Mijn naam is Loreanne, afgekort 'Lore'. Die naam verschijnt onder mijn blogjes. Mijn bedoeling is mijn belevingen trachten te uiten. Als psychische zieke word je immers vaker de mond gesnoerd dan als de fysisch zieke mens. Loreanne
LEVEN MET EEN BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, Josephine Giesen-Bloo
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, een praktische gids voor behandeling, Roy Krawitz, Christine Watson
GROOTSE PATIENTEN, KLEINE THERAPEUTEN. Narcisme en Psychotherapie, Mark Kinet, Luc Moyson
ROSALIE NIEMAND, Elisabeth Marain
HET MOET ERUIT, Marie Cardinal
ONTSPOORD, Ria van de Ven
DE UREN, Michael Cunningham
BORDERLINE STOORNIS. Crises in hechten en onthechten, E. Van Meekeren
BORDERLINE HULPBOEK. Zelf leren omgaan met, Jaap Spaans en E.Van Meekeren
WAT BORDERLINE MET JE DOET, Arthur Hegger
BOEKEN
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS. Handleiding voor training en therapie', M.Linehan
VER HEEN, P.C. Kuiper
MORGEN BEN IK EEN LEEUW. Hoe ik mijn schizofrenie overwon.', Arnhild Lauveng
DE STILTE VOORBIJ. Mijn weg terug.', Nancy Venable Raine
ALS LIEFDE IS PIJN DOET EN JE WEET NIET WAAROM, Dr.Susan Forward en Joan Torres
DILEMMA'S IN DE PSYCHIATRISCHE PRAKTIJK, Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf.
De lijst boeken die ik vermeldde, gaan uiteraard niet allemaal over borderline persoonlijkheidsstoornis. Het zijn boeken die me om één of andere reden steun boden al was het door de (h)erkenning van bepaalde gevoelens, gedachten, bedenkingen. Er zijn boeken bij die me een beter inzicht gaven in wat tijdens mijn huwelijk speelde ('Als liefde pijn doet en je weet niet waarom') of over het verworpen worden door die je lief zijn. ('Ontspoord')
Niets van deze teksten mag zonder toestemming van de auteur gebruikt worden.
over depressie en persoonlijkheidsstoornis
30-09-2012
voelen
Het gevoel een zombie te zijn neemt stilaan af. Wat ik voel, is niet zo leuk maar dat was het in de zombie-tijd evenmin...! Ik vind dat persoonlijk nog erger, dat gevoel niet meer te zijn wie je bent. Je voelt niet wat je voordien voelde maar dat gevoel van zombie van jou totaal vreemd wezen gaf niet minder suïcidepijn. Nu weet ik tenminste dat ik het ben, ik herken me opnieuw voor steeds grotere delen al is het een brok pijn, verdriet, angst... Als die hele klerezooi verdoofd wordt kàn je er niets mee en blijft het in je systeem... en als het dàn opduikt... ga je helemaal stuk van binnen. Als je zoals nu, opnieuw voelt wat je voelt... is er tenminste nog hoop op heling... want dan kan je erover praten... kan je het delen met je psychiater en elders waar het te vertrouwen is... dan is er kans op heling... of toch mogelijk een mildering van de pijn. Ik droom ook vreemd... al drie keer gutst het bloed uit me in mijn dromen wat zeer vreemd is... want in real life doet het dat al tijden niet meer. Ook vreemd in mijn dromen is dat verleden en heden erin samenkomen. Zo kan ik in mijn geboortehuis met een mens uit het heden praten... en mengen zich ook alle episodes van mijn leven in één gebeurtenis. Zeer vreemd allemaal... zo droomde ik nog nooit. Ik zie dat als een teken dat zaken uit het verre verleden verwerkt worden of toch kunnen worden.
Verder zullen de indrukken wellicht niet afnemen de komende dagen, weken, maanden... ik moet zorgen voor voldoende rust om niet in te storten. Ik ben er voor mensen... want ik ben weer mezelf... maar de prijs die ik daarvoor betaal, ken ik ook... héél veel pijn door het meevoelen, heel veel pijn door het verdriet en het leed van die anderen bijna lijfelijk te ervaren.
Ik ga ook deze in die zin aan indrukken overvloedige dag nu proberen zo rustig mogelijk door te komen.
indrukken bij de vleet meevoelend met al dat leed dolgedraaid als een tol mijn hoofd zit boordevol ik ben er niet en toch weer wel wat doen mensen mekaar veel pijn veroorzaken verdriet, smart, psychisch gezwel onachtzaam, kil, hard, egoïstisch, arrogant waar is hun hart en hun verstand? is het zo moeilijk voor mekaar toch een minimum menselijk te zijn?
Zandstormen woeden op welke manier kan je jezelf nog behoeden...? Grote druppels in de goot overstromen zaaien dood. Schreeuwen, huilen, roepen geluidloos en verstomd Gevoelens achter grendel de mond gesnoerd, op slot onverschillig geworden voor het leven en het lot...? Of verdoofde ontreddering 't moedig tot vertwijfeld streven....?
Zo... de tijd is rijp om nu ook deze blog aan een grondige remake bloot te stellen... Ik wis ze niet... maar ga ze nuchter te lijf... In die zin krijg je inderdaad twee blogjes voor de haha prijs van één. Hier komt de herschreven blog. Als ik kon schreeuwen, ik schreeuwde. Maar ik ben een zombie en dus doe ik niets. Ben zo uitgeput dat ik niet meer weet dat ik me nog op de aardbol bevind. Heb hier de hele woonkamer verbouwd... alles versjouwd... voelde me niet lekker maar het kon me niet schelen. Vandaag een jaar geleden heeft een afgestudeerde flater van een psychiater een patiënte van hem gedumpt. Mij dus. Per mail aub! Zelfs mijn huisarts die sterk kan relativeren vond dit hallucinant...!!!!!!!!!
Neen... die man heeft geen enkele reden om in zijn vuistje te lachen. Ik ben misschien zijn eerste trauma maar zoals ik weet, kan je van je trauma's leren... Denken dat je er comfortabel afkomt, is er niet bij... zelden... voor geen enkel wezen dat onder een trauma te lijden heeft of had.
Ik ben veranderd... trede bij trede. Met me sollen gaat de sollers niet meer zo goed af. Heb de goedgelovigheid en het grote vertrouwen in die dat misbruiken voorgoed afgezworen. Een immense nuchterheid doorklieft iedere schijn en maskerade.
Er zijn véél soorten misbruik... hij beoefende er één van... en wél een zeer ernstig. Misbruik van vertrouwen en loyaliteit. Ach waarom worden zovele goede gezegdes van vroegere tijden niet meer in gedachten genomen? Bezint eer je begint bijvoorbeeld.
En wees geen klein kind maar een wijs, eerlijk, verstandig, menselijk mens.
afbeelding= mijn vorige psychiater...!!!!! Ik voel me vandaag op een heleboel fronten niet zo best. Vermoeidheid wellicht van de afgelopen dagen. Ergens ook een verkoudheid opgelopen of iets anders onder de leden want ondanks een kamertemperatuur van 21 graden had ik zowel gisteren als vandaag kou. Zelfs dat wat me alle dagen rust geeft, daar kon ik vandaag niet eens aan denken of ik voelde me gelijk nog slechter. Ik ben uiteindelijk opgehouden me te verzetten tegen de teneerdrukkende uitputting en k' nam enkele tijdschriften van Knack waarin ik wat bladerde en las wat me kon boeien. Het enige wat me echt boeide was het kruiswoordraadsel oplossen en meedoen aan de wedstrijd wat ik alleen doe als de prijs me interesseert. Heb daarna toch weer een klus op me genomen die misschien toch te zwaar was maar ik ben het tegenwoordig zo beu te wachten op alle beloftes van die zogenaamd die karwei voor mij zullen opknappen dat ik steeds meer karweien zelf opknap. Ik word namelijk ook depressief van daar allemaal te blijven tegen moeten aanstaren. Het vergde echter zo'n krachtinspanningen die ik na de afgelopen dagen niet meer zo blijk te kunnen waarmaken dat ik misselijk werd, en zowaar ook nog draainissen kreeg, het zweet gutste langs mijn rug en erna voelde ik me, hoe kan het ook anders, nog ellendiger. Ik ben ook abnormaal kortademig. Rusten moet ik... rusten. En dat zal nu toch wel beter lukken zeker? Nu ik deze klus toch al voor een groot deel klaarde? Ik ben moe en down en niets kan me nog veel schelen. Ik dacht aan die ik verloor, die me niet meer moeten is beter geformuleerd. Ik kan mezelf en anderen wijsmaken wat ik wil maar het leven veranderde erdoor en helemaal en bijzonder drastisch, toen ook de vorige psychiater die ik heel heel moeizaam mijn vertrouwen schonk me dumpte als slachtafval. Het hoeft voor mij sindsdien niet meer. Ik zal me proberen die momenten te herinneren dat anderen me nodig hebben. Het is soms erg moeilijk er ook om te geven. Toch zet ik me ervoor in. Ik prent in mijn hoofd dat ik het ze niet kan aandoen. Morgen is het een jaar geleden dat het kikkervisje me dumpte per mail. In feite is het een sukkel waar je medelijden mee moet hebben. En gek genoeg heb ik dat ook. Hij is zo doorzichtig als goedkope plastic.
Te rusteloos om te rusten. Te moe om al veel uit te voeren. Toch heb ik al enkele klusjes geklaard en dus blaas ik nu effe uit hier. Vandaag een meer dan vreemde dag om allerlei redenen. De gevoelloosheid viert hoogtij. Prima. Het is wellicht niet zomaar dat ik amper nog wat kan voelen het grootste deel van de tijd. In feite weet ik momenteel met mezelf geen huis te houden, wil alles doen en kan bijna niets zonder tien keer terug te moeten lopen omdat ik vergat wat ik kwam halen, kwam doen, wilde nemen enz... Zo geraak ik uiteraard nog erger uitgeput omdat ik alle trappen die ik hier maar kan lopen wel tien keer heb gelopen ook. De afbeelding... tja in zulke bui voel ik me momenteel.
Het gaat weer, de zaken zijn weer wat draaglijker. Ik ben zo moe dat ik niet meer weet dat ik besta... maar dàt kan me hoegenaamd geen lorrie en lappie schelen... wél dat de zaken weer draaglijker werden. Ik neem teveel hooi op mijn vork. Morgen rusten in de hooimijt. (om in de sfeer te blijven woehaha)... want ik geloof niet dat het weer is om daar in een hooimijt rust te nemen. Ik kwam vandaag op mijn wandeling een bizar voorval tegen... Een vrouw was kwaad op de blaadjes op haar oprit... en boos uitte ze haar ongenoegen over het feit dat ze al-weer op haar oprit lagen en zij ze moest wegvegen. Ik had geen zin om er op in te gaan... ik had wellicht gezegd dat het de 'natuur' was... die we als aardbewoners eerder dankbaar dan slecht genegen zouden moeten zijn. Ik had geen zin in boze mensen... want ik was met een zonneschijntje op stap. Al die zeurpieten ook over zulke natuurlijke zaken als blaadjes die in de herfst aub van de bomen waaien. Gaan ze straks verdomme ook de bomen om die reden omhakken? Of de blaadjes vastlijmen? Gekken... je vindt ze heus niet vooràl in psychiatrische instellingen hoor.
Ach waar maakte ik me druk om... Dergelijke creaturen zijn het niet waard om je druk over te maken. We hebben de wisser genomen en hebben gewist, de hele tekst die ik schreef. Hoe mensen zich gedragen, zou je niet mogen raken want ach het zegt zoveel van ze zelf. Vandaag begin ik de dag heel vroeg zoals je ziet. En niet zo goed eveneens. Maar dat ik aan het wissen ben gegaan, is zeker verstandig. Met mijn verstand op nul begin ik deze dag.
Moe. En geen deugddoende vermoeidheid. Ontgoocheld, teleurgesteld, leeg. Wil er niet over vertellen maar het alleen maar vergeten. Hield geen mooie momenten bij omdat die overspoeld werden door zaken en gevoelens die deze mooie momenten uitwisten. Ik wil vandaag vergeten... ik vond het niet zo fijn... misschien omdat het allemaal zo holderdebolder moest gaan en de indrukken elkaar te snel opvolgden. Ik kon niet rustig be-leven maar werd van hier naar daar gekatapulteerd. Daardoor voel ik me niet 'aanwezig geweest', 'niet bestaan'. Ik heb ook niet het gevoel dat ik als mens behandeld werd maar als eerder iets ter verhoging van anderen hun comfort en niet meer dan dat. Dat heeft me geen goed gedaan. Ik wil dit niet meer. Ik geloof verder dat ik niet de enige ben geweest die zich als een draaitol heeft gevoeld waar ze met de zweep opsloegen... Jammer, heel erg jammer allemaal. Een illusie armer... die illusie dat het in die zin nooit meer mis zou kunnen gaan. Wel dus.... Het is aan mij om volgende keer grenzen aan te geven want anderen voelen dit misschien niet zo aan. Ik wil niet geleefd worden of het leven aan mij voorbij laten gaan op die manier... ik wil genieten van zulke momenten en vooral dat anderen er net zo van kunnen genieten. Dat is onmogelijk als ze op die manier over het leven rollen en niet meer zien wat rond ze gebeurt. Het is jammer dat het zo 'n dag moest zijn. Ik wil het vergeten, nu. 'k Ga rusten.
Een beetje verdwaasd ben ik, maar 'k ga zo aan de slag. Opnieuw de eeuwige ellende bij het ontwaken... Ik zet mijn verstand op nul en volg mijn ritme, werk af wat ik vandaag zeker moet volbrengen en verder zien we wel. Straks zal het beter gaan omdat er toch weer iets op het programma staat, ik opnieuw meekan met iemand. Ook de rest van de namiddag zal in die zin wel goed verlopen, vermoed ik. Ik ga aan de slag dat ik ook deze dag goed door kan komen want eerlijk... ik ben nog moe van gisteren. Vandaar het belang toch nog rust te nemen voor het niet meer kan. Ik voel me ook niet zo goed en dat is weer dat andere niet nader te omschrijven gevoel, een vrij groot onbehagen en je absoluut niet goed voelen zonder dat je er de vinger op kan leggen wàt dat veroorzaakt ... Straks zal het wel wegebben. Hoop ik.
Een wonder... zo voelt het voor mij... ik heb iets gevoeld vandaag... namelijk 'héél véél geluk'... en ik voel me nog steeds gelukkig.. en dàt is pas een wonder.! Onverwacht berichtje... en ik moest al niet meer bang zijn dat ik mezelf zou forceren want een leuk uitje met die me zo lief zijn stond eraan te komen.... Mijn geluk kon toen al niet op... maar nog gelukkiger voelde ik me toen ik opnieuw iets kon delen van mijn leven, zienswijze, gevoel, bekommernissen met dat kleine lieve meisje en haar mam... en haar zus... Ik voel me niet meer alleen... Er kwamen waar wij waren ook heel wat mensen naar me toe die zo blij waren me nog eens te zien... dat deed zoveel deugd. Ik was vergeten... dat ik bij een pak mensen altijd zeer geliefd was en blijkbaar nog altijd ben. Mijn gulle lach, mijn meevoelen en aanvoelen... mijn liefde voor anderen. Ik zou kunnen huilen van geluk en van geraakt te zijn door alles wat mij vandaag in de armen viel... en mijn hart verwarmde en intens raakte. Dank je allemaal... daarvoor. Ook hier voor de vriendschap van mensen op blog... Vaak schrijven ze dat ze me zouden willen helpen als ze dat konden... maar ik wil zeggen dàt ze me al zo erg helpen... door hun begripvolle, steunende, lieve reacties... Daarom ben ik ook teruggekomen hier... omdat ik hier aanvaard voel... en ook voel dat mijn hart uitgaat naar jullie... Dat wou ik jullie vandaag vertellen nu mijn hart heel erg open voelt... en dat is lang geleden. liefs van mij
Ja, ik ben goed bezig... over grenzen te gaan. Mijn rug en nek doen pijn. Goed hoor dat ik een deel van mijn woonkamer plots grondig meende te moeten schoonmaken en nog wel in een hyperkinetische haas-tempo... Natuurlijk droop het zweet over mijn hals, rug en dan met open raam, zeer verstandig... ... voor de spieren... Soms wil ik mijn verstand niet gebruiken. Ik wilde nog verder doen maar 't ging stilaan mis. Dus besloot ik toch enigzins ongerust hier even te vertellen, zo kan ik rusteloze driftkikker toch even uitblazen. Want tjonge, ik ben allesbehalve rustig... het is alsof ik alle jaren van stilzitten in één uur wil inhalen. En het ging net zo goed in dat rustige tempo dat ik aanhield en me beperkend tot niet te lange opruim-en-poetssessies. Tot vandaag. Plots kreeg ik een elektrische schok, zo voelde het toch en moest ik als een over zijn toeren lopende motor allerlei doen. Pfff. Ben nog niet gekalmeerd, wil meteen terug aan de slag. Wil allerlei verplaatsen. En dan nog in mijn eentje... niet al te lichte zaken een etage lager verzeulen. Als ik maar genoeg zelfbeheersing heb om dàt te laten. Je hoort het wellicht al... 't gaat me moeilijk vallen maar dan helpt het wel om even aan de gevolgen te denken als mijn rug weer 'kraààààk' doet... En dat zit er al weken in... Het enige wat ik kan bedenken, is ervoor zorgen dat er iets minder zwaar voor in de plaats kan gevonden worden... zodat ik niet in de verleiding kom toch te gaan verhuizen...
Ik val in herhaling.. maar het is dan ook herhaling van het zijnde...
Ontzettend moe. Na de sessie, 'k voelde mij vrij goed erna, daarom toch nog een stapje verder gezet in de wereld. Dat is lang geleden. Maar nu ben ik zo moe dat ik niet meer weet dat ik besta. Omdat dàt gevoel niet werkelijk onbekend is, kan het me ook geen jota schelen. Verder schijn ik niet meer in de mogelijkheid te verkeren nog enig gevoel of gedachte te verwoorden dan alleen dat vreemd genoeg héél veel mensen naar me lachten. Ik voelde dat oude gevoel weer dat ik een rust uitstraal naar mensen toe. In zekere zin was dat ook zo, denk ik, want ik nam voor ik naar de sessie vertrok nog een vrij warme douche en waste ook mijn haardos wat me meestal zo kalm als een lammetje maakt. Ook na de sessie voelde ik me 'vredig'. Toch was er op weg naar de sessie nog een voorval dat me onderuit sloeg. Een vrouw vertelde haar verhaal maar het ontaardde... ze luisterde zelf niet eens toen ik haar herhaaldelijk liet weten dat ik een autobus moest halen. Ze gebruikte woorden die ik hier niet eens wil schrijven... ik geloof dat ik haar volgende keer ga ontlopen... want dààr ben ik niet tegen bestand... en ik weet niet of ik het ooit wel zal zijn. Ik ben eigenlijk geschrokken van haar woorden en het blijven doorgaan ook al liet ik weten dat ik moest gaan. De therapie is voor mij heel belangrijk nu... en ik hoef het niemand te vertellen... zeker de betreffende vrouw niet. Het leven en de mensen erin schokken me soms... zoals deze vrouw vandaag... al leef ik heel erg met haar mee, met wat ze me vertelde... maar ik wil niet meer opgeslorpt worden door mensen. Ik kan dat niet meer dragen. Daarom ben ik liever thuis, veilig ver weg van mensen. Ik ben moe, zo moe. Bezoekjes toch maar weer uitstellen tot morgen.
Ik ben weg... heel heel ver weg. Comfortabel. Verdovend rustig. Verduiveld draaglijk. Veel klusjes geklaard. Overal wat. Zo blijft het boeiend. En hou ik vol. Achter het scherm rust ik uit want op de sofa rusten kan ik niet meer... te onrustig. Rust verscheurt mij. Ik moét bezig blijven, zelfs als ik rust. Als ik kon schreeuwen, ik schreeuwde het uit. Als ik dood mocht gaan, ik ging dood. Als ik kon zweven naar de wolken, ik deed het. Ik ben niet meer die Lore die ik kende. Welke Lore ik dan wel ben? Als jij het weet, je mag het me proberen vertellen. Diepe zucht. Het is goed, het is OK... dat ik het huis aanpak, stukje voor stukje. Het geeft rust... Waar ik de zooi in mijn leven niet schijn te kunnen verwerken, nu nog niet, hopelijk ooit, kan ik die wel aanpakken hier in ons woonhok. en ook in tuin. Maar deze week niet de tuin, het is het één of het ander. Ik ben moe. Bezoekjes brengen en dan stop brein, stop besef, stop alles. Morgenochtend ontwaak ik toch opnieuw met de onnoemelijke psychische ellende die me in flinterdunne schijfjes hakt. Dus wat zou ik waar dan ook om malen? Morgen bezoek ik ook mijn nieuwe (woeha al bijna een jaar), goede psychiater... maar wat een ironie dat ik hoe langer mijn leven duurt, hoe meer problemen ik ondervonden heb met 'hulpverleners'... tjonge, 't is om je een 'psychische' breuk te lachen.... behalve met deze en die een vriendin werd en ook een maatschappelijk werker.
Op het einde van de rit trof ik een goede psychiater, mijn huidige dus,... en ook die andere die een vriendin werd dus die ik ergens 1988 raadpleegde tot 1991... en die ene maatschappelijke werker die twijfelde of hij met zijn opleiding mij wel voldoende kon helpen... Ja... hij hielp me méér dan die hier niet vernoemd zijn omdat hij zijn eigen in gebreke blijven zelf naar voren bracht. Die man vedient een medaille... een nederige...! Hij maakte dat ik het vertrouwen in hulpverlening niet verloor nadat ik misbruikt werd...!!!! Die maatschappelijk werker liep niet naast zijn schoenen van pretentie en meende zich evenmin een oppergod of goeroe zoals degene die mijn leven verbrandde of die twee anderen die hun poten niet konden thuishouden en meenden dat dit absoluut therapeutisch was ... (voor hun eigen behoeften zeker... stinkdieren verdomme ) De ene werkte in een 'centrum voor geestelijke gezondheid' als 'psycholoog' (asjemenou)-en is sinds zijn 'veroordeling' op zichzelf begonnen... de andere werkte in een centrum voor leerlingenbegeleiding maar is 'gelukkig' op pensioen sinds enkele jaren. De boekverbrander... tja die man... kan me gestolen worden. Die man bedoelde het goed totdat de dwaas doorkreeg dat zijn methode het erger maakte en hij verkoos zijn handjes in onschuld te wassen en op de vlucht te slaan, daarbij mijn geschreven leven in de 'as' te leggen... in plaats van zijn eigen 'principe' dat er nog 'grijs was tussen wit en zwart' toe te passen... en even te bevragen OF HIJ ME WEL GOED BEGREPEN HAD.... Godvervloekte idioten. Dat studeert af voor 'psycholoog' en blijft 'psyche-holoog' en kan toch met die titel mensen 'om zeep helpen'. Géén schadevergoeding gezien voor al die 'MISKLEUNEN'...! Hulpvragers... weze gewaarschuwd... er zitten ook 'kakkerlakken' en 'hyena's ' in de hulpverlening, 'bloedzuigers' en 'manipulators van het àllerérgste soort'...!!!!!!!!!!!! Volg jullie gevoel bij twijfel of manipulatief gedrag van die psychologen/psychiaters (alias psychopathen).... en gééf zeker geen gevolg aan hun zelfzekere gruwel-stellingen...! Ze dienen slechts hun eigen belang...!
En dan die puber van een voorlaatste psychiater die zo bang van me was... dat hij me niet anders dan durfde te dumpen per mail??????? Bang omdat het kleintje dat hij in wezen bleef, 'betrapt' was door zijn 'mammie'???? (waarom viel hij me anders voortdurend lastig met zijn onooglijke probleempkes?) Dat is nog de grootste sukkel van allemaal... wat een godverdomde lafbek... en ik vertrouwde hem nog wel... ik gaf hem mijn vertrouwen dat VOOR hem al ZOOOO zwaar op de proef gesteld werd...!!!!!!!!! en toen hij... zich betrapt voélde... want mogelijk wàs hij er heus mee bezig... met me te verdoven om zichzelf een comfortabel inkomen te verschaffen zonder zich al te erg uit te sloven... en voelde hij zich o zo betrapt... door een vrouwmens waarvan hij de slimme slimmerik niet vermoed had dàt ze 'therapie' wou en geen 'sus me in slaap-sessie'. SUKKEL GODVERDOMME... Hij dacht net als nog een ander niet bijster wijs soort van de mensheid dat mensen met bps geen 'verstand' bezitten.... Ik vertrouwde je huppelende eekhoorn... ik gaf je ondanks wat ik meemaakte met vorige hulpverleners mijn vertrouwen... besef je wel klungel wàt je dééd??? Néén... wel ik hoop dàt je dat ooit doet en me jouw wélgeméénde excuses alsnog aanbiedt...! Heb je dààr het lef voor?? Sukkel. Jij Jan Klaassen maakte dàt wat al zo erg was ondrààglijk nog ondraaglijker werd en helemaal erg...= je verknoeide, saboteerde maanden therapie bij wél een goede psychiater... door jouw onbetrouwbaarheid... door wàt je deed... je ondermijnde mijn vertrouwen in hulpverleners... Brand in de hel..... Ach neen... ik ben toegeeflijk... béséf wàt jé dééd... en maak mij jouw verontschuldigingen over... en dàn vind ik misschien vrede...! Ben ik een ziekelijk 'borderline persoonlijkheidsspatiënte'? Néén...! Jij was een psychiater die zijn boekje méér dan te buiten ging.!!!!!!!!!! en ziekelijk in zijn natrappelende geschonden egootje van niemandal.
Ik let er bij iedere wandeling met mijn hondje zeer nauwkeur!g op geen naaktslak te vermorzelen... Met jou doe ik dat ook. Verdien je het? Ieder mens én dier verdient het om behandeld te worden als 'lévend wezen'... ik dus OOK en dàt waarde J.D. dééd jij NIET !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Jij vermorzelde mij om slechts jouw EGOOTJE te redden... Dat je niet eens beseft dat je jouw egootje voorgoed hebt verknoeid. Je bent zo dom... onverdraaglijk dom. Door verwaandheid.. Door arrogantie. Door zelfgenoegzaamheid. Hoed je ervoor om géén narcist te worden. Jouw titel beschermt je daar heus niet tegen...! Ik wéét wel beter... je liet in jouw kaarten kijken... het waren er beste kikkervis géén al te fraaie.!
Ach, wat kan ik vertellen? Het is steeds hetzelfde. Het ontwaken en die vreemde, hevige, ondefinieerbare pijn, de vraag of je dat blijft verdragen, wil blijven verdragen. En dan sta je op omdat je brein je stuurt dat te doen zodat het draaglijker wordt. Je drinkt koppen koffie en doet allerlei in keuken en woonkamer en je zet enkele stappen in de frisse ochtendlucht. Dan probeer je het van je af te schrijven terwijl je voelt hoe dof je ogen zijn en leeg je blik, de pijn die zeurt en knaagt in je lijf. Je haalt je schouders op, niet heus maar innerlijk terwijl je voelt hoe moe je het allemaal bent. Een gelatenheid, onverschillige conclusies dat je er je beter kan bij neerleggen. Je treurt zelfs niet meer om de verloren levensvreugde, zoveel laat je Syberisch dus volslagen koud. Zelfs dàt het je koud laat, laat je koud. Je bent op de goede weg (sarcastisch)...
Ik heb vandaag opnieuw een lijstje gemaakt met zaken die ik kan doen. Geen overbodige luxe, me dunkt.
Weet momenteel niet meer goed hoe ik het heb. Zo graag wilde ik met het dekbed over me heen de hele dag op mijn slaapkamer blijven, veilig op afstand voor het leven en de mensen. Het lukt niet, dat verwoestende gevoel in me noopt me uit bed. Ik ben nu al enkele uren wakker maar kwam niet toe aan een blogje schrijven tot nu. Ik maak me nog enkele koppen sterke koffie in de hoop dat het verdwaasde dan toch enigzins afneemt. De wereld en vooral de mensen die in deze wereld leven maken het duistere nog zwarter. Ik begrijp niet hoe de mensheid mekaar zoveel kwaad kan berokkenen, waarom mensen respectloos omgaan met mekaar. Waarom ze moorden en beledigen, verkrachten, misbruiken, tiranniseren, mishandelen, vernederen, manipuleren, kleineren, geweld gebruiken in plaats van de dialoog. Waarom moet er wrok zijn en wraak. Bizar hoe de mens desondanks zich meent te moeten onderscheiden van de dierenwereld. Soms lijken roofdieren minder angstaanjagend dan mensen... van ze weet je tenminste wat ze al dan niet doen om zich in leven te houden of hun territorium af te bakenen uit diezelfde levensnoodzaak. Van een hoop mensen weet je dat niet. Hun ego of de afwezigheid wat mensen zou moeten onderscheiden van de diersoort, wreedheid, bloeddorstigheid, egoïsme, eigendunk, sadisme, maakt ze niet tot roofdieren maar monsters. Bakenen ze hun territorium af om zichzelf in leven te houden? Je vraagt je af waarom ze doen wat ze doen of nalaten te doen wat ze menselijkerwijze behoren te doen... Ik geloof niet dat roofdieren bewust beledigen of bezig zijn met wraakacties. Ik weet niets meer.
Ben erg, heel erg moe... wellicht ook door de koude douche op het einde van de dag. Onvriendelijkheid of zaken die me wegduwen of dat gevoel geven zijn funest na een zware, vermoeiende dag. Ik ging down huiswaarts. Heel erg down. Probeerde mijn schouder erbij op te halen... maar 't lukte niet. Ik begrijp het wel en toch ook weer niet. Dan denk ik weer aan mijn eigen leven... wat lopen mensen te mopperen over zo'n mankement als ze minstens twee mensen in hun buurt hebben die ze kunnen helpen. Ik had jaren niemand, geen vader, broer, oom... geen kat hielp me... Ik stond er alleen voor. Niet meer aan denken... je bent thuis en kan zo gaan rusten... Ontgoocheld in het einde van toch wel een fijne dag al is het tegelijk ook heel vermoeiend. Klokje rond en dat klokje begint al om 4.45u.... Kan je wel indenken hoe moe ik ben. Dan kan je niet veel meer hebben... zeker niet wat ik kreeg. Goed, ik probeer het te vergeten. Ze moeten me ook niet proberen bereiken op mijn gsm, ik liet die op mijn slaapkamer liggen en ben te moe om hem te gaan halen. Te moe ook om lange epistels te schrijven via sms... Als ze wat willen weten... want voor enige info hadden ze geen oren... dan moeten ze het maar met mijn vaste lijn doen. Ze hebben er geen begrip voor, of weinig vaak dat lange epistels via sms voor mij na zo'n dag écht te veel van het goede zijn. Bah... morgen trek ik tijd uit voor mezelf... en doe nog eens iets dat ik leuk vind in mijn uppie... want hoef even geen mensen meer om me heen. Ik zal wellicht morgen nog moe zijn maar 't kan me even niet meer verdommen.
Gedurende een maand zijn er in mijn leven nog meer zware zorgen bijgekomen. Ik kan nog oneindig veel meer verliezen dàn ik al verloor. Ik kan er hier helaas niets over vertellen. Als ik er privé over vertel, weet ik niet eens of de mensen die ik het vertel beseffen wat het voor me betekent. Gezien de soms nietszeggende reacties. Uitgezonderd die enkele vriendin die me laat weten dat ze me kent. Door haar begrip knok ik verder... ook voor degene die me lief zijn en die me laten voelen dat ze me (nog) niet kunnen missen. Degene die niet beseffen wat ik doormaak... het kan me bitter weinig nog schelen... Ondertussen ken ik mijn vrienden en wéét ik welke mensen wérkelijk om me geven en niet alleen in woorden. Degene die beseffen hoe het is voor me... Het zijn er bitter weinig. Ik ben erg moe nu. En al dat geleuter rondom me is als gezoem van bijen. Dwazen... dwazen.. dwazen. Ik ben helaas niet in staat om normale bezoekjes af te leggen, dus onthou ik me van dat evenement tot ik er opnieuw toe in staat ben. Soms vraag ik me af om anderen ook zoveel tijd stoppen in het lezen van wat ik schrijf als ik in dat van ze en ondanks mijn geestestoestand ook nog vanuit mijn hart op ze wil reageren... Bedroevend is het resultaat. Meeleven is helaas niet meer van deze tijd. Ze willen slechts inééen of andere top staan met loze, nietszeggende berichtjes... hun hart spreekt niet meer... alleen hun gevoel van in de top-leeghoofd met leeghoofdige berichten staan... Werkelijk lezen bij anderen doen ze niet meer, meeleven dat kennen ze niet meer... Misschien geloven ze dat alleen hun leed er toe doet? Dat fysisch leed het enige is wat zwaar om dragen is? Zo weinig meeleven pur sang... altijd opnieuw dat op zichzelf betrekken. Psychisch lijden is 'zot als een achterdeur'... ? Stompzinnige idioten die menen dat fysisch lijden het enige is wat telt... of die omdat hun verstand het niet naar behoren doet ze maar aan het schelden moeten om wat ze niet KUNNEN begrijpen omdat hun verstand en geweten, hun hart daartoe niet in staat is. Lees wat erover psychisch lijden te lezen valt... Zwaarder om dragen... maar natuurlijk moet je dat eerst aan de lijve voelen... als je tot één van die mensen behoort die menen dat alleen fysisch lijden 'lijden' is. Ik kots die wereld er vandaag uit... en die wereld daarmee bedoel ik al die zelfgenoegzame creaturen die menen dat hun beweringen dé werkelijkheid vertegenwoordigen... en die niet verder kijken dan hun neus lang is... Niet erg lang. Vandaag geef ik er de brui aan, even genoeg van alles en iedereen.
Het gaat. Al vind ik mezelf het grootste deel van de tijd niet meer terug. Heb al enkele taakjes tot een goed einde gebracht. Ook 45 minuten gestudeerd in het boek over psychopathologie, de basisbegrippen. Doet me goed, geeft me rust. Ik wil begrijpen, begrijpen, begrijpen.
De vaat is al omgewassen en een deel van de hal ruimde ik op. Straks wil ik daarmee verdergaan maar zo moe dat ik even rust moest nemen. Omdat ik niet horizontaal wil, zit ik hier achter mijn scherm... zo rust ik toch ook en kan ik tegelijk mijn zieleroerselen kwijt zodat ook mijn psyche rust krijgt. Als ik horizontaal ga, begin ik toch weer te piekeren of snijden de gedachten mijn brein in flinterdunne schelletjes.
Ik ga straks ook aan het koken, en misschien ook wel aan het bakken. Een snik in me... verdriet... maar wat gek... ik weet niet eens meer waarom... zoals ik veel niet meer weet of begrijp.
Het ontwaken was vanmorgen op twee vlakken behoorlijk zwaar... fysisch en psychisch dit keer. De frisse, koude buitenlucht helpt op één of andere manier het zwaarste er al te halen en enkele koppen sterke koffie eveneens. Eenmaal ik mijn mails bekeek, waren daar ook onverwacht enkele mails die me een goed gevoel gaven, door de erkenning erin of iets delen wat goed doet. Ook de herinnering aan wat iemand me vertelde... en ik proest het telkens in stilte weer uit bij het beeld dat ik daarbij krijg door hoe de andere beschreef wat ze zagen. Hilarisch. ('t gaat over haha onder andere mezelf).... Soms kan iets me zo in vervoering brengen dat ik daarop reageer, dan kan het me op dat ogenblik niet veel schelen wat anderen van me denken, ik denk zelfs dat ik de 'anderen' dan volkomen vergeet. Gek en speels kom ik dan uit de hoek komen tot groot jolijt van blijkbaar de kleine én grote toeschouwers. Soms besef ik niet eens dat er toeschouwers waren. zo ga ik op in mijn spel op dat ogenblik. Wanneer vrienden of familieleden dat erna beschrijven zoals zij het zagen, besef ik pas welk beeld dat moet gegeven hebben voor ook onbekende toeschouwers en lig ik net niet in een deuk... tjonge, gelukkig zie ik die niet meer, denk ik dan bij mezelf woeha... Nog later bedenk ik 'goed zo Lore, je hebt alweer volwassenen aan het lachen gekregen.' Lachen, zo zegt men toch altijd, is gezond...!
Het gevoel een zombie te zijn neemt stilaan af. Wat ik voel, is niet zo leuk maar dat was het in de zombie-tijd evenmin...! Ik vind dat persoonlijk nog erger, dat gevoel niet meer te zijn wie je bent. Je voelt niet wat je voordien voelde maar dat gevoel van zombie van jou totaal vreemd wezen gaf niet minder suïcidepijn. Nu weet ik tenminste dat ik het ben, ik herken me opnieuw voor steeds grotere delen al is het een brok pijn, verdriet, angst... Als die hele klerezooi verdoofd wordt kàn je er niets mee en blijft het in je systeem... en als het dàn opduikt... ga je helemaal stuk van binnen. Als je zoals nu, opnieuw voelt wat je voelt... is er tenminste nog hoop op heling... want dan kan je erover praten... kan je het delen met je psychiater en elders waar het te vertrouwen is... dan is er kans op heling... of toch mogelijk een mildering van de pijn.
Zo... de tijd is rijp om nu ook deze blog aan een grondige remake bloot te stellen... Ik wis ze niet... maar ga ze nuchter te lijf... In die zin krijg je inderdaad twee blogjes voor de haha prijs van één.
Te rusteloos om te rusten. Te moe om al veel uit te voeren. Toch heb ik al enkele klusjes geklaard en dus blaas ik nu effe uit hier.
Moe. En geen deugddoende vermoeidheid. Ontgoocheld, teleurgesteld, leeg. Wil er niet over vertellen maar het alleen maar vergeten. Hield geen mooie momenten bij omdat die overspoeld werden door zaken en gevoelens die deze mooie momenten uitwisten.
Een wonder... zo voelt het voor mij... ik heb iets gevoeld vandaag... namelijk 'héél véél geluk'... en ik voel me nog steeds gelukkig.. en dàt is pas een wonder.! Onverwacht berichtje... en ik moest al niet meer bang zijn dat ik mezelf zou forceren want een leuk uitje met die me zo lief zijn stond eraan te komen.... 
... voor de spieren... 
Soms wil ik mijn verstand niet gebruiken. 
Ik wilde nog verder doen maar 't ging stilaan mis. 
) De ene werkte in een 'centrum voor geestelijke gezondheid' als 'psycholoog' (asjemenou)-en is sinds zijn 'veroordeling' op zichzelf begonnen... 
Ach, wat kan ik vertellen? Het is steeds hetzelfde. Het ontwaken en die vreemde, hevige, ondefinieerbare pijn, de vraag of je dat blijft verdragen, wil blijven verdragen. En dan sta je op omdat je brein je stuurt dat te doen zodat het draaglijker wordt. Je drinkt koppen koffie en doet allerlei in keuken en woonkamer en je zet enkele stappen in de frisse ochtendlucht. Dan probeer je het van je af te schrijven terwijl je voelt hoe dof je ogen zijn en leeg je blik, de pijn die zeurt en knaagt in je lijf. Je haalt je schouders op, niet heus maar innerlijk terwijl je voelt hoe moe je het allemaal bent. Een gelatenheid, onverschillige conclusies dat je er je beter kan bij neerleggen. Je treurt zelfs niet meer om de verloren levensvreugde, zoveel laat je Syberisch dus volslagen koud. Zelfs dàt het je koud laat, laat je koud. Je bent op de goede weg 
Het gaat. Al vind ik mezelf het grootste deel van de tijd niet meer terug.
Het ontwaken was vanmorgen op twee vlakken behoorlijk zwaar... fysisch en psychisch dit keer. De frisse, koude buitenlucht helpt op één of andere manier het zwaarste er al te halen en enkele koppen sterke koffie eveneens. Eenmaal ik mijn mails bekeek, waren daar ook onverwacht enkele mails die me een goed gevoel gaven, door de erkenning erin of iets delen wat goed doet. Ook de herinnering aan wat iemand me vertelde... en ik proest het telkens in stilte weer uit bij het beeld dat ik daarbij krijg door hoe de andere beschreef wat ze zagen. Hilarisch. ('t gaat over haha onder andere mezelf).... 
