Mijn naam is Loreanne, afgekort 'Lore'. Die naam verschijnt onder mijn blogjes. Mijn bedoeling is mijn belevingen trachten te uiten. Als psychische zieke word je immers vaker de mond gesnoerd dan als de fysisch zieke mens. Loreanne
LEVEN MET EEN BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, Josephine Giesen-Bloo
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, een praktische gids voor behandeling, Roy Krawitz, Christine Watson
GROOTSE PATIENTEN, KLEINE THERAPEUTEN. Narcisme en Psychotherapie, Mark Kinet, Luc Moyson
ROSALIE NIEMAND, Elisabeth Marain
HET MOET ERUIT, Marie Cardinal
ONTSPOORD, Ria van de Ven
DE UREN, Michael Cunningham
BORDERLINE STOORNIS. Crises in hechten en onthechten, E. Van Meekeren
BORDERLINE HULPBOEK. Zelf leren omgaan met, Jaap Spaans en E.Van Meekeren
WAT BORDERLINE MET JE DOET, Arthur Hegger
BOEKEN
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS. Handleiding voor training en therapie', M.Linehan
VER HEEN, P.C. Kuiper
MORGEN BEN IK EEN LEEUW. Hoe ik mijn schizofrenie overwon.', Arnhild Lauveng
DE STILTE VOORBIJ. Mijn weg terug.', Nancy Venable Raine
ALS LIEFDE IS PIJN DOET EN JE WEET NIET WAAROM, Dr.Susan Forward en Joan Torres
DILEMMA'S IN DE PSYCHIATRISCHE PRAKTIJK, Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf.
De lijst boeken die ik vermeldde, gaan uiteraard niet allemaal over borderline persoonlijkheidsstoornis. Het zijn boeken die me om één of andere reden steun boden al was het door de (h)erkenning van bepaalde gevoelens, gedachten, bedenkingen. Er zijn boeken bij die me een beter inzicht gaven in wat tijdens mijn huwelijk speelde ('Als liefde pijn doet en je weet niet waarom') of over het verworpen worden door die je lief zijn. ('Ontspoord')
Even geschrokken zo lang geleden dat ik hier nog was de hel is hier geopend een die ik nooit meer dacht te moeten voelen bedankt voor jullie lieve berichtjes en sorry nogmaals dat ik niet meer ben die ik kon zijn hoop dat ik vlug weer de oude ben of een nieuwe maar dan opgewassen tegen de zooi van 'my life'
Wilde jullie dit toch even laten weten. Sinds ik bij de nieuwe psychiater in behandeling ben, ondertussen 15 maanden voel ik het verschil met de vorige psychiater. Ik krijg nu wél therapie... ik krijg dààdwerkelijk therapie... Het opent de poorten van pijn en hel... die de vorige gesloten wilde houden... (om het zichzelf comfortabel te maken?) maar die me niet genas... maar me dieper in het 'niet-leven' duwde en dus in een andersoortige hel, een nachtmerrie die steeds erger zou worden.
Ergens besef ik dat de huidige nachtmerrie voorbij zal gaan, dat de pijn nodig is om te helen. Het vertrouwen is er om me in dit hachelijke proces te begeven. Toen niet, met die Jan Klaassen uit een of andere poppenkast absoluut niet! Die man zette aan tot 'verdringen' niet tot 'helen' of 'verwerken'. Hij nam me, zo realiseer ik me steeds erger, nooit ernstig...!
Het is moeilijk, angstaanjagend, schrikbarend, een nachtmerrie-achtige substantie, dat wat zich nu opent... maar er is zoveel respect voor mij en veiligheid ook... dat het moét lukken. Dit schrijven doet pijn, heel veel pijn. Ik kom van zo ver. Van een acht jaar (bijna een negen jaar) durend 'niemandsland' met géén dank aan die onverantwoorde belhamel die zich er bovendien nog laf vanaf trachtte te maken en zelfs leugens niet schuwde. Hij moest zich doodschamen... werkelijk. Degene die hij behandelde van mijn gezin verklootte hij op één haar na... beiden....! Ik vertrouwde je als psychiater, al heb ik daar lang over gedaan... en zij die ook bij jou op therapie ging vertrouwde op mij... met bijna voor ons beide RAMPZALIGE GEVOLGEN... Ik vergeef het je nooit... nooit!
Als wij er na jouw mis-handeling nog bovenop komen, is het dankzij die andere dààdwerkelijk goede hulp die we nu wél krijgen, van een bekwame psychiater, een bekwame arts... wat jij voor ons absoluut niet was, integendeel... wie zichzelf een verantwoord hulpverlener noemt, zou absoluut NIET doen wat jij deed. Shame on you...
Categorie:herstel van de onvergefelijke flaters van de vorige psychiater
09-02-2013
Moeite
Met wat moeite probeer ik toch even wat te schrijven hier. Vrees dat ik in het andere geval straks niet meer weet hoe het moet. Ik heb namelijk veel hinder van kraters in mijn geheugen en in mijn beleven. Zo geraakte ik vanmorgen net niet in paniek omdat ik dacht een hele tas met gekochte artikels zoek gemaakt te hebben. Vreesde zelf dat ik die wel betaalde maar ik slechts de kasbon bij me had. Ik kon me niet eens meer herinneren dàt ik ze kocht... tot ik plots de kasbon op de vloer zag liggen. In paniek ging ik overal zoeken naar de artikels. Ik vond geen van ze. Nochtans was er een groot artikel bij. Ik bekeek de bon en van twee artikeltjes herinnerde ik me vaag dat ik ze ergens had zien liggen. Ik zocht en vond... en nu weet ik tegelijk dat ook de andere zaken vroeg of laat wel ergens uit zullen komen. Maar leuk vind ik het niet dat dit allemaal gebeurt Er gingen nog meer zaken mis. Ik verknoeide de werking van dit computerke met mijn verdoofde brein en nog steeds werkt de helft niet. Ik kan bvb vanaf mijn reservemailadres geen berichten versturen, slechs lezen. Knap lastig want nu kan ik daar geen berichtjes meer beantwoorden, moet ik alle adressen overpennen en via een ander mailadres beantwoorden. Het maakt me alleen nog maar meer overstuur. Niet dat het me erg veel kan schelen, maar soms vind ik het wel erg dat ik niet kan reageren op berichtjes van jullie. Dat is soms het enige wat me nog lukt. Verder wil ik er niet te lang bij stilstaan. Mijn toetsenbord vertikt het ook soms van de eerste keer alle getypte letters ook neer te kwakken. Dus sorry als het soms lang duurt of je weinig van me verneemt. Ik ben moe en erg bezig met wat in de sessies naar boven komt. Denk aan jullie.... vooral aan die het nu zeer zwaar hebben, een groot verlies te verwerken hebben... liefs van mij voor jullie
Eindelijk is het gelukt om opnieuw mails te verzenden vanaf een nieuw mailadres. Wat ik uitgespookt heb, weet ik niet maar niets leek nog te werken. Ik probeerde zelf nieuwe accounts, het baatte niet. Ik kon slechts lezen. Geen nieuw bericht plaatsen, niets beantwoorden. Toen ik eindelijk merkte dat het wel kon, bleek ik zonder dat ik dat wist, van een niet meer bestaande account te verzenden waardoor die berichten nooit aan zijn gekomen (ontdekte ik later) Zucht,ik werd er helemaal mesjogge van. Ik moest en zou er verder aan werken tot ik het vond want ook mijn vrienden en familie kon ik niets meer verzenden. Ik heb ook naar jullie berichtjes verstuurd maar vrees dat er niet veel van is aangekomen. Om te vieren dat ik er eindelijk in geslaagd ben de boel min of meer weer in orde te krijgen al is het van een hele andere piste die me nog wel enig denkwerk kost, dit blogje. Het was ook frustrerend dat ik toén ik dan eindelijk hier weer wat wilde rondzwieren en jullie bezoeken, ik net dat niet kon omdat ik niet langer wist wat ik met die stomme account van me nog kon aanvangen. Want ja, dan zet ik wel een account bij mijn bezoekjes maar wat ben ik ermee hé als ik niet eens op persoonlijke berichten kan antwoorden, dat vond ik écht heel erg. Nu gaat dat dus hopelijk terug lukken en misschien probeer ik dan toch weer meer hier te vertoeven. liefs van mij
Met enige moed begon ik een nieuw blogje te schrijven. Blokkeerde dat hele gedoe hier. Ik weet niet dat ik het op deze manier ga volhouden. Een beetje veel van het goede, is niet goed als je begrijpt wat ik bedoel. De letters laten zich niet zo vlot tikken en als dat spel hier dan ook nog eens blokkeert waardoor ik het hele geval moet uitschakelen en opnieuw inschakelen, dan weet je dat het niet van lange duur zal zijn. Zeker niet in de toestand waarin ik nog altijd verkeer. Ik wil hier wel wat proberen terug te schrijven maar het zal toch met een zekere afstand zijn tot het gebeuren. Dat is momenteel nodig om een evenwicht te bewaren. Zwaar is het allemaal. liefs, ga stoppen voor vandaag en proberen nog rustig wat te rommelen en wasgoed ophangen.
Net wanneer je dagen denkt dat het wat gek is dat er geen mail meer komt van die je dacht een vriend te mogen noemen (een van de weinigen die overbleven) en je je daarbij pijnlijk afvraagt of ook hij zich net afzijdig van je is gaan houden omdat je je in een zwarte krater bevindt, precies dan krijg je een lieve mail van hem... Wat heeft me dat deugd gedaan en tegelijk ook een overrompeling bezorgt. Het geeft namelijk een schok na de vaststelling hoe mensen waaronder ik meende ook enkele vrienden, zich van me afgekeerd hebben zodra het me slecht begon te gaan. Dat ik net vandaag de warme boodschap mocht ontvangen in een periode dat je ernstig aan de term vriendschap en menselijkheid, mensen die werkelijk met je meevoelen, kan geloven, dat bezorgde me een pak overspoelende emoties.
De goede raad die sommige van die zich vrienden meenden te mogen noemen, me dachten te moeten geven, was geen goede raad maar een aanmaning om mezelf en wat ik voelde en ervoer te ontkennen, wat alles slechts nog zwaarder heeft gemaakt. Er zat niet veel anders op om me te isoleren. Eén en ander heeft me immers nogal wat pijn bezorgt, verdriet, ontzetting. Ben ook onderweg de zin om me daartegen te verweren verloren. Het rooft immers nog meer energie terwijl ik die al niet zo erg veel meer heb. Ik sluit me liever af voor de dubbelheid en zoals bij de genoemde vriend, durf ik blijkbaar toch nog binnen te laten wat goed is, puur.
Ik ben de laatste weken ook fysiek niet in orde. De hele zooi werkt op mijn hele gestel,blijkbaar.
Het lijken millimetertjes. Maar 't zijn tenminste millimetertjes. Moe en donker. Wat rondom gebeurt, is niet bepaald positief, het is zoals het is. Straks de vaat verrichten en wasgoed ophangen. Enkele stapjes naar buiten zijn volbracht. Goed dat ik naar niemand hoefde te lachen. Morgen psychiater. Vreemd gevoel. Onwerkelijk zoals al de rest.
Hier ben ik... opnieuw... maar met enkele noodzakelijke grenzen... Kwestie mezelf te beschermen. Die het goed met me meenden... daarvoor is het jammer... maar fijne mensen met het hart op de juiste plaats begrijpen het wel... de andere nemen zichzelf misschien beter even onder de loep. Ik zal namelijk blogjes schrijven maar zonder de mogelijkheid om commentaren te plaatsen. Jammer voor degenenen die het goed meenden met me... maar noodzakelijk voor me om al die anderen die niet weten...
onherkenbaar veranderd ironische lach welke vrienden antwoordden niet standaard
red het wel zonder ongemeende woorden clichés woorden die de mens niet bereiken omdat ze maar wat lopen te lullen en te zeiken
en dan die controle, ze is er... ze is er niet maar wat er werkelijk gaande is, dàt zien ze niet.
betuttelend alsof ik geen mens ben met wijsheid en verstand die het aldoor redde zonder echte vrienden, verwant nogmaals heb ik me aan bepaalde komedies 'verbrand'.
ik liet het achter mij, het nare maar ook die het goed meenden kon niet anders omdat ik door de huichel nog erger versteende
ik ga nu mijn weg zonder al dat gedoe want ik ben het onoprechte/vijandige van sommige mensen moe heb een goede psychiater, en ook al zit ik midden in de hel als ik er kom dan is het met hem,jawel.
diep en donker zit ik nu, niet dieper kan het dal vervreemding, verdwaald in mijn leven en het heelal
Psychische ellende en pijn het zou niet mogen bestaan niet mijn deel zijn mensen menen nog steeds 'van geen tel' naast een lichamelijk gezwel ook daardoor werd ik stil en mijn hart was nooit eerder zo dood zo kil.
Het ding doet, gaat, praat het ding zwijgt, kijkt, staart het ding lacht niet leeft niet huilt niet schreeuwt niet het ding vecht zich een weg uit het land der levende doden uit de steeds grotere moeite met expressie het ding worstelt zich verder doorheen de hele miserie van bps en deze stinkende alles verdovende depressie
de pijn is hevig de schreeuw zwelt aan de luiken gaan dicht donker ben je er weggegaan
hoe gek toch dat wat ze toen niet schenen te horen reactie bleef uit alsof je tegen dovemansoren praatte met de feedback die je weken na data hebt vernomen slaagden ze erin je fragiele bodemke te doorboren
die mond gaat vanaf nu niet meer voor ze open wat bleef je hopen toch iets te kunnen delen je zal het wel laten, ze snappen niets van je, van je voelen, je leven, ze vragen niets, geen antwoord zullen ze op wat je deelde geven slechts weken na data krijg je een antwoord zo idioot dat je donker wegging, zo donker, zo dood.
Moe, zo moe van dit leven en mensen die horen maar zelden reageren die zonder je vragen te stellen concluderen zwijgen als de dood zal je voortaan ze hebben je net iets te vaak niet willen verstaan
ik voel me heel slecht die me zoveel goed doet hebben ze beklad dat is onrecht en doet me pijn als er één is die me nog ziet en begrijpt weet wie ik ben in dit zwarte gat en dit dode leven dan mogen ze daar niet op afgeven waarom vragen ze me nooit wat en bekladden ze al wat me recht houdt geloven ze niet in mijn kracht zulke domme opmerking had ik niet verwacht
wat voelde ik me eenzaam en alleen ze kennen me niet geen van ze, geen één.
Even geschrokken
Met wat moeite probeer ik toch even wat te schrijven hier. Vrees dat ik in het andere geval straks niet meer weet hoe het moet. 
Ik heb namelijk veel hinder van kraters in mijn geheugen en in mijn beleven. Zo geraakte ik vanmorgen net niet in paniek omdat ik dacht een hele tas met gekochte artikels zoek gemaakt te hebben. Vreesde zelf dat ik die wel betaalde maar ik slechts de kasbon bij me had. Ik kon me niet eens meer herinneren dàt ik ze kocht... tot ik plots de kasbon op de vloer zag liggen. 
Eindelijk is het gelukt om opnieuw mails te verzenden vanaf een nieuw mailadres. Wat ik uitgespookt heb, weet ik niet maar niets leek nog te werken. Ik probeerde zelf nieuwe accounts, het baatte niet. Ik kon slechts lezen. Geen nieuw bericht plaatsen, niets beantwoorden. Toen ik eindelijk merkte dat het wel kon, bleek ik zonder dat ik dat wist, van een niet meer bestaande account te verzenden waardoor die berichten nooit aan zijn gekomen (ontdekte ik later)
Met enige moed begon ik een nieuw blogje te schrijven. Blokkeerde dat hele gedoe hier. Ik weet niet dat ik het op deze manier ga volhouden. Een beetje veel van het goede, is niet goed als je begrijpt wat ik bedoel.
