Mijn naam is Loreanne, afgekort 'Lore'. Die naam verschijnt onder mijn blogjes. Mijn bedoeling is mijn belevingen trachten te uiten. Als psychische zieke word je immers vaker de mond gesnoerd dan als de fysisch zieke mens. Loreanne
LEVEN MET EEN BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, Josephine Giesen-Bloo
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, een praktische gids voor behandeling, Roy Krawitz, Christine Watson
GROOTSE PATIENTEN, KLEINE THERAPEUTEN. Narcisme en Psychotherapie, Mark Kinet, Luc Moyson
ROSALIE NIEMAND, Elisabeth Marain
HET MOET ERUIT, Marie Cardinal
ONTSPOORD, Ria van de Ven
DE UREN, Michael Cunningham
BORDERLINE STOORNIS. Crises in hechten en onthechten, E. Van Meekeren
BORDERLINE HULPBOEK. Zelf leren omgaan met, Jaap Spaans en E.Van Meekeren
WAT BORDERLINE MET JE DOET, Arthur Hegger
BOEKEN
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS. Handleiding voor training en therapie', M.Linehan
VER HEEN, P.C. Kuiper
MORGEN BEN IK EEN LEEUW. Hoe ik mijn schizofrenie overwon.', Arnhild Lauveng
DE STILTE VOORBIJ. Mijn weg terug.', Nancy Venable Raine
ALS LIEFDE IS PIJN DOET EN JE WEET NIET WAAROM, Dr.Susan Forward en Joan Torres
DILEMMA'S IN DE PSYCHIATRISCHE PRAKTIJK, Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf.
De lijst boeken die ik vermeldde, gaan uiteraard niet allemaal over borderline persoonlijkheidsstoornis. Het zijn boeken die me om één of andere reden steun boden al was het door de (h)erkenning van bepaalde gevoelens, gedachten, bedenkingen. Er zijn boeken bij die me een beter inzicht gaven in wat tijdens mijn huwelijk speelde ('Als liefde pijn doet en je weet niet waarom') of over het verworpen worden door die je lief zijn. ('Ontspoord')
Voel me al dagen niet zo goed. Weet niet waarom of waardoor. Wat ik ook doe of laat... het blijft. Geduld hebben, gedachten op stop zoveel als mogelijk en hopen dat het vlug voorbij zal gaan en opnieuw toch iets meer voor mezelf herkenbaar wordt. De moed zinkt er anders van in mijn schoenen en dat wil ik niet. Er is zoveel en dat zoveel heeft er wellicht mee te maken. Voortgaan... dan maar even als een kip zonder kop. Sorry dat ik zo weinig van me liet horen naar jullie toe. Dat komt wel weer goed.
Gek hoe ik niet veel geef om zoveel Gek hoe de wereld me kan gestolen worden meestal Gek hoe de glazen bokaal waarin ik zwem heel dik glas kreeg Gek... alles gebeurt ver weg van me hoe gek is dat zeg.
Akelig... zij wil meevoelen maar voel niets meer Akelig... dat ze leeft maar daar weinig van voelt Akelig... wie zij werd want ik ken haar niet meer.
Tijdens een droom liep de wekker af. Met dikke, rode kikkerogen keek ik even later naar mijn spiegelbeeld. Mijn hoofd leek in twee helften verdeeld die niet met elkaar wilden overeenkomen. Ondertussen is het beter, enkele koppen teerzwarte koffie durven wel helpen. De pijn schiet iedere ochtend opnieuw door mijn lijf. Wellicht normaal... omdat er scheuren zijn gekomen in de beschermende bast. Dapper wil ik schrijven 'laat maar komen'... Diep in mijn binnenste hoop ik echter dat als het komt het dat heel vluchtig doet....
Beelden en herinneringen komen in dromen en overdag. Verwezen constateer ik het. Te moe om het te laten doordringen. Het leven vindt nu al zo lang naast mij plaats, ik lijk er geen deel meer van uit te maken. Het lijkt me daarom moeilijk dit alsnog te kunnen integreren.
Leven in het nu, is niet eens meer moeilijk. Ik leef alleen nog maar in het nu, de rest lijkt als een droom nooit werkelijk gebeurd.
Als een zombie zit je hier in een armzalige poging toch iets te laten weten wat al deze minuten, uren met je deden.
Hondsmoe en zombie als een koe Deze dag mag straks vlug in slaap verglijden 'k kan me daar alleen om verblijden
Tjonge wat was dit voor een dag ik kan er echt niet om lachen... deze dag gaf me vanaf de ultravroege ochtend ook een ultra harde slag
Laat de nacht maar vlug verpozing geven zodat ik deze uitputtende veldslag kan vergeten en mezelf straks in een rustgevende, allesvergetende slaap kan lezen.
tjonge... vergeten dat het voor sommige mensen een vakantiedag was... beuh...
Na enkele klusjes toog ik dapper naar een warenhuisje, had enkele spulletjes nodig om dit huis verder te ordenen. Tjonge, 't was daar de hel. Want een volk op een uur dat er normaal geen volk is... en van welke planeet kwamen ze? Ze sjokten met karren door de gangen, vonden mij een obstakel dat ze de weg versperden met die karren zelfs dwars over de gangen te laten staan. Ze verroerden zich niet... leken het vanzelfsprekend te vinden dat ik dan maar rechtsomkeer maakte... Lieve mensen, zijn dit nog wel mensen? Ik dacht... 'kalm blijven Lore, hier ben je zo weer uit'... maar ze gingen pal voor je neus staan en duwden je opzij... ze staarden je aan met kikkerogen toen je bleef staan waar je stond... Waren zij niet in staat misschien tot net datzelfde geduld als ik??? Duidelijk van niet. En toen ik daar in zeven haasten wegging, was ik net niet kirrewiet. Ik vond niet wat ik zocht... maar vond wel wat ik niet zocht en wel van pas kwam. Om na die ene boodschappentocht ook nog die andere boodschappen te verrichten, vond ik écht niet de moed.... Nog zo'n koe-achtige meute kon ik echt niet meer aan. Ik ben naar die ene kamer getogen en spitte ze verder uit, sorteerde en gooide weg... maakte een nieuw plakboek voor het lieve ukje dat ik regelmatig met mijn gezelschap verblijd. En nu ga ik 'Sturm der liebe' zien... een nieuwe idiote verslaving van me... die wellicht ergens goed voor is... en waar ik net zo wellicht enige frustraties kan ventileren. Fijne avond al die mij bezoeken... fijne avond ook aan al die me niet bezoeken... al weten ze dan niet dàt ik ze fijne avond wens... maar moet dat dan? Ik weet het, ik ben mesjogge... Maar nu weet jij het ook.
Daar niemand anders bezwaar maakt wat het herplaatsen van oude blogjes betreft, ga ik opnieuw aan het werk. Die ene die van gedaante verwisselt als was hij/zij een kameleon zoekt het verder zelf maar uit. Wat zou ik me plooien naar zo één zeurpiet of zeurmieke en daardoor nog langer met die oude blogs lopen klooien? Dus sorry beste mensen, mijn verontschuldigingen als ik tien blogjes na elkaar plaats en daardoor even telkens op de startpagina verschijn...
Stil van overdondering tranen van binnen niet slechts van verdriet zoveel ingrijpende gebeurtenissen zijn er gebeurd en liggen nog in het verschiet.
Vandaag was ik er graag tegelijk is er pijn al was het nog zo bijzonder, zo fijn
Vreugde en verdriet vechten als bezeten 't is nog steeds niet te lijmen dat wat open heeft gereten al het onrecht dat telkens weer het levenslicht kwam stelen al het vertrouwen verbrijzeld onder leugens, lafheid, niet te verhelen
Een ding, ben ik absoluut niet kwijt mijn zelfrespect, kan mezelf nog in d'ogen kijken ik hoef niet al die stinkende rotzooi van ze glad te strijken en dat ik in ze allen zoveel jaren bleef geloven, daarvan heb ik geen spijt Dat ben ik zelf, mijn eigen wezen al hebben ze me daar om bespot en oeverloos lesjes gelezen. Ik gedroeg me tenminste niet als een lafaard of een terrorist een spottende marginaal of een sadist Niet als een krenkende rotgarnaal of een in stront getrapte stinkende sandaal Ik gedroeg me niet arrogant of wreed veroorzaakt geen onnodig leed maar bleef mezelf, volgde mijn hart daar stampten ze op... en sloegen het plat.
Een deel van mensen verdween uit mijn leven ze gingen zich op zeer bedenkelijke paden begeven het maakt mij niet meer uit, ik geef er niet meer om soms voel ik medelijden... en vind ze pijnlijk dom dat ze niet beseffen hoe kort dit leven is en hoe liefdevol het kan zijn als je ophoudt met haat, ophoudt met chagrijn ophoudt met jezelf niet zijn ophoudt met mensen die jou ooit lief waren te vermalen fijner dan fijn
Ooit komt er een dag dat ze het zich misschien berouwen maar dan is het te laat voor spijt van hun hatelijke daad te laat voor al wat ze hebben geschaad te laat voor al dat gewichtig gepraat te laat voor de ogen, hart en geweten te gebruiken voor al die jaren dat ze de waarheid hebben lopen fnuiken te laat want dit hart werd verwond het wordt nooit meer gezond te laat want vertrouwen kan nooit meer voor die het zo lang en in die mate schonden al blijf ik met herinneringen aan ze verbonden.
Mijn hart gaat nog open voor die het niet nu en nooit hebben willen slopen De deur van dit huis gaat misschien ooit of nooit nog open de deur van mijn hart daarvoor zal je een nieuw slot moeten kopen die deur die erin stond heeft het moeten bekopen door onbedachtzame wreedheid lafheid, verraad nooit heeft iets in mijn hele leven mij zo verwond en zo onherroepelijk geschaad.
Tjonge, ik lijk s'nachts wel bezig met een droommarathon... De ene droom volgt zowat de andere op... Ze zijn van die aard dat ik pas nadat ik opstond op verschillende vlakken besef dat ik droomde... zo dicht liggen ze bij de werkelijkheid en toch ook weer niet... Ik wist bijvoorbeeld niet meteen vanmorgen waarom ik me zo down voelde, zo intens donker... tot ik even later in de woonkamer besefte dat ik over een verlies droomde. Overdag lijk ik het verwerkt... s'nachts in mijn dromen is het duidelijk van niet. Ook angsten komen daar boven... ook die kleine bezorgdheden om iets belangrijks te vergeten, worden in die dromen zodanig overbelicht dat ik ze niet meer kan ontkennen. Pfff, ik hoop dat dit vlug ophoudt. Ik ben nog steeds down en zal me na dit blogje met bijna plezier op alle klussen gooien die ik vandaag in gedachten heb. Alleen uitkijken dat ik niet al té erg over grenzen ga, het is immers niet de bedoeling dat ik van de ene zooi in de andere beland. Ik voel me werkelijk niet goed nadat het toch even de lichtere kant uitging. Moed niet verliezen en doooorgaan... moet ik, wil ik, zal ik.
Er is verandering op til... neen, dat klopt niet helemaal
Er is verandering op til? Neen... dat klopt niet helemaal... er is al verandering aan de gang. Duidelijk. Ik laat me niet meer doen door zulke snoeshanen of snoeskippen (zie vorig blogje) maar wat nog veel en veel bijzonderderderder is... het doet me ook niet meer wegklappen uit het leven... ik voel me niet meer tot in mijn wezen geraakt... !!! Wellicht omdat ik ook voel welke krielkip of verkapte haan dit schreef.
Het wijst voor mij op dat wat ik de laatste maanden merkte, ik vertrouw meer en meer op mezelf... Ik heb voor het eerst in mijn leven iets wat ze zelfwaardegevoel noemen. En ik wéét en voél met iedere vezel van mijn wezenlijkheid dat ik dat aan mijn huidige psychiater te danken heb...
Na een strijksessie... voornamelijk de kleding van die hier nog in huis rondzweven... en enkele stuks van mezelf... nam ik rust... (drie werf hoera) en voel me beter nu, uitgerust... Tegenwoordig luister ik terwijl naar de radio... en haak een rand rond een stof te klein om tafellaken te worden... het verstrooit me... en tegelijk brengt het ook rust. Ik denk aan die me lief zijn en voor wie ik ook nog tel... en het geeft me een warm en vredig gevoel. Laat die anderen het zelf maar uitzoeken.
Na het potje dat ik ondertussen kook... ga ik opnieuw rust nemen. Moeilijk is dat niet... mijn lichaam schreeuwt erom.
en maar wijzigen en voorkruipen ; ben je in het dagelijks leven ook zo die altijd maar aan het drummen is? bvb om de eerste op de bus te zitten en dan nog liefst aan het raampje? Denk dat het niet zou gepast overkomen. het is onbeleefd en wat brengt het finaal op? misschien beter evenveel blogs bezoeken zal beter effect geven
Ik wijzig mijn blogje misschien één keer, om er een prentje bij te zetten... maar zover ik weet verschijn ik dan toch niet opnieuw? Ik sla dat eerst op en zet erna een prentje omdat vroeger mijn blogje al wel eens verdween voor ik zover was. Toen begreep ik wat anti-klikje bedoelde... Ik probeer sinds een tijdje bij iedere moedige dag meteen een deel van de oude blogjes terug te plaatsen... die wijzig ik niet, die plaats ik één voor één weer op mijn blog... die verschijnen wel in het archief van juni 2011... tot die maand klaar is en ik naar juli kan overgaan en zo voort. Ik was van plan dagelijks 1 blogje terug te zetten omwille van het werk, want natuurlijk moet ik ze één voor één herlezen om sommige die niet zo meer ter zaken doen voor me meteen weg te laten. Maar omdat één blogje dagelijks er niet van kwam, besloot ik op die moedige dagen er telkens tien te plaatsen.... Blijkbaar (en dat wist ik niet) kom ik dan telkens weer tevoorschijn op de startpagina of zoiets... en blijkbaar stoort dat sommige mensen. Ik begrijp dat niet zo hoor... want of ik nu iedere dag een blogje plaats of op één dag tien... is dat nu zo erg? Of moet ik speciaal voor die anti-klik die tien blogjes die ik wil terug plaatsen op iedere moedige dag tien keer over de hele dag dat hele gedoe in gang zetten? Wat die anti-klik daar naar voorschuift als bedoeling... zegt misschien iets meer over die anti-klik zelf... wie weet.
Ik denk dat de meeste blogvrienden hier wel weten dat ik nog steeds bezig ben de oude blogjes te herplaatsen... Voor degene die de blog die ik daarover schreef, niet lazen... bij deze dus nogmaals...
In het begin was dat natuurlijk duidelijker omdat de herplaatste blogs ook meteen bij de inhoud van mijn blog verschenen. Je kon het zien aan de nummering. Ik zit aan blog 200 van de oude dus... dat wil zeggen dat ik er reeds 200 terug kon plaatsen. De herplaatste blogs verschijnen er nu niet meer op omdat de huidigen al niet meer te tellen zijn... Je kan ze wel volgen inmiddels in her archief op de maand 6/2011 en moet nog tot 7/2012 geraken )
Ik probeer terwille van die anti-klik en nog mensen als hij/zij die er aanstoot aannemen dat ik mijn oude blogjes plaats en menen dat ik daarom een 'voorschieter' ben en steeds maar 'verander' en zijn/haar plaatste effekes inpik de boel weer wat meer te verdelen... dan duurt het nog maar wat langer.
Neen, ik schiet in de bus niemand voor, ik sta zelfs als dat me moeilijk valt vaak mijn plaats af, laat mensen die moeilijker te been zijn voorgaan en help ze zelf mee de trappen op en af als de halve buszitters alleen maar gaapt...
Erg hoor als mensen zo met hun oordeel klaarzitten alleen omdat je jouw oude blogjes herplaatst omdat je je site maanden uit de circulatie haalde... triest eigenlijk... en tegelijkertijd zielig. Sorry hoor... dat ik jouw plaatske gedurende een tiental blogjes ongeweten innam... Het zal niet meer gebeuren... ik sta mijn plaats met plezier af om van dit gemekker af te zijn...
PS. ik heb zonét ook mijn inhoudsopgave gewijzigd... meer dan 200 gaat blijkbaar niet... anders had ik ze er allemaal opgezet... kan je meteen zien dat ik niet 'en maar wijzig' 'en maar voorkruip'... tjonge... is dat hier een kleutertuin of seniorennet, vraag ik me soms af... bij zulke vreemde reacties.
Verder wens ik niets meer met anti-klikkers te maken te hebben... heb zoals ik al schreef méér dan genoeg van gemekker.
Gemengde gevoelens zijn altijd beter dan geen gevoelens. Een overvloed soms tegengesteld aan mekaar maken het gevoel te leven alvast meer waar.
Een schijn van opnieuw dat leven aan te kunnen en durven gaan. Opnieuw hoop te voelen of toch al vertrouwen. Ik wil dat gevoel het liefst zo lang mogelijk vasthouden. Ook wanneer het me opnieuw zal ontglippen al denk ik van niet ik zal het me herinneren vergeten wil ik het niet.
Ergens geloof ik in deze positieve wending en roep ik voor de zoveelste keer volmondig uit die vorige psychiater was voor mij een onbekwame schavuit Duidelijk waar hij zijn behandeling op richtte beseft hij niet eens hoeveel schade hij aanrichtte?
Ik kan slechts blijer zijn met iedere dag vanaf ik mijn huidige psychiater op mijn pad zag 't Vertrouwen in zijn kunde was er van de eerste keer ik wéét nu dat het niet aan mijn 'zogenaamd' wantrouwen lag dat de eerste niet eens na jaren me dat gevoel van vertrouwen en veiligheid kon geven nodig om je in een goed therapeutisch proces te begeven.
Vandaar dat de vorige voor mij niet meer bestaat en dat al die jaren bij hem verloren lijken en nooit bestaan voornamelijk hoe hij er op het einde nog een schep heeft bijgedaan.
Of ik hem kan vergeven? Dat is nogal moeilijk als hij in mijn herinnering niet meer écht bestaat Die acht jaren lijken nu acht jaren dat een schaap ergens in de verte heeft geblaat geloofde dat het therapie gaf hij was alléén tam, onbedachtzaam, onbekwaam, niet alert genoeg, zwak en vooral laf...
Die man en zijn mis-handeling verdwijnt meer en meer uit mijn systeem dat voel ik na de verjaring iedere dag meer zijn laffe handeling, hoe hij me behandelde als een ding, doet niet eens meer zo zeer ik zie namelijk scherp wat deze houding zegt over die man dat hij niet alleen zijn eigen fout niet toegeven kan maar ook niet terugschrok om zich laf af te maken van de vlek op zijn blazoen Je moet het maar kunnen je als professionele hulpverlener tot zoiets verlagen zoiets met je patiënte kunnen doen lozen als was ze geen mens, daarover leugens verspreiden ook tegenover een collega.
Mijn diepe wens is deze mens nooit meer te hoeven horen, zien, kennen. Ik ben al aardig op weg... moet ik bekennen. Zijn gestalte en lichtzinninge gang vervaagt voor mijn geestesoog 't lijkt steeds meer alsof ik me nog slechts over een stilaan vervagende nachtmerrie boog.
Zeer vreemd, onwerkelijk gisteren is al eeuwen voorbij morgen zal nooit bestaan alleen vandaag dit ene uur minuut niet even ervoor niet even erna en vorig jaar..? dat weegt op een bizarre manier niet meer zo zwaar alsof het om een onbestaande lange nachtmerrie ging al was het een feit dat mijn leven door de dwaasheid van die psychiater een weeklang aan een ultradun draadje hing.
Onbestaand en zo absurd werden hij en alle jaren sessie alsof die jarenlange therapie nooit heeft plaatsgevonden en bestaan een enorm trauma door wat hij heeft gedaan....
Het is beslist een voordeel dat ik terug 'VOEL'...?! :-) :-(
De wil is veel maar niet alles, de rest moet ook mee en precies die rest vertikte het gisteren op het einde van de dag. Mijn kaarsje was uit. Zelfs de vaat bleef staan. Die neem ik vandaag wel onder handen. En ik zal opnieuw op tijd rust inbouwen, niet als krankzinnig alles in één dag willen doen en liefst zonder rustpauze.
Vanmorgen werd ik wakker, voelde me niet zo goed... de ellende dook opnieuw op. Toen ik even later een blik buiten wierp en zag hoe prachtig een lichtschijnsel van de naderende ochtend was, voelde ik... 'voelde' (!!!) iets wat ik lang niet meer heb gevoeld... dat zo lang verdwenen gevoel van 'geraakt worden door de pracht van de natuur'...
Meteen erna voelde ik erg genoeg nog iets anders dat niét zo goed voelde, ik voelde namelijk een felle pijn om het besef hoe de mens die mooie natuur blijft om zeep helpen. Rampen die zich blijven vermeerderen. Nog meer mensen die daardoor in de problemen komen, het leven wordt afgenomen, klimaatvluchtelingen, verlies van familie, huis en levensmiddelen... en toch blijft de overheid vooral eerder mak wat maatregelen betreft. Het een versterkt het ander... zien al die zogenaamde intellectuelen dat dan niet in? Waarom luisteren ze niet naar wetenschappers die laten weten dat hoe langer men wacht hoe meer geld ingrepen zullen kosten, want daar draait het toch om, om geld... ze geven liever geld uit voor nutteloze zaken... Ze spreken over crisis die ze grotendeels zelf veroorzaakten want nooit werd er zo verspild in onze maatschappij als de laatste decennia. Nooit werden er zulke milieuvervuilende en beschadigende zaken verder gezet ondanks dat het gemakkelijk anders kan dan nu... De kleine maar ook de grote man... Wie, die mobiel genoeg is, weigert immers op een andere manier naar een bakker of slager in de buurt te gaan dan met de auto? Wie verkiest oeverloos vaak zich te verplaatsen met het vliegtuig voor enkele dagen elders als het ook met minder vervuilend vervoer kan? Wie bouwt bruggen en banen, breekt goede gebouwen af om er ultramoderne in de plaats te zetten als enkele ingrepen zouden volstaan? Wie gooit een hoop voeding weg? Wie vervuilt de waterlopen, maait onnodig al dat groen weg? En wie blijft dat toelaten? Wie laat iedere dag zijn auto draaien ook als dat niet nodig is? Waarom blijven fabrieken verpakkingen maken die schadelijk zijn voor het milieu als ze net zo goed die kunnen maken die dat niet zijn? En waarom krijgen zij geen bepalingen opgelegd om dat te veranderen? Waarom wordt de overgrote verantwoordelijkheid bij de gebruiker gelegd? Die mag sorteren... waar dat niet eens in die mate zou hoeven àls er méér milieuvriendelijke verpakkingen waren of beter nog, waar mogelijk helemaal géén verpakking. Waarom worden spullen uit de mode weggegooid of het nu om kleding gaat of spullen in huis als ze nog degelijk zijn? Je kan nog eindeloos doorgaan...
Het is geen pleidooi om alle luxe op te geven... gewoon soberder te zijn en even iets meer na te denken... hoe het anders en niet eens echt moeilijker ook en vooral be-ter kan.
Hoe is het immers mogelijk dat het openbare vervoer net nu besparingen gaat doen? Besparingen die opnieuw meer mensen naar het gebruik van een wagen zullen brengen. Besparingen die voor nog meer 'verlies' zullen zorgen. Hoe kan het dat banken wel gesteund worden door de overheid en door de belasting dus die burgers betalen... maar openbaar vervoer in die mate gaat besparen dat mensen nu minder, een pak minder op het openbaar vervoer kunnen beschikken... ? Wie het beter begrijpt... mag het me uitleggen want ik begrijp er hoe langer hoe minder van.
Afgelopen week kwam ik op een zender terecht die me zowat misselijk maakte... en waarbij ik zo vlug als ik kon... weggezapt werd. Toch zag ik nog dit... Een hondje werd naar een soort hotel gebracht, een kamer met bed... , kreeg een speciale ober, of verzorgen, noem het hoe je wil... die las hem voor uit een boek... en bracht het hondje amper een vuist groot een bord met een enorme biefstuk erop... drie van die hondjes zouden niet eens de helft opkrijgen... dat enorme vleselijk geval was bovendien nog getooid met wat groente... Echt... ik werd er niet goed van... Daar draait mijn maag van om... Je mag je afvragen of dit hondje dat echt wil... en vraag je ook meteen af of je geweten zoiets toelaat... Is dit geen vorm van onrecht? Ik kan er inkomen dat wanneer je een groot inkomen hebt, je je luxe kan en màg veroorloven... maar op deze manier? Hoe kan je dat voor jezelf rechtvaardigen? Echt... daar is mijn verstand te klein voor... het spijt me echt. De wereld is gek... de één gaat met een teveel aan inkomen zulke uitgaven doen... de ander weet niet hoe rond te komen ondanks naarstige arbeid... vroeger voor ze ziek werden... of nog steeds... Mensen in een bepaald deel van de wereld mogen oeverloos op hulp blijven wachten... ook al leven ze na de vorige natuurramp nog steeds in tenten... terwijl anderen in een ander deel van de wereld meteen iedere hulp krijgen?
Het is beslist een voordeel dat ik terug 'voel'...
Voor één keer gaf het me niet die wereld in watten omgeven door water en een hoop zand Ik vond het dit keer best comfortabel wat niet hetzelfde is als amusant
Voor één keer kon me het wazige weinig schelen al kostte me het dan wel meer moeite wat is te delen Echter een sessie minder voelde door de nevel om me heen niet als een ramp, niet eens als een hinder.
Een substantie vloeibaar en muf mijn denken en voelen zo oneindig suf het deert me geen zier zwevend in 't water als planten zeewier deinend met de stroom in heel mijn denken, in heel mijn zijn ontzettend loom
Maar 't kan me niet schelen ik geef er niet om daar schreeuwt iets van binnen en wijst op de leugen een pijnscheut die niet laat vergeten ooit zal je de rots moeten opensplijten en aan je verdrongen verdriet moeten beginnen.
Al was je zo daas je bleef de mist toch enigzins de baas ondanks de afwezigheid van gevoel ging je met andere middelen verder op weg naar dat doel gaf inkijk in een deel van je leven je nam een tekst en zette al lezend die deur op een kier.
Plots was het daar hevig gevoel intense angst. Het roes een troebel meer vol kroes. Waaruit plots een vis opspringt. Waarom, waardoor soms ga ik verder ga ik door zonder nog te voelen waarom of waarvoor. Dat kan me niet eens meer schelen zolang ik doorga schep ik immers tijd om wonden te kunnen helen.
Soms word je moe van het anders ingevuld te worden. Je woorden dienen plots een ander doel. Ik geraak echter niet meer over mijn toeren. Mijn hoofd blijft, hoe gek nou, vrij koel. Als ze niet weten wat mijn woorden bedoelen, nu dat is dan hun zaak ze lullen, als ze dat persé willen maar raak. Ik hoor alleen maar gekwaak.
Een leuk gesprek brak de eenzaamheid. De droefenis van niet even de bekommernis te kunnen delen ben ik alvast kwijt Soms doet het me verdriet dat mijn woorden en bedoelingen niet worden begrepen de ander is gekwetst, precies dat wilde ik niet Doch het verschijnsel is me niet onbekend ik heb het zelf mijn leven lang gekend.
Verwar eenzaamheid niet met alleen zijn alleen zijn, is best fijn liever dan in het gehuwde gezelschap van een kwelduivel te zijn geringd en gekooid na afloop volledig berooid ziek, je gezondheid geknakt maar ik behield mijn waarde tenminste die van hem is tot VER onder het nulpunt gezakt.
Eenzaam kan je zijn te midden een menigte midden je familie, kennissen of vrienden met die je niet echt na staan maar je wel willen binden eenzaam kan je je voelen die dit kennen, weten wellicht wat ik kom te bedoelen eenzaam zijn, is alleen blijven met je gedachten ondanks je duizend woorden je hoeft geen begrip te verwachten eenzaam zijn, is dat gevoel op een eiland te leven te midden de menigte, of tussen liefdadigheidbeoefenaars ze voelen zich verheven daaronder ga je pas beven.
Eenzaamheid is geen verbinding voelen geen uitwisseling van gedachten dat duidelijke gevoel gekend te worden domme, ongemeende woorden, zullen eenzaamheid nooit verzachten
Gelukkig ben ik niet voortdurend eenzaam gelukkig zijn er vrienden en leden van mijn gezin die me het gevoel geven, me te kennen al is het maar een deel van het geheel.
Anderen jammer voor hun fraaie gedachten menen me te kennen... maar ik weet wel beter van mij kan niemand na al die vallen in de val nog iets anders verwachten ik speel terug die ene bal die ik niet vertrouw erger je maar groen voor mijn part ook nog blauw alerheid en vertrouwen op mijn eigen gevoel dat is de enige stoel waar ik nog op ga zitten nog tot het oneindige mag je op me lopen vitten het zal niet baten ik luister niet meer naar schapen die maar wat onzin lopen te blaten.
Voel me al dagen niet zo goed. Weet niet waarom of waardoor. Wat ik ook doe of laat... het blijft. Geduld hebben, gedachten op stop zoveel als mogelijk en hopen dat het vlug voorbij zal gaan en opnieuw toch iets meer voor mezelf herkenbaar wordt.
Na enkele klusjes toog ik dapper naar een warenhuisje, had enkele spulletjes nodig om dit huis verder te ordenen.
Lieve mensen, zijn dit nog wel mensen?
en waar ik net zo wellicht enige frustraties kan ventileren. 
Er is verandering op til? 
)
de boel weer wat meer te verdelen... dan duurt het nog maar wat langer. 
