Mijn naam is Loreanne, afgekort 'Lore'. Die naam verschijnt onder mijn blogjes. Mijn bedoeling is mijn belevingen trachten te uiten. Als psychische zieke word je immers vaker de mond gesnoerd dan als de fysisch zieke mens. Loreanne
LEVEN MET EEN BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, Josephine Giesen-Bloo
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, een praktische gids voor behandeling, Roy Krawitz, Christine Watson
GROOTSE PATIENTEN, KLEINE THERAPEUTEN. Narcisme en Psychotherapie, Mark Kinet, Luc Moyson
ROSALIE NIEMAND, Elisabeth Marain
HET MOET ERUIT, Marie Cardinal
ONTSPOORD, Ria van de Ven
DE UREN, Michael Cunningham
BORDERLINE STOORNIS. Crises in hechten en onthechten, E. Van Meekeren
BORDERLINE HULPBOEK. Zelf leren omgaan met, Jaap Spaans en E.Van Meekeren
WAT BORDERLINE MET JE DOET, Arthur Hegger
BOEKEN
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS. Handleiding voor training en therapie', M.Linehan
VER HEEN, P.C. Kuiper
MORGEN BEN IK EEN LEEUW. Hoe ik mijn schizofrenie overwon.', Arnhild Lauveng
DE STILTE VOORBIJ. Mijn weg terug.', Nancy Venable Raine
ALS LIEFDE IS PIJN DOET EN JE WEET NIET WAAROM, Dr.Susan Forward en Joan Torres
DILEMMA'S IN DE PSYCHIATRISCHE PRAKTIJK, Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf.
De lijst boeken die ik vermeldde, gaan uiteraard niet allemaal over borderline persoonlijkheidsstoornis. Het zijn boeken die me om één of andere reden steun boden al was het door de (h)erkenning van bepaalde gevoelens, gedachten, bedenkingen. Er zijn boeken bij die me een beter inzicht gaven in wat tijdens mijn huwelijk speelde ('Als liefde pijn doet en je weet niet waarom') of over het verworpen worden door die je lief zijn. ('Ontspoord')
Niets van deze teksten mag zonder toestemming van de auteur gebruikt worden.
over depressie en persoonlijkheidsstoornis
20-09-2012
Weg, weg, weg...
Ik ben weg... heel heel ver weg. Comfortabel. Verdovend rustig. Verduiveld draaglijk. Veel klusjes geklaard. Overal wat. Zo blijft het boeiend. En hou ik vol. Achter het scherm rust ik uit want op de sofa rusten kan ik niet meer... te onrustig. Rust verscheurt mij. Ik moét bezig blijven, zelfs als ik rust. Als ik kon schreeuwen, ik schreeuwde het uit. Als ik dood mocht gaan, ik ging dood. Als ik kon zweven naar de wolken, ik deed het. Ik ben niet meer die Lore die ik kende. Welke Lore ik dan wel ben? Als jij het weet, je mag het me proberen vertellen. Diepe zucht. Het is goed, het is OK... dat ik het huis aanpak, stukje voor stukje. Het geeft rust... Waar ik de zooi in mijn leven niet schijn te kunnen verwerken, nu nog niet, hopelijk ooit, kan ik die wel aanpakken hier in ons woonhok. en ook in tuin. Maar deze week niet de tuin, het is het één of het ander. Ik ben moe. Bezoekjes brengen en dan stop brein, stop besef, stop alles. Morgenochtend ontwaak ik toch opnieuw met de onnoemelijke psychische ellende die me in flinterdunne schijfjes hakt. Dus wat zou ik waar dan ook om malen? Morgen bezoek ik ook mijn nieuwe (woeha al bijna een jaar), goede psychiater... maar wat een ironie dat ik hoe langer mijn leven duurt, hoe meer problemen ik ondervonden heb met 'hulpverleners'... tjonge, 't is om je een 'psychische' breuk te lachen.... behalve met deze en die een vriendin werd en ook een maatschappelijk werker.
Op het einde van de rit trof ik een goede psychiater, mijn huidige dus,... en ook die andere die een vriendin werd dus die ik ergens 1988 raadpleegde tot 1991... en die ene maatschappelijke werker die twijfelde of hij met zijn opleiding mij wel voldoende kon helpen... Ja... hij hielp me méér dan die hier niet vernoemd zijn omdat hij zijn eigen in gebreke blijven zelf naar voren bracht. Die man vedient een medaille... een nederige...! Hij maakte dat ik het vertrouwen in hulpverlening niet verloor nadat ik misbruikt werd...!!!! Die maatschappelijk werker liep niet naast zijn schoenen van pretentie en meende zich evenmin een oppergod of goeroe zoals degene die mijn leven verbrandde of die twee anderen die hun poten niet konden thuishouden en meenden dat dit absoluut therapeutisch was ... (voor hun eigen behoeften zeker... stinkdieren verdomme ) De ene werkte in een 'centrum voor geestelijke gezondheid' als 'psycholoog' (asjemenou)-en is sinds zijn 'veroordeling' op zichzelf begonnen... de andere werkte in een centrum voor leerlingenbegeleiding maar is 'gelukkig' op pensioen sinds enkele jaren. De boekverbrander... tja die man... kan me gestolen worden. Die man bedoelde het goed totdat de dwaas doorkreeg dat zijn methode het erger maakte en hij verkoos zijn handjes in onschuld te wassen en op de vlucht te slaan, daarbij mijn geschreven leven in de 'as' te leggen... in plaats van zijn eigen 'principe' dat er nog 'grijs was tussen wit en zwart' toe te passen... en even te bevragen OF HIJ ME WEL GOED BEGREPEN HAD.... Godvervloekte idioten. Dat studeert af voor 'psycholoog' en blijft 'psyche-holoog' en kan toch met die titel mensen 'om zeep helpen'. Géén schadevergoeding gezien voor al die 'MISKLEUNEN'...! Hulpvragers... weze gewaarschuwd... er zitten ook 'kakkerlakken' en 'hyena's ' in de hulpverlening, 'bloedzuigers' en 'manipulators van het àllerérgste soort'...!!!!!!!!!!!! Volg jullie gevoel bij twijfel of manipulatief gedrag van die psychologen/psychiaters (alias psychopathen).... en gééf zeker geen gevolg aan hun zelfzekere gruwel-stellingen...! Ze dienen slechts hun eigen belang...!
En dan die puber van een voorlaatste psychiater die zo bang van me was... dat hij me niet anders dan durfde te dumpen per mail??????? Bang omdat het kleintje dat hij in wezen bleef, 'betrapt' was door zijn 'mammie'???? (waarom viel hij me anders voortdurend lastig met zijn onooglijke probleempkes?) Dat is nog de grootste sukkel van allemaal... wat een godverdomde lafbek... en ik vertrouwde hem nog wel... ik gaf hem mijn vertrouwen dat VOOR hem al ZOOOO zwaar op de proef gesteld werd...!!!!!!!!! en toen hij... zich betrapt voélde... want mogelijk wàs hij er heus mee bezig... met me te verdoven om zichzelf een comfortabel inkomen te verschaffen zonder zich al te erg uit te sloven... en voelde hij zich o zo betrapt... door een vrouwmens waarvan hij de slimme slimmerik niet vermoed had dàt ze 'therapie' wou en geen 'sus me in slaap-sessie'. SUKKEL GODVERDOMME... Hij dacht net als nog een ander niet bijster wijs soort van de mensheid dat mensen met bps geen 'verstand' bezitten.... Ik vertrouwde je huppelende eekhoorn... ik gaf je ondanks wat ik meemaakte met vorige hulpverleners mijn vertrouwen... besef je wel klungel wàt je dééd??? Néén... wel ik hoop dàt je dat ooit doet en me jouw wélgeméénde excuses alsnog aanbiedt...! Heb je dààr het lef voor?? Sukkel. Jij Jan Klaassen maakte dàt wat al zo erg was ondrààglijk nog ondraaglijker werd en helemaal erg...= je verknoeide, saboteerde maanden therapie bij wél een goede psychiater... door jouw onbetrouwbaarheid... door wàt je deed... je ondermijnde mijn vertrouwen in hulpverleners... Brand in de hel..... Ach neen... ik ben toegeeflijk... béséf wàt jé dééd... en maak mij jouw verontschuldigingen over... en dàn vind ik misschien vrede...! Ben ik een ziekelijk 'borderline persoonlijkheidsspatiënte'? Néén...! Jij was een psychiater die zijn boekje méér dan te buiten ging.!!!!!!!!!! en ziekelijk in zijn natrappelende geschonden egootje van niemandal.
Ik let er bij iedere wandeling met mijn hondje zeer nauwkeur!g op geen naaktslak te vermorzelen... Met jou doe ik dat ook. Verdien je het? Ieder mens én dier verdient het om behandeld te worden als 'lévend wezen'... ik dus OOK en dàt waarde J.D. dééd jij NIET !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Jij vermorzelde mij om slechts jouw EGOOTJE te redden... Dat je niet eens beseft dat je jouw egootje voorgoed hebt verknoeid. Je bent zo dom... onverdraaglijk dom. Door verwaandheid.. Door arrogantie. Door zelfgenoegzaamheid. Hoed je ervoor om géén narcist te worden. Jouw titel beschermt je daar heus niet tegen...! Ik wéét wel beter... je liet in jouw kaarten kijken... het waren er beste kikkervis géén al te fraaie.!
Ach, wat kan ik vertellen? Het is steeds hetzelfde. Het ontwaken en die vreemde, hevige, ondefinieerbare pijn, de vraag of je dat blijft verdragen, wil blijven verdragen. En dan sta je op omdat je brein je stuurt dat te doen zodat het draaglijker wordt. Je drinkt koppen koffie en doet allerlei in keuken en woonkamer en je zet enkele stappen in de frisse ochtendlucht. Dan probeer je het van je af te schrijven terwijl je voelt hoe dof je ogen zijn en leeg je blik, de pijn die zeurt en knaagt in je lijf. Je haalt je schouders op, niet heus maar innerlijk terwijl je voelt hoe moe je het allemaal bent. Een gelatenheid, onverschillige conclusies dat je er je beter kan bij neerleggen. Je treurt zelfs niet meer om de verloren levensvreugde, zoveel laat je Syberisch dus volslagen koud. Zelfs dàt het je koud laat, laat je koud. Je bent op de goede weg (sarcastisch)...
Ik heb vandaag opnieuw een lijstje gemaakt met zaken die ik kan doen. Geen overbodige luxe, me dunkt.
Weet momenteel niet meer goed hoe ik het heb. Zo graag wilde ik met het dekbed over me heen de hele dag op mijn slaapkamer blijven, veilig op afstand voor het leven en de mensen. Het lukt niet, dat verwoestende gevoel in me noopt me uit bed. Ik ben nu al enkele uren wakker maar kwam niet toe aan een blogje schrijven tot nu. Ik maak me nog enkele koppen sterke koffie in de hoop dat het verdwaasde dan toch enigzins afneemt. De wereld en vooral de mensen die in deze wereld leven maken het duistere nog zwarter. Ik begrijp niet hoe de mensheid mekaar zoveel kwaad kan berokkenen, waarom mensen respectloos omgaan met mekaar. Waarom ze moorden en beledigen, verkrachten, misbruiken, tiranniseren, mishandelen, vernederen, manipuleren, kleineren, geweld gebruiken in plaats van de dialoog. Waarom moet er wrok zijn en wraak. Bizar hoe de mens desondanks zich meent te moeten onderscheiden van de dierenwereld. Soms lijken roofdieren minder angstaanjagend dan mensen... van ze weet je tenminste wat ze al dan niet doen om zich in leven te houden of hun territorium af te bakenen uit diezelfde levensnoodzaak. Van een hoop mensen weet je dat niet. Hun ego of de afwezigheid wat mensen zou moeten onderscheiden van de diersoort, wreedheid, bloeddorstigheid, egoïsme, eigendunk, sadisme, maakt ze niet tot roofdieren maar monsters. Bakenen ze hun territorium af om zichzelf in leven te houden? Je vraagt je af waarom ze doen wat ze doen of nalaten te doen wat ze menselijkerwijze behoren te doen... Ik geloof niet dat roofdieren bewust beledigen of bezig zijn met wraakacties. Ik weet niets meer.
Ben erg, heel erg moe... wellicht ook door de koude douche op het einde van de dag. Onvriendelijkheid of zaken die me wegduwen of dat gevoel geven zijn funest na een zware, vermoeiende dag. Ik ging down huiswaarts. Heel erg down. Probeerde mijn schouder erbij op te halen... maar 't lukte niet. Ik begrijp het wel en toch ook weer niet. Dan denk ik weer aan mijn eigen leven... wat lopen mensen te mopperen over zo'n mankement als ze minstens twee mensen in hun buurt hebben die ze kunnen helpen. Ik had jaren niemand, geen vader, broer, oom... geen kat hielp me... Ik stond er alleen voor. Niet meer aan denken... je bent thuis en kan zo gaan rusten... Ontgoocheld in het einde van toch wel een fijne dag al is het tegelijk ook heel vermoeiend. Klokje rond en dat klokje begint al om 4.45u.... Kan je wel indenken hoe moe ik ben. Dan kan je niet veel meer hebben... zeker niet wat ik kreeg. Goed, ik probeer het te vergeten. Ze moeten me ook niet proberen bereiken op mijn gsm, ik liet die op mijn slaapkamer liggen en ben te moe om hem te gaan halen. Te moe ook om lange epistels te schrijven via sms... Als ze wat willen weten... want voor enige info hadden ze geen oren... dan moeten ze het maar met mijn vaste lijn doen. Ze hebben er geen begrip voor, of weinig vaak dat lange epistels via sms voor mij na zo'n dag écht te veel van het goede zijn. Bah... morgen trek ik tijd uit voor mezelf... en doe nog eens iets dat ik leuk vind in mijn uppie... want hoef even geen mensen meer om me heen. Ik zal wellicht morgen nog moe zijn maar 't kan me even niet meer verdommen.
Gedurende een maand zijn er in mijn leven nog meer zware zorgen bijgekomen. Ik kan nog oneindig veel meer verliezen dàn ik al verloor. Ik kan er hier helaas niets over vertellen. Als ik er privé over vertel, weet ik niet eens of de mensen die ik het vertel beseffen wat het voor me betekent. Gezien de soms nietszeggende reacties. Uitgezonderd die enkele vriendin die me laat weten dat ze me kent. Door haar begrip knok ik verder... ook voor degene die me lief zijn en die me laten voelen dat ze me (nog) niet kunnen missen. Degene die niet beseffen wat ik doormaak... het kan me bitter weinig nog schelen... Ondertussen ken ik mijn vrienden en wéét ik welke mensen wérkelijk om me geven en niet alleen in woorden. Degene die beseffen hoe het is voor me... Het zijn er bitter weinig. Ik ben erg moe nu. En al dat geleuter rondom me is als gezoem van bijen. Dwazen... dwazen.. dwazen. Ik ben helaas niet in staat om normale bezoekjes af te leggen, dus onthou ik me van dat evenement tot ik er opnieuw toe in staat ben. Soms vraag ik me af om anderen ook zoveel tijd stoppen in het lezen van wat ik schrijf als ik in dat van ze en ondanks mijn geestestoestand ook nog vanuit mijn hart op ze wil reageren... Bedroevend is het resultaat. Meeleven is helaas niet meer van deze tijd. Ze willen slechts inééen of andere top staan met loze, nietszeggende berichtjes... hun hart spreekt niet meer... alleen hun gevoel van in de top-leeghoofd met leeghoofdige berichten staan... Werkelijk lezen bij anderen doen ze niet meer, meeleven dat kennen ze niet meer... Misschien geloven ze dat alleen hun leed er toe doet? Dat fysisch leed het enige is wat zwaar om dragen is? Zo weinig meeleven pur sang... altijd opnieuw dat op zichzelf betrekken. Psychisch lijden is 'zot als een achterdeur'... ? Stompzinnige idioten die menen dat fysisch lijden het enige is wat telt... of die omdat hun verstand het niet naar behoren doet ze maar aan het schelden moeten om wat ze niet KUNNEN begrijpen omdat hun verstand en geweten, hun hart daartoe niet in staat is. Lees wat erover psychisch lijden te lezen valt... Zwaarder om dragen... maar natuurlijk moet je dat eerst aan de lijve voelen... als je tot één van die mensen behoort die menen dat alleen fysisch lijden 'lijden' is. Ik kots die wereld er vandaag uit... en die wereld daarmee bedoel ik al die zelfgenoegzame creaturen die menen dat hun beweringen dé werkelijkheid vertegenwoordigen... en die niet verder kijken dan hun neus lang is... Niet erg lang. Vandaag geef ik er de brui aan, even genoeg van alles en iedereen.
Het gaat. Al vind ik mezelf het grootste deel van de tijd niet meer terug. Heb al enkele taakjes tot een goed einde gebracht. Ook 45 minuten gestudeerd in het boek over psychopathologie, de basisbegrippen. Doet me goed, geeft me rust. Ik wil begrijpen, begrijpen, begrijpen.
De vaat is al omgewassen en een deel van de hal ruimde ik op. Straks wil ik daarmee verdergaan maar zo moe dat ik even rust moest nemen. Omdat ik niet horizontaal wil, zit ik hier achter mijn scherm... zo rust ik toch ook en kan ik tegelijk mijn zieleroerselen kwijt zodat ook mijn psyche rust krijgt. Als ik horizontaal ga, begin ik toch weer te piekeren of snijden de gedachten mijn brein in flinterdunne schelletjes.
Ik ga straks ook aan het koken, en misschien ook wel aan het bakken. Een snik in me... verdriet... maar wat gek... ik weet niet eens meer waarom... zoals ik veel niet meer weet of begrijp.
Het ontwaken was vanmorgen op twee vlakken behoorlijk zwaar... fysisch en psychisch dit keer. De frisse, koude buitenlucht helpt op één of andere manier het zwaarste er al te halen en enkele koppen sterke koffie eveneens. Eenmaal ik mijn mails bekeek, waren daar ook onverwacht enkele mails die me een goed gevoel gaven, door de erkenning erin of iets delen wat goed doet. Ook de herinnering aan wat iemand me vertelde... en ik proest het telkens in stilte weer uit bij het beeld dat ik daarbij krijg door hoe de andere beschreef wat ze zagen. Hilarisch. ('t gaat over haha onder andere mezelf).... Soms kan iets me zo in vervoering brengen dat ik daarop reageer, dan kan het me op dat ogenblik niet veel schelen wat anderen van me denken, ik denk zelfs dat ik de 'anderen' dan volkomen vergeet. Gek en speels kom ik dan uit de hoek komen tot groot jolijt van blijkbaar de kleine én grote toeschouwers. Soms besef ik niet eens dat er toeschouwers waren. zo ga ik op in mijn spel op dat ogenblik. Wanneer vrienden of familieleden dat erna beschrijven zoals zij het zagen, besef ik pas welk beeld dat moet gegeven hebben voor ook onbekende toeschouwers en lig ik net niet in een deuk... tjonge, gelukkig zie ik die niet meer, denk ik dan bij mezelf woeha... Nog later bedenk ik 'goed zo Lore, je hebt alweer volwassenen aan het lachen gekregen.' Lachen, zo zegt men toch altijd, is gezond...!
Doodop maar voel me verder heel fijn. Een overheerlijke dag was het, doorgebracht met die me nauw aan het hart liggen... wat wil een mens nog meer. Niets, helemaal niets. Morgen is rusten een must zodat ik de volgende dagen geen panne oploop. Morgen breng ik jullie bezoekjes... nu ga ik horizontaal... 't Was net ook zo'n mooie, zonnige, warme dag... alles zat mee om die zo al leuke uitstap nog leuker te maken. En op het einde van de avond ergens naast de waterkant met een biertje voor me en voor de anderen een dessertje... een dag met een gouden randje.
Daaraan merk ik dat ik vooruit ga... de gestoorde reacties van die 'moi'... raken mijn koude kleren niet. Ik lach om het puberale gedrag van het creatuurtje, iets anders is het niet. Dat was vroeger anders, tjonge dan was ik er ziek van. Nu vind ik zulke mensen slechts zielig en beklagenswaardig. Ach dat ze hun leven en energie slechts schijnen te kunnen wijden aan gescheld en zo duidelijk in hun kaartjes laten kijken. Bovendien beseffen ze duidelijk niet hoe 'gestoord' hun gedrag wel is. Daar kan ik slechts één conclusie uit trekken, 'ik weet tenminste dat ik een psychische stoornis heb'... Zij daarentegen weten het van zichzelf duidelijk niet en maken zich verder oeverloos belachelijk, beseffen niet eens dat zij meer hulp behoeven dan ik. Armzalige dwazen. Voel medelijden in feite...
Ik voel me ondertussen stukken beter dan vanmorgen. Ik kreeg zoveel erkenning gisteren van mijn kinderen... wat deed dat deugd. Er is zoveel begrip, het doet bijna pijn. Langs alle kanten is er hulp... nu zo voelt het toch. Hoe lang is het geleden dat ik me nog zo gesteund heb gevoeld...?
Ben zo blij ook, nogmaals, dat ik deze psychiater trof... Eindelijk een therapie die méér is dan een in slaap sussen, een dooddoen... en eindelijk een psychiater die niet bang is méé in het proces te gaan en die niet lekker lui wil rusten tijdens de therapie en zijn heil niet zoekt in zijn patiënte verdoven om een luilekkerleventje van hemzelf te kunnen nastreven maar die zijn nek uitsteekt, zoekt en vertrouwt op mij en mijn kracht, wijsheid, wil. Dat voel ik aan zoveel. Dat nam de andere me af... om zichzelf in het voetlicht te kunnen plaatsen. Hij zag me niet meer, behalve als een 'hopeloos geval'. De huidige psychiater laat me in mijn waarden, biedt steun en een werkelijk luisterend en aandachtig oor. Tjonge, wat ben ik die man dankbaar. Mensen kunnen je werkelijk herleiden tot een 'ding', tot 'niets'... door je te behandelen als een zielig hoopje hopeloosheid... door te laten voelen dat wanneer je niet doet wat zij willen dat je doet, je slechts kan blijven steken in de toestand van lethargie... zo hoeven ze zich niet al te erg meer uit te sloven. Ach kikkervisje van een vorige psychiater, wat moet jij nog veel leren van hoe sommige mensen in elkaar zitten en vooral hoe jijzelf in elkaar zit. Misschien kom jij beter woeha bij mij in therapie... 't had meer opgeleverd althans dan ik bij jou..!!!!!!!!!
Ik begin erover te geraken... en heb ook met jou en je zielige gedoe slechts medelijden. Tot nooit meer, jij hebt voor mij afgedaan... àls mens en àls psychiater. Je maakte een onvergefelijke fout... pas als je dàt beseft, zal je geen 'mijn' meer zijn op de weg van sommige van je patiënten.
Dat was mijn eerste taak vanmorgen, een creatuur verwijderen dat zich slechts schijnt te kunnen uiten in gestoorde taal. Meelijwekkend is het. Een mens vraagt zich dan af wat die hier komt zoeken, een vorm van 'agressief zagen' maar dat heeft het van zichzelf vervulde creatuur dat elders zijn frustraties komt dumpen blijkbaar niet door. Narcistische trekjes die zich zo uiten. Genoeg over dit bespottelijk voorvalletje.
Vanmorgen ging het ontwaken opnieuw gepaard met de donkere en zware gevoelens en opnieuw ook waren ze heviger na een fijne namiddag die het gisteren ook was. Blijven nasoezen is er niet bij dan, vlug opstaan om het te laten wegebben of toch in hevigheid te doen verminderen.
Op mijn lijstje vandaag moet ik zeker driemaal 'rusten' plaatsen of het loopt op een dag mis... Toch wil ik ook wat klusjes klaren maar met genoeg pauzes ertussen dus. Morgen staat er opnieuw een leuke dag op het programma dus moet ik mijn krachten wat sparen, nietwaar.
Ik stel het steeds maar uit om terug een achtste van het vorige anti depressivum te nemen en hoop dat de verstoorde nachtrust zich uit zichzelf zal herstellen wanneer ik aangepast ben aan het nieuwe ritme. Het is vreemd dat wanneer ik niet uit mezelf kan ontwaken maar moet opstaan ik een heel onrustige nacht heb. weet niet waarom dat zo is want ik hoef me er niet echt zorgen om te maken. Mijn nachtrust wordt in vele stukjes gehakt en als kers op de taart word ik vervolgens een uur voor de wekker zal aflopen opnieuw wakker en slaap helemaal niet meer. Misschien omdat ik altijd wat vroeger dan mijn kind wil opstaan om rustig mijn kopje koffie te kunnen drinken? Ik heb ook vreemde dromen, ze waren niet bepaald nachtmerries maar toch heb ik er geen fijn gevoel van.... Ook is mijn slaap opnieuw beduidend lichter, ik word van zelfs maar minieme geluiden wakker. Misschien slaap ik vannacht beter omdat we morgen niet hoeven op te staan... en haal ik het slaaptekort zo wel weer in. Ik geloof ook dat ik sinds enkele weken in de menopauze beland ben. De koude rillingen, de warmtevlagen. Het kan me weinig schelen al is het natuurlijk geen prettig gevoel. Ik geloof ook dat ik daardoor ook vlugger verkouden geraak. Ach de psychische ellende vind ik veel minder goed te verdragen dan de klachten van de menopauze. Ze zijn ook, meen ik, van voorbijgaande aard. Natuurlijk zou ik graag hebben dat die psychische ellende ook van voorbijgaande aard is... of dat het tenminste opnieuw in die mate mildert dat het leven toch weer iets meer als leven voelt.
Bericht aan die zich hier 'moi' noemt... (én William én Wim....) (asjemenou... )
Iemand die zulke reacties plaatst (zie onderaan dit blogje en bij mijn reacties) hoort meer in de psychiatrie dan ik... En wees niet ongerust oelewapper (want al de namen die je voor jezelf gebruikt... stemmen tot nadenken, nietwaar?), ik bevind me al in de psychiatrie. Maar u? Wordt het niet hoog tijd dat u ook uzelf onder de loep neemt????
Hopelijk zien we mekaar daar nooit... je lijkt me een zeer gefrustreerd kereltje dat je onbekenden zomaar uitscheldt voor 'trut'. Vreemd dat je twee pardon drie namen gebruikt... Wié is hier gestoord, vraag ik me dan af...?
Verder: Als het je hier niet aanstaat, wat kom je hier dan doen...????? Enig inzicht in jezelf is er niet klaarblijkelijk al lijkt het me wel op zijn plaats... en aan projecteren doe je overduidelijk maar zonder dat je je daar van bewust bent... helaas ken ik het mannelijk equivalent van jouw scheldwoord niet. Zelfs dan zou ik het niet gebruiken... ik verlaag me ondanks mijn psychiatrische stoornis nu eenmaal niet tot zulke marginale, 'gestoorde' taal. Verder is het bizar dat je me uitscheldt terwijl je me niet eens kent. Tjonge... heb jij (psychiatrische) problemen zeg...!
Hier zijn de berichten van dit oelewapperke onder drie verschillende namen.... (heeft deze man een meervoudigheidsstoornis of zo? De ene keer noemt hij zichzelf William Meersman, de andere keer Wim Peters... en dan ook nog eens moi.... tssss)
Hieronder de reacties van 'moi', 'William' en 'Wim'... ze vertolken één en hetzelfde gefrustreerd creatuur...
Reactie 1.
Naam: moi E-mail adres: william.meersman@skynet.be
Titel: zagen?????? Reactie: Klaar voor de psychiatrie neem die vriendin mee
Reactie 2. (omdat hij zijn gefrustreerde reactie niet meteen zag verschijnen of zo???? )
Naam: moi E-mail adres: wimpeters1@skynet.be
Titel: zagen en nogmaals zagen Reactie: ga naar een psychiatrie daar zit je op je plaats en die hier komen mag je meepakken trut
(ps. mijn afbeelding verbeeldt uiteraard deze 'gestoorde' reactor) Werk aan jezelf man/vrouw in plaats van jou onbekenden af te kraken.
Heb ik dat werkelijk gedurfd? Ik las voor wat ik schreef over mijn gevoelens en gedachten al die dagen voor en na therapie. Om één of andere reden leek dat me beter dan het te laten lezen. Ik bleef het uitstellen... Ik waagde me er niet aan... angstig om me belachelijk te maken... angst om die stap te zetten... voorlezen... aub zeg... ik mijn geschreven zieleroerselen voorlezen, gedachten pur sang... dat dierf ik toch niet..... al had ik het dan zelf weken geleden voorgesteld...
Mijn psychiater hielp me een handje... met me te vragen of ik wou lezen zoals ik vorige keer had voorgesteld... Ik draaide de knop om van angst en las zonder zelfoordeel (of toch zo weinig mogelijk)... maar néén, niet de vreselijk mails van en naar mijn vorige psychiater, dààr ben ik nog niet aan toe... wel de teksten die ik schrijf iedere ochtend om gevoelens, pijn, gedachten te beschrijven. Al die zaken die ik niet kan verwoorden, niet uitspreken... behalve in het geschreven woord. Dat is mijn taal, de andere kan ik rijk aan woorden zelf niet eens te bedienen als de ellende hoge toppen scheert. Dan rest me de beelden in mijn taal. Al kwam ik hier (ondertussen geblokkeerde) enggeestigen tegen die dat niet konden geloven, dat iemand met bps kon schrijven... Alsjeblief zeg... wat denken ze wel? Dat iemand met bps geen hersenen heeft of wat? Iemand die zoiets oppert heeft duidelijk zélf geen hersenen of gebruikt ze niet al te best. Oelewapper, eigengereide kakkerlak, hoogheidswaanzinnige paternoster.
Om terug op het aangehaalde onderwerp te komen... ik was na afloop van mijn 'lezing' zooooo moe dat ik niet eens meer kon antwoorden op de vragen van mijn psychiater.... in mijn hoofd en mijn hele lijf was alles venkelpuree. Maar ik voelde me wel schoongewassen van binnen... this is the way... !!! for me !!!!... I think... because yet I'm not sure of anything. Enne... toen ik vroeg of mijn psychiater er iets mee was... knikte hij (ik zag hem veel opschrijven terwijl ik las... maar mijn voelhorens zijn dan ook optima forma meestal) Hij liet er ook op volgen dat ik een goede pen had, heel goed schreef... Tjonge... en in mijn oren was dit wat ik las slechts gezeur... want ik herlas niet één tekst en verbeterde nog minder. Ik nam het toen niet aan... maar nu wel.. en het doet me wel iets.
Wanneer de dag volledig zwart gekleurd is als ik ontwaak. Wanneer de dag is als het water van een donker meer zodat je niets meer kan ontwaren. Wanneer ik geen lichtje bemerk en mijn benen wegen als lood, de pijn is als naalden dwars door mij heen en 't leven niet als leven voelt. Of wanneer de dag vlak, kleurloos, mat is of als een blad met amper reliëf, contrast of tekening, vaag en mistig dan probeer ik een van mijn technieken. Ze zitten in de opslagkamer van mijn geheugen. Eén ervan gebruik ik vandaag. En vanaf vandaag probeer ik die techniek vol te houden. Als hij werkt. Ik denk dat het zal werken. Tenminste een richtlijn die tegelijk houvasten biedt voor mij. Dit is één van mijn technieken, ik heb net een lijstje gemaakt in een speciaal daartoe bestemd schrift... daarin noteerde ik wat ik vandaag kan doen. De zaken die er resten, plaats ik naar de volgende dag. Telkens ik een van de zaken volbracht die ik noteerde, trek ik er een lijn overheen, liefst in een andere kleur. Natuurlijk staat het me vrij tussen al die mogelijkheden toch nog voor een niet opgeschreven klus te klaren. Dat lijstje is slechts als anker, voor het geval dat ik me voel wegvloeien en uitlopen als een inktvlek op papier.
Het is opnieuw een aanpassing, het vroege opstaan. De eerste dagen voelde ik het niet zo. Te suf van de slaap, denk ik. Echter nu wordt het voelbaar. Wellicht ook door de onrustige nacht met tal van dromen. Na drie ervan schrok ik wakker en vatte de slaap amper. Vanmorgen werd ik wakker voor het tijd was om op te staan. Ik vergiste me bovendien, dacht dat de wekker bijna af zou gaan. Niet dus. Ook enkele dagen geleden sliep ik amper drie uur en een half. Als dat zo verder gaat, zal ik toch nog een achtste van de vorige medicatie nemen om niet ook nog fysisch uitgeput te geraken. Ik hoop dat ik na enkele koppen koffie toch beter in staat zal zijn om de dag aan te gaan.
Vanmorgen kon ik niet veel goeds volbrengen. Zelfs dat niet wat me normaal soelaas brengt. Voelde me zo slecht en dan dat rotellendige geschreeuw in me, de doodsdrang... Uiteindelijk vroeger onder een heel erg warme douche gegaan en daar heel lang onder blijven staan. Dat geeft me normaal een rustiger gevoel. Ik weet niet wat ik had vandaag maar ik had lucht nodig... en opende om de haverklap onze keukendeur om vervolgens te ademen alsof er binnen geen zuurstof was... (moet je weten dat daar alles vierkant open stond...) Het leek me daarom een noodzakelijk iets om dit huis vandaag althans zo vlug mogelijk te verlaten. Toen dus mijn haardos droog was, ben ik dapper naar die ene winkel gestapt om een artikel in te ruilen. Ik kon dat niet langer uitstellen want het verhinderde me zelf een goed inslapen. Tegelijk kréég ik de nodige 'lucht'.
Ik ben ontzettend moe, de terugweg nam ik de autobus. Ik ben er ook niet meer met mijn gedachten bij. Zoveel ontsnapt me en dat maakt me nog angstiger en onzekerder dan normaal. Ik let niet op, al wil ik wel... en dat maakt het mensen die je willen bedriegen natuurlijk extra gemakkelijk. Ook verstrooidheid van anderen kan ik dan niet detecteren. Ik geloof dat ik vandaag gelukkig alleen mensen tegenkwam die het goed met me voorhadden. Lucky me. (sarcasme ten top). Nog even en ik ga aan het koken. Wat het gaat worden? Iets zonder aardappelen want die zijn er niet meer. Rijst, prinsesseboontjes, pijpajuintjes en tomaten... en daar vegetarische bolletjes bij... en om het geheel af te werken look of course. Mijn brein is een leeg vat... het galmt. Ondergetekende voelt zich zombie. Maar ook dat kan me momenteel niet of bitter weinig schelen. Het leven glijdt verder. Ik heb er geen deel meer aan. Niet heus. Sinds... en sinds... en sinds.
Ik wil de snik niet vertalen dat vreemd pijnlijk gevoel het snijdende mes en het schreeuwen in mij ik wil niets van dat alles nog voelen en toch breekt de nachtmerrie iedere dag open intuïtief wil ik er sinds de mis-behandeling door de vorige psychiater slechts van gaan lopen
sinds ik mijn huidige psychiater bezoek voel ik vertrouwen en is er opnieuw een schijn van hoop ik en de pijn in mij worden niet langer verdoofd de veiligheid, alertheid, bekwaamheid, kennis het werkelijk ernstig worden genomen en niét geveinsd...! door de vorige werd ik vaak in die zin bij de neus genomen toch bleef ik meer in hem dan mijn eigen aanvoelen geloven hoe hij me het laatste jaar behandelde gaf me zowat alle bewijzen dat hij me slechts van mijn geloof in mezelf wilde beroven.
De bekwaamheid en de authenticiteit van de huidige psychiater stelt mij in staat er nogmaals in te duiken niet om het zwijgen te worden opgelegd maar met herstel in het verschiet althans het psychische lijden draaglijk te maken Zéker hoef ik niet bang meer te zijn dat voel ik aan zoveel dat deze man me als de vorige psychiater ook als een haarbal uit gaat braken....!
De woorden in de titel van dit blogje kwamen plots bij me op... 'blijven drijven'. Ik meen zelfs dat er een liedje over gezongen werd maar ben niet zeker. Het is wat ik momenteel doe... 'blijven drijven'. Af en toe sinds de laatste twee sessies bij mijn nieuwe psychiater wijkt de hopeloosheid toch even. De moedeloosheid even zo. Hoopgevend, toch? Ik sta er maar niet te lang bij stil. Ik hou me vast aan de gedachte dat ik nu alvast wél in goede handen ben.
Verder zijn er opnieuw dagen dat mensen me mee uitnemen. Ik voel me geliefd en dat is helend voor mij.... Zo is het tenminste niet alle dagen barre ellende.
Maar nu.. ben ik alleen fysisch doodop en psychisch murw. Straks vroeg naar bed... daar ben ik wel aan toe.
Zo moe, doodop van de laatste dagen maar ik wil en kan niet de hele tijd rusten... dan begint de psychische (fysiek voelbare) pijn opnieuw. Ik mat me af. En hou mijn 'kracht' op peil door mijn 'wondermiddel'. Ik word anders ook nog eens gek van wat ik wil doen en niet kan. Straks nog douchen en de haardos wassen. Even rusten of ik val in de badkuip als een slappe vaatdoek in elkaar. Morgen opnieuw een vrij vermoeiende dag. Ik kan en wil geen neen zeggen tegen wat toch een beetje leven geeft. De vaat laat ik omdat ik niet opnieuw een meid voor alle werk wil zijn... koken hoop ik nog net te kunnen volbrengen al ligt mijn bed nog vol spullen die ik deels sorteerde. De koelkast uitgewassen, bezig te ontdooien... ook een hele klus. Ook de hal kreeg een beurt en een deel van mijn slaapkamertje. Het plastic werd ook gesorteerd en ook al werd op mijn verzoek de kattenbak uitgeladen... ik kon de boel erna verfrissen en opkuisen... Moe word ik van dat halve of half afgewerkte werk dat in feite toch enige hulp zou moeten betekenen. Niet dus. Ik ben mijn leven vaak zo moe... ik stop die gedachten en blijf me vastklampen aan die ankers hier en daar. Soms denk ik... ze weten niet hoe het is... gelukkig weten ze het niet...! Ben alles en iedereen zat. Vermoeidheid is niet zo goed blijkbaar als je psychisch al op het randje leeft. Het kan me wat verdommen allemaal.
Vaak heb ik het gevoel steeds hetzelfde te schrijven. Wellicht omdat ik ook steeds hetzelfde voel. Zaken herhalen zich. Ik schrik me soms het apenlazarus als ik mijn vorige blogjes om deze tijd herlees... Ik vergeet de ellende en denk dat ze er nooit eerder was... maar dan lees ik in de blogjes van vorig jaar om deze tijd... soms zelfs krak dezelfde titels... Ik ben zooo moe dat ik niet meer weet dat ik besta. Ik nam rust voor ik vertrok... want er stond opnieuw wat op het programma... Ik wil niet dat de gezondheidsproblemen ook het fijne wegnemen. Ik wil er aan deelnemen... en zijn er weer spierpijnen en ben ik erna doodop, het kan me wat... ik zeg er geen 'neen' tegen. Het is een beetje leven... daarvoor wil ik dagen erna in de ellende zitten. De psychische pijn, fysisch voelbaar en niet weinig ook... houdt dàn tenminste op... Soms wil ik al uren tevoren vertrekken om er maar vanaf te zijn... van de ellende. Een goed besluit van deze 'goede' psychiater om me andere medicatie te geven... ik voel terug, lijd onder de psychische pijn... maar ik ben in veilige handen... en neem het erbij... het is als barensweeën... zonder is het persen moeilijker... het persen naar de geboorte, naar nieuw leven. Ik wil mezelf niet langer laten verdoven... dat wilde ik ervoor ook niet... maar mijn vorige psychiater vond dat blijkbaar lekker gemakkelijk en oh zo comfortabel geld verdiend... Mijn huidige psychiater respecteert mijn wens en vertrouwt ook op mijn wijsheid en kracht... hij weet dat ik liever deze pijn erbij neem en voel dan geen pijn en ook geen leven... Het is toch slechts uitstel van executie? Snapte die puber van een vorige psychiater dat dan echt niet? Natuurlijk niet... er was niet veel dat hij aan mij 'snapte'... hij sloofde zich wel uit te doen alsof hij het begreep... Het sulleke begreep er geen jota van... géén jota... Hij hoorde niet meer in zijn kinderschoentjes te staan... hij verkoos er echter in te blijven staan... alleen zijn ego is gegroeid... zijn leerproces is blijven steken.
en ook in tuin. Maar deze week niet de tuin, het is het één of het ander.
) De ene werkte in een 'centrum voor geestelijke gezondheid' als 'psycholoog' (asjemenou)-en is sinds zijn 'veroordeling' op zichzelf begonnen... 
Ach, wat kan ik vertellen? Het is steeds hetzelfde. Het ontwaken en die vreemde, hevige, ondefinieerbare pijn, de vraag of je dat blijft verdragen, wil blijven verdragen. En dan sta je op omdat je brein je stuurt dat te doen zodat het draaglijker wordt. Je drinkt koppen koffie en doet allerlei in keuken en woonkamer en je zet enkele stappen in de frisse ochtendlucht. Dan probeer je het van je af te schrijven terwijl je voelt hoe dof je ogen zijn en leeg je blik, de pijn die zeurt en knaagt in je lijf. Je haalt je schouders op, niet heus maar innerlijk terwijl je voelt hoe moe je het allemaal bent. Een gelatenheid, onverschillige conclusies dat je er je beter kan bij neerleggen. Je treurt zelfs niet meer om de verloren levensvreugde, zoveel laat je Syberisch dus volslagen koud. Zelfs dàt het je koud laat, laat je koud. Je bent op de goede weg 
(sarcastisch)... 
Het gaat. Al vind ik mezelf het grootste deel van de tijd niet meer terug.
Het ontwaken was vanmorgen op twee vlakken behoorlijk zwaar... fysisch en psychisch dit keer. De frisse, koude buitenlucht helpt op één of andere manier het zwaarste er al te halen en enkele koppen sterke koffie eveneens. Eenmaal ik mijn mails bekeek, waren daar ook onverwacht enkele mails die me een goed gevoel gaven, door de erkenning erin of iets delen wat goed doet. Ook de herinnering aan wat iemand me vertelde... en ik proest het telkens in stilte weer uit bij het beeld dat ik daarbij krijg door hoe de andere beschreef wat ze zagen. Hilarisch. ('t gaat over haha onder andere mezelf).... 
Iemand die zulke reacties plaatst (zie onderaan dit blogje en bij mijn reacties) hoort meer in de psychiatrie dan ik...
Wanneer de dag volledig zwart gekleurd is als ik ontwaak. Wanneer de dag is als het water van een donker meer zodat je niets meer kan ontwaren. Wanneer ik geen lichtje bemerk en mijn benen wegen als lood, de pijn is als naalden dwars door mij heen en 't leven niet als leven voelt. Of wanneer de dag vlak, kleurloos, mat is of als een blad met amper reliëf, contrast of tekening, vaag en mistig dan probeer ik een van mijn technieken. Ze zitten in de opslagkamer van mijn geheugen. Eén ervan gebruik ik vandaag. En vanaf vandaag probeer ik die techniek vol te houden. Als hij werkt. Ik denk dat het zal werken. Tenminste een richtlijn die tegelijk houvasten biedt voor mij.
Het is opnieuw een aanpassing, het vroege opstaan. De eerste dagen voelde ik het niet zo. Te suf van de slaap, denk ik. Echter nu wordt het voelbaar. Wellicht ook door de onrustige nacht met tal van dromen. Na drie ervan schrok ik wakker en vatte de slaap amper. Vanmorgen werd ik wakker voor het tijd was om op te staan. Ik vergiste me bovendien, dacht dat de wekker bijna af zou gaan. Niet dus. Ook enkele dagen geleden sliep ik amper drie uur en een half. Als dat zo verder gaat, zal ik toch nog een achtste van de vorige medicatie nemen om niet ook nog fysisch uitgeput te geraken.
Zo moe, doodop van de laatste dagen maar ik wil en kan niet de hele tijd rusten... dan begint de psychische (fysiek voelbare) pijn opnieuw. Ik mat me af. En hou mijn 'kracht' op peil door mijn 'wondermiddel'.
Vaak heb ik het gevoel steeds hetzelfde te schrijven. Wellicht omdat ik ook steeds hetzelfde voel. Zaken herhalen zich. Ik schrik me soms het apenlazarus als ik mijn vorige blogjes om deze tijd herlees... Ik vergeet de ellende en denk dat ze er nooit eerder was... maar dan lees ik in de blogjes van vorig jaar om deze tijd... soms zelfs krak dezelfde titels...
