabbelen aan de trofeeën. Ze had het te druk om te knabbelen. Zij hobbelde opgetogen met elke vondst helemaal van uit de tuin naar het tafeltje in de woonkamer en dribbelde dan bedrijvig weer de tuin in. Dat ze in haar andere hand een klein mandje hield was bijzaak. Elk ei bracht ze rechtstreeks naar de schaal op het tafeltje.
Dat weekeinde logeerde Oma bij ons en zij had zo het een en ander meegebracht voor haar drie kleindochters. Op het einde van de zoektocht lag er veel meer in de mandjes dan wat Ma in de tuin uitgelegd had. Ma interpelleerde haar Moeder.
Nu, de relatie tussen mijn Ma en haar Moeder kennende zal dat eerder een voorzichtig vragen geweest zijn dan een interpellatie. En ja, Oma had ook chocolade dingen in de tuin verborgen, alleen had zij niet genoteerd hoeveel en waar. Was alles dan wel binnen?
In de weken nadien kwamen we af en toe nog een gewezen paasei tegen tussen de struiken, verregend en vervormd en helemaal niet feestelijk meer. Weinig lollig. Eerder drollig.
Achter het ouderlijk huis lag een verwilderde boomgaard. Die was ons speelterrein. Bereikbaar door een gat in de tuindraad. Dat gat werd elk jaar groter, naarmate wij groeiden.
Dichtst bij de tuin stond de kleine oude pruimelaar. Die hing zo scheef dat we zelfs mijn jongste zus Laura er in gehesen kregen.
Bij de pruimelaar naar rechts keek men op een zeer rustige, landelijke dwarsstraat. Daar stond een rij hoge populieren die als windscherm diende voor alle kleine fruitelaars beneden. Bij de pruimelaar naar links helde het terrein af en kon het al rennend plezierig snel gaan. Vooral wanneer het nieuw gras hoog stond.
Beneden werd de gaard afgezoomd door een rij knotwilgen. Er achter lag weiland. De knotwilgen hielden de situatie daar beneden droog. De draad tussen de knotwilgen was roestig en bros. Hij verpulverde zodra men er naar keek. Achter de knotwilgen stond blinkende prikkeldraad aan gans nieuwe paaltjes. Om de avontuurlijke kalveren van de ene boer weg te houden uit de wilde gaard van de andere boer.
De oude prikkeldraad lag er nog, maar die wisten we te ontwijken, omdat we het terrein kenden. Door en door. Dat we niet zomaar meer het weiland op konden was een beperking van onze persoonlijke vrijheid.
- Maa-maa! Wettewa! Ze hebben pinnekesdraad gezet voor De Wei. - Ja, dat kan, die wei is van Boer Greef hé. En de boomgaard is van Boer Bekkerzeel. - Maar die zijn er nooit! NOOIT hoor … (en wij elke dag)
De paaltjes stonden daar vrank en met de bovenzijde zichtbaar blank. We konden de groeiringen tellen. De lente daarop was de bovenzijde meer verweerd van kleur. Grauw en grijs. De derde lente hadden sommige paaltjes botten staan. Zomaar. Ergens in het hout van die paaltjes had nog leven gezeten.
De paaltjes wisten dat eerst zelf ook niet, dacht ik. Uiterlijk hebben ze twee jaar staan paaltje zijn. Innerlijk waren er enorme stille krachten aan het werk. Stil, maar wel enorm. En enorm stil natuurlijk.
In die twee jaar tijd hadden ze wortel gevormd, voldoende wortel om de derde lente bot te tonen.
Dat een paar paaltjes weer bomen konden worden, vond ik als kind gewoon, gewoon een feit. Nu vind ik het een wonder. Want mensen kunnen het ook, iets te boven komen.
Dit meisje heeft moeten beloven wat vaker, nee, elke dag haar oefeningen te doen, ipv te zitten dromen. Piano. Omdat het moet van thuis.
In haar hoofd drijven de meest wonderlijke verhalen voorbij, die zou ze willen opschrijven. De verhalen hebben klank en kleur en geur. Haar vingers willen schrijven. Maar elke dag is er de piano. Dat staaltje huiselijk geluk. Omdat het moet van thuis.
Die piano is zo dwingend rood dat ze het niet meer kan aanzien. Ze heeft zelfs Czerny niet bovengehaald. Of was het vandaag Clementi … Haar hoofd zit weer vol verhaaltjes.
"De paashaas en paaseieren illustreren hoe voorchristelijke elementen kunnen opduiken in de christelijke riten. Zo worden paaseieren opgehangen in de bomen, een overblijfsel van de heilige-boom cultus uit de Germaanse traditie."
Er zijn mensen die een heel jaar bezig zijn met kerstdecoratie bedenken, ontwerpen, maken. Met paasdecoratie is het ook zo. Maar misschien is die bezigheid minder verbreid of wijd gekend.
"Het echtpaar Volkert en Christa Kraft versierde elk jaar de appelboom in hun tuin met eieren. Dit deden zij sinds 1965. Het begon met 18 eieren in plastic. In 2015 hadden ze 10.000, uitgeblazen en handgeschilderde eierschalen Het versieren van de boom nam ongeveer twee weken in beslag.
In april 2014 hebben zij er een punt achter gezet. Een groot deel van de eieren werd geschonken aan een plaatselijke organisatie die ze elk jaar op verschillende plekken in gebruik neemt."
Par curiosité scientifique heb ik eens opgezocht was de betekenissen van Kraft zijn. Buiten smeerkaas en kracht betekent het ook 'vermogen'. Ich will alles tun, was in meiner Kraft steht. – Ik zal alles doen wat in mijn vermogen ligt. Dat 'alles' klinkt als een belofte. En het werd dan een volledige boom. Misschien is de familie Kraft buiten Duits en traditioneel gericht ook gelovig, 10.000 eieren of meer.
“Ons tweede verblijf was nabij het Heldenplein in Heist, maar ondertussen is Heist erg veranderd. Wij zaten op het vijfde verdiep en wij hadden een geweldig zicht op de haven van Zeebrugge, op de boten die in- en uitvaarden. Ik ging destijds vaak wandelen in het dorp, kende er de vissers en hun huisgezinnen, luisterde naar hun verhalen. Maar toen Heist veranderde in Knokke Heist, is het erg gaan veranderen. In het dorp moesten de kleine huisjes van de vissers plaats maken voor appartementen. En Heist had zulk mooi familiestrand.
In 2012 hebben wij het apartement verkocht omdat onze vrienden allemaal weg vielen. Wij waren een clubje van 4 huisgezinnen en één voor één stierven onze vrienden. Wij bleven alleen over en ook door het overlijden van onze shi-tzu voelde wij ons daar vereenzamen. Met onze shi-tzu was F al 's morgens rond half zeven weg, naar de duinen tussen Heist en Duinbergen. Meermaals per dag gingen wij wandelen met onze Nebo. En ineens onze Nebo weg, onze vrienden weg, en veel minder vakantiegangers elk jaar. Ieder jaar zagen wij de vakantiegangers verminderen, ieder jaar was er minder te doen in Heist. Maar de folkloremarkt iedere donderdag sloegen wij nooit over. En vaak gingen wij naar het vuurwerk zien in Duinbergen. Nostalgie, folklore, ons geliefde Heist, het is voor ons voorbij.” JPW, 2015
Dan kondt ge van bij ulle uit het raam om de zoveel dagen de Methania zien aanleggen? Om de zeven dagen ongeveer in de winter. Met iets meer tussentijd in de zomer. Had ik toen geweten dat ge zo dichtbij waart, dan had ik gewuifd hoor. Of is het gewoven.
'k Heb daar aan boord twee contracten na mekaar gedaan, in '83 was dat als ik me goed herinner, toen nog naar Montoir de Bretagne in Frankrijk en zes jaar later nog eens een contract, toen was de terminal van Distrigaz in Zeebrugge eindelijk operationeel.
Als ik in Zeebrugge 's avonds al eens efkes weg kon van boord ging ik in Heist iets eten op een pleintje tussen de Kursaalstraat en de Kardinaal Mercierstraat. De naam van het pleintje weet ik niet meer. Niet omdat het eten aan boord niet te doen was (integendeel!) maar om eens een andere kleur van tafelgerei te zien en een hoop andere gezichten. Gewoon rondkijken was al een belevenis. Want tijdens het laden in Arzew mochten we niet aan de wal en in Zeebrugge was er niet elke keer gelegenheid. Het lossen duurde er maar 24hrs, in het beste geval 36hrs, als ik me goed herinner.
Over de Methania bestaan zware verhalen, niet de traditionele zeemansverhalen, want het schip was eigenlijk een tram tussen Arzew (Algerije) en Zeebrugge. Het boeiendste dat onderweg te beleven viel was het weer in de Golf van Biskaje. En elke keer Gibraltar passage natuurlijk. Soms wanneer ik een bed stond op te maken en ik zag de Rots van Gibraltar aan stuurboord, dan dacht ik : Ah? Varen we al terug? 'k Was daar aan boord compleet in de war door dat op-en-af gedoe. Zo’n korte vaste lijn had ik nog nooit meegemaakt. Eigenlijk was het kustvaart, de lijn Arzew-Zeebrugge.
De zware verhalen situeerden zich tegen de kaai of op anker, zowel in Arzew als in Zeebrugge. Maar gij en ik hadden in '89 dus al eens kunnen wuiven? Wie had dat gedacht … we waren in mekaars buurt en we wisten het niet. m, HiH-03/2015
“Inderdaad, wij hadden kunnen wuiven naar elkaar. Wij hebben in Heist vele dagen doorgebracht, vanaf 1985 tot 2013.
Wij hebben vaak de Methania zien binnen en uitvaren. Een grote rode boot voor de levering van gas. Toen de drie terminals van Distrigaz in werking gingen was er serieus wat beroering in Heist en omgeving. Want de bewoners dachten bijna allemaal in dezelfde richting, namelijk op een keer gaan die terminals vol gas, hier voor onze neus ontploffen. Serieus, er waren veel mensen ongerust en er werd zelfs betoogd. Maar het was allemaal heel veilig, F heeft de terminals eens bezocht op een open bedrijvendag en dat was zeer interessant. Het was gewoon indrukwekkend hoe al die pijpleidingen die gas verdeelde, gas dat kwam uit Rusland, Noordzeegas, Engeland, Noorwegen enz. En hoe die gas dan verdeeld werd naar Spanje, Italië en andere Europese landen.
Wij hebben ook de Queen Elizabeth zien binnenvaren en buitenvaren en een aantal jaren geleden was er een rondvaart van zeilschepen over de wereld, en die zeilschepen hebben toen de haven van Zeebrugge aangedaan. Wij hebben ze zien uitvaren voor onze neus, van op ons balkon. Maar het was een trieste dag voor ons, want die morgen hadden wij ons hondje moeten laten inslapen bij de veearts.
En wat ik zo mooi vond aan de haven, gezien van uit onze venster, dat was 's avonds, toen die pier met die terminals verlicht was, want er stonden ook windmolens op (staan er dus nog steeds op natuurlijk) en die wieken draaide en dan gingen die lichtjes precies aan en uit. Elke avond voor ik ging slapen stond ik nog zo'n vijf minuten te kijken naar die kleine lichtshow, want zo voelde dat voor mij.
Maart, het pleintje waar je soms ging eten heet 'de bolle', maar je zou het nu niet meer herkennen, vele cafeetjes zijn weg en er staan veel hoogbouw-appartementen.
F had op een moment eens kennis gemaakt met een kapitein van een zeesleper die de grote schepen ging ophalen in zee. En op een dag mocht hij eens meevaren met de sleper om foto's te maken van dichtbij. Een hele belevenis voor mijne F. JPW, 03/2015
Dat moet fantastisch geweest zijn, zo eens een manoeuvre mogen meemaken vanop een zeesleper. En interessant ook. Op een zeesleper ben ik nog nooit geweest. LM één keer maar, en geeneens een vol manoeuvre. Om een of andere reden was er geen service boat en de sleper heeft hem toen meegenomen naar het schip. LM noemde het indrukwekkend. Dat kan ik geloven. Slepers hebben een enorme capaciteit, ze zijn gebouwd op kracht en wendbaarheid. Zij zijn de spierenbundels van een haven. 1800PK.
Ter vergelijking, een krachtige personenwagen is 200PK, een F1-racewagen is 800PK, een vrachtwagen tot 750PK? En een havensleper sleper dus 1800 PK, dat is meer dan 2 x meer.
Zonder slepers gebeurt er niks in de haven. Zonder loodsen gebeurt er ook niet veel, maar zonder slepers helemaal niks.
Om stuurmanskunst te zien moet men op een sleper zijn, of op een serviceboot of op een bevoorradingsschipke. Op grote vrachtvaarders valt dat niet zo duidelijk te beleven. Of toch niet dikwijls.
Het geluid van de slepers is ook heel rustgevend. Zo'n ritmisch laag 'doekkedoekkedoekke'-geluid. Een beetje gelijk een Harley, maar dan grootser. Wanneer ik de slepers hoorde toekomen kreeg ik een stil content gevoel : alles komt in orde, de slepers zijn er …
Want in haven liggen was qua job niet altijd een pretje. De wal met al zijn procedurekes kan nogal wat problemen en gedoe veroorzaken aan boord. 'Rap op zee!' was dan de verzuchting. Als de helft van de bemanning gestrest rondloopt telt er maar één ding hoor : rap hier weg, rap op zee. Daarmee is het probleem niet opgelost, maar het is dan wel wég. Wíj zijn weg. Zo-weg-als-iet. En de slepers sleepten ons daar naartoe, naar de vrije wateren. TROSSEN LOS!
In een winkelgalerij vraagt een man met hoedje en regenjas en paraplu eventjes de hulp van een voorbijganger.
Aan de kledij van de andere mensen te zien, is deze man met lange mouwen wat warm gekleed voor het seizoen, maar er lopen wel meer excentriekelingen rond in dat land, dus men stelt men zich geen vragen want het is een vrij land.
Een vrijzinnig gezin moest de week daarop naar een katholieke begrafenis. Ze vonden dat de dochter (±9) oud genoeg was om mee te gaan naar een afscheid. Ze wilden haar ook leren dat men een dienst kan bijwonen zonder er aan deel te nemen.
Maar eerst gingen ze de kerk bezoeken want die (half)luide kinderbedenkingen en public wil men vermijden, niewaar.
Voor de kerkrondleiding werd Opa LV als vrijwilliger aangesteld. Opa kende alles van kerken en zo. De jongedame mocht alle vragen stellen die ze wil, maar volgende week niet meer, dan is het voor echt, dan wordt er gezwegen, dan moet iedereen stil zijn. Is dat afgesproken? Dat was afgesproken.
Een kerk bezoeken zei haar wel wat, want in kerken trouwen prinsessen en zo. En nu ging ze alvast eens kijken naar god en zo.
Opa en kleindochter gingen de kerk binnen langs de zijbeuk en liepen daar pal op een levensgrote christus aan het kruis. Het was er koud en men kan zich voorstellen dat de man in zijn kunstig geknoopte lendendoek daar hing te rillen. Het bloed drupte van onder de doornenkroon, gutste uit de wonde aan zijn zij, lekte uit handen en voeten.
De kleine bleef staan en keek. "Nu gaan we 't hebben! dacht de opa, hoe dom van mij om langs de zijbeuk binnen te komen." Ze keek. En ze zweeg. En ze zuchtte diep. Waarschijnlijk teveel bloed, dacht de grootvader. En dan, luid fluisterend en dwingend : "Opa! Waarom heeft die meneer zo'n rokje ?"
Toen begon Opa voorzichtig -ze gingen zitten want hij nam er de tijd voor- aan zijn eigen veelzinnig antwoord.
m - met dank aan LV – EZW-10/2012 – HiH 10/2014, 04/2017
