“De verzelfstandiging van Vlaanderen stuit op allerhande grote belangen die in dit land aan de macht zijn en die macht niet vrijwillig zullen prijsgeven.”
De herwonnen arrogantie van de traditionele partijen
Karel De Gucht en slechte manieren
17-06-2013
Brood en spelen
Noot van Addertje:
Waag het dezer dagen niet om een onvertogen woord over Vincent Kompany uit te spreken. Hij is de aanvoerder van de rode duivels en wie vandaag nog kritiek durft te uiten op dit symbool bij uitstek voor de eenheid van dit land krijgt terstond een rode (!) kaart.
Hij is belgicist: België is van iedereen, maar vanavond toch vooral van ons, zo parafraseerde hij Bart De Wever kort na een overwinning. Of nog in het onderschrift bij een recente foto met zijn gebroken neus: What wouldnt you do for your country? De symboliek druipt er af.
Hij is grootverdiener: Kompany verdient maandelijks een slordige 1 miljoen euro om de bal in de juiste goal te trappen. Maar hij betaalt mooi zijn belastingen. Daar valt dus niets op aan te merken.
Kompany wordt voor het Belgische establishment onmiskenbaar de ideale mascotte in de aanloop naar de verkiezingen van 2014. Wees er van overtuigd dat deze vriend van alle Belgen zich dit met veel plezier zal laten welgevallen.
De Morgen besteedde het voorbije weekend een artikel aan deze tot halfgod verheven voetballer. Hieronder een uittreksel waarin de politieke symboliek u zeker niet zal ontgaan. Bart De Wever heeft er dus een tegenstander bij. Een die politiek bedrijft maar dan naast de politieke arena, uiteraard enkel en alleen ten bate van het hogere belang.
Brood en spelen (°)
De grootste tegenstander van Bart De Wever in 2014? Die zou wel eens Vincent Kompany kunnen heten. De moeder aller verkiezingen valt op 25 mei volgend jaar. Dik twee weken later start in Sao Paulo het WK voetbal, wellicht met Vincent Kompany en zijn Rode Duivels. Een glazen bol is niet nodig om te voorspellen dat de Rode Duivelshype op de dag van de verkiezingen stilaan de buurt van het zenit zal bereiken.
Voor De Wever is dat vervelend. Want Kompany mag dan wel in de eerste plaats een voetballer zijn, hij vertelt al dan niet bedoeld ook een politiek verhaal. Om te beginnen is Kompany de aanvoerder van een team dat een perfecte weerspiegeling van België is.( ) Een prachtige mix van talenten en temperamenten, die bij elkaar worden gehouden door hun aanvoerder Kompany, een rasechte Brusselaar.
Met het succes van deze nationale ploeg is een bijzonder krachtig argument pro-België opgestaan. Een argument dat zich bovendien haast onmogelijk laat bestrijden. Het stadium waarin elke kritiek op de rode Duivels als een boemerang naar de criticus keert, heeft ons nationale elftal al wel even bereikt. En dus kan de Belgicist Vincent Kompany ongestoord het belgisch nationaal gevoel verder aanwakkeren. Dit uiteraard bij voorkeur per tweet.
Nergens ter wereld worden voetballers beter betaald dan bij Manchester City. Aanvoerder Vincent Kompany zou maandelijks de som van 1 miljoen euro opstrijken. Een onvoorstelbare bom geld is dat, maar, zo heeft Kompany altijd benadrukt, meer dan de helft draagt hij af aan de belastingen.
Keurig belastingen betalen, het is hem volgens Kompanys vader Pierre opgedragen door zijn in 2007 overleden moeder, een zeer linkse vakbondsactiviste die zich onder meer verzette tegen fiscale ontduiking. Ze heeft het er bij Vincent goed ingepeperd: jij zult veel geld verdienen, maar je moet altijd je belastingen blijven betalen.
(°) "Panem et circenses" of "brood en spelen" is een uitdrukking die slaat op de praktijk om de gunst van het volk te winnen door oppervlakkige behoeften van het volk te lenigen, namelijk eten en vermaak.
De Romeinse dichter Juvenalis gebruikte de term brood en spelen sarcastisch: hij wilde ermee aangeven dat het Romeinse volk oogkleppen op had voor het verval van het Romeinse Rijk. Zolang er maar brood werd uitgedeeld en spelen werden georganiseerd, was het volk tevreden, en keek het niet verder dan zijn neus lang was.
Communicatie wordt steeds belangrijker en de mantra dat media-aandacht, ook negatieve, een bonus oplevert, lijkt zo stilaan het enige te zijn dat telt voor politieke partijen. Een lezeres die ooit Bart Somers voor een causerie in besloten kring aanhoorde, vertelde mij achteraf dat hij iemand is die om het even wat kan verdedigen. Desnoods het tegengestelde tijdens eenzelfde uiteenzetting. Maar in het Terzake programma was Somers (in debat met Ben Weyts, N-VA) niet zijn eigen zelve. Hij had duidelijk moeite om de uitspraken van voorzitter Rutten en zijn eigen aanvullingen recht te praten. Vooral omdat hij wist dat de Franstaligen, MR op kop, de communautaire voorstellen van zijn partijvoorzitster hadden afgeschoten. Zoals een volleerd debater schakelde hij daarom over op de aanval: N-VA is een separatistische partij en dus is het confederalisme onaanvaardbaar, want een stap in de richting van de splitsing van België. Zijn mantra is inderdaad het tegenovergestelde: terug naar een federaal België zonder grendels. Een tussenstap naar het unitaire België? Een droom net zoals Vlaamse onafhankelijkheid?
Maar de echte zwakheid van dit aanbod zit niet in de politieke lees communautaire aspecten, maar in de foute analyse van de socio-economische situatie. Hoe kan Open VLD pleiten voor een gemeenschappelijk beleid wanneer officiële cijfers van bijna alle sociale én economische indicatoren aantonen dat een gemeenschappelijk beleid niet efficiënt kan zijn? Of is goed bestuur ondergeschikt aan een profilering om kortzichtige electorale redenen? Ik vrees dat heel wat trouwe leden van Open VLD hier grote moeite mee hebben.
Hadden wij geen eigen onderwijsbevoegdheid gehad dan waren we wellicht nu al afgedaald naar Franstalige toestanden. Is het dat waar open VLD naartoe wil?
Omfloerst (én inconsequent) belgicisme (Peter De Roover)
Omfloerst (én inconsequent) belgicisme
Peter De Roover chef-politiek bij Doorbraak
Peter De Roover over de Open Vld die zich verslikt in de eigen logica naar aanleiding van uitspraken en opinies van Gwendolyn Rutten (Voorzitter) en Bart Somers het voorbije weekend:
Tussen de regels zien we onmiskenbaar een duidelijke verschuiving (van Open VLD) naar het Belgische niveau, zoals ook blijkt uit Ruttens pleidooi voor een unitaire kieskring. Kortom, we kunnen spreken van omfloerst belgicisme bij Open Vld (of toch Bld?).
Rechtlijnig denken?
De breuklijn tussen de V-partijen en de B-partijen was voor waarnemers - en veel kiezers - al veel langer duidelijk. SP.a en Groen zitten formeel in de B-ploeg, Open Vld treedt nu opnieuw officieel toe. Gwendolyn Rutten zorgt voor duidelijkheid voor alle kiezers.
Maar de nieuwe keuze van Open Vld kan niet vrijblijvend zijn. De kans is zeer klein-om-niet-te-zeggen-onbestaande dat die nieuwe federatie, zonder grendels, er komt omdat de Franstaligen niet mee willen. De reacties vandaag aan Franstalige zijde waren vernietigend afwijzend. MR-voorzitter Charles Michel noemt de grendels het fundament van onze staatsstructuur, daarmee twee oude lessen herhalend: de verwantschap tussen Open Vld en MR blijkt grenzen te kennen en Franstaligen zijn niet in alle gevallen tegen confederale technieken.
Wat zal Open Vld doen als de grendels niet kunnen worden weggewerkt en deze reanimatiepoging voor België een dood spoor blijkt? Blijft de partij dan toch kleven aan dat Belgische systeem dat Somers beschrijft? (Want de werking nu wordt door talloze mechanismen geblokkeerd. De twee taalgroepen in het parlement kunnen elkaar in bedwang houden, zonder ooit een millimeter te bewegen. Dat is alles behalve democratisch.) Kunnen we ons zon bestuurlijke structuurfout blijven veroorloven? Als Somers gelijk heeft, dan moet daar tussen 2014 en 2019 toch paal en perk aan gesteld worden.
Kortom, dé twee vragen die de nieuwe Open Vld-koers oproept, luiden: gaat Open Vld iets doen aan die totaal geblokkeerde toestand en wat als het niet lukt? Het antwoord op vraag één is al gegeven en luidt neen. Het ontmantelen van dat alles behalve democratische systeem is iets voor de langere termijn, vertelde Gwendolyn Rutten vanochtend na het partijbureau. Ze kent dus het probleem maar weigert het op de agenda te plaatsen.
Daarmee valt vraag twee weg. Zo verslikt Open Vld zich in de kortste tijd lelijk in de logica van de eigen voorstellen. Hoe snel kan een partij zich intellectueel in de vernietiging rijden? Razendsnel dus.
Lees het volledige artikel op de website van het magazine Doorbraak
Hoe snel kan een partij zich intellectueel in de vernietiging rijden? Razendsnel dus.
Het voorbije weekend werd de nieuwe beginselverklaring van Sp.a in de media weggedrukt door het geklungel van Open Vld. Maar toch, in de kwaliteitskrant De Standaard: een interview door redacteur Bart Brinckman (een rode) met Bruno Tobback, Voorzitter van Sp.a en dus ook een rode. De Standaard en 2x rood: dan "verwacht je het onverwachte", of nog: het wordt "onverantwoord interessant". Want de intro kondigt een boeiend gesprek aan over de nieuwe Sp.a-beginselverklaring. Niet dus. Weer een ontgoocheling. Hieronder enkele uittreksels. Lees even mee.
Ik leg mijn kaarten heel open op tafel. Dan treed ik met iedereen in overleg, zelfs met organisaties waarvan men dat niet onmiddellijk verwacht. Misschien is dat het grote verschil met de N-VA. In de oppositie kan je bluffen. Maar als je beleid voert, dan kan je de kaarten niet aan de borst houden. Ik stel alleen vast dat als Bart De Wever in Antwerpen speelt, het enthousiasme plots met enkele graden daalt.
Voor de SP.A bestaat een brede fond. Dat vertaalt zich in het feit dat haast 40 procent van de Vlamingen overweegt om op ons te stemmen. Dat cijfer zit in de lift. (lacht) Wie weet zitten daar N-VAers bij wier kinderen school lopen in het technisch of in het beroepsonderwijs. Die hebben ondertussen begrepen waar ze het meeste respect krijgen.
Ik heb me geërgerd aan het gedrag van sommige media. Nog voor ze het akkoord hadden gelezen, bedelden journalisten bij De Wever om een quoteje. Om dan anderen te laten reageren op de stelling: Bart vindt het maar niets.
DS: Het probleem was dat iedereen het akkoord loyaal verdedigde, behalve N-VA-voorzitter Bart De Wever.
BT: Mij moet het niet irriteren dat hij dat spel speelt, wel dat iedereen hem dat kritiekloos laat spelen. Natuurlijk zijn er zaken die ik anders wilde zien. Toch sta ik voor tweehonderd procent achter dit akkoord. Een voorzitter (Bart De Wever, nvbdr) die dat niet kan, moet voor zijn verantwoordelijkheid worden geplaatst. Dat is jullie job, niet de mijne.
De Wever vond alleen het algemeen secundair onderwijs goed. Toch wilde hij niet ingrijpen. Dat is elitarisme. Als slechts één van de vier onderwijsvormen goed presteert, dan ben je flink gebuisd. Het gaat bovendien om richtingen waaraan de industrie een grote behoefte heeft, en waarvoor ze de lat almaar hoger legt. Natuurlijk wil elke ouder het beste voor zijn kind. Maar dat willen de ouders wier kind niet in de Latijnse zit, ook.
Als we niet van mentaliteit veranderen, eindigen we met de vreselijke aberratie zoals bij de N-VA dat we de problemen van het technisch onderwijs gelijkstellen met kinderen die geen Nederlands kennen of van gescheiden ouders zijn. Of allebei.
De N-VA jaagt eerst iedereen schrik aan, en vervolgens lusten ze de hervorming niet omdat iedereen schrik heeft. Er bestaat een verschil tussen consequent aan politiek doen en surfen op de angst van mensen.
DS: Is het niet frustrerend, besturen met een partij (N-VA, nvdr) die in alles het omgekeerde denk':
BT: Zolang ik mijn goesting krijg, is het frustrerender voor De Wever. Laat ik stellen dat het met andere partijen makkelijker wordt om bestuursakkoorden te sluiten. (grinnikt) Aangezien N-VA-ondervoorzitter Ben Weyts uitdrukkelijk heeft gezegd dat hij met confederalistische partijen als CD&V en Open VLD een regering wil vormen, rijst dat probleem niet. Al denk ik dat de uitspraak CD&V en Open VLD vooral irriteerde. Voor ons maakte het de inzet helder.
Over de GAS-boetes: Vroeger kon de burgemeester zich verstoppen achter de verantwoordelijkheid van het gerecht. Nu is hij aanspreekbaar. De stad heeft een verkeerde burgemeester (lees Bart De Wever, nvdr) gekozen als hij betogers beboet, maar amokmakende voetbalsupporters niet.
Over Antwerpen: Zo word ik met de dag optimistischer over Antwerpen. Mijn grote vrees was niet dat we de verkiezingen gingen verliezen, wel dat het in Antwerpen tien jaar zou duren voor de socialisten er opnieuw zouden staan. Ik kan alleen waanzinnig optimistisch zijn omdat het maar twee weken heeft geduurd. Dat mirakel krijgt te weinig aandacht. De Antwerpse afdeling was er een van oude gloriën die elkaar het licht in de ogen niet gunden. Als dan plots de macht wegvalt, duurt het normaal gezien een tijdje voor frustratie een alternatief toelaat.
Besluit:
Zelfs wanneer Sp.a haar nieuw programma aan de burger tracht te slijten, kan zij het niet laten telkens weer die andere partij er bij te betrekken. Inzake overtuigingskracht kan dat tellen.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen) Tags:De Standaard, Bart Brinckman, Sp.a, Bruno Tobback, N-VA, Bart De Wever, Addertje, De Standaard
07-06-2013
Open VLD wil af van 'confederalisme'
Open VLD wil af van 'confederalisme' en neemt afstand van N-VA
Verhofstadt zal in zijn nopjes zijn. Open VLD wil met dit statement klaarheid scheppen over waarvoor zij staat: een ordinaire belgicistische partij. Wellicht proberen zij hiermee de meubelen te redden. Of dat zal lukken valt nog te bezien. Trouwens, indien zij dan toch klaarheid willen scheppen, dat zij dan ook vandaag nog de termen Vlaamse en liberalen uit hun partijnaam schrappen. Want Open VLD (whats in a name ) is niet Vlaamser of blauwer dan de PS of de Sp.a. Als dat geen statement is !
Gwendolyn Rutten zegt: Wij willen weg uit de crisis. Het land heeft twee jaar stil gestaan. Daar betalen we nu de prijs voor. Communautaire twistpunten moeten aan de kant. De focus moet op de economie. Het is hypocriet er voor te pleiten dat in de volgende legislatuur de nadruk moet liggen op sociaal-economische hervormingen en het communautaire te begraven. Om de eenvoudige reden dat de twee onlosmakelijk met elkaar gebonden zijn. Het immobilisme sedert jaren is daarvan het besete bewijs. Indien de Open VLD dit na jaren regeren met de PS nog niet heeft begrepen, dat Vlaanderen geen eigen koers kan varen, dan horen dat soort politici niet thuis in de politiek. Maar afgaand op de recente peilingen en hun domme statements ziet het er naar uit dat ze daar zelf wel voor zullen zorgen.
Het is onmogelijk om de broodnodige sociaal-economische maatregelen te nemen zolang de PS Vlaanderen in zijn greep heeft en zolang Vlaanderen jaarlijks - zonder enige tegenprestatie en dit minstens nog 20 jaar lang - miljarden tranfers moet afdragen aan Wallonië en Brussel. Miljarden waarmee de Vlaamse regering een belangrijke eigen dynamiek zou kunnen realiseren in de eigen regio. Want ook in Vlaanderen zijn de behoeften groot en de wachtlijsten lang. Het verwijt van een gebrek aan solidariteit is in deze een vals argument. De Vlamingen zijn de meest solidaire burgers van de onland.
Het is nog even wachten maar ik kijk nu al uit naar de debatten tussen de partijvoorzitters in de aanloop naar de verkiezingen in 2014.
Addertje
Open VLD (whats in a name ) is niet Vlaamser of blauwer dan de PS of de Sp.a. Als dat geen statement is.
Zeggen dat ik scholen wil om mijn kinderen naar de elite te kunnen sturen is degoutant
Bart De Wever in Terzake
Yves Desmet, politiek commentator bij De Morgen is gisteren serieus over de schreef gegaan in zijn commentaar op TV over de Vlaamse onderwijshervorming. Daarbij betrok hij de kinderen van Bart de Wever en speelde deze journalist, niet gehinderd door enige journalistieke deontologie, wel heel smerig de man in plaats van de bal. Als notoire De Wever en N-VA-hater en basher zei hij het volgende:
Als niemand verplicht is om mee te doen (met de hervorming) dan schuift dat veld uit elkaar. En dan bestaat het risico inderdaad dat je scholen krijgt voor de elite waar dan de kinderen van Bart De Wever naartoe zullen gaan en scholen voor de rest.
Ook in een opiniebijdrage in De Morgen gaf hij De Wever een sneer in dezelfde richting:
En of die angst nu terecht is of niet, of die verandering er nu komt of niet, of Kris Peeters nu bakzeil haalt of niet: De Wever heeft wel aangevoeld waar de modale Vlaming te raken is.In zijn ambitie voor zijn kinderen, die liefst niet met het diverse Vlaanderen van de toekomst in de klas moeten zitten, maar veel liever met de vermeende elite waartoe ze, zo hoopt hij toch, ooit zullen behoren.
Bij aanvang van een interview in Terzake gisteravond toonde Bart De Wever zich ten zeerste onstemd over de woorden van Desmet en diende hem van antwoord alvorens met het interview te beginnen:
Ik moet iets kwijt. Wat die man van De Morgen heeft gezegd heeft mij tot in mijn ziel geraakt. Ik ben zoon van een spoorwegarbeider. Mijn moeder noch mijn vader hadden een hoger diploma. Ik heb alles wat ik ben te danken aan het Vlaamse onderwijs. Het enige wat ik wil is dat arbeiderskinderen zoals ik dezelfde kansen zullen krijgen, ook in de toekomst. Zeggen dat ik scholen wil om mijn kinderen naar de elite te kunnen sturen is degoutant.
Addertje
"Wat die man van De Morgen heeft gezegd heeft mij tot in mijn ziel geraakt"
Peter Frans Anthonissen, Communicatiegoeroe en reputatiedeskundige
Enkele uittreksels van het interview in het magazine Doorbraak:
Over de Belgische regeringen: In landen als Frankrijk, Duitsland of Groot-Brittanië komen linkse partijen aan de macht als (centrum-)rechts slijtageverschijnselen begint te vertonen en omgekeerd. Hier wordt amper of niet afgewisseld in het beleid. Mede door de tweedeling van het land zijn hier zeker als de grootste uit het land en dus ook Vlaanderen niet meedoet coalities nodig met zoveel partijen dat de ene regering amper lijkt te verschillen van de overige. In Vlaanderen bestaat sterk de indruk dat alles in België wordt gebetonneerd door de Franstalige overzijde. Partijen die (bijna) steeds deel uitmaken van die eeuwigdurende coalities, verliezen daarom veel aan aantrekkingskracht bij de kiezer.
Over CD&V: Slechts drie jaar geleden was CD&V nog de grootste van Vlaanderen, nu komt ze een straatlengte achter N-VA, levert ze geen Belgische premier meer en vragen mensen zich af of ze nog wel echt weegt op de koers van de federale regering. ( ) De zesde staatshervorming haalt absoluut niet het beoogde tempo. Deze zomer moest de zaak zowat rond zijn. Het zal minstens een jaar langer duren en daarna volgen jaren van uitvoering.
Over de Sp.a: Die partij bestaat enerzijds uit vertegenwoordigers van het klassieke partijpolitieke machtsapparaat, die taaie erfenis van een eigenlijk al voorbij verleden. Daar staan de loftsocialisten tegenover, de Freyas, de Steves, de Patricken, de Kerbachen. Patrick Janssens weigerde zich in zijn campagne socialistisch te noemen en gebruikte de naam van zijn partij amper. Ik kan daar zelfs begrip voor opbrengen. De kaarten voor een socialistische partij in Vlaanderen liggen dan ook slecht. Enerzijs heb je het stampubliek van arbeiders, 9-to-5-bedienden, werklozen en rode ambtenaren. In een welvarend Vlaanderen neemt dat kiespotentieel af en daarenboven werd dat klassieke kiespubliek in de jaren 1980 en 90 weggezogen door het Vlaamse Blok. De sp.a doet amper moeite om die zogenaamde bange blanke man terug te winnen.
Over de Open VLD: Verhofstadt werd de uitvoerder van een onverantwoorde PS-sinterklaaspolitiek. Zet het maar op een rijtje: een slecht paars regeringsrapport, Verhofdstadt die nog altijd de sterke man achter de schermen lijkt te zijn maar helemaal geen liberaal verhaal meer laat horen, zwak politiek personeel dikwijls telgen uit politieke dynastieën die vooral moeten uitpakken met hun familienaam deelname aan een belastingregering geleid door een PSer en een beukende oppositiepartij die een verhaal brengt waarin ondernemend werkend en sparend Vlaanderen zich wel herkent. Veel slechter kunnen de kaarten niet liggen.
We waren beter af met een regering van lopende zaken
We waren beter af met een regering van lopende zaken
Bart De Wever, voorzitter van N-VA en Steven Vandeput, Kamerlid voor N-VA
In de 500 dagen met een regering van lopende zaken daalden de uitgaven, zakte het tekort sneller en stegen de belastingen minder dan onder de regering-Di Rupo. Moet er nog zand zijn?
Wij vieren dit jaar de 25ste verjaardag dat de PS onafgebroken het federale niveau bestiert. In 1988 ging men de pensioenen hervormen, het arbeiders- en bediendenstatuut gelijkschakelen, de overheidsuitgaven saneren, de belastingdruk verlagen,... Sindsdien lijkt er niet veel ten goede veranderd. Onze belastingdruk behoort tot de top in Europa, qua loonkost zijn we kampioen en de overheidsuitgaven stegen tot historische hoogten. Dit jaar gingen meer dan 4.000 bedrijven failliet, wat de teller sinds het aantreden van Di Rupo op 15.000 brengt. Sinds 2012 daalde het aantal jobs met 16.000 en zitten 200.000 Vlamingen - onder wie 40.000 jongeren - zonder werk.
Echt verwonderd dat de Europese Commissie ons land een ferme tik op de vingers gaf, waren we dus niet. Sociaaleconomisch is het een puinhoop. De regering volgt het afgesproken saneringstraject niet en de sociaaleconomische hervormingen zijn tragisch onvoldoende. Groot was onze verbazing over het antwoord van de regering op de kritiek: t is allemaal de schuld van de N-VA. De 500 dagen van lopende zaken hadden blijkbaar een dermate grote invloed op onze staatsfinanciën, dat 25 jaar PS in het niets verzinkt. Als een ondernemer zon budgetanalyse voorgeschoteld krijgt, kan die maar één ding doen. Zijn rekenmachine bovenhalen en tellen. Dat hebben we dan ook maar gedaan
Belastingdruk
Toen de regeringsploeg van Di Rupo begon, bedroeg het overheidstekort 3,88% van het bbp. Dit jaar komt het uit op 2,67%, een vermindering met 1,21%. Maar in de 500 dagen lopende zaken, toen er met voorlopige twaalfden werd gewerkt, verkleinde het tekort met 1,74%. De uitgaven stegen onder Di Rupo dan weer van 49,84% naar 50,54%. Tijdens die befaamde 500 dagen daalden (!) de overheidsuitgaven met 0,14%. Onder Di Rupo steeg de totale belastingdruk van 43,45% van het bbp naar een astronomisch hoge 45,03%. Een toename van 1,58%. In de ruim 500 dagen steeg de belastingdruk weliswaar ook, maar slechts met 0,83%.
Onder Di Rupo steeg de belastingdruk dus dubbel zo hard als in lopende zaken. Nu zal men ons tegenwerpen dat het allemaal de schuld van de spilzieke gemeenten, gewesten en gemeenschappen is. Maar dat is buiten het Planbureau gerekend. Ruim 80% van de uitgavenstijging is de verantwoordelijkheid van de federale regering.
Roodkapje
Één conclusie dringt zich op. Onder Di Rupo stegen de overheidsuitgaven, en toch werd het tekort licht teruggedrongen. Hoe kan dat? Door een gigantische toename van de belastingen. Een ongeziene, maar stiekeme belastinglawine treft de middenklasse. De roerende voorheffing op het spaargeld nam met 66% toe, er kwamen btw-verhogingen, en de aftrekken op kinderopvang, giften, pensioensparen, hypotheek, bedrijfswagen, energiebesparende investeringen, dienstencheques en ga zo maar door, werden verminderd. Dat deze regering zich kapot bespaart is zo ver van de werkelijkheid dat Di Rupo en Roodkapje op weg naar grootmoeder elkaar intussen gekruist zijn. Deze regering belast de middenklasse en de economie kapot.
Dat is het rapport dat de federale regering kan voorleggen. Onder lopende zaken daalden de overheidsuitgaven, verminderde het overheidstekort sneller en namen de belastingen minder sterk toe. Oordeelt u zelf met wie we beter af waren: lopende zaken of de huidige achteruitlopende zaken?
Dat deze regering zich kapot bespaart is zo ver van de werkelijkheid dat Di Rupo en Roodkapje op weg naar grootmoeder elkaar intussen gekruist zijn.
Bron: tijd.be
"Dat deze regering zich kapot bespaart is zo ver van de werkelijkheid dat Di Rupo en Roodkapje op weg naar grootmoeder elkaar intussen gekruist zijn."
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen) Tags:N-VA, Bart De Wever, Steven Vandeput, regering, lopende zaken, Di Rupo, PS,
'Ik word niet goed van die De Wever-mania'
Noot van Addertje:
Aan de vooravond van zijn pensioen publiceerde De Morgen het voorbije weekend een interview met Luc Van der Kelen, politiek commentator van het Laatste Nieuws (HLN). Hieronder herneem ik enkele uittreksels. Wat niet uit het interview blijkt maar nuttig om weten is voor de lezer, is dat Van der Kelen een notoire Belgicist is en lid van de Raad van Bestuur van B-Plus (drukkingsgroep met als doel de "eenheid onder alle Belgen te bevorderen"). Hij hoort thuis in het rijtje van andere journalisten-belgicisten zoals daar zijn Marc Reynebeau (DS), Mia Doornaert (DS), Bart Brinckman (DS), Paul Goossens, Walter Zinzen, Geert Van Istendael, Yves Desmet (DM), Peter Vandermeersch en onder meer de professoren Dave Sinardet (UAntwerpen), Marc Eyskens en Marc Hooghe (KULleuven).
Van der Kelen is ook de man die niet verlegen zit voor een professionele blunder in een poging een welbepaald politicus ernstige schade toe te brengen: op een plateau van de Franstalige TV in 2008 presteerde hij het om tijdens een politiek debat Bart De Wever een uitspraak voor de voeten te gooien die deze laatste hem off the record had toevertrouwd. Maar Bart De Wever zette hem vakkundig op zijn plaats.
Vanaf september zal Van der Kelen een wekelijkse politieke pagina vullen in HLN (zie de laatste paragraaf hieronder). Hij zal het dan nog minder nauw hoeven te nemen met de journalistieke deontologie. Wie bij uitstek kop van jut wordt van zijn columns laat ik u raden
Ik word niet goed van die De Wever-mania
Luc Van der Kelen
, Politiek commentator van Het Laatste Nieuws, in De Morgen
Enkele uittreksels:
Laat ik zeggen dat ik een aantal waarden uit de tweede helft van de vorige eeuw mis. Een aantal waarden uit de eerste helft ik helemaal niet, maar zijn vandaag helaas weer helemaal terug. Ik heb het nu over politieke heldenverering. Over fatsoenlijke instellingen en heren ik denk aan Voka of Karel Van Eetvelt die kritiekloos achter een figuur als De wever aanlopen. Ik wordt niet goed van die De Wever-mania. Ze beangstigt me ook.
"Ooit heeft Verhofstadt (toen premier, nvdr.) Christian Van Thillo (CEO van de persgroep waartoe HLN behoort, nvdr.) gevraagd om mij kalt zu stellen. Als dat niet zou gebeuren, dan zou zijn bedrijf meteen ook de kous over de kop krijgen. Wel: Van Thillo heeft niet aan die druk toegegeven.
DM: Waarom was u zon groot probleem voor Open VLD ? (ten tijde van de paarse regering, nvdr.) VDK: Ik had een paar kritische stukken geschreven. Verhofstadt was op dat vlak nog net iets minder erg dan De Gucht. Die is op een dag naar Van Thillo gereden om er mijn ontslag te bepleiten. ( ) In ruil zou de partij ervoor zorgen dat Sporza er niet kwam. Sporza is er dus wel gekomen. En ik ben blijven zitten.
Onze samenleving, en zeker links, is te lang te laks geweest tegenover het gevaar van moslimfundamentalisme. We moeten ons hier actiever tegen wapenen, want het kan niet dat we teruggaan naar een samenleving waarin het normaal is dat we elkaar het hoofd inslaan.
Met Jan Briers (Gouverneur van Oost-Vlaanderen) moeten we me dunkt niet te veel compassie hebben. Een gouverneur moet rampen oplossen. En dat is nu toevallig iets waar Briers niets van kent. Als je dan ook nog eens elke dag op tv wilt komen, dan moet je ook niet schrikken als de media zich kritisch tegenover jou opstellen.
Ik heb nooit geschreven dat de problemen van het onderwijs de schuld zijn van Pascal Smet (Minister van onderwijs in de Vlaamse regering, nvdr.). Het gaat hier over een politiek probleem. In het onderwijs krijg je niks veranderd omdat de N-VA het onderwijs wil smeden naar haar beeld en gelijkenis.
Ik ga het natuurlijk wel allemaal blijven volgen. En ik verdwijn ook niet helemaal uit de krant. Vanaf 1 september start ik met een wekelijkse pagina inHet Laatste Nieuws. Ik zal daar over politiek blijven schrijven, zij het op een wat meer beschouwende manier.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (3 Stemmen) Tags:Luc Van der Kelen, Het Laatste Nieuws, De Morgen, B-plus, Addertje, Verhofstadt, Open VLD, De Gucht, N-VA, Bart De Wever, Jan Briers, Pascal Smet
31-05-2013
Het venijn van de vierde macht
Het venijn van de vierde macht
De pers wordt wel eens de vierde macht genoemd. En wie dacht dat Bart De Wever zich in de luwte zou kunnen voorbereiden op de moeder aller verkiezingen heeft het mis. Hoewel de meerderheid van de pers altijd al haar best heeft gedaan om De Wever en de N-VA stokken in de wielen te steken (de wagen bolt te goed) is ze nu al in een hogere versnelling geschakeld. En wees gerust, de Franstaligen laten zich niet onbetuigd!
Hoewel geen enkele Franstalige kiezer voor De Wever kan stemmen (tenzij ik iets heb gemist, of heeft het eerder met (Vlaamse) centen te maken, 't is maar een gok...?), toch wordt de politicus onder de taalgrens nu al afgemaakt. Al na 6 maanden Antwerps beleid achten sommige Franstalige journalisten zichzelf in staat om te besluiten 1. dat De Wever het niet kan, 2. dat hijzelf en zijn partij zijn uitgezongen en 3. dat hij mogelijk zelfs zal crashen bij de volgende verkiezingen.
De pers gebruikt ook de peiling van VRT-De Standaard van vorig weekend als wapen voor het afschilderen van een "verzwakte" De Wever: tegenover de vorige peiling (september 2012) zakt de - inderdaad - N-VA 4%. Wat wijselijk wordt verzwegen: de N-VA scoort nog altijd een winst van bijna 4% sedert de tsunami die de partij veroorzaakte bij de verkiezingen in 2010. Van een tsunami is in de pers echter vandaag al lang geen sprake meer. Negatieve berichtgeving komt hen beter uit. Intellectuele eerlijkheid is ook in de journalistiek een zéér relatief begrip
Le Vif plubliceert op zijn website vandaag twee artikelen waarvan de titels aan duidelijkheid niets te wensen overlaten:
Besluit: Bart De Wever en de N-VA zullen de komende maanden, en dit tot aan de verkiezingen, niet hoeven te rekenen op enige mildheid, laat staan goodwill. Noch van de Vlaamse noch de Franstalige pers. Alleen al de forse headlines spreken boekdelen. Het venijn van de vierde macht.
Addertje
De N-VA-ers beginnen zich te ergeren: de ene baron wil dat de Vlaamse autonomie de prioriteit blijft, een andere beweert dat confederalisme het belangrijkste is, een derde zegt dat we wel zullen zien, een vierde gaat voor een hoge post."
"De N-VA schittert niet in de Vlaamse regering, haar ministers rijden niet voorop maar eerder in het wiel van Kris Peeters, de sterke man van CD&V."
"En in Antwerpen, aangevoerd door Bart De Wever in persoon, lijken de polemieken en de strategieën enkel de schijn van verandering te geven dan echte politieke vernieuwing.
(Thierry Fiorilli, adjunct-hoofdredacteur bij Vif/L'Express)
De Brusselse regering besliste om een nieuwe nationale voetbaltempel te bouwen in Vlaanderen. Ze zijn immers eigenaar van een grote lap grond te Grimbergen die nu dienst doet als parking voor de Heizelsite. Daarenboven kadert deze beslissing in een globaal project waarbij ook een nieuw inkoopcentrum en woningen gebouwd worden. Maar deze liggen binnen de grenzen van het Brussels gewest. Wie dacht dat journalisten enige vraagtekens zouden plaatsen bij deze beslissing komt bedrogen uit. Reacties van politici en lezers waren er wel. Dat dit groots project ook een rechtstreekse concurrent wordt van UPlace zal zelfs sommige Vlamingen die lijden aan een selectief NIMBY syndroom goed uitkomen. 5 km verderaf van Leuven maakt blijkbaar een verschil.
Dat dergelijke unilaterale beslissing de wankele verhoudingen tussen Vlaanderen en Brussel opnieuw belast zal de Brusselse independentisten een zorg wezen. Wie er even bij stil staat kan toch niet anders dan deze besluitvorming bestempelen als een teken van arrogantie en expansiedrang? Is het misschien normaal dat één dan nog hoofdstedelijk - gewest zomaar beslist waar de nationale voetbalploeg gehuisvest wordt. Of zal het Brussels gewest ervoor betalen, laat staan opdraaien voor de exploitatiekosten? Vanzelfsprekend niet; een Herrenvolk laat altijd zijn slaven opdraaien voor de kosten.
Waar men in de media evenmin veel aandacht aan schenkt: deze tempel moet ook de thuishaven worden voor grootse muziekevenementen, daarom voorziet men een overkapping. Maar dat is zo duur dat men de oppervlakte beperkte waardoor de atletiekpiste (voor de memorial Vandamme) geschrapt werd. Benieuwd of binnenkort dezelfde Vlaamse politici met een NIMBY syndroom ook hun stem zullen laten horen om het Brussels patriottisme te temperen. In elk geval zal het stadion niet dienen ter ondersteuning van enig Vlaams patriottisme, want het armlastig Brussel weigerde zopas nog om het partijcongres van N-VA te herbergen op de Heizel. Wie herinnert zich nog dat Brussel weigerde om een afdeling van de Vlaamse Vlerick-school te huisvesten in het leegstaande Beursgebouw? Vlamingen zijn in Brussel niet welkom, maar anti-Vlaamse Brusselse Heren mogen in Grimbergen hun goesting doen? Is dat de bedoeling van de metropolitane gemeenschap die ook de traditionele Vlaamse partijen goedkeurden? Meer lusten voor het Herrenvolk en meer lasten voor de slaafjes?
Dat N-VA nogal terughoudend reageert valt te begrijpen. Het is niet het moment om door een weigering bijkomende munitie te geven aan Kompany en Co; de jokers van het Belgisch establishment. Toch is deze beslissing niet goed te praten. Waarom moet België een nationale voetbaltempel hebben als andere succesvoller landen, zoals Duitsland en Nederland, er geen hebben. Zijn we te rijk. Heeft Brussel geld te veel of is het megalomanie op kosten van derden? Voor die paar matchen per jaar doet een verstandig mens toch geen zotte kosten? Er is nochtans een waardig alternatief: bouw een nieuw stadion in de grootste stad van Vlaanderen, zodat Antwerpen zijn voetbalambities kan waarmaken en waar tegelijk de nationale ploeg zijn thuismatchen kan spelen. Tenslotte is het toch Vlaanderen (rechtstreeks EN via het federale budget) dat het meest zal betalen voor de bouw en exploitatie van een nieuwe voetbaltempel. Welkom, Vincent Kompany, t Stad is dan inderdaad ook van jullie!
Vlaamse pers bant kritische lezer/kiezer in aanloop naar de verkiezingen
Vlaamse pers bant kritische lezer/kiezer in aanloop naar de verkiezingen
Is het u ook al opgevallen dat de digitale media steeds meer de mogelijkheid voor lezers om op artikels te reageren van het internet verbandt ? De lezer wordt met andere woorden monddood gemaakt. Ik kan mij niet van de indruk ontdoen dat achter deze maatregel enige manipulatie schuilgaat in de aanloop naar de verkiezingen van mei volgend jaar. Het publiek moet dom worden gehouden en zal de komende maanden moeten slikken wat de Vlaamse pers voorkauwt. Met zo weinig mogelijk kritische geluiden of zelfs tegenspraak. Ik had het op mijn blog al eerder over dit muilkorven van de lezers.
Onafgezien van de soms ruwe reacties (maar dan is er de moderator om in te grijpen) was bij de meerderheid van de lezers de strekking in de opinies ondubbelzinnig: zij zijn de traditionele partijen en het wanbeleid (zowel sociaal-economisch als communautair) van deze Franstalige belastingregering al lang grondig beu. Zij uitten op de krantenfora systematisch hun ongenoegen betuigden tegelijk hun steun voor Bart De Wever en de N-VA. Ze geven die partij op die manier tenminste het voordeel van de twijfel. Op die manier willen zij en masse sensibiliseren voor een nieuwe Vlaamse politiek, wars van Franstalige inmenging. Confederalisme quoi.
De laatste maanden is de mogelijkheid voor de lezers om op artikels te reageren door verschillende media stopgezet, waaronder:
Gazet van Antwerpen (gva.be)
De Standaard (standaard.be) ("en stoemelings" afgeschaft bij start nieuwe website)
de redactie.be (zij houden de schijn hoog door onder de opiniebijdragen een tool te plaatsen om te reageren, maar die is niet actief)
Het Nieuwsblad (nieuwsblad.be) biedt nog slechts een selectieve mogelijkheid om te reageren. Reageren is wel nog mogelijk op artikels die politiek minder relevant lijken of op artikels die een welbepaalde partij in een minder positief daglicht kunnen stellen. Opvallend is ook dat zelfs de strekking van de reacties lijkt te zijn gekeerd. Toeval ? Een voorbeeld van vandaag: N-VA-schepen: Frituur Grote Markt in plaats van Grand Place graag (lezer kan wel reageren) en Karel De Gucht ongenadig voor Bart De Wever (lezer kan niet reageren)
Bieden nog wel de mogelijkheid om te reageren op hun website: De Tijd, Knack, Het Laatste Nieuws. De vraag is voor hoelang nog
In de Franstalige pers daarentegen blijft de free speech alsnog gewaarborgd. Dit lijkt mijn vermoeden te bevestigen dat er meer aan de hand is dan enkel het weren van groffe commentaren van lezers op de websites.
Maar geef toe, het establishment moet nu echt wel alles in het werk stellen want het hogere belang staat op het spel staat.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (3 Stemmen) Tags:free speech, N-VA, Bart De Wever, Gazet van Antwerpen, De Standaard, de redactie.be, nieuwsblad.be
28-05-2013
Een nieuwe staatshervorming in 2033 ?
Hierna volgen enkele uittreksels uit de ontluisterende analyse van professor Bart Maddens naar aanleiding van de studie van Dave Sinardet, net als Maddens politoloog.
Een nieuwe staatshervorming in 2033 ?
Bart Maddens Hoogleraar politieke wetenschappen KULeuven
Een nieuwe studie van professor Dave Sinardet ontkracht het beeld dat Vlaamse politie hoge communautaire eisen hebben en Franstalige politici niet. ( ) De breuklijn tussen de staatshervormers en de demandeurs de rien heeft zich verlegd. Dat was aanvankelijk grotendeels een communautaire breuklijn : de Vlamingen vroegen veel, de Franstaligen niets. Maar langs Vlaamse kant zijn de traditionele partijen van kamp veranderd. Het gevolg is dat de kloof nu loopt tussen de zogenaamde V-partijen (N-VA, Vlaams Belang en LDD) en al de rest. Op basis van een anonieme bevraging van parlementsleden toonde hij (Sinardet) aan dat de vraag naar een zeer verregaande staatshervorming vooral leeft bij N-VA en Vlaams Belang, terwijl de andere partijen meer neigen naar het communautaire status quo.
Tot eind vorig jaar waren er nog redenen om te denken dat CD&V met één been in het V-kamp stond. Vooral Kris Peeters toonde zich maar een koele minnaar van de zesde staatshervorming. Zijn honger naar een Copernicaanse omwenteling leek nog lang niet gestild. Er werd zelfs gespeculeerd over een geheim akkoord tussen hem en Bart De Wever. In januari maakte CD&V echter een einde aan die speculaties. De partij zegt nu duidelijk geen vragende partij te zijn voor een nieuwe staatshervorming tijdens de volgende legislatuur. Sindsdien staan de V-partijen helemaal geïsoleerd en gaapt er een quasi onoverbrugbare kloof tussen de radicale hervormers en de voorstanders van het institutionele status quo.
Vandaag beweert CD&V dat er met de zesde staatshervorming uitvoering is gegeven aan de vijf resoluties van 1999 (zie hierover bijvoorbeeld de blog van Eric Van Rompuy op 27 januari). Dit klopt natuurlijk niet. Deze staatshervorming is maar klein bier in vergelijking met wat in de resoluties werd gevraagd. Het Vlaams Parlement eiste onder meer de volledige overheveling van de personenbelasting en de ziekteverzekering. Sterker nog, de zesde staatshervorming staat in bepaalde opzichten haaks op de vijf resoluties. Daarin werd gepleit voor een meer ondergeschikt statuut voor Brussel, terwijl het Brussels Gewest nu juist enorm wordt versterkt, zowel financieel als institutioneel.
Als het van Wouter Beke afhangt komt de zevende staatshervorming er over twintig jaar, in 2033. Dit lijkt me eerlijk gezegd een behoorlijk realistische timing. De kans dat de N-VA incontournable wordt in 2014 is klein, en daarna is het momentum van die partij wellicht voorbij. De traditionele partijen zeggen nu al dat ze zich van 2014 tot 2019 vooral zullen toeleggen op de uitvoering van de huidige staatshervorming. Het is goed mogelijk dat het denkwerk over een nieuwe staatshervorming pas echt op dreef zal komen tijdens de daaropvolgende legislatuur, van 2019 tot 2024.
Het is pas na de verkiezingen van 2024 dat er enige sense of urgency zal ontstaan rond de staatshervorming. Rond 2024 komt een einde aan de overgangsperiode in de financieringswet waarbij de solidariteitsbijdrage aan het Waals en Brussels Gewest nominaal constant blijft. Daarna begint een periode van tien jaar, tot 2034, waarbij die solidariteitsbijdrage geleidelijk aan daalt naar 80%. Het lijkt waarschijnlijk dat de Franstaligen vanaf 2024 zullen aansturen op een verlenging van die overgangsperiode.
Maar wat voor staatshervorming zal dat dan zijn ? ( ) Het onderzoek van Dave Sinardet toont aan dat het animo nu al niet zo groot is bij de traditionele partijen om de autonomie van de deelstaten fors uit te breiden. Wie weet gaat de slinger tegen 2033 helemaal de andere richting uit en zullen de gevestigde partijen eerder aansturen op een versterking van het Belgische niveau.
Maar is het ooit anders geweest ? Als de traditionele partijen in het verleden bevoegdheden hebben overgeheveld naar Vlaanderen, dan was dat niet zozeer uit overtuiging, maar wel omdat ze onder druk stonden van de Vlaams-nationale partijen. Het was de opmars van de Volksunie in de jaren zestig die aan de basis lag van de staatshervormingen in de jaren zeventig en tachtig. Vanaf de jaren negentig stelden de traditionele partijen zich Vlaamsgezind op om zoveel mogelijk brokstukken van diezelfde Volksunie te kunnen binnenrijven. En als de zesde staatshervorming België verder uitkleedt, dan is dat enkel en alleen omdat de onderhandelaars de hete adem van de N-VA in de nek voelden.
Bron: de redactie.be
"Vandaag beweert CD&V dat er met de zesde staatshervorming uitvoering is gegeven aan de vijf resoluties van 1999. Dit klopt natuurlijk niet."
"Als de traditionele partijen in het verleden bevoegdheden hebben overgeheveld naar Vlaanderen, dan was dat niet zozeer uit overtuiging, maar wel omdat ze onder druk stonden van de Vlaams-nationale partijen."
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (3 Stemmen) Tags:N-VA, CD&V, Volksunie, Vlaamse Belang, Wouter Beke, Bart De Wever, Bart Maddens, Steve Sinardt, KuLeuven, Addertje, Eric Van Rompuy, LDD, Staatshervorming
'Peilingen hebben nooit voorspellende waarde'
Noot van Addertje:
Kritisch zijn de kwaliteitsjournalisten altijd als ze het over de N-VA hebben, of - algemeen - over de V-partijen. Ook het voorbije weekend slaagden zij er in om de resultaten van de peiling van de VRT en De Standaard op een kritische maar vooral selectieve manier te lezen en te interpreteren. Toch zijn er ook kritische en toch meer objectieve analyses. Maar die vind je vandaag nog met moeite bij de klassieke (belgicistische) pers. De kritische lezer raadpleegt echter ook andere bronnen. Een uittreksel uit de analyse van Filip van Laenen wil ik u niet onthouden. De tijd dat je voor kwaliteit bij een professionele journalist terecht moest ligt duidelijk achter ons.
«Peilingen hebben nooit voorspellende waarde»
Filip van Laenen
«Peilingen hebben nooit voorspellende waarde», zo verkondigde VRT-journalist Ivan de Vadder nog eens voor alle zekerheid verleden week op Twitter. Het is waarschijnlijk daarom dat niet alleen De StandaardVRT maar ook La Libre Belgique 24 mei uitkozen om nog eens de resultaten van een peiling te publiceren, precies één jaar en één dag voor de volgende Europese verkiezingen.
Het begint stilaan een gewoonte te worden dat aan Vlaamse zijde vooral ingezoomd wordt op het resultaat van de N-VA. Dat heeft natuurlijk zijn verklaring: de partij domineert op dit ogenblik het politieke landschap. Naargelang de eigen politieke voorkeur hoopt/vreest men dan ook in 2014 een verderzetting van de gele vloedgolf van 2010 in Vlaanderen.
Wat die vloedgolf betreft lijkt het erop dat de N-VA-motor op dit ogenblik een beetje sputtert, of toch in de peilingen. De partij blijft afgetekend de grootste ongeveer tweemaal zo groot als eerste achtervolger CD&V maar de neergang tegenover eerdere peilingen valt niet meer te ontkennen. Partijvoorzitter Bart de Wever heeft dan ook gelijk dat de resultaten van deze peilingen de partij eindelijk terug met de voeten op de grond zet, want we herinneren ons nog de beruchte veertig procent van Geert Bourgeois. Maar we kunnen anderzijds een vergelijking met LDD moeilijk van ons afslaan. Die partij piekte ook in de peilingen tussen twee verkiezingen door, om vervolgens in mekaar te zakken en vandaag op sterven na dood verklaard te zijn. De komende maanden is het voor de partij dan ook van cruciaal belang te stabiliseren op een voldoende hoog niveau. Anders dreigt het gevaar de stempel van verliezer opgedrukt te krijgen, en dat is zelden een goed uitgangspunt om de verkiezingen tegemoet te gaan.
Doen de concurrenten het dan zoveel beter? Bij CD&V vindt men van zichzelf dat men goed bezig is dankzij Operatie Innesto. Het is echter twijfelachtig of die operatie ook echt aanslaat bij het bredere publiek. Neem nu het beruchte voorstel over de inkorting van de zomervakantie: die ging eerst gereduceerd worden van negen naar zes weken, maar anderzijds gecompenseerd door meer vakantiedagen tijdens het schooljaar, om uiteindelijk misschien alleen maar te gelden voor de lagere school. We willen niet zeggen dat men hier vliegen probeert te vangen met azijn, maar met wat flauw suikerwater dat dan nog eens homeopathisch verdund werd zal men er niet geraken. De partij blijft dan ook hangen op haar resultaat van 2010, rond de 16%. Dat is een pak onder het resultaat van de provincieraadsverkiezingen van verleden jaar, een resultaat waar ze zelf zo graag naar verwijst om haar «heropstanding» te bewijzen.
Ook bij de sp.a loopt het niet lekker. De partij blijft op een historisch laag resultaat, wat dus een verdere verzwakking ten opzichte van 2010 inhoudt. De nieuwe beginselverklaring, nochtans in de media druk besproken (en bewierookt), helpt daar ook al niet veel. Of is het misschien net dat: druk besproken in de media, maar voor de modale Vlaming eigenlijk niet eens half relevant? En het is maar de vraag of bijvoorbeeld de hardnekkige verdediging van de garantie van spaarboekjes boven de 100.000 euro door partijvoorzitter Bruno Tobback al veel relevanter is voor diezelfde modale Vlaming
Nog een partij op de sukkel: de Open Vld, al veert de partij deze keer gemiddeld gezien een beetje op tegenover de desastreuze resultaten van pakweg een jaar geleden. Maar de partij blijft flirten met de psychologische drempel van de tien procent, en vooral: de partij eindigde ex æquo met Vlaams Belang bij La Libre Belgique en virtueel ex æquo bij De StandaardVRT. Je vraagt je af hoe partijvoorzitster Gwendolyn Rutten vervolgens zo zelfzeker kan komen verklaren dat de Vlaming duidelijk nog niet met de verkiezingen bezig is, terwijl haar resultaat aantoont dat zij eigenlijk geen flauw vermoeden heeft van wat er zich werkelijk in het hoofd van diezelfde Vlaming afspeelt. Ik voorzie hoe dan ook niet veel verbetering voor de Open Vld zolang Gwendolyn Rutten daar de dienst blijft uitmaken.
Ook Vlaams Belang blijft zwalpen rond of nu net boven de tien procent. Net zoals Open Vld is de partij bezig aan een voorzichtige remonte. De partij kan zich vooral optrekken aan de 12,9% bij La Libre Belgique, het beste resultaat in meer dan twee jaar en zelfs een lichte verbetering tegenover 2010. Maar ook bij het Vlaams Belang maakt één goede peiling de heropstanding nog niet, net zoals één zwaluw de lente niet maakt.
Bij Groen werd enthousiast gereageerd op het resultaat in de peiling van De StandaardVRT: 9,5% en dus virtueel op dezelfde hoogte als Open Vld en Vlaams Belang. Dat was echter vóór La Libre Belgique haar resultaten publiceerde en de partij met 6,5% opnieuw richting kiesdrempel duwde. Of zou men eigenlijk wel Franstalige kranten lezen bij het belgicistische Groen? Op zondag had men het op de ledendag in Kessel-Lo immers nog steeds over «schitterende peilingen». Ik vraag me trouwens af hoeveel mensen het verhaaltje van partijvoorzitter Wouter van Besien geloven dat de gure lente een gevolg zou zijn van de globale opwarming. Amper vijf jaar geleden klonk het nog dat diezelfde globale opwarming de oorzaak was van terrasjesweer in februari.
LDD zou op sterven na dood zijn. Of misschien toch niet. De ene peiling geeft de partij nog slechts een halve procent, de andere 3,3%. PVDA zou dan weer springlevend zijn, hoewel ze toch ook niet meer dan 2,5% haalt. Het is me dan ook niet helemaal duidelijk wat precies de journalistieke criteria zijn om een partij steendood of springlevend te verklaren. Vlaams Belang wordt trouwens ook al jarenlang zo goed als dood verklaard, ook al haalt de partij nog steeds een hogere score dan het «frisse» Groen. Ik zou onze kwaliteitsjournalisten er echter niet van willen verdenken dat ze hun persoonlijk partijpolitieke voorkeuren en afkeren hierbij een rol laten spelen.
"Het is me niet helemaal duidelijk wat precies de journalistieke criteria zijn om een partij steendood of springlevend te verklaren. Vlaams Belang wordt trouwens ook al jarenlang zo goed als dood verklaard, ook al haalt de partij nog steeds een hogere score dan het «frisse» Groen. Ik zou onze kwaliteitsjournalisten er echter niet van willen verdenken dat ze hun persoonlijk partijpolitieke voorkeuren en afkeren hierbij een rol laten spelen."
"Misschien moet ik ook eens overwegen om de kranten buiten te gooien"
Jan Peumans, N-VA, Voorzitter van het Vlaams Parlement, in De Standaard
De culturele wereld "Men doet
altijd alsof wij de grote vijanden van de culturele wereld zijn, terwijl er
geen enkele uitspraak van ons te vinden is waaruit een agressieve houding
tegenover de culturele wereld zou blijken. Als u ze vindt, geef ik u twee
bakken Duvel."
"Niet in onze naam" "Maar
herinnert u zich nog hoe ik geschoffeerd werd tijdens die bijeenkomst in de KVS
een paar jaar geleden, Niet in onze naam? Omdat ik gesproken had over een
Vlaamse identiteit? Jongens, toch. De culturele elite mag daar haar neus voor
ophalen, hoor. Maar dan mag ik toch ook reageren? Het probleem is dat ze het
debat niet aangaan. Ik heb Kristien Hemmerechts al drie keer uitgenodigd, maar
telkens had ze een reden om niet te komen. Waarom weigert ze het debat?"
Identiteit "In
Catalonië komen linkse mensen potverdikke met één miljoen mensen op straat om
te vechten voor hun Catalaanse identiteit. En de Schotse en de Baskische
nationalisten doen precies hetzelfde. Maar in Vlaanderen vinden linkse mensen
nationalisme iets vies."
Confederalisme "CD&V en Open VLD hebben zich toch evengoed al uitgesproken voor
confederalisme? En zij bedoelen daarmee dat er vanuit de regios bepaald moet
worden wat we nog samen doen op het federale niveau. Al de rest wordt dan
toevertrouwd aan de regios."
De Pers "Schildert u mij dan maar weer af als een kneuterige nationalist. Weet u, ik kwam onlangs een Vlaamse bedrijfsleider tegen. Hij had al zijn kranten
buitengegooid, zei hij, en voelde zich veel meer op zijn gemak. Misschien moet
ik ook eens overwegen om de kranten buiten te gooien."
Of, waarom Franstaligen en Vlamingen elkaar niet (meer) begrijpen
Is het te verwonderen
dat Franstaligen en Vlamingen elkaar hoe langer hoe minder begrijpen ? Het heeft duidelijk niet (enkel) met de taal te maken.
Bij het lezen van
enkele krantentitels dit weekend dacht ik spontaan aan het surrealisme van René
Magritte: Ceci nest pas une pipe ("Dit hier is geen pijp"). t Hangt er inderdaad
maar van af hoe je een en ander bekijkt.
Drie voorbeelden:
Het spaarboekje (hoewel
beide berichten gebaseerd zijn op hetzelfde interview van Minister Geens met DS)
- In de Nederlandstalige kranten lezen
we het onheilspellend bericht:
De treinramp
van de voorbije week (hoewel telkens over dezelfde treinramp wordt bericht)
- De Vlaamsemedia spreekt/schrijft
steeds over de treinramp in Wetteren
- De Franstaligenhebben
het systematisch over de treinramp in Schellebelle
Deze drie voorbeelden
enkel om te illustreren dat aan beide zijden van de taalgrens de pers sommige
feiten en gegevens op een (totaal) andere manier voorstelt voor de lezer/kijker.
Op die manier levert de media (gewild of ongewild) een forse bijdrage tot het alsmaar meer uit elkaar groeien van de
twee landsgedeelten en de misverstanden tussen beide.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (5 Stemmen) Tags:Ceci n'est pas une pipe, René Magritte, Geens, Franstaligen, Vlamingen, pers, media, Addertje
09-05-2013
Rerum Novarum
Noot van Addertje:
Rerum Novarum: hoogdag
van arrogantie en populisme
Tijdens de Rerum
Novarum-viering wordt het clubje ACW/ACV niet gehinderd door enige
bescheidenheid. ACV-Voorzitter Leemans fulmineert tegen het marktkapitalisme
dat hij als een spuuglelijk monster omschrijft. Iedereen weet inmiddels dat het ACW zich aan de potten
van dat monster heeft vetgemest en er zich recent zwaar aan heeft verbrand.
Hierover echter geen woord in de speeches. ACW-voorzitter Patrick Develtere: "Het
graan blijft staan, ook na de orkaan". Dieper ging Develtere niet meer in
op Arco, aldus HLN.
Rerum Novarum was dit jaar een hoogdag van populisme,
demagogie en van de arrogantie van de macht.
Ook Johan Van Overtveldt heeft bedenkingen bij uitspraken van de hoofdrolspelers.
Het ACW en de behoefte
aan Maatschappelijk Verantwoord Middenveld
Johan Van Overtveldt,
hoofdredacteur Trends
Geregeld weerklinkt de
kreet om méér MVO (Maatschappelijk Verantwoord Ondernemen). Er is minstens
evenveel nood aan méér MVM (Maatschappelijk Verantwoord Middenveld). Enig
voorbehoud rond de energie-oproep van Develtere lijkt gepast.
Naar jaarlijkse
gewoonte viert de christelijke werknemerszuil ACW op Rerum Novarum feest. Na
de orkaan, zoals ACW-voorzitter Patrick Develtere het zelf omschreef, die de
voorbije maanden doorheen deze organisatie raasde, was het dit jaar extra
uitkijken naar de speeches en de nieuwe boodschap. Ook intern keek men daar erg
naar uit, niet in het minst omdat de geldkwesties, en meer specifiek het nu
overheersende geldgebrek binnen de zuil, diepe wonden geslagen hebben tussen
verschillende deelorganisaties van de ACW-koepel.
Wat onmiddellijk
opvalt, is dat er nauwelijks enig spoor van inkeer en zelfbevraging
publiekelijk aan de orde komt. ACV-voorzitter Marc Leemans zei het op de Rerum
Novarum in Lichtervelde niet met evenveel woorden maar uit zijn betoog blijkt
duidelijk dat hij de christelijke werknemersbeweging als het slachtoffer ziet
van radicaalrechts. Geen woord over de fiscale constructies rond Sociaal
Engagement, geen woord over de graaicultuur van de ACW-vertegenwoordigers
binnen Dexia, ook niks over de afwenteling van de eigen verantwoordelijkheden
in het Arco-debâcle, evenmin als over de chantage-tactieken toegepast in dit
dossier.
Zowel intern als
extern blijft men op zijn honger hoe het ACW naar de toekomst voor een méér
Maatschappelijk Verantwoord Middelveld (MVM) gaat zorgen. De voorbije maanden
kwam ondubbelzinnig aan het licht dat de ACW-koepel op dit vlak schromelijk
tekortschoot terwijl tenoren van de organisatie voortdurend de mond vol hebben
over Maatschappelijk Verantwoord Ondernemen (MVO). Marc Leemans had het in
Lichtervelde wel over Maatschappelijk Onverantwoord Vluchtgedrag. Daar kan je
na de jongste maanden diverse kanten mee uit.
Een opvallende oproep
op Rerum Novarum kwam er van ACW-voorzitter Patrick Develtere: Lucht, wind,
zon en licht zijn van iedereen Daarom vragen wij een wettelijk initiatief dat
alle energieproducenten verplicht om burgers structureel te laten participeren
in investeringen in hernieuwbare energie. Deze oproep verdient zonder meer een
ernstig maatschappelijk debat. Een goed onderbouwd en gestructureerd initiatief
op dit vlak kan zelfs een belangrijke bijdrage leveren aan het doorbreken van
de maatschappelijke lethargie die op dit moment zwaar weegt op de huidige en
toekomstige welvaart.
Het ACW moet het de
goegemeente echter vergeven dat onmiddellijk enige waakzaamheid ontvlamt bij
het aanhoren van een dergelijke oproep. Wil de organisatie zelf nadrukkelijk
een rol spelen in wat we dan maar de democratisering van de hernieuwbare
energie zullen noemen? Ziet zij mogelijkheden om daar als tussenpersoon zelf
ook enig garen bij te spinnen nu de eigen kassas zwaar onder druk staan? Met
de Dexia, Arco & Co ervaring vers in het geheugen lijkt enige
terughoudendheid ten aanzien van een mogelijke rol voor het ACW in de
democratisering van het energiegebeuren in België nadrukkelijk aan de orde.
