Mijn naam is Loreanne, afgekort 'Lore'. Die naam verschijnt onder mijn blogjes. Mijn bedoeling is mijn belevingen trachten te uiten. Als psychische zieke word je immers vaker de mond gesnoerd dan als de fysisch zieke mens. Loreanne
LEVEN MET EEN BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, Josephine Giesen-Bloo
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, een praktische gids voor behandeling, Roy Krawitz, Christine Watson
GROOTSE PATIENTEN, KLEINE THERAPEUTEN. Narcisme en Psychotherapie, Mark Kinet, Luc Moyson
ROSALIE NIEMAND, Elisabeth Marain
HET MOET ERUIT, Marie Cardinal
ONTSPOORD, Ria van de Ven
DE UREN, Michael Cunningham
BORDERLINE STOORNIS. Crises in hechten en onthechten, E. Van Meekeren
BORDERLINE HULPBOEK. Zelf leren omgaan met, Jaap Spaans en E.Van Meekeren
WAT BORDERLINE MET JE DOET, Arthur Hegger
BOEKEN
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS. Handleiding voor training en therapie', M.Linehan
VER HEEN, P.C. Kuiper
MORGEN BEN IK EEN LEEUW. Hoe ik mijn schizofrenie overwon.', Arnhild Lauveng
DE STILTE VOORBIJ. Mijn weg terug.', Nancy Venable Raine
ALS LIEFDE IS PIJN DOET EN JE WEET NIET WAAROM, Dr.Susan Forward en Joan Torres
DILEMMA'S IN DE PSYCHIATRISCHE PRAKTIJK, Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf.
De lijst boeken die ik vermeldde, gaan uiteraard niet allemaal over borderline persoonlijkheidsstoornis. Het zijn boeken die me om één of andere reden steun boden al was het door de (h)erkenning van bepaalde gevoelens, gedachten, bedenkingen. Er zijn boeken bij die me een beter inzicht gaven in wat tijdens mijn huwelijk speelde ('Als liefde pijn doet en je weet niet waarom') of over het verworpen worden door die je lief zijn. ('Ontspoord')
Niets van deze teksten mag zonder toestemming van de auteur gebruikt worden.
over depressie en persoonlijkheidsstoornis
02-11-2012
't lijkt wel avond, zo donker is het al...
Ik nam even een rustpauze, ben druk bezig in het huis... Na dit effe uitblazen, ga ik verder aan de vaat. Zal het licht al moeten aansteken, tjonge wat is het donker. Ik geraak er de kluts nog erger van kwijt, het is niet eens 2 uur in de namiddag... Ben helemaal verdwaald en verdwaasd... zoveel ingrijpende zaken die rondom me gebeuren. Zelfs het thuis klussen en werken biedt geen soelaas meer. Nadeel, omdat ik niet veel meer voel, ligt uitputting op de loer. Nu, dat voel ik wel... half ziek naar lichaam én geest. Verdoving hoef ik niet, dat gebeurt op deze manier vanzelf. Wat een vreemde blog. Net zo vreemd als ik me voel.
Een reus bonkt door mijn hoofd en heeft de stilte weggeroofd Een gier raast door mijn brein en vrat het weg mijn hele zijn Hyena's sluipen rondom me waarop azen ze?
Zo moe van wat ik merk ik zwoeg en werk geconfronteerd met hoe er wordt geprofiteerd
De vaat bleef staan terwijl ik stil hoopte dat die in al die maanden zelden nog iets uitvoert, toch voor deze ene keer die had gedaan.
Het lichtje brandde van de kijkkast ontspanning hadden ze alvast maar voor die ene keer een handje helpen? neen, me wel voortdurend met alle beslommeringen overstelpen.
Ontgoocheld in 't hele gedoe ik ben zonder dat al zo hartstikke moe.
Tollend draaiend hectisch waanzinnig snel ben ik er nog wel? Van hier naar daar en dan de bel een telefoonoproep weet je wel en dan de klussen ze moeten geklaard stuivend in volle vaart Maar nu weet ik niet meer wie ik ben of waar tijd om te rusten met of zonder zenn Helemaal tureluurs van lotje getikt alle sloten zijn eruit geklikt daardoor draai ik volslagen dol als een met zwiepende zweep gedraaide tol.
Met het verstand op nul die enkele dringende boodschappen volbracht. Bang dat ik anders die belangrijke zaken zou vergeten. Aan nog meer problemen heb ik effe geen nood. Ervoor gedweild. Straks nog een vaat. Maar eerst wil ik verder de boel boven verder opruimen en sorteren. Daarna koken. Ik nam de laatste week teveel emotioneel hooi op mijn vork, dat doet de suïcidegevoelens stijgen. Emotionele hooi op mijn vork, kan net zo goed om leuke zaken gaan, om zaken die een ander niet belasten.
Het was al enkele dagen groot alarm. Met de komende feestdagen heeft het weinig te maken omdat ik me dat niet eens realiseer, en als ik dat doe, kan het me bitter weinig schelen. Ik weet waardoor het zo erg werd en hoe het te vermijden... alleen kan ik dat zo moeilijk en ga daardoor zelf over mijn grenzen, stel hulp voor die ik op zulke momenten eigenlijk vooral door de psychische toestand niet geven kan. Waardoor het nog erger wordt. Soms ben ik dat heel erg moe allemaal. Voel me er ook vaak alleen mee. Behalve als ik het mijn psychiater kan delen, voel dat hij het ernstig neemt, het weet. De dagen thuis waarbij ik me zoveel mogelijk onttrek aan andere levende wezens om me heen, gaven me toch een beetje meer rust, een beetje minder verscheuring. Ik kan het getater rond me amper aan, trek me het liefst terug in een kamer, alleen met wat muziek en spulletjes die ik sorteer. Ik doe niet erg veel moeite meer me verstaanbaar te maken, me te duiden. Te moe in feite... voelt ook heel vaak als zinloos. Wanneer mensen wat ik voel, menen te begrijpen en ik voel dat ze dat niet doen, dan laat ik het. Het geeft me niet eens meer. Laat me zo goed als onverschillig. Ik ga nu verder aan de slag... heb even kunnen rusten voor mijn scherm. Een donkere lethargie. De plannen die ik maakte om een week geen therapie te overbruggen lijken een bespotting geworden... met de impact van al die onverwachte emotionele belastingen. Wat me toen nog leuk leek, laat me nu Syberisch koud. De prijs van teveel van het goede. Want wat ik beleefde was niet eens 'naar'... voor anderen, zoals ik al zei, wellicht alleen maar fijn... voor mij is téveel of het nu om fijne of minder fijne zaken gaat al-tijd gevaarlijk, altijd belastend... Wil ik het negeren... dan krijg ik dit... waar ik nu mee zit. Het rijmt, hoe idioot.
Rusten kan ik alleen nog maar met een kruiswoordraadsel voor mijn neus. Zo niet wil ik die verdomde sofa zo weer uit. Vandaag dus zowel kruiswoordraadsel van Knack als Knack weekend ingevuld. Niet meer verzonden want pffff zoveel geld om een sms naar die dienst te versturen... 6.40 euro tesamen? Waarom moet dat? Vroeger was het gratis. Moeten ze nu werkelijk overal geld uitkloppen? Wel, daarom verstuur ik mijn antwoord niet meer, van het geld dat ik maandelijks aan ze uitgeef, kan ik sparen... en heb ik die prijs niet 'misschien' maar 'ze-ker'...! Bah... draait deze maatschappij werkelijk alleen nog om geld? Domme vraag... Natuurlijk draait het daarom... ! Ik ga hier niet langer over zeuren, straks zeg ik mijn abonnement op en verdienen ze geen cent meer aan me.
Heb ondertussen toch wat rust hervonden... zowel psychisch als fysisch. Na de rust-sessie ben ik aan het oprommelen getogen. Muziek, een biertje en rustig aan zaken gesorteerd... het hielp. Even geen mensen om me heen, even geen indrukken, ik heb het nodig, zo nodig. Me afsluiten van de wereld buiten. Voel me beter. Morgen moet ik dat herhalen... klusjes opknappen hier... niet naar buiten gaan... Waarom is het zo moeilijk om dat de mensheid duidelijk te maken? Omdat ze me dan als gestoorde bestempelen... want bij ze is dat niet zo. Wel dàn mogen ze zich verdomme gelukkig prijzen. Meer heb ik niet te zeggen. Geen zin meer in zinloze verklaringen. Er staat een cd op... van Edith Piaf.... Pijn in mijn hart... om het verlies van het kind... dat toen voor de reis met klasgenoten... ooit... één van haar liederen zong... Hij kende ze door mijn cd.... De pijn is ondraaglijk. Zo ondraaglijk dat ik die afzwoor, ongewild... en het leven erbij.... De verdringing is zo afdoend dat ik me geen moeder meer voel, geen mens, maar een substantie die verstandelijk weet dat ze leeft, tegelijk psychisch en emotioneel weinig voelt alsof ze niet meer leeft. Dat doet ze ook niet meer echt. Ze herleeft bij tijden... en wanneer die 'tijden' afliepen, behoort ook het herleven tot de voltooid verleden tijd. Niet te geloven dat ze meerdere kinderen baarde... omdat enkele van ze haar vergooiden als was ze afval.
moeilijk de dag die in duizend stukjes wordt gesneden moeilijk de afscherming die er niet is moeilijk je te verschansen omdat ik zélf moeite heb mijn eigen grenzen ernstig te nemen iedere indringing laat de schreeuw oplaaien iedere vraag ontlokt een uitputting ze weten het niet, hoe zouden ze dat kunnen sinds... laat ik zelden nog weten wat zaken met me doen zaken die voor anderen zo eenvoudig, niet zwaar zijn, mij schudden ze als na een enorme aardbeving door elkaar steeds erger, steeds meer de prijs die ik er voor betaal is echter hoog en wordt met de dag hoger ik wil me verbergen alles en iedereen op afstand houden de boel hermetisch afsluiten er moet een stop op gezet worden op de emotionele achtbaan die dit alles veroorzaakt ik voel me een mislukkeling, omdat ik niet kan wat zoveel anderen wel kunnen al zijn er nog mensen die dit fenomeen kennen en net als ik op die bepaalde vlakken zeer beperkt zijn Je wil zoveel... je wil het allemaal kunnen maar je kan het niet tenzij je emotioneel en fysisch kompleet geradbraakt niet anders meer kan dan schreeuwen en huilen in stilte.
Ben erg down. Ik weet hoe het komt. Ik kon het vermijden met mijn verstand maar niet met mijn gevoel. Grenzen in acht nemen, het klinkt zo eenvoudig... maar in zoveel situaties is het dat allesbehalve. Ik kon niet die me lief zijn aan hun lot overlaten. Dan crash ik nog liever zelf. Ik kan wel huilen, zo moe en down voel ik me... maar kom, trek je op... omdat je deed wat je hart je ingaf. Je geeft zoveel om ze, om zoveel mensen die je lief zijn. Jammer voor je dat de helft van ze het niet beseffen... en je verwoestten met hun onwetendheid. Ik ben verdrietig en down... en ik wil er verder niet over schrijven. Morgen kan ik rusten. Daarmee bedoel ik het werk in huis die dag toch enigzins te klaren en ook rust in te bouwen, psychisch en fysisch. Daarna is het opnieuw alle hens aan dek. Ik ben zo moe... Onverwacht werd deze dag geen rustdagje, kon ik niet van de afgelopen zware dagen recupereren. Ik kon kiezen van wel, ik koos voor die me nodig hadden met de gevolgen van dien. Deze week wordt niet lichter. Verder wil ik er niet aan denken. Ik wou vandaag nog wel een positief blogje schrijven... een blogje over wat ik toch allemaal als positieve elementen zag (gisteren)... Vandaag is dat gevoel als een mislukte pudding ingestort. Ik weet dat ik dagen 'alleen zijn' behoef als zuurstof... als lucht... Rustig bezig zijn in de veilige beschutting van deze burcht... mijn eigen ritme en rust, mijn stramien van klusjes... ik tuimel van het ene in het andere en ben zo moe.
Soms heb ik er geen woorden voor... voor het verschil tussen deze en de vorige psychiater, in mijn gevoel en ogen is die laatst genoemde die titel niet eens waardig, niet voor patiënten zoals ik althans. Als hij maar kan betuttelen, zich ontfermen over... dan gaat het misschien maar van zelfredzaamheid en mij in mijn waarde laten, daar had hij echt geen kaas van gegeten. Dat ik hem in mijn vroegere blogjes regelmatig Jan Klaassen ging noemen, het narretje uit de poppenkast, is vanuit mijn aanvoelen ontstaan... zo gedroeg hij zich namelijk naar en voor mijn gevoel... als een Jan Klaassen die absoluut niet wist en wellicht nog steeds niet weet wat in mij speelde, wat aan de gang was, wat geblokkeerd zat, waaruit een goede begeleiding zou moeten bestaan hebben. Het enige dat hij deed, was de boel overnemen en me doen geloven dat 'ik' een hopeloos geval was.... Hij maakte dat de hopeloosheid het overnam... door zijn gedrag, door zijn begeleiding die er niet echt een was en vervolgens helemaal door mij te dumpen. Ook al kleedde hij dat zo in dat hij meende het onschuldig lammetje te kunnen blijven, het oh zo bezorgde psychiatertje... Zeker hij was bezorgd maar dan alleen om zijn ego en hoe hij toch de schijn kon blijven wekken alles volgens het boekje te hebben gedaan... Hij schoof zich erg genoeg naar mij toe naar voor als het slachtoffertje... en zijn verplicht 'zorgen dat de begeleiding kon doorlopen' was ook één leugen... omdat hij loog over het zogenaamd overleg met een collega en ik in maanden geen hulp zou gekregen hebben, tenzij ik een voor mij onmogelijk verplaatsing zou maken... Hypocriet was het... en gelukkig kwam ik erachter hoe hij zelfs die collega beloog... van die collega zelf...!
Maar goed, die man bestaat stilaan niet meer voor me, de vorige psychiater, ik merk hoe de pijn van zijn onverantwoorde gedrag is afgenomen en dat dank ik vooral aan het adembenemende verschil met mijn huidige psychiater. Die man is op alle vlakken het tegendeel van de vorige....
Ik voel veel, ik merk veel, voel veel aan. Te vaak werd dit afgedaan als belachelijk, ingebeeld, overdreven... Nu... ik weet ondertussen wel beter. Ik heb het goed gevoeld... en geloofde die kinderlijke snoeshaan van een vorige psychiater meer dan mijn eigen gevoel, aanvoelen en opmerken.
Dat voelen, merken is er nog steeds... en daardoor is er zulk vertrouwen, dat hele voorbije jaar in mijn huidige psychiater... zelfs op dagen dat de angst dat ik me zou vergissen me in een soort comateuze toestand deed belanden... onderliggend bleef het vertrouwen voelbaar... Ik moet zelden aan hem vragen of hij het begrijpt... omdat ik voel dat hij veel begrijpt en inzicht, doorzicht heeft. Iets wat bij die vorige voor mijn gevoel zo goed als afwezig was. De vorige sprak wel woorden die deze schijn zouden moeten opwekken... maar ze waren niet oprecht, niet doorvoeld... dat kon je merken en voelen aan zoveel... Toen er iets duidelijk niet klopte... kwam aan het licht hoe hij op zulke momenten reageerde... met 'macht' en het 'misbruik' ervan... de macht van een psychiater die niet eerlijk is... hij zei nadat hij zijn eigen regel doorbrak en ik dat bevroeg dat ik nu echt 'té wantrouwig was'... Dat zal ik nooit vergeten... een duidelijker bewijs van hoe leugenachtig zijn zogenaamde begrijpen en doorzicht was, kon hij me toen niet geven... wààr hij mee werkelijk mee bezig was evenmin. Die man was bezig met zijn eigen ego...en niet met het begeleiden van mij, zijn patiënte... !!!!
Vergeten zal ik het niet helemaal... maar hem ben ik wel bezig te vergeten... die man vervaagt... wordt herleid tot wat hij is als de psychiater die hij beweerde te zijn... géén psychiater... nooit écht geweest voor mij... dàt werd en wordt me met iedere sessie bij mijn huidige psychiater steeds duidelijker. Ik kan aannemen dat hij (de vorige psychiater dus) voor bepaalde anderen goed is... als die anderen aan bepaalde verwachtingen voldoen. Die bepaalde verwachtingen zijn... zijn ijdelheid kunnen strelen... zijn zelfbeeldje blinkend houden als een gouden bol in de zon. Ook voor die patiënten die een half of heel betuttelende houding behoeven, maar ik word daar ziek van, ze mogen mijn leven niet overnemen. Mijn huidige psychiater doet dat niet. In heel dat jaar niet één keer. Ik voel me naar mijn waarde geschat, gerespecteerd én ernstig genomen. En toch voel ik bij mijn huidige psychiater meer zorg én aandacht op dit éne jaar al dan in die acht jaar bij de vorige psychiater...!!!!!! Ik merk evenmin angst voor sommige zaken die ik vertel... bij de vorige wel... daar werd ik zelf angstig van.... Een psychiater die bang voor je is, voor wat je vertelt, voor wat je voelt... het is niet gezond...!
Er is weer een priempje licht... een glinstertje hoop dat ik kan helen, het verdriet dat zich opgestapeld heeft en genegeerd en doodgezwegen werd door de vorige psychiater, werd door mijn huidige psychiater vrij vlug opgemerkt. Het inzicht én de zorgzaamheid en omzichtigheid waarmee hij dit alles behandeld, schept veiligheid, die veiligheid die ik nooit heb gekregen bij de vorige psychiater. Zo erg werd wat gaande was door de vorige ontkend dat ik blijkbaar niet anders kon dan meegaan in wat hij bedong, doen alsof er niets aan de hand was... dat er niets aan gedaan kon worden... In heel mijn leven is mij nog nooit in die mate overkomen wat mij bij die vorige overkwam... dat alle gevoel doodging en ik erbij. Nooit heb ik wat dan ook verdrongen... nu werd ik er met stille dwang daartoe gedwongen... door diens houding. De beïnvloeding. Huiveringwekkend is het. Het enige ter verontschuldiging? Dat hij niet beter weet en wist.... Ik voel geen woede meer naar hem toe, geen haat, slechts medelijden.... Jammer dat ik hem zo lang mijn vertrouwen schonk want dat was hij echt niet waard, integendeel.
Na de sessie bij mijn huidige psychiater deze week kreeg ik weer hoop, kreeg ik weer iets van geloof dat ik er kan komen... dat ik opnieuw leven zal voelen. Het verdriet dat angstaanjagende dimensies heeft aangenomen, kan behandeld worden, zal behandeld worden. Ja, het is iets angstaanjagends geworden. Maar dàt en ikzelf zijn in veilige handen.
na een mooie dag met hartverwarmend gezelschap de thuiskomst was een koude douche een kille klap geen van ze thuis vroeg of 't leuk was of 'k had een fijne dag bevroren werd de stille glunder de blije lach bedroevend éénrichtingsverkeer de laatste tijd geen reserves meer voor egoïsme van mij uit is er niet langer respijt nog lang zo verder gaan en ze zijn me kwijt verdrietig voel ik me er wel bij de desinteresse voor iemand anders dan zijzelf 't verscheurt me, ik was zo blij wat zal ik verheugd zijn deze wereld achter me te kunnen laten op zulke momenten als deze voel ik me immers vreselijk alleen en verlaten.
niet in staat te begrijpen waar het scheuren van binnen vandaan komt niet in staat te begrijpen waarom zelf het 'verheugen op' fijne zaken erdoor verhinderd gesaboteerd vernietigd wordt niet in staat te begrijpen waarom het blijft ondanks alle inspanningen technieken pogingen met de moed en die der wanhoop niet in staat te begrijpen waarom die vreemde, felle speren van pijn door je lijf blijven boren niet in staat dat te begrijpen.
Na het lichtere van de vorige dag de tijdelijke opheffing van wanhoop en pijn schrijnde de wonde dubbel zo erg werd het ontwaken hels, nachtmerrieachtig, een wrede veldslag.
Stil in mezelf en zwijgend naar buiten ga ik verder stil in mezelf en zwijgend naar buiten.
vrijdag... middag doodmoe op de sofa de rots drukt perst tranen in de ogen moeizaam druppen ze komen niet verder dan de oogleden nattigheid onder de wimpers daar houdt het op en daarna voel je je zo dat nog mogelijk zou kunnen zijn nog ellendiger dan ervoor
vandaag is het niet beter gokken doe je niet meer want zelfs dat wat je dacht lijkt er weinig mee te maken te hebben je zou het voelen
het was eerder wanhoop die samen met je opstond ontwaakte nogmaals en niet stopte tijdens je ochtendklussen maar doorkraste en beet nog steeds.
de wanhoop in de ogen kijken je leven dat niet meer zo voelt de pijn erkennen en je ontreddering het verscheurende gevoel van angst dat je het dit keer niet meer redt
tegelijkertijd de weigering daar bij stil te staan omdat je je bewust bent van zij waarvoor je je verantwoordelijk voelt zij niet die pijn te bezorgen nogmaals.
voor de rampzalige gebeurtenissen was er nog geloof en hoop nu is er slechts de wil als enige soldaat al besef je wel hoe belangrijk die is.
de week vervloeide vervaagde verdween deze dag is niet de dag levend in een waas doen, handelen als een pop waarvan je het mechanisme in gang draaide
een nachtmerrie die overloopt van de nacht naar de dag overloopt van die dag naar de nacht overloopt van die nacht naar de volgende dag tot je ontwaakt tot het wegtrekt tot het tenminste mildert
verwoed kloppen met je vuisten op de wand helpt niet verzet baat niet rust van je geest dat is wat nu als enige nog verzachtend werkt voor je verscheurd helemaal verdwijnt in een niet te beschrijven hel
ik weet dat ik hulp nodig heb al lang hulp nodig had en dat ik die nu krijg werkelijk krijg
alleen kom ik hier niet uit dat weet ik voel ik erken ik al was ik steeds zo sterk zo moedig in zekere zin nog omdat ik desondanks niet opgaf al was het vorig jaar na de dumping kantje boordje soms kom je aan de grens er zelfs een groot eind over het is belangrijk voor me te erkennen dat ik hulp nodig heb (en hulp nodig hebben is letterlijk 'hulp') dat wat in je is niemand kan het van je overnemen niemand anders dan jezelf kan het helen genezen verwerken maar voor mij weet ik dat het niet kan zonder hulp.
't Gaat op het ogenblik niet zo goed met me... Ik weet niet waarom of waardoor. Alles lijkt modder, ongrijpbaar en onbegrijpbaar. Zeer kort berichtje maar ik kom wel terug. Als het wat beter gaat.
Dat was wel even heel demotiverend na het lichtere gisteren... Zo licht als het gisteren voelde, zo donker en zwaar was het vandaag. Dan verzet je je daartegen en het helpt je geen zier. Soms is het om te huilen maar huilen kan ik nog maar amper sinds de heldhaftige daad van de vorige flater van een psychiater. Op zulke ogenblikken als vandaag moet ik mijn brein uitdraaien... want de nare gedachten duiken op als ballen die ze onder water hielden... ik wil volhouden... al is er de brui aan geven op zulke dagen zoooo verleidelijk. Ach... morgen kan ik weer op therapie... en zal ik vertellen van dit alles. Grenzen die je pas voelt als het te laat is, bewaken... dat is een gok, niet meer en niet minder.
Wanneer ik dagen heb waar ik veel kan verzetten, is het zo fijn om zoveel te kunnen verzetten... Denk je dat het vanzelfsprekend is dan te stoppen als je voelt hoeveel zin en energie je nog hebt?
Ik heb zoveel klusjes geklaard de afgelopen dagen die zolang uitgesteld werden... Ik verving een luchter (niet de draad want dat durf ik niet) ik verving in nog een andere luchter alle kapotte lampen door LED lampen, die zouden nog minder verbruiken dan spaarlampen. Vanmorgen maakte ik de koffiezet schoon en ontkalkte de zooi, zette in totaal de afgelopen dagen drie wasmachines op, ruimde die ene kamer op, borg het wasgoed op, deed de vaat, kookte... poetste en extra de badkuip die aangeslagen was... inkopen... enz... enz... en dan moet ik nu vandaag daarmee plots weer stoppen? Ik vloek hartgrondig... al zal ik die hier niet uitschrijven.
Goed onverwacht weer wat moed. Welkom na wat al enkele dagen opnieuw een zwarte sluier over mijn leven legde, de psychische ellende, wat je ook doet of laat... het blijft scheuren, bijten, knagen, verwoesten. Ik nam me voor opnieuw in die ene kamer te vliegen... verder op te ruimen waar ik gisteren gestopt was... Het plan om enkele noodzakelijke schoonmaakmiddelen aan te schaffen en handschoenen want mijn handen haken overal in zo slecht zijn ze eraan toe... nochtans gebruikte ik geen milieu-onvriendelijke produkten maar misschien met die gevoelige huid niet erg verstandig om zonder handschoenen aan het poetsen te gaan. Voor ik vertrok, had ik op internet nog een erg leuke babbel en eenmaal aan het winkeltje nogmaals... We bleven daar geloof ik bijna een half uur praten... en verstonden mekaar wel heel erg goed... ! We pompten mekaar moed in... met onze gelijklopende verhalen... ! Dat geeft steun... dat je niet alleen bent met bepaalde zaken... en tegelijk kan je de ander ook een riem onder het hart steken...! Daarna even rusten want tjonge dat eindje stappen en zoeken in de winkel naar de spullen die ik nodig had, molken me uit... zo bleek. Toen vloog ik in die ene kamer en tjonge wat ben ik een eind opgeschoten. Omdat huisgenootje zin had in frietjes hoefde ik ook niet te koken en kon ik nog langer doorwerken. Ja... vandaag vond ik weer een glimpje licht én moed. Ik kwam nog adresboekjes tegen waar die ellendeling van een misbruikende psycholoog in stond... die heb ik uiteraard allemaal versnipperd en hem in gedachten erbij. Ook nog afspraken van dat puberke van een vorige psychiater in een agenda van enkele jaren geleden... die heb ik ook versneden en dat laffe kikkerdrilletje erbij. Opgeruimd staat méér dan netjes.
Niemandsland niemandsland... 't land waar niemand woont door geesten slechts bewoond Niemandsland...
Niemandsland waar planten huilen en rotsen krijsen niemandsland waar niemand woont alleen de geesten schreeuwen als werden ze voor een tweede keer verscheurd door verderfelijke hulpverleners die nooit spijt betonen maar zichzelf met ziekelijk narcisme braakneiging gevende arrogantie belonen
oh sukkels, armzalige dwazen ga elders werken blijf niet zo hoog van jullie blauwbaard toren blazen jullie koeienmaag is nooit leeg jullie blijven grazen als opgeblazen kikkers jullie zielig egootje oppeppen en blazen herkauwen zogenaamde 'heldendaden' goeroes van het kwaad ga met jullie zieke geest aub bij bekwame hulpverleners om raad waarom als jullie lusten niet te beheersen zijn vertoeven jullie niet in een stal van een of ander zwijn? Waarom moeten jullie persé hulpverlener zijn? Om mensen met psychische pijn te vermalen te verwoesten aan te zetten tot suïcide of erger nog... te zorgen dat ze niet meer van de wereld zijn?
Misdadigers van bijzonder groot formaat vertegenwoordigers van een bijzonder kwaad laaghartigheid is jullie slogan kakkerlakken... zé-ker geen hulpverleners niet eens een eerlijk wezen, genoemd 'man'.
Categorie:seksueel misbruik door een HULPVERLENER...!!!!
12-10-2012
Als ik al ziek was...
Als ik al enigzins ziek was... wat begin deze week in de media kwam, maakte me nog zieker. Hierdoor werd alles weer één troep, een modderpoel. Sommige hier begrepen het meteen. Dat voelde ik. Dank voor jullie lieve woorden. Moe, zo moe dat ik niets meer kon. Gisteren sliep ik zelfs overdag in totaal zes uur...! Het leven dat wellicht het mijne behoorde te zijn, werd herleid tot één nachtmerrie, iets zo onwerkelijks. Ik ben nog steeds van de wereld, verdwaasd, verdoofd. Niets kan me nog schelen. Ik ben alleen maar moe. Nuchter en met enig sarcasme onderscheid ik het koren van het kaf, de oprechtheid van de schijn. Verslijt me voor een idioot... en het zegt zoveel, oneindig veel over jezelf. Pas maar op... of ik eet u op... Ik zie... wat jij niet ziet... dat is wat ik bedoel. En ik zie ook los door bedoelingen... negaties... van wat is... ik zie meer dan me lief is, ik voel meer dan goed voor me is... en voor degenen die liever niet hebben dat ik ze doorzie.
Vandaag... vandaag... vandaag... bracht ik de 26 bladzijden mee... en liet ze achter... bij mijn psychiater... mijn nieuwe én goede én te vertrouwen én bekwame psychiater. Hij kan ze lezen... alles lezen... over die zaak. Hij is de tweede hulpverlener die deze bladzijden te zien krijgt... en dàt wil wat zeggen...! De eerste werd een vriendin... door haar kon ik de stap zetten. Ik versleet zo eventjes negen hulpverleners... degene die ik na één zitting liet zitten niet meegeteld... ! De 26 bladzijden tellende aanklacht... tegen de psycholoog die me seksueel misbruikte... !!!! Het heeft jaren geduurd... eer ik die stap dierf zetten... en ik begrijp héél goed waarom er zo weinig met een aanklacht durven komen... Ik werd zo ziek destijds dat ik moest kiezen... er iets mee doen of niet.... het aanpakken... want het ondermijnde mijn leven zo erg en zo lang. Die man bleef dan ook zijn macht op me uitoefenen. Het lijkt net niet op een thriller. De màcht die zulke onverlaten, zulke kakkerlakken van hulpverleners hebben... de pijn die ze door hun spot vergroten... jouw klacht tot een grap maken... zichzelf uit hun verdorven, verderfelijk gedrag praten door te beweren dat je aan 'wanen' lijdt... of 'gefrustreerd reageert'... en meer van dat fraais... zodat het is alsof jij degene bent die ziek bent als je niet precies dat doet wat ze willen dat je doet... zwijgen en sterven. Ze moesten eens weten welke psychopathen in de hulpverlening werken... enkele uitzonderingen? Sorry... ik vrees voor meer dan 'enkele uitzonderingen'... en ik hoop dat er nog meer slachtoffers durven opstaan... hun verhaal durven doen... zodat die gevaarlijke, levensbedreigende creaturen kunnen gestopt worden....!
Vandaag gaf ik mijn nieuwe psychiater ook voor het eerst (zondag is het precies een jaar dat ik hem bezoek) de naam van mijn vorige psychiater. Ik wilde niet langer zwijgen. Door alle zaken die hulpverleners als hij en de mij misbruikende psycholoog hebben gedaan, zweeg ik mezelf haast letterlijk dood....! DOOD. Een bezegeling ook van het vertrouwen dat ik in deze psychiater stel. Hij en de eerste psychiater... zij werd een vriendin... hebben, zonder overdrijven... om beurten en na de dumping door de vorige psychiater zelfs bijna tegelijkertijd mijn leven gered. Er is nog niet echt hoop... maar ik wil tenminste dit rotleven nog kansen geven en dat is na de dumping door de vorige psychiater heus een wonder te noemen. Hiermee heb ik weer alles gezegd... en doe ik er wellicht weer even het zwijgen toe. Ik ben... heel erg moe... op heel veel vlakken.
Categorie:seksueel misbruik door een HULPVERLENER...!!!!
Door de gebeurtenissen
Door de gebeurtenissen, de bekentenis van psychiater en hoogleraar Vandereycken lijk ik wel weggetoverd uit mijn eigen leven. Verdoofd, verdwaasd, niet meer van de wereld. Alsof het leven een soort van nachtmerrieachtige droom werd die ik niet echt beleef. Allerlei komt er terug door naar boven. In een soort emotionele shock. Kon het plots niet meer opbrengen welk blogje dan ook te schrijven. Waar ik andere keren steun vond in het schrijven op mijn site, op het vertoeven hier en het lezen van mails enz... leek ik plots een enorme aversie van alles wat media was. Geen nieuws op tv, geen radio op voor nieuwsfragmenten, geen computer of amper... slechts om na te gaan of belangrijke mails in mijn mailbox stonden. Niets scheen me nog te interesseren, evenmin een lichter laat staan opgelucht gevoel te geven. Een nog grotere onverschilligheid dan die ik al ken. Vandaag is het niet anders maar ik schreef een blogje, dat is al iets.
Ik hoop verder dat alle slachtoffers van seksueel misbruik in de hulpverlening (zowel gepleegd door psychiaters, als psychologen...) klacht indienen zodat degene die zich eraan te buiten gaan, worden 'behandeld' en 'aangepakt'. Het verwoest heel veel levens... Ze zijn en voelen zich vaak ook erg machtig omdat ze een heel arsenaal psychische termen ter beschikking hebben waarmee ze hun slachtoffers vaak nog jaren in hun macht houden en/of hen de mond snoeren, ze belachelijk maken... ze degraderen tot 'dingen' die 'lijden aan wanen'... met andere woorden alsof het seksueel misbruik nog niet volstond, gaan ze ook over tot het misbruiken van hun macht om je te beletten dàt je met je klacht naar buiten komt en àls je uiteindelijk de moed vond om met die klacht naar buiten te komen, je proberen af te doen als een ziekelijk wezen met wanen. Dàt is dus een extra moeilijkheid, een extra barrière waardoor niet alle slachtoffers van seksueel misbruik in de hulpverlening daadwerkelijk met hun klacht naar buiten durven komen... uit de angst niet ernstig genomen te worden,, niet geloofd te worden... waardoor de pijn die héél vaak hevige suïcidegevoelens uitlokt nog versterkt wordt.
Mijn klacht die ik jaren geleden naar buiten bracht, is meer dan ernstig genomen. Ik was niet de eerste maar ook niet de laatste, die man bleef doorgaan ook al zag hij welke de zware consequenties waren van zijn gedrag. Door dat mijn klacht verjaard was (jaren heeft het geduurd eer ik de stap kon zetten) kon ze niet behandeld worden... echter ik bleek wel de bal aan het rollen gemaakt te hebben en hierdoor zijn er nog andere recentere slachtoffers opgestaan. Hun klacht was nog niet verjaard.
Categorie:seksueel misbruik door een HULPVERLENER...!!!!
10-10-2012
Verbazingwekkend dat ik net diezelfde avond dit aankloeg ...
Het lijkt wel of mijn boodschap verhoord werd... maar zo vlug... bijna tegelijk met mijn blogje is dat blijkbaar in gang gezet, bij wijze van spreken... of iets later, het blogje dat ik schreef maandagavond 8 oktober...
Vanmorgen viel mijn oog op een artikel van 'De standaard' via internet... over een psychiater (Walter Vandereycken) die toegeeft met verschillende patiënten een ongeoorloofde seksuele relatie gehad te hebben. Hij is of was hoogleraar aan de K.U.Leuven en ook psychiater dus elders, met internationale faam.
Wat mij vooral trof is dat hij zijn spijt uitdrukt... in tegenstelling tot anderen die zich aan hetzelfde te buiten gingen en de zooi nog op hun slachtoffers proberen te gooien, arrogant blijven en zich gedragen als psychopathen wat ze ook zijn als je weet hoe sommige onder ze te werk gingen. Toch is het vreemd dat deze psychiater evenmin denkt aan 'seksueel misbruik'... Als ze dat niet eens beseffen wat werken ze dan als psychiater? Kennen ze de deontologische code niet? Begrijpen ze zelf niet hoe ze 'misbruik' maakten van mensen in een 'vertrouwensrelatie' mensen die bovendien méér dan 'kwetsbaar' zijn??? Weten ze niet wat ze aanrichten? Dat trof me maar dan méér dan onaangenaam. De psychiater in kwestie zou maandag zelf getelefoneerd hebben naar een nieuwsdienst en dit alles bekend hebben...
Bizar hé... ik schrijf net een blogje hierover dat het zo weinig in de media komt en hup... daar zou bijna tegelijk met mijn blogje een psychiater naar een nieuwsdienst getelefoneerd hebben met zulke bekentenis.... De wonderen zijn de wereld nog niet uit... al klinkt dit in deze context niet zo goed... maar jullie begrijpen wellicht wel wat ik bedoel. Want het is iets om het uit te schreeuwen als je dat kon. In de plaats daarvan schreeuwt het van binnen. Ze weten niet hoeveel schade ze aanrichten, blijkbaar.
Gisterenavond kwam het in Terzake, ik hoop dat ik het nog in herhalingen kan zien want ik las pas vanmorgen het artikel. (ja heb het net op tijd nog kunnen zien... mensen met digitale tv kunnen het gratis aanvragen tot 11 oktober 9u s'morgens, meen ik)
In Terzake gaven twee psychiaters, psychiater Geert Dom en psychiater Peter Adriaenssens hun bevindingen over dit alles. Ik vond wat zij zeiden juist en nodig. Ze spraken ook met veel respect naar slachtoffers toe, mensen die er verder mee moeten leven... met de napalm van seksueel misbruik.
Er werd in het interview ook herhaaldelijk gesproken over het topje van de ijsberg... Niet onterecht....!
Wie 'Terzake' niet meer kan bekijken kan toch de inhoud ervan lezen in volgend artikels van 'Knack.be'....!!!
Tot slot... ik neem nu even rust... mijn hoofd is leeg en tegelijk zit het overvol. Modder, chaos, pijn... Ik ben zeer blij dat seksueel misbruik in de hulpverlening eindelijk onder het voetlicht gebracht wordt. Uiteraard dàt ze daarna ook 'behandeld' en 'aangepakt' zullen worden... !!! Verder ben ik (voorlopig) niet meer in staat tot nog meer verklaringen of bedenkingen. Zie ook de blog van maandagavond 8 oktober 2012 en degene in het archief die ik laatst plaatste... (de genummerde blogs 143-145)
Ik nam even een rustpauze, ben druk bezig in het huis... Na dit effe uitblazen, ga ik verder aan de vaat. Zal het licht al moeten aansteken, tjonge wat is het donker. Ik geraak er de kluts nog erger van kwijt, het is niet eens 2 uur in de namiddag...
Met het verstand op nul die enkele dringende boodschappen volbracht. Bang dat ik anders die belangrijke zaken zou vergeten. Aan nog meer problemen heb ik effe geen nood.
Rusten kan ik alleen nog maar met een kruiswoordraadsel voor mijn neus. Zo niet wil ik die verdomde sofa zo weer uit. Vandaag dus zowel kruiswoordraadsel van Knack als Knack weekend ingevuld. Niet meer verzonden want pffff zoveel geld om een sms naar die dienst te versturen... 6.40 euro tesamen? Waarom moet dat? Vroeger was het gratis. Moeten ze nu werkelijk overal geld uitkloppen? Wel, daarom verstuur ik mijn antwoord niet meer, van het geld dat ik maandelijks aan ze uitgeef, kan ik sparen... en heb ik die prijs niet 'misschien' maar 'ze-ker'...! Bah... draait deze maatschappij werkelijk alleen nog om geld? Domme vraag... 
Natuurlijk draait het daarom... !
't Gaat op het ogenblik niet zo goed met me... Ik weet niet waarom of waardoor. Alles lijkt modder, ongrijpbaar en onbegrijpbaar.
Goed onverwacht weer wat moed.
en eenmaal aan het winkeltje nogmaals... We bleven daar geloof ik bijna een half uur praten... en verstonden mekaar wel heel erg goed... ! We pompten mekaar moed in... met onze gelijklopende verhalen... ! Dat geeft steun... dat je niet alleen bent met bepaalde zaken... en tegelijk kan je de ander ook een riem onder het hart steken...!
Als ik al enigzins ziek was... wat begin deze week in de media kwam, maakte me nog zieker. Hierdoor werd alles weer één troep, een modderpoel. Sommige hier begrepen het meteen. Dat voelde ik. Dank voor jullie lieve woorden. 
Door de gebeurtenissen, de bekentenis van psychiater en hoogleraar Vandereycken lijk ik wel weggetoverd uit mijn eigen leven. Verdoofd, verdwaasd, niet meer van de wereld. Alsof het leven een soort van nachtmerrieachtige droom werd die ik niet echt beleef. Allerlei komt er terug door naar boven. In een soort emotionele shock. 
