Mijn naam is Loreanne, afgekort 'Lore'. Die naam verschijnt onder mijn blogjes. Mijn bedoeling is mijn belevingen trachten te uiten. Als psychische zieke word je immers vaker de mond gesnoerd dan als de fysisch zieke mens. Loreanne
LEVEN MET EEN BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, Josephine Giesen-Bloo
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, een praktische gids voor behandeling, Roy Krawitz, Christine Watson
GROOTSE PATIENTEN, KLEINE THERAPEUTEN. Narcisme en Psychotherapie, Mark Kinet, Luc Moyson
ROSALIE NIEMAND, Elisabeth Marain
HET MOET ERUIT, Marie Cardinal
ONTSPOORD, Ria van de Ven
DE UREN, Michael Cunningham
BORDERLINE STOORNIS. Crises in hechten en onthechten, E. Van Meekeren
BORDERLINE HULPBOEK. Zelf leren omgaan met, Jaap Spaans en E.Van Meekeren
WAT BORDERLINE MET JE DOET, Arthur Hegger
BOEKEN
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS. Handleiding voor training en therapie', M.Linehan
VER HEEN, P.C. Kuiper
MORGEN BEN IK EEN LEEUW. Hoe ik mijn schizofrenie overwon.', Arnhild Lauveng
DE STILTE VOORBIJ. Mijn weg terug.', Nancy Venable Raine
ALS LIEFDE IS PIJN DOET EN JE WEET NIET WAAROM, Dr.Susan Forward en Joan Torres
DILEMMA'S IN DE PSYCHIATRISCHE PRAKTIJK, Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf.
De lijst boeken die ik vermeldde, gaan uiteraard niet allemaal over borderline persoonlijkheidsstoornis. Het zijn boeken die me om één of andere reden steun boden al was het door de (h)erkenning van bepaalde gevoelens, gedachten, bedenkingen. Er zijn boeken bij die me een beter inzicht gaven in wat tijdens mijn huwelijk speelde ('Als liefde pijn doet en je weet niet waarom') of over het verworpen worden door die je lief zijn. ('Ontspoord')
Niets van deze teksten mag zonder toestemming van de auteur gebruikt worden.
over depressie en persoonlijkheidsstoornis
07-09-2012
waarom of waar vandaan
Alle dagen is het er, ik weet niet waarom, waardoor of waar vandaan. Het gissen en gokken ben ik moe, vind het ook erg zinloos geworden. Was het al die tijd verdoofd? Of komt het door wat gebeurde bijna een jaar geleden? Ik weet niets meer. Alleen dat het me naar beneden sleurt, me nog meer uitput en moedelozer maakt. Het belet me te leven net als de verdoofde toestand dat doet. Is het totaal verdoofd door het leven gaan of dit? Moet een mens ook hier kiezen tussen de twee kwaden? Zelfs daar vind ik de moed en de zin niet meer toe. Zal er proberen over te praten met mijn psychiater.
Braakneigingen toen ik eensklaps besefte dat de vorige psychiater me dumpte per mail en een reeks 'voorwaarden' stelde... Na herlezing van alle mails... las ik... wat een schok... dat hij ALLE VOORWAARDEN die hij stelde... had vervaardigd... vàn de vragen, van de zaken wààr IK om verzocht had... !!!! en waarop hij màànden lang niet wenste te antwoorden...!!!!!!!. Hij bleef zwijgen... gaf géén enkele reactie op mijn verzoeken of voorstellen... om vervolgens ZO TE WERK TE GAAN....??????? Wat een psychiater is dat??? Een gevaar, een levensgevaarlijke bom... voor bepaalde patiënten... (die meenden een te vertrouwen psychiater te treffen en geen zwakke, laffe en laaghartige kleuterachtige semi-psychiater) Ze moesten die man in de ban slaan... En alle patiënten die hij wél goed hielp, wat een geluk voor ze dat hij hen niet zo behandelde als hij met mij en mijn jongste heeft gedaan... Het is duidelijk een psychiater die het alléénrecht en de enige zeggerschap wilde... die zijn patiënten wil leiden en niét begeleiden, ze absoluut geen enkele zeggenschap wil geven!!!!!... ze moeten alle touwtjes uit handen geven... wat hun eigenwaarde alvast niet bevordert... en het zelfvertrouwen zeker niet aanwakkert... het heeft mij alvast mijn eigenheid ontnomen, me herleid tot een 'ding'...
Dat hij al mijn verzoeken en vragen negeerde, in de wind sloeg, niet beantwoordde om vervolgens waar ik om vroeg als voorwaarde te gaan stellen?????!!!!!!! Wàs dàt zijn manier om de vragen en voorstellen van patiënten te 'behandelen'????
Ze weten niet welke gevaren er in hulpverlening schuil kunnen gaan met dergelijke psychiaters... Zovelen zijn geholpen... maar degenen die ze vernietigden door zware, zeer zware, on-therapeutische, onverantwoorde fouten die kunnen ze op deze manier DOODZWIJGEN . Ze kunnen namelijk hun fouten verdoezelen door al die handige begrippen... waarmee ze de patiënte kunnen herleiden tot 'ziekelijke elementen' ... zonder enig verstand???? Jammer voor ze... maar af en toe... mispakken ze zich....
Aan dergelijke wantoestanden wordt té weinig aandacht geschonken ... Overwicht, macht... en misbruik van begrippen... en ze kunnen de handjes in onschuld wassen???... tenzij ze iemand treffen die ze doorziet...? Dan dumpen ze die zo vlug mogelijk... en liegen dat ze zwart zien... als kleuters die betrapt zijn op het gappen van snoepjes uit de bokaal. Zielig hoor. I hate you man.... de psychiater die zich tot dergelijke houding verlaagde. Voor altijd... walg ik van jou en je lafheid die mij doodkneep.
Moest naar buiten om een administratieve verplichting. Voel me nu nog slechter dan toen ik vertrok. Niet omdat er iets gebeurd is of er onvriendelijkheid of zo was. Niets van dat alles. Voelde me gewoon zo donker als de hel ondanks de zonneschijn. Ondanks dat mensen lachten naar me. Het deed gewoon nog méér pijn. Dat bedoelde ik dus met 'dat leven pijn doet'... want lachen en groeten naar mensen is leven, in het zonnetje stappen is leven... slapen en ontwaken, is leven, door de dag stappen, is leven... en dat alles doet pijn. Vandaag had ik liever niet buiten gemoeten, veilig binnen met muziek, stilletjes gerommeld of gerust met een glaasje of twee met een procentje alcohol erin. Ik voel me al de hele dag zo bar en barslecht. Komt het door de vermoeidheid? Gaat het weer beginnen? Dat wat me zoveel deugd doet zo'n weerslag op mij en mijn psychische toestand zal hebben dat ik er dagen nog ellendiger en beroerder aan toe zal zijn dan anders al? Fijn vooruitzicht. Soms ben ik het zo moe allemaal.
Het ontwaken is iedere dag een nachtmerrie. Omdat de donkere, zware, onwerkelijke, pijnlijke massa die ik verder vandaag alleszins niet kan beschrijven me meteen verplettert nog voor ik goed en wel besef wakker te zijn. Een abnormale vermoeidheid eveneens die noopt tot de hele dag op je bed blijven liggen maar de nare, akelige gevoelens dwingen je dan weer op te staan zodat het draaglijk blijft. Aan dat element van de hele zooi is jammer genoeg nog niet veel veranderd, dat na een iets fijnere, lichtere dag het ontwaken de ochtend daarna nog nachtmerrie-achtiger is. Dat vind ik erg moeilijk om te blijven verdragen iedere ochtend opnieuw, zoiets geraak je niet gewend. Ik hoop dan ook dat het vlug weer milder wordt. Want hopen dat het ooit helemaal verdwijnt, zal ik wellicht niet meer moeten doen.
Al deze zaken passeerden vandaag de revue. Ik ben bekaf. Na dit blogje plof ik in de zetel en kom er niet meer uit tot het bedtijd is. Er waren zaken die mijn hart verwarmden, die me zeer erg aangrepen en die me vermoeiden in een adem... want iedere emotie put mij uit... of het nu goed of niet goed. is Ben nu erg moe, ga morgen langskomen want zelfs mijn brein laat het afweten. Toch zou ik deze dag opnieuw zo willen overdoen. Tegelijk zet ik nu mijn gedachten en emoties op stop. In de mate van het mogelijke. Want straks in mijn bed komt wellicht alles weer naar boven... dan spookt het door mijn hele wezen. Ik neem vandaag alvast een stukje van één van de medicamenten die me toch iets beter doen slapen... want aan slaap heb ik na dagen met te vaak onderbroken en onrustige slaap nu wel effe nood.
Doodmoe... want ik kreeg het vanmorgen in mijn hoofd dat ik dingen wilde verplaatsen. Die dingen zijn ultrazware meubelen... Ook een wasmachine aan het werk gezet wat erna aan de draad hangen van wasgoed vereist. Ik ben nu zo moe dat ik geen pap meer kan zeggen. Gelukkig kan ik nog wel schrijven. Een zware kast en nog een ander meubel weggesjord. De laden en kasten leeggemaakt... maar desondanks moest ik mezelf nog met mijn volle gewicht tegen die kast gooien en me afzetten met mijn benen tegen een andere kast... Niet bepaald een goed idee als je geen druk op je aders mag zetten om aderonsteking te voorkomen. Maar wàt kan het mij verdommen... ik wil ruimte scheppen, ik wil het zoals ik wil... en als je niemand hebt die je kan vertrouwen of je wil helpen dan gooi je al die stomme raad van dokters die je levenssituatie niet kennen of niet willen kennen overboord en doe je het met het risico op.... Sterven moeten we toch allemaal. En bij iemand waar leven meer dan af en toe veel pijn doet, kan het nog minder verdommen als het op een keer mis gaat. Ik wil alleen dat mijn nabestaanden niet te veel rommel moeten ruimen... dàt wil ik nog kunnen klaarspelen dus zou het fijn zijn als mijn einde nog even uitgesteld kon worden. Ik lijk wel gek. Maar dat ben ik momenteel ook. Verdere verklaringen zijn niet eens in staat te verklaren dus verklaar ik me ook niet nader. Lees en je zal merken. (dus niet gezond worden).
Ik snik in stilte, ik schreeuw zo hard... maar niemand kan het horen... ik scheur aan stukken maar dat merk je niet. Gelukkig maar. In plaats van dat mijn vorige psychiater zichzelf en zijn kwetsbare egootje afdoende wilde beschermen met te schrijven dat 'hij me verzocht hem (dat ocharme sukkeltje van een psychiater) niet meer te telefoneren, hem evenmin nog te mailen, op geen enkele manier nog contact zou zoeken' (alsof ik een gevaarlijk virus of monster was!!!!!!!!) mocht HIJZELF die wens die ik voor zijn verzoek had laten weten wél NEGEREN???? want na zijn dumping van mij per mail en nadat hij me niet eens wilde zeggen wààrom hij me zo behandelde, wou ik niets meer met hem te maken hebben en verzocht ik hem mij helemaal met rust te laten. Denk je dat hij dat dééd? ???????!!!!!!!!!!!!!!
Een mail met de dumping van mij... (versassing zonder enig voorgaande gesprek aub!!!!!!!!!!) Een donderslag bij heldere hemel.... niet eens de mogelijkheid voor mij om te vragen wààrom...!!! Me zelfs dan behandelen als een 'ding' een geen 'mens'... en dan toch niet eens mijn wens om mij helemaal met rust te laten respecteren? Nog een mail nasturen, als een ferme schop achterna???? Wat voor een psychiater was hij eigenlijk?
Hij had beter zijn verontschuldigingen aangeboden om zijn ondoordacht en on-therapeutisch, zelf schadelijk optreden...!!!!!!!!!!! Maar wellicht viel pas zijn eurootje dat hij ergens over de schreef ging na mijn sms-je... Zo'n naïeve sukkel was hij wel... Jaren doen of hij het begreep terwijl ik zo vààk voelde dat hij er niets van begreep... maar ik stomme idioot bleef vergoelijken. (nu bij mijn nieuwe psychiater voel ik het verschil... en het beneemt me nog steeds de adem... Wat was ik godverdomme goedgelovig die vorige psychiater zo lang mijn leven te laten verknoeien met een wààrdeloze therapie. Ook mijn dochter hielp hij bijna om zeep. Bedankt kikkertje kwaaak. )
Dus... als die man (mijn vorige flater van een vorige psychiater) nog lacht en grappen maakt, ik hoop dat zijn mond dan in een kramp trekt. Als ik die ooit nog ergens zie... wel ik hoop dat hij gelijk groen wordt en bleek en het lachen hem vergaat zoals het mij is vergaan na zijn MISHANDELING.
Hij, als 'deskundige' zou pas opnieuw volmondig mogen lachen als hij tenminste voor zichzelf kan toegeven dat hij iemand door zijn laffe optredenhéél hééééééééél véél schade toebracht.... !!!!!! Hopelijk dringt dat ooit tot zijn kleine hersentjes door... of werden die hersenen opgeslokt door zijn egootje, zijn zwakte, zijn lafheid? De man kon niet eens een fout toegeven zonder zijn patiënte aan te vallen. De man klapte uit de biecht... vertelde mijn dochter in haar sessie wat ik hem had 'toevertrouwd'!!!!!!!!!!!!... en toch was zijn eerste reactie toen ik het niet-aanvallend bevroeg 'dat ik nu werkelijk té wantrouwig was'. !!!!!!! Ik sulle van hier tot ginder bevroeg het nog wel om het VERTROUWEN TE HERSTELLEN VAN MIJN DOCHTER EN MEZELF !!!!!!!!! Altijd gevaarlijk... hulpverleners die niet in staat zijn hun eigen fouten toe te geven... zéér gevaarlijk...! Hoed je daar aub voor...!
En dan proberen het op mijn bps te schuiven? Sukkel... want mijn dochter die het me vertelde hééft géén bps... en ze schrok zich niet alleen een ongeluk toen hij haar zomaar vertelde wat ik hem had toevertrouwd... zij ging ook zienderogen ACHTERUIT door zijn behandeling!!!!!!!... Ik heb zelf gevreesd dat ook zij met zelfmoordgedachten zat... en wel door zijn mis-behandeling in plaats van behandeling. Dat hij dàt verdomme stilaan gaat beseffen, zal 'zijn' leerproces positief beïnvloeden én de patiënten die hij behandelt ten goede komen...! Ze behoeden voor... zware, héél, héél zware problemen. Niemand moet bij me afkomen dat hij er van de 50 bijvoorbeeld 48 goed hielp... want die 2 die hij net niet om 'zeep' hielp... tellen net zo...!!!!! Dat kan je niet maken... als psychiater... je kan het niet maken NIET TE VERTROUWEN TE ZIJN...!!!! Je kan niet ieder mens helpen... maar je moet ze niet om 'zeep' helpen door on-therapeutische behandelingen...!
Wat deze man deed was duizend keer zo erg als de psycholoog die me misbruikte omdat ik hem, de vorige psychiater dus na diverse trauma's mijn vertrouwen schonk, erg moeizaam. En dan gaat hij me dumpen als slachtafval en waarom? Omdat hij zich met de situatie geen raad meer wist? Bang was voor mijn eerlijkheid? Voor een logische logica die veel mensen niet meer kennen? Omdat ik gaten in zijn 'behandeling' begon te voelen? Voelen dat er zaken niet meer klopten? Te beginnen met die fout... waarna ik hem toch weer opnieuw mijn vertrouwen schonk. Maar hij? Vanaf toen keerde hij zich af... In het begin subtiel, erna steeds minder subtiel? Geen vragen meer beantwoorden... bijna onzichtbaar zijn handen terugtrekken? Duidelijke desinteresse? Slechts interesse om een zombie zombie te houden? Hij zetelde zich liever verder in zijn rood zetelke half ingedut in plaats van te begeleiden, aandachtig te zijn en 'psychisch lijden' méé te voorkomen of te verhelpen in dat mate dat het mogelijk is!!!!!!? Hij verkoos me te verdoven als een zombie om zo zonder al te veel inspanning zich te verzekeren van tenminste één patiënte die hij als pauze kon nemen. Ventileren noemde hij dat (terwijl het zelfs dàt niet meer was, precies omdat hij niet meer oplette!) een ventilator... en verder niets... en daar effe fijn een bedragje voor opstrijken...!!!!!!!!
Wat bedoelde hij met zijn vreemde woorden dat hij me toch tot het einde hielp waar mogelijk?????????? Is hij 'psychisch gestoord of zoiets? Een verwend kindje? Een liefogend sulleke dat overal mamaatjes zoekt? Hij bedoelde zichzelf wellicht toen hij schreef dat 'hij mij toch tot het einde toe hielp'? Me verdoven, hoe meer pillen hoe liever... als hij me maar kon doen zwijgen. En zichzelf wijsmaken dat praten en luisteren volstond... méér niet...? De onverlaat 'luisterde' niet eens meer... was er OVERduidelijk met zijn aandacht niet meer bij. Géén enkele vraag werd er gesteld. Nergens ging die kikkererwt dieper op in. Te inspannend voor hem. Te confronterend voor zijn waanidee dé goeroe te zijn?
Ik vergeef het die man nooit... als hij dàt maar beseft. Het puberaal lachen is hem ondertussen hopelijk vergaan. en zijn patiënten opzadelen met zijn probleempjes hopelijk ook. Misschien werd hij met een serieuze vertraging eindelijk 'volwassen'. Tjonge... dit was wel een harde, keiharde blog. Ik heb er géén sikkepit spijt van. De één zijn dood is de ander zijn brood? Wel ik ben geen enkele falende hoogwaanzinnige hulpverlener's brood meer, ik ga nog lang niet dood... ik hield me in leven met deze gedachte = 'levend kàn ik het aanklagen hoe je als patiënte soms mis-handeld wordt... '!!!!!!!! Dood zijn ze mooi van je af... kunnen ze hun hoofd in hun hoogwaanzinnigheidszand stoppen en de handjes in onschuld wassen.
Het is opnieuw 'klassieke muziek-tijd'... Schubert dit keer.
In bepaalde 'gevaarlijke' perioden... schijn ik slechts klassieke muziek aan te kunnen. De enige die me niet nog méér overstuur maakt. De enige die onschadelijk, ongevaarlijk, rustgevend is. Al voel ik ook daar zaken bij... want de mensen die deze muziek schreven... schreven dat eveneens vanuit een bepaald gevoel... en voor bepaalde gevoelens ben ik meer dan gevoelig. Ik voel dus veel. Toch is klassieke muziek meestal veel minder schadelijk dan andere muziek. Verklaring? Ik kan ze niet geven. Misschien is ze iets minder indringend of werkt ze helend? Soms maakt ze me net overstuur of nerveus... maar nu niet. Het doet deugd, het werkt helend. Het verscheurt me niet. Het geeft rust... een balsem op al die open wondes.
Ben weer om de twee dagen bezig met een uurtje studeren 'psychopathologie'. Gek hoor maar het doet me goed. Ik kom tot rust als ik dingen kan begrijpen... en door dit alles te bestuderen, begrijp ik allerlei en kom ik tot innerlijke rust. Ik kan het niet alle dagen omdat ik vrij vlug pijn in schouders en armen krijg als ik daar zit te schrijven. Ik hoef me nergens om te haasten, moet geen examen afleggen hé... kan studeren op mijn eigen tempo... en dat is heel langzaam. Ik ben wel vrij ongeduldig hoor, wil meteen dat hele boek uit... maar ik wil het ook héél goed begrijpen waardoor ik het dus héél langzaam bestudeer, zaken opschrijf.... Het is als iets proeven... bewust, genietend van iedere hap. Ik voel opnieuw mijn honger naar kennen... De studies die ik vorige keer deed, die kan ik nog niet aan... omdat de confrontatie met zaken die toen in mijn leven gebeurden nog te erg zijn, me doen schreeuwen van binnen. Maar deze studie... ik smul ervan... heel langzaam... ieder woord opdrinkend... en de woorden die ik niet begrijp... het woordenboek ligt naast mij. Ik hoef na die vorige studies ook niets meer te bewijzen, dat scheelt. Ook wat een vriendin me zei bij ons afspraakje eerder deze vakantie... maakt dat ik dat voel... dat ik niets meer hoef te bewijzen... en wat ik doe voor mezelf mag en kan doen.
Daarna heb ik ook nog even geklust in de tuin. Ligt het aan me of was het werkelijk zweet-weer? Het water gutste weer in beekjes over mijn gelaat en rug. Ik denk dat ik met vertraging sinds enkele weken in de menopauze beland ben. Het kan me wat.
Nu rust ik uit hier achter het scherm... met mijn biertje. Ik kan het niet meer aan om momenteel bezig te zijn met dé brieven, ook niet met de notaatjes die mij en mijn nieuwe wél goede, respectvolle psychiater zouden kunnen helpen... ik moet het even laten rusten. Ik voel zoveel verdriet, ik kan het niet benoemen, het is er, ik weet niet waarom of waardoor. Het leven kan me even niets meer schelen... ik voel het amper. En als ik wat voel... dan is het dit... een zinken in een poel van onbenoembare ellende.
Het minste werkt me op de zenuwen merk ik... getater, gedoe... daarom ben ik ook liever alleen.
Erg moe en van de wereld. Wou dat deze periode maar vlug voorbij was. Weet niet meer hoe ik het heb en voel me niet goed. Het is wellicht heel wat dat samen komt, het gaat me niet. Als ik kon schreeuwen en huilen, ik schreeuwde het er allemaal uit en huilde tot het water onder mijn kin stond. Ik ben erg moe. Maar dat schreef ik al. Voorjaarsmoeheid ken ik, najaarsmoeheid dus ook , het vallen van de bladeren maakt me helemaal gek.
Steeds als ik me zo onvoorstelbaar beroerd voel als nu... ga ik gek genoeg intuïtief bijna die oude platen bovenhalen... De versleten naald krast over sommige platen... en toch geeft het me rust en tegelijkertijd pijn door herinneringen en gemis. Mijn overleden pap... die me deze muziek leerde kennen... mijn overleden kleine zusje... beiden mis ik nu zo erg dat het pijn doet... Mijn rotjeugd, mijn sadistische moeder en oudste broer... mis ik niet. Ik luister naar Paul Anka en hoor het lied dat hij zong voor de film 'De langste dag' die ik met mijn vader zag... omdat mijn moeder zelden met hem naar de film wilde. Ik luister naar Herb Albert, de eerste LP die ik kreeg van hem mijn pap... en ook al was het vooral omdat hij die graag hoorde... ik hoor ze door hem nog stééds graag. Ik begrijp nu hoe veel betekenis 'delen' met elkaar heeft... hoeveel van het ene hart naar het andere kan gaan op die manier... als je er tenminste voor openstaat. En blijkbaar stond ik ervoor open. Er is verdriet... want god wat mis ik mijn vader. Alle maatjes in mijn leven... alle mensen die mij bleven kennen zoals ik was... stierven... mijn pap, mijn grootmoeder, mijn zusje en tenslotte een vriendin als een zielezusje... Ik heb een deel van de vaat afgewerkt. Ik rust nu even uit... voor ik aan het tweede deel begin. Want als ik de vaat doe, dan is die ook grondig en erg netjes... wat ik niet van andere huisgenoten hier kan zeggen, jammer genoeg. Als ik kon, ik nam die vaat altijd voor mijn rekening. Jammer genoeg word ik belemmerd door de talloze vervloekte 'belemmeringen'. Als ik kon huilen, dan huilde ik nu zo erg dat ik verdronk in mijn eigen tranen door een overstroming... omdat ik in geen maanden meer huilde... alsof huilen voorgoed uit mijn systeem verdwenen is... terwijl ik voel dat het me wel zou bevrijden van een deel van die pijnlijke rots in mij. Wat ben ik moe... Als ik deze afbeelding plaatste, moest ik alweer aan mijn kleine zusje denken... en begrijp ik nog steeds niet waarom zij moest sterven aan die vreselijke ziekte, amper 2 jaartjes jong... met zoveel pijn... Dit blogje is dan ook voor haar, draag het aan haar op... zij lijkt zelfs op dit engeltje... misschien is ze het ook wel.
Vandaag stierf mijn lieve vriendin precies 4 jaar geleden... een echte zielezus voor mij... ook van haar vraag ik me af wààrom ze moest sterven, een engel op aarde... en hààr namen ze ook weg... Zij begreep me... zonder veel woorden... zulk warm en eerlijk hart... kwam ik niet meer tegen. Lieve vriendin... hopelijk gaat het goed met je waar je ook bent... vergeten doe ik jou alvast nooit. liefs en dikke knufffffffffff voor jou.
Het zijn geen goede ingrediënten om met mensen om te gaan weet het wel een onzichtbaar maar pijnlijk verraderlijk psychisch gezwel de angst en overgevoeligheid bij ieder prikje net wat anders of iets wat je ongerust maakt alle pedalen kwijt
verlatingsangst, of om te worden veroordeeld afgewezen of vergooid achtergebleven al eerder van zoveel wat je lief was beroofd
overboord gooi je sindsdien zo vaak alle voorzichtigheid je weet best hoe pijnlijk ze is en wat ze je bezorgen kan jouw overgevoeligheid absurde zaken van de laatste jaren hebben niet veel meer in jou overgelaten om die verwoestende storm of orkaan die dan in je woedt te kunnen bedaren de angst verandert je in een jou vreemd wezen dat niet meer vertrouwt en slaat en klauwt uit angst nog meer mensen te verliezen je slaat ze weg voor zij je wegslaan zo hoef je niets meer te vrezen? omdat jezelf weg hebt geslagen voor ze het met jou hebben gedaan.
Een snik van binnen en een kreet van pijn in mij het blijft evenwel stil naar buiten stiller dan ooit want de rots wil niet breken alles wat woekert komt maar niet vrij en het leven dat ik ooit voelde is nog steeds niet terug bij mij.
dat ik kwetste is niet goed te maken kan me beter een volgende keer tijdig uit de voeten maken voor ik de angst volg dat omdat die man de vorige psychiater niet te vertrouwen was niemand dat meer kan zijn of is 'k wou dat ik tenminste van de gevolgen van die schok afkomen kan en er weer iets meer geloof in goede bedoeling van mensen was.
Gek om te constateren dat ik ondanks zoveel pijn in mijn leven toch steeds mensen mijn vertrouwen kon blijven geven sinds vorig jaar toen de vorige psychiater me dacht per mail te moeten lozen kan ik het niet meer, moet ik steeds oeverloos veel angst en wantrouwen uit het lek geslagen bootje hozen.
Zo voelde het, of ik de hele vorige week kwijt was, ik weet niet eens waardoor. Ik werd ermee geconfronteerd toen ik niet één maar meerdere keren rotsvast overtuigd een verkeerde datum opgaf bij het overschrijven en helemaal verbaasd constateerde dat dit geweigerd werd. Tijdens de therapie vertelde ik het. Ik vertelde ook van de rampzalige zaken vorig jaar... en van de briefjes die ik mee wou nemen naar mijn toenmalige psychiater om aan de hand daarvan beter te kunnen verwoorden wat ik bedoelde, waar ik nood aan had, wat me beter zou kunnen helpen uit de modder waarin ik me steeds erger voelde zinken. Dat gesprek is er zoals de meesten hier zich herinneren nooit gekomen omdat mijn toenmalige psychiater verkoos me te dumpen om van ieder hinderlijk element af te komen... zijn geweten als psychiater inbegrepen. Ik begon na die dumping (en ook ervoor was ik daar al mee bezig) boeken te lezen over wat van een patiënt op therapie verwacht wordt en later ook wat de patiënt van zijn therapeut mocht verwachten.
Uit wat tijdens de sessie besproken, gevraagd en gereageerd werd, begrijp ik opnieuw dat de psychiater die ik nu trof een psychiater is die niet sloom zijn werk denkt te doen maar het ook daadwerkelijk doet, goed wil doen, alert is, wil weten wat er scheelt, wil weten hoe hij me kan helpen, begeleiden naar en in het proces... enz... De fijngevoeligheid ook, me behandeld te weten als mens, kwetsbaar mens. Hij is niet de naïeve, niet begrijpende, onwetende psychiater die dit wil verbergen. Mijn huidige psychiater stelt vragen, wil begrijpen. Want als ik ondertussen één ding weet is het wel dat mensen nooit van anderen kunnen denken dat ze ze begrijpen... Het is al zo moeilijk jezelf te begrijpen bij tijden, hoe zouden dan anderen menen alles van jou te begrijpen of zelfs veel van je denken te begrijpen, of alles verklaren vanuit je ziekte, stoornis... Het is allemaal griezelig duidelijk precies hoé onduidelijk het is... zowel voor jezelf als voor anderen. Soms is er een nog grotere scherpzinnigheid in me... griezelig bijna, waarin ik veel zie, plots alles griezelig duidelijk wordt... soms word ik daar zelf bang van... Vaak begrijp ik veel van mezelf... maar waar ik het hier over heb, is iets anders... dat is opnieuw dat beeld van niet slechts het tv-scherm zien maar ieder draadje, ieder knopje van dat grote geheel. Dat wens ik niemand toe... de hele wereld wordt dan net geen nachtmerrie... onhoudbaar... alles bloot, tot op het bot, zo scherp in beeld... dat het je binnenste aan flarden scheurt. Daar zit ik nu in, opnieuw zulke periode. Vandaar mijn afstand willen nemen even... om een ieder te beschermen tegen mogelijke vijandelijkheden. Er is nu al bijna tien dagen dagelijks ook overdag veel innerlijke pijn. Vaak ben ik dan zelfs zeer angstig voor de nachtmerrie die ik voel, zie, waarneem, opneem. Ik hou me voor... dat het ook nu wel weer over zal gaan. Bepaalde zaken werden erger... precies door wat vorig jaar gebeurde... hoe ik door een psychiater die ik mijn vertrouwen gaf als afval gedumpt werd.
misschien zie ik spoken maar misschien ook niet altijd die angst of wat ik voel er werkelijk is verbeeld ik het me niet misschien zie ik spoken maar misschien ook niet de angst en 't vertrouwen vechten hevig er is iets veranderd zie ik nu spoken of zie ik ze niet dat ik wil blijven vertrouwen maar 't niet meer durf geeft echt wel verdriet
wie kan ik nog vertrouwen wie anders kan me dat zeggen dan mijn eigen gevoel of dat nu juist is of niet kan 't niet verhelpen 't bloeden van binnen is begonnen mezelf geruststellen kan het dit keer niet meer stelpen
de psychiater voor deze (die ik gelukkig nog steeds vertrouw) geloofde ik ook 'k vertrouwde hem k' bouwde op hem in stilte bekokstoofde hij en loog slechts bezorgd om zichzelf onder al die 'aardigheid' onder dat lachende gewelf school heimelijkheid uit zwakte een lafheid die hem aanzette de hindernis te lozen niet voor eerlijkheid, een psychiater menswaardige behandeling heeft hij toen gekozen
dus waarom méér vertrouwen op anderen dan op wat ik voel al is dat gevoel dan vaak angstig en té wantrouwig vol achterdocht waarom nog vertrouwen ik sluit me af de gekwetstheid scheert hoge toppen ik kan momenteel niet naar beneden of 'k val eraf.
ik sluit me ook beter af om niemand te kwetsen met mijn wantrouwen als ik het mis heb wijst de tijd het wel uit ondertussen kan ik alleen maar op mezelf en wat ik voel en merk verder bouwen.
Geen mens hoeft dit op zich te nemen ik kom er zelf wel uit ieder weet en voelt van zichzelf hoe hij/zij is daar ga ook ik vanuit.
Scherp is hun oordeel al is het met watten omwikkeld scherp is hun oordeel het spreekt in hun voordeel want ze hebben gelijk ik deug niet ben niet perfect geen heilige 'k volg hun schijnheilige voorbeeld niet zoals u ziet
ik val aan en ben scherp met mijn commentaar het helpt niet dat ze zeggen zwijg nu, wees stil en lief bedaar het is slechts olie op het vuur geslagen is het laatste uur dat ze nog ooit een goed woord voor mij over zullen houden tenzij ze hun eigen lieftallige waan willen behouden want zelfs zij die beweren nooit te veroordelen liepen weliswaar omzwachteld met dons hun veroordelingen te verdelen.
Ik was nooit een idioot al voel ik me vaak vreemd en half dood ik zie met röntgenogen doorheen alle komedie en schijnheiligheid en 'k zeg maar eerlijk daaraan heb ik zo vreselijk 't schijt. daar gaat mijn sintepietermijt.
Vandaag werd ik alweer wat wijzer al wist ik het bij voorbaat al zelden zijn vrienden eerlijk alleen de werkelijke vrienden spugen niet ongemerkt of schijnheilig hun gal ze blijven begrijpen en zullen zelden scherpe wondjes snijden.
Vandaag is de laatste dag van mijn grote geloof in vriendschap en eerlijkheid alleen in die ik al meer dan 20 jaar ken heb ik nog vertrouwen ik weet dat ik me haar vriendschap nooit zal berouwen.
Heb even genoeg van al dat verdoken chagrijn van er dan wel en dan weer niet mogen zijn.
Eén keer een nare uitschuiver iets in mij vergeet dat niet je kan het vergoelijken het doet er niet toe maar ik ben het zo ontzaglijk moe 't is maar hoe je het graag beziet maar dat wat getroffen werd vergeet het niet. Adieu bedankt voor al die tijd en 't mooie dat er was nu rest slechts spijt dat ik jou geloofde 't vertrouwen dat er was transformeerde in een grote vergiftigde donkere plas
de tijd van eindeloos vertrouwen en vergoelijken is voorbij wees blij voor jou maar vooral voor mij.
Geen dag gaat het goed verloren moed en wanhoop uitzichtloos lijkt je leven en dat je dat zelfs alle dagen niet eens meer hier toe durfde te geven je moet toch af en toe laten weten dat er hoop is alsof je zonder dat je niet van je menselijke plicht hebt gekweten de pijn hoopt op wanhopig zet je een stop erop zonder resultaat het schaadt stil denk je na over woorden en hoe zelfs enkele voorzichtige meldingen je kunnen vermoorden voorzichtig ga je als voorheen de grootste pijn verzwijgen verbrokkelend als gebarsten steen
welke lelijke dingen die ik schreef allemaal in de hoop dat ik zou blijven bestaan zou kunnen voelen dat ik leef
onderschat me niet veel dingen begrijp ik zonder dat je dat beseft ik heb niet gebeten alleen heel erg gehuild als een wolf gegrold en gekeft.
Alles is heftig, dat wat ik voel... en niet voel... dat wat door mijn hoofd gaat en wat ik zie, voel, waarneem. Dat wat ik niet langer begrijp en dat wat scherp begrepen wordt. Het is een beetje van het goede teveel. Ik ga me weer wat meer op de vlakte houden. Om vooral mezelf te beschermen, veilig met al die gevoelens weg te kunnen. Hier niet. Elders wel. De herfst snijdt met scherp mes door dat wat leven genoemd wordt, maakt alle onwerkelijke nog onwerkelijker. Zowel in als buiten me.
De koude lucht, het licht, de atmosfeer, de kleuren, de geuren... het brengt me om één of andere duistere reden terug naar een tijd waarvan ik verder niet weet wat er zich in bevond. Was het een lange of korte periode in mijn leven? Ook dat weet ik niet te vertellen. Alleen dat het me een naar gevoel geeft en dat net deze lucht, licht, atmosfeer me ernaar terugvoert naar die tijd uit kind- of jeugdjaren. Verder voelt het alsof ik me buiten mijn eigen leven bevind en alles niet beleef maar vaag bemerk. Er is pijn, vermoedelijk van alle ondergestopt verdriet en ontreddering, ontzetting, emotionele schokken. Ik probeerde het hier te beschrijven.
Verder alle gegevens chronologisch opgeschreven... van de ellende die notabene een psychiater (de vorige die me zogezegd 'behandelde' van 2003 tot 2011) me EXTRA bezorgde... door me te dumpen als een ding. Het is pijnlijk... de pijn van die dag en de weken erna... werd opnieuw opengereten... de onheuse behandeling die ik kreeg. Het is nu bijna een jaar geleden... het lijkt nog maar net...
Gelukkig heb ik nu een hele bekwame empathische psychiater waar ik heel goed kan voelen dat hij wat ik vertel ernstig neemt... hij geeft ook feedback waardoor ik ook voel dat hij begrijpt... Ik zou erom kunnen huilen als ik daartoe nog in staat was. Ik kan niet meer huilen.
Het is zwaar om dat alles op te schrijven = de hele ellendige historie met die vorige flater van een psychiater... maar tegelijk is het goed... ik begon mijn nieuwe psychiater er meer en meer over te vertellen...
Ik bestudeer ook een dik boek... psychopathologie... en het doet me goed. Ik doe het rustig... maar mijn honger naar begrijpen en leren wordt er door gestild. Ik kan niet veel leerstof aan per keer... de ene keer al wat meer dan de andere. Ik ga ook niet iedere dag studeren... alleen die dagen dat het gaat. Het is uit vrije wil uiteraard en uit interesse.
Vandaag was het vrij kort... ik las verder zonder opschrijven... moest mezelf dwingen te stoppen zo boeiend vind ik het... maar ik werd ook ontzettend moe van die geestelijke inspanning en de spanning in schouder en de rest nam toe... dus stopte ik... zodat ik nog verder kon versnijden... al die documenten uit het verleden die ik weg wil uit mijn leven én herinneringen... en zo symbolisch in reepjes snijd... De zaken die ik wil vertellen aan mijn nieuwe psychiater, die hou ik nog even opzij.. ze tekenen trauma's met een document, foto... waardoor ik het beter kan vertellen en het erna weggooien.
De vorige psychiater... die dacht dat het een goede methode was 'wat niet weet wat niet deert'? De idioot... hij zette me aan om te verdringen... zodat ik niet uit maar slechts dieper in de depressie zonk.
Geweldige idioot... en dan het slachtoffertje uithangen... want ocharme hij kon het psychisch niet meer aan? Ik was écht zijn mammie niet hoor... al gedroeg hij zich tot mijn ergernis meerdere keren zo.
(de afbeelding is natuurlijk de vorige psychiater die ocharme geen mammie vond in mij... geen ego-strelende en oh zo behoeftige patiënte maar een wezen dat niet van gisteren is... )
Ik voel aan veel dat ik eerst de 'dumping' zal moeten verwerken. En dat zal ik ook. Ik ben bezig niet alleen hier alle registers, of toch bijna alle registers, open te gooien... te herbekijken maar ook tijdens mijn sessies.
Ik herinner me van de vorige psychiater de maanden nadat hij die fout maakte, hoe ik zijn groeiende desinteresse niet begreep. Ik gaf mezelf er de schuld van, angstig dat ik niet genoeg mijn best deed. Alleen wist ik niet wat mijn best doen dààr tijdens zijn sessies betekende... Ik vroeg het, wat ik kon doen, of en hoe ik de therapie kon verbeteren. Geen andere reactie dan 'vertellen en hij luisteren'. Geen vraag, nergens dieper op ingaan... Ik nam dat aan... al voelde ik me nog steeds onzeker door de therapie die er hoe langer hoe meer geen meer voelde... net door de voelbare desinteresse in mij die daar voor hem zat en maar moest 'leuteren'? Ik zocht zelf op sites op wat er van een patiënte in een therapie verwacht werd... ik zocht ook in boeken. Waar anders zou ik nog een antwoord op die vragen krijgen? Mijn vorige psychiater reageerde er niet op, tenzij met steeds diezelfde zin. Luisteren, praten, praten luisteren.
Toen ik op zoek ging, kwam ik zaken tegen die de twijfel nog vergrootten, niet wat mijn inbreng betrof maar wat ik als patiënte van mijn psychiater mocht verwachten. De tegenstelling kon niet groter zijn. Nog meer boeken gelezen, nog meer site bezocht... en toen dat ene verhaal... 'De stilte voorbij'. Tja... het vervolg van het verhaal kennen de meesten hier wel. Je kan het straks ook lezen als de andere blogjes ook aangevuld zijn.
Ondertussen na die afhandeling... werd me nogmaals de mond gesnoerd, door hem... maar dat gaat niet meer... ik was toen bijna dood... en ik zou verder doodgaan àls ik blééf zwijgen. Wanneer je de mond gesnoerd wordt, wanneer je niet vragen mag wààrom, wanneer je behandeld wordt als een onding en niet eens daarover kan en mag spreken, niet aan de telefoon, niet in een gesprek... Wwanneer je met andere woorden onheus behandeld wordt en daar nog bij krijgt dat hij, de psychiater dié je zo behandelde daarop reageert met opnieuw een laatdunkende reactie waarin hij schrijft dat hij begreep dat 'dit alles enige deining bij mij zou veroorzaken' ... dus nogmaals word je als een ziekelijk ding behandeld en niét als een mens die lijdt onder zulke onheuse behaneling, zulk on-therapeutisch en onveracntwoorde mis-handeling... nu dan ga je TOCH spreken... en spreken zal ik tot ik zijn mis-handeling en de gevolgen ervan verwerkt heb... Ik zal hier spreken en overal waar het nodig voelt want de pijn die ik daardoor nog altijd voel, moet kunnen helen. De pijn van gedumpt te worden als een stuk vuil zonder voorgaande, zonder dat je nog maar weet wàt er gebeurt en waarom...!
Pas nadat ik het trauma veroorzaakt door mijn vorige psychiater verwerkt heb, zal ik met de nieuwe psychiater dat andere verdriet kunnen bewerken en verwerken. Dat verdriet, onverwerkt want te vers, te absurd had de vorige psychiater blijkbaar graag verdoofd samen met mij. Hij ontkende het of zag het niet terwijl de nieuwe psychiater dat al na enkele weken begreep... en zelf zei dat het nodig was dat te behandelen. Hij begreep meteen waar de vorige psychiater zijn ogen voor sloot. Uit gemakzucht? Of uit domheid? Het werkte misschien gemakkelijker met een zombie van een patiënte... daar moet je inderdaad niet zo alert bij zijn, niet je aandacht erbij houden, geen gerichte vragen stellen en zo voort... Hij moest zich schamen... om al wat hij deed en naliet te doen.
Ik zal spreken, op al mijn manieren... met woorden en beelden tot ook dit erge, zeer erge trauma verwerkt zal zijn, dat het ophoudt al die messen die in mijn rug en de kern van mijn wezen worden geplant...Ik ben een mens... en ik mag bestaan... en spreken... en voelen... pijn hebben, verdriet maar ook twijfelen aan zaken die niet koosjer voelen... ik heb het recht om behandeld te worden als mens... ik heb het recht om me te verzetten bij onrecht... en als me de mond gesnoerd wordt op een intelligente, daardoor nog naargeestiger manier... Alleen jammer dat mijn verstand nog prima werkt...! Dat de vorige psychiater niet in staat was een fout simpelweg toe te geven... zonder !!!! mij aan te vallen... dat is niet mijn schuld, dat is iets waar hij zichzelf moet over buigen... Daardoor is al wat er volgde mis gegaan... Ik had respect voor hem... tot toen... niét doordat hij die fout maakte maar doordat hij ze lafhartig op mij trachtte te gooien en erna me onbewust (hopelijk niet bewust) bleef straffen door me vanaf toen als niet-mens te behandelen? Door me te straffen door zijn desinteresse, zijn niet reageren? Voelde hij zich in zijn egootje geraakt doordat hij zich op een miskleun betrapt voelde? Dat ik daar de schuld ook nog van kreeg en hij me werkelijk te wantrouwig noemde... hoe noemt hij het dan dat degene die door hem werd ingelicht over wat ik hem vertelde en die het me geschokt vertelde? Ook té wantrouwig????
Dus hoe gemakkelijk en laf wat hij deed... het maar aan mijn zogenaamd 'ziekelijk wantrouwen' toe schrijven...! Hij liet in zijn kaarten kijken op heel wat manieren die dag en verschillende keren het jaar dat volgde.
De ironie wil dat degene van mijn gezin die ook bij hem in therapie ging, al veel eerder bedenkingen had wat zijn 'therapie' betrof maar zo erg op mij vertrouwde dat ze meende dat het zo hoorde... Ze moest aub elders gaan praten over die therapie, over die psychiater omdat ze zijn stupide reacties vaak niet aankon...
Wat ik daarna allemaal vernam... vond ik nog erger... zij ging achteruit in plaats van vooruit... net als ik.... Gelukkig heeft zij er geen trauma aan overgehouden, althans niet zo'n ernstig als ik... omdat zij niet verworpen werd, vergooid door hem... Zij heeft hem vergooid, net zo gedumpt als hij met mij deed. Ze wilde niet eens luisteren naar mijn raad dat niet te doen en tenminste een gesprek erover te hebben...
In feite is dit alles een geluk bij een ongeluk geweest. Ik durf er niet eens aan denken wat er van ons zou geworden zijn als we bij zulke psychiater die niet eens in staat is eerlijk te zijn tegenover zichzelf, zouden gebleven zijn. Dat had misgelopen... voor ons beiden... en het scheelde niet veel...
Het was goed dat ik gisteren eindelijk de moed vond om door de hele hetze heen te gaan... tot dan toe kon ik dat slechts voor kleine deeltjes... vandaag ga ik er verder mee door... De schok was na 27 september 2011 te groot... bleef lang te groot... Ergens ben ik beginnen praten... en nu hou ik niet meer op... bij mijn nieuwe psychiater waar het wél veilig voelt, waar wel interesse is en onmiskenbaar aandachtig geluisterd wordt...! Waar ik werkelijke hulp voel en niet slechts in woorden... (de woorden van de vorige psychiater bleken slechts loze woorden... dat is gebleken uit zijn afhandeling die in zovele fragmenten zijn eerdere woorden én verslagen volledig tegensprak!!!!!!!!)
Ik weet ook dat sommige mensen zeer vreemd reageren als ze zich betrapt weten. Zo ook de vorige psychiater. Het is niet mijn schuld dat zij menen dat, omdat ik een stoornis heb of depressief ben, ik niet meer kan waarnemen. Dat ik me evenmin in de luren laat leggen door ze in hun poging hun handjes in onschuld te wassen... hoe intelligent ze het ook aan boord proberen te leggen... mijn verstand is nog nooit mee depressief geweest... en evenmin blijft het troebel in mijn geest na de aanvankelijk enorme schok die ze door zulk onmenselijke vergooiing teweegbrachten. Dat brein blijft op volle toeren werken... soms met enige vertraging.
Kunnen vertrouwen op je psychiater is belangrijk. Ik vertrouwde hem, heb daar jaren over gedaan... na traumatische ervaring in het verleden. Hij heeft dat vertrouwen beschaamd, héél, héél erg. Ik hoop dat hij zich dat ooit realiseert...
Alle dagen is het er, ik weet niet waarom, waardoor of waar vandaan. Het gissen en gokken ben ik moe, vind het ook erg zinloos geworden. Was het al die tijd verdoofd? Of komt het door wat gebeurde bijna een jaar geleden? Ik weet niets meer. Alleen dat het me naar beneden sleurt, me nog meer uitput en moedelozer maakt. Het belet me te leven net als de verdoofde toestand dat doet. Is het totaal verdoofd door het leven gaan of dit? Moet een mens ook hier kiezen tussen de twee kwaden? Zelfs daar vind ik de moed en de zin niet meer toe. Zal er proberen over te praten met mijn psychiater. 
Braakneigingen toen ik eensklaps besefte dat de vorige psychiater me dumpte per mail en een reeks 'voorwaarden' stelde... 
Moest naar buiten om een administratieve verplichting. Voel me nu nog slechter dan toen ik vertrok. Niet omdat er iets gebeurd is of er onvriendelijkheid of zo was. Niets van dat alles. Voelde me gewoon zo donker als de hel ondanks de zonneschijn. Ondanks dat mensen lachten naar me. Het deed gewoon nog méér pijn. Dat bedoelde ik dus met 'dat leven pijn doet'... want lachen en groeten naar mensen is leven, in het zonnetje stappen is leven... slapen en ontwaken, is leven, door de dag stappen, is leven... en dat alles doet pijn. 
Al deze zaken passeerden vandaag de revue. Ik ben bekaf. Na dit blogje plof ik in de zetel en kom er niet meer uit tot het bedtijd is.
Doodmoe... want ik kreeg het vanmorgen in mijn hoofd dat ik dingen wilde verplaatsen. Die dingen zijn ultrazware meubelen... Ook een wasmachine aan het werk gezet wat erna aan de draad hangen van wasgoed vereist.
)
In bepaalde 'gevaarlijke' perioden... schijn ik slechts klassieke muziek aan te kunnen. De enige die me niet nog méér overstuur maakt. De enige die onschadelijk, ongevaarlijk, rustgevend is. Al voel ik ook daar zaken bij... want de mensen die deze muziek schreven... schreven dat eveneens vanuit een bepaald gevoel... en voor bepaalde gevoelens ben ik meer dan gevoelig. Ik voel dus veel. Toch is klassieke muziek meestal veel minder schadelijk dan andere muziek. Verklaring? Ik kan ze niet geven. Misschien is ze iets minder indringend of werkt ze helend?
Ik hoef na die vorige studies ook niets meer te bewijzen, dat scheelt. Ook wat een vriendin me zei bij ons afspraakje eerder deze vakantie... maakt dat ik dat voel... dat ik niets meer hoef te bewijzen... en wat ik doe voor mezelf mag en kan doen.
, het vallen van de bladeren maakt me helemaal gek. 
Zo voelde het, of ik de hele vorige week kwijt was, ik weet niet eens waardoor. Ik werd ermee geconfronteerd toen ik niet één maar meerdere keren rotsvast overtuigd een verkeerde datum opgaf bij het overschrijven en helemaal verbaasd constateerde dat dit geweigerd werd. Tijdens de therapie vertelde ik het.
Alles is heftig, dat wat ik voel... en niet voel... dat wat door mijn hoofd gaat en wat ik zie, voel, waarneem. Dat wat ik niet langer begrijp en dat wat scherp begrepen wordt. Het is een beetje van het goede teveel.
