Bijlagen:
SPROOKJES BESTAAN NIET ,.pdf (5.4 MB)   

Een van onze uitstappen in de omgeving van Mersin was naar Uzuncaburç, een site midden een dorp of een dorp gebouwd midden in de site.

De tekst kan je lezen als pdf en vind je hieronder.

Bijlagen:
uzun.pdf (8 MB)   

Teruggekeerd van Mersin en ziek. Een zware zomerse verkoudheid die waarschijnlijk te wijten is aan het rijden met open ramen. Een beetje koorts maar een zware hoest. Het merendeel van de tijd lig ik in bed, wachtend op beterschap. Zelfs de controlegeneesheer van de stad zou nu medelijden hebben met mij!

Vandaag vertrekt Gülce voor een jaar naar België in het kader van een uitwisselingsprogramma. Daarna kan ze studeren voor genetisch ingenieur in de beste universiteit van Turkije. Sevim en Gülce zitten al heel de week in Izmir. De administratieve formaliteiten zijn enorm. Dankzij ‘Fort Europa’ een misschien meer aangepaste benaming voor onze Europese Unie. En het gaat hier enkel over een uitwisselingsprogramma!

Het weer in Mordogan valt mee. Geen luchtvochtigheid en veel wind. Wel een stuk over de dertig graden. Hoorde op het nieuws dat het in België nu dezelfde temperaturen zijn. Daar duurt het enkele dagen. Hier is dat de ganse zomer zo.

Het was leuk in Mersin. Veel leuker nog was het Noël terug te zien. Bijpraten over vroeger. Maar ook over onze problemen. Goeie vrienden kunnen dat. Heel erg belangrijk.

Toen ik Noël terugzag was het alsof hij niet was weggeweest. Hij was hier met zijn zus die haar dochter en een vriendinnetje had meegebracht. Het klikte meteen.

Echte vrienden hebben weinig woorden nodig. Een blik, een wenk, het volstaat. Je kent elkaar. En je steunt elkaar door dik en dun. Dat maakt vriendschap zo prachtig.

Een week verbleven we in Mersin. Daar ter plaatse deden we twee (grote) uitstappen. Het verslag ervan kan je in andere artikels lezen.

Vriendschap kent geen grenzen. Omdat het gaat tot het diepste van onszelf. Door echte vriendschap bevrijden we ons van de druk van deze samenleving. Leren we onszelf en ook de ander kennen. Leren we onze zwaktes en sterktes kennen. Leren we elkaar als mens te aanvaarden zonder onderscheid. In respect en gelijkheid voor elkaar.

Daarom hecht ik zo sterk aan vriendschap. Het betekent voor mij net hetzelfde als wat ik versta onder socialisme of communisme.

Weer een klein stukje geschreven over de geschiedenis van Anatolië. Dit keer over de eerste neolitische nederzettingen. Een onbekend stuk geschiedenis dat alleen door de specifieke samenlevingsvorm de moeite waard is om vermeld te worden.

Heb je tijd, zet je er dan even bij want het is toch een twintig pagina's. Het bestand is bijgevoegd als pdf en opent met adobe.

Bijlagen:
catalhoyuk.pdf (1.6 MB)   

 In juni dit jaar vraagt de openbare aanklager van Adana om Güler Zere, een 37 jarige (politieke) gevangene te laten onderzoeken door het Medisch Forensisch Instituut van Adana. Op 22 juni stelt het Instituut dat 'Zere zwaar ongeschikt is bevonden, haar leven serieus in gevaar is en ze totaal afhankelijk is van de zorg en observatie van anderen. Het is bovendien onmogelijk haar de noodzakelijk intensieve behandeling te geven, behandeling die ook voorziet in bestralingen, onder gevangenisomstandigheden. Het is aangewezen haar straf op te schorten tot ze beter is.'

Zere heeft kanker in de vierde graad en haar overlevingskansen worden op 30% geschat.

Op 25 juni vraagt de openbare aanklager of de gevangenis in het hospitaal van Adana geschikt is voor haar behandeling en krijgt een negatief antwoord. Op eigen initiatief besluit hij haar door te verwijzen naar het Medisch Forensisch Instituut van Istanbul. Om deze reden diende de advocatenliga een klacht in tegen betrokkene.

Toen Zere van de gevangenis van Adana naar Istanbul werd overgebracht (zo'n 1000 km) wilde men haar na een lange en vermoeiende dagreis die veertien uur duurde aan een lichaamsonderzoek onderwerpen alvorens ze naar haar cel werd gebracht. Ze weigerde zich te ontkleden en werd tijdelijk in een geïsoleerde cel gestoken en mocht geen contact hebben met medegevangenen. Een van de dokters van het Forensisch Medisch instituut onderzocht haar nauwelijks (enkel de pols- en hartslag werden gecontroleerd) en er volgde een negatief advies om haar voorlopig in vrijheid te stellen.

Het derde gespecialiseerde comite wordt voorgezeten door dokter Nur Bilgen. Deze geneesheer kreeg van de Turkse Medische Raad een schorsing opgelegd van zes maanden omdat ze een duidelijk geval van marteling niet had gerapporteerd. Betrokkene is door haar werkgever, het Ministerie van Justitie, vrijgesteld van de schorsing! En dit comite stelde dat mevrouw Zere kan behandeld worden in de gevangenis van het hospitaal van Adana!

Zere ligt in een geïsoleerde kamer in het hospitaal, een cel, slechter dan een normale gevangenis. Het raam, op twee meter hoogte, is voorzien van tralies. Voor de deur staan gewapende soldaten. Ze krijgt nog enkele vloeibare sondevoeding.

Dagelijks wordt zij naar oncologie gebracht om 10 minuten bestraald te worden. Als zij buitenkomt wordt ze omringd door gendarmes die ervoor zorgen dat zij niet kan gezien worden en zelf ook niemand kan zien. Ze mag zelfs niet wuiven naar vrienden of familie!

Om haar te bezoeken dient eerst een verzoek ingediend bij de procureur in Adana, dan bij de dokters daar. Daarna moet een toelating getekend worden door de juridische dienst van het hospitaal, dan door de administratie, daarna door een dokter als die te vinden is. Eens de handtekeningen gezet, kan ze wekelijks 15 minuten bezoek ontvangen. Deze procedure geldt eveneens voor haar advocate en haar vader, die dag en nacht in de buurt van het hospitaal blijft om een glimp van zijn dochter op te vangen!

Zere is niet het eerste geval. Vorige week stierf Ismet Ablak in de gevangenis van Erzurum aan kanker en dit nadat hij reeds dertig operaties had ondergaan! Volgens mensenrechtenorganisaties zijn tussen 2000 en 2009 al 306 gevangenen in soortgelijke omstandigheden gestorven.

Nochtans heeft Turkije alle internationale verdragen inzake mensenrechten en rechten van gevangenen of veroordeelden ondertekend!

De president van Turkije, Abdullah Gül, is gevraagd om tussenbeide te komen maar stelt dat hij dit enkel kan doen op voorwaarde dat de geëigende forensische medische rapporten aan hem worden bezorgd. De vraag is, van welke forensische dienst?

Voor verdere achtergronden kan je mijn website
http://blog.seniorennet.be/achtergrondenturkije bezoeken. Je kan hier enkel in via een paswoord. Zend me een mailtje en het paswoord word je toegestuurd.

Maar Turken zouden geen Turken zijn moesten ze hier niet creatief mee kunnen omgaan. In Istanbul – dat is geen grap hoor – heeft een café-eigenaar gaatjes in zijn ramen geboord. Doorheen die gaatjes steken twee plastieken slangen. Langs de ene kant (buiten) kan je een sigaret steken en de rook binnen inhaleren. Daarna kan je in de andere plastieken slang van binnen de rook uitblazen naar buiten. Het werkt en het is overeenstemming met de nieuwe anti-rookwet.

Een andere cafébaas in Diyarbakır plaatste zijn terras gewoon midden op de rijweg en tenslotte zijn er die het dak van hun café hebben verwijderd.

Wat ik er zelf van denk? Tsja, langs de ene kant doet het me genoegen dat politici bezorgd zijn over de gezondheid van de mensen. Goed toch he, dat bewijst hoe dicht ze wel staan bij de gewone mens.

Maar misschien kan men ook eens andere maatregelen nemen tegen andere ongezonde dingen. Tegen armoede bijvoorbeeld, dat is heel ongezond. Of tegen te hoge werkdruk, ook al niet bevorderlijk voor de gezondheid. Of voor gratis gezondheidszorg, dat is voor iedereen in het belang van de gezondheid.

Maar net hier als bij ons laten politici het op dit vlak serieus afweten. Op een paar jaar tijd is in België het aantal armen gegroeid van 7% naar 15% (volgens de cijfers van de Verenigde Naties). Ook op het welzijnsvlak boekt België steeds lager in de top van de ontwikkelde naties. Dit betekent dat de kwaliteit van het leven er steeds verder op achteruit gaat.

Maar gelukkig hebben we een rookverbod, net zoals hier. Meer dan 4.500 ambtenaren zijn aangesteld om hierop controle te houden en de anti-tabakslijn is bemand met meer dan 400 ambtenaren. Intussen heeft men vorige week in Izmir nog honderden gemeentewerkers afgedankt omdat er geen geld voor is. Net zoals er voor de gemeentewerkers in Zuid-Afrika geen geld is.

Maar we kunnen gerust zijn. Politici zijn zo bezorgd om ons. Als je bankier bent mag je speculeren met het geld van gewone mensen en achteraf, als de boel failliet gaat, draagt de staat (dat zijn wij) onmiddellijk miljarden euro's af.

De dag dat onze politici hetzelfde enthousiasme aan de dag leggen voor de gewone man of vrouw als voor de parasiterende bankier, die dag zal ik het rookverbod toejuichen en beloof ik onmiddellijk te stoppen met roken.

Maar ik geef het heel eerlijk toe. Ik ben niet van plan te stoppen met roken. Misschien kunnen de politici dezelfde eerlijkheid aan de dag leggen en toegeven dat ze ook niet van plan zijn hetzelfde te doen voor de gewone man of vrouw als voor de parasiterende bankier.

Patara, een pareltje aan de Middellandse Zee. Beschermd gebied. Geen appartementen of nieuwbouw. Heel terecht. De schildpaddenkolonies zijn te waardevol om vernietigd te worden.

Deze bescherming gaat heel ver. Een vrouw die een pension uitbaat voor rugzaktoeristen vernieuwde het toilet en de keuken en krijgt een fikse boete. Bescherming van het cultureel erfgoed.

Tegelijk krijgt een groot hotel in Patara dat zich enkel richt op 'moslims' toelating om een tweede zwembad aan te leggen. Deze 'moslimhotels' voeren een strikte scheiding in tussen mannen en vrouwen. Ze bieden hetzelfde comfort als de grote hotels met dit verschil dat alcohol verboden is. De discotheek is geopend op afzonderlijke uren voor mannen en vrouwen. En natuurlijk is gemengd zwemmen niet toegelaten.

Hier, in Mordogan maar ook in de regio Izmir, krijg je als antwoord 'je ziet wel wat er gebeurt als de fundamentalisten aan de macht zijn'. En in de - zeg maar niet regeringsgezinde kranten - worden feiten als dit breed uitgesmeerd.

Soms lijkt het alsof je tussen twee werelden zit. Langs de ene kant de - zeg maar laiciserende vleugel - en langs de andere kant de AK-partij.

Toch gaat het over veel meer dan dat. Net zoals bij ons is Turkije onderhevig aan veranderingen. En niets is wat het op het eerste zicht lijkt.

Soms zie je ook hier hoofzakelijk oudere vrouwen volledig gekleed gaan zwemmen. Maar die maken geen probleem van gemengd zwemmen. En niemand maakt er een probleem van als zij hier zwemmen.

In de 'moslimhotels' vind je trouwens meestal bemiddelde moslimvrouwen die modern gekleed gaan en sterk opgemaakt zijn. Terwijl dat eigenlijk niet kan volgens de islam.

Door echter een politiek te voeren van twee maten en gewichten, zoals in het geval van Patara, geeft men de oppositie een open doel. Dit kan immers niet. Patara moet beschermd blijven!

Maar blijkbaar staan ook hier tussen theorie en praktijk wetten in de weg en praktische bezwaren.

Het maakt deel uit van het dagdagelijkse leven. Bezoek ontvangen of op bezoek gaan. Gastvrijheid is hier zo vanzelfsprekend als de zon die opkomt of ondergaat. Kan je daarmee niet omgaan, dan kan je hier nooit leven.

Vandaag werden we uitgenodigd door Sevims ouders om in Karaburun samen te gaan eten.

Na het doktersbezoek (ik moest nieuwe voorschriften hebben voor mijn maagbloedingen) gingen we eerst om de medicijnen in de apotheek. Zowel het doktersbezoek als de medicatie zijn kosteloos. De dokter rookte wel een sigaretje. Maar dit is immers Turkije, moet kunnen.

Eerste halte bij Sevims ouders. Het illegale huisje wordt verder uitgebreid en als het zo doorgaat voorspel ik dat er een dag komt dat er zelfs een zwembad zal aangelegd worden .

De rit naar Karaburun duurde niet lang en ik laat de beschrijving achterwege. We parkeerden tegen het stadscentrum en daar kozen we onze vis (mercan, een soort roodbaars maar niet gecultiveerd, recht uit de zee). Vooraf mezzes (in olie gebakken inktvis, aubergines met veel knoflook in yoghurt en zeewier). Dan een goede salade, gegrilde vis en rakı van een hoge kwaliteit. Sevim en haar moeder dronken cola.
 
Tijdens het eten vertelde mijn schoonvader dat telkens hij rakı dronk hij vond dat zijn vrouw er mooier uitzag. Echt waar. En hij is 82.

Het kostenplaatje voor een sjiek restaurant naast de zee voor vier personen kwam neer op zo'n 45 euro. Daarna dronken we nog water, maar hiervoor moesten we niet meer betalen. Daarna nog een theetje maar ook dit was gratis. Ja, dit is Turkije.

Op de terugweg nog even stoppen om ijskreem te gaan eten. Vier porties met zes bollen. Voor vier personen 6 euro.

Mijn schoonvader wou terugrijden en tegenspreken kan je niet. Hij vertelde dat hij het voelde als hij rakı dronk in zijn jeugd, maar dat het nu geen probleem meer was. Enfin, ik was blij toen we in onze auto konden stappen en terugkeren naar huis.

Onderweg stopten we nog even op een heuveltje met een prachtig uitzicht. Die plaats is ook een restaurant, maar je kan er zelf je eten mee brengen en dan betaal je enkel voor de barbecue en de drank (aan prijzen die nauwelijks verschillen met deze van de winkel).

Ik blijf me maar afvragen waarom ik er niet in slaag om een paar kilootjes te verliezen?

Ik ben geen dichter. Schrijven gaat met nog makkelijk af maar om de zonsopgang in Mordogan te omschrijven ontbreekt het me aan woorden.

Iedere morgen, rond vijf uur, hoor je het gekwetter van vogels. Letterlijk vroege vogels zijn het. En hun concert duurt de hele dag. Gratis en voor niks.

Rond deze periode is het fris (dat wil zeggen nu om en bij de 25 graden). Maar er is wind en na een douche om het nachtelijk zweet af te spoelen, is het heerlijk te wachten op de zon.

Eerst verkleurt de lucht. Overwegend paars. Mor in het Turks, vandaar Mordogan. Buiten de vogelserenades is het stil, je hoort alleen de wind die speelt met de bladeren van de bomen.

Het kleurenspel groeit. De lucht klaart uit maar er is een gevecht van kleuren, waarbij het paarse overheerst.

Dan is er de zon. Een stukje van de schil van een sinaasappel. De kleuren zijn als het ware opgelost in waterverf en dan wordt de schil een bol. Een bol die brandt voor de rest van de dag.

Toch is iedere zonsopgang steeds nieuw. De strijd van het licht tegen de duisternis. Een gevecht dat je niet wil missen.

In tegenstelling met Turken die naar België emigreren zit ik in een comfortabele positie. Van racisme is hier geen sprake, integendeel. De mensen zijn vriendelijk en zien me als een van hen. Zalig toch.

Om een brochure te schrijven lees je veel meer dan wat uiteindelijk op papier verschijnt. Daarom is deze brochure slechts een begin, de bedoeling is dat er een documentaire komt over deze regio. Maar dat project start in het najaar omdat er dan weinig toeristen zijn en ik voldoende tijd heb om alle beelden vast te leggen.

In de brochure ga ik van start met even het concept 'geschiedenis' uit te leggen en dan gaan we met de tijdsmachine terug in de tijd. Deze streek maakte onderdeel uit van een beschaving die zo'n 2.500 jaar geleden aan de top der beschavingen stond. Telkens ik hier wandel, of de streek doorkruis, schieten de beelden van het verleden door mijn hoofd.

Om de Ionische beschaving te begrijpen heb ik wat info geschreven rond de prehistorie en het neoliticum. Een beschaving valt niet zomaar uit de lucht. Zij is het product van specifieke maatschappelijke omstandigheden.

Het eerste deel vertelt dus heel weinig over de Ionische beschaving maar het is een aanzet tot de rest van de brochure.

Ieder deeltje is opgesplitst als een pdf bestand. Als je het opent zie je het document in pdf formaat. Wie acrobat reader (een vrij te downloaden programma) op de computer heeft staan, kan het lezen.

Ik heb de meeste foto's van het internet geplukt. Zelf heb ik vrij veel beeldmaterieel over de diverse sites maar dat wil ik gebruiken als de brochure uitgebreid wordt tot een boek. Dat wil ik uitgeven samen met de documentaire. Ook komen er een aantal interviews bij en verwijs ik naar het bronnenmateriaal dat ik heb gebruikt.

In deze brochure besteed ik veel aandacht aan de natuurfilosofen. Misschien iets te veel voor de lezers. Maar ik probeer daarmee uit te leggen hoe de filosofen van die tijd dachten.

Voor mezelf heb ik weer een stuk bijgeleerd. Hoewel het veel werk was heb ik ervan genoten. Ik hoop dat jullie dat ook kunnen doen.

Het eerste bestand van de brochure vind je hieronder. Open het en wandel met me mee in het verleden.

Bijlagen:
ioniedeel1.pdf (2.2 MB)   

Dit is het tweede deeltje van de brochure. Na het eerste deel komen we uiteindelijk terecht in hoe de Ionische beschavingen zijn ontstaan en wat ze betekenden in de verschillende stadsstaten:

Bijlagen:
ioniedeel2.pdf (1.5 MB)   

Dit is het derde deel rond de Ionische beschavingen. Het bestand is opgeslagen onder pdf formaat. Eventjes wachten voor het opent, dan kan je het lezen:

Bijlagen:
ioniedeel3.pdf (2.9 MB)   

Bijlagen:
ioniedeel4.pdf (3.5 MB)   

Ik moet pantazol nemen – een middel tegen maagbloedingen – in België enkel verkrijgbaar op doktersvoorschrift en verminderde bijdrage enkel na goedkeuring door de adviseur van de mutualiteit. Hier krijg ik het – op doktersvoorschrift – gratis. Dit geldt trouwens voor alle voorgeschreven medicatie. Er is ook geen remgeld.

Word ik opgenomen in een hospitaal heb ik – net zoals Sevim – recht op eerste klas zonder te hoeven bijbetalen.

Een bezoek aan de huisarts kost niets. Huisartsen hier hebben medisch personeel ter beschikking. Zij geven spuitjes e.d..

Maar dan moet je wel vallen onder de sociale zekerheid. Veel mensen hebben geen sociale zekerheid en dan kost alles de volle prijs, ook een bezoek aan de huisarts.

De huisarts onderzoekt je nauwelijks. Je legt je probleem uit en hij dicteert aan zijn administratieve bediende wat je klachten zijn en welke medicatie je moet nemen. Het voorschrift loopt uit de printer en dan is het klaar. Maar huisartsen hebben hier honderden (duizenden) patiënten.

De relatie huisarts-patiënt zoals wij die kennen bestaat nauwelijks. En die is toch belangrijk. Mijn huisarts – Jo – was en is een gedreven arts. Altijd nam ze tijd, ze stond en staat achter haar patiënten. Ik ben dan misschien de eerste om kapitalisten aan te vallen, maar huisartsen zoals zij hebben een loodzware job. Ze zijn zelfs onderbetaald. Ik spreek hier niet over specialisten maar goedwerkende huisartsen. De eerstelijnszorg. Die moet opgewaardeerd worden !!!

In dit kader wil ik iets zeggen over – het doktersbriefje op de eerste dag – dat nu van toepassing is bij de stad Sint-Niklaas. Ik vind dit een echte schande. Ziek zijn is geen misbruik!!! Het bestuur kan altijd controle sturen als ze dat willen. Werken is een mensenrecht – ziek zijn ook!!! Het zegt alles over hoe men aankijkt tegenover zieken. Het gaat uit van het profiteursbeginsel van personeelsleden en dat is een fabel. De profiteurs zitten elders. Het zijn niet de werknemers die geprofiteerd hebben maar wel de bankiers. Zij zijn er de oorzaak van dat het land in de miserie geraakt!!! Maar zij hebben geen doktersbriefje nodig.

Het zou perfect mogelijk zijn én een besparing voor de ziekteverzekering én een besparing voor de stad indien men de controle moest afschaffen voor de personeelsleden die werken met een 'gekozen' geneesheer. Die denkoefeningen worden echter niet gemaakt. Ook niet door onze vakbondsvertegenwoordigers. Ze zijn immers gebaseerd op gezond verstand en dat is bij onze politieke vertegenwoordigers zoek!!!

Intussen lees ik dat er nieuwe wet in Turkije gaat gestemd worden die specialisten, tewerkgesteld in openbare ziekenhuizen, verbiedt nog verder een privé praktijk te hebben. Dit om de kosten in de ziekteverzekering te besparen. Op zich, een lovenswaardig wetsvoorstel!!!

Het is tien uur 's avonds. Langzaamaan vult de sterrenhemel zich en overal hoor je tsjirpende krekels. Dat is trouwens het enige gerucht dat je hoort. De hitte van overdag is weg, maar het is warm met een zacht windje. Heerlijk om buiten te zitten en weg te dromen.

Vandaag gingen we inkopen doen in het dorp. Je ziet dat het seizoen is gestart. De terrasjes en eethuizen worden druk bezocht en de prijzen zijn gestegen. Deze avond probeerden we enkele nieuwe vissoorten uit. Tijdens het eten stonden de katten aan te schuiven. Voor deze dieren is het echt de struggle of life. Vechten voor de restjes. En dat er gevochten wordt, zie je heel duidelijk aan de schrammen en littekens van de katten.

De loslopende honden zijn weggebracht uit het centrum van Mordogan. Het seizoen is aangebroken en ze moeten proberen aarden op hun nieuwe stek. Van sterilisatie heeft men hier blijkbaar nog nooit gehoord.

Intussen zorg ik voor Sevim. Haar eerste hernia is pijnlijk en meestal moet (ze kan ook niet anders) ze liggen.

Op avonden als deze, onder een prachtige sterrenhemel, word ik soms weemoedig.

Gisteren kreeg ik het bericht door dat Cyriel Vergauwen, de drijvende kracht achter het Masereelhuis van Sint-Niklaas, was overleden. Ik kan het nog steeds niet geloven. Een stille werker, zoals er duizenden zijn. Daarnaast was Cyriel één uit de duizend. Vroeger delegee bij Alcatel, daarna op brugpensioen en volop bezig met vrijwilligerswerk. Een wroeter. Dank zij mensen als Cyriel bloeit het verenigingsleven nog steeds.

Ik denk aan de collega's op het stadhuis. Af en toe zenden ze me een mailtje (waarvoor dank) maar hun berichten zijn niet opwekkend. Regeltjes, besparingen, holle woorden en een college dat besluiteloos is. Ik herken hun klachten. Het stadhuis is veranderd en zeker niet ten goede!!! De sfeer is verziekt. Vele collegas van mijn generatie tellen de dagen af die hun resten tot hun pensioen. Erg.

Ja, de wereld verandert. Het kapitalisme beleeft zijn zoveelste crisis. Alle partijen (behoudens klein links) geven zonder problemen gul aan de banken. Miljarden euros. En tegelijk is het 'business as usual'. Zware besparingen zijn op komst. Weer zullen de werknemers de crisis moeten betalen!!!

Dat gebeurt ook op het stadhuis. De vakbonden hebben het pakt van de schande gesloten dat 165 werknemers laat afvloeien zonder garantie op vervanging. Meer dan 10% van ons personeel. Als ik het zo bekijk is Bart De Wever nog gematigd, de besparingen bij de stad zijn veel erger.

Maar de huidige vertegenwoordigers van de vakbonden zijn democraten!!! Dan toch van de burgerlijke democratie. Met geheime stemmingen. Ik heb altijd gekozen voor democratie vanop de werkvloer.

Een verschil. Inderdaad een groot verschil. En hier, onder de sterrenhemel, terwijl de moskee oproept tot gebed, besef ik hoe gelukkig ik ben dat ik dit niet meer heb hoeven mee te maken.

Er is een groot onderscheid tussen de districten. Sommige (bv. Bornova, Narlidere, Konak, Balcova, …) zijn eigenlijk de stadsgewesten van Izmir. Andere daarentegen zijn meer arrondissementen (bv. Karaburun, Selçuk, Bergama, Odemis, …). Zij worden bestuurd door een gouverneur.

Het district Karaburun is één van de dertig districten van de provincie Izmir, niet het kleinste, wel het dunstbevolkte. Het is een schiereiland dat begrensd wordt door de districten Urla en Cesme. Het schiereiland heeft een oppervlakte van 436 km2. Het ligt rechtover het district Foca, waarmee het de toegang tot de baai van Izmir vormt. Foca ligt op zo’n twintig km. In tegenstelling tot het verstedelijkt gebied van Izmir is de waterkwaliteit, zowel in Foca als rond het schiereiland zeer goed.

Geografie

De Griekse eilanden Lesbos (32 km) en Chios (24 km) liggen op korte afstand van Karaburun. Boten naar de Griekse eilanden zijn er echter enkel in Cesme.

Toch kan je vanuit het stadje Karaburun (zie verder) sinds juli 2007 met de boot naar Izmir (Uçküylar in het stadsdistrict Bornova). De tocht duurt zo’n anderhalf uur en je betaalt zo’n 12,5 YTL (6 euro). Er zou ook een bootverbinding komen vanuit het stadje Mordogan. Feit is dat er in Mordogan een nieuwe jachthaven is gebouwd, waarschijnlijk voor de grotere schepen en de boot naar Uçküylar. Maar de ferryboot heb ik er nog nooit gezien.

In tegenstelling tot Cesme is het schiereiland nog niet ingepalmd door het grote toerisme. Dit heeft waarschijnlijk te maken met de bereikbaarheid. De hoofdweg volgt de omtrek van het eiland waardoor je bijna letterlijk elke baai en elk kustdorpje ziet.

Het voordeel hiervan is dat je kennis kunt maken met het echte Turkije. Niet dat er geen toerisme is, integendeel, maar dat komt hoofdzakelijk van de Turken zelf.

De twee belangrijkste plaatsen zijn Mordogan (met drie afhangende dorpen) en Karaburun (met zes afhangende dorpen). Daarnaast zijn er nog een viertal zelfstandige gemeenten, die hogerop en aan de andere kant van het eiland liggen.

Bevolking en economie

De plaatselijke bevolking van het schiereiland (zo’n kleine 14.000 inwoners) leeft hoofdzakelijk van de landbouw (olijven, olijfolie, honing, artisjokken). Misschien heb je ooit gehoord van de 'hurma olijf', de enige olijf die je rechtstreeks van de boom kan plukken en eten. De hurma olijf groeit hier. De dorpen liggen meestal richting bergen en niet aan de kust. Dat heeft een historische betekenis. Vroeger zochten dorpelingen plaatsen om zich te beschermen tegen vijandige invallen. De kust was dus geen ideale plaats om zich te vestigen, vandaar.

Dit is vandaag wel anders. Langs de kust liggen nu verschillende vakantiedorpen en Karaburun en Mordogan leven voor een stuk van het toerisme. Kleinschalig toerisme, dat wel, met leuke betaalbare pensions en hotelletjes. Daarnaast kan je er terecht in verschillende lokanta’s of visrestaurants. Vooral in de weekends zakken de weekendtoeristen af uit Izmir, om hier vis te komen eten.

Tot voor de volkerenruil van 1923 waren er verschillende Griekse dorpen waarvan de meeste nu verlaten zijn. Enkel de oude ruïnes getuigen nog van dat verleden.

Fauna en flora

In de lente is Karaburun een wilde bloemenzee. Naast salie en thijm groeit overal wilde lavendel en zijn de velden bezaaid met klaprozen. Volgens de legenden leefde Narcissus hier, de jongeling die zo mooi was dat hij verliefd werd op zichzelf. Hij stierf, de legende is vergeten, maar ieder jaar bloeien er overal op het eilanden bloemen aan wie hij zijn naam gaf, de narcissen.

Op de laaggelegen plaatsen is de begroeiing laag, waar op hoger gelegen plaatsen dennen overheersen. De echte kruidenliefhebber komt hier ook aan zijn trekken, want er zijn diverse variëteiten die ook nog door de dorpelingen worden gebruikt en waarvan verschillende geneeskrachtige eigenschappen bezitten. Een buurvrouw van ons, gespecialiseerd in kruidengeneeskunde, kwam hier op zoek naar een mysterieus kruid dat maagkanker kon genezen. Na drie weken had ze het nog niet gevonden, tot op de dag van hun vertrek. Sindsdien leven zij en haar echtgenoot (die leed aan maagkanker) hier, allebei in goede gezondheid. Dat is geen legende!

De “monachus monachus” (mediterrane zeehond), waarvan er ter wereld nog slechts zo’n 430 resten heeft hier zijn broedplaats en ook de zeldzame “Laris Audouinni” meeuw komt hier voor. Ik heb de mediterrane zeehond één keer gezien. Maar hoewel ze beschermd zijn, blijven ze heel zeldzaam. Eigenlijk zou ik steeds een fototoestel moeten meenemen, maar dat is misschien normaal voor toeristen, voor ons die hier wonen ligt dat wel enigzins anders.

Andere, veel voorkomende dieren zijn het wilde zwijn, de marter, de otter en de das. Regelmatig zie je roofvogels (arenden, valken, uilen) en in het water zitten nog rivierkrabben en waterschildpadden. Wat ook niet ontbreekt zijn hagedissen, kameleons en slangen en natuurlijk een grote variatie aan insecten (waarvan sommige nijdige prikken kunnen toebrengen).

Bijen, schapen en geiten zijn voor een groot deel gedomesticeerd maar vind je ook nog terug in het wild.

Daarnaast heb je de zee met een grote variëteit aan vissen, vooral zeebaars, sardienen, ansjovis en dorade. Veel van deze vis wordt gekweekt in zeeboerderijen en de zeevis is een stukje duurder dan de gekweekte. Maar verse vis staat hier minstens één keer per week op het menu. In vergelijking met vlees is vis trouwens goedkoop. Gemiddeld betalen wij zo'n 5 euro per kilo.

Geschiedenis

Het district heeft een geschiedenis die eeuwen teruggaat. Bewoning was er al vanaf de prehistorie (de eerste bewoning dateert van zo'n 6.000 jaar geleden) en Homerus noemt het eiland “het windeiland Mimas”. Op sommige plaatsen vind je nog windmolens en ook in de hete zomers maakt de wind de temperaturen draaglijk. Volgens de Griekse mythologie vroeg de godin Hera (de vrouw van Zeus) aan de godin Iris (de godin van de regenboog) om vanop de toppen van Mimas haar echtgenoot te bespioneren naar zijn liefdesaffaires met godinnen en stervelingen. Mimas was een zoon van Gaia, de eerste godin van de mythologie die de moeder was reuzen en giganten. Toen de nieuwe goden van de Olympos streden om de macht, moest de reus Mimas het onderspit delven. Hij stortte neer op dit eiland. Zijn skelet vormt de berg die het eiland in twee splitst.

Zo’n drieduizend jaar geleden (na de val van het Hittitische Rijk) ontstaat rondom deze regio de Ionische statenbond. Erytrai (waarvan de resten nog terug te vinden zijn op het schiereiland) is één van de twaalf Ionische staten en het eiland kent een sterke bloei gedurende deze periode. Erytrai was ook bekend omdat hier één van de sybilles leefde (dat waren waarzegsters die de wil van de goden voorspelden en dikwijls door toenmalige heersers voorafgaand aan één of andere oorlog werden geraadpleegd). De voorspelling van de sybille kwam altijd uit, omdat ze telkens op een verschillende manier kon geïnterpreteerd worden. Ik vergelijk de sybille wel eens met de huidige politici. Hun taal is ook wel 'sybillijns' te noemen, hoewel, dat is misschien teveel eer voor de politici. De sybilles stonden immers los van de macht en niemand was verplicht hun raad op te volgen!

2500 jaar geleden komt het schiereiland onder controle van de Perzen en in het jaar 334 vóór onze jaartelling krijgt het, na de overwinning van de Alexander de Grote op de Perzen, de onafhankelijkheid. 200 jaar later werd het dan weer door de koning van Bergama geannexeerd en maakte het deel uit van het Oost-Romeinse Keizerrijk.

Daarna kwam het onder controle van het Byzantijnse Rijk om vanaf de 15° eeuw deel uit te maken van Ottomaanse Rijk.

Eén van de grote historische gebeurtenissen is de opstand op het eiland onder leiding van sjeik Bedrettin (zo’n 600 jaar geleden) als reactie op de zware uitbuiting van de plaatselijke bevolking. Deze man had een sterk gevoel voor sociale rechtvaardigheid en koos de kant van de arme Turken, Joden en Grieken in Anatolië. Zijn slogan was “deel alles wat je hebt, behalve de wang van je geliefde”. Eén van zijn volgelingen, Börklüce Mustafa ging op het schiereiland de strijd aan met de troepen van de sultan, maar moest zich, na enkele overwinningen in het begin, met zijn 10.000 strijders terugtrekken. De opstandelingen werden tot de laatste man verslagen in de “vallei van de straf”, de sjeik werd opgehangen en Mustafa gekruisigd. Blijkbaar had de beweging een grote indruk gemaakt op de sultan, want gedurende 80 jaar werd iedere vorm van bewoning op het schiereiland verboden.

Daarna kreeg het eiland rust. De oude Ionische beschaving was vervallen tot een ruïne en de bevolking leefde van jacht en visvangst. De karaburuni-druif was bij een van de sultans geliefd omwille van de speciale wijn die ervan werd gemaakt. Het grootste deel van de bevolking was Griekssprekend. Na de eerste wereldoorlog kwam het eiland zelfs eventjes onder controle van de Grieken, die tijdens de onafhankelijkheidsoorlog een zware nederlaag beleefden. Met de volkerenruil verdwenen ook de Grieken.

Dagelijks herinneren de ruïnes van het Griekse dorp, iets hogerop, mij aan de recente geschiedenis van Turkije. De uitlopers van de verder gelegen bergen doen me denken aan de reus Mimas. De schaapherders zijn het heden en het verleden. Ondanks de bestaande ruimtelijke wanorde leeft het eiland nog steeds op het ritme van de natuur, de mensen hier zijn fier op hun dorp. Zoals wij er fier op zijn. Het is immers ook ons dorp.

Klik ook eens op de landkaart bovenaan dit artikel.

Als je een weblog bezoekt, is het interessant om weten wie achter de weblog schuilgaat. Daarom stellen we ons even voor.

Sevim, Turkse nationaliteit, geboren in Selendi in 1959. Mijn vader was onder-wijzer en zo verhuisden we een aantal keer tot we in Izmir terechtkwamen. Daar liep ik school en later universiteit in Erzurum. Ik werd leerkracht in Turkse lite-ratuur en kwam – na een paar tussenstops – terug terecht in Izmir. Daarna werd ik adjunct-directrice in een school van het district Hatay in Izmir. Ik heb twee doch-ters, Hayal en Gülce. Vind familieban­den en vriendschap heel belangrijk. Na 23 jaar dienst in het onderwijs ging ik met pen­sioen, eigenlijk kon ik zelfs na twintig jaar gaan. Na mijn huwelijk verhuisde ik naar België. Maar België is Turkije niet. Toch heb ik er mooie vriendschappen opgebouwd. Leven in een ander land doet je nadenken over veel dingen. Toch ben ik blij dat we het grootste deel van ons le-ven in Turkije kunnen wonen.

Marc, Belgische nationaliteit, geboren in België in 1955. Woonde gans mijn jeugd in Tiel­rode en werd vrij jong politiek – later syndicaal - actief. Ik werd ambtenaar bij de stad Sint-Niklaas waar ik 32 jaar heb gewerkt en daarna om medische redenen werd ge­pen­sioneerd. Ik heb drie dochters, Maya, Tanya en Freya. Reizen fascineerde me, het verbreedde mijn kijk op de wereld. De Turkije microbe had me gebeten, een heel hardnekkig virus voor wie er door getroffen wordt. Gelukkig had ik een slechtere microbe kunnen treffen en nu ben ik blij hier het grootste deel van ons leven te kunnen wonen.

Mordogan. De grootste stad van het schiereiland Karaburun onder Izmir. Eigenlijk een groot dorp (want op gans het schiereiland wonen nauwelijks 10.000 mensen). Veel va­kantiehuizen van Turken die hier in de zomer verblijven. De mentaliteit is erg open. In de winter is het hier stil, maar toch blijft het zacht van temperatuur. De dorpen in de omgeving zijn en blijven heel authentiek. Het grote toerisme komt hier (gelukkig) niet.

Dagboek. Deze welog behandelt het leven van alledag. Echt een dagboek dus. On-ze oude weblog (www.bloggen.be/marcensevim) wordt op één mei afgesloten. De andere weblogs zitten nog in de pre-natale fase. Daarvoor zul je moeten regis-treren. Alvast veel leesgenot gewenst.