Mijn naam is Loreanne, afgekort 'Lore'. Die naam verschijnt onder mijn blogjes. Mijn bedoeling is mijn belevingen trachten te uiten. Als psychische zieke word je immers vaker de mond gesnoerd dan als de fysisch zieke mens. Loreanne
LEVEN MET EEN BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, Josephine Giesen-Bloo
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, een praktische gids voor behandeling, Roy Krawitz, Christine Watson
GROOTSE PATIENTEN, KLEINE THERAPEUTEN. Narcisme en Psychotherapie, Mark Kinet, Luc Moyson
ROSALIE NIEMAND, Elisabeth Marain
HET MOET ERUIT, Marie Cardinal
ONTSPOORD, Ria van de Ven
DE UREN, Michael Cunningham
BORDERLINE STOORNIS. Crises in hechten en onthechten, E. Van Meekeren
BORDERLINE HULPBOEK. Zelf leren omgaan met, Jaap Spaans en E.Van Meekeren
WAT BORDERLINE MET JE DOET, Arthur Hegger
BOEKEN
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS. Handleiding voor training en therapie', M.Linehan
VER HEEN, P.C. Kuiper
MORGEN BEN IK EEN LEEUW. Hoe ik mijn schizofrenie overwon.', Arnhild Lauveng
DE STILTE VOORBIJ. Mijn weg terug.', Nancy Venable Raine
ALS LIEFDE IS PIJN DOET EN JE WEET NIET WAAROM, Dr.Susan Forward en Joan Torres
DILEMMA'S IN DE PSYCHIATRISCHE PRAKTIJK, Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf.
De lijst boeken die ik vermeldde, gaan uiteraard niet allemaal over borderline persoonlijkheidsstoornis. Het zijn boeken die me om één of andere reden steun boden al was het door de (h)erkenning van bepaalde gevoelens, gedachten, bedenkingen. Er zijn boeken bij die me een beter inzicht gaven in wat tijdens mijn huwelijk speelde ('Als liefde pijn doet en je weet niet waarom') of over het verworpen worden door die je lief zijn. ('Ontspoord')
Niets van deze teksten mag zonder toestemming van de auteur gebruikt worden.
over depressie en persoonlijkheidsstoornis
11-05-2013
onherkenbaar en onbereikbaar
onherkenbaar veranderd ironische lach welke vrienden antwoordden niet standaard
red het wel zonder ongemeende woorden clichés woorden die de mens niet bereiken omdat ze maar wat lopen te lullen en te zeiken
en dan die controle, ze is er... ze is er niet maar wat er werkelijk gaande is, dàt zien ze niet.
betuttelend alsof ik geen mens ben met wijsheid en verstand die het aldoor redde zonder echte vrienden, verwant nogmaals heb ik me aan bepaalde komedies 'verbrand'.
ik liet het achter mij, het nare maar ook die het goed meenden kon niet anders omdat ik door de huichel nog erger versteende
ik ga nu mijn weg zonder al dat gedoe want ik ben het onoprechte/vijandige van sommige mensen moe heb een goede psychiater, en ook al zit ik midden in de hel als ik er kom dan is het met hem,jawel.
diep en donker zit ik nu, niet dieper kan het dal vervreemding, verdwaald in mijn leven en het heelal
Psychische ellende en pijn het zou niet mogen bestaan niet mijn deel zijn mensen menen nog steeds 'van geen tel' naast een lichamelijk gezwel ook daardoor werd ik stil en mijn hart was nooit eerder zo dood zo kil.
Hier ben ik... opnieuw... maar met enkele noodzakelijke grenzen... Kwestie mezelf te beschermen. Die het goed met me meenden... daarvoor is het jammer... maar fijne mensen met het hart op de juiste plaats begrijpen het wel... de andere nemen zichzelf misschien beter even onder de loep. Ik zal namelijk blogjes schrijven maar zonder de mogelijkheid om commentaren te plaatsen. Jammer voor degenenen die het goed meenden met me... maar noodzakelijk voor me om al die anderen die niet weten...
Het lijken millimetertjes. Maar 't zijn tenminste millimetertjes. Moe en donker. Wat rondom gebeurt, is niet bepaald positief, het is zoals het is. Straks de vaat verrichten en wasgoed ophangen. Enkele stapjes naar buiten zijn volbracht. Goed dat ik naar niemand hoefde te lachen. Morgen psychiater. Vreemd gevoel. Onwerkelijk zoals al de rest.
Net wanneer je dagen denkt dat het wat gek is dat er geen mail meer komt van die je dacht een vriend te mogen noemen (een van de weinigen die overbleven) en je je daarbij pijnlijk afvraagt of ook hij zich net afzijdig van je is gaan houden omdat je je in een zwarte krater bevindt, precies dan krijg je een lieve mail van hem... Wat heeft me dat deugd gedaan en tegelijk ook een overrompeling bezorgt. Het geeft namelijk een schok na de vaststelling hoe mensen waaronder ik meende ook enkele vrienden, zich van me afgekeerd hebben zodra het me slecht begon te gaan. Dat ik net vandaag de warme boodschap mocht ontvangen in een periode dat je ernstig aan de term vriendschap en menselijkheid, mensen die werkelijk met je meevoelen, kan geloven, dat bezorgde me een pak overspoelende emoties.
De goede raad die sommige van die zich vrienden meenden te mogen noemen, me dachten te moeten geven, was geen goede raad maar een aanmaning om mezelf en wat ik voelde en ervoer te ontkennen, wat alles slechts nog zwaarder heeft gemaakt. Er zat niet veel anders op om me te isoleren. Eén en ander heeft me immers nogal wat pijn bezorgt, verdriet, ontzetting. Ben ook onderweg de zin om me daartegen te verweren verloren. Het rooft immers nog meer energie terwijl ik die al niet zo erg veel meer heb. Ik sluit me liever af voor de dubbelheid en zoals bij de genoemde vriend, durf ik blijkbaar toch nog binnen te laten wat goed is, puur.
Ik ben de laatste weken ook fysiek niet in orde. De hele zooi werkt op mijn hele gestel,blijkbaar.
Met enige moed begon ik een nieuw blogje te schrijven. Blokkeerde dat hele gedoe hier. Ik weet niet dat ik het op deze manier ga volhouden. Een beetje veel van het goede, is niet goed als je begrijpt wat ik bedoel. De letters laten zich niet zo vlot tikken en als dat spel hier dan ook nog eens blokkeert waardoor ik het hele geval moet uitschakelen en opnieuw inschakelen, dan weet je dat het niet van lange duur zal zijn. Zeker niet in de toestand waarin ik nog altijd verkeer. Ik wil hier wel wat proberen terug te schrijven maar het zal toch met een zekere afstand zijn tot het gebeuren. Dat is momenteel nodig om een evenwicht te bewaren. Zwaar is het allemaal. liefs, ga stoppen voor vandaag en proberen nog rustig wat te rommelen en wasgoed ophangen.
Eindelijk is het gelukt om opnieuw mails te verzenden vanaf een nieuw mailadres. Wat ik uitgespookt heb, weet ik niet maar niets leek nog te werken. Ik probeerde zelf nieuwe accounts, het baatte niet. Ik kon slechts lezen. Geen nieuw bericht plaatsen, niets beantwoorden. Toen ik eindelijk merkte dat het wel kon, bleek ik zonder dat ik dat wist, van een niet meer bestaande account te verzenden waardoor die berichten nooit aan zijn gekomen (ontdekte ik later) Zucht,ik werd er helemaal mesjogge van. Ik moest en zou er verder aan werken tot ik het vond want ook mijn vrienden en familie kon ik niets meer verzenden. Ik heb ook naar jullie berichtjes verstuurd maar vrees dat er niet veel van is aangekomen. Om te vieren dat ik er eindelijk in geslaagd ben de boel min of meer weer in orde te krijgen al is het van een hele andere piste die me nog wel enig denkwerk kost, dit blogje. Het was ook frustrerend dat ik toén ik dan eindelijk hier weer wat wilde rondzwieren en jullie bezoeken, ik net dat niet kon omdat ik niet langer wist wat ik met die stomme account van me nog kon aanvangen. Want ja, dan zet ik wel een account bij mijn bezoekjes maar wat ben ik ermee hé als ik niet eens op persoonlijke berichten kan antwoorden, dat vond ik écht heel erg. Nu gaat dat dus hopelijk terug lukken en misschien probeer ik dan toch weer meer hier te vertoeven. liefs van mij
Met wat moeite probeer ik toch even wat te schrijven hier. Vrees dat ik in het andere geval straks niet meer weet hoe het moet. Ik heb namelijk veel hinder van kraters in mijn geheugen en in mijn beleven. Zo geraakte ik vanmorgen net niet in paniek omdat ik dacht een hele tas met gekochte artikels zoek gemaakt te hebben. Vreesde zelf dat ik die wel betaalde maar ik slechts de kasbon bij me had. Ik kon me niet eens meer herinneren dàt ik ze kocht... tot ik plots de kasbon op de vloer zag liggen. In paniek ging ik overal zoeken naar de artikels. Ik vond geen van ze. Nochtans was er een groot artikel bij. Ik bekeek de bon en van twee artikeltjes herinnerde ik me vaag dat ik ze ergens had zien liggen. Ik zocht en vond... en nu weet ik tegelijk dat ook de andere zaken vroeg of laat wel ergens uit zullen komen. Maar leuk vind ik het niet dat dit allemaal gebeurt Er gingen nog meer zaken mis. Ik verknoeide de werking van dit computerke met mijn verdoofde brein en nog steeds werkt de helft niet. Ik kan bvb vanaf mijn reservemailadres geen berichten versturen, slechs lezen. Knap lastig want nu kan ik daar geen berichtjes meer beantwoorden, moet ik alle adressen overpennen en via een ander mailadres beantwoorden. Het maakt me alleen nog maar meer overstuur. Niet dat het me erg veel kan schelen, maar soms vind ik het wel erg dat ik niet kan reageren op berichtjes van jullie. Dat is soms het enige wat me nog lukt. Verder wil ik er niet te lang bij stilstaan. Mijn toetsenbord vertikt het ook soms van de eerste keer alle getypte letters ook neer te kwakken. Dus sorry als het soms lang duurt of je weinig van me verneemt. Ik ben moe en erg bezig met wat in de sessies naar boven komt. Denk aan jullie.... vooral aan die het nu zeer zwaar hebben, een groot verlies te verwerken hebben... liefs van mij voor jullie
Wilde jullie dit toch even laten weten. Sinds ik bij de nieuwe psychiater in behandeling ben, ondertussen 15 maanden voel ik het verschil met de vorige psychiater. Ik krijg nu wél therapie... ik krijg dààdwerkelijk therapie... Het opent de poorten van pijn en hel... die de vorige gesloten wilde houden... (om het zichzelf comfortabel te maken?) maar die me niet genas... maar me dieper in het 'niet-leven' duwde en dus in een andersoortige hel, een nachtmerrie die steeds erger zou worden.
Ergens besef ik dat de huidige nachtmerrie voorbij zal gaan, dat de pijn nodig is om te helen. Het vertrouwen is er om me in dit hachelijke proces te begeven. Toen niet, met die Jan Klaassen uit een of andere poppenkast absoluut niet! Die man zette aan tot 'verdringen' niet tot 'helen' of 'verwerken'. Hij nam me, zo realiseer ik me steeds erger, nooit ernstig...!
Het is moeilijk, angstaanjagend, schrikbarend, een nachtmerrie-achtige substantie, dat wat zich nu opent... maar er is zoveel respect voor mij en veiligheid ook... dat het moét lukken. Dit schrijven doet pijn, heel veel pijn. Ik kom van zo ver. Van een acht jaar (bijna een negen jaar) durend 'niemandsland' met géén dank aan die onverantwoorde belhamel die zich er bovendien nog laf vanaf trachtte te maken en zelfs leugens niet schuwde. Hij moest zich doodschamen... werkelijk. Degene die hij behandelde van mijn gezin verklootte hij op één haar na... beiden....! Ik vertrouwde je als psychiater, al heb ik daar lang over gedaan... en zij die ook bij jou op therapie ging vertrouwde op mij... met bijna voor ons beide RAMPZALIGE GEVOLGEN... Ik vergeef het je nooit... nooit!
Als wij er na jouw mis-handeling nog bovenop komen, is het dankzij die andere dààdwerkelijk goede hulp die we nu wél krijgen, van een bekwame psychiater, een bekwame arts... wat jij voor ons absoluut niet was, integendeel... wie zichzelf een verantwoord hulpverlener noemt, zou absoluut NIET doen wat jij deed. Shame on you...
Even geschrokken zo lang geleden dat ik hier nog was de hel is hier geopend een die ik nooit meer dacht te moeten voelen bedankt voor jullie lieve berichtjes en sorry nogmaals dat ik niet meer ben die ik kon zijn hoop dat ik vlug weer de oude ben of een nieuwe maar dan opgewassen tegen de zooi van 'my life'
Hoe comfortabel kan het zijn als je zo goed als niets meer voelt? Zeer comfortabel...!? Die vraag laat ik in het midden, het antwoord schiet ik de verdoemenis in. De feestdagen verliepen op een manier dat er heus niets te klagen viel, dat zal ik dan ook niet doen want er valt niets te klagen maar ook niets dat me het tegenovergestelde gevoel geeft. Onverwachte uitnodigingen, gezellige feesten met die je lief zijn om je heen en daags erna op kerst zelf nogmaals een feest waar ik vroeger naar uitkeek. Het liet me Syberisch koud. Hoeveel moeite ik ook deed.... Ik deed mee. Ik gedroeg me zoals ik me ooit pur natuur gedroeg. Maar het gevoel bleef uit.
Ik blijf volle gas werken omdat ik niets anders wil dan werken tot ik uitgeput, volledig murw ben.
Bizar in het hele gegeven, wil ik dat het nieuwe jaar begint.... Nooit eerder kocht ik zoveel kalenders. Ze hangen overal in dit vervloekte huis. Ik wil dat de dag vlug komt dat ik het voorblad eraf kan scheuren.
Veel zal veranderen in het jaar dat komt. Veel. Toch wat mij betreft. Er is al veel veranderd. Niet zozeer in positieve zin al zijn er positieve elementen door de therapie die ik nu krijg van een wél bekwame en emfatische psychiater... een die niet te lui is om verder te kijken dan zijn neus lang is en niet geld wil binnen rijven zonder wat dan ook te doen. Het minste was ààndachtig luisteren. Zelfs dàt kon die schokgolf van een kwakzalver niet. Door de schok van hoe hij me mishandelde en wat die kwast al die jaren wegdrong terwijl ik eraan wou, krijg ik het nu na acht dode want verloren jaren te verwerken samen met de schok die de onverantwoorde kinkhoest van een langoust teweeg bracht met zijn onverantwoord, on-therapeutische mis-handeling.
Ik geef niet op... zeker niet... ik ben niet zo zwak en laf als die man was. Ik weet wat hij gedaan heeft en waarom. Zijn ego gaf hij een grotere plaats dan zijn werk.
De depressie heeft zich verdiept. De dood heeft zich verspreid. Het loze land overspoelde alles. Ik kijk met lege ogen rond en zie niets, niets dat mij kan raken, ontroeren. Ik leef en daar is alles mee gezegd. Maar ik blijf mijn lijf bewegen en werk, werk in dat wat ze onderdak noemen zodat ik de dag doorkom, dag na dag. Ik laat me daarbij helpen met middelen tegen pijn aan spieren, gewrichten en uitputting en vooral de psychische pijn die als een slijpschijf mijn binnenste in mootjes hakt.
Wat er nu bezig is... maakt me vleugellam, stil, levensloos. Het heeft niets met feestdagen te maken. Ik voel niets. Ik zie wel dat de lichtjes in de boom flikkeren... en ik vind dat wel mooi maar ik associeer dat niet met kerst of voel ook geen sfeer. Ik doe wat ik moet, ik doe wat ik denk dat goed is, ik werk en werk mezelf de uitputting in. Ik weet niet of ik dit ooit eerder meemaakte in deze mate. Nooit eerder wist ik zo weinig. Soms verheug ik me ergens op... tot het zover is dan laat het me volkomen onverschillig. Niets brengt me nog tot leven... blijkbaar. Soms zijn er opflakkeringen maar niet meer dan dat. Erna voelt het of het nooit heeft plaatsgevonden... dat wat me even tot leven wekte. Eén en ander... is begonnen... door de geweldige behandeling van mijn vorige psychiater. Ik hoop dat hij ooit in de hel mag branden. Tenzij hij bij leven voelt wat hij aangericht heeft. Lichtzinnige idioot... jou vergeef ik nooit.
Categorie:de napalm na de flater van de vorige psychiater
23-12-2012
moe
moe, murw verdoofd gedoofd weg leven verdwenen nog steeds niet weten hoe te wenen weet niets meer van het leven ondanks de uitputting doe ik nog steeds niets dan geven
Voor degenen die me probeerden een mail te sturen... mijn oude mailadres gebruik ik niet meer. Bepaalde mensen hebben dat gebruikt voor doorstuurmails wat resulteerde in iedere dag minstens 25 ongewenste mails. Precies dààr had ik geen behoefte aan. Ik zal dus mettertijd mijn mailadres nog doorgeven aan mensen die het niet misbruiken... maar gebruiken voor wat het waard is, een persoonlijk bericht bijvoorbeeld... Mijn mail gaf ik niet om de poort te openen voor al die zooi. Daar word ik zo mogelijk NOG depresssiever van.
Bedankt voor jullie lieve berichtjes. Op mijn eigen manier tracht ik met wat gaande is om te gaan. Het blijft hier nog even stil. Ik wil jullie nu ik hier toch even ben warme, liefdevolle feestdagen toewensen.
Sorry nogmaals... ik weet niet wat er scheelt. Het gaat niet zo goed en ik weet niet waardoor of waarom. Ben niet in staat logjes te schrijven. Heb er ook geen nood aan eigenlijk. Het voelt of er nog maar aan denken al te zwaar weegt. Dus... sorry voor de stilte hier.
Voel me al dagen niet zo goed. Weet niet waarom of waardoor. Wat ik ook doe of laat... het blijft. Geduld hebben, gedachten op stop zoveel als mogelijk en hopen dat het vlug voorbij zal gaan en opnieuw toch iets meer voor mezelf herkenbaar wordt. De moed zinkt er anders van in mijn schoenen en dat wil ik niet. Er is zoveel en dat zoveel heeft er wellicht mee te maken. Voortgaan... dan maar even als een kip zonder kop. Sorry dat ik zo weinig van me liet horen naar jullie toe. Dat komt wel weer goed.
Met enige moed begon ik een nieuw blogje te schrijven. Blokkeerde dat hele gedoe hier. Ik weet niet dat ik het op deze manier ga volhouden. Een beetje veel van het goede, is niet goed als je begrijpt wat ik bedoel.
Eindelijk is het gelukt om opnieuw mails te verzenden vanaf een nieuw mailadres. Wat ik uitgespookt heb, weet ik niet maar niets leek nog te werken. Ik probeerde zelf nieuwe accounts, het baatte niet. Ik kon slechts lezen. Geen nieuw bericht plaatsen, niets beantwoorden. Toen ik eindelijk merkte dat het wel kon, bleek ik zonder dat ik dat wist, van een niet meer bestaande account te verzenden waardoor die berichten nooit aan zijn gekomen (ontdekte ik later)
Met wat moeite probeer ik toch even wat te schrijven hier. Vrees dat ik in het andere geval straks niet meer weet hoe het moet. 
Ik heb namelijk veel hinder van kraters in mijn geheugen en in mijn beleven. Zo geraakte ik vanmorgen net niet in paniek omdat ik dacht een hele tas met gekochte artikels zoek gemaakt te hebben. Vreesde zelf dat ik die wel betaalde maar ik slechts de kasbon bij me had. Ik kon me niet eens meer herinneren dàt ik ze kocht... tot ik plots de kasbon op de vloer zag liggen. 
Even geschrokken
Hoe comfortabel kan het zijn als je zo goed als niets meer voelt? Zeer comfortabel...!? Die vraag laat ik in het midden, het antwoord schiet ik de verdoemenis in.
Wat er nu bezig is... maakt me vleugellam, stil, levensloos. Het heeft niets met feestdagen te maken. Ik voel niets. Ik zie wel dat de lichtjes in de boom flikkeren... en ik vind dat wel mooi maar ik associeer dat niet met kerst of voel ook geen sfeer. Ik doe wat ik moet, ik doe wat ik denk dat goed is, ik werk en werk mezelf de uitputting in. Ik weet niet of ik dit ooit eerder meemaakte in deze mate. Nooit eerder wist ik zo weinig.
Sorry nogmaals... ik weet niet wat er scheelt. Het gaat niet zo goed en ik weet niet waardoor of waarom. Ben niet in staat logjes te schrijven. Heb er ook geen nood aan eigenlijk. Het voelt of er nog maar aan denken al te zwaar weegt. Dus... sorry voor de stilte hier.
Voel me al dagen niet zo goed. Weet niet waarom of waardoor. Wat ik ook doe of laat... het blijft. Geduld hebben, gedachten op stop zoveel als mogelijk en hopen dat het vlug voorbij zal gaan en opnieuw toch iets meer voor mezelf herkenbaar wordt.
