Mijn naam is Loreanne, afgekort 'Lore'. Die naam verschijnt onder mijn blogjes. Mijn bedoeling is mijn belevingen trachten te uiten. Als psychische zieke word je immers vaker de mond gesnoerd dan als de fysisch zieke mens. Loreanne
LEVEN MET EEN BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, Josephine Giesen-Bloo
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, een praktische gids voor behandeling, Roy Krawitz, Christine Watson
GROOTSE PATIENTEN, KLEINE THERAPEUTEN. Narcisme en Psychotherapie, Mark Kinet, Luc Moyson
ROSALIE NIEMAND, Elisabeth Marain
HET MOET ERUIT, Marie Cardinal
ONTSPOORD, Ria van de Ven
DE UREN, Michael Cunningham
BORDERLINE STOORNIS. Crises in hechten en onthechten, E. Van Meekeren
BORDERLINE HULPBOEK. Zelf leren omgaan met, Jaap Spaans en E.Van Meekeren
WAT BORDERLINE MET JE DOET, Arthur Hegger
BOEKEN
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS. Handleiding voor training en therapie', M.Linehan
VER HEEN, P.C. Kuiper
MORGEN BEN IK EEN LEEUW. Hoe ik mijn schizofrenie overwon.', Arnhild Lauveng
DE STILTE VOORBIJ. Mijn weg terug.', Nancy Venable Raine
ALS LIEFDE IS PIJN DOET EN JE WEET NIET WAAROM, Dr.Susan Forward en Joan Torres
DILEMMA'S IN DE PSYCHIATRISCHE PRAKTIJK, Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf.
De lijst boeken die ik vermeldde, gaan uiteraard niet allemaal over borderline persoonlijkheidsstoornis. Het zijn boeken die me om één of andere reden steun boden al was het door de (h)erkenning van bepaalde gevoelens, gedachten, bedenkingen. Er zijn boeken bij die me een beter inzicht gaven in wat tijdens mijn huwelijk speelde ('Als liefde pijn doet en je weet niet waarom') of over het verworpen worden door die je lief zijn. ('Ontspoord')
Niets van deze teksten mag zonder toestemming van de auteur gebruikt worden.
over depressie en persoonlijkheidsstoornis
10-08-2013
Zweeg
Ik wil weten weet hoe langer hoe minder ik wil begrijpen en begrijp er niets meer van wat moet ik dan?
Ik wil voelen 't blijft achterwege maar niet altijd de keren dat voelen niet wordt vergeten lijkt het of dat wat stil was in volle hevigheid wordt opengereten
Ik zou opnieuw willen weten dat ik het ben die leeft en weer om dat leven geeft. Ik wil begrijpen wat er gebeurt de dood niet blijvend zeurt Ik wil weten waardoor/waarom ik weet het niet meer al ben ik niet dom waarom het aanhoudt wat te doen of wat te laten allemaal gaten door mijn huid en door mijn leven al wat ik doe of laat schijnt tot niets te leiden soms werkt het net verdringing in de hand soms word ik door 'doen' bedolven door verstikkend grote hopen zand.
We komen er wel? geloof ik niet veel meer van. Aan goede begeleiding ontbreekt het me echter niet maar iets ging verloren, brak kwam bovenop pijn en verdriet de laatste schok bracht wat teweeg sindsdien lijkt het wel of een belangrijk deel in me niet meer praten kon en daarom stom bleef zweeg.
Wat heeft het voor zin je gaat ergens naartoe en na amper een uur hield je het daar voor bekeken wat je allerminst had verwacht je rekte de tijd nog... maar hield het niet meer uit poetste de plaat ging op weg naar een halte en weer naar huis
Weerstand overwinnen om er af en toe over te schrijven want zelfs erover praten schrijven er nog maar over denken is alsof ze je vragen de hoogste bergketen te beklimmen
Je hebt bewogen gisteren en daarmee is alles ook gezegd het uitje deed je geen goed verspilde moed
afwegen hoeft niet meer doen wat je denkt of zonder denken nergens nog aandacht aan schenken
Doodmoe ontwaak je en slapen doe je niet meer aan een stuk dromen volgen mekaar op de ene na de andere gelinkt aan de realiteit in een andere, je onbekende tijd met zaken die zo af en toe door je hoofd durven spoken zo komen die hersenspinsel verdoken toch in je dromen naar boven 't ergste is dat ze je ook s'nachts van je broodnodige rust beroven.
Het kan je weinig schelen toch maak je je soms zorgen dat kan je niet verhelen of het tij nog ooit zal keren en je je niet meer tegen die lethargie en levensloosheid zal moeten verweren
Diep zakte je in de modder wat je ook doet of laat iets is er veranderd sinds het laatste verraad.
Neen... je schrijft geen woorden waarvan je denkt dat ze die willen lezen Neen... je stuurt je gedachten niet opnieuw in de wind en verandert ze als een bang kind Je drijft er slechts verder door af zinkt in de poel die het ongeveer zo voelen weten vast wat ik bedoel.
Positieve zaken blijven zoeken en zelfs ook doen 't gevaar bleek reëel dat wat doodt geraakte bekneld en heeft op een avond jezelf geveld
Zo moeilijk werd beschrijven dat het belangrijk is meer dan ooit trachten bij jezelf en wat je voelt te blijven.
Moeilijk te beschrijven de dingen die zijn en niet meer zijn
wat is veranderd en hoe mezelf niet uitgesloten al voelt zoveel in en rondom me afgesloten
Soms lijkt het wel of ik niet eens meer moet proberen mijn hersenen te pijnigen alsof ik geen hersenen meer heb als een inktvlek in water geen lijn meer te bespeuren niets meer te vertellen geen kleuren verdwenen geen geurpalet vervloog emoties vastgeketend of hevig fel de schreeuw in haar barst soms uit de pel
hoe krijgt ze wasmanden vol emoties als lorren ooit weer hersteld na alle orkanen en bevingen van haar wereld de scheuren geheeld de ogen die niet meer huilen moeten niet meer kurkdroog
't is spottend en licht dit vreemde gedicht onverschillig, cynisch, zelfs met enige lethargie wie schreef dit, tel tot drie komt ze terug of houdt de vervaging in stand wat is er aan de hand ze kan er zelfs niet langer bij met haar verstand
Komt er een tijd dat ze zich weer zal vinden zal ze weer bestaan of is het leven dat ze kon voelen en beleven voorgoed gedaan?
Goed de hitte helpt me om te vergeten dat ik besta ik verga
het kan me net als zoveel andere zaken niets meer maken geen mens kan me nog kraken
toch ben ik vandaag wat rustiger in mezelf want in dat donkere gewelf is er toch een beetje vreemde vrede na de sessie bij mijn goede psychiater hij is weer terug hij blijft steeds even menselijk en aardig ik voel me bij hem zo goed behandeld niet als een ziekelijk wezen maar als een wezen... waardig ben hem zo dankbaar, je hebt geen idee hij veinst niet... heeft me nog nooit als een ding 'afgehandeld'
J.D.... jij die me zo onheus hebt geloosd.... gedumpt ik vergeet je... gelukkig maar het was als zoveel andere zaken in mijn leven zo ontzettend zwaar jongeling, zo naïef maar net nog te egotrippend daardoor over het oh zo belangrijke egootje slippend weet niet of ik je ooit vergeef wat je deed je bezorgde me oneindig veel leed door je laffe daad je o zo zielige verraad je eigen vel... dat ken ik wel dat is erger dan een kankergezwel misbruik gebeurt op zovele vlakken probeer het maar niet langer af te zwakken...
verdriet zit zo gevangen nog nooit eerder in mijn leven heb ik zo verdrongen bleef ik hangen in de dood in het levenloze leven ik die altijd zoveel om anderen gaf en kon geven kan dat nu niet meer omdat ik niets of amper nog wat voel zeker geen 'menselijk' leven.
Ik doe en doe als een robot doe zo normaal, niemand merkt wat maar ik ben het soms zo zat sommige alternatieven praten van een lot ik denk soms dat zij erger zijn dan ik volslagen mesjogge en zot
mensen zijn zo goed in een uitleg geven aan iets waar zij zich niet kunnen inleven
het stoort me niet langer al het onbegrip maakt me niet langer banger maar cynisch en nuchter ben meer dan ooit beduchter voor de adders onder het gras dat heldere water is in werkelijkheid een schijnheilige plas van alle goedbedoelde adviezen en betutteling allen aan de kantlijn vinden het fijn om te doen of zij mijn psychiaters zijn
lachen doe ik... sarcastisch ik ben wijzer geworden ironisch al die onzin en het gelul ik weet nu wie mijn vrienden zijn de rest is flauwe kul.
doodmoe weet ik al dagen niet meer waar ik ben gebleven en hoe het mogelijk is dat ze dit beleven een naam geven 'leven'.
toch is er een tik rust in deze dagen van ontreddering en verscheuring een must ik kon terug op sessie bij mijn goede psychiater maar zoveel is gebeurd dat mijn voelen en zijn meer lijkt op een modderpoel, troebel water
dat meisje dat vermoord werd het laat me niet los ik krijg het maar niet uit mijn hoofd dat ze van haar leven is beroofd zo wreed en laf waarom nam die man niet slechts haar geld af?
het leed van deze jonge vrouw kan ik niet aan ik voel net als ooit de angst, hoe het is gegaan het is niet te dragen en ik wil het niet opnieuw verdragen hoeveel angst en pijn waarom kon die man niet menselijk zijn
Verdriet om alweer zo'n gruwelijk laffe daad ik weet me met dit monsterlijke leven geen raad.
Al komt tegelijk ontreddering, verwarring woorden verstommen door overdaad emoties verlamde brein
in gevoel verdeeld op eigenaardige wijze talloze wonden worden geheeld
verdringen en verdrukken verwondering alom dat het zo lang blijft lukken weer iets dat doorgestreept kan de te verwachten zooi van een zijn beroep misbruikende man
hij lachte arrogant met de duivel verwant de spot bleef drijven met die hij bespeelde manipuleerde zelfs na de eerste straf merkten ze niet dat er niet veel koren zit tussen zijn kaf,
hij bleef zijn slachtoffers ooit provoceren begon na zijn veroordeling verder te misbruiken, misleiden en manipuleren
ik wist heel de tijd dat er geen sprake was van écht spijt lessen kan een narcist als hij amper leren hij bleef maar bepotelen wat hij in de unief kwam te leren misbruiken jovialiteit, begrip en empathie fnuiken
de snoodaard bleef zich vergrijpen aan de meest kwetsbaren in het leven ook al koos hij dit beroep hij heeft nooit om hun welzijn of enige deontologie in zijn beroep gegeven
jarenlange vijandigheid omdat 't vergrijp werd aangeklaagd ach... dacht zijn kleine omgeving 'onterecht'? en werd hij daarom diep 'beklaagd'? en degene die aanklaagden jarenlang met hatelijke blikken en vijandigheid belaagd...
die de feiten aan het licht bracht door dat hoopje niet geloofd... ook die pijn is nu gedoofd nogmaals kon hij het niet laten, die zijn beroep misbruikende psycholoog kwam van zijn 'gebrek' maar niet af hopelijk komt hij er niet meer met een lachertje van een straf vanaf die om ethiek en deontologische codes niets gaf een psychopaat zo noemde ik hem vals en sluw, verdorven en laf
twee gezichten, valsheid door de lenzen spijt veinsde hij jawel omdat het ging om zijn zielige vel berouw sprak hij uit terwijl hij er geen woord van meende de laaghartige schavuit hoeveel suïcideneigingen en van hun bestaansrecht beroofden heeft hij ondertussen opnieuw op zijn geweten welk gewicht je aan zijn spijt en berouw moest geven ook na zijn veroordeling.... heb altijd geweten dat geen woord van spijt of berouw het ook echt is geweest bleef wachten op dat wat ik aldoor heb geweten en voor de volgende slachtoffers ook heb gevreesd.
in zijn macht psychisch verkracht kan hem niet schelen spotten deed het creatuur met hun leed in de rechtbank beweerde hij huichelachtig dat het hem speet jaren geleden maar ik geloofde géén woord van zijn 'gespeeld' berouw zette die man dit keer een 'zelfstandig' hulpverleningszaakje op touw om aan 'zijn' trekken te geraken... nooit ben ik van die zekerheid af kunnen raken dat zijn berouw dat nooit werkelijk was ik herken iedere adder inmiddels in het groene gras.
Wat had hij gedacht dat al zijn 'prooien' zouden blijven zwijgen dat hij ze eeuwig zou kunnen vasthouden door zijn dominantie in zijn macht? hij heeft ze daarin alvast onderschat naast hun diepe pijn blijft er ook die stille maar immens grote moed en kracht.
Ben ik terug van weggeweest? Ik ben dan wel terug, tegelijk ben ik nog steeds weg. 'Wegger' dan ooit zou je kunnen zeggen als dat woord zou bestaan. Maar ik maak het... goed? Neen, niet goed... Slecht? Naar mijn gevoel ook niet slecht. Je maakt pas als je bent en omdat ik niet ben maak ik ook niet echt iets. Ik, de persoon die ik meen te zijn maar al tijden niet meer ben. Wie ik ben (geworden)? Geen idee. Slechts een vermoeden. Een hypothese.
Een functionerend ding. Dat om welke reden ook... de dingen anders ziet dan toen... dan voor... en voor. En na. Nadat.
Ik doe. Kan dat als je niet bent? Degene die menen te weten, zullen het wellicht menen te weten. Ik weet wel beter. Ze weten minder.
Ik weet het niet maar ik doe. Hoe ik het doe... ? Als een robot, een die niet ingesteld is. Automatisch? Maar wie stelde dat 'automatische' in? Of wat? Iets in mij. Tot dan toe onbekend. Ik verdring. Ik verdrong nooit.
Voel ik nog iets? Niet veel. Maar blijkbaar begint dat stilaan terug te werken. Hoera? Ik weet het niet. Ik denk het wel. Ik weet niet veel meer. Minder dan ooit. Denk jij het te weten? Of jij? En jij? Denk je me te kennen? Te doorgronden? Te begrijpen? Dan ben je werkelijk geweldig. Dan meen je meer te weten dan ikzelf. Terwijl je me niet eens kent. Al denk je van wel.
Ach... denk je dat ik een depressie heb? Nu... dat wist ik al, dank je. Ach... komt het door de borderline? Tjonge... wat slim... alsof ik dat nog niet wist... Het komt... beste mensen... door het leven, mij gegeven.
Commentaren zijn terug geopend... voorlopig toch... al moet ik er meteen bij vermelden dat mijn commentaar zich wellicht beperken zal tot mijn eigen blogje waarvoor mijn excuses.
Ik ben mezelf niet meer. Dat kan ook niet... want mezelf ging in coma eind 2009 en stierf een vreemde dood 2011... 't onnozele wicht dat in mensen geloofde... heeft het met haar leven mogen bekopen... ze is nog... maar niet meer heus.
Er is niet echt een stand van zaken. Althans ik ben niet in staat die te beschrijven. Ik hoop dat het met jullie een beetje goed gaat. Mijn leven ligt overhoop, voelt merendeels niet als zodanig. Wat een mager blogje. Een povere poging om toch iets te delen. Neen... nog geen commentaar geopend. Degene die mijn mailadres nog hebben... zij kunnen me bereiken... de anderen... sorry maar dat behoort momenteel tot de povere stand van zaken. liefs van Lore
Ik wou het goede behouden. Het is niet gelukt. Beeld, klank, lach en gebabbel... alles is opnieuw verstild, ingeslapen, verdoofd. We doen verder en geven niet op. Leven met de dag. Niet dat het nog lukt iets anders dan de dag zelf te beleven als ik in staat ben die te beleven tenminste, want vaak is er zelfs dat niet meer bij. Verder dobberen... verder zweven... verder gaan... tot het anders wordt. Af en toe registreer ik echter hoe ik op verschillende vlakken veranderde, ten goede. Assertiever. Ik laat me niet meer betuttelen of onheus behandelen, en nog minder laat ik me in het ootje nemen. Dat wijst geloof ik op meer vertrouwen in en op mezelf... maar ook op een scepticisme dat er nooit eerder in die mate was, een nuchterheid die alle komedie en schijnheiligheid ontmaskert of doorprikt. Schamper neem ik het in me op... de uitvoeringen, de theatervoorstellingen. Het leven is veranderd in levensloosheid afgewisseld met die nuchtere, onverschillige kijk. De wereld waarin ik me toch min of meer voelde bestaan, is er niet meer. De andere lijkt nog steeds op een droom, een volslagen onwerkelijkheid. Soms in momenten van rust, voel ik een vreemd diep verdriet, maar tranen laten is er niet bij. Waar de ijsmassa door de klimaatveranderingen her en der smelt... bij mij is het net andersom. Ik ben 'bevroren', een klomp dode materie, een iets minder dode soms... zoals ijs... dat kan smelten en terug bevriezen. salutos.
.jpg)
Ik wou het goede behouden. Het is niet gelukt. Beeld, klank, lach en gebabbel... alles is opnieuw verstild, ingeslapen, verdoofd. We doen verder en geven niet op. Leven met de dag. Niet dat het nog lukt iets anders dan de dag zelf te beleven als ik in staat ben die te beleven tenminste, want vaak is er zelfs dat niet meer bij. 