Ik ben allom tegenwoordig, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Agaath.
Ik ben een vrouw en woon in sky is the limit () en mijn beroep is mijmeren.
Ik ben geboren op 26/10/1962 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, keramiek, muziek, dieren, mijn dochters, van't leven genieten....
Ik ben vier jaar geleden plots blind geworden. Sinsdien bekijk het leven door een roze bril, ik werk in het zwart en tast in het duister.
Dit is wat ze noemen prettig gestoord.
Het begon al goed fout... Ik moest de trein van negen uur hebben. Ik was nochtans op tijd op gestaan. Ontbijt, hond eten gegeven, tanden gepoetst en mijn kleren hingen ook al klaar. Een leuk rokje, een nog leuker bloesje en makkelijke sandalen. Want als je met twee dochters op strooptocht gaat in de grote stad, kan je beter makkelijk schoeisel dragen. Dat heb in al die jaren wel geleerd. Maar dar ging het dus fout. Ik morste op mijn bloesje, vond zo snel niets anders dat bijpassend was. Dus dan maar een broek aan, met t-shirt. Natuurlijk was die broek te lang voor de sandalen. En ja, het werden spitse damesschoentjes met een heel elegant hakje. Vrij hoge hakken, maar dat kon ik wel aan, tenslotte was ik nu wel super elegant gekleed. Jongens, die vervloekte vrouwelijke ijdelheid... Twintig minuten stappen naar het station, een uurtje treinen en daarna recht naar de Meir... Heerlijk, we zouden niet alle winkels doen, alleen deigene die betaalbaar waren en waar we dingen konden vinden die we echt nodig hadden. Maar ja, wat heeft een vrouw nu niet nodig, als ze in de stad is. Plotseling is je volledige garderobe versleten, moet je dringend andere schoenen, is je tas wel heel erg versleten. En alleen op pad bent beperkt het nog wel, maar drie vrouwen samen? Nee, dat kon echt niet goed gaan. Middag, we zouden even wat gaan eten, daarna weer vlug verder. Maar je voelt nniks... totdat je gaat zitten. Op een terrasje. In het zonnetje. Mijn voetjes vertelden me wel dat ze het eigenlijk niet zo leuk vonden in de spitse schoenen, maar ja, daar gaan we nu toch niet moeilijk over doen, hè? Nog zoveel winkels te doen, nog zo weinig tijd... Na de Meir volgden de zijstraatjes. de kinderkopjes ... Halelujah mijn voeten... Stoïcijns loop ik verder: "Wir sollen nicht kapitulieren ... Ik concentreer me op het passen van kleding die ik dan uiteindelijk toch niet koop. De kinderen eerst. Die zijn jong, die moeten mooi zijn... de namiddag vliegt voorbij. We beginnen gas terug te nemen, uit pure vermoeidheid. We gaan wat drinken, blijven langer zitten dan we van plan waren, maar wat geeft het? Je kan over de koppen lopen en aapjes kijken is echt heel leuk. Als ik opsta voel ik het. Mijn voeten gaan in staking. De onderkant voelt als rauwe biefstuk, mijn tenen als geplette sosissen, mijn enkels als gehakt. Kortom, ik ben een barbeque op mijn eigen. En we zitten op de Groenplaats. Enig idee hoe ver dat van het station verwijderd is. Heeeeel ver, ik zal het je zeggen.... Mensen lopen me voor de voeten, struikelen over mijn stok, beginnen te vloeken in onverstaanbare taal ... heerlijk toch, die grote steden. Na een martelgang van een half uur sukkel ik de trein in. Het ergste is achter de rug. Nu begrijp ik waarom mannen ons zo belachelijk onlogisch vinden. Dat zijn we ook, we plaatsen schoonheid bovenaan ons lijstje. We moeten vrouwelijk, elegant en gesofisticeerd zijn. alsof ik zo vrouwelijk, elegant en gesofisticeerd ben als ik als een manke reumapatient, met een gezicht als een oorworm door de straten van antwerpen schuifel. Maar wee degene die me dat probeert duidelijk te maken... Ik kom thuis, gepakt en gezakt en bijna op mijn ellebogen voort kruipend. Ik trek mijn schoenen uit, neem een sigaretje en loop op mijn blote voeten door het gras. Wat een gevoel. Kriebel met mijn tenen tussen de grassprietjes en zucht. En zucht nog eens. En plotseling schiet het me door mijn hoofd: misschien hebben al die huisvaders, die hun vrouw meewarig aankijken als ze weer eens de kokette madam uithangt, dan toch niet zo'n ongelijk als wij altijd beweren. Maar ik val nog liever dood dan dat toe te geven...
Misschien ligt het aan mij ... misschien ben ik wel ouderwets aan het worden. Ik heb mezelf altijd als een moderne, jonge vrouw beschouwt, maar ik vrees dat ik niet meer tot die categorie gerekend kan worden... Ik woon met mijn dochter in een landelijke gemeente, er is hier echt niets te zien. Maar ik heb hier altijd graag gewoond, het is er veilig. de kinderen spelen nog op straat, iedereen kent iedereen. Dat heeft natuuurijk ook zijn nadelen, als de buurvrouw voor de zoveelste keer kan vertellen wie er bij mij op bezoek is geweest, wat die persoon van kleding droeg en wat hij wist te vertellen toen hij of zij mijn woning verliet en zij natuurlijk toevallig haar stoepje stond te keren. Maar meestal is het gewoon leuk, een vorm van sociale veiligheid. Elke week ga ik winkelen met mijn dochter, in de naburige gemeente. Helemaal niets speciaals hoor,. Gewoon gezellig winkels kijken, kleding passen en iets lekkers drinken. Dat is onze namiddag, die maken we vrij voor elkaar. We lachen, lopen winkel in en uit, klagen over onze lijn, doen alles wat een moderne, jonge moeder met haar puberdochter doet. Ook vandaag dus... We staan in de cd - winkel, allebei met een koptelefoon op, te luisteren naar dezelfde cd. Zware beslissing moet genomen worden: kopen of niet? Ik geniet van de muziek, de eigenaar van de shop kent me al. Ik luister naar een aantal cd's, echt van voor naar achter en ga dan naar buiten.... maar vandaag niet, ik vind dit echt aangenaam. Blijkbaar is dochterlief al klaar. Ze stoot me aan: Goed hé! Als jij hem niet koopt, dan ik wel..." Ik luister verder. Harde stemmen naast me. Daar waar mijn dochter staat, denk ik. Ik schuif mijn rechteroortje van de koptelefoon een beetje achteruit. Tegen wie is ze nu weer aan het tateren? Twee mannenstemmen. Geen dochter meer. Ik hoor één van die mannen zeggen: "Nee, dat kan ik niet missen, ik heb zelf ook nog nodig." Blijkbaar kijk ik een beetje verwonderd, me nog steeds afvragend waar mijn dochter naartoe is. En de mannen krijgen door dat ik hen kan verstaan. Mijn oortje zit niet meer op mijn oor, of hoe leg ik dat uit? De man die aan het woord was, is nu niet meer zo zeker. Ik hoor het in zijn stem. Maar de deal moet doorgaan... "Ik kan nog wel wat missen, maar niet veel." Gaat hij verder. "Euh ... ik heb nog wel een schijf, euh, ... een sneetje wit brood voor je. Nu al, als je wil." Zijn stem klinkt een beetje aarzelend, ik voel zijn ogen in mijn rug prikken. Maar ik reageer niet. Waar is mijn handtas? Ik schuif ze zo onopvallend mogelijk voor mijn buik. Doe alsof ik het allemaal niet interessant vind. "Nee", zegt de andere stem, "nu hoeft het nog niet, euh... ik heb nog geen honger." Ik doe mijn tweede oortje weer in, luister verder naar de muziek en hoop dat mijn dochter vlug weer opduikt. Enkele minuten verstrijken, de mannen spreken geen woord meer tegen elkaar. Ik vraag me af of ze er nog wel zijn. Maar als mijn dochter weer naast me komt staan, schuif ik een beetje naar rechts en voel dat er nog een persoon naast me staat. De kerels zeggen nog steeds niks. Ondertussen voel ik mijn tas of ik mijn geld nog heb. Ja hoor, niks mis. Terwijl we naar de kassa gaan, hoor ik hoe de twee mannen hun gesprek hervatten. "Ik heb anders nog een brood ook, je kan nog kiezen!" Zegt die ene weer. Mensen vergeten soms dat je als blinde ontzettend goed leert luisteren. Je hoort wel eens dingen die niet voor je oren bestemd zijn. We betalen de cd, gaan naar buiten. Ik vraag mijn dochter wat wit brood is. "Tja," zegt ze "zal ik een tekeningetje maken?" Dus vandaag kan je in een godvergeten gat, op een zaterdanamiddag, in een cd - winkel, gewoon je deals afsluiten, terwijl kinderen, oudjes en moderne jonge moeders je staan af te luisteren. Of je nu in oude schoenen, nieuwe haarstukjes, koffiekoeken of wit brood dealt, maakt niet uit. In mijn tijd werd dat nog achter hoek en kant verkocht. Nu doen we dat even tussen de soep en de patatten. Tja, de moderne wereld, hé? De jonge mensen van nu reageren er niet eens meer op. De normaalste zaak van de wereld, blijkbaar. Maar als ik nu naar een cd - winkel ga, is het voor de muziek en niet voor wit brood.
Ik heb vandaag mijn kennissenkrijg weer uitgebreid, terwijl ik naar de supermarkt ging met de buurvrouw. Ik heb een hekel aan de wekelijkse straf van voedsel inslaan, kiezen, prijzen vergelijken en me afvragen wat ik nu weer moet bekokstoven om gezond door het leven te gaan. Maar tja, een mens moet nu eenmaal eten in dit tranenedal. Dus, elke week probeer ik weer opgewekt mijn boetedoening te volbrengen en daar was hij... mijn collega blinde. Ook met een begeleider, ook met tegenzin zijn karretje vullend. Nu wil het dat zijn begeleider een gezamenlijke kennis is. Ik hoor hem roepen: "Hey, Agaath! Hoe lang is dat wel niet geleden?" Ja, al een hele tijd. Hij wist zelfs niet dat ik blind ben, kan je je voorstellen... Na een paar minuten over en weer praten besef ik dat de blinde heer nog steeds geen woord gesproken heeft. Ik begin voorzichtig een gesprek met hem. Op mijn eigen manier, al lachend en grappend. Hij is geen humorist, dat is wel duidelijk... Na het winkelen zien we elkaar weer aan de kassa. Ik hoor zijn stem, de kassa naast de mijne. Hij klinkt nors, een beetje grommerig. Onze begeleiders vragen of we zin hebben in een koffietje. Dat moet je niet vragen aan Agaatje, die is altijd van de partij als ze dada kan gaan. We zoeken een rustige taverne en installeren ons in het zonnetje. En ik beslis voor mezelf dat ik deze meneer ga leren kennen. je kent nooit genoeg mensen, het leven is te kort om alleen te leven. Maar al zit ik vol goede moed, een gesprek voeren met die meneer is geen sinecure. We praten over koetjes en kalfjes, alles behalve blind zijn. Blijkbaar werkt dat even hard op zijn zenuwen als op de mijne. "Doe in godsnaam toch gewoon," zegt hij tegen zijn begeleider. "ik zie geen kloten en dat mag je gerust zeggen ook..." Tja, hij heeft gelijk... Prompt begint hij te vertellen. Hij had een vriendin, jaren geleden. De relatie geraakte gedaan, hij zag het niet meer zitten, zijn leven was ten einde en toen: knal... Maar zijn leven was niet gedaan, je gaat niet altijd dood als je het wil. Hij bleef leven, maar was blind en ... gefrustreerd en boos. Op alles en iedereen. Ik hoorde zijn verhaal aan, met open mond van verbazing. De manier dat hij vertelde, zijn woede die zo duidelijk hoorbaar was in zijn woorden... dat was ik niet gewoon. Ik mag zeggen dat ik mijn beperkingen goed aanvaard en voor mij schijnt de zon elke dag. Maar het kan ook anders, dat begreep ik wel. Hij ging verder met zijn verhaal. Had geld geërfd en daar een huis mee laten bouwen. Een huis zonder ramen. "Ik zie het toch niet, ik heb geen llcht nodig..." "Oh jawel, iedereen heeft zonlicht nodig!" Ga ik er tegenin. Maar hij geeft niet toe en begint een verhaal over niet betalen voor iets dat je niet nodig hebt... Het wordt een verbitterde litanie. Zo stilaan vind ik het genoeg geweest, ik wil naar huis. Die man maakt me helemaall down. Ik geniet van mijn koffie op een zonovergoten terrasje en die man maar doordrammen over de waardeloosheid van zijn leven. "Het leven is prachtig." Zeg ik overtuigd van mijn gelijk en beslis om te vertrekken. "Ga je mee een kijkje nemen in mijn huis?" Vraagt hij me plotseling. Ja, sorry hoor, ik ben een vrouw dus vreselijk nieuwsgierig. En ik weet dat ik zijn huis helemaal niet kan bekijken, maar je kan je niet voorstellen hoe goed ik geworden ben in sfeer opsnuiven... Ik ga mee. Hij woont vlakbij. Mijn buurvrouw beschrijft het huis als een uit de kluiten gewaasen legblokje. met twee deuren en zonder ramen. We stappen naar binnen. Het is er clean, strak, koud. Alles heeft een vaste plek, wat ik normaal vind. Dat zou bij mij ook wel eens mogen, maar puberdochter beslist anders. Mijn collega blinde doet met ons de ronde van zijn stulpje... Mooi proper, alles zoals een museum moet zijn. Hij heeft verluchting in de muren laten bouwen, allemaal roosters die zorgen voor frisse lucht. Maar geen ramen. Ik kan me niet ontdoen van het idee in een bunker te zitten, al zie ik niets van mijn omgeving. Eigenlijk vind ik het maar een akelig huis. Ik mis de zon, de planten, het leven... Ik vraag hem of hij dan nooit de warmte van de zon wil voelen. "Nee," zegt hij, "de zon is namaak, een namaakwarmte. Alleen een mens kan me een warm gevoel geven en ook dat wil ik niet meer. Want voor al de warmte die een mens me kan geven, moet ik dubbel en dik terug betalen..." Ik ben weer thuis, mijn boodschappen opgeborgen en ik heb net een kop koffie genomen. Fluk heeft me net proberen te overtuigen dat hij, na een hele namiddag alleen zitten, zijn snoepje nu wel dubbel en dik verdient. Ik loop door mijn huis, voel over mijn meubeltjes, ga in de veranda een kijkje nemen. De zon schijnt door de ramen, de achterdeur staat open. Heerlijk toch, dat briesje, de vogels, de zon die mijn hele huis verwarmt... Ik haal mijn zak patatjes en begin ze te schillen. Als mijn meisje naar huis komt, zal ze wel dadelijk willen eten. Ik zucht weer eens en denk aan die man met zijn mooie huis, zijn nette leventje ... zonder ramen...
Ik ben nu toch al even bezig met mijn blog. het wordt dus echt tijd om eens bij de buren gaan te kijken. Al een paar keer heb ik daartoe een poging ondernomen, maar vermits ik alleen pijltjestoetsen kende, was dat een onbegonnen zaak.... Ik ga naar seniorennet en madam begint de mogelijkheden op te noemen: Veilig op het internet, vrije tijd, groene zaken, huis, tuin en keukenweetjes... Eén voor één passeren ze mijn koptelefoon. Maar het is best leuk, wat een mogelijkheden. En ik heb tijd... Een uur later ben ik waar ik wil zijn: blogs. Mijn oren zijn rood, madam is hees maar ik ben er. Ik druk op enter en hup, daar gaan we weer. Ik zit blijkbaar op de blogs, maar hoor alleen maar: veilig op internet, groene zaken, ... Ik begin als een gek op mijn pijltjestoetsen te rammelen, madam moet een versnelling sneller lezen. En dat vertikt ze. Mijn pc klapt dicht, potvast zitten de bullen. Ik houd het voor bekeken, morgen is er weer een dag. Dit gaat zo ongeveer een week door. Ik surf, rammel op mijn toetsen, vloek en weet dat seniorennet een blog heeft. Verder kan ik maar niet geraken... en dan ontdek ik de tabtoets. Jongens, wat gaat dat snel! Ineens kan ik de blog vinden, op enter drukken, weer van voor af aan beginen zoeken en waarempel, als je al die dingen achter de rug hebt vind je de blogs. De top honderd, jawatte. Moet ik dat echt allemaal lezen? Spontaan beginnen mijn oren weer te gloeien. Met de tabs als mijn trouwe metgezel trek ik door de wereld van de schrijvers. tenminste, dat is mijn bedoeling. De eerste blog die ik aanklik, heb ik al prijs. Alleen maar fotootjes, van god mag weten wie of wat... Tja, niks voor mij. Naar de volgende dan maar. Ik selecteer op de naam van de blog. Je moet ergens beginnen... en ik heb weer prijs. Fotootjes en hier en daar een opmerking. Ik sluit mijn pc, kruip in mijn bed. Eigenlijk wel jammer dat ik blind ben, wie weet wat had ik kunnen bekijken. En dan: wonder boven wonder, ik het een page up en een page down. Nooit geweten dat die dingen zo handig zijn. Ik glijd nu losjes door de homepage, door de zijstroken van elke blog. Die zijn toch bij iedereen hetzelfde, dus die ken ik ondertussen wel met mijn ogen dicht En dan vindt ik de mails die ik zoek. Veel woorden, weinig tralala... Ik zet ze dadelijk bij mijn favorieten en neem me voor een berichtje te plaatsen. Maar daar sta ik weer: als je wil reageren op een bepaald item, moet je een code ingeven. Antiespam ... en ook antiblinden, merk ik. Met veel uitleg staat erbij dat je moet blijven proberen, tot je de cijfers of letters kan lezen. Tja, dat ken wel even duren, vrees ik. Ik besluit dan maar om een e-mailtje te sturennaar al die blogs die ik zo geweldig vindt. Hoe meer ik lees, hoe meer ik denk: "Ach Agaath, geef het op, dit schrijven is toch niets voor jou... Maar het is zo leuk. En degene die me niet leuk vindenn, tja, je kan niet voor iedereen goed doen, hé? Nu ik met de tab, de pijltjestoetsen en de page gewapend ben, is geen enkele blog nog veilig voor mij. Behalve dan de muzieksites. Toevallig ben ik ze op het spoor gekomen. Prachtig allemaal. Ik ben een groot muziekliefhebber, hier kan ik mijn gading wel vinden. Maar, madam is er ook nog. Onvermoeibaar gaat ze door met alle letters, vraagtekens en punten te lezen. En als je moet kiezen tussen een meeslepende melodie of een trien die haar mond niet kan houden, wat doe je dan? Juist, ik leg madam het zwijgen op, geniet verder van de muziek. En dan moet ik verder surfen ... zonder madam. Onmogelijk. Ik activeer haar weer, duw op pijltjes en ... de muziek begint opnieuw... Hier heb ik niet om gevraagd, hoor! Ondertussen ben ik weer wat wijzer geworden. Naar het schijnt kan je de muziek stoppen met een sneltoets. Met welke toets? Tja, niet teveel vragen in één keer, hé. Maar ik ga ook dat mysterie ontrafelen. En dan kan ik echt alle blogs bezoeken ... Maar het kan nog even duren.... Voor alle mensen die hier een woordje achterlaten, bedankt. Ik ben ervan overtuigd dat jullie allemaal een pracht van een blog hebben. En ik kom hem bezoeken, reken maar. Agaatje is niet zo snel en nog niet zo handig.
Ik doe een plechtige belofte, met witte stok en al hetgeen ik nog kan gebruiken, ik kom eraan, nog even geduld...
Het begon al goed fout... Ik moest de trein van negen uur hebben. Ik was nochtans op tijd op gestaan. Ontbijt, hond eten gegeven, tanden gepoetst en mijn kleren hingen ook al klaar. Een leuk rokje, een nog leuker bloesje en makkelijke sandalen. Want als je met twee dochters op strooptocht gaat in de grote stad, kan je beter makkelijk schoeisel dragen. Dat heb in al die jaren wel geleerd. Maar dar ging het dus fout. Ik morste op mijn bloesje, vond zo snel niets anders dat bijpassend was. Dus dan maar een broek aan, met t-shirt. Natuurlijk was die broek te lang voor de sandalen. En ja, het werden spitse damesschoentjes met een heel elegant hakje. Vrij hoge hakken, maar dat kon ik wel aan, tenslotte was ik nu wel super elegant gekleed. Jongens, die vervloekte vrouwelijke ijdelheid...
Misschien ligt het aan mij ... misschien ben ik wel ouderwets aan het worden. Ik heb mezelf altijd als een moderne, jonge vrouw beschouwt, maar ik vrees dat ik niet meer tot die categorie gerekend kan worden...
Ik heb vandaag mijn kennissenkrijg weer uitgebreid, terwijl ik naar de supermarkt ging met de buurvrouw. Ik heb een hekel aan de wekelijkse straf van voedsel inslaan, kiezen, prijzen vergelijken en me afvragen wat ik nu weer moet bekokstoven om gezond door het leven te gaan. Maar tja, een mens moet nu eenmaal eten in dit tranenedal. Dus, elke week probeer ik weer opgewekt mijn boetedoening te volbrengen en daar was hij... mijn collega blinde. Ook met een begeleider, ook met tegenzin zijn karretje vullend. Nu wil het dat zijn begeleider een gezamenlijke kennis is. Ik hoor hem roepen: "Hey, Agaath! Hoe lang is dat wel niet geleden?"
Ik ben nu toch al even bezig met mijn blog. het wordt dus echt tijd om eens bij de buren gaan te kijken. Al een paar keer heb ik daartoe een poging ondernomen, maar vermits ik alleen pijltjestoetsen kende, was dat een onbegonnen zaak....
