“De verzelfstandiging van Vlaanderen stuit op allerhande grote belangen die in dit land aan de macht zijn en die macht niet vrijwillig zullen prijsgeven.”
De herwonnen arrogantie van de traditionele partijen
Karel De Gucht en slechte manieren
20-11-2012
Het begrotingsakkoord: en opnieuw, en opnieuw, en opnieuw
Elio Di Rupo (PS)
Het begrotingsakkoord: en opnieuw, en
opnieuw, en opnieuw
En opnieuw worden de problemen voor ons
uitgeschoven. En opnieuw GEEN structurele maatregelen. En opnieuw is de
regering euforisch over het bereikte akkoord. En opnieuw wordt de burger zand
in de ogen gestrooid Terwijl de belastingdruk nergens zo hoog is als in België.
Terwijl het overheidsbeslag meer dan 50% van het BBP bedraagt.
Di Rupo en zijn federale regering zijn niet
de oplossing van ons probleem, zij ZÍJN het probleem.
Waarom lukt het niet ?
De analyse van de Belgische ziekte(zie verder het uittreksel) die Guy
Verhofstadt (Open VLD) in zijn beruchte burgermanifesten maakte was correct, de
remedies van zijn regering(en) waren rampzalig. Om het op zijn Toscaans te zeggen: Parole,
parole, parole,
Guy Verhofstadt (OpenVld)
Uittreksel uit het Derde Burgermanifest
(1994):
Onder druk van allerlei belangengroepen is
in de loop der jaren het overheidsbeslag (het deel dat de staat neemt van alles
wat we samen produceren en creëren) opgelopen tot meer dan vijftig procent. In
de praktijk bleek dat uit de aanhoudend stijgende fiscale en sociale lasten,
uit de steeds hoger wordende bijdragen en de almaar oplopende belastingen. Dat
alles resulteerde op zijn beurt in de huidige, ondraaglijk hoge loonkosten.
België heeft echter een open economie die
volledig afhankelijk is van de export en daarom des te meer rekening moet
houden met de concurrentie van andere landen. Die concurrenten vinden we zowel
in als buiten Europa, met name in die landen waar het overheidsbeslag lang niet
zo hoog is en de loonkosten bijgevolg aanzienlijk lager zijn.
Door de invoering van minimumlonen,
loonindexeringen, loonschalen en syndicale premies, alsook door de
arbeidsduurreglementering, de mogelijkheid tot loopbaanonderbreking, tot
vervroegde vrijwillige en gedwongen pensionering, door de invoering van ondernemingsraden,
veiligheidscomités, vestigingswetten en noem maar op, is onze arbeidsmarkt in
zo'n strak keurslijf gedwongen dat ze, samen met de al te hoge loonkosten,
werkgelegenheid uitstoot in plaats van creëert.
Een vermindering van de zware fiscale en
sociale lasten, met andere woorden een vermindering van het overheidsbeslag, is
nodig om de hoge loonkosten te doen dalen. en dat willen de zuilen en de
belangengroepen niet. Zij ontlenen daaraan juist hun voorrechten en hun macht.
Hun leden bevolken de overheidsadministratie, zetelen in de overheidsbedrijven,
beheren de ziekteverzekering, de ziekenhuizen en werklozenkassen. Hun leden
besturen de treinen, bestellen de post en zorgen ervoor dat de telefoon werkt.
Ieder voorstel tot inkrimping of tot efficiëntere organisatie van de
overheidssector wordt dan ook met argwaan bekeken en wordt ervaren als een
onaanvaardbare aanslag op hun voorrechten.
Inderdaad Guy Verhofstadt, ons land kan beter. Veel beter...
Elke dag moet minsten 2 ton afval afgevoerd worden.
Sluikstorten is voor Brussel een van de grootste problemen. Een straat in de gemeente Molenbeek lijkt zelfs het wereldrecord sluikstorten te hebben gevestigd. Molenbeek trekt als een van de armste Brusselse gemeenten veel problemen aan, en sluikstorten is er daar een van. In een van de straten moet elke dag minstens twee ton afval afgevoerd worden.
Iedereen wijst in het Brussels Gewest naar elkaar
Volgens de Molenbeekse schepen van netheid Jan Gypers is er dringend nood aan een gewestelijk beleid. 'Anders loopt het gewoon over. Je kan Molenbeek niet alles laten oplossen. Het probleem deint uit en er moet een specifiek beleid voor komen', aldus Gypers.
"Het is de Belgische staat die er niet in slaagt om zijn uitgaven te beheersen, die de ondernemingen en investeerders het land uit jaagt"
Overigens zijn het niet de arbeiders die in Genk zoveel verdienen, maar is het de Belgische staat die door de lasten die wegen op het loon, met de vrucht van hun arbeid gaat lopen. Het is de Belgische staat die er niet in slaagt om zijn uitgaven te beheersen, die de ondernemingen en investeerders het land uit jaagt. Zolang België in zijn huidige gedaante bestaat en onderworpen blijft aan de Waals-socialistische heerschappij, zal Vlaanderen nooit een industriebeleid kunnen voeren, ook als het daarvoor bevoegd zou zijn....
Ondertussen nemen de transfers van Vlaanderen naar Wallonië en Brussel nog toe (De Tijd, 12.10.12), en groeit het besef dat er van strukturele hervormingen, om te beginnen een vermindering van de belastingdruk, geen sprake zal zijn, integendeel, en dat we, met Cyprus, een van de twee landen van de Europese Unie blijven die investeerders afschrikken met de mededeling dat hier een automatische indexaanpassing bestaat die alle bewegingsvrijheid op de arbeidsmarkt afremt. Lonen moeten een weerspiegeling zijn van de productiviteit en zich niet automatisch aanpassen aan de inflatie, maar wegens de lage productiviteit in Wallonië mag dat hier niet.
Rancune en arrogantie bij de Antwerpse rode kameraden
Robert Voorhamme (Spa)
Rancune en arrogantie bij de Antwerpse rode kameraden
In een interview over "de keuze van Spa Antwerpen in De Standaard dit weekend blijkt de angst van Robert Voorhamme (Spa) voor het zwarte
gat. Hij weet nog niet wat aanvangen na 31 december.
Maar wat vooral opvalt is
het feit dat de socialisten hun verlies nog steeds niet kunnen plaatsen. Zij waren vóór de
verkiezingen zo vol van zichzelf en overtuigd dat zij de stembusslag zouden
winnen - en dat Patrick (Janssens) er nog 6 jaar als burgemeester zou bijdoen - dat zij
vandaag nog steeds totaal verdwaasd zijn van de mokerslag van 14 oktober en geen blijf weten met zichzelf. Geef toe, na
90 jaar aan de macht in Antwerpen is dit enerzijds begrijpelijk. Anderzijds is
het een gouden regel in de politiek: wie geen rekening houdt met het risico dat
het van vandaag op morgen gedaan kan zijn, valt in een zwart gat. Dat blijkt
vandaag dus duidelijk het geval te zijn voor de top bij de Antwerpse socialisten. Wij leven uiteraard met hen mee.
Uit voormeld interview blijkt echter tevens de rancune
maar ook de arrogantie van de roden tegenover Bart De Wever. De kameraden kunnen het
duidelijk niet verkroppen dat zij hebben verloren van Bart De Wever, de
(zogenaamde) populist.
Maar laat het duidelijk zijn: Antwerpen is
NIET van de socialisten. Antwerpen is van de ANTWERPENAREN. En of je dat nu
graag hebt of niet - een meerderheid van de Antwerpenaren heeft rechts gestemd.
Tot spijt van wie het benijdt
Onderstaande citaten uit voormeld interview tonen duidelijk het misprijzen, de minachting, het denigrerende van Robert Voorhamme (en bij uitbreiding van de ganse socialistische familie) tegenover Bart De Wever en de N-VA, niettegenstaande de overwinning van deze laatste
De Wever verkoos een rechtse coalitie om de
kracht van verandering te realiseren.
We wisten niet of het kon, maar we wilden
op zijn minst proberen om tot een evenwichtige coalitie te komen [met groen].
Dat was toch een honorabel standpunt? Maar De Wever kreeg een paniekkramp.'
Ik vroeg naar zijn bereidheid om te praten
als Groen thuis bleef. De Wever durfde niet te antwoorden, hij moest nadenken.
Daarom gingen we akkoord met een communicatiestop. Eindelijk kregen we hem in
beweging. Hij moest wel, alles zat geblokkeerd.'
Op de eerste dag kon De Wever dat niet
maken. Dan was het antwoord geweest: Probeer ons maar uit elkaar te spelen. U
zult bij ons uitkomen. Hij zweeg en voerde allerlei toneelstukjes op tot er
iets gebeurde dat hem goed uitkwam.
De Wever staat voor een sociaal beleid
waarbij de schuldvraag zwaarder doorweegt dan de solidariteit.
Armoedebestrijding betekent voor hem het organiseren van huisbezoeken waarbij
jacht wordt gemaakt op fraudeurs. Zo brengt hij de filosofie van Theodore
Dalrymple in de praktijk: de armen hebben het aan zichzelf te wijten. Ik vind
dat keihard, koud en kil.
Wij gingen uit van een nek-aan-nekrace,
gezien de wolk waarop De Wever zich bevond en het gebrek aan kritische zin van
de media.
Heel wat mensen toonden zich erg tevreden
over het bestuur. Maar het aura rond De Wever veegde dit allemaal van tafel.
Ik heb voor de verkiezingen meer dan eens
gewaarschuwd dat De Wever enkel op zijn aura werkte, zodra het over de inhoud
ging werd het gênant. Ook daar waren de media niet bepaald behulpzaam
De mensen erkenden ons goed bestuur. De
Wever speelde daar uitstekend op in door dat te bevestigen. Hij wist heel goed
dat zware kritiek hem ongeloofwaardig maakte.
De Wever won omdat hij nu eenmaal in een
staat van genade verkeert. Tegen die emotie konden wij niet op. Tegenwoordig
hebben mensen het gevoel dat het inhoudelijk allemaal niet veel uitmaakt. Ze
schatten het risico van verandering niet hoog in. Bijgevolg kiezen ze de meest
spectaculaire figuur.
Patrick [Janssens] was vergroeid met de
stad, hij was de stad. Antwerpen was zijn kind. Dat heeft De Wever hem
afgenomen.'
De twee [Janssens en De Wever] hebben een
fysieke afkeer voor elkaar. Dat bleek al in 2006. De Wever zat toen in het
onderhandelingsteam van CD&V. Van zijn gezicht viel de aversie af te lezen.
Hij haat socialisten.'
De toon van onderhandelingen wordt gezet op
de avond van de verkiezingen. De mars, die goed was voorbereid, etaleerde een
strategie van take over. Het verklaart ook de weerzin van Patrick voor De
Wever. We zagen het samen op televisie, in zijn kantoor op het Schoon Verdiep.
Het was echt choquerend, een koude douche met een gure wind erbovenop. Dat moet
het voor iedereen zijn geweest die met onze ogen naar de stad kijkt. Patrick
zweeg. Met de tanden op elkaar.
Patrick Jannssens droogt zijn tranen boven het glas van Gene Bervoets
Gene Bervoets, acteur, in De Standaard:
"Als De Wever uitvoert wat in zijn nota staat, wordt Antwerpen binnenkort Bokrijk."
Begrijp: Enkel het (kaviaar)socialisme is solidair, sociaal, verdraagzaam en weet wat goed is voor de Antwerpenaar, en bij uitbreiding... voor de mensen. Zo denkt ongetwijfeld het gros van de zwaar gesubsidieerde Vlaamse culturele sector er over.
België heeft nood aan een daadkrachtige
regering. Aan het hoofd staat echter een angsthaas die nog steeds denkt dat er
tijd, ruimte en geld is om klassieke politieke spelletjes te spelen. De
rekening daarvoor zullen we met zn allen gepresenteerd krijgen.
LETTERLIJK: Bart De Wever beschikt meer dan zijn voorgangers over een enorm electoraal potentieel
Peter De Roover, chef-politiek van het maandblad Doorbraak en politiek secretaris van de Vlaamse Volksbeweging, analyseert het electorale succes van Bart De Wever in een historisch perspectief. Waarmee hij aangeeft dat het er naar uitziet dat het huidige succes van De Wever en de N-VA niet toevallig en kortstondig is maar gevoed wordt door een frustratie die structureel verankerd is bij een groot deel van de Vlaamse kiezers.
Addertje
° ° °
Peter De Roover
De Wever laaft zich aan vele grondstromen
Wat N-VA aan Verhofstadt en Dedecker dankt
Negentig jaar socialisme in Antwerpen komt ten einde. Was getekend: Bart De Wever. Over de aantrekkingskracht van de N-VA-kopman is al veel gezegd, weet ook Peter De Roover , maar alle grondstromen nog aan toe, iedereen lijkt te vergeten dat hij veel opgekropte frustraties capteert.
De intrede in 1921 van de socialist Camille Huysmans in het Antwerpse schepencollege bracht een schokgolf teweeg. Het was het begin van een lange, ononderbroken reeks socialistische bewindslieden als we de oorlogsjaren even vergeten. Het lijkt erop dat Bart De Wever erin zal slagen om in de Scheldestad een meerderheid in elkaar te knutselen zonder de tot voor kort onmisbaar geachte socialisten. Huysmans succes in 1921 ontstond niet in het luchtledige, De Wevers opmerkelijke prestatie evenmin.
Na zijn nieuwe overwinning op 14 oktober kregen we de analyses met karrenvrachten aangevoerd. Straf dat een stuk dat eigenlijk over Open VLD ging (Nicolas Bouteca in DS 12 november ) nog het meeste over de overwinning van N-VA leerde. De meeste andere analisten probeerden zo gedreven aan te tonen dat de kiezer zich heeft vergist door op De Wever/N-VA te stemmen, dat ze vergaten hun licht te werpen op het waarom van dat succes.
Wie wat inzicht wil in een breder verhaal, hanteert soms beter de grovere borstel. Beginnen we met een veertig jaar overspannend raadsel. Wie hoort niet in het rijtje: Leo Tindemans, Hugo Schiltz, Karel Dillen/Filip Dewinter, Guy Verhofstadt, Jean-Marie Dedecker, Yves Leterme en Bart De Wever? Antwoord: Bart De Wever, want hij is de enige die (nog?) niet faalde in zijn opzet.
Alle genoemde politici vierden, soms erg kort, opmerkelijke electorale successen. In alle gevallen ging het over Vlaamse fenomenen zonder alter ego aan de overzijde van de taalgrens. Zij behaalden hun overwinningen weliswaar met verschillende projecten, maar die hadden ook één zaak gemeen: de roep naar een breuk met de heersende Belgische aanpak.
Tindemans zorgt voor frustratie
Met deze man wordt het anders, luidde de slogan van Leo Tindemans in 1974, die De Wever in 2012 zowat overnam. Het leverde de CVP toen een winst op van tien zetels. Tindemans werd premier, maar gaf er vier jaar later gedesillusioneerd de brui aan.
Hij was geen flamingant maar wel een Vlaams fenomeen. In 1974 was de Franstalige zusterpartij PSC ook spectaculair gestegen. Maar terwijl Tindemans in 1977 opnieuw een forse aangroei aan CVP-kiezers leverde, zag de PSC haar stemmenpercentage alweer dalen. De mislukking van Tindemans leidde bij het christelijk-conservatieve deel van het kiezerskorps tot diepe frustraties. Yves Leterme zou het zon 35 jaar later dunnetjes overdoen.
In diezelfde periode liet Volksunie-boegbeeld Hugo Schiltz zijn Vlaams-nationale kiezers in de steek; een bron van politieke frustraties bij een ander publiek. De hardere Vlaams-nationale kern zocht soelaas bij het Vlaams Blok/Belang en ging daar de facto een verbond aan met het uitgesproken rechtse deel van het kiezerskorps. Karel Dillen en later Filip Dewinter konden heel wat kiezers verleiden maar bleven hangen in de marge van de besluitvorming. Ook dat veroorzaakte veel politieke teleurstelling die zich geografisch opnieuw beperkte tot Vlaanderen.
Burgermanifesten
Guy Verhofstadt schreef de laatste paragrafen van de inleiding op het fenomeen De Wever. Zijn burgermanifesten maakten vele liberaal denkenden bijzonder geestdriftig. Eindelijk zou er dan toch echte verandering komen, dit keer via de blauwe weg. Maar dat project eindigde zoals bekend bont en blauw. Weer werd een ander segment van het Vlaamse kiezerspubliek teleurgesteld en gefrustreerd.
Jean-Marie Dedecker gaf even de indruk woordvoerder te kunnen worden van die stroming maar kon nooit uit de peilingen breken.
Niet alleen hebben alle genoemde politici gemeen dat ze hun kiezers niet konden geven waarop die hoopten, ze stootten ook allemaal op de Belgische hinderpaal.
Het succes van Bart De Wever kan in belangrijke mate verklaard worden als het resultaat van veertig jaar politieke frustratie bij almaar nieuwe groepen Vlaamse kiezers. Even abstractie makend van de Koningskwestie waren het daarvoor vooral de Vlaams-nationalisten die morrend rondliepen in de Wetstraat. Maar vanaf Tindemans spoelden grote golven van teleurstelling over andere brede stromingen.
De Wever voedt zich aan de frustraties die de Vlaams-nationalisten opliepen maar ook aan die van de rechterzijde, de conservatieven en de liberalen. Zon cocktail zou slechts een kortstondig succes bieden als die alleen steunde op een oppervlakkig gevoel van tijdelijke teleurstelling. Maar het ziet er niet naar uit dat een van die samenstellende componenten binnen afzienbare tijd apart kan overstappen naar het beleidsbepalende kamp. Daarenboven laat die combinatie zich vandaag inhoudelijk vrij makkelijk kneden tot een voldoende coherent programma dat geen te grote spreidstand vergt.
De Wevers bewering dat hij surft op de Vlaamse grondstroom, is eerder ongenuanceerd dan verkeerd. Er bestaat uiteraard niet één Vlaamse grondstroom die alles domineert. Er zijn er meerdere. De omstandigheden bieden De Wever de kans enkele belangrijke daarvan samen te voegen tot wat vandaag wel degelijk de grootste van allemaal is.
Omdat De Wever zich, meer dan zijn voorgangers uit het opgesomde rijtje, kan voeden aan een combinatie van bronnen, beschikt hij over zeer grote electorale mogelijkheden. Die kon hij in Antwerpen voldoende activeren om voor een opmerkelijke ommekeer te zorgen.
Maar de echte uitdaging voor De Wevers kernpubliek ligt uiteraard op het Belgische niveau. De weerstand daar zal vele malen groter zijn dan in Antwerpen want die stad ligt lekker gemakkelijk helemaal in Vlaanderen.
Peter De Roover chef-politiek van het maandblad Doorbraak en politiek secretaris van de Vlaamse Volksbeweging (Bron: DS)
Jean-Claude Marcourt (PS) Minister van Economie in de Waalse regering
t Is alweer de schuld van De Wever
Waalse minister van Economie, Jean-Clause Marcourt (PS) in The Financial Times:
Ook al zegt Bart De Wever dat separatisme niet zijn doel is, in de partijstatuten staat duidelijk dat een onafhankelijk Vlaanderen de topprioriteit is voor de partij' Die dreiging destabiliseert het land en is dus ook slecht voor Wallonië. Jean-Claude Marcourt vreest in de zakenkrant dan ook dat de N-VA investeerders gaat afschrikken.
Il faut le faire! N-VA is een bedreiging voor de Waalse economie De al jaren gevoerde linkse, arbeidsvernietigende en geldverslindende politiek van de PS en het daaraan gekoppelde cliëntelisme is dus volgens deze Waalse Minister van Economie blijkbaar de juiste economische politiek om buitenlandse investeerders aan te trekken. Gelukkig hebben die Waalse socialisten ook nog wat humor.
Verder zegt Marcourt: 'Ik ben niet blij met de opmars van de N-VA. Hun partijprogramma baart me zorgen omdat het niet spoort met de economische noden van dit land,' zegt Marcourt nog.'
Wel mijnheer de minister, de N-VA kent de economische noden van dit land niet alleen zeer goed, de partij reikt ook structurele remedies aan om die noden te verhelpen. Het probleem is dat de Franstalige socialisten, die dominant zijn in deze en vorige regeringen, geen structurele maatregelen willen nemen om aan die noden tegemoet te komen.
Waarom liggen structurele maatregelen zo moeilijk bij deze federale regering (én vorige regeringen) ?
Vooral de PS heeft er geen enkel belang bij dat structurele maatregelen worden genomen. In de eerste plaats zou het betekenen dat maatregelen moeten worden genomen die door de socialistische achterban helemaal niet op applaus zouden worden onthaald. Vandaag krijgt de PS al het verwijt dat de regering te rechts is. Bovendien is elke structurele maatregel er een in het nadeel van het zuiden van het land. Lees: risico van verlies aan financiële middelen (de transfers weet je wel). Tenslotte wil de PS haar linkerflank afschermen tegen de extreem linkse PTB, de Waalse evenknie van PVDA. Hun sterke resultaten in Wallonië en Brussel tijdens de gemeenraadsverkiezingen waren een serieuze waarschuwing.
De (Vlaamse) liberalen mogen nog zoveel zij willen aandringen op structurele maatregelen die de concurrentiepositie van de ondernemingen bevorderen of op structurele besparingen en een efficiëntere aanwending van de beschikbare middelen Bij de Franstalige socialisten zal het keer op keer NON zijn
Addertje
Bart De Wever op Knack.be (12/3/2012):
We moeten af van de PS, die Vlaanderen meetrekt in de wallonisering van de economie 'De enige structurele maatregel van regering Di Rupo is belasten'
Loïc Moureau, Bestuurslid Liberaal Vlaams StudentenVerbond (LVSV)* Leuven, Filosoof - Docent Hoger Onderwijs, in Knack over de voorzittersverkiezingen bij OpenVLD
-----
Gwendolyn Rutten, een meer van hetzelfde compromisfiguur
Verschillende keren vroegen vrienden en medeliberalen mij schertsend of ik geen kandidaat was. Ze wouden zelfs met plezier mijn kandidatuur onderschrijven, dat is, als hun lidmaatschap nog niet vervallen was. Ze zouden eens kijken in één of andere schuif of donker hoekje of ze hun lidkaart nog vonden
Ter nuance: ik denk niet dat mevrouw Rutten het slecht meent of niet op de hoogte is van dossiers en mensen. Alleen is dat niet wat we nodig hebben. Wat wij zoeken is niet een goede relatie en kennis van personen en dossiers waar toch al lang geen zuiver liberale lijn wordt gevaren. Wat wij zoeken is iemand met een visie, een échte liberaal. Liever een volslagen onbekende met enkele pure liberale ideeën, dan de non-keuze waar we vandaag voorstaan!
*Nvdr.: het LVSV is onafhankelijk en dus geen jongerenafdeling van Open Vld, LDD of eender welke partij.
Bij de Spa is niets wat het lijkt, enkel de hypocrisie is oprecht
Ann Van de Steen samen met Patrick De Smedt in betere tijden
Bij de Spa is niets wat het lijkt, enkel de hypocrisie is oprecht
Spa-Aalst: de postjes waren het probleem, niet Karim Van Overmeire
De Spa-Aalst heeft, samen met de Spa-top, de voorbije weken uitstekend bijgedragen tot de anti-politiek. Het lijkt er bovendien op dat door de Spa intern een heel ander discours werd gevoerd dan in de media.
Bij lezing in De Standaard van een uittreksel uit de toespraak van maandagavond door oud-ocmw-voorzitter en Spa-dwarsligger Patrick De Smedt, leren wij dat eigenlijk niet Karim Van Overmeire (N-VA) het probleem was voor de Spa(-top) in de discussie om al dan niet tot het bestuur toe te treden. Nochtans werd Van Overmeire al die tijd als hét en zelfs enige probleem opgevoerd in de externe communicatie van de partij.
Vandaag leren wij dat het probleem vooral, zoniet uitsluitend draaide rond de verdeling van de bevoegdheden (zeg maar de postjes) en dat sommige socialisten helemaal niet konden leven met wat de partij maar aan bevoegdheden zou krijgen. Het draaide dan vooral rond het sociaal beleid waar zij naast grijpen. Want, geef toe: enkel socialisten kunnen een sociaal beleid voeren...
Het komt er dus op neer dat het verleden van Karim Van Overmeire door een aantal Spa-kopstukken in Aalst daarbij welwillend gesteund door de Tobbacks en de Termonts van deze wereld werd aangegrepen als drogreden om aldus hun ontevredenheid voor de postjes te camoufleren. Dat zij tegelijk de N-VA nog even konden afkraken en in de extreem-rechtse hoek duwen is natuurlijk mooi meegenomen.
Een en ander wordt deze week in dezelfde krant trouwens met zoveel woorden bevestigd door Ann Van de Steen, Spa-lijsttrekker en van bij de start wél voorstander van de coalitie:
Laat er ons nu niet de Van Overmeire-story van maken. Voor de neen-stemmers was het bestuursakkoord het grote struikelblok, en dan vooral het sociale luik. Het was de bedoeling om dat luik nog uit te diepen, maar net op dat moment lanceerde Termont zijn mening. Begin in zon sfeer maar eens te onderhandelen.
Kortom, vuile spelletjes die aantonen dat de linkse hypocrisie geen grenzen kent en dat bij die rode rakkers niets is wat het lijkt.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (3 Stemmen) Tags:Spa, Patrick De Smedt, Karim van Overmeire, N-VA, Bruno Tobback, Daniel Termont, Ann Van de Steen, Addertje
08-11-2012
De mening van...
...Wim Schamp, communcatiespecialist in Dag Allemaal
"De Wever is duidelijk de gebeten hond. En Vlamingen houden van underdogs. t Is allen tegen Bart. Zelfs na een klinkende verkiezingsoverwinning kan men niet stoppen hem te bashen. Zoals nu bij de formatie van een nieuwe Antwerpse gemeenteraad. Hoe Patrick Janssens hem probeert uit te roken en zich een bijzonder slecht verliezer toont door de N-VA volledig te blokkeren. Maar door zo hardnekkig te blijven trachten Barts leven op alle mogelijke manieren zuur te maken zal die alleen maar populairder worden.
"In Antwerpen zagen we al Staten-Generaals van de verkeersveiligheid, de mobiliteit en de haven. Het wordt dringend tijd dat dit stadsbestuur ook eens het initiatief neemt om een Staten-Generaal te organiseren over de bestrijding van de armoede." Gva 14/10/2010
De manier waarop Patrick Janssens (nog steeds Spa-burgemeester van Antwerpen) vandaag de nota van Bart De Wever (N-VA) neersabelt is hallucinant. Deze kaviaarsocialist is niet te beroerd om de nota af te kraken met als argument dat er over armoede weinig in staat.
Ter herinnering: de voorbije 70 jaar hadden de socialisten het in Antwerpen voor het zeggen. Bovendien maken zij al jáááren het mooie weer in de federale regering.
Het resultaat van hún armoedebeleid kan u hieronder lezen en bekijken.
Hoe durft die man na 9 jaar burgemeesterschap en met onderstaand resultaat het nog aan om anderen de les te spellen over armoedebestrijding ?
De hypocrisie van de caviaarsocialisten kent wel geen grenzen. Zonder scrupules en totaal schaamteloos tegenover al die hulpzoekenden ! 'Ik zien A geire'... dat zal wel.
De democratie van de linkse elite is enkel schijn. Haar dictatoriale trekjes zijn nooit ver weg. Eigenaardig voor een partij die met al haar vezels (extreem) rechts beweert te bestrijden en daarbij niet nalaat tot in den treure te verwijzen naar de jaren dertig.
In Aalst is de kogel door de kerk. Twistpunt voor de Spa-top was de voordracht van voormalig Vlaams Belanger Karim Van Overmeire (N-VA) als schepen van Vlaamse Zaken en Integratie. Nochtans nam Van Overmeire publiekelijk afstand van het controversiële 70-puntenplan van het toenmalig Vlaamse Blok waaraan hij meeschreef, en waarvoor het Blok in 2004 veroordeeld werd.
En dus werd er gisteravond gestemd door de Algemene Vergadering van Spa-Aalst om te beslissen of de partij al dan niet tot het nieuwe bestuur zou toetreden. Na een discussie van zowat 4 uur stemden van de aanwezige Spa-leden er 194 vóór het bestuursakkoord. 95 leden stemden tegen en drie leden onthielden zich. Een 2/3 meerderheid is dus voor bestuursdeelname. "Een duidelijke uitspraak van de algemene vergadering", aldus lokaal voorzitter Dirk De Pauw. De basisdemocratie heeft dus gesproken. Dit tot grote ergernis van de vele schoonmoeders binnen de partij.
De voorbije dagen is immers gebleken dat de plaatselijke afdelingen niet zo maar de handen vrij hebben bij het beslissingsproces om toe te treden tot een nieuw bestuur. Tenminste als de N-VA bij de deal is betrokken. Want hoewel Spa-Aalst al een bestuursakkoord met N-VA en CD&V had ondertekend, kreeg het schoonmoeders van Oostende over Gent tot Leuven op bezoek. Enkel Hasselt en Antwerpen ontbraken om onduidelijke redenen.
Daniel Termont, die zich sedert 14 oktober God de Vader waant in Gent en omstreken, twijfelt er niet aan dat zijn score hem legitimeert om ook in andere steden zaakjes te gaan regelen. Niet dus.
Ook brulaap (junior) Tobback is er aan voor de moeite. Wat van de geloofwaardigheid van die man binnen zijn partij vanaf nu nog overblijft is een goeie vraag. Zijn bemoeienis als nationaal Voorzitter met de ajuinenstad betekent alleszins een serieuze desavouering. Nu zal men hem er helemaal niet meer toe kunnen bewegen om toch maar eens iets positiefs over de N-VA over de lippen te krijgen.
Dat de Spa-top en andere schoonmoeders zich komen bemoeien met de beslissing tot al dan niet bestuursdeelname door de lokale eigen partij is één zaak. Dat zij beslissen wie van een andere partij mag deelnemen aan de bestuursploeg is er echter ver over en neigt naar dictatoriale trekjes.
En helaas, driewerf helaas: de operatie N-VA-beschadiging maakt nu ook op lokaal vlak brokken bij de socialisten. De top had al geen steun meer van de kiezers, nu laten ook de plaatselijke leden en mandatarissen het afweten. Wie vertegenwoordigt die linkse elite eigenlijk nog ? Allemaal de schuld van de N-VA.
Wij stellen dan ook voor dat al de spa-leden die in Aalst vóór bestuursdeelname hebben gestemd met onmiddellijke ingang uit de partij worden gezet.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (4 Stemmen) Tags:Spa, Bruno Tobback, Daniel Termont, N-VA, Karim Van Overmeire, Vlaams Belang, Addertje
04-11-2012
Buitenlands imago Vlaanderen: met dank aan de Franstalige broeders !
Tweet deze week van Carl Devos, prof. Universiteit Gent:
« Belg? Van Vlaanderen? Die
separatistische regio? vraagt een Parisien. Imago van Vlaanderen in buitenland
verdraagt vaak enige bijsturing. »
Bedenking :
Als
je weet dat de buitenlandse berichtgeving over Vlaanderen voor 99% gebaseerd is op informatie die wordt verstrekt door "onze" Franstalige politici en media. Tja, is het dan niet evident dat Vlaanderen
als een separatistische regio wordt voorgesteld ? Inderdaad, het imago van Vlaanderen in het buitenland is rampzalig, zelfs een schande.
Met andere woorden: ook via het buitenland
voeren onze Franstalige broeders (?) een hetze tegen al wat Vlaams is.
Neen de crisis is niet de oorzaak van het succes van Bart De Wever (2)
Dit is het tweede en laatste deel van een opinie-bijdrage van Mia
Doornaert die enkel en alleen verscheen in de Franstalige krant Le Soir. Zij geeft daarin haar visie op het electorale
succes van Bart De Wever en de N-VA.
Het moet gezegd: deze boeiende analyse
sluit naar onze mening heel sterk aan bij de realiteit. Wat door de
Franstaligen begrijpelijkerwijs dan ook maar matig wordt gewaardeerd. Maar wat
pleit voor de objectiviteit waarmee Doornaert, die eerder in het Belgicistische
kamp moet worden gesitueerd, deze problematiek benadert. Vrij vertaald.
Neen de crisis is niet de oorzaak van het succes
van Bart De Wever (2)
Door Mia Doornaert, ex-columniste bij De Standaard, vroegere onafhankelijk medewerkster bij het kabinet van Yves Leterme, in Le Soir
(Vrije vertaling)
5.
Met enige hulp van de Europese crisis vergelijkt
Bart De Wever de 'culturele' grens in België met deze die in Europa de
zogezegde onverantwoordelijke en verkwistende - zuiderse landen scheidt van de ernstige
landen in het noorden, die de moed hadden om tijdig onpopulaire maatregelen te
nemen om de toekomst te vrijwaren. Dit argument slaat wel in bij de Vlaamse
publieke opinie wanneer men het bekijkt vanuit de situatie van Griekenland, dat
zichzelf in de problemen nestelde waarin het zich nu bevindt. Maar waar de pers
en bepaalde partijen Angela Merkel nu belagen met alle mogelijke lelijke namen omdat
zij geen blanco cheque wil ondertekenen. Veel Vlamingen verdragen het inderdaad
niet meer om telkens het verwijt te krijgen dat zij enkel hun rijkdom voor zich
willen houden en solidariteit met het zuiden van het land weigeren. En dat
kritiek op het economische en sociale beleid daartoe enkel een voorwendsel
zouden zijn.
6.
Laten we niet vergeten dat het succes van
De Wever ook te wijten is aan het feit dat hij een groot deel van de stemmen
heeft aangetrokken die eerder naar het Vlaams Blok/Vlaams Belang gingen. Gezien
haar xenofobe karakter was er een cordon sanitair rond het VB. De verkozenen werden
als het ware 'bevroren' en de stemmen voor het VB waren in feite verloren
stemmen. Dus, veel kiezers die voor het VB stemden en die niet allen racisten zijn
van extreemrechts, verre van zelfs brachten liever hun proteststem over naar
de N-VA om aldus nuttig te stemmen. Hierdoor verliezen de klassieke Vlaamse partijen een politieke 'rente'.
Want vermits het Vlaams Blok werd geïsoleerd, was vaak een tripartite
noodzakelijk om een Vlaamse meerderheid in de Kamer te hebben wat voor deze
partijen dus bijna een waarborg was om continu aan de regering deel te
nemen. Deze partijen hebben onvoldoende begrepen dat het VB niet enkel de koorts was maar ook de thermometer. En zij hebben onvoldoende gedaan om te overtuigen
en hun electoraat opnieuw voor zich te winnen.
7.
Er is in Vlaanderen plaats voor een grote centrum-rechtse
partij, een partij die zegt dat degenen die werken meer moeten verdienen dan
degenen die van een uitkering leven. Die zegt dat er niet alleen rechten zijn
maar ook plichten. Een partij met het imago van de CDU in Duitsland of de UMP
in Frankrijk. Het is op deze basis dat Yves Leterme zijn alliantie met de N-VA had
gesloten, die op dat moment een kleine partij was dat iets extra bracht. De VLD
van Guy Verhofstadt had ook de ambitie om de grote volkspartij in Vlaanderen te
worden. Maar CD&V en VLD hebben nooit duidelijk willen zeggen dat zij
(centrum)rechtse partijen waren en hebben te veel een links imago
gecultiveerd. CD&V wegens haar syndicale (ACV) en linkse (ACW) vleugel. De
VLD met haar progressieve standpunten in ethische aangelegenheden. Het
resultaat is dat de N-VA de populaire partij aan het worden is. De partij trekt
alleen veel voormalige christen-democratische kiezers aan, maar dreigt ook de
VLD plat te walsen vermits haar economisch en sociaal programma het meest
liberale van alle Nederlandstalige partijen is. Bart De Wever is zeer populair bij
ondernemers en zelfstandigen die niet enkel het Belgische beleid bekritiseren,
maar meer en meer gevoelig zijn voor de manie van reglementeringen door de
regering en de Vlaamse overheid.
Besluit
Het electoraat van N-VA is divers en
verschillende kiezers willen verschillende zaken: meer liberale economie,
minder bureaucratische rompslomp en lasten voor de ondernemingen, meer Vlaamse
autonomie, meer actieve politici voor de verdediging van het Nederlands en het
stopzetten van de Franstalige olievlek rond Brussel, enz. Het is ook treffend
om vast te stellen dat de meerderheid van de N-VA-kiezers niet willen van een
belangrijk punt van het partijprogramma, namelijk de splitsing van België. Alle peilingen zijn daar om dit aan te tonen.
De beste manier om de argumenten van dhr. De Wever tegen België te counteren is
dus niet door hem in een hoek te zetten en te negeren. Het is om aan de kiezers
in het Noorden en het Zuiden van het land - aan te tonen dat België een meerwaarde
heeft en een meerwaarde ís. Dit gebeurt door te luisteren, een open geest, een
weigering van het schema zij tegen ons, het respect, de dialoog. Dat is
helemaal het tegenovergestelde van de simplismen en het amalgaam waarmee onze
Europese leiders zich blijken tevreden te stellen, inclusief Elio Di Rupo.
Nawoord van de redactie:
Het is spijtig dat Doornaert in haar
analyse niet aangeeft welke de meerwaarde van België vandaag nog mag zijn... voor
de Vlamingen. We waren zo benieuwd. Een gemiste kans ?
Doornaert
start haar analyse voornamelijk in 2007. Nochtans werd de voedingsbodem voor het huidige nationalistisch
stemgedrag lees: de roep van de Vlaming naar respect voor de eigen
taal, cultuur, economie (wat is daar in godsnaam verkeerd aan ??) al gelegd in
de jaren, ja decennia voordien. Laten wij niet vergeten dat de huidige
ingewikkelde institutionele structuren het gevolg zijn van jaren gebricoleer en
compromissen waarbij de Vlamingen telkens opnieuw werden in de luren gelegd. Op
economisch vlak hebben de paarse regeringen Verhofstadt schuldig verzuim gepleegd door het budgettaire huishouden niet op orde te zetten en door de hoge staatsschuld
niet terug te dringen op een ogenblik dat de middelen nochtans voorhanden
waren.
Neen de crisis is niet de oorzaak van het succes van Bart De Wever (1)
In een opinie-bijdrage, enkel en alleen in Le Soir, geeft Mia Doornaert - vroegere columniste bij De Standaard - haar visie op het electorale succes van Bart De Wever en de N-VA. Het moet gezegd: deze zeer boeiende analyse sluit naar onze mening heel sterk aan bij de realiteit. Wat door de Franstaligen begrijpelijkerwijs dan ook maar matig wordt gewaardeerd. Maar wat pleit voor de objectiviteit waarmee Doornaert, die eerder in het Belgicistische kamp moet worden gesitueerd, deze problematiek benadert. In twee afleveringen geven wij hier haar opinie weer die we zelf vrij hebben vertaald.
Oordeel vooral zelf.
Addertje
Neen de crisis is niet de oorzaak van het
succes
van Bart De Wever (1)
Door Mia Doornaert, ex-columniste bij De
Standaard, vroegere onafhankelijk medewerkster bij het kabinet van Yves Leterme,
in Le Soir
(Vrije vertaling)
De wil naar onafhankelijkheid vanwege
Catalonië, Schotland, Vlaanderen (of Wallonië) lijkt misschien een dwaasheid
voor veel Europeanen. Maar dat maakt deel uit van de vrijheid van
meningsuiting. Partijen die, op een democratische wijze, voor deze onafhankelijkheid
ijveren zijn daarom niet noodzakelijk extreemrechtse partijen. Ze gelijk
stellen met xenofobe partijen, extreemrechtse partijen, populisten, is een
amalgaam maken wat fout is op intellectueel vlak en gevaarlijk op politiek vlak.
Dat is nochtans wat sommige Europese leiders, waaronder Elio Di Rupo, deden na de
top vorige week in Brussel. En het toppunt van simplisme is het feit dat zij
het groeiende succes van verschillende van deze radicale partijen toeschrijven
aan de economische crisis. Dat is spijtig want deze verschillende fenomenen
noodzaken veel meer genuanceerde analyses.
Met betrekking tot het succes van de N-VA
van de Bart De Wever in de recente gemeenteraads- en
provincieraadsverkiezingen, had een aantal Europese vrienden me gevraagd hoe ik
dat kon verklaren. Ik heb geprobeerd om hen zo eerlijk mogelijk te antwoorden,
door hen uit te leggen welke percepties en gevoelens er leven in Vlaanderen. Percepties
en gevoelens die ik niet noodzakelijk deel maar die je moet kennen en proberen
te begrijpen om er nadien een antwoord op te kunnen geven. Ziehier mijn lijst
die niet beweert volledig te zijn.
1.
Bart De Wever blijft oogsten wat de
Franstalige politieke partijen hebben gezaaid na de verkiezingen van 2007 door
te weigeren om ernstig te onderhandelen met
Yves Leterme en de Vlaamse traditionele partijen. Op dat moment was de N-VA slechts de vijfde
partij in Vlaanderen! Ze hebben niet willen inzien dat het aanvaarden van
bepaalde oude Vlaamse eisen, zoals de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde,
een conditio sine qua non was om de communautaire relaties te bekoelen.
Resultaat van de bittere tegenslag van
formateur en Eerste Minister Yves Leterme: Vlaamse woede, teleurstelling van de
kiezers tegenover de CD&V en de andere 'zachte' partijen, en een
stemmenverschuiving naar de N-VA in de opeenvolgende verkiezingen, met de
overwinning van de N-VA tijdens de verkiezingen van 2010. Na de langdurige crisis
en onder impuls van Elio di Rupo die zich uiteindelijk bewust werd van de geestesgesteldheid
in het noorden van het land, werden de koppig vastgehouden blokkades opgeheven.
Maar de Vlaamse kiezers hebben het de Vlaamse partijen in de regering niet vergeven.
Velen hebben er een andere les uit getrokken: het is dank zij Bart De Wever dat
de andere Vlaamse partijen deze keer voet bij stuk hebben gehouden en een einde
hebben gemaakt aan de Franstalige onverzettelijkheid. Dus om Vlaanderen te doen
respecteren, moet de N-VA worden versterkt.
2.
Zelfs als Elio Di Rupo wordt beschouwd als
een aardige man in Vlaanderen, mag niet worden voorbijgegaan aan het onbegrip
of de irritatie van vele Vlamingen dat zon intelligente en gecultiveerde man,
die bovendien nationale ambities heeft, slechts erbarmelijke noties heeft van
het Nederlands. De taal van de meerderheid van de Belgen. Zij zien het als het
zoveelste teken van minachting vanwege vele Walen voor hun taal en gemeenschap.
En ze zijn van oordeel dat men niet kan beweren voorstander te zijn van het
voortbestaan van het federale België en tegelijkertijd de taal van de
meerderheid van de Belgen niet te kennen.
3.
Wat wordt beschouwd als een gebrek aan
respect voor de taal en de Vlaamse cultuur wekt nog meer onbegrip en woede
op door de massieve budgettaire
transfers sedert jaren van Vlaanderen naar Wallonië. Vandaar het gevoel: we
zijn enkel goed om te betalen, maar voor het overige worden wij veracht.
4.
Zo
komen wij bij de economische situatie
van Wallonië en de transfers. De meeste Vlamingen vinden het normaal dat
er een solidariteit is tussen de verschillende landsdelen. Wat hen echter
verontrust en irriteert is dat de transfers naar Wallonië lijken te verdwijnen
in een bodemloze put. De perceptie blijft bestaan dat, behalve in de
Waals-Brabant, men geen dynamisch beleid ziet dat gericht is op de modernisering
van de politieke, syndicale en sociale gewoonten en dat een dynamische omgeving
schept voor werkgelegenheidscreatie. De indruk blijft bestaan dat de PS de transfers
gebruikt voor zeer genereuze sociale uitkeringen die de mensen plaatst in een
'cultuur' van werkloosheid en van afhankelijkheid, waardoor de Waalse economie nog
meer verlamt. Er heerst dan het gevoel in Vlaanderen dat men wel wil betalen om
Wallonië terug recht te helpen maar niet om een oude politiek verder te zetten
die duidelijk niet werkt en die in feite meer lijkt op een politiek van
cliëntelisme van de PS. Vandaar het wervend argument van De Wever (en niet
alleen van hem) dat, indien Wallonië een fundamenteel verschillend economisch en
sociaal beleid wil volgen dan dat van Vlaanderen, het de verantwoordelijkheden
en de kosten moet dragen. Solidariteit kan niet enkel van een kant komen.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Tags:Mia Doornaert, De Standaard, Bart De Wever, N-VA, Ps, Elio Di Rupo, Addertje
LETTERLIJK: De vergeten verjaardag
De vergeten verjaardag
Er zal hoe dan ook nog ontzettend veel onderhandeld moeten worden over de uitvoering van de staatshervorming. Daardoor is het communautaire hoogspanning verzekerd tot vlak vóór de verkiezingen van 2014. De N-VA kan er enkel maar wel bij varen. En als de regering dan toch zou slagen in de bovenmenselijke prestatie om vóór 2014 de top van de col te bereiken, dan zal daar niet veel publiek staan om te applaudisseren. De kortstondige hoerastemming rond de staatshervorming is omgeslagen in argwaan en scepsis.
Er zijn zo van die verjaardagen die men het liefst van al
onopgemerkt voorbij laat gaan. De eerste verjaardag van het institutionele
akkoord (11 oktober 2011) was er zo een. Natuurlijk werd die gebeurtenis
overschaduwd door de lokale verkiezingen. Maar toch kan men er niet omheen dat
de jubelstemming rond het akkoord vandaag helemaal is verdwenen.
De euforie flakkerde een laatste keer op toen de koning
publiek de BHV-wetten ondertekende, op 19 juli. Die groots opgezette ceremonie
was een bizarre gebeurtenis waarvan er maar één precedent bestaat: de
ondertekening door Albert van de nieuwe Grondwet, in februari 1994. Toen werd
een punt gezet achter een langdurige en omvattende staatshervorming, die in
1988 was ingezet. Ook de plechtige ondertekening in juli van dit jaar kwam over
als de finale bekroning van de staatshervorming. En misschien was dat ook de
stille hoop van veel Franstaligen. Want het weinige waar zij vragende partij
voor waren (de herfinanciering van Brussel en de Communauté Métropolitaine), dat
hebben ze grotendeels binnen. Geen wonder dat ze op 19 juli de kroon op het
werk lieten zetten door de koning.
Stand van zaken
Waar staan we vandaag? De eerste fase van de
staatshervorming is helemaal achter de rug. Voor de tweede fase (hervorming
Senaat en samenvallende verkiezingen) zijn de wetsvoorstellen ingediend.
Hiermee heeft de regering onmiskenbaar een paar moeilijke cols genomen. Maar nu
komen de Alpenritten, met twee loodzware cols buiten categorie: de
bevoegdheidsoverdrachten en de financieringswet.
BHV was kinderspel in vergelijking met die uiterst complexe
aangelegenheden. Bovendien is het institutionele akkoord op veel punten extreem
vaag. Het beste voorbeeld daarvan is de splitsing van de kinderbijslag, de
grootste Vlaamse trofee bij de onderhandelingen. Het akkoord zegt niets over
wat er moet gebeuren met de verschillende kinderbijslagfondsen. Wordt de
kinderbijslag uit de sociale zekerheid gelicht? Of wordt dit overgelaten aan
elk van de drie gemeenschappen en de COCOM in Brussel? En is dit technisch wel
mogelijk? En wat met de vereiste dat de uitkeringen voor loontrekkenden en
zelfstandigen eerst moeten worden geharmoniseerd? Boze tongen beweren dat het
een bijna onmogelijk huzarenstukje wordt om die splitsing effectief te
realiseren. Sterker nog, sommigen aan de onderhandelingstafel zouden zich
daarvan maar al te goed bewust zijn geweest
Er zal hoe dan ook nog ontzettend veel onderhandeld moeten
worden over de uitvoering van de staatshervorming. Daardoor is het
communautaire hoogspanning verzekerd tot vlak vóór de verkiezingen van 2014. De
N-VA kan er enkel maar wel bij varen. En als de regering dan toch zou slagen in
de bovenmenselijke prestatie om vóór 2014 de top van de col te bereiken, dan
zal daar niet veel publiek staan om te applaudisseren. De kortstondige
hoerastemming rond de staatshervorming is omgeslagen in argwaan en scepsis.
Niemand gelooft nog dat de waslijst van verhakkelde en
disparate bevoegdheden echte beleidshefbomen zal opleveren voor Vlaanderen. Het
Leuvense onderzoeksinstituut Vives toonde recent zwart op wit aan dat de
transfers nog zullen stijgen met de nieuwe financieringswet. Zelfs
Groen-parlementslid Luckas Vander Taelen, niet bepaald een flamingantische
diehard, was een paar weken geleden erg kritisch voor het akkoord (Knack 3
oktober). Volgens hem zijn de Vlaamse onderhandelaars dom geweest om de
herfinanciering van Brussel te koppelen aan de splitsing van BHV, en niet aan
structurele hervormingen.
Catastrofe
Veel eer valt er niet meer te halen met deze
staatshervorming. Het is een blok aan het been van de regering. Zeker na het
Ford-debacle is het alle hens aan dek om een krachtig economisch beleid te
voeren. Daarop zal de regering worden afgerekend in 2014. In die omstandigheden
moet de verleiding groot zijn om het institutionele akkoord te laten voor wat
het is en alles op het economische beleid te zetten. Maar dat is even goed
politieke zelfmoord. Het afblazen van de staatshervorming zou een enorme afgang
zijn voor de Vlaamse regeringspartijen. De hele boel in de diepvries stoppen
had heel misschien nog gekund tot half juli. Maar nu hebben de Franstaligen hún
buit binnen, met koninklijke handtekening en al. Het lijkt geen goed idee om de
match vroegtijdig stop te zetten vlak nadat de tegenpartij heeft gescoord.
De Vlaamse regeringspartijen hebben zich dus in
een onmogelijke situatie gemanoeuvreerd. Ofwel verliezen ze omdat ze de kelk
van de staatshervorming tot op de bodem leegdrinken. Ofwel omdat ze dat niet
doen. Dat is laveren tussen de zeemonsters Skylla en Charybdis.
Staatshervorming of geen staatshervorming, in beide gevallen wenkt de
electorale catastrofe.
Wegens uitputting van de voorraad: De jaren -30 en -40 als hét ultieme argument
Daniël Termont, Louis tobback, Jos Digneffe, Bruno Tobback. Bij de socialisten is de voorraad argumenten met enig gewicht duidelijk uitgeput. De linkse kerk grijpt steeds meer terug naar de jaren 30 en 40 in een poging om hun holle argumenten tegenover De Wever toch nog enige betekenis te geven.
Vandaag was het weer prijs: Bruno Tobback (Spa) in La Libre Belgique :
"C'est vrai que les mots et son défilé dans la cité portuaire ont inquiété beaucoup de gens et que cela a pu évoquer pas mal de souvenir chez les plus anciens."
Vrij vertaald:
Het is waar dat zijn woorden en zijn optocht (van Bart De Wever) in de havenstad (Antwerpen, op de verkiezingsavond, nvdr.) veel mensen hebben verontrust en dat dat heel wat herinneringen kan hebben opgeroepen bij de ouderen.
Wij zouden er eens goed met kunnen lachen maar daarvoor is de huidige toestand te ernstig.
In de plaats van het steeds maar weer over het verleden (bij gebrek aan ernstige argumenten) en over Bart De Wever (bij gebrek aan eigen verhaal) te hebben, zouden de socialisten beter dringend werk maken van een beleid met een toekomst voor de Vlaamse burger. Ware het niet dat zij er de Vlaming intussen van overtuigd hebben dat zij daar gewoon niet toe in staat zijn.
