Een goed boek moet ons niets geven,doch iets afnemen : één van onze zekerheden .
De dood kan men zich niet indenken omdat hij afwezigheid van gedachte is. Dus komen we er niet onderuit te leven of we eeuwig waren
.
Elisabeth George
Zoals de akker bedorven wordt door onkruid zo de mens door zijn begeerten.
JUST LOOKING
Met mensen die nooit denken , is het moeilijk méédenken..
Stel dat de avond niet zou vallen en dat het moeizame gedoe dat wij bedrijven met ons allen zou doorgaan tot oneindig toe
A fine is a tax for doing wrong A tax is a fine for doing well
Ik was een kind Ik kreeg een horloge Maar ik kon niet klokkijken Ik was een man Ik keek op mijn horloge En ik zag dat ik voort moest maken Ik was een vrouw Ik keek op mijn horloge En ik zag dat ik achter liep Ik was oud Ik keek op mijn horloge En ik zag dat het stilstond Ik was god ik wist al lang hoe laat het was
Liefde is soms als dag en nacht, voor altijd samen, altijd gescheiden.
Sue Grafton
'Deze plaats is bezet' zeggen we uitsluitend als er niemand op zit
Laat Amsterdam je noit verlokken Mijdt grote steden als de pokken Ik weet de lichtstroom trekt ons aan Ofschoon w'erin ten onder gaan Hoevelen zijn niet door dat leven Vernietigd, in het slijk gebleven 't Gevaar ligt oov'ral op de loer Nee jongenlief, blijf jij maar boer
Er staat een buizerd aan het mateloos verschiet. 'De vogel bidt', verklaren ons de biologen, Maar elke sukkel die omhoog kan blikken ziet Dat hier de goegemeente deerlijk wordt bedrogen.
Want bidden, heren, is dit ongetwijfeld niet: Onder het bidden sluit men altijd nog zijn ogen. Wat zulk een vogel doet is daarom hypocriet, En uw verhaaltjes acht ik weinig overwogen.
De doorn krijgt water omwille van de roos.
Wie zichzelf hartstochtelijk bemint, mag er zeker van zijn dat de liefde wederzijds is .
Net als een plant kan een kinderziel onmogelijk groeien zonder warmte ( Carl Jung )
"Geluk is het enige wat zich verdubbelt als men het deelt "
Enkele mooie streekbeelden
Schildpadden kunnen meer over de weg vertellen dan hazen.
Secundaire analfabeten noemt men mensen die hebben leren lezen , maar het nooit meer doen.
Wie van hoop leeft, zal nooit dik worden
A careless word may kindle strife. A cruel word may wreck a life. A timely word may level stress. A loving word may heal and bless.
"Het leven is een soep met vier troostende mergpijpen erin: de drank, de liefde, de tabak en de kunst."
"Een tong: een uiterst fatsoenlijk ding zolang hij niet van een vrouw is."
"Zoek niet de schuld, maar de oplossing, in jezelf."
EXCELLENCE can be obtained if you Care more than others think is wise Risk more than others think is safe Dream more than others think is practical Expect more than others think is possible .
.
Hij dacht. En vond een uitkomst evenmin, maar raakte bijster in het eigen hart. Want wie de ganse kluwen heeft ontward, die weifelt tussen einde en begin
Een kinderlied had me erheen bewogen; ik stond onder een al te schelle zon en zag hoe ik als kind was voorgelogen - geen mens danst op de brug van Avignon.
Je moet geen vraagteken zetten waar God een punt heeft geplaatst.
Wie iets wil doen, vindt een middel. Wie niets wil doen een excuus
LIEFDE KOST NIETS OM TE KRIJGEN MAAR IS ONBETAALBAAR ALS JE HET HEBT.
Salman Rushdie
"Elke deugd heeft onechte zusters, die de familie schande aandoen."
Vergiffenis is de geur die het viooltje afgeeft aan de hiel die het vertrapt heeft . ( Mark Twain)
"Dit jaar gaan we met het vliegtuig op vakantie en ik neem mijn kanarie mee. Ik hoop maar dat hij niet ziek wordt, want dat beest heeft nog nooit gevlogen."
Woorden zijn de kleuren van de gedachte. ( Hugo Claus )
Auteurs en hun boeken
korte beschrijvingen
08-10-2007
* Betrayal * van Karin Alvtegen
"BETRAYAL"- Verraad
Uitgave : Canongate Books 2005
Paperback : 304 pag.
ISBN: 1841957097
Winner of Goldpocket 2004!
Nominated for the premier crime writing award in Scandinavia - "The Glass Key 2003"!
Nominated for the Best Swedish Crime novel 2003!
NEDERLANDSE uitgave : De Geus
***
Karin Alvtegens psychologische thriller " Betrayal " is een echte page-turner geworden..Al na de eerste twintig bladzijden wordt het je bijna onmogelijk hem nog neer te leggen. Het is één van die boeken die je best leest, naast een warm haardvuur en met een lekker drankje binnen handbereik . De Zweedse schrijfster publiceerde in 2000 , haar prijswinnende roman:" Missing ", die met meerdere awards bekroond werd, maar haar opvolger zou haar zeker de naam van de "Scandinavia's Queen of Crime " bezorgen. Betrayal werd uitgeroepen tot beste Noorse misdaadroman van 2004 en is nadien een bestseller doorheen Europa geworden.
Eva,een voor alles en iedereen zorgdragende en succesrijke vrouw is reeds vijftien jaar gehuwd met Henrik ,een thuiswerkende schrijver en vader van haar zoontje Axel.Tot Henrik op zekere dag eindelijk de moed vindt haar te zeggen , dat hij hun relatie wil beeindigen,omdat hij " er geen plezier meer aan beleeft ".
Eva's geordende wereldje draait in het honderd.
In een ander deel van Stockholm waakt Jonas,een vijfentwintigjarige postbode, bij het ziekbed van zijn oudere vriendin, Anna,die reeds twee en een half jaar in coma ligt als gevolg van een mysterieus zwemongeval. Jonas, wiens jeugd gekenmerkt werd door verraad ,ontmoet de ontredderde Eva toevallig in een bar .Het valt op hoe Eva op Anna gelijkt en hiermee slingert Alvtegen's plot zich als een slang door de private levens van individuen begeesterd door obsessie. Maar verraad kan meerdere vormen aannemen, echt en ingebeeld , en in de roman van Alvtegen worden hun effecten op de verradenen meesterlijk beschreven.Jonas's mentale conditie bvb , is direct traceerbaar uit zijn verleden - zijn vader was meermaals ontrouw aan zijn moeder en hijzelf was hierbij als medeplichtige betrokken.
Aan de ander kant , ziet Eva de breuk van haar huwelijk niet enkel als verraad aan haarzelf , maar ook aan haar zoon Axel , en aan alle generaties koppels in haar familie met langdurige verbindingen. En het eindigt daarbij niet. Verraad in één of andere vorm duikt telkens weer op en wordt een catalysator voor een reeks van gebeurtenissen in de roman.
In feite , bloeien behalve Eva's , zelfverloochende liefde voor haar zoon , weinig mooie relaties op in " Betrayal ". Misschien is dit voor een deel te wijten aan onze gestresseerde moderne levenswijze.Eva is zo druk bezig een " super-mom " te zijn voor haar zoontje , dat ze haar echtgenoot verwaarloosd. Haar gedachten worden zelfs op de meest kritische ogenblikken toegespitst op dingen als onbetaalde rekeningen, de loodgieter bellen , iets dringend te herstellen enz. Henrik , voor zijn part, ziet Eva als " een onstuimige stoomlocomotief ", die hem van zijn mannelijkheid beroofd heeft door zich met alles zelf te willen bemoeien.Hij vindt troost in de armen van Linda ,de onderwijzeres van zijn zoontje. En wat , Jonas betreft , hij wordt het slachtoffer van zijn eigen eenzaamheid.Vervreemd van zijn familie , slijt hij zijn dagen in een klein appartementje , in het hart van een grote en onpersoonlijke metropolis met als enige gezel , zijn comateuze vriendin. Eén van Alvtegen 's effectieve deviezen is om letterlijk in de gedachten van haar karakters binnen te dringen en dan dezelfde scéne vanuit verschillende perspectieven te beschrijven.Het wonderlijke daaraan is dat het nooit herhalend overkomt.In feite bouwt het de suspense mee op omdat het de actie geleidelijk ontvouwd. De structuur van de roman weerspiegelt daarom de lezerservaring : de lezer krijgt langzaam de verhalenpuzzle in elkaar doordat hij uit verschillende hoeken indrukken en informatie toegespeeld krijgt. Meer nog , de sarcastische trekjes van de personages geven een vrolijker tintje aan het eerder zwartgallige verhaal.
Alvtegen's roman gaat zowel over relaties- verleden ,heden en toekomst -als over wat nu gebeurt.Meer psychologisch drama dan moord mysterie vertelt het ons wat individuen zoal beleven onder grote emotionele druk.Toegegeven dat het psychologisch niet echt doortastend is toch blijft " Betrayal " overtuigend genoeg om je tot de laatste bladzijden te blijven boeien.
Karin Alvtegen werd in 1965 geboren in Stockholm. Ze is een nichtje van Astrid Lindgren. Ze groeide op in een kleine stad genaamd Huskvarna. Haar ouders waren allebei leraar en ze had twee broers. waarvan de oudste broer Magnus in 1993 verongelukte tijdens een bergtocht. Toen haar broer verongelukte was ze in de negende maand van de zwangerschap van haar tweede kind. Ze probeerde overeind te blijven. Maar binnenin groeide duisternis. Ze werd steeds rustelozer en banger. Het lukte haar om haar gevoelens voor familie en vrienden verborgen te houden. Maar daarvoor betaalde ze een prijs. Ze vluchtte als het ware voor haar gevoelens. Maar de angst werd groter en groter. Hoe kon ze haar kinderen nog beschermen als er altijd iets ergs zou kunnen gebeuren?. Op een bepaald moment zakte ze in elkaar op de keukenvloer. Ze dacht dat ze een hartaanval had gehad, maar de medici constateerden dat ze gezond was.
'Iemand heeft eens gezegd dat heftige paniekaanvallen betekenen dat de ziel moet overgeven. Dat was wat ik voelde', aldus Karin Alvtegen. Toen ze eenmaal de deur naar haar innerlijke duisternis geopend had, was er geen weg terug. Ze werkte zes maanden niet, durfde zelfs de deur niet uit. Op een morgen werd ze wakker met het begin van een verhaal in haar hoofd. Ze stelde zich iemand voor die in dezelfde omstandigheden verkeerde als zijzelf, maar deze persoon wilde het patroon doorbreken.. Peter Brolin was geboren (hoofdpersoon uit Schuld). Op diezelfde dag schreef ze het eerste hoofdstuk, hoewel ze dat toen nog niet besefte. Hoe het verhaal zou aflopen, dat wist ze nog niet. Ze had het gevoel alsof ze een geheime kamer binnen zichzelf ontdekt had. . Ze schreef vijf weken lang. Achteraf bleek dat ze in deze tijd bijna het hele boek heeft geschreven. Ze moest doorzetten van zichzelf en wist daarna wat ze het liefst wilde: SCHRIJVEN. Dit gevoel heeft haar het geloof in de toekomst en levensvreugde teruggegeven.
'Het leven geeft geen garantie', zegt Karin Alvtegen. 'Het enige dat we zeker weten is dat je nooit zeker weet wat je te wachten staat. Er kunnen zich calamiteiten voordoen, evenals kansen. Daarom is het belangrijk datgene te doen waarbij je een goed gevoel hebt.' Soms wordt ze s morgens wakker en is verbaasd over het feit dat ze een schrijfster is. Ze vindt het een luxe dat ze haar eigen kleine wereld kan en mag scheppen.
Het meest belangrijke voor Karin Alvtegen is het bedenken van een spannende hoofdpersoon. Ze heeft in haar boeken veel loosers geschapen. Dit zijn mensen die om de een of andere reden het spoor bijster zijn geraakt.. Bij het schrijven neemt ze zichzelf als maatstaf : Wat zou ikzelf graag lezen?' Het is noodzakelijk dat ze de moordenaar geheel begrijpt. Waarom komt hij tot een daad? Wat zijn zijn beweegredenen of achtergronden?' Lessen in schrijven heeft ze nooit gevolgd. In de eerste plaats schrijft ze voor zichzelf. 'Als ik zou nadenken over wat de lezer wil, dan zou het niet lukken.' Ze heeft niet de illusie dat ze met haar boeken de wereld kan veranderen, maar als ze kan overdragen dat empathie en respect belangrijk zijn in een mensenleven, dan is ze erg tevreden.
Karin Alvtegen is in haar land een gevierd auteur van misdaadromans. Maar ook in andere landen is ze ontdekt. Haar boeken zijn vertaald in vele talen. Twee van haar boeken worden verfilmd en de Schotse T.V. gaat een serie maken. De Franse Elle heeft 'Saknad' uitgeroepen tot het beste boek van het jaar. Karin Alvtegen is gelukkig. . Schrijven heeft haar uit een depressie gered.
We zitten er nu wel om te lachen, maar ik heb het altijd als een vloek ervaren, dat kunstenaarschap van mij. Geen spatje romantiek, meneer. Het is saai. Sáái! Ik zit hier en ik werk. Ik merk niet eens dat het zondag is.
Je ziet het: ik woon diep in het bos. Er is hier geen enkele bekoring. Geen bordeel, geen kroeg, niks. Goed voor de kunst, maar je wordt er wel mensenschuw van.
***
. In het romanoeuvre van Brouwers getuigt dit werk van een nieuwe ontwikkeling.
Toon en compositie zijn 'losser' en al is de thematiek zonder meer 'Brouwersiaans', de vrij laconieke, hier en daar geestige manier waarop het intrigerende verhaal wordt verteld, is die van een zich verjongd hebbende schrijfmeester. In filmische scénes ontrolt zich in "Geheime kamers " een merkwaardig drama, waar aan het slot alle betrokkenen zich af kunnen vragen ; wat waren eigenlijk precies de gebeurtenissen die hiertoe geleid hebben ? En is er in werkelijkheid eigenlijk wel " iets " gebeurd ?
Geheime kamers is een groots en limpide boek over verlangen en ontgoocheling, huwelijk, overspel en bedrog. Geconstrueerd als een hechte legpuzzel, een woud van symbolen, waarin het verhevenste en het banaalste elkaar afwisselen. Brouwers overwint zijn autobiografische preoccupaties, en schrijft stilistisch meesterlijk over de vraag of het tussen man en vrouw in deze gebroken schepping ooit goed komt. Het hoofdpersonage is een man die volstrekt niets weg heeft van een Don Juan. Jelmer van Hoff, achter in de veertig, vanwege zijn faalangst afgekeurd leraar geschiedenis, leeft op een woonboot samen met zijn ziekelijke hond en zijn vrouw Paula Doorenbos. Sinds de geboorte van hun mongoloïde dochter Hanneke is hun huwelijk uitgeblust. Paula heeft het kind nooit kunnen accepteren en heeft Jelmer verboden haar nog aan te raken. Zijn schommelstoel is het enige dat beweging brengt in zijn leven. Tot hij onverwacht een uitnodiging krijgt voor de inaugurale rede van zijn oude studiegenoot Nico Sibelijn, aangesteld tot professor in de archeologie. Op de receptie ziet hij diens vrouw Daphne weer, een gevierde operazangeres, die hij sinds zijn studietijd nooit is vergeten. Ze belichaamt niet het courante schoonheidsideaal: "nog altijd even mager en zo wasbleek dat haar huid doorzichtig leek. Grote gletsjerblauwe ogen , nerveuzigheden, geheimzinnigheid. Opgewekt en mooi, maar gespannen als telefoondraden. ( ) Ze stond geen seconde stil, draaide haar lichaam naar alle kanten, rondspeurend met haar ogen, die alles zagen: ze zocht iets, ze hield iets in de gaten." Jelmer beseft plots dat hij niet voor Nico, maar voor Daphne is gekomen en herinnert zich een citaat uit Vergilius' Aeneis: "Dit was de eerste dag van de dood en de eerste oorzaak van rampspoed."
Nochtans lijkt er een kentering in zijn leven te komen. Daphne, die eens op archeologische expeditie met Nico in de Ardennen als zijn reddende engel was verschenen, toen haast dodelijk ziek was geworden nadat hij van vervuild beekwater had gedronken, zoekt weer contact met hem. Blijkbaar heeft ze onthouden dat hij een geheim kan bewaren. In haar verlovingstijd met Nico had Jelmer haar eens met een andere man 's nachts in een park gezien, maar niets aan Nico verteld. Sindsdien noemt ze hem "mijn beste", wat je in de loop van het verhaal steeds meer geneigd bent aan te vullen met 'pion'. Ze schrijven almaar intenser brieven naar elkaar, gevolgd door stiekeme telefoontjes, en hun wederzijdse partners beginnen verdenkingen te koesteren. Op een dag zegt Daphne: "Tussen ons moet alles uit zijn". Wat Jelmer de vraag doet stellen, wat er tussen hen dan wel is gebeurd.
Tot een echte verhouding komt het immers nooit. De enige keer dat hij Daphne in het geheim op een hotelkamer ontmoet, mag hij enkel naar haar naakte lichaam kijken, maar haar niet aanraken. Intussen is hij een seksuele relatie begonnen met Gonneke, de moeder van een ander Down-kind, die hem na een van zijn trouwe zondagse bezoeken aan Hanneke in een dronken bui heeft verleid. Merkwaardig genoeg heeft Jelmer daarbij het gevoel dat hij niet Paula maar Daphne bedriegt.
Nog lang vóór zijn roman halfweg is, doet Brouwers iets wat je nooit van een beslagen auteur zou verwachten: hij laat Daphne haar geheim vertellen. Al sinds hun studentenjaren bedriegt ze Nico met haar zangleraar Johann Fahrenfurth, haar ware liefde, die ze al 25 jaar ontmoet. Daphne houdt er nog meer opvattingen op na die falsifieerbaar blijken. Zo probeert ze Jelmer ervan te overtuigen dat angst niet bestaat. Je kunt ze immers, zo zegt ze, niet vastpakken, op een boterham smeren, op tafel zetten of aan de muur hangen.
Overspel en ondergang zitten bij Brouwers dus iets complexer in elkaar dan de bekendheid van de motieven doet vermoeden. Maar Geheime kamers gaat niet alleen daarover. Nico en Jelmer citeren in hun studententijd graag de gevleugelde woorden van professor Möser, die hen heeft ingewijd in de archeologie. "Wat wij moeten doen? Wij moeten de grotten in! Wat wij zoeken, dáár in de diepte moet het te vinden zijn.
Er zijn meer passages in dit boek waarin naar extremen op onze tijdsas wordt verwezen, en prehistorie en gevorderde beschaving met elkaar worden geconfronteerd. Begin en slot spelen zich af in een museumzaal vol voorhistorische monsterdieren, de ene keer met een beschaafd converserend gezelschap, de andere keer met een aan scherven geschoten aquarium, een zondvloed van 'voorkalenderse watergedrochten, zeedraken, zwemmende pantservoertuigen'. In talrijke beelden duikt de idee op dat het leven, dat rust en harmonie slechts een eiland zijn te midden van een kolkende, alles verzwelgende chaos het zwarte water van de dood. Kort vóór het ontluisterende slot woont Jelmer een uitvoering bij van Haydns Die Schöpfung. Daphne vertolkt er, gedirigeerd door Fahrenfurth, de rol van Eva in een ode aan de schepping en de man-vrouwrelatie, die naast al wat er is voorafgegaan en wat volgt volkomen wereldvreemd en uit de lucht gegrepen lijkt. Hoewel het bol staat van barokke symbolen van dood en verderf, en het romantische beeld van de droomprinses in scherven valt, is Geheime kamers geen cynisch, zelfs geen pessimistisch boek. Ook daarin blijkt het minder voorspelbaar dan het er eerst naar uitziet. De antiheld Jelmer, maatschappelijk een loser, die door de anderen zielig wordt gevonden, door hen wordt misbruikt en geboren lijkt voor het ongeluk, toont op onverwachte ogenblikken ruggengraat, een uitzonderlijk menselijk mededogen en tegenwoordigheid van geest. Als Daphne, in het nauw gedreven door haar echtgenoot, Jelmer een romantische dubbelzelfmoord voorstelt, noemt hij dat nuchter 'opera' en 'een tranentrekkende televisieserie': "Ik heb een taak, ik kan mijn dochter niet aan haar lot overlaten, ik ben geen fatalist, wie weet komt er, ooit, toch nog een gelukkige wending in mijn verbrokkeld bestaan, men hoeft de dood niet uit te nodigen, hij komt vanzelf."
Jeroen Brouwers , geboren in Batavia (1940) was het vierde kind van Jacques Theodorus Maria Brouwers (1903-1964) en Henriëtte Elisabeth Maria van Maaren (1908-1981). Zijn vader werkte als boekhouder bij een architectenbureau. Na de Japanse invasie in 1943 en de capitulatie van het KNIL werd zijn vader overgebracht naar een krijgsgevangenkamp in de buurt van Tokio. Jeroen belandde met zijn grootmoeder Elisabeth Henrica Pos (1885-1945), zijn moeder en zus eerst in het Japanse interneringskamp Kramat. Na een paar maanden werden ze overgeplaatst naar het kamp Tjideng, in een buitenwijk van Batavia. Zijn grootouders hebben de kampen niet overleefd.
Na de oorlog werd het gezin herenigd en verhuisde naar Balikpapan (Borneo, nu Kalimantan). Mevrouw Brouwers repatrieerde in 1947 met haar kinderen per schip naar Nederland. In 1948 kwam ook vader Brouwers naar Nederland.
Tot 1950 woonde Jeroen thuis bij zijn ouders. Toen hij 10 jaar oud was werd hij in diverse rooms-katholieke pensionaten ondergebracht. De reden was dat hij een onhandelbaar kind zou zijn dat na de vrijheid van Indië niet kon wennen aan het Hollandse keurslijf. Zijn ouders verhuisden naar Delft. Daar haalde hij in 1955 zijn MULO-diploma.
Van 1958-1961 is Jeroen Brouwers in militaire dienst geweest. Hij zwaaide af als kwartiermeester der Speciale Diensten: Marine Inlichtingen Dienst (MARID). Na zijn dienstplicht ging hij in 1961 in Nijmegen als leerling-journalist werken bij het krantenconcern De Gelderlander. Hij maakte deel uit van de redactie van het soldatenblad Salvo. In 1962 werd hij aangenomen bij de Geïllustreerde Pers in Amsterdam. Hij werd lid van de redactie van het blad Romance (later Avenue). Van 1964-1976 werkte Brouwers in Brussel als redactie-secretaris en later als (hoofd)redacteur van Uitgeverij Manteau. Van 1968-1971 woonde hij met zijn gezin in Vossem en later in Huize Krekelbos te Rijmenam (Mechelen). Er werden twee zonen geboren: Daan Leonard (1965-2006) en Pepijn (1968).
Na onenigheid met directeur Julien Weverbergh neemt Brouwers ontslag bij Uitgeverij Manteau. Hij gaat zich geheel aan het schrijven wijden. Na een periode in Warnsveld (bij Zutphen) betrekt hij huize Louwhoek in Exel, in de buurt van Lochem. In 1980 wordt zijn dochter Anne geboren.
In 1991 vestigt Brouwers zich op een woonboot in Uitgeest. In augustus 1993 verhuist hij naar Zutendaal in Belgisch-Limburg. Jeroen Brouwers is sinds 1992 opgenomen in de Orde van de Vlaamse Leeuw en in 1993 Ridder in de Belgische Kroonorde.
Bibliografie :
* 1961 - Edith Piaf. Lyrische straatmus
* 1963 - Van rondeel tot chanson
* 1964 - Couperus. 1863-1963
* 1964 - Het mes op de keel (verhalen)
* 1967 - Joris Ockeloen en het wachten (roman)
* 1968 - De toteltuin. Gevallen van de sfinx (verhalen)
* 1969 - Groetjes uit Brussel (verhalen)
* 1973 - Zonder trommels en trompetten (novelle)
* 1975 - Zachtjes knetteren de letteren. Een eeuw Nederlandse literatuurgeschiedenis in anekdoten
* 1977 - Zonsopgangen boven zee (roman)
* 1977 - Klein leed (verhalen)
* 1978 - Mijn Vlaamse jaren (memoires)
* 1979 - De nieuwe Revisor (pamflet)
* 1979 - Kladboek (essays)
* 1979 - Het verzonkene (roman)
* 1980 - De bierkaai. Kladboek 2 (essays)
* 1980 - Zonder onderschriften (toneel)
* 1981 - Bezonken rood (roman)
* 1981 - Et in Arcadia ego (verhaal)
* 1982 - De spoken van Godfried Bomans (essay)
* 1982 - Alleen voor Vlamingen (essays)
* 1982 - Es ergo sum (essay)
* 1983 - Verhalen en levensberichten (verhalen)
* 1984 - De laatste deur (essays)
* 1984 - Winterlicht (roman)
* 1985 - De levende stilte van Stig Dagerman (essay)
* 1986 - Hélène Swarth: haar huwelijk met Frits Lapidoth, 1894-1910 (essay)
* 1986 - De sprong (novelle)
* 1986 - Hij is reeds aan de overzijde (necrologieënbloemlezing)
* 1987 - Miniatuur van wanhoop
* 1987 - Kroniek van en karakter. Deel 1 (1976-1981) 'De Achterhoek' (brieven)
* 1987 - Kroniek van een karakter. Deel 2 (1982-1986 'De oude Faust' (brieven)
* 1987 - De schemerlamp van Hélène Swarth (essay)
* 1988 - Sire, er zijn geen Belgen (Boekenweekessay)
* 1988 - De zondvloed (roman)
* 1989 - Het tuurtouw (essay)
* 1990 - Zomervlucht (roman)
* 1991 - Het vliegenboek. Kladboek 3 (essays)
* 1993 - Het is niets (essay)
* 1993 - Twee verwoeste levens
* 1993 - De vervulling (monoloog)'
* 1994 - Steeds dezelfde zon (toespraak Dodenherdenking)
* 1994 - Het circus der eenzaamheid. Kladboek 4 (essays)
* 1994 - Vlaamse leeuwen (essays)
* 1995 - Adolf & Eva & de Dood (essays)
* 1995 - Oefeningen in nergens bijhoren (essay)
* 1996 - Het aardigste volk ter wereld: Willem Frederik Hermans in Brussel. Bijdrage aan zijn biografie
* 1996 - De vervulling (verhalen)
* 1996 - Kilometers
* 1997 - In memoriam patris
* 1998 - Alles is iets (dagboekbladen en brieven)
* 1998 - De verliefden, hommage aan Fernand Victor Toussaint van Boelaere, 50 jaar na overlijden
* 1998 - Een beroemde naamgenoot
* 1998 - Terug thuis, verhalen, leerervaringen, voetnoten
* 1999 - Al dat papier
* 1999 - De zwarte zon, essays over zelfmoord en literatuur in de 20e eeuw
* 2000 - Geheime kamers (roman)
* 2001 - Papieren levens
* 2001 - Zachtjes knetteren de letteren. Literaire anekdoten - herziene en uitgebreide editie
* 2004 - Stoffer en blik
* 2005 - De schemer daalt
* 2005 - Warme herfst
* 2006 - In het midden van de reis door mijn leven (Oerboek)
* 2007 - De stilte bestaat uit zoveel antwoorden (briefwisseling met Gerrit Komrij)
Eisso Post*** In zijn inmiddels zesde Renko-thriller : " De geest van Stalin" ,bewijst de Amerikaanse auteur nogmaals dat hij de Sovjet-Unie en (nu) Rusland in alle ontwikkelingen kan doorgronden en schilderen alsof hij er zijn hele leven al woont. Tijdens een hevige sneeuwstorm is niets wat het aanvankelijk lijkt. Renko's vriendin Eva en zijn geadopteerde zoon Zhenya lijken in gevaar te raken. De eigenaar van een huwelijks bureau wil haar man vermoord zien. Een onschuldige 'Russische bruid' hanteert een wurgijzer. Een schaakmeester loopt Renko's leven binnen en legt hem het vuur na aan de schenen. Koppige communisten komen bijeen om samen met Stalin te zingen. 'Rode Gravers' brengen geheimen aan het licht die een halve eeuw in een verlaten bos begraven zijn geweest, en Renko ontmoet geesten die zijn hele leven lang op hem hebben gewacht. Hoe meer het nieuwe Rusland naar rechts zwenkt, hoe meer Renko uit balans dreigt te raken. Maar voor het zover is, vallen er nog fantomen te bestrijden, en fanatici die zowel verleden als heden met het grofste geweld naar hun hand willen zetten. Renko, gekweld door geweten, gevoel en vasthoudendheid, is door de openbare aanklager op een zijspoor gezet als opsporingsambtenaar. Hij moet de geruchten onderzoeken dat passagiers in metrostation Tsjistje Proedi al een paar keer s nachts op het perron Jozef Stalin hebben waargenomen. Snor, uniform, korte rechterarm, gele wolfsogen.
Vanuit dit ogenschijnlijk belachelijke gegeven (met een inventieve Amerikaanse inbreng) ontwikkelt zich een verhaal dat hart en geest verkilt. Het spookt in het hoofd van Renko, die voortdurend wordt herinnerd aan zijn vader, een sadistische generaal en gunsteling van Stalin . Hij wordt geconfronteerd met twee meedogenloze collegas die als Zwarte Baretten oorlogshelden waren in de strijd tegen de Tsjetsjenen. Een van hen heeft politieke ambities en bindt arts Eva aan zich. Renko wordt bijna gewurgd en in het hoofd geschoten, dreigt de 12-jarige verweesde jongen die hij uit Tsjernobyl heeft meegenomen te verliezen, en belandt in het plaatsje Tver, op de route van Moskou naar Sint-Petersburg, waar de verzamelde Russische patriotten een onaangename historische verrassing wacht.
De geest van Stalin is een originele en door en door menselijke thriller., waarin bestsellerauteur Martin Cruz Smith een levendig beeld oproept van het nieuwe Rusland in opkomst. Geesten vullen de straten in dit prachtig geschreven verhaal dat, zoals de auteur zich wenst, aan het einde niet afgelopen is, maar een zaadje in de geest van de lezer heeft geplant.
Martin William Smith werd geboren in 1943. Hij groeide op in Reading, Pensylvania waar zijn vader een blanke jazzmuzikant was en zijn moeder zong, ze was van Indiaanse afkomst. Op latere leeftijd heeft de auteur de naam Cruz aangenomen als eerbetoon aan zijn grootmoeder.
. Zijn familie en vrienden kennen hem als Bill Smith. Hij studeerde in 1964 af aan de universiteit van Pennsylvania. Hij werkte als journalist, was verbonden aan plaatselijke TV stations en was correspondent voor the
Associated Press. Zijn grote doorbraak kwam met zijn roman 'Gorki Park'. Voordat hij dit boek kon schrijven, bezocht hij Moskou, sprak met Russen in de VS en las veel Russische kranten. Martin Cruz Smith pleegt heel veel research. Dat doet hij bij al zijn boeken. Gorki Park werd dus een groot succes en de vergelijking met John le Carré werd gemaakt. Enige tijd na publicatie volgde de verfilming en wereldwijd was dit een topper. Daarna volgden er meer boeken met dezelfde hoofdpersoon. Hij publiceerde ook andere boeken die deels goede kritieken kregen, maar de boeken met Renko verkopen verreweg het best.
Ooit begon Martin Cruz Smith aan zijn eerste roman getiteld 'The Indians'. We schrijven dan het jaar 1970 en dit boek beschrijft de manier waarop blanken de indianen hebben behandeld. Ook publiceerde hij aan het begin van zijn carrière onder verschillende pseudoniemen : de Jake Logan westerns, boeken met Nick Carter en hij gebruikte de pseudoniemen Martin Quinn en Simon Quinn. Hij kon er amper van leven totdat Gypsy in Amber, werd verfilmd voor T.V.
Ook had hij het plan een boek te schrijven over een seriemoordenaar in Moskou. Aldus geschiedde. Smith had in die tijd communistische sympathieën en verwoordde deze opvattingen in dit boek (Gorki Park). Gevolg was dat zijn toenmalige uitgever het niet wilde publiceren. Jaren later ging hij met zijn manuscript naar Random House en daar werden de rechten gekocht voor ongeveer 1 miljoen dollar.
Mijn boeken moeten sterke politieke en sociologische elementen bevatten. Niet politiek in de zin dat ze prekerig zijn, maar meer beschrijvend.
Martin Cruz Smith staat bekend om zijn gedegen research. Voor zijn boek Wolf eet hond (2005) reisde hij af naar Tsjernobyl om de gevolgen van de ramp met de kernreactor te bestuderen. Voor zijn boek Rose, verbleef hij wekenlang in Lancashire om te praten met mijnwerkers en hij bezocht de mijnen. Voor Havana Bay, reisde hij af naar Cuba. Hij had drie jaar nodig om Havana Bay te schrijven; maandenlange research, uren en uren praten met Cubanen in de VS en Cuba vijf keer bezoeken. Ook voor December 6, dat zich afspeelt in Tokio vlak voor het bombardement op Pearl Habor, heeft hij ter plekke uitvoerige studie verricht.
BIBLIOGRAFIE van Martin Cruz Smith
Arkady Renko series:
Gorky Park (1981) Polar Star (1989) Red Square (1992) Havana Bay (1999) Wolves Eat Dogs (2004)
ROMANS:
The Indians Won (1970) Gypsy in Amber (1971) Canto for a Gypsy (1972) Human Factor (1975) - writing as Simon Quinn Nightwing (1977) The Analog Bullet (1978) Overture to Death (1986) Stallion Gate (1986) Rose (1996) December 6 (2002)
*** In deze vertederende literaire roman keert Jef Geeraerts terug naar Kongo. Hij brengt ons een ontroerende getuigenis van zijn herinneringen aan een heilige, heidense tijd. 1955 - Belgisch Kongo. Onder invloed van de zwarte vrouw MBALA breekt de ik-figuur los uit een beklemmend westers keurslijf. Aan het onbezoedelde leven in het dorp komt op een dag echter abrupt een einde wanneer in een rivier in de buurt goud wordt gevonden. Dit is het begin van een reeks avonturen... Deze gebeurtenissen van 50 jaar geleden worden afgewisseld met taferelen uit het dagelijkse leven tijdens de zomer van 1995, waarin de auteur en zijn vrouw Eleonore geconfronteerd worden met de dood van twee geliefde wezens. De einige remedie tegen hun actuele sterfangst is te vinden in de erotiek , de levenshonger en de nostalgie , ' het najagen van verloren momenten.
Hierin krijgt de lezer een synoptische beschrijving en verklaring van alles wat de ex-koloniaal Geeraerts blijvend fascineerde aan het donkere hart van Afrika (en van hemzelf). Dat laat zich in hoofdzaak herleiden tot de paradoxale, want bevrijdende regressie van cultuurmens tot natuurmens, van door christelijke metafysica geconditioneerd (en verziekt) westerling tot overtuigd beoefenaar van een animistisch hedonisme. Niks nieuws onder de (tropische) zon dus, voor wie een beetje vertrouwd is met Geeraerts' vroegere werk. Het 'goud' uit de titel is (niet meer dan) de rode draad waaraan deze - vaak verrassend discursieve, rationaliserende, soms zelfs pseudo-wetenschappelijke - beschouwingen over het leven in het Afrikaanse paradijs, het 'prehistorische continent' worden vastgeknoopt. Assistent-gewestbeheerder Geeraerts ontdekt samen met de broer van zijn (illegitieme, uiteraard) zwarte vrouw Mbala - stoeipoes par excellence, de verpersoonlijking van de levenslust - een goudader in een rivier. Dit is het begin van een reeks onaangename verwikkelingen die de verteller uiteindelijk in een lastig parket brengen en die uitdraaien op chantage, moord en verstoorde relaties. Ook de Afrikaanse nobele wilde blijkt niet opgewassen tegen het altijd weer corrumperende materialisme, 'De verordeningen des Heren zijn kostelijker dan goud' (Psalm 19: 11), zoals een wel enigszins verrassend motto van de roman ons leert.
Geeraerts startte zijn literaire carrière begin jaren '60 met het neerschrijven van zijn ervaringen in Belgisch Kongo waar hij in de jaren '50 te werk gesteld was als assistent gewestbeheer en in 1959 en 1960 aan het hoofd stond van een militaire eenheid die als opdracht had vechtende stammen uit elkaar te houden.In deze functie komt hij vaak in contact met de plaatselijke bevolkingen en leert hij de psychologie van de zwarten kennen. Hij sluit vriendschappen en ontdekt er de pure, onaangetaste natuur en het intense, wilde oerleven. Deze ontdekkingen zullen later - bij zijn terugkeer naar de Westerse cultuur - leiden tot een bewustzijnscrisis die hem ertoe heeft aangezet (therapeutisch) te schrijven.
In 1960 wordt reserveluitenant Geeraerts zwaar gewond tijdens hevige gevechten tussen twee vijandige stammen, de Baluba en de Lulua. De onlusten die kort daarna zullen leiden tot Kongo's onafhankelijkheid (30 juni, 1960), doen vele blanken ijlings het land verlaten. Enkele maanden na zijn gezin, komt ook Geeraerts ontredderd in België aan. Volgen nu twee jaar van doelloos rondlopen, van lezen en nadenken over de plaats van de mens in de Westerse maatschappij. Aanpassingsproblemen en een huwelijkscrisis leiden ertoe dat Geeraerts de eenzaamheid opzoekt. In die omstandigheden schrijft hij zijn eerste roman "Heet water" (die nooit uitgegeven werd) en kort daarop zijn eerste roman in de literaire wereld, "Ik ben maar een neger". Hij merkt echter dat hij de taal niet voldoende beheerst en daarom, maar vooral om de drukkende sfeer van zijn gezinsleven te ontvluchten, gaat hij in 1962 Germaanse filologie studeren aan de Vrije Universiteit te Brussel. De colleges van professor en filosoof Leopold Flam hebben ertoe bijgedragen dat hij later zijn "Gangreen"-reeks zal beginnen.
Tijdens die vier jaar aan de universiteit verlaat hij zijn echtgenote en zijn drie kinderen (1963) en schrijft hij "Schroot", "Zonder Clan", "Het verhaal van Matsombo", "De troglodieten" en "De zeven doeken der schepping". Zijn diploma heeft hij inmiddels op zak, maar veel zal hij er niet mee doen. Na enkele dagen lesgeven vlucht hij weg uit het onderwijs. Hij wordt tijdelijk redacteur van "Elseviers Weekblad" en vertaalt werken uit het Engels en het Frans. Ondertussen blijft hij ook zelf schrijven en zo verschijnt in 1968 "Black Venus", het eerste boek uit de vierdelige "Gangreen"-cyclus waarmee Geeraerts grote bekendheid zal verwerven. Het boek doet in Vlaanderen heel wat stof opwaaien omwille van de al dan niet vermeende racistische en pornografische inslag. Ook "Gangreen 2 - De goede moordenaar" veroorzaakt heibel. Met de publicatie in de pers van de verschillende geschokte reacties, krijgt Geeraerts nogmaals de beste en goedkoopste publiciteit.
Later schrijft hij nog talrijke romans waarvan de misdaadromans met in de hoofdrollen het politieduo Vincke en Verstuyft, zeer bekend zijn. Naast romans schrijft Jef Geeraerts ook reisverhalen, journalistieke stukken, toneelstukken, hoorspelen, ... De natuur, de jacht, vreemde culturen en ertiek zijn steeds terugkerende elementen in zijn werken.
Tegenwoordig houdt Geeraerts zich bijna uitlsuitend bezig met schrijven en reizen, samen met zijn nieuwe vrouw Eleonore Vigenon,, met wie hij in 1978 gehuwd is. Van haar hand verschijnt in oktober 2007 het boek :De Spoken van Jef Geeraerts, over het oeuvre van en leven met Jef Geeraerts.
Terwijl hoog aan de zwarte hemel de volle maan als enige getuige aanwezig is, doet detective Baker een bizarre ontdekking. In de haven vindt hij naast duidelijke bloedsporen een oude tikkende klok en een gedicht, ondertekend door 'de klokkenmaker'. Van een lijk ontbreekt ieder spoor. Wanneer de politie een tweede bijna identiek delict ontdekt - dit keer mét lijk - denkt Baker met een seriemoordenaar van doen te hebben. Hij roept de hulp in van de forensisch experts Lincoln Rhyme en Amelia Sachs. Terwijl Amalia Sachs geheel in beslag wordt genomen door haar onderzoek naar corrupte collega's, wordt Rhyme bijgestaan door Kathryn Dance, een succesvolle gedragswetenschapper. Met haar bijzondere verhoortechnieken breekt Kathryn de zaak al snel open. Maar gaat het niet allemaal te snel? Niet enkel in de politiegelederen wordt ondertussen onrust veroorzaakt door de spannende zaken van Sachs: ook haar relatie met Rhyme komt flink onder druk te staan
.In "De koude maan", het zevende deel in de reeks met Lincoln Rhyme en Amelia Sachs, wordt deze twee forensische experts gevraagd om hun licht te laten schijnen op twee locaties waar een oude klok en een gedicht gevonden werden. Het signatuur van de moordenaar die zich De Klokkenmaker noemt.
Maar eigenlijk past dit niet helemaal in de planning van Amelia, die zelf een onderzoek leidt naar de verdachte omstandigheden van de zelfmoord van een zakenman. Hierdoor krijgt, Ron Pulaski, het jongste lid van het team, de kans om zijn waarde als forensisch onderzoeker te bewijzen. Ook wordt bij het ondervragen van de getuigen de hulp ingeroepen van ondervragingsdeskundige Kathryn Dance, die geportretteerd wordt als een menselijke leugendetector.
Deavers schrijfstijl, met zijn perfecte doseringen van verhaallijnen, beschrijvingen en achtergrondinfo resulteert in een magistraal werk met het ideale verhouding tussen diepgang leessnelheid, wat voor de lezer zeer aangenaam is.
Ook de plot heeft alle kenmerken van de meester: degelijk, geheimzinnig en met de nodige wendingen die verrassen als donderslagen bij heldere hemel. Alleen is het jammer weer te moeten vaststellen dat sommige van die wendingen te radicaal zijn, wat weegt op de geloofwaardigheid. Origineel deze keer is het subplot, waarin het onderzoek van Amelia Sachs behandeld wordt, waardoor de samenwerking met de aan het bed gekluisterde Lincoln Rhyme deze keer wat minder vlot verloopt als we onderhand gewoon waren. Ook zijn de personages weer zeer realistisch neergezet. Deze keer ligt het zwaartepunt op de afkomst en achtergrond van Amelia Sachs. Maar ook wordt het personage van nieuwkomer Kathryn Dance professioneel ingekleurd, zodat ze een aimabel personage van vlees en bloed wordt met veel perspectief. .Het zou me dan ook niet verbazen als we van haar nog niet alles gezien hebben en dat de auteur haar weer laat opdraven in een volgend boek..
Jeffery Deaver is er weer in geslaagd een boek te schrijven dat alle elementen bevat die in een goede thriller moeten aanwezig zijn. Een gezien de vele verwijzingen naar zijn vorig meesterwerk Tot op het bot, lijkt de schrijver zelf ook te beseffen dat hij een juweeltje heeft afgeleverd. Meer nog, met dit werk benadert hij de perfectie.
Jeffery Deaver, voormalig journalist, advocaat en folkzanger,is geboren op 6 mei 1950, Chicago (Verenigde Staten). De schrijver heeft diverse malen de bestsellerlijsten gehaald, waaronder die van de New York Times, de London Times en de Los Angeles Times.
Deaver doet enorm veel onderzoek (voor Brandend IJs zelfs ruim een jaar). Hierdoor weet hij tot in detail waarover hij schrijft. Dit maakt een krachtige en geloofwaardige verhaallijn mogelijk en leidt steevast, mede dankzij een aantal onverwachte plotwendingen, tot een zeer spannend verhaal
Hij heeft achttien romans geschreven, is vijf keer genomineerd voor een Edgar Award van de Mystery Writers of America en een keer voor een Anthony Award. Hij heeft twee keer de Ellery Queen-lezersprijs voor het beste korte verhaal van het jaar gekregen en mocht de Britse Thumping Good Read Award van W.H. Smith in ontvangst nemen. Van zijn boek Monddood is een televisiefilm gemaakt met James Garner en Marlee Matlin, en Tot op het bot is door Universal Pictures voor de bioscoop verfilmd als The Bone Collector, met Denzel Washington en Angelina Jolie in de hoofdrollen. Zijn meest recente romans zijn Wespenval, De cyberkiller en De stenen aap. Hij woont afwisselend in Virginia en Californië.
*** Dat Chabon de gave heeft om hommages te brengen die tegelijkertijd mild ironisch én oprecht zijn, bewees hij al eerder. In zijn vorige meesterwerk bijvoorbeeld, De wonderlijke avonturen van Kavalier & Clay (2000), waarin hij zich zo meeslepend in de wereld van de superheldenstrips van de jaren veertig en vijftig stortte. En, ja, in deze roman neemt hij inderdaad glimlachend zijn gleufhoed af voor Raymond Chandler, Dashiell Hammett en hun van goedkope bourbon en droevige saxofoonsolo's doortrokken misdaadromans. Maar er is gelukkig meer aan de hand. Wat heet: De Jiddische politiebond ,ontwikkelt zich tot een heerlijke satirische tegenhanger van Philip Roths what-if?-roman The plot against America (2004), die bijna uit zijn voegen barst van uitzinnige personages en ongebreideld taalplezier. En bij alle meeslepende kolder weet Chabon ook nog een paar even serieuze als meerduidige punten te maken.
De hoofdstad Sitka, waar Landsman werkt, is, om daar maar eens mee te beginnen, het centrum van een compleet parallel universum. Hier, in de koudste uithoek van Alaska, kreeg het Joodse volk in 1948 - na de Tweede Wereldoorlog, waarin de nazi's Rusland nog veroverden, maar uiteindelijk door de Amerikanen werden verslagen - een (nieuw) thuisland in bruikleen: het District Sitka. Een overbevolkt staatje voor de 'bevroren uitverkorenen', gebouwd op de Jiddische taal en overlevingsdrang. Maar het zijn 'rare tijden voor de Joden'. In november 2007 nadert 'de Revisie' met rasse schreden: na zestig jaar loopt de bruikleenovereenkomst op z'n eind. Over zes weken nemen de Amerikaanse autoriteiten het gebied weer in en zullen de inwoners óf een vaste verblijfsvergunning moeten hebben om tussen de oorspronkelijke Alaskanen te wonen óf hun heil elders moeten zoeken. In exotische plaatsen als Madagaskar en Australië, of in het verloren Beloofde Land...
Landsman heeft kortom nog hooguit tijd om deze ene zaak op te lossen. Geholpen door zijn trouwe Joods-Indiaanse partner en in de nek gehijgd door zijn ex-vrouw, die sinds kort, o gruwel, zijn nieuwe cheffin is. Maar die ene zaak brengt hem wel in contact met de dolgedraaidste uitwassen van zijn ineenstortende wereld. Want lijkt het slachtoffer aanvankelijk een heroïnejunk annex schaakwonderkind te zijn die schulden maakte bij de verkeerde mensen, gaandeweg ontdekken ze dat het een telg uit de stam der Verbover was, een groep chassidische Joden die dús de georganiseerde misdaad in handen heeft. (Lang verhaal.) En niet zomaar een telg: hij was de zoon van maffialeider, rabbijn en levende-marshmallowberg Heskel Sjpilman én een Tsaadik Ha-Dor, de potentiële Messias die elke generatie voortbrengt.
Afijn, samenzwering stapelt zich op complot, met als finale een terroristische aanslag waar Al Qaida nog een puntje aan kan zuigen. En ondertussen geniet je schuddebuikend. Van hoe Chabon zich uitleeft in een cocktail van smakelijk Jiddisch, rake oneliners en de tomeloze metaforenlawine van het detectivegenre. Van hoe hij zo'n carnavaleske fantasiewereld tóch geloofwaardig en ontroerend weet te maken. En van hoe hij alles, van het conflict in het Midden-Oosten tot de war on terror, voor zijn lachspiegel zet zónder ooit in politieke prentproza te vervallen.
De Jiddische politiebond is een érnstig geestig boek, in alle betekenissen van die woorden.
Naar goede gewoonte laat Chabon zich weer inspireren door een populair genre: in zijn Pulitzer-winnende roman 'De wonderlijke avonturen van Kavalier & Clay' grasduinde hij nog lustig in de superheldentraditie, dit keer zendt hij een vette knipoog richting de klassieke detective uit de jaren 1940.
Inspecteur Meyer Landsman is zo uit een roman noir gestapt: hij drinkt en rookt te veel, slaapt of eet amper en wordt achtervolgd door een gitzwart verleden. Hij heeft een pijnlijke scheiding achter de rug: toen bleek dat zijn vrouw Bina misschien wel in verwachting was van een gehandicapt kind, besloot Landsman het zekere voor het onzekere te nemen: 'Het was niet zo dat hij niet kon leven met het schuldgevoel. Hij kon alleen niet leven met het schuldgevoel en Bina tegelijk.'
Nu - een paar maanden voor het Joodse district in Alaska terug in Amerikaanse handen komt, het lot van de locals is nog altijd koffiedik kijken - botst Landsman in zijn hotel op een lijk. Samen met zijn partner, de half-indiaanse Berko, volgt hij het enige spoor: een onafgemaakte schaakwedstrijd. De dode, een heroïnejunk, blijkt al snel stukken belangrijker dan een doorsneeverslaafde. Zelfs postuum krijgt de man 'een keiharde, gestoorde Russische bajesklant zo bang dat hij bagger schijt, en kan hij tegelijkertijd een van de vroomste zwarte hoeden in Sitka tot tranen toe bewegen.' Eén en ander zet Landsman en Berko op het spoor van een uitgekiende samenzwering.
Op het einde wordt het over-the-top complot op een drafje afgehaspeld en begint de aandachtsgeile, van metaforen zwangere taal te vervelen, maar dan hebben we al wel een wervelende politieroman achter de kiezen. En passant schetst Chabon een doorleefd, donker beeld van Sitka, de overbevolkte hoofdstad van de Joodse 'staat', waar het conflict tussen ingeweken Joden en native indianen even verwoestend blijkt als dat tussen Israël en Palestina. En in een omgekeerde 9/11 dansen de Joden op straat na een aanslag op een Arabisch doelwit. Dat maakt 'De Jiddische politiebond' totveel meer dan een vrijblijvende gimmick, en verdacht realistisch voor een gedachte-experiment.
De Jiddische politiebond is net als Het complot tegen Amerika van Chabons collega Philip Roth, een what-if-roman. Wat als de Joden na de Tweede Wereldoorlog eens geen stek vonden in Israël, maar in een uithoek van Alaska? En wat als toen afgesproken was dat na zestig jaar het district Sitka teruggegeven moet worden aan de oorspronkelijke bewoners? In dat scenario speelt De Jiddische politiebond. De afgesproken zestig jaar tikten naarstig weg, en de Reversie, de dag van de teruggave, komt schrikbarend dichterbij. Dat zorgt voor onrust, mensen proberen wanhopig aan een verblijfsvergunning te geraken of wijken halsoverkop uit naar exotische bestemmingen als Madagascar of Australië. De droom om het Beloofde Land te veroveren is nog springlevend, en daar leidt de plot van De Jiddische politiebond uiteindelijk naartoe. Maar voor het zover is, wordt eerst een jonge junk vermoord in het luizige hotel waar Meyer Landsman na zijn scheiding een onderkomen vond. Het personage Landsman is een eerbetoon aan alle sombere detectives die de wereldliteratuur sinds de twintigste eeuw voortbracht. Hij is een zwartkijkende alcoholist met een verleden waarin de zelfmoord van zijn vader, de dood van zijn zus en de scheiding van zijn vrouw de belastende factoren zijn. Meyer is een melancholieke figuur, hij balanceert de hele tijd tussen lachen en huilen. Hij bekijkt de hetze om zich heen met enigszins vertroebelde blik maar permitteert zich tegelijkertijd een snoeihard en vaak hilarisch oordeel. Samen met zijn neef en partner Berko, een Joods-Indiaanse beer van een vent, probeert hij de zaak van de vermoorde junk op te lossen voor de Reversie een feit is. Meyers ex-vrouw Bina wordt onverwacht zijn chef, en zij wil dat ze zich bezighouden met andere onopgeloste zaken. Meyers onwil om haar opdracht te volgen zorgt voor verbaal vuurwerk tussen de twee.
Zoals het genre het wil krijgt de underdog, Meyer in dit geval, gelijk. Al snel blijkt het slachtoffer niet gewoon een anonieme drugsverslaafde te zijn. Hij was ooit een wonderkind, een schaakgenie, de man van wie men dacht dat hij de nieuwe Messias kon zijn. Hij zorgde in zijn leven voor heel veel vreugde, maar stelde ook heel wat mensen teleur. Hoe je omgaat met verwachtingen van anderen, welke gevolgen die verwachtingen voor jezelf kunnen hebben, het zijn themas die bij diverse personages terugkomen in dit meeslepende verhaal. Daarmee is De Jiddische politiebond absoluut niet vrijblijvend. Bovendien maken akelige parallellen met feiten uit de recente geschiedenis het boek tot een aanklacht tegen alle vormen van extremisme. Het is allemaal reuze interessant, maar bovenal is dit boek heerlijk om lezen. De klaterende dialogen, beklijvende personages, onmiskenbare humor en mistroostige setting zorgen daar voor, samen met het ongelooflijke verteltalent van Michael Chabon
Michael Chabon is geboren in Washington D.C. op 24 mei 1963. Chabon is één van de meest bejubelde hedendaagse Amerikaanse schrijvers. Bij het verschijnen van zijn debuut De geheimen van Pittsburgh was hij amper vijfentwintig,. In 1995 volgde zijn roman "Wonder Boys",en twee kort-verhaal collectiesTwaalf jaar later kaapte hij met "De wonderlijke avonturen van Kavalier & Clay "de prestigieuze Pulitzer Prize weg. Zijn werk kenmerkt zich door onstuitbaar vertelplezier, prachtig taalgebruik, Joodse karakters en hommages aan andere schrijvers. Al deze ingrediënten zijn ook terug te vinden in zijn jongste pareltje, De Jiddische politiebond.
*** 1962- Florence , een talentvolle musicus en Edward een student verblijven in een Engels hotel. Ze zijn die dag getrouwd en dromen beiden van het mooie huwelijkse leven dat hun wacht. Maar het jonge stel maakt zich ook zorgen over de komende huwelijksnacht. Die nacht zal hun verdere leven tekenen.
"
Ze waren jong, welopgevoed en allebei nog maagd op deze avond voor hun huwelijksnacht, en ze leefden in een tijd dat een gesprek over seksuele problemen ronduit onmogelijk was. Maar eenvoudig is dit nooit. Ze zaten aan de avondmaaltijd in een kleine zitkamer op de eerste verdieping van een Georgian herberg. In de kamer ernaast was door de open deur een hemelbed zichtbaar, tamelijk smal, waarvan de sprei hagelwit was en verbluffend strak getrokken, als het ware het niet door mensenhand."'
Met deze zinnen opent "Aan Chesil Beach," het verhaal van een jong echtpaar aan de vooravond van hun huwelijksnacht tegen het decor van de seksuele revolutie begin jaren zestig. Net als in al zijn boeken weet McEwan het verhaal op te bouwen met de koele spanning van een thriller. Een kleine intieme roman waarin hij zijn credo trouw blijft dat literatuur een 'onderzoek in de menselijke natuur is. Het is prachtig en zeer precies geschreven. 'Tussen de regels van een kleine roman over een mislukking , schreef McEwan een monumentaal werk over wat had kunnen zijn. 'McEwan weet je aandacht moeiteloos gevangen te houden, met zijn genadeloze oog voor detail, zijn elegant proza en een geweldige licht-ironische vertelstem die - tussen de voelbare angsten en frustraties van de twee door - voor een glimlach zorgt.Ian McEwan verhoudt zich tot zijn werk als een instrumentenmaker tot zijn vernuftig geconstrueerde instrument [...] Hij is de meester van de romantechniek, die speelt met verwachting en verrassing, die de lezer gijzelt met zijn betekenisvolle nauwgezetheid.
.'Ian McEwan heeft er patent op: een bijzondere maar op zich niet dramatische gebeurtenis ontvouwt zich tot een regelrechte thriller.Als lezers worden wij via een alwetende verteller afwisselend deelgenoot gemaakt van de gedachten en jeugdherinneringen van Edward en van die van Florence, die ze voor elkaar juist volledig verzwijgen. Zo krijgen we steeds meer inzicht in de volstrekt uiteenlopende redenen van hun beider beschroomdheid. Tegelijkertijd geven deze passages ons de kans even op adem te komen in een vertelling die, zo lijkt het, afstevent op een afschuwelijke climax.
Ian McEwan werd geboren in de Engelse garnizoensplaats Aldershot in 1948 en bracht zijn jeugd door in Singapore en Tripoli. Toen hij elf jaar was stuurden zijn ouders hem naar een kostschool in Engeland. Het vertrek naar Engeland, dat hij in" The Child in Time " beschrijft, was duidelijk een breekpunt in zijn leven.
Na zijn kostschool had hij een aantal baantjes en studeerde aan Sussex University. Daarna volgde McEwan als enige student met succes de studie Creative Writing aan de University of East Anglia. Malcolm Bradbury was een van zijn docenten in Norwich.
McEwan vond in 1973 een literair agent en verhuisde een jaar later naar Londen. Hij werkte als journalist en kreeg een aantal werkbeurzen toegekend.
McEwan werd in 1975 in één klap wereldberoemd met zijn verhalenbundel:" De laatste dag van de zomer", die eerst in Nederland verscheen, daarna in Engeland en vervolgens in nog vele landen. Zjn romans en verhalen zijn inmiddels in meer dan dertig landen verschenen.
Het vroegere werk van McEwan is voornamelijk sinister en de duistere kant van de mens was vaak het onderwerp van zijn boeken. Met The Child in Time kwam daar verandering is. Het boek is realistischer en milder dan voorgaande. Deze lijn zette zich de afgelopen jaren door met als gevolg dat Atonement (Boetekleed) met recht gezien wordt als een hoogtepunt in zijn oevre. McEwan schrijft ook filmscripts. In 1982 schreef hij het script voor The Imitation Game, een televisiedrama. Daarna verschenen nog vele scripts van zijn hand, waaronder The Ploughman's Lunch, een film die zich afspeelt tijdens de Falkland-oorlog. Ook werden enkele van zijn romans verfilmd, zoals The Innocent en The Cement Garden.
Uitgeverij : De Boekerij-Amsterdam vertaling van :"The Dark Room "(London: MacMillan, 1995), ¨Paperback : 348pag ISBN 90-225-2020-X, vert.uit het Engels: Irving Pardoen
*** De kranten brachten het met smaak. Jinx Kingsley, modefotografe en erfgename , had geprobeeerd zich van het leven te beroven , nadat haar verloofde haar zonder pardon had afgedankt en ingeruild voor haar beste vriendin. Maar wanneer Jinx uit haar coma bijkomt , kan ze zich niets van een zelfmoordpoging herinneren. Dan doemen de herinneringen op ... Gruwelijke herinneringen , vol wanhoop en ontzetting ... De donkere kamer is een spannend misdaadverhaal en een geniale psychologische roman inéén , een boek dat boeit van begin tot einde en dat je ook na lezing lang blijft bezighouden .
Minette Walters
werd op 26 september 1949 geboren in Bishop's Stortford, Hertfortshire In 1992 verschijnt 'het ijshuis' waarmee ze meteen een prijs wint Haar boeken zijn in vele talen vertaald.
Ze is moeder van twee kinderen en woont met haar man en kinderen in Hampshire. .Ze studeerde literatuurwetenschappen en Frans aan de Durham University. Vervolgens heeft ze lange tijd in Londen gewerkt als redacteur bij het tijdschrift 'British Women's Weekly.
In 1977 verliet ze het tijdschrift om zich full-time aan het schrijven te wijden. Haar eerste boek 'The Ice House' kwam uit in 1992 en het was meteen raak. Ze won de John Creasey Award voor de beste eerste roman. Een jaar later verscheen 'The Sculptress', dat ook bekroond werd met de Amerikaanse Edgar Award. Als snel kwam er een aanbod voor verfilming. Minette Walters heeft 10 boeken geschreven in 11 jaar tijd en dat is een hele prestatie. Haar boeken zijn in 36 talen vertaald. Ze zegt zelf dat ze nooit weet wie het gedaan heeft totdat ze het boek af heeft. Dit bevalt haar goed, het maakt onbevangen en ze loopt niet het risico teveel of te weinig aandacht te besteden aan de beschrijving van de dader. In bijna alle boeken van Walters speelt het verleden een belangrijke rol. De hoofdfiguren worden door misdaden uit het verleden ingehaald. In haar verhalen is het 'waarom'even belangrijk als 'wie'. Daarnaast vindt ze dat het puzzelelement thuis hoort in een thriller. In de Britse misdaadliteratuur is dit altijd sterk vertegenwoordigd geweest en dat wil ze graag zo houden.
Arend had nooit geboren mogen worden. Al vanaf zijn eerste levensdag kent hij geen vreugde, geen geluk en geen thuis. Hij is daarenboven te groot, te zwaar, te lelijk en vooral te veel. Zijn moeder geeft hem meer slaag dan liefde. De enige uitlaatklep waarover de jongen beschikt, is zijn gehuil, dat hij dan ook tot een kunst verheft. Eenmaal uitgegroeid tot een te dikke kleuter komt Arend in aanraking met de buitenwereld. Op straat wordt hij nagestaard, op school wordt hij gepest en uitgelachen. Hij wantrouwt iedereen en is voortdurend in zichzelf gekeerd. Het liefst wil hij vleugels hebben zodat hij kan vliegen als de vogels, boven iedereen uit. Een droom waarvoor hij alles zal doen opdat hij werkelijkheid wordt.
Arend vertelt het aangrijpende levensverhaal van een uitzonderlijke jongen die nergens thuis lijkt te horen. Een roman over de zoektocht van een kind naar zichzelf, naar begrip, naar liefde.
Stefan Brijs werd geboren op 29 december 1969 in Genk (Belgisch-Limburg), waar hij ook opgroeide en nog steeds woont 'in zijn huis aan de vijver bij het woud'. Negen jaar lang werkte hij als opvoeder aan een middelbare school, tot hij op zijn dertigste besloot voltijds te gaan schrijven - hij had op dat ogenblik drie boeken gepubliceerd en verscheidene essays en recensies geschreven voor de boekenbijlage van De Morgen.
In september 1997 debuteerde hij bij uitgeverij Atlas met"De verwording", een magisch-realistische roman die opviel door zijn barokke taal. Hij werd toen al 'een groot talent' en 'de hoop van de Vlaamse letteren' genoemd. Na zijn debuut zwierf Stefan Brijs over Vlaamse begraafplaatsen, op zoek naar de resten van zijn literaire voorgangers, onder wie Richard Minne, Maurice Gilliams en Karel van de Woestijne. Deze queesten beschreef hij in "Kruistochten", dat in 1998 verscheen en een criticus deed uitroepen: 'Brijs kan verduiveld goed schrijven.' Deze essays kregen intussen een vervolg in De Standaard, waarvoor hij De vergeethoek maakt, een serie literaire portretten van vergeten Vlaamse schrijvers.
In 2000 verscheen" Arend", een roman over een misvormde jongen die op zoek is naar zichzelf, naar begrip en naar liefde en er van droomt ooit te kunnen vliegen. Het boek kreeg zowel in Vlaanderen als in Nederland veel lof toegezwaaid. In De Morgen werd het 'een gedurfde, volstrekt unieke en ontroerende roman' genoemd, in Knack 'een literaire prestatie die er mag zijn'. De Volkskrant had het over 'een wonderschone roman' en HP/De Tijd over 'een nieuwe literaire sensatie'. In de zomer van 2001 verschijnt zijn vierde boek:" Villa Keetje Tippel", een soort van biografie over de schrijfster Neel Doff en haar villa in Genk, die zij van 1908 tot 1939 elke zomer betrok en die haar inspireerde tot verscheidene werken. Tegelijk vertelt Stefan Brijs in dit nieuwe boek ook de geschiedenis van zijn eigen geboorte- en woonplaats Genk, een schilderachtig Kempens boerendorpje dat in honderd jaar tijd uitgroeide tot het industriële kunsthart van Belgisch-Limburg.
In de winter van 2001 verscheen : "Twee levens", een novelle die net als Arend in Vlaanderen en Nederland erg positief werd ontvangen. De Morgen had het over 'een beklemmend kerstavondrelaas', in het Parool werd de novelle aangeprezen als 'een overtuigend verhaal. Heel mooi' en het Algemeen Dagblad schreef dat het 'een pracht van een kerstnovelle' was. In oktober 2005 verscheen zijn nieuwe roman:" De engelenmaker", waarvan de vertaalrechten aan meer dan tien landen zijn verkocht, waaronder Amerika, Engeland, Frankrijk, Duitsland en Rusland. Het boek ging intussen ook al meer dan 75.000 keer over de toonbank. De filmrechten zijn gekocht door Prime Time van producer Antonino Lombardi en regisseur Rudi Van Den Bossche.
Het boek werd bekroond met de Gouden Uil Prijs van de Lezer 2006 en De Vijfjaarlijkse Prijs voor Proza van de Koninklijke Academie voor Nederlandse Taal- en Letterkunde 2006. Ook werd het genomineerd voor de Libris Literatuurprijs 2006 en de AKO Literatuurprijs 2006. In oktober 2006 verscheen:" Korrels in Gods grote zandbak",
een essaybundel over de schrijvers van Turnhout, onder wie Jan Renier Snieders, Emiel Fleerackers, Jozef Simons en Ward Hermans. Dit boek schreef Stefan Brijs in opdracht van de stad Turnhout en het Cultuurcentum De Warande . Momenteel werkt Stefan Brijs aan een nieuwe roman, waarvan de publicatie voorzien is in het najaar van 2009.
Oorspronkelijke titel : " What came before he shot her "
Uitgave ; A.W. Bruna
isbn:
9022987353
pagina's
: 551
***
Elizabeth George is in grootse vorm in haar nieuwste boek Een onafwendbaar einde. Een onafwendbaar einde is los te lezen van haar laatste succes " In volmaakte stilte",maar is absoluut verrassend voor wie het wel gelezen heeft.
Joel Campbell was elf jaar oud toen hij met een busrit op het hellende pad naar moord terechtkwam. Dit is de angstaanjagende openingszin van de nieuwe literaire thriller van Elizabeth George. Een beklemmend verhaal over kinderen die door het milieu waarin ze opgroeien van hun toekomst beroofd dreigen te worden. Toby is zeven, Joel elf en Ness vijftien wanneer hun grootmoeder hen dumpt op de stoep van hun tante Kendra. Kendra Osborne, een mooie vrouw van veertig, heeft weinig omkijken naar de schuchtere Joel en de geestelijk gehandicapte Toby. Joel is op school een teruggetrokken eenling, die zich plichtsgetrouw over zijn broertje ontfermt. Hun zusje Ness daarentegen, daalt steeds verder af in een wereld van junks, dealers en geweld. Als Joel en Toby op een dag worden bedreigd, zoekt Joel bescherming bij een ex-vriendje van Ness. Maar deze crimineel vraagt daar wel iets voor terug en Joel slaat daarmee een pad in dat regelrecht naar een desastreuze ontknoping leidt.
Elizabeth George
is geboren als Susan Elizabeth George in Warren, Ohio.
Ze woont nu in Seattle, Washington van waar ze regelmatig trips maakt naar Londen waar ze een flat heeft in Zuid-Kensington.
Ze heeft twee schattige maar ondeugende dashondjes, Titch ( The Burger) en Lucy ( The Drama Queen).
Ze is gehuwd met een gepensioneerde brandweerman Tom McCabe.
Sir Francis Courteney en zijn zoon Henry ( Hal) patrouilleren met hun gevechtskarveel voor de kust van Kaap Agulhas bij het zuiden van Afrika. Ze wachten op een met schatten beladen galei van de Hollandsche Oost-Indische Compagnie , die terugkeert uit de Oost ... Een magnifieke roman , een kroniek van een bijzonder tijdsgewricht , waarin het illustere geslacht Courteney een centrale rol speelt.
"Birds Of Prey" gaat over de verre voorvaders van het Courtney-geslacht, in de tijd dat Engeland en Nederland op zee de ene slag na de andere aan het uitvechten waren. Het verhaal boeit vanaf de eerste bladzijden.
Wilbur Smith
werd in 1933 in Zimbabwe geboren en groeide op in Zuid-Afrika.Hij genoot zijn opleiding in Zuid-Afrika waar hij Michaelhouse en Rhodes University doorliep. Zijn eerste roman schreef hij terwijl hij werkzaam was voor de Salisbury Inland Revenue, de Rhodesische belastingsdienst. Tegenwoordig woont hij in Londen maar voelt zich sterk verbonden met de mensen en natuur van het Afrikaanse continent.
* De Mysterieuze vlam van Koningin Loana * van Umberto Eco
-
DE MYSTERIEUZE VLAM VAN KONINGIN LOANA
Oorspronkelijke titel
: " La mysteriosa flamma della regina Loana "
Uitgave : PROMETHEUS -2005
Italiaanse semi-autobiografische roman
over een zoektocht naar jeugdherinneringen.
***
Umberto Eco's meeste romans gaan over zoektochten. Een zoektocht naar een moordenaar (De naam van de roos), een zoektocht naar een sekte (De slinger van Foucault), of de zoektocht naar een mythische graal (Baudolino). Stuk voor stuk lijvige boeken die al speurende historische, wetenschappelijke en filosofische kennis aanboren waardoor de lezer in zeer rijk geschakeerde verhalen terechtkomtI.'De vlam van koningin Loana' bevat weer een nieuwe speurtocht van Umberto Eco, die naast succesvol schrijver hoogleraar in semiotiek is aan de universiteit van Bologne.In plaats van zich te wagen aan zijn eigen memoires heeft Eco een klein verhaaltje opgezet zodat hij zich wel degelijk met zijn eigen herinneringen kon bezighouden. Het is een semi-biografische roman geworden, een over zijn eigen jeugd en over de tijdsgeest van de jaren 40-50 in Italië. Het is een zoektocht naar een verloren jeugd.Umberto Eco is een man van de letteren en het is dan ook niet verwonderlijk dat de literatuur in dit boek een belangrijke plaats inneemt. De hoofdpersoon Giambattista Bodoni, vernoemd naar de Italiaanse typograaf die het Bodoni lettertype heeft gecreeërd, is de eigenaar van een antiquariaat en heeft zijn geheugen verloren na een 'ongeluk'. Echter niet zijn gehele geheugen, alleen zijn emotionele geheugen, wat wil zeggen dat hij zich alle kennis herinnert die hij in zijn leven heeft vergaard, maar niet weet wie hij is, wie zijn vrouw, kinderen en kleinkinderen zijn. Het resultaat is dat hij vele zinnen uit boeken kan citeren, maar niet zijn eigen naam.Vele literaire citaten, vooral die over mist, vinden hun weg naar de pagina's. Giambattista's roepnaam geeft echter aan dat het Umberto Eco niet te doen is om alleen een uitgebreide literaire geschiedenis ten tonele te voeren. Giambattista Bodoni wordt in het dagelijks leven Yambo genoemd en die naam blijkt later afkomstig te zijn van een onbeduidende stripheld waar Giambattista in zijn jeugd zo aan gehecht was dat hij de naam van deze papieren held aannam.Yambo gaat op zoek naar zijn verleden en de beste plek om daarover meer te vinden is in het familiehuis in Solara, een vervallen buiten met vele verstofte kamers. Het is hier dat Umberto Eco een wereld opent van jeugdsentiment door middel van oude tijdschriften, liedboekjes, stripboeken, omslagen en merkdoosjes, oude grammofoonplaten en van alles dat bij iedereen die in die tijd jong was zeker herinneringen zal oproepen.Het is niet de grote literatuur die dit boek domineert, maar oude liedjes, stripbladen en -helden, fotobladen etcetera, kortom: de pulpliteratuur. Het verhaal wordt extra aangezet door een vloed van prachtige plaatjes die het boek illustreert. Maar de tekst is alles behalve pulp. Geen snoeverijen over een jongetje die op zijn tiende al de grote schrijvers verslond, een verhaal over een heel gewoon jongetje dat de wereld ontdekte via de striphelden.Voor de kleine Yambo waren het Amerikaanse striphelden versus de Italiaanse fascisten. Want ook dat herinnert Yambo zich niet. Welke politiek hing hij aan, wat deed zijn familie in de oorlog? De beschrijving van deze chaotische tijd in Italië waarin de Zwarte Brigades en de Garibaldi-brigades met de rode halsdoek, partizanen en fascisten voor veel verwarring zorgden bij de kinderen die overal helden zagen, is misschien het meest interessante deel van het boek.Werd het uiterlijke Italiaanse leven in de jaren 40 gedomineerd door het fascisme, kinderen zoals Yambo vonden spelenderwijs uit dat er achter het fascistische universum een geheime wereld schuilde die zijn eigen grote mensen kende, waardoor de publiekelijk aangestelde helden stuk voor stuk van hun voetstuk vielen.
In het laatste deel van het boek lijkt Yambo zijn geheugen terug te krijgen. Hij ziet opeens verschillende voorvallen uit zijn jeugd voor zich, hij kan zich alleen niet het beeld van zijn grote jeugdliefde voor de geest halen. In een uiterste krachtinspanning gaat ook dat bijna lukken, maar dan lijken de grenzen van werkelijke herinneringen en nieuw opgedane stimulansen tot het herinneren te vervagen en volgt er een strijd met al die plaatjes van striphelden, postzegels en sigarendoosjes. Een grootse apotheose waarbij het maar de vraag is of Yambo droomt of ijlt.Al met al een boek vol jeugdsentiment en citaten. Het verhaal ertussen steekt wat magertjes af. Maar dat mag de leespret niet drukken, want de echte Eco-fans zullen zich helemaal thuis voelen in het boek. Dat de uitvoerige lijst van citaten en illustraties achterin het boek niet genoeg is bewijst een site op internet. Onder het slimme systeem van de internet encyclopedie Wikipedia* is een project gestart waarop je geciteerde literaire regels kunt terugvinden uit 'De mysterieze vlam van koningin Loana', de hyaten kun je zelf invullen. Dit alleen al vormt een nog grotere uitdaging tot het herlezen van dit boek waarin oude striphelden weer tot leven komen.
ROMANS :
The Name of the Rose (1980) Foucault's Pendulum (1988) The Island of the Day Before (1994)Baudolino (2002) The Mysterious Flame of Queen Loana (2005) Mouse or Rat?: Translation as Negotiation (2005) Turning Back the Clock: Hot Wars and Media Populism (2007) On Ugliness (2007)
*** Dankzij de beenderen van de heilige drie koningen die er begraven liggen, is Keulen één van de grootste bedevaartoorden van het christendom. Er wordt volop gebouwd aan de ontzagwekkende Dom. De vrome bedrijvigheid trekt niet alleen gelovigen , maar ook landlopers , misdadigers en moordenaars. Onder hen de vagebond Jacob. Vanaf het moment dat Jacob getuige is van de moord op de bouwmeester van de Dom , moet hij echter vrezen voor zijn leven. En hij niet alleen , want iedereen met wie hij spreekt , sterft een onnatuurlijke dood.
Frank Schätzing is geboren op 28 mei 1957 in Keulen en bij ons bekend geworden door zijn science fiction boek " De Zwerm ".
Schätzing studeerde communicatiewetenschappen en richtte zijn eigen reclame bureau INTEVI op, waarvan hij nog steeds directeur is. Schätzing is begin jaren negentig begonnen met schrijven. Naast zijn werk als reclamemaker is Frank Schätzing ook actief als muziekproducent.
A stunning historical novel of intrigue, seduction, murder, and mystery, set in a glittering and opulent era.
***
Hoshi'tawa is zeventien en lid van een onbekende clan in wat eeuwen later New Mexico zal genoemd worden. Zij leeft er haar eenvoudig leven als dochter van een graanboer en staat op het punt te huwen met de leerjongen van een boekenschrijver. Tot ze op een dag gekidnapt wordt door de machtige en gewelddadige heerser van Center Place , de legendarische ongekend welvarende , maar oh zo gewelddadige stad. .Hoshi'tawa moet er zich in haar lot schikken en naar de wetten van Dark Lord leven , zonder dat ze daarbij haar eigenheid of deze van haar clan weet te verliezen. Ze heeft er al haar kracht nodig om recht te blijven en ontdekt er tevens de verboden liefde voor die ene man die in staat is haar wil te vernietigen. De schrijfster laat ons in haar boek , een bijzondere vrouw kennen , die zich weet te handhaven binnen een wereld vol geweld , passie , goden en opoffering.
Barbara WOOD
, geboren in Warrington ( Lancashire) emigreerde in 1954 naar Riverside ( Californië )
Deeply personal, grippingly suspenseful, and beautifully written, this literary tour de force illuminates all that is lost, and found, in the passage of time.
***
Omdat geen enkel ander familielid hem als kind zo fascineerde als zijn grootvader langs moederszijde , en omdat alle ouderen in hem , als het ware het evenbeeld zagen met het spook van hun oom Shmiel, die als enigste van de Jaegers na 1939 in Polen achterbleef met zijn vrouw Esther en vier dochters, en omdat deze zes Joden zeker niet zouden in de vergeethoek belanden, met als enig vermeldbaar wapenfeit : " Omgebracht door de nazi's", wilde Daniel Mendelsohn,deze atypische Amerikaanse schrijver , het bestaan en de laatste uren van Shmiel en de zijnen reconstrueren in zijn boek. " The Lost "( de verdwenen mensen , de zoekgeraakten of verlorenen ).
Vroeger toen de schrijver , zes , zeven jaar oud was , kon het gebeuren dat hij ergens binnenkwam en dat sommige mensen in tranen uitbarstten .. Meestal gebeurde dit dan in Miami Beach , in Florida in de zestiger jaren , waar de mensen waarop hij dit effect veroorzaakte,allen oude Joodse mensen waren .Joden die de neiging hadden om hun geanimeerde gesprekken, hun geheimpjes en zelfs moppen in het Jiddisch te houden , wat tot gevolg had dat de jongeren onder hen nooit het fijne snapten van hun onwaarschijnlijke verhalen.
Zoals de meerderheid van de oudere residenten van Miami Beach uit die tijd , leefden deze mensen in kleine, rustige huizen of appartementen in besloten kring , waar alleen s'avonds de zwart-wit tv de orde iet of wat verstoorde. Alhoewel,met regelmatige tussenpozen , hun rust verstoord werd door het bezoek van hun neven en nichten uit Long Island of New Jersey die kwamen om er s'winters of in de lente enkele weken vakantie door te brengen en wie deze oude Joden afschrikten toen ze gedwongen werden hun op hun koude , bepoederde wangen te kussen.
Daniel Mendelsohn , die van zichzelf zegt , een specialist in klassieke letteren te zijn en zeker geen historicus van de holocaust schreef met " The Lost "( Les Disparus- franse uitgave) een boek dat handelt over zijn familiegeschiedenis. en moet opgevat worden als een soort " A la recherche du temps perdu ".
De schrijver heeft zich vijf jaar lang onderzoek getroost, heel wat afgereisd,voor het opzoeken van getuigenissen naar de zes verdwenen leden van zijn familie, omdat hij het persoonlijk als een gemis aanvoelde niets af te weten van hun persoonlijke geschiedenis.
Aan het einde van zijn verhaal wordt het een soort spiegel waarin men een terugblik heeft op de hele holocaust , maar dan wel zeer gefocust op zijn familieleden.
The Lost begint als het verhaal van een jongen die opgroeit in een familie, getekend door de verdwijning van zes van zijn familieleden tijdens de Holocaust , een gebeurtenis die hem in de ban houdt sinds zijn kinderjaren. Jaren later , aangespoord door de ontdekking van een bundel vergeten brieven aan zijn grootvader uit 1939 , en de brokstukken van verhalen over hun lotgevallen zet het Daniel Mendelsohn aan om de nog resterende ooggetuigen te gaan opzoeken .
Deze zoektocht brengt hem naar talrijke landen op de vier continenten waar hij wordt geconfronteert met de misvattingen tussen onze levensgeschiedenis en de verhalen die er over verteld worden.Het leidt hem uiteindelijk naar de kleine Oekrainse stad waarin zijn familiegeschiedens begon en waar de oplossing van een jarenlang oud mysterie op hem wacht.
In het diepe woelen tussen heden en verleden , doorweven met een wereldwijde odyssee aan jeugdherinneringen aan een nu verloren generatie van geimmigreerde Joden met verwijzingen naar bijbelse teksten en Joodse geschiedenis verandert :" THE LOST " , het verhaal van een familie in een diepgaande morele meditatie over onze breekbare houding in het verleden.
Daniel Mendelsohn ,is een Amerikaanse schrijver en criticus, geboren op Long Island in 1960 .Hij behaalde zijn B.A. Klassieke Letteren summa cum laude aan , "the University of Virginia "en zijn M. A. en Ph. D. in Classics aan de" Princeton University".
In 1994 begon hij een carriére als journalist in New York City en sindsdien verschenen in The New Yorker, The New York Times, The Nation,Esquire verscheidene artikels,essays, reviews en vertalingen van zijn hand...
*** Hilde Plaetinck biedt een zwerfster een lift aan , zonder te weten dat ze met deze goede daad haar eigen leven op het spel zet. Wanneer ze merkt dat ze ook nog wordt gestalkt schakelt ze de politie in , die de verdachte , ene Jozef van Cleynenbreughel , tijdens een gijzelingsactie doodschiet. Maar er zijn geen harde bewijzen tegen hem. Het wordt pas echt luguber als blijkt dat Jozefs minnares op gruwelijke wijze is vermoord en als twee druppels water op Hilde leek. Was Jozef toch de dader of loopt de schuldige nog vrij rond ? Niets is wat het lijkt in deze bloedstollende psychologische thriller.
Was Van Cleynenbreugel een seriemoordenaar of is er weer een kruisvaarder tegen de zedenverwildering op pad...?
De in 1958 in Mechelen geboren Luc Deflo schreef aanvankelijk vooral toneelstukken (Home Sweet Homo, Mannen en vrouwen, De ontspoorden, Slakken) en scenario's. Deze vader van twee dochters kende zijn grote doorbraak in 1999 met de publicatie van zijn eerste psychologische thriller, Naakte Zielen, die meteen genomineerd werd voor de Hercule Poirot Prijs (prijs voor de beste Vlaamse misdaadroman). Net als Pieter Aspe kon Luc Deflo dankzij het succes van zijn boeken zich al vlug full time aan het schrijven wijden. Zijn thrillers gaan dan ook steeds vlot over de toonbank en figureren steeds maandenlang in de top 10 van de best verkochte fictieboeken. Hij behoort zonder meer tot de best verkopende Vlaamse auteurs.
Zijn laatste thriller, Sluipend Gif, die in juni 2003 in de rekken belandde, is een vervolg op Deflo's debuutroman Naakte Zielen. Wie ten volle van Sluipend Gif wil genieten kan dus best eerst Naakte Zielen aanschaffen Van Luc Deflo verschenen reeds vijf misdaadromans : Naakte Zielen (1999), Bevroren Hart (2000), Lokaas (2001), Kortsluiting (2002) en Sluipend Gif (2003). Alle romans spelen zich overigens af in en rond Deflo's geboortestad Mechelen. In september 2007 verschijnt zijn allernieuwste "ANGST "
*** In een krantenadvertentie ziet Michaël van Duren een symbool dat hij herkent van een document dat zijn grootmoeder hem op haar sterfbed gaf. Hij gaat op zoek naar de plaatser van de advertentie en ontdekt dat zijn Duitse grootvader in de oorlog betrokken was bij een gruwelijk nazi-experiment. Dan dreigt van Duren zelf het slachtoffer te worden ....
De auteur is geboren op 12 januari in Sint-Agatha -Berchem , woont momenteel in Dilbeek en is er naast schrijver ook begrafenisondernemer. Hij wordt ook wel eens de Vlaamse Ludlum genoemd.
In december 2002 won Baudewyns met" De Emerson Locomotief "de Diamanten Kogel, prijs voor het spannendste boek in Vlaanderen. Zijn naam ging vlot over de tongen en zijn volgende boek, "Het von Staussen Complex "(2003), had twee drukken nodig om iedereen te bedienen. Over "Het Madagaskar Debacle" (2004) was iedereen het eens: dit was zijn beste boek tot nog toe. Met" Het Tetraville Bedrog "(2005) waagde hij zich, met groot succes, aan een verhaal dat zich in de nabije toekomst afspeelt. Zijn volgende triller." Het Todorov Dossier" verscheen in april 2006. De auteur zelf zit middenin de research voor alweer een spannend boek. In" De Antarctica Theorie" zal hij zijn eigen invulling geven aan de Graallegende.
*** The Stones knalden uit de boxen en met een klap ontplofte de bestelwagen. Uit de gloeiende vuurbal kantelde een verkoold lichaam met een hoofd als een gebraden kip. Overal lagen bankbiljetten ,Duitse marken, Zwitserse en Franse franken, dollars , ponden , roebels. De telefoon rinkelde. ' Een lijk op je nuchtere maag? riep Marie-Therése vanuit het toilet. Een spectaculaire overval op de als onkraakbare beschouwde Nationale Bank vormt een nieuwe kluif voor de speurders van de Antwerpse moordbrigade. Het nieuwste boek " Bloter dan bloot ' gaat verder waar ' Doder dan dood ' eindigde. Een maffe boevenbende stal twee ton baar geld uit de superbeveiligde Nationale Bank. Het leek een detail in die vreselijke nieuwsjaarsnacht waarin tientallen mensen het slachtoffer werden van een dolle schutter. Dat feit is dan ook het eerste waarmee de commissaris geconfronteerd wordt als hij zijn telefoon op nieuwjaarsdag terug in de stekker steekt. Het zootje ongeregeld , zoals de Moordbrigade wordt genoemd heeft deze keer veel minder tijd om zich met elkaars seksleven te bemoeien en ontpopt zich waarempel tot een krachtdadige groep agenten. Vooral commisaris Sam wordt mooi geportretteerd. Hij is zich zeer bewust van eigen onfeilbaarheid en dat brengt hem meermaals tot mooie, melancholische gedachten. Naast krachtige one-liners zet Lauryssens ook krachtige scénes neer. Nergens loert de onderbuik van Antwerpen zich zo overtuigend als in zijn werk. Met rake beschrijvingen en gevatte dialogen komen politiekantoren , hoerenbuurten , het justitiepaleis en gevangenisssen tot leven.
Zwarte sneeuw, de eerste thriller van Stan Lauryssens, werd bekroond met de Hercule Poirot-prijs 2002 voor het spannendste boek van het jaar. Het werd de eerste aflevering van een reeks bloedstollende en filmische misdaadromans met speurders van de Antwerpse moordbrigade in de hoofdrol. Van het boek werden 30.000 exemplaren verkocht in minder dan anderhalf jaar
.Zwarte sneeuw werd gevolgd door Dode lijken, het tweede deel van een thrillertrilogie. (Is een lijk altijd dood? Nee, natuurlijk niet.) Een eerste druk van 10.000 exemplaren was op drie maand uitverkocht.
Rode rozen is het derde deel van de thrillertrilogie van Stan Lauryssens. Inmiddels zijn vertaalbesprekingen voor de volledige trilogie aan de gang met Japan en Engeland/Amerika.
*** Het is december 1983 wanneer Frank Westerman als jonge student voor het eerst El Negro ziet. Deze opgezette mens is na lange omzwervingen in een Spaans museum voor natuurhistorie beland. Westerman geraakt zo gefascineerd door dit bizarre object , dat hij besluit de geschiedenis ervan te reconstrueren. Dat levert een intigrerende tocht op die begint in Parijs , waar El Negro in 1831 aankomt. Die literaire reportage vervlecht Westerman , auteur van " De graanrepubliek ", met autobiografische elementen tot een even wonderlijk als meesterlijk boek. Met het verhaal van 'El Negro' schrijft Westerman tevens een geschiedenis van slavernij, kolonialisme, racisme en rasopvattingen. In 1997 wordt besloten dat 'El Negro' niet langer tentoongesteld mag worden, enkele jaren later wordt hij, nog in Spanje, ontdaan van alle preparaties. Er rest dan niets anders dan een schedel en wat botten. Hij wordt naar Afrika gerepatrieerd. Een uiterst boeiend en fascinerend, goedgeschreven verslag, waarin Westerman ook zijn ervaringen en zijn verdwijnend idealisme als ontwikkelingswerker verwerkt: Westerse superioriteitsgevoelens spelen nog steeds een rol in het ontwikkelingswerk. In zijn meest persoonlijke boek tot nu toe volgt de auteur El Negro op diens zwerftochtvan Parijs(1831) via Barcelona (1888) naar de Pyreneeën - waar hij tot 1997 tentoongesteld stond. Onderweg toont hij El Negro als een spiegel van zijn tijd een naamloze zwarte die - genageld aan zijn voetstuk - het Europese denken over slavernij , kolonialisme en racisme in een schrijnend daglicht plaatst.
El Negro en ik', bekroond met de Gouden Uil Literatuurprijs 2005, heeft ook drie shortlist-nominaties behaald voor de Bob den Uylprijs voor reisliteratuur, de MJ Brusse-prijs voor het journalistieke boek en de AKO-literatuurprijs 2005.
'Frank Westerman schrijft non-fictie met de pen en de bravoure van een groot romanschrijver.' De Standaard
'Schitterend (...). Dat Westerman een meester is in het genre (van de literaire non-fictie) liet hij al zien in zijn terecht bejubelde De graanrepubliek (1999) en Ingenieurs van de Ziel (2002). El Negro en ik is er het derde bewijs van.' NRC Handelsblad
'Een verademing... de sterkte van Westerman is dat hij het tot het einde toe sprankelend weet te houden.' De Tijd
'Westerman heeft een scherp oog voor paradoxale situaties, en hij weet ze meesterlijk te beschrijven.' Het Parool
'Westerman, die al twee veelgeprezen boeken schreef, biedt met deze curieuze geschiedenis op levendige wijze inzicht in de omgang van het Westen met het koloniale verleden.' Elsevier
Een inbreker is de stille getuige van een gruwelijke moord. Vanaf dit moment is hij vogelvrij ...
***
Watergate is er kinderspel bij en de lezer houdt er een slechte nachtrust aan over.
de Volkskrant
***
De inbreker Luther Whitney is getuige van een afgrijselijke scéne ; voor zijn ogen wordt een vrouw doodgeschoten , nadat haar stomdronken minnaar heeft gepoogd haar te verkrachten. Het schot wordt gelost door een veiligheidsagent , die verantwoordelijk is voor het leven van zijn baas. En die baas is niemand minder dan de president van de Verenigde Staten ... Tot zijn verbijstering moet Luther toezien hoe de presidentiële medewerkers de sporen van de moord koelbloedig proberen uit te wissen. Geschokt door zoveel machtsmisbruik neemt Luther zich voor het staatshoofd aan de schandpaal te nagelen en roept daarbij de hulp in van advocaat Jack Graham. Zal het hen lukken de verbijsterende waarheid boven tafel te krijgen ?
David Baldacci (1960) werd geboren in Virginia in de Verenigde Staten. Na zijn studies politieke wetenschappen en rechten werkte hij negen jaar lang als advocaat in Washington D.C. Voormalig advocaat David Baldacci brak in één klap door met zijn debuut "Het recht van de macht" (de vertaling van "Absolute Power"). Het razend spannende boek werd in 1997 verfilmd met topauteurs Gene Hackman, Scott Glenn en Clint Eastwood in de hoofdrol. Dat Baldacci geen eendagsvlieg is, bewijst zijn abonnement op de bestsellerslijsten waarin hij steevast terug te vinden is.
Bibliografie van David Baldacci:
1996: Absolute Power (Het Recht van de Macht, 1996) 1997: Total Control (Op Eigen Gezag, 1997) 1997: The Winner (Duister Lot, 1998) 1999: Simple Truth (Vuil Spel, 1999) 1999: Saving Faith (Onder Druk, 2000) 2000: Office Hours (Nachtwerk, 2000) 2000: Wish You Well (In Het Hart, 2001) 2001: Last Man Standing (De Laatste Man, 2002) 2002: The Christmas Train (Nachtreizigers, 2002) 2003: Split Second (Onbewaakt Ogenblik, 2003) 2004: Hour Game (Het Uur van de Zonde, 2004) 2005: The Camel Club (De Samenzwering, 2005) 2006: The Collectors (De Verzamelaars, 2006) 2007: Killer Genius (Geniaal Geheim, 2007)
Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
"Oorlog: een laffe vlucht uit de problemen van de vrede."
De vrouw is het enige geschenk dat zichzelf verpakt.
Hondenleven
Lekker slapen, heerlijk zacht, stilletjes liggen, weinig gapen. op tijd je eten, wat had je gedacht? Een wandeling elke dag Poezen pakken als het mag. Boze dieven buiten gooien, altijd weg met vlooien. Vertroeteld worden door de baas, konijntjes vangen en soms een haas. Nooit in de kou een beentje kluiven, rollebollen en springen naar de duiven. Putten graven, liefst heel diep en hopen dat 't baasje ze niet ziet. En heel soms in 't bedje slapen, Zachtjes dromen van mijn vriendjes en alle lieve kindjes. Wat is het fijn, hier een hond te zijn.
ZO - heb het weer eens gelapt zé ! ruitenlappen , zooitje van niets
Tezamen aan de dis gezeten zijn wij verzoend met ons bestaan , zolang wij niet bij ons geweten en bij ons hart te rade gaan.
Heere Heeresma
Paul Auster
James Patterson
John Le Carré
Lezen vrijwaart je van gekooide gedachten .
"Bij processen van terroristen zit de zaal bomvol."
Ervaring is eenvoudig de naam die we aan onze fouten geven.
Dankbaarheid is een bloemke , dat in weinig hoven bloeit. -Guido Gezelle.
Emoties, ach,mevrouw, emoties Zijn zo vies ; vis die niet kan zwemmen In mijn uitgekookte zee van ironie .
Armoede brengt volkeren tot revoluties en revoluties brengen het volk weer tot armoede .
Je kunt wel roepen dat je op het juiste spoor zit, maar daar schiet je niks mee op, als de trein stil staat.
Neem eens afstand, dat geeft meer zicht.
Sommige mensen worden zozeer bewierookt dat ze de verstikkingsdood sterven.
Humor is de zwemgordel op de rivier van het leven
Alleen een gek voelt
met beide voeten
hoe diep het water is
Als iemand bij me aanbelt, doe ik altijd mijn jas aan voordat ik de deur open doe. Minder leuk gezelschap zeg ik: "Sorry, ik moet juist weg." Wel leuk gezelschap: "Wat leuk, ik kom net thuis."
"Een bibliothecaris is een boekhouder."
Want men moet nooit te lang verwijlen In den warmen schoot van 't geluk : De schoonste illusies verijlen Onder een voortdurenden druk.
Moeilijker dan leven zonder toekomst is leven zonder verleden. .
Wie twijfelt aan zijn eigen eerlijkheid begint eerlijk te zijn
John Grisham
Er is iets dat de voortijden ons leren En ook de zon die net is opgegaan . Het eeuwige lot der mensen is ontberen, Je hebt alleen wat je kunt laten staan.
Door al wat je bezit laat je je leiden, En waar je meester bent, en je ook knecht, Behoefte ziet zich van genot gescheiden, En plicht hecht zich meteen aan ieder recht.
Als men de taal met een handschoen vergelijkt, die om een inhoud getrokken is, dan past de Duitse, Franse en Italiaanse te ruim, de Nederlandse te strak, terwijl de Engelse als gegoten zit.
)
