“De verzelfstandiging van Vlaanderen stuit op allerhande grote belangen die in dit land aan de macht zijn en die macht niet vrijwillig zullen prijsgeven.”
De herwonnen arrogantie van de traditionele partijen
Karel De Gucht en slechte manieren
26-11-2012
Persagentschap Belga: tendentieuze berichtgeving
Persagentschap Belga: tendentieuze berichtgeving
Het voorbije weekend werd opnieuw een politieke peiling gepubliceerd. Het is al lang niet meer de eerste keer en alweer is de titel van een persbericht van het persagentschap Belga heel tendentieus. Natuurlijk gaat het bericht over Bart De Wever en de N-VA, of wat dat u.
Met een titel als "N-VA zit stilaan aan plafond" worden geen feiten weergegeven maar gaat Belga veel verder en trekt het persagentschap besluiten uit een informatie die het heeft bekomen. Bovendien blijkt het over een glazen bol te beschikken. Of hoe men op een subtiele manier probeert om een succesvolle partij, met een duidelijke visie en boodschap maar die men uiteraard niet deelt, in een negatief daglicht stelt. Kortom, dit (nationaal) persagentschap kan het niet laten om haar berichten met een belgicistische saus te overgieten, als het N-VA betreft. Een erg bedenkelijke journalistieke praktijk. Bovendien nemen de meeste media het bericht klakkeloos over.
Toegegeven, dan is de titel en het artikel van de Redactie.be tegen de gewoontes in - wat neutraler: N-VA blijft ongenaakbaar in nieuwe peiling.
Wat wij er van denken ? Niettegenstaande de maandenlange aanvallen en het bashen vanuit de politiek en de media is het een ongeziene prestatie dat Bart De Wever en zijn N-VA om vandaag 36,6 % in de peiling haalt. Bovendien belooft de toekomst hoopvol te zijn. Ongeacht de indoctrinatie waarmee Belga en de andere media de burger een mening proberen op te dringen.
Johan Vande Lanotte (sp.a), de Keizer van Oostende, in een reactie vandaag op de felle kritiek van de ondernemers op Di Rupo I:
Iemand die zijn comfortzone ziet verdwijnen, gaat meer protesteren.
Nu weten we meteen waarom de traditionele partijen al maanden in zowel de media als het parlement hardnekkig protesteren, bashen en fulmineren tegen Bart De Wever en de N-VA...
"EU en IMF beseffen niet hoe verziekt de Griekse politiek is"
Griekenland : hallucinant:
EU en IMF beseffen niet hoe verziekt de
Griekse politiek is
Het is nog lang niet duidelijk of de
eurolanden wel een akkoord kunnen sluiten over de verstrekking
van de volgende ronde hulpleningen aan Griekenland.
De Griekse oud-minister van Financiën
Stefanos Manos waarschuwt dat de regering in Athene veel toegezegde
hervormingen niet zal uitvoeren. "Ik ben bang dat we afglijden naar chaos."
"Afgezien van de Griekse minister van Financiën gelooft niemand in de regering
écht in de hervormingen. Ze heeft de maatregelen aangekondigd omdat ze zich
gedwongen voelt. Die slechte Europeanen dwingen ons daartoe, luidt het in hun
verdediging aan de kiezers. De ministers nemen er zelf geen
verantwoordelijkheid voor.
Lees even mee, hallucinant...:
Hervorming:
"De politici hebben de hervormingswetgeving
bewust zo geformuleerd dat er nog allerlei uitvoeringsbesluiten nodig zijn
voordat de maatregelen van kracht worden. Daarmee gaan ze de uitvoering van de
maatregelen straks afremmen."
Onderwijs:
Hoe moeten de EU en het IMF het dan
aanpakken? Manos: "Ze moeten de regering dwingen alle ambtenaren te evalueren
en 400.000 onder hen te ontslaan."
Pardon? Waarom is het nodig zoveel
ambtenaren te ontslaan? Manos: "Laat ik een voorbeeld geven. Ik schat dat we in
Griekenland 200.000 leraren hebben. Volgens mijn berekeningen hebben we per
leerling vier keer zo veel docenten als in Finland. Maar Finland heeft een van
de beste onderwijsstelsels ter wereld en wij een van de slechtste. Dat komt
doordat wij onze leraren onderbetalen en heel weinig les laten geven, om het
werk te verdelen. De leraren zijn ontevreden over hun lage salarissen. Ze geven
leerlingen lage cijfers, om de ouders af te persen. Pas wanneer de ouders flink
onder de tafel betalen, officieel voor privélessen, gaan de cijfers omhoog."
"De regering moet de 50.000 beste leraren
selecteren, die vervolgens meer laten werken en het dubbele betalen. Dat zou
het onderwijs verbeteren. Alleen als onze ambtenaren weten dat ze geëvalueerd
worden, en dat ze ontslagen kunnen worden, zal de overheid beter functioneren."
Over zijn pogingen een liberale partij van
de grond te krijgen, wat niet lukte:
Manos: De term liberaal is een vies
woord in Griekenland. Als je neoliberaal wordt genoemd, is het nóg erger. Dan
ben je bijna een nazi. Er is hier vrijwel geen steun voor liberale ideeën en er
zit ook geen liberale partij in het parlement. Ik denk dat dat komt door het
diepe wantrouwen in de samenleving. Grieken wantrouwen niet alleen elkaar, maar
ook zichzelf. Mensen zijn onzeker over hun eigen capaciteiten. Daarom zoeken ze
bescherming van machtige mensen en van de staat.
Bezuinigingen:
In het parlementaire debat vorige week
over de bezuinigingen hield een fascistische volksvertegenwoordiger zijn eigen
salarisstrookje omhoog. Hij vertelde dat hij als parlementslid elke maand 8.500
euro ontvangt. Vervolgens meldde hij dat het hoofd van de strijdkrachten
slechts 1.900 euro krijgt. En daarna hield hij het loonstrookje omhoog van zijn
broer, een luitenant in het leger, die 875 euro verdient. Is er iemand hier
die dit de juiste verhoudingen vindt?, vroeg hij. Er was een hoop misbaar,
want de volksvertegenwoordigers houden er niet van dat hun vuile was wordt
buitengehangen. Maar ik vond het extreem effectief. De aanhang van de nazis
groeit met de dag.
Hoe ziet de toekomst eruit? Blijft
Griekenland in de eurozone?
Manos: Ik weet het niet. Ik ben bang dat
we afglijden naar chaos. Mensen houden zich steeds minder aan de wet en hebben
geen enkel respect meer voor de autoriteiten. We hebben ook geen elite die het
land kan beïnvloeden. Er zijn geen hoogleraren of andere verstandige mensen die
het vertrouwen genieten.
Carl Devos: Een groot deel van de Wetstraat is bang van de N-VA
Carl Devos, UGent
"Een groot deel van de Wetstraat is bang van
de N-VA
"Als de electorale opmars van de N-VA in
2014 voortgaat, kan dat voor nog meer politieke opschudding zorgen"
Het voorbije weekend verscheen een
interessante opiniebijdrage van Carl Devos, Politicoloog UGent, in De Standaard,
over het huidige politieke reilen en zeilen.
Enkele citaten:
Di Rupo I is sterker, beter dan ze lijkt,
maar (voorlopig) niet goed genoeg. De kracht van het regeren die tegenover die
van de verandering moet staan, overtuigt niet. Het gedwongen tripartiete
verstandshuwelijk kan geen gemeenschappelijk enthousiasmerend project bedenken.
Is de manier waarop wij besturen, met een
politiek en sociaal-economisch model dat volgestouwd is met veto's en
overlegrondes, wel nog geschikt om gezwind te reageren in deze heel
ingewikkelde wereld? Moet onze politiek niet lean and mean zijn? Sneller? Meer
uitgesproken keuzes maken? Minder afgevlakt? Minder gezever'?
De aanpak van Dexia, of het uitblijven van
fundamentele oplossingen voor pakweg de pensioenen, mobiliteit, justitie of de
fiscus, ondermijnen het vertrouwen in ons politiek bestel, waarmee de klassieke
partijen zo onlosmakelijk verbonden zijn.
Het verlangen naar een verlosser die het
roer radicaal omgooit is groot. Veel van die geloofsovertuigingen willen
verschillende kanten uit, ze vinden elkaar in de nood aan verandering.
De post-2010 N-VA, veel zelfzekerder dan
die van voor 2010, biedt nu een alternatieve politieke methode aan. Zoals De
Wever momenteel illustreert in Antwerpen, de eerste echte lakmoesproef voor
zijn kracht van verandering. Hij speelt het spel van de compromisvorming veel
harder. Hij schuwt de polarisering niet en laat veel minder ruimte tussen het
vergelijk en zijn eigen programma dan traditionele partijen.
De N-VA zelf haalde op eigen kracht in 2003
in slechts één kieskring de kiesdrempel, in 2007 was ze volgens onderzoek van
de KU Leuven goed voor 2 procent van de kiezers. In 2009 was dat al 11 procent
meer, in 2010 werd ze de grootste partij van het land. Een ongeziene electorale
opmars. Als die zich voortzet over ruim anderhalf jaar, kan de crisis die door
het politieke bedrijf trekt wel eens voor nog grotere opschudding zorgen
Sinds 2010, versterkt door de verkiezingen
van 2012, domineert de N-VA het denken en doen van de Wetstraat. Zonder de N-VA
was een begrotingsakkoord wellicht al 12 scenario's geleden gevonden. De N-VA
is niet de eerste succesvolle uitdager van het politieke systeem bij de
regionale verkiezingen van 2004 haalde het Vlaams Blok ruim 24 procent maar
nog nooit was die zo sterk en bedreigend.
De regering-Di Rupo wordt verweten dat ze
niet slaagt in wat ze onmogelijk kan: dat allemaal fundamenteel omkeren. Herman
Van Rompuy (CD&V) kon het onmachtig niets doen van zijn regering poëtisch
nog verheffen tot rustige vastheid', de koorddansers van Di Rupo komen daar
niet mee weg.
Tussen 2007 en 2014 zal er nooit politieke
rust die naam waardig geweest zijn. Dat veroorzaakt veel stress en onrust. De
economische crisis maakt het Di Rupo I extra moeilijk, maar net in die barre
tijden kunnen de mannen zich van de jongens onderscheiden, kan getoond worden
hoe het consensusmodel de toekomst hoopvol maakt. Dat lukt maar niet. Velen
stellen zich dan ook de vraag: kunnen deze klassieke partijen het eigenlijk wel
nog? Redden we het nog met hun compromissen?
Dat nogal wat kiezers denken dat alleen de
N-VA verandering en perspectief kan bieden, heeft veel te maken met het
defaitisme en het onvermogen van de traditionele sterkhouders van de pax
politica. Zij moeten dringend het geweer van schouder veranderen.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (5 Stemmen) Tags:Carl Devos, UGent, De Standaard, Addertje, Elio Di Rupo, N-VA, Bart De Wever, CD&V
Het begrotingsakkoord: en opnieuw, en opnieuw, en opnieuw
Elio Di Rupo (PS)
Het begrotingsakkoord: en opnieuw, en
opnieuw, en opnieuw
En opnieuw worden de problemen voor ons
uitgeschoven. En opnieuw GEEN structurele maatregelen. En opnieuw is de
regering euforisch over het bereikte akkoord. En opnieuw wordt de burger zand
in de ogen gestrooid Terwijl de belastingdruk nergens zo hoog is als in België.
Terwijl het overheidsbeslag meer dan 50% van het BBP bedraagt.
Di Rupo en zijn federale regering zijn niet
de oplossing van ons probleem, zij ZÍJN het probleem.
Waarom lukt het niet ?
De analyse van de Belgische ziekte(zie verder het uittreksel) die Guy
Verhofstadt (Open VLD) in zijn beruchte burgermanifesten maakte was correct, de
remedies van zijn regering(en) waren rampzalig. Om het op zijn Toscaans te zeggen: Parole,
parole, parole,
Guy Verhofstadt (OpenVld)
Uittreksel uit het Derde Burgermanifest
(1994):
Onder druk van allerlei belangengroepen is
in de loop der jaren het overheidsbeslag (het deel dat de staat neemt van alles
wat we samen produceren en creëren) opgelopen tot meer dan vijftig procent. In
de praktijk bleek dat uit de aanhoudend stijgende fiscale en sociale lasten,
uit de steeds hoger wordende bijdragen en de almaar oplopende belastingen. Dat
alles resulteerde op zijn beurt in de huidige, ondraaglijk hoge loonkosten.
België heeft echter een open economie die
volledig afhankelijk is van de export en daarom des te meer rekening moet
houden met de concurrentie van andere landen. Die concurrenten vinden we zowel
in als buiten Europa, met name in die landen waar het overheidsbeslag lang niet
zo hoog is en de loonkosten bijgevolg aanzienlijk lager zijn.
Door de invoering van minimumlonen,
loonindexeringen, loonschalen en syndicale premies, alsook door de
arbeidsduurreglementering, de mogelijkheid tot loopbaanonderbreking, tot
vervroegde vrijwillige en gedwongen pensionering, door de invoering van ondernemingsraden,
veiligheidscomités, vestigingswetten en noem maar op, is onze arbeidsmarkt in
zo'n strak keurslijf gedwongen dat ze, samen met de al te hoge loonkosten,
werkgelegenheid uitstoot in plaats van creëert.
Een vermindering van de zware fiscale en
sociale lasten, met andere woorden een vermindering van het overheidsbeslag, is
nodig om de hoge loonkosten te doen dalen. en dat willen de zuilen en de
belangengroepen niet. Zij ontlenen daaraan juist hun voorrechten en hun macht.
Hun leden bevolken de overheidsadministratie, zetelen in de overheidsbedrijven,
beheren de ziekteverzekering, de ziekenhuizen en werklozenkassen. Hun leden
besturen de treinen, bestellen de post en zorgen ervoor dat de telefoon werkt.
Ieder voorstel tot inkrimping of tot efficiëntere organisatie van de
overheidssector wordt dan ook met argwaan bekeken en wordt ervaren als een
onaanvaardbare aanslag op hun voorrechten.
Inderdaad Guy Verhofstadt, ons land kan beter. Veel beter...
Elke dag moet minsten 2 ton afval afgevoerd worden.
Sluikstorten is voor Brussel een van de grootste problemen. Een straat in de gemeente Molenbeek lijkt zelfs het wereldrecord sluikstorten te hebben gevestigd. Molenbeek trekt als een van de armste Brusselse gemeenten veel problemen aan, en sluikstorten is er daar een van. In een van de straten moet elke dag minstens twee ton afval afgevoerd worden.
Iedereen wijst in het Brussels Gewest naar elkaar
Volgens de Molenbeekse schepen van netheid Jan Gypers is er dringend nood aan een gewestelijk beleid. 'Anders loopt het gewoon over. Je kan Molenbeek niet alles laten oplossen. Het probleem deint uit en er moet een specifiek beleid voor komen', aldus Gypers.
"Het is de Belgische staat die er niet in slaagt om zijn uitgaven te beheersen, die de ondernemingen en investeerders het land uit jaagt"
Overigens zijn het niet de arbeiders die in Genk zoveel verdienen, maar is het de Belgische staat die door de lasten die wegen op het loon, met de vrucht van hun arbeid gaat lopen. Het is de Belgische staat die er niet in slaagt om zijn uitgaven te beheersen, die de ondernemingen en investeerders het land uit jaagt. Zolang België in zijn huidige gedaante bestaat en onderworpen blijft aan de Waals-socialistische heerschappij, zal Vlaanderen nooit een industriebeleid kunnen voeren, ook als het daarvoor bevoegd zou zijn....
Ondertussen nemen de transfers van Vlaanderen naar Wallonië en Brussel nog toe (De Tijd, 12.10.12), en groeit het besef dat er van strukturele hervormingen, om te beginnen een vermindering van de belastingdruk, geen sprake zal zijn, integendeel, en dat we, met Cyprus, een van de twee landen van de Europese Unie blijven die investeerders afschrikken met de mededeling dat hier een automatische indexaanpassing bestaat die alle bewegingsvrijheid op de arbeidsmarkt afremt. Lonen moeten een weerspiegeling zijn van de productiviteit en zich niet automatisch aanpassen aan de inflatie, maar wegens de lage productiviteit in Wallonië mag dat hier niet.
Rancune en arrogantie bij de Antwerpse rode kameraden
Robert Voorhamme (Spa)
Rancune en arrogantie bij de Antwerpse rode kameraden
In een interview over "de keuze van Spa Antwerpen in De Standaard dit weekend blijkt de angst van Robert Voorhamme (Spa) voor het zwarte
gat. Hij weet nog niet wat aanvangen na 31 december.
Maar wat vooral opvalt is
het feit dat de socialisten hun verlies nog steeds niet kunnen plaatsen. Zij waren vóór de
verkiezingen zo vol van zichzelf en overtuigd dat zij de stembusslag zouden
winnen - en dat Patrick (Janssens) er nog 6 jaar als burgemeester zou bijdoen - dat zij
vandaag nog steeds totaal verdwaasd zijn van de mokerslag van 14 oktober en geen blijf weten met zichzelf. Geef toe, na
90 jaar aan de macht in Antwerpen is dit enerzijds begrijpelijk. Anderzijds is
het een gouden regel in de politiek: wie geen rekening houdt met het risico dat
het van vandaag op morgen gedaan kan zijn, valt in een zwart gat. Dat blijkt
vandaag dus duidelijk het geval te zijn voor de top bij de Antwerpse socialisten. Wij leven uiteraard met hen mee.
Uit voormeld interview blijkt echter tevens de rancune
maar ook de arrogantie van de roden tegenover Bart De Wever. De kameraden kunnen het
duidelijk niet verkroppen dat zij hebben verloren van Bart De Wever, de
(zogenaamde) populist.
Maar laat het duidelijk zijn: Antwerpen is
NIET van de socialisten. Antwerpen is van de ANTWERPENAREN. En of je dat nu
graag hebt of niet - een meerderheid van de Antwerpenaren heeft rechts gestemd.
Tot spijt van wie het benijdt
Onderstaande citaten uit voormeld interview tonen duidelijk het misprijzen, de minachting, het denigrerende van Robert Voorhamme (en bij uitbreiding van de ganse socialistische familie) tegenover Bart De Wever en de N-VA, niettegenstaande de overwinning van deze laatste
De Wever verkoos een rechtse coalitie om de
kracht van verandering te realiseren.
We wisten niet of het kon, maar we wilden
op zijn minst proberen om tot een evenwichtige coalitie te komen [met groen].
Dat was toch een honorabel standpunt? Maar De Wever kreeg een paniekkramp.'
Ik vroeg naar zijn bereidheid om te praten
als Groen thuis bleef. De Wever durfde niet te antwoorden, hij moest nadenken.
Daarom gingen we akkoord met een communicatiestop. Eindelijk kregen we hem in
beweging. Hij moest wel, alles zat geblokkeerd.'
Op de eerste dag kon De Wever dat niet
maken. Dan was het antwoord geweest: Probeer ons maar uit elkaar te spelen. U
zult bij ons uitkomen. Hij zweeg en voerde allerlei toneelstukjes op tot er
iets gebeurde dat hem goed uitkwam.
De Wever staat voor een sociaal beleid
waarbij de schuldvraag zwaarder doorweegt dan de solidariteit.
Armoedebestrijding betekent voor hem het organiseren van huisbezoeken waarbij
jacht wordt gemaakt op fraudeurs. Zo brengt hij de filosofie van Theodore
Dalrymple in de praktijk: de armen hebben het aan zichzelf te wijten. Ik vind
dat keihard, koud en kil.
Wij gingen uit van een nek-aan-nekrace,
gezien de wolk waarop De Wever zich bevond en het gebrek aan kritische zin van
de media.
Heel wat mensen toonden zich erg tevreden
over het bestuur. Maar het aura rond De Wever veegde dit allemaal van tafel.
Ik heb voor de verkiezingen meer dan eens
gewaarschuwd dat De Wever enkel op zijn aura werkte, zodra het over de inhoud
ging werd het gênant. Ook daar waren de media niet bepaald behulpzaam
De mensen erkenden ons goed bestuur. De
Wever speelde daar uitstekend op in door dat te bevestigen. Hij wist heel goed
dat zware kritiek hem ongeloofwaardig maakte.
De Wever won omdat hij nu eenmaal in een
staat van genade verkeert. Tegen die emotie konden wij niet op. Tegenwoordig
hebben mensen het gevoel dat het inhoudelijk allemaal niet veel uitmaakt. Ze
schatten het risico van verandering niet hoog in. Bijgevolg kiezen ze de meest
spectaculaire figuur.
Patrick [Janssens] was vergroeid met de
stad, hij was de stad. Antwerpen was zijn kind. Dat heeft De Wever hem
afgenomen.'
De twee [Janssens en De Wever] hebben een
fysieke afkeer voor elkaar. Dat bleek al in 2006. De Wever zat toen in het
onderhandelingsteam van CD&V. Van zijn gezicht viel de aversie af te lezen.
Hij haat socialisten.'
De toon van onderhandelingen wordt gezet op
de avond van de verkiezingen. De mars, die goed was voorbereid, etaleerde een
strategie van take over. Het verklaart ook de weerzin van Patrick voor De
Wever. We zagen het samen op televisie, in zijn kantoor op het Schoon Verdiep.
Het was echt choquerend, een koude douche met een gure wind erbovenop. Dat moet
het voor iedereen zijn geweest die met onze ogen naar de stad kijkt. Patrick
zweeg. Met de tanden op elkaar.
Patrick Jannssens droogt zijn tranen boven het glas van Gene Bervoets
Gene Bervoets, acteur, in De Standaard:
"Als De Wever uitvoert wat in zijn nota staat, wordt Antwerpen binnenkort Bokrijk."
Begrijp: Enkel het (kaviaar)socialisme is solidair, sociaal, verdraagzaam en weet wat goed is voor de Antwerpenaar, en bij uitbreiding... voor de mensen. Zo denkt ongetwijfeld het gros van de zwaar gesubsidieerde Vlaamse culturele sector er over.
België heeft nood aan een daadkrachtige
regering. Aan het hoofd staat echter een angsthaas die nog steeds denkt dat er
tijd, ruimte en geld is om klassieke politieke spelletjes te spelen. De
rekening daarvoor zullen we met zn allen gepresenteerd krijgen.
LETTERLIJK: Bart De Wever beschikt meer dan zijn voorgangers over een enorm electoraal potentieel
Peter De Roover, chef-politiek van het maandblad Doorbraak en politiek secretaris van de Vlaamse Volksbeweging, analyseert het electorale succes van Bart De Wever in een historisch perspectief. Waarmee hij aangeeft dat het er naar uitziet dat het huidige succes van De Wever en de N-VA niet toevallig en kortstondig is maar gevoed wordt door een frustratie die structureel verankerd is bij een groot deel van de Vlaamse kiezers.
Addertje
° ° °
Peter De Roover
De Wever laaft zich aan vele grondstromen
Wat N-VA aan Verhofstadt en Dedecker dankt
Negentig jaar socialisme in Antwerpen komt ten einde. Was getekend: Bart De Wever. Over de aantrekkingskracht van de N-VA-kopman is al veel gezegd, weet ook Peter De Roover , maar alle grondstromen nog aan toe, iedereen lijkt te vergeten dat hij veel opgekropte frustraties capteert.
De intrede in 1921 van de socialist Camille Huysmans in het Antwerpse schepencollege bracht een schokgolf teweeg. Het was het begin van een lange, ononderbroken reeks socialistische bewindslieden als we de oorlogsjaren even vergeten. Het lijkt erop dat Bart De Wever erin zal slagen om in de Scheldestad een meerderheid in elkaar te knutselen zonder de tot voor kort onmisbaar geachte socialisten. Huysmans succes in 1921 ontstond niet in het luchtledige, De Wevers opmerkelijke prestatie evenmin.
Na zijn nieuwe overwinning op 14 oktober kregen we de analyses met karrenvrachten aangevoerd. Straf dat een stuk dat eigenlijk over Open VLD ging (Nicolas Bouteca in DS 12 november ) nog het meeste over de overwinning van N-VA leerde. De meeste andere analisten probeerden zo gedreven aan te tonen dat de kiezer zich heeft vergist door op De Wever/N-VA te stemmen, dat ze vergaten hun licht te werpen op het waarom van dat succes.
Wie wat inzicht wil in een breder verhaal, hanteert soms beter de grovere borstel. Beginnen we met een veertig jaar overspannend raadsel. Wie hoort niet in het rijtje: Leo Tindemans, Hugo Schiltz, Karel Dillen/Filip Dewinter, Guy Verhofstadt, Jean-Marie Dedecker, Yves Leterme en Bart De Wever? Antwoord: Bart De Wever, want hij is de enige die (nog?) niet faalde in zijn opzet.
Alle genoemde politici vierden, soms erg kort, opmerkelijke electorale successen. In alle gevallen ging het over Vlaamse fenomenen zonder alter ego aan de overzijde van de taalgrens. Zij behaalden hun overwinningen weliswaar met verschillende projecten, maar die hadden ook één zaak gemeen: de roep naar een breuk met de heersende Belgische aanpak.
Tindemans zorgt voor frustratie
Met deze man wordt het anders, luidde de slogan van Leo Tindemans in 1974, die De Wever in 2012 zowat overnam. Het leverde de CVP toen een winst op van tien zetels. Tindemans werd premier, maar gaf er vier jaar later gedesillusioneerd de brui aan.
Hij was geen flamingant maar wel een Vlaams fenomeen. In 1974 was de Franstalige zusterpartij PSC ook spectaculair gestegen. Maar terwijl Tindemans in 1977 opnieuw een forse aangroei aan CVP-kiezers leverde, zag de PSC haar stemmenpercentage alweer dalen. De mislukking van Tindemans leidde bij het christelijk-conservatieve deel van het kiezerskorps tot diepe frustraties. Yves Leterme zou het zon 35 jaar later dunnetjes overdoen.
In diezelfde periode liet Volksunie-boegbeeld Hugo Schiltz zijn Vlaams-nationale kiezers in de steek; een bron van politieke frustraties bij een ander publiek. De hardere Vlaams-nationale kern zocht soelaas bij het Vlaams Blok/Belang en ging daar de facto een verbond aan met het uitgesproken rechtse deel van het kiezerskorps. Karel Dillen en later Filip Dewinter konden heel wat kiezers verleiden maar bleven hangen in de marge van de besluitvorming. Ook dat veroorzaakte veel politieke teleurstelling die zich geografisch opnieuw beperkte tot Vlaanderen.
Burgermanifesten
Guy Verhofstadt schreef de laatste paragrafen van de inleiding op het fenomeen De Wever. Zijn burgermanifesten maakten vele liberaal denkenden bijzonder geestdriftig. Eindelijk zou er dan toch echte verandering komen, dit keer via de blauwe weg. Maar dat project eindigde zoals bekend bont en blauw. Weer werd een ander segment van het Vlaamse kiezerspubliek teleurgesteld en gefrustreerd.
Jean-Marie Dedecker gaf even de indruk woordvoerder te kunnen worden van die stroming maar kon nooit uit de peilingen breken.
Niet alleen hebben alle genoemde politici gemeen dat ze hun kiezers niet konden geven waarop die hoopten, ze stootten ook allemaal op de Belgische hinderpaal.
Het succes van Bart De Wever kan in belangrijke mate verklaard worden als het resultaat van veertig jaar politieke frustratie bij almaar nieuwe groepen Vlaamse kiezers. Even abstractie makend van de Koningskwestie waren het daarvoor vooral de Vlaams-nationalisten die morrend rondliepen in de Wetstraat. Maar vanaf Tindemans spoelden grote golven van teleurstelling over andere brede stromingen.
De Wever voedt zich aan de frustraties die de Vlaams-nationalisten opliepen maar ook aan die van de rechterzijde, de conservatieven en de liberalen. Zon cocktail zou slechts een kortstondig succes bieden als die alleen steunde op een oppervlakkig gevoel van tijdelijke teleurstelling. Maar het ziet er niet naar uit dat een van die samenstellende componenten binnen afzienbare tijd apart kan overstappen naar het beleidsbepalende kamp. Daarenboven laat die combinatie zich vandaag inhoudelijk vrij makkelijk kneden tot een voldoende coherent programma dat geen te grote spreidstand vergt.
De Wevers bewering dat hij surft op de Vlaamse grondstroom, is eerder ongenuanceerd dan verkeerd. Er bestaat uiteraard niet één Vlaamse grondstroom die alles domineert. Er zijn er meerdere. De omstandigheden bieden De Wever de kans enkele belangrijke daarvan samen te voegen tot wat vandaag wel degelijk de grootste van allemaal is.
Omdat De Wever zich, meer dan zijn voorgangers uit het opgesomde rijtje, kan voeden aan een combinatie van bronnen, beschikt hij over zeer grote electorale mogelijkheden. Die kon hij in Antwerpen voldoende activeren om voor een opmerkelijke ommekeer te zorgen.
Maar de echte uitdaging voor De Wevers kernpubliek ligt uiteraard op het Belgische niveau. De weerstand daar zal vele malen groter zijn dan in Antwerpen want die stad ligt lekker gemakkelijk helemaal in Vlaanderen.
Peter De Roover chef-politiek van het maandblad Doorbraak en politiek secretaris van de Vlaamse Volksbeweging (Bron: DS)
Jean-Claude Marcourt (PS) Minister van Economie in de Waalse regering
t Is alweer de schuld van De Wever
Waalse minister van Economie, Jean-Clause Marcourt (PS) in The Financial Times:
Ook al zegt Bart De Wever dat separatisme niet zijn doel is, in de partijstatuten staat duidelijk dat een onafhankelijk Vlaanderen de topprioriteit is voor de partij' Die dreiging destabiliseert het land en is dus ook slecht voor Wallonië. Jean-Claude Marcourt vreest in de zakenkrant dan ook dat de N-VA investeerders gaat afschrikken.
Il faut le faire! N-VA is een bedreiging voor de Waalse economie De al jaren gevoerde linkse, arbeidsvernietigende en geldverslindende politiek van de PS en het daaraan gekoppelde cliëntelisme is dus volgens deze Waalse Minister van Economie blijkbaar de juiste economische politiek om buitenlandse investeerders aan te trekken. Gelukkig hebben die Waalse socialisten ook nog wat humor.
Verder zegt Marcourt: 'Ik ben niet blij met de opmars van de N-VA. Hun partijprogramma baart me zorgen omdat het niet spoort met de economische noden van dit land,' zegt Marcourt nog.'
Wel mijnheer de minister, de N-VA kent de economische noden van dit land niet alleen zeer goed, de partij reikt ook structurele remedies aan om die noden te verhelpen. Het probleem is dat de Franstalige socialisten, die dominant zijn in deze en vorige regeringen, geen structurele maatregelen willen nemen om aan die noden tegemoet te komen.
Waarom liggen structurele maatregelen zo moeilijk bij deze federale regering (én vorige regeringen) ?
Vooral de PS heeft er geen enkel belang bij dat structurele maatregelen worden genomen. In de eerste plaats zou het betekenen dat maatregelen moeten worden genomen die door de socialistische achterban helemaal niet op applaus zouden worden onthaald. Vandaag krijgt de PS al het verwijt dat de regering te rechts is. Bovendien is elke structurele maatregel er een in het nadeel van het zuiden van het land. Lees: risico van verlies aan financiële middelen (de transfers weet je wel). Tenslotte wil de PS haar linkerflank afschermen tegen de extreem linkse PTB, de Waalse evenknie van PVDA. Hun sterke resultaten in Wallonië en Brussel tijdens de gemeenraadsverkiezingen waren een serieuze waarschuwing.
De (Vlaamse) liberalen mogen nog zoveel zij willen aandringen op structurele maatregelen die de concurrentiepositie van de ondernemingen bevorderen of op structurele besparingen en een efficiëntere aanwending van de beschikbare middelen Bij de Franstalige socialisten zal het keer op keer NON zijn
Addertje
Bart De Wever op Knack.be (12/3/2012):
We moeten af van de PS, die Vlaanderen meetrekt in de wallonisering van de economie 'De enige structurele maatregel van regering Di Rupo is belasten'
Loïc Moureau, Bestuurslid Liberaal Vlaams StudentenVerbond (LVSV)* Leuven, Filosoof - Docent Hoger Onderwijs, in Knack over de voorzittersverkiezingen bij OpenVLD
-----
Gwendolyn Rutten, een meer van hetzelfde compromisfiguur
Verschillende keren vroegen vrienden en medeliberalen mij schertsend of ik geen kandidaat was. Ze wouden zelfs met plezier mijn kandidatuur onderschrijven, dat is, als hun lidmaatschap nog niet vervallen was. Ze zouden eens kijken in één of andere schuif of donker hoekje of ze hun lidkaart nog vonden
Ter nuance: ik denk niet dat mevrouw Rutten het slecht meent of niet op de hoogte is van dossiers en mensen. Alleen is dat niet wat we nodig hebben. Wat wij zoeken is niet een goede relatie en kennis van personen en dossiers waar toch al lang geen zuiver liberale lijn wordt gevaren. Wat wij zoeken is iemand met een visie, een échte liberaal. Liever een volslagen onbekende met enkele pure liberale ideeën, dan de non-keuze waar we vandaag voorstaan!
*Nvdr.: het LVSV is onafhankelijk en dus geen jongerenafdeling van Open Vld, LDD of eender welke partij.
Bij de Spa is niets wat het lijkt, enkel de hypocrisie is oprecht
Ann Van de Steen samen met Patrick De Smedt in betere tijden
Bij de Spa is niets wat het lijkt, enkel de hypocrisie is oprecht
Spa-Aalst: de postjes waren het probleem, niet Karim Van Overmeire
De Spa-Aalst heeft, samen met de Spa-top, de voorbije weken uitstekend bijgedragen tot de anti-politiek. Het lijkt er bovendien op dat door de Spa intern een heel ander discours werd gevoerd dan in de media.
Bij lezing in De Standaard van een uittreksel uit de toespraak van maandagavond door oud-ocmw-voorzitter en Spa-dwarsligger Patrick De Smedt, leren wij dat eigenlijk niet Karim Van Overmeire (N-VA) het probleem was voor de Spa(-top) in de discussie om al dan niet tot het bestuur toe te treden. Nochtans werd Van Overmeire al die tijd als hét en zelfs enige probleem opgevoerd in de externe communicatie van de partij.
Vandaag leren wij dat het probleem vooral, zoniet uitsluitend draaide rond de verdeling van de bevoegdheden (zeg maar de postjes) en dat sommige socialisten helemaal niet konden leven met wat de partij maar aan bevoegdheden zou krijgen. Het draaide dan vooral rond het sociaal beleid waar zij naast grijpen. Want, geef toe: enkel socialisten kunnen een sociaal beleid voeren...
Het komt er dus op neer dat het verleden van Karim Van Overmeire door een aantal Spa-kopstukken in Aalst daarbij welwillend gesteund door de Tobbacks en de Termonts van deze wereld werd aangegrepen als drogreden om aldus hun ontevredenheid voor de postjes te camoufleren. Dat zij tegelijk de N-VA nog even konden afkraken en in de extreem-rechtse hoek duwen is natuurlijk mooi meegenomen.
Een en ander wordt deze week in dezelfde krant trouwens met zoveel woorden bevestigd door Ann Van de Steen, Spa-lijsttrekker en van bij de start wél voorstander van de coalitie:
Laat er ons nu niet de Van Overmeire-story van maken. Voor de neen-stemmers was het bestuursakkoord het grote struikelblok, en dan vooral het sociale luik. Het was de bedoeling om dat luik nog uit te diepen, maar net op dat moment lanceerde Termont zijn mening. Begin in zon sfeer maar eens te onderhandelen.
Kortom, vuile spelletjes die aantonen dat de linkse hypocrisie geen grenzen kent en dat bij die rode rakkers niets is wat het lijkt.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (3 Stemmen) Tags:Spa, Patrick De Smedt, Karim van Overmeire, N-VA, Bruno Tobback, Daniel Termont, Ann Van de Steen, Addertje
08-11-2012
De mening van...
...Wim Schamp, communcatiespecialist in Dag Allemaal
"De Wever is duidelijk de gebeten hond. En Vlamingen houden van underdogs. t Is allen tegen Bart. Zelfs na een klinkende verkiezingsoverwinning kan men niet stoppen hem te bashen. Zoals nu bij de formatie van een nieuwe Antwerpse gemeenteraad. Hoe Patrick Janssens hem probeert uit te roken en zich een bijzonder slecht verliezer toont door de N-VA volledig te blokkeren. Maar door zo hardnekkig te blijven trachten Barts leven op alle mogelijke manieren zuur te maken zal die alleen maar populairder worden.
