Mijn naam is Loreanne, afgekort 'Lore'. Die naam verschijnt onder mijn blogjes. Mijn bedoeling is mijn belevingen trachten te uiten. Als psychische zieke word je immers vaker de mond gesnoerd dan als de fysisch zieke mens. Loreanne
LEVEN MET EEN BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, Josephine Giesen-Bloo
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, een praktische gids voor behandeling, Roy Krawitz, Christine Watson
GROOTSE PATIENTEN, KLEINE THERAPEUTEN. Narcisme en Psychotherapie, Mark Kinet, Luc Moyson
ROSALIE NIEMAND, Elisabeth Marain
HET MOET ERUIT, Marie Cardinal
ONTSPOORD, Ria van de Ven
DE UREN, Michael Cunningham
BORDERLINE STOORNIS. Crises in hechten en onthechten, E. Van Meekeren
BORDERLINE HULPBOEK. Zelf leren omgaan met, Jaap Spaans en E.Van Meekeren
WAT BORDERLINE MET JE DOET, Arthur Hegger
BOEKEN
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS. Handleiding voor training en therapie', M.Linehan
VER HEEN, P.C. Kuiper
MORGEN BEN IK EEN LEEUW. Hoe ik mijn schizofrenie overwon.', Arnhild Lauveng
DE STILTE VOORBIJ. Mijn weg terug.', Nancy Venable Raine
ALS LIEFDE IS PIJN DOET EN JE WEET NIET WAAROM, Dr.Susan Forward en Joan Torres
DILEMMA'S IN DE PSYCHIATRISCHE PRAKTIJK, Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf.
De lijst boeken die ik vermeldde, gaan uiteraard niet allemaal over borderline persoonlijkheidsstoornis. Het zijn boeken die me om één of andere reden steun boden al was het door de (h)erkenning van bepaalde gevoelens, gedachten, bedenkingen. Er zijn boeken bij die me een beter inzicht gaven in wat tijdens mijn huwelijk speelde ('Als liefde pijn doet en je weet niet waarom') of over het verworpen worden door die je lief zijn. ('Ontspoord')
270. trauma na (mis)handeling door de vorige psychiater
Het is nu bijna een jaar geleden dat mijn vorige psychiater me op bijzonder lafhartige, on-therapeutische, onverantwoorde manier dumpte per 'mail'.... Hij sprak van een voorstel waarvan hij niet eens begreep dat het er geen was. Vol voorwaarden, niets voorstel. Schijnheilig liet hij de 'mogelijkheid' nog open dat ik bij hem kon terugkeren. Dat zou hij dan nog bekijken... Dàt was je reinste narcistische waanzin een 'verantwoorde' psychiater onwaardige behandeling. De man loog zelf tegen zijn collega... en tegen mij, zijn patiënte....! Zo iemand moet zélf in therapie... zijn ego onder de loep nemen... Een ego dat niet eens in staat was een ernstige fout tegen vertrouwen binnen een therapeutische relatie toe te geven. De man ging in de aanval nadat hij uit de biecht klapte tegen mijn kind die ook bij hem in therapie was terwijl hij zelf benadrukt had dat NIETS van wat tijdens de sessies gezegd werd naar de ander zou gaan....!
Ik trof na de vreselijke, verwoestende miskleun van die man (de vorige psychiater dus) gelukkig een zeer goede psychiater... maar hoe dramatisch dat ik net door de immens laaghartige behandeling=mishandeling van de vorige psychiater vertrouwen dat ik moeizaam bij de vorige psychiater opbouwde verloor... precies door wat de vorige (onverantwoorde!!!) psychiater deed. Ik voelde vertrouwen voor de nieuwe psychiater, meteen... maar de angst dat ik me 'vergis' is groter (hoe kan immers een psychiater ooit zoiets doen, zoals de vorige??? dus hoe kan je in hemelsnaam nog vertrouwen op een psychiater????)
En dan heb je één van mijn kinderen die ook bij hem op therapie ging nog niet horen praten. Ontzettend. Dat kind is nu duizend keer beter af bij haar nieuwe arts...! Hoe lichtzinnig de vorige psychiater zware zaken behandelde.... Hij kwam er soms aan gehuppeld alsof hij naar een feestje ging....
Ik hoop van harte dat hij zijn les geleerd heeft al vrees ik dat dit niet zal gebeuren...! Vertrouwen is enorm belangrijk binnen een therapie... e-norm. Dàt heeft hij dui-de-lijk niet begrepen...!!!!!!!!!!!! Dat hij dàt niet eens beseft na wàt hij deed, is nog erger.
Ik zit nu met een diepe angst die ik met mijn verstand kan beredeneren maar mijn gevoel dicteert wat anders. Precies door de onvoorspelbaarheid én willekeur, het vreselijk onverantwoord gedrag dat mijn vorige psychiater vertoonde voor ik deze bekwame en emfatische psychiater vond.
Ik kan de vorige psychiater daardoor nog moeilijker vergeven. Hij nam me door zijn mis-handeling negen jaar van mijn leven af... en meer zelfs. Dat hij niet eens kon toegeven dat hij een overduidelijke fout maakte tegen 'de vertrouwelijkheid van wat je daar in de therapie vertelt' dat hij dat notabene aan je eigen kind in diens sessie gaat doorvertellen???? Hallucinant dat hij toen nog ging zeggen dat 'IK' nu WERKELIJK té wantrouwig was???? Negen maanden later dumpte hij mij per mail... Ook de manier waarop hij me behandelde toen ik volledig in paniek daar een verklaring voor vroeg was voor mij pure horror. Hallucinant gedrag van een psychiater met enig verantwoordelijkheidsgevoel. Ik hoop dat hij zichzelf op dat vlak onder de loep neemt... voor hij nog meer kwaad berokkent.
Dat hij niet eens het fatsoen, de moed, de eerlijkheid bezit erna enige schuld te bekennen... het heeft me meer geschaad dan ik ooit zal kunnen zeggen. Misbruik van vertrouwen... op zeer hoog niveau. Zijn OPRECHTE spijt betuigen had helend kunnen werken... maar zijn spijt kwam niet;.. hij schopte me nog achterna (dat bewijs heb ik nog steeds)... En nu? Nu word ik misselijk als ik nog maar aan hem denk.
't zou mooi zijn als mensen als Martin zich van goede wil zouden betonen... en de nalatenschap aanvaarden om de slachtoffers tenminste op die manier te kunnen vergoeden. Maar neen... En dan het nieuws over van Gheluwe... dat hij zich niet goed voelt. Waarom schrijven ze niet over de slachtoffers? Dat die zich zowat een levenlang niet goed voelen? Echt... het spijt me... maar dààr voel ik me helemaal onwel van worden. Een beetje respect voor die ze hun leven en toekomst afnamen... is toch op zijn plaats? Dju, ik weet niet meer hoe ik plaatjes moet toevoegen... zo lang is het geleden dat ik hier nog wat schreef. groetjes van Lore... zal effe mijn hoofd pijnigen.
Het kwetsbare niet verdwenen je hart breekt en breekt wat je probeert te begrijpen bijt en steekt
Isolement en opnieuw sluiten de poorten en ramen nooit meer met mensen te samen omdat het zonder al die pijn blijkbaar niet kan en soms heb je precies daar zo'n genoeg van.
Die hitte hoeft voor mij niet. Meer nog, het werkt op mijn gemoed. Ik was zeer tevreden met het weer van de afgelopen zomermaanden. Geef mij maar regen en frisheid boven deze ellendige warmte die je nog meer beperkt in je bewegen. Natuurlijk gun ik het mensen die dit weer wel fijn vinden... maar ik tel de dagen af dat het weer flink gaat afkoelen.
Dapper was ik tot nog toe. Vandaag lukt het niet meer. Ik ben tot niets meer in staat, voel me onwaarschijnlijk ellendig en zo donker als het licht is buiten. Het gaat niet meer. Dat verdrink ik dan maar... niets anders helpt. Zo kan ik het tenminste aan. Ik kan niet tegen dergelijke hitte. Waar ik zonder hitte al beperkt ben door suïcidegedachten en andere psychische en fysische problemen gaat het met deze hitte totaal niet meer. Dat wat ik zonder deze hitte hanteer om het draaglijk te houden, kan ik niet meer door de hitte. Behalve met verdoving... Zo ben ik tenminste nog tot iets in staat. .. zoals een beetje opruimen in een kast, netjes schoonmaken... alles moet fris zijn als tegenwicht voor de viezigheid en ellende in mezelf én de hitte... Ik probeerde nochtans het briesje mee te nemen in de tuin... maar de gedachten spoelden door mijn hoofd... ik kreeg ze niet weg... tot ik ondanks de hitte toch weer aan het zwoegen ging. Nu loopt het water van mijn hoofd... en nog erger na de alcohol... maar de zelfmoordgedachten nemen tenminste af. En ondertussen de hitte eveneens. Ik drink kalm... kom door de alcohol tot rust. Dat scheelt.
Natuurlijk wil ik hier liever niets over schrijven maar het is zoals het is. Dit is geen reclame voor het nuttigen van overvloedig veel alcohol... wel een balans zoeken tussen ondraaglijk en draaglijk. En dat is precies wat ik al-door doe.
Verschillende keren tijdens de nacht wakker geworden. Nochtans was het toch iets beter nu op de kamer. Vanmorgen na het zoveelste wakker worden, was ik het beu. Het was nog donker toen ik na een droom wakker schoot. Dit keer kon ik de slaap niet meer vatten, ben na nog een uurtje rusten tenslotte opgestaan. Ik voelde me nog zo moe. Het desondanks opstaan is nodig omdat die nare gevoelens het me onmogelijk maakten te blijven liggen zonder me met de seconde ellendiger te voelen.
Nu zit ik aan de koffie en achter mijn scherm. Enkele oude blogjes verwerkt en geplaatst en dit nieuwe.
Het is nog steeds vrij warm in de woonkamer maar het komt wel in orde... ze gaven toch van dag tot dag frissere temperaturen? Gisteren waren er enkele zaken die me kopzorgen en angst bezorgden. Dat heb ik vaak als ik iets moet regelen waarbij ik van anderen afhankelijk ben. Te vaak te maken gehad met willekeur... en tja afhankelijk zijn van anderen hun goodwill is nooit fijn. Het is achter de rug en het liep dit keer wel goed, in mijn waarde gelaten, en ook te maken met menselijkheid, hartelijkheid, dat doet deugd.
Ik merk dat het in mijn brein weer allemaal door elkaar loopt. Ik kan herlezen en herlezen, toch mis ik het overzicht dat ik in goede dagen heb. Heel lastig want het lijkt wel of de woorden dansen door elkaar. Nog maar eens overlezen dit blogje en dan geef ik het op. Ik wilde zien of het helder geschreven is maar ik kan het niet zien omdat ik niet helder kan lezen.
't Is een brij in mijn hoofd. Bewegen in het leven kost me moeite. Misschien straks beter als het opnieuw frisser wordt. Zoals ik al zei die hitte werkt nog erger op mijn psyche. Gisteren kon ik even niet op internet toen ik rust wilde nemen na effe zwoegen in de tuin. Het water liep van mijn hoofd. Dan nam ik mijn kamer helemaal onder handen omdat ik alleen wilde zijn, afgesloten, niet buiten, nergens waar mensen zijn. Stilletjes bezig zijn, verder dat verleden in materie uit mijn leven bannen alvast. Versnipperen die zooi, hoe kleiner hoe liever.
Opnieuw liep het water van mijn hoofd omdat ik natuurlijk ook wilde keren en dweilen. Daarna was er internet maar kon ik het niet meer opbrengen om nog te schrijven. 't Leek wel of alles in mijn hoofd meteen verdween nadat het even zichtbaar was geweest.
Vandaag geen zin om uit bed te komen. Maar omdat erin blijven liggen net iets erger is dan er toch uit te komen, kom ik er gelukkig uit... Enkele koppen koffie en wat gemoed luchten op mijn blogje en hopelijk kan ik dan weer vooruit. Nergens zin in, maar hopelijk komt ook daar straks verandering in. Een wasmachine opzetten, dat plan ik alvast.
Op dagen als deze, wil ik niet schrijven, wil ik niet laten weten hoe ik me voel of beter niets meer of amper wat voel, dan een allesoverheersende onverschilligheid, moedeloosheid, geen zin om wat dan ook te doen. Ik probeerde dit te doorbreken en zou me op weg begeven om een artikel af te halen. Iemand wilde me graag vergezellen. Goed, mij kon het niet veel schelen of er ja of neen iemand meeging.
Ze hadden net zo goed een houten speelgoedje kunnen meenemen aan een draadje, hadden ze vast meer plezier mee gehad dan met mij, een levende dode. Wat laat het leven en alles wat er mee te maken heeft, me onverschillig. We wandelden langs een dreef naar huis, aten zelf op vraag van mijn gezelschap wat koels. Het liet me allemaal Syberisch koud.
Ik wil er verder niet bij stilstaan en nog veel minder erover nadenken. Hoe moet het toch met mij en dat stomme leven?
Ik moet er met mijn psychiater over praten. Als het me lukt erover te praten. Want mijn hoofd lijkt sinds de mis-handeling door de vorige psychiater net een zeef. Zelfs niet eens meer een zeef.
Het was in die zin niet eens een behandeling te noemen... de hele behandeling ging eraan door de MIS-HANDELING op het einde. Zelf dàt snapte die slapjanus niet.
Er gebeurt allerlei met me wat ik niet ken. Ik sta op en ga een dag tegemoet die niet eens meer zo voelt, al sinds... niet meer. Er niet bij stilstaan, wegduwen... ik werd er zo goed in.
Woorden die ooit zo vlot uit mijn handen stroomden, zouden dat nu ook nog wel doen als het in mijn hoofd en gevoel ook nog maar zo ging. Maar de modderpoel binnen neemt niet af.
Ik hoef niet meer te gissen of het door de andere medicatie komt of door wat dan ook... het voelt als volkomen zinloos.
Een hopeloosheid die ik best uitspreek. Ik moet mezelf kunnen verwijderen van de immense, alles saboterende angst veroorzaakt door de mis-handeling door de vorige psychiater.
Categorie:de napalm na de flater van de vorige psychiater
24-08-2012
angstig
Angstig zijn om te spreken. Angstig zijn om te zwijgen. Angstig zijn om niet te kunnen uitdrukken wat je voelt. Of niet meer voelt. Angstig om wat er gebeurt met je. Angstig om de dikke brij die je omsluit. Angstig. Dat je nogmaals moet doormaken wat je heeft verbrijzeld.
Pijn en verdriet zitten dichtbij, toch geraken ze er niet uit. Vandaag de angst besproken, de immense angst om nog te spreken over wat ik voel, denk... en die angst kwam er door de mis-handeling door de vorige psychiater. Angst om opnieuw 'vergooid' te worden zonder dat je wéét wààrom of wààrdoor. Ik heb uitgesproken wat ik voel én denk, wat in me is, suïcidegedachten inbegrepen. De moedeloosheid en geen sikkepit hoop of geloof meer... eveneens. Een alles overspoelende nuchterheid, sceptisme en ongeloof... in wàt kan je immers nog geloven, op wàt kan je immers nog vertrouwen als zelfs je psychiater je dumpt als een afgedankt proefdier..????????
Ja, wat een napalm van de mis-handeling door de vorige psychiater. Hij heeft me immers nooit verteld waarom dat hij deed wat hij deed. En hoe hij me dumpte... per mail mensen... per mail.
Ook al weet ik ondertussen wàt hem vooral dreef, lafheid, kleinheid, ... en dààrom spuug ik op hem... voor al-tijd. Hij verkoos een patiënte om zeep te helpen. En wààrom?
Hij was inderdaad niet zo sterk. Hij bezat inderdaad véél minder moed dan ik. In dat kereltje met een huppeltje als was hij een eekhoorn op weg naar een feestje vond ik toen geen greintje moed, oprechtheid, menselijkheid meer... slechts een kleuter die om zijn mammie schreit. Wél godverdomme ik wàs zijn mammie niet...! Hij was vervloekt mijn psychiater...! Niet te geloven toch?
Ja, dit is niet lachend geschreven maar vanuit een pijn die ik niemand toewens. Ik wens niemand toe op zulke wijze behandeld te worden... en zeker geen mensen met bps die zich zonder zulke mis-handeling al waardeloos en niets genoeg voelen.
Momenteel gaat het niet zo goed met me. Ik ben erg moe.. lichamelijk en geestelijk. Uren heb ik in me pijn. Ik hoef niet meer te vertellen waardoor die veroorzaakt is. Ik drink... en dàt stel ik zo lang mogelijk uit. Ik ben namelijk niet dom. Ik ben alleen mijn leven ontzaglijk erg moe... en toch geef ik niet op. Om de kinderen, mijn dochters, zoon en schoonzoon die me nog wél graag zien (ik zie hen net zo graag als de pijn dat gevoel niet verdooft)... om het lieve kleintje dat me iedere dag mist dat ze me niet ziet, en ik haar, mijn schoonzoon beschouw ik als mijn zoon... hij respecteert me, waardeert me, ik weet dat hij me graag mag, omgekeerd net zo. Om die ene vriendin die me niet veroordeelt en die ik vertrouw als geen enkel ander meer... de andere stierf aan kanker enkele jaren geleden.
Er kwam nog meer ellende... Dan krijg je eindelijk weer schik in bepaalde zaken... slaan ze daar met hun voorhamer op... de machtigen der aarde, de verhevenen boven het pulp van de maatschappij. Die schijnbaar 'verhevenen' slaan met sadistisch genoegen op de kwetsbaren, de mensen die het leven amper op hun smalle schouders kunnen torsen maar het niettegenstaande dàt toch doén...
Soms denk ik... laat iemand met een olifantenvel verder leven en neem mijn leven... laat het voorbij zijn.
Sorry voor de sombere gevoelens... als ik ze uit... ben ik niet meer zo alleen... Ik hou vol... en al die met hetzelfde zitten... hou ook vol... aub.
enne... wat de bezoekjes aan jullie betreft... morgen ben ik present.. beloofd. Blij hoor dat jullie me niet vergeten zijn...
Het is donker in de woonkamer. Een regenbui in aantocht misschien? Het ziet er alvast niet uit of de zon vandaag zal schijnen. Goed. Voor mij is het allemaal best zo. Alles is toch vreemd en onwerkelijk. Dat duistere buiten en daardoor ook binnen verandert er niet veel aan.
Dat wat me vorige dagen uit elkaar scheurde, is eindelijk iets milder. We redden het wel. Mogelijk is het de voorbode van de herfst. Samen met al de rest. Verstand op nul. En simpelweg volhouden.
Wat er met me is gebeurd sinds de enorme klap die de vorige psychiater me bezorgde, het vertrouwen in 'tenminste' hulpverlening maakte plaats voor een verregaand cynisme, een akelig kil ongeloof dat je ook maar op één van ze nog màg/kàn/vertrouwen. Ik vertrouwde die man, ik schonk hem na moeizame jaren mijn vertrouwen... en wat deed hij ermee...?
Ook al voel ik een enorm verschil bij de huidige psychiater, een aanvoelen dat ik miste bij de vorige, een wijsheid die ik eveneens miste, een alertheid, begrijpen én respect in zijn hele houding... er is door toedoen van de on-therapeutische (impulsieve..!!!!)(ondoordachte...!!!)(onverantwoorde...!!!) handeling van de vorige psychiater iets fundamanteels verwoest. We kunnen onszelf blijven wijsmaken dat het niet zo is... dat wat alles vergiftigt van binnen, de angst voor herhaling van de hallucinante mis-handeling van de vorige psychiater blokkeert en saboteert de boel.
Je kan er je hoofd voor in het zand steken, doen alsof het niet zo is... maar dat helpt niets, geen vin... dus kijken we het monster in de ogen... het monster van angst, pijn om dit zwaar geschonden vertrouwen.
Ik begin stilaan te vermoeden dat de herfst toeslaat, keihard toeslaat... En met de komende herfst ook de hele zooi. Het is niet normaal dat ik in deze mate weggekatapulteerd word. Verder wil ik niet meer gissen of gokken. Het heeft voor mij steeds minder zin. Wat baat gissen, gokken, jezelf analyseren als degene waarbij je in begeleiding ging je hoofd eraf hakte, je hele wezen doorkliefde, je verpulverde en vervolgens op de afvalhoop trapte? Je kan jezelf maar blijven voorhouden 'vol te houden'... een nieuwe psychiater je vertrouwen schenken (wat vrij vlug ging) om dan vervolgens de napalm te voelen van de bom die de vorige op acht jaren therapie gooide? Je ziet het... de onzin van alles... een ongelofelijke onzin.
Dan draai je de knop in je hoofd en je hele wezen helemaal op uit zonder dat je dat wil... je probeert niet in paniek te slaan... en je voor te houden dat niet iedere psychiater zich zo onverantwoord gedragen zal... Je houdt je voor hoe groot het verschil was, zelfs al in het begin... Jammer natuurlijk dat je er door toedoen van de vorige een zwaar, bijzonder zwaar trauma bijkreeg... een dat je ternauwernood overleefde.
Je draait nog een knop om in je hoofd... niet meer denken... tot waar en wanneer het veilig is... niet meer analyseren... tot daar waar geen lichtzinnigheid je nog meer klappen zal verkopen... maar waar ernst en begrip heerst, wijsheid en alertheid.
Onverwacht kreeg ik een berichtje. Een vriendin. Samen gefietst. Wind om het hoofd. Beiden een biertje. Moe. Een goede vermoeidheid. Verder leeg. Ik ben niet meer die ik was. Ik weet niet eens wie ik nog ben en of ik nog ben. Het laat me koud. Ik neem het leven zoals het komt. Nu meer dan ooit? Ik voel me niet happy maar ook niet down. Ik voel niets en voel me niets. Toch was het OK. Ik zag haar nog eens. En we hebben gefietst. Dat hele eind. De onwerkelijkheid werd nog onwerkelijker. Het leven is leven zonder leven. Ik weet... ook voor haar. Twee fietsende robots. Wat moet een mens nog meer? Ik alvast niets meer. Want niets is nog meer, niets nog minder. Alles is vlak. Niets doet er nog toe. Ik groette zelfs een man die me ook ziek sarde... zegt dat niet genoeg dan? Het maakt niets meer uit. Ik leef en leef niet meer. Wat een vreemd gevoel.
Het gaat weer wat beter met me. En daar ben ik uiteraard zelf het blijdste mee... Er is geen aanwijsbare oorzaak van... het is gewoon zo. Het komt en gaat soms... zonder of met een onooglijk, niet eens op te merken oorzaak. Misschien heeft het er iets mee te maken... dat ik de dwaze schijnheilige brieven van mijn vorige psychiater bovenhaalde... ik laat ze mijn nieuwe psychiater lezen... De waarheid kwetste voor die vorige flater van een psychiater... dat ik begreep hoe laf hij was... dat hij zelf niet ééns zijn grove fout kon toegeven... Misselijkmakend egotrippertje werd hij... jammer...! En bijna heeft hij mijn jongste en mij naar een andere wereld geholpen.
Enkele klusjes geklaard. Tevreden nu. Laat me niet opjagen door bepaalde nare zaken en gestoorde, intolerante medemensen. Ik doe gewoon stilletjes mijn eigen ding. Mensen die dit alles niet moeten ervaren, weten vaak niet hoe het is. Dat geeft niets. Maar dat ze zich gedragen als buldozers en menen dat zij zichzelf mogen verheffen boven al die niet aan ze kunnen tippen...? (alsof ik aan ze WIL tippen... zulke snobs, zulke hoogwaanzinnige snoevers... idioten zijn het... en nog geen klein beetje ook.! Domoors van de hoogste graad... want terwijl ze naast hun schoenen lopen van pretentie doen ze de meest domme uitspraken... en beseffen het niet eens...
Misselijkmakend... mis-se-lijk-ma-kend... en ik hoop voor ze dat ze nooit getroffen worden door depressies en aanverwanten. Want die opgeblazen kikkers en nufjes vergeten één ding... ook hen kan het overkomen.... ! En denken ze dan dat ze zullen kunnen rekenen op een begrijpende omgeving? Precies die omgeving die ze steeds zijn blijven bekogelen met hun ongevoelige kritiek, hun hooghartige commentaren, hun venijnige roddels, hun hooghartige laatdunkendheid... Arme dwazen... dàt zijn het... zielige zielepoten. Snoevers met het verstand van een kikkerei.
Een pijn die ik ken, is blijkbaar ontwaakt. Iedere ochtend en overdag. Heel wat gedachten malen door mijn hoofd. Ik heb enkele hypotheses waardoor die er opnieuw is. En wat het is. Ik krijg daardoor nog meer bedenkingen wat de houding, behandeling én afhandeling door de vorige psychiater betreft.... en dat ik niet erg ver van mijn gevoel stond toen ik enkele zaken benoemde wat hem betrof. Intuïtief was dàt alvast een deel van wat was... dat hij bezig was me met een reeks medicatie stilaan zo te verdoven dat er niets meer van me over zou gebleven zijn. Kneedbaar. Zwijgend. Stilaan leven als een zombie, een verdoofd wezen... Geen verdriet maar ook geen leven meer. Toen ik me daartegen verzette, werd ik uiteindelijk gedumpt, geloosd, plots bleek de therapie in een 'impasse' beland? Gek dat hij dat woord ook gebruikte toen het de eerste keer ernstig mis ging toen hij een fout maakte en die niet toegeven kon maar mij ging aanvallen. Wat je in vertrouwen tegen je psychiater vertelt, gaat hij toch zomaar niet tegen een ander lid van je gezin vertellen die ook in therapie was bij hem, vooràl niet als hij zelf bezwoor met nadruk dat niéts van wat wij hem vertelden naar de ander zou gaan. Hij heeft me niet geholpen het verdriet te verwerken, me te begeleiden in dat proces... hij wilde het smoren en hij wilde dat ik het smoorde... met medicatie... hij zag me niet meer als mens maar als product, een product dat hij het zwijgen wou opleggen, letterlijk en figuurlijk... mijn leven moest verdoofd worden, mijn wezenlijkheid, verdriet maar ook vreugde... want dàt is de consequentie als je gedwongen wordt je verdriet te ontkennen, te smoren, te verdringen. Hij heeft dat niet begrepen. Niet begrepen dat na die ene periode ik dat verdriet niet aankon (dacht hij toen dat het weg was omdat ik er niet over KON spreken?) ik voelde er na bijna twee jaar aan moest... om opnieuw te kunnen voelen, leven, mens te zijn mét verdriet maar daardoor ook levend. Dat heeft die man niet begrepen. Hij noemde het dat de therapie in een impasse zat... wààrom? Omdat ik verder wilde maar hij niet? Hij wenste niets dan dat ik verder de stille gemakkelijk hanteerbare want verdoofde vrouw was, zodat hij half slapend verder kon doen dat hij luisterde, zag hij me als een pauze waar hij nog geld mee kon verdienen bovendien? Hij brak daardoor mijn mens-zijn af... hij ontnam me mijn waardigheid, mijn eigenwaarde.... net door zo doof, ongeïnteresseerd en niet alert te zijn... door me te behandelen als een ding en niet als een mens in nood. Doof voor mijn vragen wat ik kon doen om verder te geraken. Doof voor mijn vragen om een zelfhulpgroep, een therapiegroep, een tweede psychiater toen mijn sessies ook nog eens gehalveerd zouden worden... en dit in één adem met zijn gezegde als zou hij weten dat ik erg leed. Tjonge wat een hypocriete boel was me dat... wat een ongelofelijke halfslachtigheid. En daarmee niet alleen... ook door zijn afhandeling die zijn eerdere verslagen niet eens voor 70 procent tegenspraken maar voor de volle 100 procent...! Als je al die zaken terug de revue ziet passeren... weet je... en het is schokkend... Die pijn van gedumpt te worden op grond waarvan...(?) heb ik er van hem nog bijgekregen. En dan meent die verwaande snoeshaan nog dat hij me tot het einde hielp...? En snapt die man niet eens dat de voorbije jaren therapie bij hem als 'onbestaand' beschouwd worden door zijn 'afhandeling'? Wat voor een psychiater is hij dan wel? Als hij dàt niet eens begrijpt.... Hoe kan je beweren iemand geholpen te hebben al die tijd als je die persoon op het einde als afval dumpt? Zonder enige uitleg? Zonder ook maar een voorgaande? Zonder gesprek? Maar als een donderslag en bliksem in een mail? Vervolgens liegen over het zogenaamde overleg met een collega... Halfslachtige voorstellen (het waren duidelijk geen voorstellen maar voorwaarden) zij voelden als stenen die hij rond je bond voor hij je in het water gooide... En net door die voorwaarden werd je behandeld en beschreven als een soort kwaadaardig gezwel dat hij moest verwijderen... niet als een mens... en het was zo vreselijk, zo ontzettend vreselijk dat ik het hem nooit zal vergeven, nooit. Dat hij zelfs erna nog zijn best deed me nog meer tot een ding te herleiden.... En het recht aan zijn zijde hield... hij mocht mij zomaar op die manier dumpen... zonder tekst of uitleg... ik had zelfs geen recht op een verklaring, en later ook geen recht op verzet... Waar hij verdere communicatie verzocht te stoppen... toen ik dat eveneens had gevraagd, had hij zelfs het recht om dat te negeren???? Echt... nog nooit zo'n ziekelijke situatie meegemaakt... tenzij met een psycholoog ooit... Beiden gingen zich te buiten aan misbruik van vertrouwen, beiden bedienden zich ieder van een andere vorm van misbruik van vertrouwen maar net zo ernstig... waarbij de patiënte herleid wordt tot een ding... en de mond gesnoerd wordt doordat zowel de psycholoog destijds als de vorige psychiater termen uit de psychiatrie misbruikten en hun macht om je het zwijgen op te leggen. Onvergefelijk.
(wanneer ik eenzelfde afbeelding plaats, heeft dat te maken met een bepaald gevoel... )
Ik voel aan veel dat ik eerst de 'dumping' zal moeten verwerken. En dat zal ik ook. Ik ben bezig niet alleen hier alle registers, of toch bijna alle registers, open te gooien... te herbekijken maar ook tijdens mijn sessies.
Ik herinner me van de vorige psychiater de maanden nadat hij die fout maakte, hoe ik zijn groeiende desinteresse niet begreep. Ik gaf mezelf er de schuld van, angstig dat ik niet genoeg mijn best deed. Alleen wist ik niet wat mijn best doen dààr tijdens zijn sessies betekende... Ik vroeg het, wat ik kon doen, of en hoe ik de therapie kon verbeteren. Geen andere reactie dan 'vertellen en hij luisteren'. Geen vraag, nergens dieper op ingaan... Ik nam dat aan... al voelde ik me nog steeds onzeker door de therapie die er hoe langer hoe meer geen meer voelde... net door de voelbare desinteresse in mij die daar voor hem zat en maar moest 'leuteren'? Ik zocht zelf op sites op wat er van een patiënte in een therapie verwacht werd... ik zocht ook in boeken. Waar anders zou ik nog een antwoord op die vragen krijgen? Mijn vorige psychiater reageerde er niet op, tenzij met steeds diezelfde zin. Luisteren, praten, praten luisteren.
Toen ik op zoek ging, kwam ik zaken tegen die de twijfel nog vergrootten, niet wat mijn inbreng betrof maar wat ik als patiënte van mijn psychiater mocht verwachten. De tegenstelling kon niet groter zijn. Nog meer boeken gelezen, nog meer site bezocht... en toen dat ene verhaal... 'De stilte voorbij'. Tja... het vervolg van het verhaal kennen de meesten hier wel. Je kan het straks ook lezen als de andere blogjes ook aangevuld zijn.
Ondertussen na die afhandeling... werd me nogmaals de mond gesnoerd, door hem... maar dat gaat niet meer... ik was toen bijna dood... en ik zou verder doodgaan àls ik blééf zwijgen. Wanneer je de mond gesnoerd wordt, wanneer je niet vragen mag wààrom, wanneer je behandeld wordt als een onding en niet eens daarover kan en mag spreken, niet aan de telefoon, niet in een gesprek... Wwanneer je met andere woorden onheus behandeld wordt en daar nog bij krijgt dat hij, de psychiater dié je zo behandelde daarop reageert met opnieuw een laatdunkende reactie waarin hij schrijft dat hij begreep dat 'dit alles enige deining bij mij zou veroorzaken' ... dus nogmaals word je als een ziekelijk ding behandeld en niét als een mens die lijdt onder zulke onheuse behaneling, zulk on-therapeutisch en onveracntwoorde mis-handeling... nu dan ga je TOCH spreken... en spreken zal ik tot ik zijn mis-handeling en de gevolgen ervan verwerkt heb... Ik zal hier spreken en overal waar het nodig voelt want de pijn die ik daardoor nog altijd voel, moet kunnen helen. De pijn van gedumpt te worden als een stuk vuil zonder voorgaande, zonder dat je nog maar weet wàt er gebeurt en waarom...!
Pas nadat ik het trauma veroorzaakt door mijn vorige psychiater verwerkt heb, zal ik met de nieuwe psychiater dat andere verdriet kunnen bewerken en verwerken. Dat verdriet, onverwerkt want te vers, te absurd had de vorige psychiater blijkbaar graag verdoofd samen met mij. Hij ontkende het of zag het niet terwijl de nieuwe psychiater dat al na enkele weken begreep... en zelf zei dat het nodig was dat te behandelen. Hij begreep meteen waar de vorige psychiater zijn ogen voor sloot. Uit gemakzucht? Of uit domheid? Het werkte misschien gemakkelijker met een zombie van een patiënte... daar moet je inderdaad niet zo alert bij zijn, niet je aandacht erbij houden, geen gerichte vragen stellen en zo voort... Hij moest zich schamen... om al wat hij deed en naliet te doen.
Ik zal spreken, op al mijn manieren... met woorden en beelden tot ook dit erge, zeer erge trauma verwerkt zal zijn, dat het ophoudt al die messen die in mijn rug en de kern van mijn wezen worden geplant...Ik ben een mens... en ik mag bestaan... en spreken... en voelen... pijn hebben, verdriet maar ook twijfelen aan zaken die niet koosjer voelen... ik heb het recht om behandeld te worden als mens... ik heb het recht om me te verzetten bij onrecht... en als me de mond gesnoerd wordt op een intelligente, daardoor nog naargeestiger manier... Alleen jammer dat mijn verstand nog prima werkt...! Dat de vorige psychiater niet in staat was een fout simpelweg toe te geven... zonder !!!! mij aan te vallen... dat is niet mijn schuld, dat is iets waar hij zichzelf moet over buigen... Daardoor is al wat er volgde mis gegaan... Ik had respect voor hem... tot toen... niét doordat hij die fout maakte maar doordat hij ze lafhartig op mij trachtte te gooien en erna me onbewust (hopelijk niet bewust) bleef straffen door me vanaf toen als niet-mens te behandelen? Door me te straffen door zijn desinteresse, zijn niet reageren? Voelde hij zich in zijn egootje geraakt doordat hij zich op een miskleun betrapt voelde? Dat ik daar de schuld ook nog van kreeg en hij me werkelijk te wantrouwig noemde... hoe noemt hij het dan dat degene die door hem werd ingelicht over wat ik hem vertelde en die het me geschokt vertelde? Ook té wantrouwig????
Dus hoe gemakkelijk en laf wat hij deed... het maar aan mijn zogenaamd 'ziekelijk wantrouwen' toe schrijven...! Hij liet in zijn kaarten kijken op heel wat manieren die dag en verschillende keren het jaar dat volgde.
De ironie wil dat degene van mijn gezin die ook bij hem in therapie ging, al veel eerder bedenkingen had wat zijn 'therapie' betrof maar zo erg op mij vertrouwde dat ze meende dat het zo hoorde... Ze moest aub elders gaan praten over die therapie, over die psychiater omdat ze zijn stupide reacties vaak niet aankon...
Wat ik daarna allemaal vernam... vond ik nog erger... zij ging achteruit in plaats van vooruit... net als ik.... Gelukkig heeft zij er geen trauma aan overgehouden, althans niet zo'n ernstig als ik... omdat zij niet verworpen werd, vergooid door hem... Zij heeft hem vergooid, net zo gedumpt als hij met mij deed. Ze wilde niet eens luisteren naar mijn raad dat niet te doen en tenminste een gesprek erover te hebben...
In feite is dit alles een geluk bij een ongeluk geweest. Ik durf er niet eens aan denken wat er van ons zou geworden zijn als we bij zulke psychiater die niet eens in staat is eerlijk te zijn tegenover zichzelf, zouden gebleven zijn. Dat had misgelopen... voor ons beiden... en het scheelde niet veel...
Het was goed dat ik gisteren eindelijk de moed vond om door de hele hetze heen te gaan... tot dan toe kon ik dat slechts voor kleine deeltjes... vandaag ga ik er verder mee door... De schok was na 27 september 2011 te groot... bleef lang te groot... Ergens ben ik beginnen praten... en nu hou ik niet meer op... bij mijn nieuwe psychiater waar het wél veilig voelt, waar wel interesse is en onmiskenbaar aandachtig geluisterd wordt...! Waar ik werkelijke hulp voel en niet slechts in woorden... (de woorden van de vorige psychiater bleken slechts loze woorden... dat is gebleken uit zijn afhandeling die in zovele fragmenten zijn eerdere woorden én verslagen volledig tegensprak!!!!!!!!)
Ik weet ook dat sommige mensen zeer vreemd reageren als ze zich betrapt weten. Zo ook de vorige psychiater. Het is niet mijn schuld dat zij menen dat, omdat ik een stoornis heb of depressief ben, ik niet meer kan waarnemen. Dat ik me evenmin in de luren laat leggen door ze in hun poging hun handjes in onschuld te wassen... hoe intelligent ze het ook aan boord proberen te leggen... mijn verstand is nog nooit mee depressief geweest... en evenmin blijft het troebel in mijn geest na de aanvankelijk enorme schok die ze door zulk onmenselijke vergooiing teweegbrachten. Dat brein blijft op volle toeren werken... soms met enige vertraging.
Kunnen vertrouwen op je psychiater is belangrijk. Ik vertrouwde hem, heb daar jaren over gedaan... na traumatische ervaring in het verleden. Hij heeft dat vertrouwen beschaamd, héél, héél erg. Ik hoop dat hij zich dat ooit realiseert...
Verder alle gegevens chronologisch opgeschreven... van de ellende die notabene een psychiater (de vorige die me zogezegd 'behandelde' van 2003 tot 2011) me EXTRA bezorgde... door me te dumpen als een ding. Het is pijnlijk... de pijn van die dag en de weken erna... werd opnieuw opengereten... de onheuse behandeling die ik kreeg. Het is nu bijna een jaar geleden... het lijkt nog maar net...
Gelukkig heb ik nu een hele bekwame empathische psychiater waar ik heel goed kan voelen dat hij wat ik vertel ernstig neemt... hij geeft ook feedback waardoor ik ook voel dat hij begrijpt... Ik zou erom kunnen huilen als ik daartoe nog in staat was. Ik kan niet meer huilen.
Het is zwaar om dat alles op te schrijven = de hele ellendige historie met die vorige flater van een psychiater... maar tegelijk is het goed... ik begon mijn nieuwe psychiater er meer en meer over te vertellen...
Ik bestudeer ook een dik boek... psychopathologie... en het doet me goed. Ik doe het rustig... maar mijn honger naar begrijpen en leren wordt er door gestild. Ik kan niet veel leerstof aan per keer... de ene keer al wat meer dan de andere. Ik ga ook niet iedere dag studeren... alleen die dagen dat het gaat. Het is uit vrije wil uiteraard en uit interesse.
Vandaag was het vrij kort... ik las verder zonder opschrijven... moest mezelf dwingen te stoppen zo boeiend vind ik het... maar ik werd ook ontzettend moe van die geestelijke inspanning en de spanning in schouder en de rest nam toe... dus stopte ik... zodat ik nog verder kon versnijden... al die documenten uit het verleden die ik weg wil uit mijn leven én herinneringen... en zo symbolisch in reepjes snijd... De zaken die ik wil vertellen aan mijn nieuwe psychiater, die hou ik nog even opzij.. ze tekenen trauma's met een document, foto... waardoor ik het beter kan vertellen en het erna weggooien.
De vorige psychiater... die dacht dat het een goede methode was 'wat niet weet wat niet deert'? De idioot... hij zette me aan om te verdringen... zodat ik niet uit maar slechts dieper in de depressie zonk.
Geweldige idioot... en dan het slachtoffertje uithangen... want ocharme hij kon het psychisch niet meer aan? Ik was écht zijn mammie niet hoor... al gedroeg hij zich tot mijn ergernis meerdere keren zo.
(de afbeelding is natuurlijk de vorige psychiater die ocharme geen mammie vond in mij... geen ego-strelende en oh zo behoeftige patiënte maar een wezen dat niet van gisteren is... )
De koude lucht, het licht, de atmosfeer, de kleuren, de geuren... het brengt me om één of andere duistere reden terug naar een tijd waarvan ik verder niet weet wat er zich in bevond. Was het een lange of korte periode in mijn leven? Ook dat weet ik niet te vertellen. Alleen dat het me een naar gevoel geeft en dat net deze lucht, licht, atmosfeer me ernaar terugvoert naar die tijd uit kind- of jeugdjaren. Verder voelt het alsof ik me buiten mijn eigen leven bevind en alles niet beleef maar vaag bemerk. Er is pijn, vermoedelijk van alle ondergestopt verdriet en ontreddering, ontzetting, emotionele schokken. Ik probeerde het hier te beschrijven.
Alles is heftig, dat wat ik voel... en niet voel... dat wat door mijn hoofd gaat en wat ik zie, voel, waarneem. Dat wat ik niet langer begrijp en dat wat scherp begrepen wordt. Het is een beetje van het goede teveel. Ik ga me weer wat meer op de vlakte houden. Om vooral mezelf te beschermen, veilig met al die gevoelens weg te kunnen. Hier niet. Elders wel. De herfst snijdt met scherp mes door dat wat leven genoemd wordt, maakt alle onwerkelijke nog onwerkelijker. Zowel in als buiten me.
Geen dag gaat het goed verloren moed en wanhoop uitzichtloos lijkt je leven en dat je dat zelfs alle dagen niet eens meer hier toe durfde te geven je moet toch af en toe laten weten dat er hoop is alsof je zonder dat je niet van je menselijke plicht hebt gekweten de pijn hoopt op wanhopig zet je een stop erop zonder resultaat het schaadt stil denk je na over woorden en hoe zelfs enkele voorzichtige meldingen je kunnen vermoorden voorzichtig ga je als voorheen de grootste pijn verzwijgen verbrokkelend als gebarsten steen
welke lelijke dingen die ik schreef allemaal in de hoop dat ik zou blijven bestaan zou kunnen voelen dat ik leef
onderschat me niet veel dingen begrijp ik zonder dat je dat beseft ik heb niet gebeten alleen heel erg gehuild als een wolf gegrold en gekeft.
Scherp is hun oordeel al is het met watten omwikkeld scherp is hun oordeel het spreekt in hun voordeel want ze hebben gelijk ik deug niet ben niet perfect geen heilige 'k volg hun schijnheilige voorbeeld niet zoals u ziet
ik val aan en ben scherp met mijn commentaar het helpt niet dat ze zeggen zwijg nu, wees stil en lief bedaar het is slechts olie op het vuur geslagen is het laatste uur dat ze nog ooit een goed woord voor mij over zullen houden tenzij ze hun eigen lieftallige waan willen behouden want zelfs zij die beweren nooit te veroordelen liepen weliswaar omzwachteld met dons hun veroordelingen te verdelen.
Ik was nooit een idioot al voel ik me vaak vreemd en half dood ik zie met röntgenogen doorheen alle komedie en schijnheiligheid en 'k zeg maar eerlijk daaraan heb ik zo vreselijk 't schijt. daar gaat mijn sintepietermijt.
Vandaag werd ik alweer wat wijzer al wist ik het bij voorbaat al zelden zijn vrienden eerlijk alleen de werkelijke vrienden spugen niet ongemerkt of schijnheilig hun gal ze blijven begrijpen en zullen zelden scherpe wondjes snijden.
Vandaag is de laatste dag van mijn grote geloof in vriendschap en eerlijkheid alleen in die ik al meer dan 20 jaar ken heb ik nog vertrouwen ik weet dat ik me haar vriendschap nooit zal berouwen.
Heb even genoeg van al dat verdoken chagrijn van er dan wel en dan weer niet mogen zijn.
Eén keer een nare uitschuiver iets in mij vergeet dat niet je kan het vergoelijken het doet er niet toe maar ik ben het zo ontzaglijk moe 't is maar hoe je het graag beziet maar dat wat getroffen werd vergeet het niet. Adieu bedankt voor al die tijd en 't mooie dat er was nu rest slechts spijt dat ik jou geloofde 't vertrouwen dat er was transformeerde in een grote vergiftigde donkere plas
de tijd van eindeloos vertrouwen en vergoelijken is voorbij wees blij voor jou maar vooral voor mij.
misschien zie ik spoken maar misschien ook niet altijd die angst of wat ik voel er werkelijk is verbeeld ik het me niet misschien zie ik spoken maar misschien ook niet de angst en 't vertrouwen vechten hevig er is iets veranderd zie ik nu spoken of zie ik ze niet dat ik wil blijven vertrouwen maar 't niet meer durf geeft echt wel verdriet
wie kan ik nog vertrouwen wie anders kan me dat zeggen dan mijn eigen gevoel of dat nu juist is of niet kan 't niet verhelpen 't bloeden van binnen is begonnen mezelf geruststellen kan het dit keer niet meer stelpen
de psychiater voor deze (die ik gelukkig nog steeds vertrouw) geloofde ik ook 'k vertrouwde hem k' bouwde op hem in stilte bekokstoofde hij en loog slechts bezorgd om zichzelf onder al die 'aardigheid' onder dat lachende gewelf school heimelijkheid uit zwakte een lafheid die hem aanzette de hindernis te lozen niet voor eerlijkheid, een psychiater menswaardige behandeling heeft hij toen gekozen
dus waarom méér vertrouwen op anderen dan op wat ik voel al is dat gevoel dan vaak angstig en té wantrouwig vol achterdocht waarom nog vertrouwen ik sluit me af de gekwetstheid scheert hoge toppen ik kan momenteel niet naar beneden of 'k val eraf.
ik sluit me ook beter af om niemand te kwetsen met mijn wantrouwen als ik het mis heb wijst de tijd het wel uit ondertussen kan ik alleen maar op mezelf en wat ik voel en merk verder bouwen.
Geen mens hoeft dit op zich te nemen ik kom er zelf wel uit ieder weet en voelt van zichzelf hoe hij/zij is daar ga ook ik vanuit.
Zo voelde het, of ik de hele vorige week kwijt was, ik weet niet eens waardoor. Ik werd ermee geconfronteerd toen ik niet één maar meerdere keren rotsvast overtuigd een verkeerde datum opgaf bij het overschrijven en helemaal verbaasd constateerde dat dit geweigerd werd. Tijdens de therapie vertelde ik het. Ik vertelde ook van de rampzalige zaken vorig jaar... en van de briefjes die ik mee wou nemen naar mijn toenmalige psychiater om aan de hand daarvan beter te kunnen verwoorden wat ik bedoelde, waar ik nood aan had, wat me beter zou kunnen helpen uit de modder waarin ik me steeds erger voelde zinken. Dat gesprek is er zoals de meesten hier zich herinneren nooit gekomen omdat mijn toenmalige psychiater verkoos me te dumpen om van ieder hinderlijk element af te komen... zijn geweten als psychiater inbegrepen. Ik begon na die dumping (en ook ervoor was ik daar al mee bezig) boeken te lezen over wat van een patiënt op therapie verwacht wordt en later ook wat de patiënt van zijn therapeut mocht verwachten.
Uit wat tijdens de sessie besproken, gevraagd en gereageerd werd, begrijp ik opnieuw dat de psychiater die ik nu trof een psychiater is die niet sloom zijn werk denkt te doen maar het ook daadwerkelijk doet, goed wil doen, alert is, wil weten wat er scheelt, wil weten hoe hij me kan helpen, begeleiden naar en in het proces... enz... De fijngevoeligheid ook, me behandeld te weten als mens, kwetsbaar mens. Hij is niet de naïeve, niet begrijpende, onwetende psychiater die dit wil verbergen. Mijn huidige psychiater stelt vragen, wil begrijpen. Want als ik ondertussen één ding weet is het wel dat mensen nooit van anderen kunnen denken dat ze ze begrijpen... Het is al zo moeilijk jezelf te begrijpen bij tijden, hoe zouden dan anderen menen alles van jou te begrijpen of zelfs veel van je denken te begrijpen, of alles verklaren vanuit je ziekte, stoornis... Het is allemaal griezelig duidelijk precies hoé onduidelijk het is... zowel voor jezelf als voor anderen. Soms is er een nog grotere scherpzinnigheid in me... griezelig bijna, waarin ik veel zie, plots alles griezelig duidelijk wordt... soms word ik daar zelf bang van... Vaak begrijp ik veel van mezelf... maar waar ik het hier over heb, is iets anders... dat is opnieuw dat beeld van niet slechts het tv-scherm zien maar ieder draadje, ieder knopje van dat grote geheel. Dat wens ik niemand toe... de hele wereld wordt dan net geen nachtmerrie... onhoudbaar... alles bloot, tot op het bot, zo scherp in beeld... dat het je binnenste aan flarden scheurt. Daar zit ik nu in, opnieuw zulke periode. Vandaar mijn afstand willen nemen even... om een ieder te beschermen tegen mogelijke vijandelijkheden. Er is nu al bijna tien dagen dagelijks ook overdag veel innerlijke pijn. Vaak ben ik dan zelfs zeer angstig voor de nachtmerrie die ik voel, zie, waarneem, opneem. Ik hou me voor... dat het ook nu wel weer over zal gaan. Bepaalde zaken werden erger... precies door wat vorig jaar gebeurde... hoe ik door een psychiater die ik mijn vertrouwen gaf als afval gedumpt werd.
Het zijn geen goede ingrediënten om met mensen om te gaan weet het wel een onzichtbaar maar pijnlijk verraderlijk psychisch gezwel de angst en overgevoeligheid bij ieder prikje net wat anders of iets wat je ongerust maakt alle pedalen kwijt
verlatingsangst, of om te worden veroordeeld afgewezen of vergooid achtergebleven al eerder van zoveel wat je lief was beroofd
overboord gooi je sindsdien zo vaak alle voorzichtigheid je weet best hoe pijnlijk ze is en wat ze je bezorgen kan jouw overgevoeligheid absurde zaken van de laatste jaren hebben niet veel meer in jou overgelaten om die verwoestende storm of orkaan die dan in je woedt te kunnen bedaren de angst verandert je in een jou vreemd wezen dat niet meer vertrouwt en slaat en klauwt uit angst nog meer mensen te verliezen je slaat ze weg voor zij je wegslaan zo hoef je niets meer te vrezen? omdat jezelf weg hebt geslagen voor ze het met jou hebben gedaan.
Een snik van binnen en een kreet van pijn in mij het blijft evenwel stil naar buiten stiller dan ooit want de rots wil niet breken alles wat woekert komt maar niet vrij en het leven dat ik ooit voelde is nog steeds niet terug bij mij.
dat ik kwetste is niet goed te maken kan me beter een volgende keer tijdig uit de voeten maken voor ik de angst volg dat omdat die man de vorige psychiater niet te vertrouwen was niemand dat meer kan zijn of is 'k wou dat ik tenminste van de gevolgen van die schok afkomen kan en er weer iets meer geloof in goede bedoeling van mensen was.
Gek om te constateren dat ik ondanks zoveel pijn in mijn leven toch steeds mensen mijn vertrouwen kon blijven geven sinds vorig jaar toen de vorige psychiater me dacht per mail te moeten lozen kan ik het niet meer, moet ik steeds oeverloos veel angst en wantrouwen uit het lek geslagen bootje hozen.
Steeds als ik me zo onvoorstelbaar beroerd voel als nu... ga ik gek genoeg intuïtief bijna die oude platen bovenhalen... De versleten naald krast over sommige platen... en toch geeft het me rust en tegelijkertijd pijn door herinneringen en gemis. Mijn overleden pap... die me deze muziek leerde kennen... mijn overleden kleine zusje... beiden mis ik nu zo erg dat het pijn doet... Mijn rotjeugd, mijn sadistische moeder en oudste broer... mis ik niet. Ik luister naar Paul Anka en hoor het lied dat hij zong voor de film 'De langste dag' die ik met mijn vader zag... omdat mijn moeder zelden met hem naar de film wilde. Ik luister naar Herb Albert, de eerste LP die ik kreeg van hem mijn pap... en ook al was het vooral omdat hij die graag hoorde... ik hoor ze door hem nog stééds graag. Ik begrijp nu hoe veel betekenis 'delen' met elkaar heeft... hoeveel van het ene hart naar het andere kan gaan op die manier... als je er tenminste voor openstaat. En blijkbaar stond ik ervoor open. Er is verdriet... want god wat mis ik mijn vader. Alle maatjes in mijn leven... alle mensen die mij bleven kennen zoals ik was... stierven... mijn pap, mijn grootmoeder, mijn zusje en tenslotte een vriendin als een zielezusje... Ik heb een deel van de vaat afgewerkt. Ik rust nu even uit... voor ik aan het tweede deel begin. Want als ik de vaat doe, dan is die ook grondig en erg netjes... wat ik niet van andere huisgenoten hier kan zeggen, jammer genoeg. Als ik kon, ik nam die vaat altijd voor mijn rekening. Jammer genoeg word ik belemmerd door de talloze vervloekte 'belemmeringen'. Als ik kon huilen, dan huilde ik nu zo erg dat ik verdronk in mijn eigen tranen door een overstroming... omdat ik in geen maanden meer huilde... alsof huilen voorgoed uit mijn systeem verdwenen is... terwijl ik voel dat het me wel zou bevrijden van een deel van die pijnlijke rots in mij. Wat ben ik moe... Als ik deze afbeelding plaatste, moest ik alweer aan mijn kleine zusje denken... en begrijp ik nog steeds niet waarom zij moest sterven aan die vreselijke ziekte, amper 2 jaartjes jong... met zoveel pijn... Dit blogje is dan ook voor haar, draag het aan haar op... zij lijkt zelfs op dit engeltje... misschien is ze het ook wel.
Vandaag stierf mijn lieve vriendin precies 4 jaar geleden... een echte zielezus voor mij... ook van haar vraag ik me af wààrom ze moest sterven, een engel op aarde... en hààr namen ze ook weg... Zij begreep me... zonder veel woorden... zulk warm en eerlijk hart... kwam ik niet meer tegen. Lieve vriendin... hopelijk gaat het goed met je waar je ook bent... vergeten doe ik jou alvast nooit. liefs en dikke knufffffffffff voor jou.
Erg moe en van de wereld. Wou dat deze periode maar vlug voorbij was. Weet niet meer hoe ik het heb en voel me niet goed. Het is wellicht heel wat dat samen komt, het gaat me niet. Als ik kon schreeuwen en huilen, ik schreeuwde het er allemaal uit en huilde tot het water onder mijn kin stond. Ik ben erg moe. Maar dat schreef ik al. Voorjaarsmoeheid ken ik, najaarsmoeheid dus ook , het vallen van de bladeren maakt me helemaal gek.
Ben weer om de twee dagen bezig met een uurtje studeren 'psychopathologie'. Gek hoor maar het doet me goed. Ik kom tot rust als ik dingen kan begrijpen... en door dit alles te bestuderen, begrijp ik allerlei en kom ik tot innerlijke rust. Ik kan het niet alle dagen omdat ik vrij vlug pijn in schouders en armen krijg als ik daar zit te schrijven. Ik hoef me nergens om te haasten, moet geen examen afleggen hé... kan studeren op mijn eigen tempo... en dat is heel langzaam. Ik ben wel vrij ongeduldig hoor, wil meteen dat hele boek uit... maar ik wil het ook héél goed begrijpen waardoor ik het dus héél langzaam bestudeer, zaken opschrijf.... Het is als iets proeven... bewust, genietend van iedere hap. Ik voel opnieuw mijn honger naar kennen... De studies die ik vorige keer deed, die kan ik nog niet aan... omdat de confrontatie met zaken die toen in mijn leven gebeurden nog te erg zijn, me doen schreeuwen van binnen. Maar deze studie... ik smul ervan... heel langzaam... ieder woord opdrinkend... en de woorden die ik niet begrijp... het woordenboek ligt naast mij. Ik hoef na die vorige studies ook niets meer te bewijzen, dat scheelt. Ook wat een vriendin me zei bij ons afspraakje eerder deze vakantie... maakt dat ik dat voel... dat ik niets meer hoef te bewijzen... en wat ik doe voor mezelf mag en kan doen.
Daarna heb ik ook nog even geklust in de tuin. Ligt het aan me of was het werkelijk zweet-weer? Het water gutste weer in beekjes over mijn gelaat en rug. Ik denk dat ik met vertraging sinds enkele weken in de menopauze beland ben. Het kan me wat.
Nu rust ik uit hier achter het scherm... met mijn biertje. Ik kan het niet meer aan om momenteel bezig te zijn met dé brieven, ook niet met de notaatjes die mij en mijn nieuwe wél goede, respectvolle psychiater zouden kunnen helpen... ik moet het even laten rusten. Ik voel zoveel verdriet, ik kan het niet benoemen, het is er, ik weet niet waarom of waardoor. Het leven kan me even niets meer schelen... ik voel het amper. En als ik wat voel... dan is het dit... een zinken in een poel van onbenoembare ellende.
Het minste werkt me op de zenuwen merk ik... getater, gedoe... daarom ben ik ook liever alleen.
Het is opnieuw 'klassieke muziek-tijd'... Schubert dit keer.
In bepaalde 'gevaarlijke' perioden... schijn ik slechts klassieke muziek aan te kunnen. De enige die me niet nog méér overstuur maakt. De enige die onschadelijk, ongevaarlijk, rustgevend is. Al voel ik ook daar zaken bij... want de mensen die deze muziek schreven... schreven dat eveneens vanuit een bepaald gevoel... en voor bepaalde gevoelens ben ik meer dan gevoelig. Ik voel dus veel. Toch is klassieke muziek meestal veel minder schadelijk dan andere muziek. Verklaring? Ik kan ze niet geven. Misschien is ze iets minder indringend of werkt ze helend? Soms maakt ze me net overstuur of nerveus... maar nu niet. Het doet deugd, het werkt helend. Het verscheurt me niet. Het geeft rust... een balsem op al die open wondes.
Doodmoe... want ik kreeg het vanmorgen in mijn hoofd dat ik dingen wilde verplaatsen. Die dingen zijn ultrazware meubelen... Ook een wasmachine aan het werk gezet wat erna aan de draad hangen van wasgoed vereist. Ik ben nu zo moe dat ik geen pap meer kan zeggen. Gelukkig kan ik nog wel schrijven. Een zware kast en nog een ander meubel weggesjord. De laden en kasten leeggemaakt... maar desondanks moest ik mezelf nog met mijn volle gewicht tegen die kast gooien en me afzetten met mijn benen tegen een andere kast... Niet bepaald een goed idee als je geen druk op je aders mag zetten om aderonsteking te voorkomen. Maar wàt kan het mij verdommen... ik wil ruimte scheppen, ik wil het zoals ik wil... en als je niemand hebt die je kan vertrouwen of je wil helpen dan gooi je al die stomme raad van dokters die je levenssituatie niet kennen of niet willen kennen overboord en doe je het met het risico op.... Sterven moeten we toch allemaal. En bij iemand waar leven meer dan af en toe veel pijn doet, kan het nog minder verdommen als het op een keer mis gaat. Ik wil alleen dat mijn nabestaanden niet te veel rommel moeten ruimen... dàt wil ik nog kunnen klaarspelen dus zou het fijn zijn als mijn einde nog even uitgesteld kon worden. Ik lijk wel gek. Maar dat ben ik momenteel ook. Verdere verklaringen zijn niet eens in staat te verklaren dus verklaar ik me ook niet nader. Lees en je zal merken. (dus niet gezond worden).
Ik snik in stilte, ik schreeuw zo hard... maar niemand kan het horen... ik scheur aan stukken maar dat merk je niet. Gelukkig maar. In plaats van dat mijn vorige psychiater zichzelf en zijn kwetsbare egootje afdoende wilde beschermen met te schrijven dat 'hij me verzocht hem (dat ocharme sukkeltje van een psychiater) niet meer te telefoneren, hem evenmin nog te mailen, op geen enkele manier nog contact zou zoeken' (alsof ik een gevaarlijk virus of monster was!!!!!!!!) mocht HIJZELF die wens die ik voor zijn verzoek had laten weten wél NEGEREN???? want na zijn dumping van mij per mail en nadat hij me niet eens wilde zeggen wààrom hij me zo behandelde, wou ik niets meer met hem te maken hebben en verzocht ik hem mij helemaal met rust te laten. Denk je dat hij dat dééd? ???????!!!!!!!!!!!!!!
Een mail met de dumping van mij... (versassing zonder enig voorgaande gesprek aub!!!!!!!!!!) Een donderslag bij heldere hemel.... niet eens de mogelijkheid voor mij om te vragen wààrom...!!! Me zelfs dan behandelen als een 'ding' een geen 'mens'... en dan toch niet eens mijn wens om mij helemaal met rust te laten respecteren? Nog een mail nasturen, als een ferme schop achterna???? Wat voor een psychiater was hij eigenlijk?
Hij had beter zijn verontschuldigingen aangeboden om zijn ondoordacht en on-therapeutisch, zelf schadelijk optreden...!!!!!!!!!!! Maar wellicht viel pas zijn eurootje dat hij ergens over de schreef ging na mijn sms-je... Zo'n naïeve sukkel was hij wel... Jaren doen of hij het begreep terwijl ik zo vààk voelde dat hij er niets van begreep... maar ik stomme idioot bleef vergoelijken. (nu bij mijn nieuwe psychiater voel ik het verschil... en het beneemt me nog steeds de adem... Wat was ik godverdomme goedgelovig die vorige psychiater zo lang mijn leven te laten verknoeien met een wààrdeloze therapie. Ook mijn dochter hielp hij bijna om zeep. Bedankt kikkertje kwaaak. )
Dus... als die man (mijn vorige flater van een vorige psychiater) nog lacht en grappen maakt, ik hoop dat zijn mond dan in een kramp trekt. Als ik die ooit nog ergens zie... wel ik hoop dat hij gelijk groen wordt en bleek en het lachen hem vergaat zoals het mij is vergaan na zijn MISHANDELING.
Hij, als 'deskundige' zou pas opnieuw volmondig mogen lachen als hij tenminste voor zichzelf kan toegeven dat hij iemand door zijn laffe optredenhéél hééééééééél véél schade toebracht.... !!!!!! Hopelijk dringt dat ooit tot zijn kleine hersentjes door... of werden die hersenen opgeslokt door zijn egootje, zijn zwakte, zijn lafheid? De man kon niet eens een fout toegeven zonder zijn patiënte aan te vallen. De man klapte uit de biecht... vertelde mijn dochter in haar sessie wat ik hem had 'toevertrouwd'!!!!!!!!!!!!... en toch was zijn eerste reactie toen ik het niet-aanvallend bevroeg 'dat ik nu werkelijk té wantrouwig was'. !!!!!!! Ik sulle van hier tot ginder bevroeg het nog wel om het VERTROUWEN TE HERSTELLEN VAN MIJN DOCHTER EN MEZELF !!!!!!!!! Altijd gevaarlijk... hulpverleners die niet in staat zijn hun eigen fouten toe te geven... zéér gevaarlijk...! Hoed je daar aub voor...!
En dan proberen het op mijn bps te schuiven? Sukkel... want mijn dochter die het me vertelde hééft géén bps... en ze schrok zich niet alleen een ongeluk toen hij haar zomaar vertelde wat ik hem had toevertrouwd... zij ging ook zienderogen ACHTERUIT door zijn behandeling!!!!!!!... Ik heb zelf gevreesd dat ook zij met zelfmoordgedachten zat... en wel door zijn mis-behandeling in plaats van behandeling. Dat hij dàt verdomme stilaan gaat beseffen, zal 'zijn' leerproces positief beïnvloeden én de patiënten die hij behandelt ten goede komen...! Ze behoeden voor... zware, héél, héél zware problemen. Niemand moet bij me afkomen dat hij er van de 50 bijvoorbeeld 48 goed hielp... want die 2 die hij net niet om 'zeep' hielp... tellen net zo...!!!!! Dat kan je niet maken... als psychiater... je kan het niet maken NIET TE VERTROUWEN TE ZIJN...!!!! Je kan niet ieder mens helpen... maar je moet ze niet om 'zeep' helpen door on-therapeutische behandelingen...!
Wat deze man deed was duizend keer zo erg als de psycholoog die me misbruikte omdat ik hem, de vorige psychiater dus na diverse trauma's mijn vertrouwen schonk, erg moeizaam. En dan gaat hij me dumpen als slachtafval en waarom? Omdat hij zich met de situatie geen raad meer wist? Bang was voor mijn eerlijkheid? Voor een logische logica die veel mensen niet meer kennen? Omdat ik gaten in zijn 'behandeling' begon te voelen? Voelen dat er zaken niet meer klopten? Te beginnen met die fout... waarna ik hem toch weer opnieuw mijn vertrouwen schonk. Maar hij? Vanaf toen keerde hij zich af... In het begin subtiel, erna steeds minder subtiel? Geen vragen meer beantwoorden... bijna onzichtbaar zijn handen terugtrekken? Duidelijke desinteresse? Slechts interesse om een zombie zombie te houden? Hij zetelde zich liever verder in zijn rood zetelke half ingedut in plaats van te begeleiden, aandachtig te zijn en 'psychisch lijden' méé te voorkomen of te verhelpen in dat mate dat het mogelijk is!!!!!!? Hij verkoos me te verdoven als een zombie om zo zonder al te veel inspanning zich te verzekeren van tenminste één patiënte die hij als pauze kon nemen. Ventileren noemde hij dat (terwijl het zelfs dàt niet meer was, precies omdat hij niet meer oplette!) een ventilator... en verder niets... en daar effe fijn een bedragje voor opstrijken...!!!!!!!!
Wat bedoelde hij met zijn vreemde woorden dat hij me toch tot het einde hielp waar mogelijk?????????? Is hij 'psychisch gestoord of zoiets? Een verwend kindje? Een liefogend sulleke dat overal mamaatjes zoekt? Hij bedoelde zichzelf wellicht toen hij schreef dat 'hij mij toch tot het einde toe hielp'? Me verdoven, hoe meer pillen hoe liever... als hij me maar kon doen zwijgen. En zichzelf wijsmaken dat praten en luisteren volstond... méér niet...? De onverlaat 'luisterde' niet eens meer... was er OVERduidelijk met zijn aandacht niet meer bij. Géén enkele vraag werd er gesteld. Nergens ging die kikkererwt dieper op in. Te inspannend voor hem. Te confronterend voor zijn waanidee dé goeroe te zijn?
Ik vergeef het die man nooit... als hij dàt maar beseft. Het puberaal lachen is hem ondertussen hopelijk vergaan. en zijn patiënten opzadelen met zijn probleempjes hopelijk ook. Misschien werd hij met een serieuze vertraging eindelijk 'volwassen'. Tjonge... dit was wel een harde, keiharde blog. Ik heb er géén sikkepit spijt van. De één zijn dood is de ander zijn brood? Wel ik ben geen enkele falende hoogwaanzinnige hulpverlener's brood meer, ik ga nog lang niet dood... ik hield me in leven met deze gedachte = 'levend kàn ik het aanklagen hoe je als patiënte soms mis-handeld wordt... '!!!!!!!! Dood zijn ze mooi van je af... kunnen ze hun hoofd in hun hoogwaanzinnigheidszand stoppen en de handjes in onschuld wassen.
Al deze zaken passeerden vandaag de revue. Ik ben bekaf. Na dit blogje plof ik in de zetel en kom er niet meer uit tot het bedtijd is. Er waren zaken die mijn hart verwarmden, die me zeer erg aangrepen en die me vermoeiden in een adem... want iedere emotie put mij uit... of het nu goed of niet goed. is Ben nu erg moe, ga morgen langskomen want zelfs mijn brein laat het afweten. Toch zou ik deze dag opnieuw zo willen overdoen. Tegelijk zet ik nu mijn gedachten en emoties op stop. In de mate van het mogelijke. Want straks in mijn bed komt wellicht alles weer naar boven... dan spookt het door mijn hele wezen. Ik neem vandaag alvast een stukje van één van de medicamenten die me toch iets beter doen slapen... want aan slaap heb ik na dagen met te vaak onderbroken en onrustige slaap nu wel effe nood.
Het ontwaken is iedere dag een nachtmerrie. Omdat de donkere, zware, onwerkelijke, pijnlijke massa die ik verder vandaag alleszins niet kan beschrijven me meteen verplettert nog voor ik goed en wel besef wakker te zijn. Een abnormale vermoeidheid eveneens die noopt tot de hele dag op je bed blijven liggen maar de nare, akelige gevoelens dwingen je dan weer op te staan zodat het draaglijk blijft. Aan dat element van de hele zooi is jammer genoeg nog niet veel veranderd, dat na een iets fijnere, lichtere dag het ontwaken de ochtend daarna nog nachtmerrie-achtiger is. Dat vind ik erg moeilijk om te blijven verdragen iedere ochtend opnieuw, zoiets geraak je niet gewend. Ik hoop dan ook dat het vlug weer milder wordt. Want hopen dat het ooit helemaal verdwijnt, zal ik wellicht niet meer moeten doen.
Moest naar buiten om een administratieve verplichting. Voel me nu nog slechter dan toen ik vertrok. Niet omdat er iets gebeurd is of er onvriendelijkheid of zo was. Niets van dat alles. Voelde me gewoon zo donker als de hel ondanks de zonneschijn. Ondanks dat mensen lachten naar me. Het deed gewoon nog méér pijn. Dat bedoelde ik dus met 'dat leven pijn doet'... want lachen en groeten naar mensen is leven, in het zonnetje stappen is leven... slapen en ontwaken, is leven, door de dag stappen, is leven... en dat alles doet pijn. Vandaag had ik liever niet buiten gemoeten, veilig binnen met muziek, stilletjes gerommeld of gerust met een glaasje of twee met een procentje alcohol erin. Ik voel me al de hele dag zo bar en barslecht. Komt het door de vermoeidheid? Gaat het weer beginnen? Dat wat me zoveel deugd doet zo'n weerslag op mij en mijn psychische toestand zal hebben dat ik er dagen nog ellendiger en beroerder aan toe zal zijn dan anders al? Fijn vooruitzicht. Soms ben ik het zo moe allemaal.
Braakneigingen toen ik eensklaps besefte dat de vorige psychiater me dumpte per mail en een reeks 'voorwaarden' stelde... Na herlezing van alle mails... las ik... wat een schok... dat hij ALLE VOORWAARDEN die hij stelde... had vervaardigd... vàn de vragen, van de zaken wààr IK om verzocht had... !!!! en waarop hij màànden lang niet wenste te antwoorden...!!!!!!!. Hij bleef zwijgen... gaf géén enkele reactie op mijn verzoeken of voorstellen... om vervolgens ZO TE WERK TE GAAN....??????? Wat een psychiater is dat??? Een gevaar, een levensgevaarlijke bom... voor bepaalde patiënten... (die meenden een te vertrouwen psychiater te treffen en geen zwakke, laffe en laaghartige kleuterachtige semi-psychiater) Ze moesten die man in de ban slaan... En alle patiënten die hij wél goed hielp, wat een geluk voor ze dat hij hen niet zo behandelde als hij met mij en mijn jongste heeft gedaan... Het is duidelijk een psychiater die het alléénrecht en de enige zeggerschap wilde... die zijn patiënten wil leiden en niét begeleiden, ze absoluut geen enkele zeggenschap wil geven!!!!!... ze moeten alle touwtjes uit handen geven... wat hun eigenwaarde alvast niet bevordert... en het zelfvertrouwen zeker niet aanwakkert... het heeft mij alvast mijn eigenheid ontnomen, me herleid tot een 'ding'...
Dat hij al mijn verzoeken en vragen negeerde, in de wind sloeg, niet beantwoordde om vervolgens waar ik om vroeg als voorwaarde te gaan stellen?????!!!!!!! Wàs dàt zijn manier om de vragen en voorstellen van patiënten te 'behandelen'????
Ze weten niet welke gevaren er in hulpverlening schuil kunnen gaan met dergelijke psychiaters... Zovelen zijn geholpen... maar degenen die ze vernietigden door zware, zeer zware, on-therapeutische, onverantwoorde fouten die kunnen ze op deze manier DOODZWIJGEN . Ze kunnen namelijk hun fouten verdoezelen door al die handige begrippen... waarmee ze de patiënte kunnen herleiden tot 'ziekelijke elementen' ... zonder enig verstand???? Jammer voor ze... maar af en toe... mispakken ze zich....
Aan dergelijke wantoestanden wordt té weinig aandacht geschonken ... Overwicht, macht... en misbruik van begrippen... en ze kunnen de handjes in onschuld wassen???... tenzij ze iemand treffen die ze doorziet...? Dan dumpen ze die zo vlug mogelijk... en liegen dat ze zwart zien... als kleuters die betrapt zijn op het gappen van snoepjes uit de bokaal. Zielig hoor. I hate you man.... de psychiater die zich tot dergelijke houding verlaagde. Voor altijd... walg ik van jou en je lafheid die mij doodkneep.
Alle dagen is het er, ik weet niet waarom, waardoor of waar vandaan. Het gissen en gokken ben ik moe, vind het ook erg zinloos geworden. Was het al die tijd verdoofd? Of komt het door wat gebeurde bijna een jaar geleden? Ik weet niets meer. Alleen dat het me naar beneden sleurt, me nog meer uitput en moedelozer maakt. Het belet me te leven net als de verdoofde toestand dat doet. Is het totaal verdoofd door het leven gaan of dit? Moet een mens ook hier kiezen tussen de twee kwaden? Zelfs daar vind ik de moed en de zin niet meer toe. Zal er proberen over te praten met mijn psychiater.
Ik ben doodop. Waardoor? Ik weet het niet. Over de rest wil ik niet eens denken laat staan schrijven. Net nog dacht ik ergens aan... ik weet het al niet meer. Zo gaat het wel vaker de laatste tijd. Ik ben dankbaar om die ik hier en elders kan vertrouwen. Veel zijn het er niet... maar het vertrouwen dat ik ontvang én voel van die enkele mensen is me héél veel waard. Ze veroordelen niet. Begrijpen zoveel. Aanvaarden mij meer dan ik mezelf aanvaard... Ze behandelen me als een mens.en niet als een 'ding' zoals de vorige psychiater omdat hij geen kritiek aankon? Omdat hij niet eens vragen aankon omdat hij ze zàg als kritiek...! Je kon niets bevragen of vragen... omdat hij zich meteen als een verwend kleutertje 'aangevallen voelde'. Wat is zo'n psychiater waard àls psychiater? Vooral bij de meest kwetsbare mensen in de maatschappij? Alleen 'verdoofd' kon hij ze aan... Door zijn onverantwoorde behandeling... ben ik niet eens terug naar af... maar verder, veel verder dan 'af'. De pijn van ooit... die er niet meer was toen ik de therapie bij hem startte en die jaren evenmin...is er opnieuw... nadat hij me als slachtafval dumpte.
Ik ben erg vreemd opgestaan. Duizelig, ijl. Ergens ook een pijnsteek in mijn been. Zie opnieuw de dag niet zitten zoals het al zovele ochtenden gaat. Dan zet ik mijn gedachten op stop en doe wat ik normaal doe met telkens weer de idee dat het gaandeweg wel mildert. Het leven kreeg een vreemde vorm, een vreemde atmosfeer, steeds onwerkelijker. Ik neem me voor toch meer rust in te bouwen. Want hier helpt geen vluchten in het klussen aan, zoveel werd me duidelijk. Het maakt, als ik niet oplet alles nog erger.
Zelfs in zaken die me een fijn gevoel gaven, sloop het nare, donkere, onwerkelijke, nachtmerrieachtige gevoel. Soms lijkt het wel of twee zijden een gevecht leveren op leven en dood. Het zware, donkere wint. Ik houd me voor dat ik geduld moet hebben. De periode die ik nu doormaak is een hele zwarte bladzijde in mijn leven. Tegelijk voel ik dat ik in tegenstelling tot de vorige acht jaren nu wél in goede handen ben. Deze psychiater weet wat hij doet... is ook eerlijk. Dat hij zaken niet weet of nog niet weet, nog niet kan bij de kraag vatten, verdoezelt hij niet en dat is een geruststelling. Ik krijg een eerlijk antwoord op mijn vragen, een 'levend' antwoord en geen 'mond snoerend, dood en dood makend antwoord of zo'n cliché wat niet eens gemeend was uit de praktijkboeken van ze'. In alles voel ik dat deze psychiater wél een 'eerlijke, aandachtige interesse heeft in wat ik aanbreng, vertel én vooral me ernstig neemt... (en dat niet veinst-ook dàt voel ik zeer scherp nu... in alles...)'. Hij zoekt, hij kijkt, luistert, schrijft op... niet om 'erbij te blijven' maar om aan de hand daarvan te bestuderen, na te gaan. Ik zei het al... ik ben bij hem in goede handen. Het is veilig om te vertellen wat je voelt, wat je bij de keel grijpt en ze wil dichtknijpen, wat je onder de aarde sleurt... Los door de immense angst die er ontstond na de flater van de vorige psychiater blijft dat vertrouwen heel voor mijn huidige psychiater...! Dat zegt enorm veel...!
Vaak heb ik het gevoel steeds hetzelfde te schrijven. Wellicht omdat ik ook steeds hetzelfde voel. Zaken herhalen zich. Ik schrik me soms het apenlazarus als ik mijn vorige blogjes om deze tijd herlees... Ik vergeet de ellende en denk dat ze er nooit eerder was... maar dan lees ik in de blogjes van vorig jaar om deze tijd... soms zelfs krak dezelfde titels... Ik ben zooo moe dat ik niet meer weet dat ik besta. Ik nam rust voor ik vertrok... want er stond opnieuw wat op het programma... Ik wil niet dat de gezondheidsproblemen ook het fijne wegnemen. Ik wil er aan deelnemen... en zijn er weer spierpijnen en ben ik erna doodop, het kan me wat... ik zeg er geen 'neen' tegen. Het is een beetje leven... daarvoor wil ik dagen erna in de ellende zitten. De psychische pijn, fysisch voelbaar en niet weinig ook... houdt dàn tenminste op... Soms wil ik al uren tevoren vertrekken om er maar vanaf te zijn... van de ellende. Een goed besluit van deze 'goede' psychiater om me andere medicatie te geven... ik voel terug, lijd onder de psychische pijn... maar ik ben in veilige handen... en neem het erbij... het is als barensweeën... zonder is het persen moeilijker... het persen naar de geboorte, naar nieuw leven. Ik wil mezelf niet langer laten verdoven... dat wilde ik ervoor ook niet... maar mijn vorige psychiater vond dat blijkbaar lekker gemakkelijk en oh zo comfortabel geld verdiend... Mijn huidige psychiater respecteert mijn wens en vertrouwt ook op mijn wijsheid en kracht... hij weet dat ik liever deze pijn erbij neem en voel dan geen pijn en ook geen leven... Het is toch slechts uitstel van executie? Snapte die puber van een vorige psychiater dat dan echt niet? Natuurlijk niet... er was niet veel dat hij aan mij 'snapte'... hij sloofde zich wel uit te doen alsof hij het begreep... Het sulleke begreep er geen jota van... géén jota... Hij hoorde niet meer in zijn kinderschoentjes te staan... hij verkoos er echter in te blijven staan... alleen zijn ego is gegroeid... zijn leerproces is blijven steken.
Zo moe, doodop van de laatste dagen maar ik wil en kan niet de hele tijd rusten... dan begint de psychische (fysiek voelbare) pijn opnieuw. Ik mat me af. En hou mijn 'kracht' op peil door mijn 'wondermiddel'. Ik word anders ook nog eens gek van wat ik wil doen en niet kan. Straks nog douchen en de haardos wassen. Even rusten of ik val in de badkuip als een slappe vaatdoek in elkaar. Morgen opnieuw een vrij vermoeiende dag. Ik kan en wil geen neen zeggen tegen wat toch een beetje leven geeft. De vaat laat ik omdat ik niet opnieuw een meid voor alle werk wil zijn... koken hoop ik nog net te kunnen volbrengen al ligt mijn bed nog vol spullen die ik deels sorteerde. De koelkast uitgewassen, bezig te ontdooien... ook een hele klus. Ook de hal kreeg een beurt en een deel van mijn slaapkamertje. Het plastic werd ook gesorteerd en ook al werd op mijn verzoek de kattenbak uitgeladen... ik kon de boel erna verfrissen en opkuisen... Moe word ik van dat halve of half afgewerkte werk dat in feite toch enige hulp zou moeten betekenen. Niet dus. Ik ben mijn leven vaak zo moe... ik stop die gedachten en blijf me vastklampen aan die ankers hier en daar. Soms denk ik... ze weten niet hoe het is... gelukkig weten ze het niet...! Ben alles en iedereen zat. Vermoeidheid is niet zo goed blijkbaar als je psychisch al op het randje leeft. Het kan me wat verdommen allemaal.
De woorden in de titel van dit blogje kwamen plots bij me op... 'blijven drijven'. Ik meen zelfs dat er een liedje over gezongen werd maar ben niet zeker. Het is wat ik momenteel doe... 'blijven drijven'. Af en toe sinds de laatste twee sessies bij mijn nieuwe psychiater wijkt de hopeloosheid toch even. De moedeloosheid even zo. Hoopgevend, toch? Ik sta er maar niet te lang bij stil. Ik hou me vast aan de gedachte dat ik nu alvast wél in goede handen ben.
Verder zijn er opnieuw dagen dat mensen me mee uitnemen. Ik voel me geliefd en dat is helend voor mij.... Zo is het tenminste niet alle dagen barre ellende.
Maar nu.. ben ik alleen fysisch doodop en psychisch murw. Straks vroeg naar bed... daar ben ik wel aan toe.
Ik wil de snik niet vertalen dat vreemd pijnlijk gevoel het snijdende mes en het schreeuwen in mij ik wil niets van dat alles nog voelen en toch breekt de nachtmerrie iedere dag open intuïtief wil ik er sinds de mis-behandeling door de vorige psychiater slechts van gaan lopen
sinds ik mijn huidige psychiater bezoek voel ik vertrouwen en is er opnieuw een schijn van hoop ik en de pijn in mij worden niet langer verdoofd de veiligheid, alertheid, bekwaamheid, kennis het werkelijk ernstig worden genomen en niét geveinsd...! door de vorige werd ik vaak in die zin bij de neus genomen toch bleef ik meer in hem dan mijn eigen aanvoelen geloven hoe hij me het laatste jaar behandelde gaf me zowat alle bewijzen dat hij me slechts van mijn geloof in mezelf wilde beroven.
De bekwaamheid en de authenticiteit van de huidige psychiater stelt mij in staat er nogmaals in te duiken niet om het zwijgen te worden opgelegd maar met herstel in het verschiet althans het psychische lijden draaglijk te maken Zéker hoef ik niet bang meer te zijn dat voel ik aan zoveel dat deze man me als de vorige psychiater ook als een haarbal uit gaat braken....!
Vanmorgen kon ik niet veel goeds volbrengen. Zelfs dat niet wat me normaal soelaas brengt. Voelde me zo slecht en dan dat rotellendige geschreeuw in me, de doodsdrang... Uiteindelijk vroeger onder een heel erg warme douche gegaan en daar heel lang onder blijven staan. Dat geeft me normaal een rustiger gevoel. Ik weet niet wat ik had vandaag maar ik had lucht nodig... en opende om de haverklap onze keukendeur om vervolgens te ademen alsof er binnen geen zuurstof was... (moet je weten dat daar alles vierkant open stond...) Het leek me daarom een noodzakelijk iets om dit huis vandaag althans zo vlug mogelijk te verlaten. Toen dus mijn haardos droog was, ben ik dapper naar die ene winkel gestapt om een artikel in te ruilen. Ik kon dat niet langer uitstellen want het verhinderde me zelf een goed inslapen. Tegelijk kréég ik de nodige 'lucht'.
Ik ben ontzettend moe, de terugweg nam ik de autobus. Ik ben er ook niet meer met mijn gedachten bij. Zoveel ontsnapt me en dat maakt me nog angstiger en onzekerder dan normaal. Ik let niet op, al wil ik wel... en dat maakt het mensen die je willen bedriegen natuurlijk extra gemakkelijk. Ook verstrooidheid van anderen kan ik dan niet detecteren. Ik geloof dat ik vandaag gelukkig alleen mensen tegenkwam die het goed met me voorhadden. Lucky me. (sarcasme ten top). Nog even en ik ga aan het koken. Wat het gaat worden? Iets zonder aardappelen want die zijn er niet meer. Rijst, prinsesseboontjes, pijpajuintjes en tomaten... en daar vegetarische bolletjes bij... en om het geheel af te werken look of course. Mijn brein is een leeg vat... het galmt. Ondergetekende voelt zich zombie. Maar ook dat kan me momenteel niet of bitter weinig schelen. Het leven glijdt verder. Ik heb er geen deel meer aan. Niet heus. Sinds... en sinds... en sinds.
Het is opnieuw een aanpassing, het vroege opstaan. De eerste dagen voelde ik het niet zo. Te suf van de slaap, denk ik. Echter nu wordt het voelbaar. Wellicht ook door de onrustige nacht met tal van dromen. Na drie ervan schrok ik wakker en vatte de slaap amper. Vanmorgen werd ik wakker voor het tijd was om op te staan. Ik vergiste me bovendien, dacht dat de wekker bijna af zou gaan. Niet dus. Ook enkele dagen geleden sliep ik amper drie uur en een half. Als dat zo verder gaat, zal ik toch nog een achtste van de vorige medicatie nemen om niet ook nog fysisch uitgeput te geraken. Ik hoop dat ik na enkele koppen koffie toch beter in staat zal zijn om de dag aan te gaan.
Wanneer de dag volledig zwart gekleurd is als ik ontwaak. Wanneer de dag is als het water van een donker meer zodat je niets meer kan ontwaren. Wanneer ik geen lichtje bemerk en mijn benen wegen als lood, de pijn is als naalden dwars door mij heen en 't leven niet als leven voelt. Of wanneer de dag vlak, kleurloos, mat is of als een blad met amper reliëf, contrast of tekening, vaag en mistig dan probeer ik een van mijn technieken. Ze zitten in de opslagkamer van mijn geheugen. Eén ervan gebruik ik vandaag. En vanaf vandaag probeer ik die techniek vol te houden. Als hij werkt. Ik denk dat het zal werken. Tenminste een richtlijn die tegelijk houvasten biedt voor mij. Dit is één van mijn technieken, ik heb net een lijstje gemaakt in een speciaal daartoe bestemd schrift... daarin noteerde ik wat ik vandaag kan doen. De zaken die er resten, plaats ik naar de volgende dag. Telkens ik een van de zaken volbracht die ik noteerde, trek ik er een lijn overheen, liefst in een andere kleur. Natuurlijk staat het me vrij tussen al die mogelijkheden toch nog voor een niet opgeschreven klus te klaren. Dat lijstje is slechts als anker, voor het geval dat ik me voel wegvloeien en uitlopen als een inktvlek op papier.
Heb ik dat werkelijk gedurfd? Ik las voor wat ik schreef over mijn gevoelens en gedachten al die dagen voor en na therapie. Om één of andere reden leek dat me beter dan het te laten lezen. Ik bleef het uitstellen... Ik waagde me er niet aan... angstig om me belachelijk te maken... angst om die stap te zetten... voorlezen... aub zeg... ik mijn geschreven zieleroerselen voorlezen, gedachten pur sang... dat dierf ik toch niet..... al had ik het dan zelf weken geleden voorgesteld...
Mijn psychiater hielp me een handje... met me te vragen of ik wou lezen zoals ik vorige keer had voorgesteld... Ik draaide de knop om van angst en las zonder zelfoordeel (of toch zo weinig mogelijk)... maar néén, niet de vreselijk mails van en naar mijn vorige psychiater, dààr ben ik nog niet aan toe... wel de teksten die ik schrijf iedere ochtend om gevoelens, pijn, gedachten te beschrijven. Al die zaken die ik niet kan verwoorden, niet uitspreken... behalve in het geschreven woord. Dat is mijn taal, de andere kan ik rijk aan woorden zelf niet eens te bedienen als de ellende hoge toppen scheert. Dan rest me de beelden in mijn taal. Al kwam ik hier (ondertussen geblokkeerde) enggeestigen tegen die dat niet konden geloven, dat iemand met bps kon schrijven... Alsjeblief zeg... wat denken ze wel? Dat iemand met bps geen hersenen heeft of wat? Iemand die zoiets oppert heeft duidelijk zélf geen hersenen of gebruikt ze niet al te best. Oelewapper, eigengereide kakkerlak, hoogheidswaanzinnige paternoster.
Om terug op het aangehaalde onderwerp te komen... ik was na afloop van mijn 'lezing' zooooo moe dat ik niet eens meer kon antwoorden op de vragen van mijn psychiater.... in mijn hoofd en mijn hele lijf was alles venkelpuree. Maar ik voelde me wel schoongewassen van binnen... this is the way... !!! for me !!!!... I think... because yet I'm not sure of anything. Enne... toen ik vroeg of mijn psychiater er iets mee was... knikte hij (ik zag hem veel opschrijven terwijl ik las... maar mijn voelhorens zijn dan ook optima forma meestal) Hij liet er ook op volgen dat ik een goede pen had, heel goed schreef... Tjonge... en in mijn oren was dit wat ik las slechts gezeur... want ik herlas niet één tekst en verbeterde nog minder. Ik nam het toen niet aan... maar nu wel.. en het doet me wel iets.
Bericht aan die zich hier 'moi' noemt... (én William én Wim....) (asjemenou... )
Iemand die zulke reacties plaatst (zie onderaan dit blogje en bij mijn reacties) hoort meer in de psychiatrie dan ik... En wees niet ongerust oelewapper (want al de namen die je voor jezelf gebruikt... stemmen tot nadenken, nietwaar?), ik bevind me al in de psychiatrie. Maar u? Wordt het niet hoog tijd dat u ook uzelf onder de loep neemt????
Hopelijk zien we mekaar daar nooit... je lijkt me een zeer gefrustreerd kereltje dat je onbekenden zomaar uitscheldt voor 'trut'. Vreemd dat je twee pardon drie namen gebruikt... Wié is hier gestoord, vraag ik me dan af...?
Verder: Als het je hier niet aanstaat, wat kom je hier dan doen...????? Enig inzicht in jezelf is er niet klaarblijkelijk al lijkt het me wel op zijn plaats... en aan projecteren doe je overduidelijk maar zonder dat je je daar van bewust bent... helaas ken ik het mannelijk equivalent van jouw scheldwoord niet. Zelfs dan zou ik het niet gebruiken... ik verlaag me ondanks mijn psychiatrische stoornis nu eenmaal niet tot zulke marginale, 'gestoorde' taal. Verder is het bizar dat je me uitscheldt terwijl je me niet eens kent. Tjonge... heb jij (psychiatrische) problemen zeg...!
Hier zijn de berichten van dit oelewapperke onder drie verschillende namen.... (heeft deze man een meervoudigheidsstoornis of zo? De ene keer noemt hij zichzelf William Meersman, de andere keer Wim Peters... en dan ook nog eens moi.... tssss)
Hieronder de reacties van 'moi', 'William' en 'Wim'... ze vertolken één en hetzelfde gefrustreerd creatuur...
Reactie 1.
Naam: moi E-mail adres: william.meersman@skynet.be
Titel: zagen?????? Reactie: Klaar voor de psychiatrie neem die vriendin mee
Reactie 2. (omdat hij zijn gefrustreerde reactie niet meteen zag verschijnen of zo???? )
Naam: moi E-mail adres: wimpeters1@skynet.be
Titel: zagen en nogmaals zagen Reactie: ga naar een psychiatrie daar zit je op je plaats en die hier komen mag je meepakken trut
(ps. mijn afbeelding verbeeldt uiteraard deze 'gestoorde' reactor) Werk aan jezelf man/vrouw in plaats van jou onbekenden af te kraken.
Ik stel het steeds maar uit om terug een achtste van het vorige anti depressivum te nemen en hoop dat de verstoorde nachtrust zich uit zichzelf zal herstellen wanneer ik aangepast ben aan het nieuwe ritme. Het is vreemd dat wanneer ik niet uit mezelf kan ontwaken maar moet opstaan ik een heel onrustige nacht heb. weet niet waarom dat zo is want ik hoef me er niet echt zorgen om te maken. Mijn nachtrust wordt in vele stukjes gehakt en als kers op de taart word ik vervolgens een uur voor de wekker zal aflopen opnieuw wakker en slaap helemaal niet meer. Misschien omdat ik altijd wat vroeger dan mijn kind wil opstaan om rustig mijn kopje koffie te kunnen drinken? Ik heb ook vreemde dromen, ze waren niet bepaald nachtmerries maar toch heb ik er geen fijn gevoel van.... Ook is mijn slaap opnieuw beduidend lichter, ik word van zelfs maar minieme geluiden wakker. Misschien slaap ik vannacht beter omdat we morgen niet hoeven op te staan... en haal ik het slaaptekort zo wel weer in. Ik geloof ook dat ik sinds enkele weken in de menopauze beland ben. De koude rillingen, de warmtevlagen. Het kan me weinig schelen al is het natuurlijk geen prettig gevoel. Ik geloof ook dat ik daardoor ook vlugger verkouden geraak. Ach de psychische ellende vind ik veel minder goed te verdragen dan de klachten van de menopauze. Ze zijn ook, meen ik, van voorbijgaande aard. Natuurlijk zou ik graag hebben dat die psychische ellende ook van voorbijgaande aard is... of dat het tenminste opnieuw in die mate mildert dat het leven toch weer iets meer als leven voelt.
Dat was mijn eerste taak vanmorgen, een creatuur verwijderen dat zich slechts schijnt te kunnen uiten in gestoorde taal. Meelijwekkend is het. Een mens vraagt zich dan af wat die hier komt zoeken, een vorm van 'agressief zagen' maar dat heeft het van zichzelf vervulde creatuur dat elders zijn frustraties komt dumpen blijkbaar niet door. Narcistische trekjes die zich zo uiten. Genoeg over dit bespottelijk voorvalletje.
Vanmorgen ging het ontwaken opnieuw gepaard met de donkere en zware gevoelens en opnieuw ook waren ze heviger na een fijne namiddag die het gisteren ook was. Blijven nasoezen is er niet bij dan, vlug opstaan om het te laten wegebben of toch in hevigheid te doen verminderen.
Op mijn lijstje vandaag moet ik zeker driemaal 'rusten' plaatsen of het loopt op een dag mis... Toch wil ik ook wat klusjes klaren maar met genoeg pauzes ertussen dus. Morgen staat er opnieuw een leuke dag op het programma dus moet ik mijn krachten wat sparen, nietwaar.
Daaraan merk ik dat ik vooruit ga... de gestoorde reacties van die 'moi'... raken mijn koude kleren niet. Ik lach om het puberale gedrag van het creatuurtje, iets anders is het niet. Dat was vroeger anders, tjonge dan was ik er ziek van. Nu vind ik zulke mensen slechts zielig en beklagenswaardig. Ach dat ze hun leven en energie slechts schijnen te kunnen wijden aan gescheld en zo duidelijk in hun kaartjes laten kijken. Bovendien beseffen ze duidelijk niet hoe 'gestoord' hun gedrag wel is. Daar kan ik slechts één conclusie uit trekken, 'ik weet tenminste dat ik een psychische stoornis heb'... Zij daarentegen weten het van zichzelf duidelijk niet en maken zich verder oeverloos belachelijk, beseffen niet eens dat zij meer hulp behoeven dan ik. Armzalige dwazen. Voel medelijden in feite...
Ik voel me ondertussen stukken beter dan vanmorgen. Ik kreeg zoveel erkenning gisteren van mijn kinderen... wat deed dat deugd. Er is zoveel begrip, het doet bijna pijn. Langs alle kanten is er hulp... nu zo voelt het toch. Hoe lang is het geleden dat ik me nog zo gesteund heb gevoeld...?
Ben zo blij ook, nogmaals, dat ik deze psychiater trof... Eindelijk een therapie die méér is dan een in slaap sussen, een dooddoen... en eindelijk een psychiater die niet bang is méé in het proces te gaan en die niet lekker lui wil rusten tijdens de therapie en zijn heil niet zoekt in zijn patiënte verdoven om een luilekkerleventje van hemzelf te kunnen nastreven maar die zijn nek uitsteekt, zoekt en vertrouwt op mij en mijn kracht, wijsheid, wil. Dat voel ik aan zoveel. Dat nam de andere me af... om zichzelf in het voetlicht te kunnen plaatsen. Hij zag me niet meer, behalve als een 'hopeloos geval'. De huidige psychiater laat me in mijn waarden, biedt steun en een werkelijk luisterend en aandachtig oor. Tjonge, wat ben ik die man dankbaar. Mensen kunnen je werkelijk herleiden tot een 'ding', tot 'niets'... door je te behandelen als een zielig hoopje hopeloosheid... door te laten voelen dat wanneer je niet doet wat zij willen dat je doet, je slechts kan blijven steken in de toestand van lethargie... zo hoeven ze zich niet al te erg meer uit te sloven. Ach kikkervisje van een vorige psychiater, wat moet jij nog veel leren van hoe sommige mensen in elkaar zitten en vooral hoe jijzelf in elkaar zit. Misschien kom jij beter woeha bij mij in therapie... 't had meer opgeleverd althans dan ik bij jou..!!!!!!!!!
Ik begin erover te geraken... en heb ook met jou en je zielige gedoe slechts medelijden. Tot nooit meer, jij hebt voor mij afgedaan... àls mens en àls psychiater. Je maakte een onvergefelijke fout... pas als je dàt beseft, zal je geen 'mijn' meer zijn op de weg van sommige van je patiënten.
Doodop maar voel me verder heel fijn. Een overheerlijke dag was het, doorgebracht met die me nauw aan het hart liggen... wat wil een mens nog meer. Niets, helemaal niets. Morgen is rusten een must zodat ik de volgende dagen geen panne oploop. Morgen breng ik jullie bezoekjes... nu ga ik horizontaal... 't Was net ook zo'n mooie, zonnige, warme dag... alles zat mee om die zo al leuke uitstap nog leuker te maken. En op het einde van de avond ergens naast de waterkant met een biertje voor me en voor de anderen een dessertje... een dag met een gouden randje.
Het ontwaken was vanmorgen op twee vlakken behoorlijk zwaar... fysisch en psychisch dit keer. De frisse, koude buitenlucht helpt op één of andere manier het zwaarste er al te halen en enkele koppen sterke koffie eveneens. Eenmaal ik mijn mails bekeek, waren daar ook onverwacht enkele mails die me een goed gevoel gaven, door de erkenning erin of iets delen wat goed doet. Ook de herinnering aan wat iemand me vertelde... en ik proest het telkens in stilte weer uit bij het beeld dat ik daarbij krijg door hoe de andere beschreef wat ze zagen. Hilarisch. ('t gaat over haha onder andere mezelf).... Soms kan iets me zo in vervoering brengen dat ik daarop reageer, dan kan het me op dat ogenblik niet veel schelen wat anderen van me denken, ik denk zelfs dat ik de 'anderen' dan volkomen vergeet. Gek en speels kom ik dan uit de hoek komen tot groot jolijt van blijkbaar de kleine én grote toeschouwers. Soms besef ik niet eens dat er toeschouwers waren. zo ga ik op in mijn spel op dat ogenblik. Wanneer vrienden of familieleden dat erna beschrijven zoals zij het zagen, besef ik pas welk beeld dat moet gegeven hebben voor ook onbekende toeschouwers en lig ik net niet in een deuk... tjonge, gelukkig zie ik die niet meer, denk ik dan bij mezelf woeha... Nog later bedenk ik 'goed zo Lore, je hebt alweer volwassenen aan het lachen gekregen.' Lachen, zo zegt men toch altijd, is gezond...!
Het gaat. Al vind ik mezelf het grootste deel van de tijd niet meer terug. Heb al enkele taakjes tot een goed einde gebracht. Ook 45 minuten gestudeerd in het boek over psychopathologie, de basisbegrippen. Doet me goed, geeft me rust. Ik wil begrijpen, begrijpen, begrijpen.
De vaat is al omgewassen en een deel van de hal ruimde ik op. Straks wil ik daarmee verdergaan maar zo moe dat ik even rust moest nemen. Omdat ik niet horizontaal wil, zit ik hier achter mijn scherm... zo rust ik toch ook en kan ik tegelijk mijn zieleroerselen kwijt zodat ook mijn psyche rust krijgt. Als ik horizontaal ga, begin ik toch weer te piekeren of snijden de gedachten mijn brein in flinterdunne schelletjes.
Ik ga straks ook aan het koken, en misschien ook wel aan het bakken. Een snik in me... verdriet... maar wat gek... ik weet niet eens meer waarom... zoals ik veel niet meer weet of begrijp.
Gedurende een maand zijn er in mijn leven nog meer zware zorgen bijgekomen. Ik kan nog oneindig veel meer verliezen dàn ik al verloor. Ik kan er hier helaas niets over vertellen. Als ik er privé over vertel, weet ik niet eens of de mensen die ik het vertel beseffen wat het voor me betekent. Gezien de soms nietszeggende reacties. Uitgezonderd die enkele vriendin die me laat weten dat ze me kent. Door haar begrip knok ik verder... ook voor degene die me lief zijn en die me laten voelen dat ze me (nog) niet kunnen missen. Degene die niet beseffen wat ik doormaak... het kan me bitter weinig nog schelen... Ondertussen ken ik mijn vrienden en wéét ik welke mensen wérkelijk om me geven en niet alleen in woorden. Degene die beseffen hoe het is voor me... Het zijn er bitter weinig. Ik ben erg moe nu. En al dat geleuter rondom me is als gezoem van bijen. Dwazen... dwazen.. dwazen. Ik ben helaas niet in staat om normale bezoekjes af te leggen, dus onthou ik me van dat evenement tot ik er opnieuw toe in staat ben. Soms vraag ik me af om anderen ook zoveel tijd stoppen in het lezen van wat ik schrijf als ik in dat van ze en ondanks mijn geestestoestand ook nog vanuit mijn hart op ze wil reageren... Bedroevend is het resultaat. Meeleven is helaas niet meer van deze tijd. Ze willen slechts inééen of andere top staan met loze, nietszeggende berichtjes... hun hart spreekt niet meer... alleen hun gevoel van in de top-leeghoofd met leeghoofdige berichten staan... Werkelijk lezen bij anderen doen ze niet meer, meeleven dat kennen ze niet meer... Misschien geloven ze dat alleen hun leed er toe doet? Dat fysisch leed het enige is wat zwaar om dragen is? Zo weinig meeleven pur sang... altijd opnieuw dat op zichzelf betrekken. Psychisch lijden is 'zot als een achterdeur'... ? Stompzinnige idioten die menen dat fysisch lijden het enige is wat telt... of die omdat hun verstand het niet naar behoren doet ze maar aan het schelden moeten om wat ze niet KUNNEN begrijpen omdat hun verstand en geweten, hun hart daartoe niet in staat is. Lees wat erover psychisch lijden te lezen valt... Zwaarder om dragen... maar natuurlijk moet je dat eerst aan de lijve voelen... als je tot één van die mensen behoort die menen dat alleen fysisch lijden 'lijden' is. Ik kots die wereld er vandaag uit... en die wereld daarmee bedoel ik al die zelfgenoegzame creaturen die menen dat hun beweringen dé werkelijkheid vertegenwoordigen... en die niet verder kijken dan hun neus lang is... Niet erg lang. Vandaag geef ik er de brui aan, even genoeg van alles en iedereen.
Ben erg, heel erg moe... wellicht ook door de koude douche op het einde van de dag. Onvriendelijkheid of zaken die me wegduwen of dat gevoel geven zijn funest na een zware, vermoeiende dag. Ik ging down huiswaarts. Heel erg down. Probeerde mijn schouder erbij op te halen... maar 't lukte niet. Ik begrijp het wel en toch ook weer niet. Dan denk ik weer aan mijn eigen leven... wat lopen mensen te mopperen over zo'n mankement als ze minstens twee mensen in hun buurt hebben die ze kunnen helpen. Ik had jaren niemand, geen vader, broer, oom... geen kat hielp me... Ik stond er alleen voor. Niet meer aan denken... je bent thuis en kan zo gaan rusten... Ontgoocheld in het einde van toch wel een fijne dag al is het tegelijk ook heel vermoeiend. Klokje rond en dat klokje begint al om 4.45u.... Kan je wel indenken hoe moe ik ben. Dan kan je niet veel meer hebben... zeker niet wat ik kreeg. Goed, ik probeer het te vergeten. Ze moeten me ook niet proberen bereiken op mijn gsm, ik liet die op mijn slaapkamer liggen en ben te moe om hem te gaan halen. Te moe ook om lange epistels te schrijven via sms... Als ze wat willen weten... want voor enige info hadden ze geen oren... dan moeten ze het maar met mijn vaste lijn doen. Ze hebben er geen begrip voor, of weinig vaak dat lange epistels via sms voor mij na zo'n dag écht te veel van het goede zijn. Bah... morgen trek ik tijd uit voor mezelf... en doe nog eens iets dat ik leuk vind in mijn uppie... want hoef even geen mensen meer om me heen. Ik zal wellicht morgen nog moe zijn maar 't kan me even niet meer verdommen.
Weet momenteel niet meer goed hoe ik het heb. Zo graag wilde ik met het dekbed over me heen de hele dag op mijn slaapkamer blijven, veilig op afstand voor het leven en de mensen. Het lukt niet, dat verwoestende gevoel in me noopt me uit bed. Ik ben nu al enkele uren wakker maar kwam niet toe aan een blogje schrijven tot nu. Ik maak me nog enkele koppen sterke koffie in de hoop dat het verdwaasde dan toch enigzins afneemt. De wereld en vooral de mensen die in deze wereld leven maken het duistere nog zwarter. Ik begrijp niet hoe de mensheid mekaar zoveel kwaad kan berokkenen, waarom mensen respectloos omgaan met mekaar. Waarom ze moorden en beledigen, verkrachten, misbruiken, tiranniseren, mishandelen, vernederen, manipuleren, kleineren, geweld gebruiken in plaats van de dialoog. Waarom moet er wrok zijn en wraak. Bizar hoe de mens desondanks zich meent te moeten onderscheiden van de dierenwereld. Soms lijken roofdieren minder angstaanjagend dan mensen... van ze weet je tenminste wat ze al dan niet doen om zich in leven te houden of hun territorium af te bakenen uit diezelfde levensnoodzaak. Van een hoop mensen weet je dat niet. Hun ego of de afwezigheid wat mensen zou moeten onderscheiden van de diersoort, wreedheid, bloeddorstigheid, egoïsme, eigendunk, sadisme, maakt ze niet tot roofdieren maar monsters. Bakenen ze hun territorium af om zichzelf in leven te houden? Je vraagt je af waarom ze doen wat ze doen of nalaten te doen wat ze menselijkerwijze behoren te doen... Ik geloof niet dat roofdieren bewust beledigen of bezig zijn met wraakacties. Ik weet niets meer.
Ach, wat kan ik vertellen? Het is steeds hetzelfde. Het ontwaken en die vreemde, hevige, ondefinieerbare pijn, de vraag of je dat blijft verdragen, wil blijven verdragen. En dan sta je op omdat je brein je stuurt dat te doen zodat het draaglijker wordt. Je drinkt koppen koffie en doet allerlei in keuken en woonkamer en je zet enkele stappen in de frisse ochtendlucht. Dan probeer je het van je af te schrijven terwijl je voelt hoe dof je ogen zijn en leeg je blik, de pijn die zeurt en knaagt in je lijf. Je haalt je schouders op, niet heus maar innerlijk terwijl je voelt hoe moe je het allemaal bent. Een gelatenheid, onverschillige conclusies dat je er je beter kan bij neerleggen. Je treurt zelfs niet meer om de verloren levensvreugde, zoveel laat je Syberisch dus volslagen koud. Zelfs dàt het je koud laat, laat je koud. Je bent op de goede weg (sarcastisch)...
Ik heb vandaag opnieuw een lijstje gemaakt met zaken die ik kan doen. Geen overbodige luxe, me dunkt.
Ik ben weg... heel heel ver weg. Comfortabel. Verdovend rustig. Verduiveld draaglijk. Veel klusjes geklaard. Overal wat. Zo blijft het boeiend. En hou ik vol. Achter het scherm rust ik uit want op de sofa rusten kan ik niet meer... te onrustig. Rust verscheurt mij. Ik moét bezig blijven, zelfs als ik rust. Als ik kon schreeuwen, ik schreeuwde het uit. Als ik dood mocht gaan, ik ging dood. Als ik kon zweven naar de wolken, ik deed het. Ik ben niet meer die Lore die ik kende. Welke Lore ik dan wel ben? Als jij het weet, je mag het me proberen vertellen. Diepe zucht. Het is goed, het is OK... dat ik het huis aanpak, stukje voor stukje. Het geeft rust... Waar ik de zooi in mijn leven niet schijn te kunnen verwerken, nu nog niet, hopelijk ooit, kan ik die wel aanpakken hier in ons woonhok. en ook in tuin. Maar deze week niet de tuin, het is het één of het ander. Ik ben moe. Bezoekjes brengen en dan stop brein, stop besef, stop alles. Morgenochtend ontwaak ik toch opnieuw met de onnoemelijke psychische ellende die me in flinterdunne schijfjes hakt. Dus wat zou ik waar dan ook om malen? Morgen bezoek ik ook mijn nieuwe (woeha al bijna een jaar), goede psychiater... maar wat een ironie dat ik hoe langer mijn leven duurt, hoe meer problemen ik ondervonden heb met 'hulpverleners'... tjonge, 't is om je een 'psychische' breuk te lachen.... behalve met deze en die een vriendin werd en ook een maatschappelijk werker.
Op het einde van de rit trof ik een goede psychiater, mijn huidige dus,... en ook die andere die een vriendin werd dus die ik ergens 1988 raadpleegde tot 1991... en die ene maatschappelijke werker die twijfelde of hij met zijn opleiding mij wel voldoende kon helpen... Ja... hij hielp me méér dan die hier niet vernoemd zijn omdat hij zijn eigen in gebreke blijven zelf naar voren bracht. Die man vedient een medaille... een nederige...! Hij maakte dat ik het vertrouwen in hulpverlening niet verloor nadat ik misbruikt werd...!!!! Die maatschappelijk werker liep niet naast zijn schoenen van pretentie en meende zich evenmin een oppergod of goeroe zoals degene die mijn leven verbrandde of die twee anderen die hun poten niet konden thuishouden en meenden dat dit absoluut therapeutisch was ... (voor hun eigen behoeften zeker... stinkdieren verdomme ) De ene werkte in een 'centrum voor geestelijke gezondheid' als 'psycholoog' (asjemenou)-en is sinds zijn 'veroordeling' op zichzelf begonnen... de andere werkte in een centrum voor leerlingenbegeleiding maar is 'gelukkig' op pensioen sinds enkele jaren. De boekverbrander... tja die man... kan me gestolen worden. Die man bedoelde het goed totdat de dwaas doorkreeg dat zijn methode het erger maakte en hij verkoos zijn handjes in onschuld te wassen en op de vlucht te slaan, daarbij mijn geschreven leven in de 'as' te leggen... in plaats van zijn eigen 'principe' dat er nog 'grijs was tussen wit en zwart' toe te passen... en even te bevragen OF HIJ ME WEL GOED BEGREPEN HAD.... Godvervloekte idioten. Dat studeert af voor 'psycholoog' en blijft 'psyche-holoog' en kan toch met die titel mensen 'om zeep helpen'. Géén schadevergoeding gezien voor al die 'MISKLEUNEN'...! Hulpvragers... weze gewaarschuwd... er zitten ook 'kakkerlakken' en 'hyena's ' in de hulpverlening, 'bloedzuigers' en 'manipulators van het àllerérgste soort'...!!!!!!!!!!!! Volg jullie gevoel bij twijfel of manipulatief gedrag van die psychologen/psychiaters (alias psychopathen).... en gééf zeker geen gevolg aan hun zelfzekere gruwel-stellingen...! Ze dienen slechts hun eigen belang...!
En dan die puber van een voorlaatste psychiater die zo bang van me was... dat hij me niet anders dan durfde te dumpen per mail??????? Bang omdat het kleintje dat hij in wezen bleef, 'betrapt' was door zijn 'mammie'???? (waarom viel hij me anders voortdurend lastig met zijn onooglijke probleempkes?) Dat is nog de grootste sukkel van allemaal... wat een godverdomde lafbek... en ik vertrouwde hem nog wel... ik gaf hem mijn vertrouwen dat VOOR hem al ZOOOO zwaar op de proef gesteld werd...!!!!!!!!! en toen hij... zich betrapt voélde... want mogelijk wàs hij er heus mee bezig... met me te verdoven om zichzelf een comfortabel inkomen te verschaffen zonder zich al te erg uit te sloven... en voelde hij zich o zo betrapt... door een vrouwmens waarvan hij de slimme slimmerik niet vermoed had dàt ze 'therapie' wou en geen 'sus me in slaap-sessie'. SUKKEL GODVERDOMME... Hij dacht net als nog een ander niet bijster wijs soort van de mensheid dat mensen met bps geen 'verstand' bezitten.... Ik vertrouwde je huppelende eekhoorn... ik gaf je ondanks wat ik meemaakte met vorige hulpverleners mijn vertrouwen... besef je wel klungel wàt je dééd??? Néén... wel ik hoop dàt je dat ooit doet en me jouw wélgeméénde excuses alsnog aanbiedt...! Heb je dààr het lef voor?? Sukkel. Jij Jan Klaassen maakte dàt wat al zo erg was ondrààglijk nog ondraaglijker werd en helemaal erg...= je verknoeide, saboteerde maanden therapie bij wél een goede psychiater... door jouw onbetrouwbaarheid... door wàt je deed... je ondermijnde mijn vertrouwen in hulpverleners... Brand in de hel..... Ach neen... ik ben toegeeflijk... béséf wàt jé dééd... en maak mij jouw verontschuldigingen over... en dàn vind ik misschien vrede...! Ben ik een ziekelijk 'borderline persoonlijkheidsspatiënte'? Néén...! Jij was een psychiater die zijn boekje méér dan te buiten ging.!!!!!!!!!! en ziekelijk in zijn natrappelende geschonden egootje van niemandal.
Ik let er bij iedere wandeling met mijn hondje zeer nauwkeur!g op geen naaktslak te vermorzelen... Met jou doe ik dat ook. Verdien je het? Ieder mens én dier verdient het om behandeld te worden als 'lévend wezen'... ik dus OOK en dàt waarde J.D. dééd jij NIET !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Jij vermorzelde mij om slechts jouw EGOOTJE te redden... Dat je niet eens beseft dat je jouw egootje voorgoed hebt verknoeid. Je bent zo dom... onverdraaglijk dom. Door verwaandheid.. Door arrogantie. Door zelfgenoegzaamheid. Hoed je ervoor om géén narcist te worden. Jouw titel beschermt je daar heus niet tegen...! Ik wéét wel beter... je liet in jouw kaarten kijken... het waren er beste kikkervis géén al te fraaie.!
Ik val in herhaling.. maar het is dan ook herhaling van het zijnde...
Ontzettend moe. Na de sessie, 'k voelde mij vrij goed erna, daarom toch nog een stapje verder gezet in de wereld. Dat is lang geleden. Maar nu ben ik zo moe dat ik niet meer weet dat ik besta. Omdat dàt gevoel niet werkelijk onbekend is, kan het me ook geen jota schelen. Verder schijn ik niet meer in de mogelijkheid te verkeren nog enig gevoel of gedachte te verwoorden dan alleen dat vreemd genoeg héél veel mensen naar me lachten. Ik voelde dat oude gevoel weer dat ik een rust uitstraal naar mensen toe. In zekere zin was dat ook zo, denk ik, want ik nam voor ik naar de sessie vertrok nog een vrij warme douche en waste ook mijn haardos wat me meestal zo kalm als een lammetje maakt. Ook na de sessie voelde ik me 'vredig'. Toch was er op weg naar de sessie nog een voorval dat me onderuit sloeg. Een vrouw vertelde haar verhaal maar het ontaardde... ze luisterde zelf niet eens toen ik haar herhaaldelijk liet weten dat ik een autobus moest halen. Ze gebruikte woorden die ik hier niet eens wil schrijven... ik geloof dat ik haar volgende keer ga ontlopen... want dààr ben ik niet tegen bestand... en ik weet niet of ik het ooit wel zal zijn. Ik ben eigenlijk geschrokken van haar woorden en het blijven doorgaan ook al liet ik weten dat ik moest gaan. De therapie is voor mij heel belangrijk nu... en ik hoef het niemand te vertellen... zeker de betreffende vrouw niet. Het leven en de mensen erin schokken me soms... zoals deze vrouw vandaag... al leef ik heel erg met haar mee, met wat ze me vertelde... maar ik wil niet meer opgeslorpt worden door mensen. Ik kan dat niet meer dragen. Daarom ben ik liever thuis, veilig ver weg van mensen. Ik ben moe, zo moe. Bezoekjes toch maar weer uitstellen tot morgen.
Ja, ik ben goed bezig... over grenzen te gaan. Mijn rug en nek doen pijn. Goed hoor dat ik een deel van mijn woonkamer plots grondig meende te moeten schoonmaken en nog wel in een hyperkinetische haas-tempo... Natuurlijk droop het zweet over mijn hals, rug en dan met open raam, zeer verstandig... ... voor de spieren... Soms wil ik mijn verstand niet gebruiken. Ik wilde nog verder doen maar 't ging stilaan mis. Dus besloot ik toch enigzins ongerust hier even te vertellen, zo kan ik rusteloze driftkikker toch even uitblazen. Want tjonge, ik ben allesbehalve rustig... het is alsof ik alle jaren van stilzitten in één uur wil inhalen. En het ging net zo goed in dat rustige tempo dat ik aanhield en me beperkend tot niet te lange opruim-en-poetssessies. Tot vandaag. Plots kreeg ik een elektrische schok, zo voelde het toch en moest ik als een over zijn toeren lopende motor allerlei doen. Pfff. Ben nog niet gekalmeerd, wil meteen terug aan de slag. Wil allerlei verplaatsen. En dan nog in mijn eentje... niet al te lichte zaken een etage lager verzeulen. Als ik maar genoeg zelfbeheersing heb om dàt te laten. Je hoort het wellicht al... 't gaat me moeilijk vallen maar dan helpt het wel om even aan de gevolgen te denken als mijn rug weer 'kraààààk' doet... En dat zit er al weken in... Het enige wat ik kan bedenken, is ervoor zorgen dat er iets minder zwaar voor in de plaats kan gevonden worden... zodat ik niet in de verleiding kom toch te gaan verhuizen...
Een wonder... zo voelt het voor mij... ik heb iets gevoeld vandaag... namelijk 'héél véél geluk'... en ik voel me nog steeds gelukkig.. en dàt is pas een wonder.! Onverwacht berichtje... en ik moest al niet meer bang zijn dat ik mezelf zou forceren want een leuk uitje met die me zo lief zijn stond eraan te komen.... Mijn geluk kon toen al niet op... maar nog gelukkiger voelde ik me toen ik opnieuw iets kon delen van mijn leven, zienswijze, gevoel, bekommernissen met dat kleine lieve meisje en haar mam... en haar zus... Ik voel me niet meer alleen... Er kwamen waar wij waren ook heel wat mensen naar me toe die zo blij waren me nog eens te zien... dat deed zoveel deugd. Ik was vergeten... dat ik bij een pak mensen altijd zeer geliefd was en blijkbaar nog altijd ben. Mijn gulle lach, mijn meevoelen en aanvoelen... mijn liefde voor anderen. Ik zou kunnen huilen van geluk en van geraakt te zijn door alles wat mij vandaag in de armen viel... en mijn hart verwarmde en intens raakte. Dank je allemaal... daarvoor. Ook hier voor de vriendschap van mensen op blog... Vaak schrijven ze dat ze me zouden willen helpen als ze dat konden... maar ik wil zeggen dàt ze me al zo erg helpen... door hun begripvolle, steunende, lieve reacties... Daarom ben ik ook teruggekomen hier... omdat ik hier aanvaard voel... en ook voel dat mijn hart uitgaat naar jullie... Dat wou ik jullie vandaag vertellen nu mijn hart heel erg open voelt... en dat is lang geleden. liefs van mij
Een beetje verdwaasd ben ik, maar 'k ga zo aan de slag. Opnieuw de eeuwige ellende bij het ontwaken... Ik zet mijn verstand op nul en volg mijn ritme, werk af wat ik vandaag zeker moet volbrengen en verder zien we wel. Straks zal het beter gaan omdat er toch weer iets op het programma staat, ik opnieuw meekan met iemand. Ook de rest van de namiddag zal in die zin wel goed verlopen, vermoed ik. Ik ga aan de slag dat ik ook deze dag goed door kan komen want eerlijk... ik ben nog moe van gisteren. Vandaar het belang toch nog rust te nemen voor het niet meer kan. Ik voel me ook niet zo goed en dat is weer dat andere niet nader te omschrijven gevoel, een vrij groot onbehagen en je absoluut niet goed voelen zonder dat je er de vinger op kan leggen wàt dat veroorzaakt ... Straks zal het wel wegebben. Hoop ik.
Moe. En geen deugddoende vermoeidheid. Ontgoocheld, teleurgesteld, leeg. Wil er niet over vertellen maar het alleen maar vergeten. Hield geen mooie momenten bij omdat die overspoeld werden door zaken en gevoelens die deze mooie momenten uitwisten. Ik wil vandaag vergeten... ik vond het niet zo fijn... misschien omdat het allemaal zo holderdebolder moest gaan en de indrukken elkaar te snel opvolgden. Ik kon niet rustig be-leven maar werd van hier naar daar gekatapulteerd. Daardoor voel ik me niet 'aanwezig geweest', 'niet bestaan'. Ik heb ook niet het gevoel dat ik als mens behandeld werd maar als eerder iets ter verhoging van anderen hun comfort en niet meer dan dat. Dat heeft me geen goed gedaan. Ik wil dit niet meer. Ik geloof verder dat ik niet de enige ben geweest die zich als een draaitol heeft gevoeld waar ze met de zweep opsloegen... Jammer, heel erg jammer allemaal. Een illusie armer... die illusie dat het in die zin nooit meer mis zou kunnen gaan. Wel dus.... Het is aan mij om volgende keer grenzen aan te geven want anderen voelen dit misschien niet zo aan. Ik wil niet geleefd worden of het leven aan mij voorbij laten gaan op die manier... ik wil genieten van zulke momenten en vooral dat anderen er net zo van kunnen genieten. Dat is onmogelijk als ze op die manier over het leven rollen en niet meer zien wat rond ze gebeurt. Het is jammer dat het zo 'n dag moest zijn. Ik wil het vergeten, nu. 'k Ga rusten.
Ach waar maakte ik me druk om... Dergelijke creaturen zijn het niet waard om je druk over te maken. We hebben de wisser genomen en hebben gewist, de hele tekst die ik schreef. Hoe mensen zich gedragen, zou je niet mogen raken want ach het zegt zoveel van ze zelf. Vandaag begin ik de dag heel vroeg zoals je ziet. En niet zo goed eveneens. Maar dat ik aan het wissen ben gegaan, is zeker verstandig. Met mijn verstand op nul begin ik deze dag.
Het gaat weer, de zaken zijn weer wat draaglijker. Ik ben zo moe dat ik niet meer weet dat ik besta... maar dàt kan me hoegenaamd geen lorrie en lappie schelen... wél dat de zaken weer draaglijker werden. Ik neem teveel hooi op mijn vork. Morgen rusten in de hooimijt. (om in de sfeer te blijven woehaha)... want ik geloof niet dat het weer is om daar in een hooimijt rust te nemen. Ik kwam vandaag op mijn wandeling een bizar voorval tegen... Een vrouw was kwaad op de blaadjes op haar oprit... en boos uitte ze haar ongenoegen over het feit dat ze al-weer op haar oprit lagen en zij ze moest wegvegen. Ik had geen zin om er op in te gaan... ik had wellicht gezegd dat het de 'natuur' was... die we als aardbewoners eerder dankbaar dan slecht genegen zouden moeten zijn. Ik had geen zin in boze mensen... want ik was met een zonneschijntje op stap. Al die zeurpieten ook over zulke natuurlijke zaken als blaadjes die in de herfst aub van de bomen waaien. Gaan ze straks verdomme ook de bomen om die reden omhakken? Of de blaadjes vastlijmen? Gekken... je vindt ze heus niet vooràl in psychiatrische instellingen hoor.
Te rusteloos om te rusten. Te moe om al veel uit te voeren. Toch heb ik al enkele klusjes geklaard en dus blaas ik nu effe uit hier. Vandaag een meer dan vreemde dag om allerlei redenen. De gevoelloosheid viert hoogtij. Prima. Het is wellicht niet zomaar dat ik amper nog wat kan voelen het grootste deel van de tijd. In feite weet ik momenteel met mezelf geen huis te houden, wil alles doen en kan bijna niets zonder tien keer terug te moeten lopen omdat ik vergat wat ik kwam halen, kwam doen, wilde nemen enz... Zo geraak ik uiteraard nog erger uitgeput omdat ik alle trappen die ik hier maar kan lopen wel tien keer heb gelopen ook. De afbeelding... tja in zulke bui voel ik me momenteel.
afbeelding= mijn vorige psychiater...!!!!! Ik voel me vandaag op een heleboel fronten niet zo best. Vermoeidheid wellicht van de afgelopen dagen. Ergens ook een verkoudheid opgelopen of iets anders onder de leden want ondanks een kamertemperatuur van 21 graden had ik zowel gisteren als vandaag kou. Zelfs dat wat me alle dagen rust geeft, daar kon ik vandaag niet eens aan denken of ik voelde me gelijk nog slechter. Ik ben uiteindelijk opgehouden me te verzetten tegen de teneerdrukkende uitputting en k' nam enkele tijdschriften van Knack waarin ik wat bladerde en las wat me kon boeien. Het enige wat me echt boeide was het kruiswoordraadsel oplossen en meedoen aan de wedstrijd wat ik alleen doe als de prijs me interesseert. Heb daarna toch weer een klus op me genomen die misschien toch te zwaar was maar ik ben het tegenwoordig zo beu te wachten op alle beloftes van die zogenaamd die karwei voor mij zullen opknappen dat ik steeds meer karweien zelf opknap. Ik word namelijk ook depressief van daar allemaal te blijven tegen moeten aanstaren. Het vergde echter zo'n krachtinspanningen die ik na de afgelopen dagen niet meer zo blijk te kunnen waarmaken dat ik misselijk werd, en zowaar ook nog draainissen kreeg, het zweet gutste langs mijn rug en erna voelde ik me, hoe kan het ook anders, nog ellendiger. Ik ben ook abnormaal kortademig. Rusten moet ik... rusten. En dat zal nu toch wel beter lukken zeker? Nu ik deze klus toch al voor een groot deel klaarde? Ik ben moe en down en niets kan me nog veel schelen. Ik dacht aan die ik verloor, die me niet meer moeten is beter geformuleerd. Ik kan mezelf en anderen wijsmaken wat ik wil maar het leven veranderde erdoor en helemaal en bijzonder drastisch, toen ook de vorige psychiater die ik heel heel moeizaam mijn vertrouwen schonk me dumpte als slachtafval. Het hoeft voor mij sindsdien niet meer. Ik zal me proberen die momenten te herinneren dat anderen me nodig hebben. Het is soms erg moeilijk er ook om te geven. Toch zet ik me ervoor in. Ik prent in mijn hoofd dat ik het ze niet kan aandoen. Morgen is het een jaar geleden dat het kikkervisje me dumpte per mail. In feite is het een sukkel waar je medelijden mee moet hebben. En gek genoeg heb ik dat ook. Hij is zo doorzichtig als goedkope plastic.
Zo... de tijd is rijp om nu ook deze blog aan een grondige remake bloot te stellen... Ik wis ze niet... maar ga ze nuchter te lijf... In die zin krijg je inderdaad twee blogjes voor de haha prijs van één. Hier komt de herschreven blog. Als ik kon schreeuwen, ik schreeuwde. Maar ik ben een zombie en dus doe ik niets. Ben zo uitgeput dat ik niet meer weet dat ik me nog op de aardbol bevind. Heb hier de hele woonkamer verbouwd... alles versjouwd... voelde me niet lekker maar het kon me niet schelen. Vandaag een jaar geleden heeft een afgestudeerde flater van een psychiater een patiënte van hem gedumpt. Mij dus. Per mail aub! Zelfs mijn huisarts die sterk kan relativeren vond dit hallucinant...!!!!!!!!!
Neen... die man heeft geen enkele reden om in zijn vuistje te lachen. Ik ben misschien zijn eerste trauma maar zoals ik weet, kan je van je trauma's leren... Denken dat je er comfortabel afkomt, is er niet bij... zelden... voor geen enkel wezen dat onder een trauma te lijden heeft of had.
Ik ben veranderd... trede bij trede. Met me sollen gaat de sollers niet meer zo goed af. Heb de goedgelovigheid en het grote vertrouwen in die dat misbruiken voorgoed afgezworen. Een immense nuchterheid doorklieft iedere schijn en maskerade.
Er zijn véél soorten misbruik... hij beoefende er één van... en wél een zeer ernstig. Misbruik van vertrouwen en loyaliteit. Ach waarom worden zovele goede gezegdes van vroegere tijden niet meer in gedachten genomen? Bezint eer je begint bijvoorbeeld.
En wees geen klein kind maar een wijs, eerlijk, verstandig, menselijk mens.
Zandstormen woeden op welke manier kan je jezelf nog behoeden...? Grote druppels in de goot overstromen zaaien dood. Schreeuwen, huilen, roepen geluidloos en verstomd Gevoelens achter grendel de mond gesnoerd, op slot onverschillig geworden voor het leven en het lot...? Of verdoofde ontreddering 't moedig tot vertwijfeld streven....?
indrukken bij de vleet meevoelend met al dat leed dolgedraaid als een tol mijn hoofd zit boordevol ik ben er niet en toch weer wel wat doen mensen mekaar veel pijn veroorzaken verdriet, smart, psychisch gezwel onachtzaam, kil, hard, egoïstisch, arrogant waar is hun hart en hun verstand? is het zo moeilijk voor mekaar toch een minimum menselijk te zijn?
Het gevoel een zombie te zijn neemt stilaan af. Wat ik voel, is niet zo leuk maar dat was het in de zombie-tijd evenmin...! Ik vind dat persoonlijk nog erger, dat gevoel niet meer te zijn wie je bent. Je voelt niet wat je voordien voelde maar dat gevoel van zombie van jou totaal vreemd wezen gaf niet minder suïcidepijn. Nu weet ik tenminste dat ik het ben, ik herken me opnieuw voor steeds grotere delen al is het een brok pijn, verdriet, angst... Als die hele klerezooi verdoofd wordt kàn je er niets mee en blijft het in je systeem... en als het dàn opduikt... ga je helemaal stuk van binnen. Als je zoals nu, opnieuw voelt wat je voelt... is er tenminste nog hoop op heling... want dan kan je erover praten... kan je het delen met je psychiater en elders waar het te vertrouwen is... dan is er kans op heling... of toch mogelijk een mildering van de pijn. Ik droom ook vreemd... al drie keer gutst het bloed uit me in mijn dromen wat zeer vreemd is... want in real life doet het dat al tijden niet meer. Ook vreemd in mijn dromen is dat verleden en heden erin samenkomen. Zo kan ik in mijn geboortehuis met een mens uit het heden praten... en mengen zich ook alle episodes van mijn leven in één gebeurtenis. Zeer vreemd allemaal... zo droomde ik nog nooit. Ik zie dat als een teken dat zaken uit het verre verleden verwerkt worden of toch kunnen worden.
Verder zullen de indrukken wellicht niet afnemen de komende dagen, weken, maanden... ik moet zorgen voor voldoende rust om niet in te storten. Ik ben er voor mensen... want ik ben weer mezelf... maar de prijs die ik daarvoor betaal, ken ik ook... héél veel pijn door het meevoelen, heel veel pijn door het verdriet en het leed van die anderen bijna lijfelijk te ervaren.
Ik ga ook deze in die zin aan indrukken overvloedige dag nu proberen zo rustig mogelijk door te komen.
Ik geloof niet dat het vandaag een probleem zal vormen om tijdig rust te nemen, ik ben nu al totaal op en kom nog maar een anderhalf uur geleden uit bed. Zoveel energie er gisteren vrij kwam, zo weinig is er vandaag. Slaperig en uitgeput waardoor ik het goede gevoel dat er gisteren was niet meteen terughalen kan maar ach... dat komt wel terug eenmaal ik uitgerust ben. En rusten zal ik... ik hoef niet eens te vrezen dat ik me tegen deze vermoeidheid een daglang zal kunnen blijven verzetten. Daarmee zit het alvast wel snor dus...
Gisteren was erger dan ik dacht... Ik kon niets anders dan horizontaal de dag doorbrengen... werkelijk de godganse dag... Die ochtend vlug een kort blogje... daarna uitgezonderd een toiletbezoek en eten, kon ik niet anders dan de hele dag horizontaal liggen. Dat was bijzonder frustrerend want ik wou eigenlijk allerlei doen. Het is bijzonder lang geleden dat het zo erg was en zo lang duurde. Meestal ben ik in de namiddag terug in staat iets te doen... nu niet... zelfs niet zittend... Ik werd misselijk en draaierig en voelde me hondsmoe. Zelfs een toiletbezoek leek op de beklimming van één of andere hoge berg. Het zegt me dat ik aan mijn grenzen zit of er al over... en ik wil absoluut niet terug naar dat stadium van jaren geleden... Voel me allesbehalve oké, hoop dat het morgen opnieuw wat beter gaat. Ik word er down van, ergerdan ik zonder die uitputtingsverschijnselen al ben. Verstand op nul en effe langskomen bij jullie... want ik weet voor de drommel niet meer hoe lang dàt al geleden is. Het leven en de dagen snellen aan me voorbij... Of dat goed is? Voor mij is het slécht... zéér, zéér slecht.
Het lijkt zo eenvoudig, zo simpel, zo doodnormaal. Ze zeggen je energie te halen uit al die vriendschap en warmte van mensen die zo om je geven. Die raad hoeven ze niet eens te geven... want dat doe je al vanzelf. Maar wat ik me afvraag is of ze op zulke ogenblikken denken dat het dan voorgoed voorbij zal gaan? Of vermoeden ze dat het de zware zaken op zulke ogenblikken toch iets milder maakt?
Ooit dacht ik zelf dat het door warmte, vriendschap en het daaruit ontsproten geluksgevoel zou helen, dat de pijn en de nacht voorgoed voorbij zou gaan. Ondertussen weet ik dat het een illusie is. Het komt nooit goed maar het wordt wel beter, wil ik geloven.....
Ik herinner me die geluksmomenten uit het verre en dichtbije verleden, jazeker, maar ik voel ze niet meer, niets voel ik er nog van. Alsof ze er nooit waren. Zelfs die niet vrij recent. Ik sta er niet lang bij stil en leef mijn leven zo goed als maar kan. Ik koester de minuten, uren, dagen dat ik me beter en soms zelfs gelukkig voel op de ogenblikken dàt ik dus kàn voelen. De andere minuten, uren, dagen, weken, maanden, jaren laat ik zijn wat is... laat eveneens alle onbegrip voor het psychisch ziek zijn over mijn kant gaan nu. Het kan me niet meer schelen. Met een röntenblik kijk ik door opmerkingen en suggesties, adviezen, vertwijfelde raadgevingen heen... en laat ze voor wat ze zijn... onder andere uitingen van onmacht, van de wens te helpen, leed weg te nemen... steun te geven, mee te voelen. De minder mooie motieven laat ik in het ongewisse en bij die ze bezitten. Ken jezelf... dat geldt zowel voor mezelf als voor ieder ander menselijk wezen die tot zulke handeling in staat is. (kennen)
Onverwacht, nu ja, niet helemaal, ik kreeg gisteren tijdens de avond een telefoontje... werd een dag die zwaar, donker begon lichter en lichter en lichter. Zo gezellig en warm, een vriendin die me uit mijn isolement haalde, 't werd zo ontzettend gezellig in een knusse omgeving met lekkers voor onze neus. Ik genoot van alles, van de babbel, van het lekkers en vooral van het gezelschap van één van de weinig overgebleven vrienden die ik nog kan vertrouwen omdat ze te vertrouwen zijn. Ook deze vriendin ken ik al meer dan twintig jaar... en nooit heeft ze me veroordeeld of gekwetst... er was zoveel begrip én steun. Tijdens de verschillende rampen in mijn leven... was ze er... zomaar. Zulke dingen vergeet ik nooit... Vandaag beleefden we een hele fijne dag... zij en ik. Ik ben er dankbaar voor...! Dankbaar voor die mensen die er niet slechts zijn met woorden... de drie vriendinnen, twee kennen me meer dan twintig jaar, één bijna twintig jaar... zij halen mij nu uit mijn donkere grot... betuttelen me niet of overstelpen me evenmin met raad maar schatten me naar waarde, behandelen me niet als een kind, een sukkeltje, een kleuter of een naïef onnozel wicht... Ze weten wie zich binnen bevindt en geloof me weinig mensen weten dat... al geloven er veel dat ze het weten... ik kan slechts meewarig mijn hoofd schudden. Stil aanschouw ik... degene die door de mand vielen en vallen... en laat ze. Ik ken dit verschijnsel van vroeger. Op het ogenblik dat je niet meer aan hun lippen hangt of niet net zo van ze afhankelijk bent als zij wel zouden willen... (omdat zij dan in problemen komen met de vitamientjes die ze verkrijgen met hun goedheilig aureool voor eeuwig op je te willen blijven uitproberen ?) wijzen ze je af... worden koeltjes, kil en afstandelijk... Alsof mij dat wat kan schelen. Vrienden ken ik net door het groeien van mijn vertrouwen beter dan ooit... en ik kan ze ook heel wat beter onderscheiden van die het in alle talen roepen maar het nooit echt waren en wellicht ook nooit zullen zijn... simpelweg omdat ze géén vrienden zijn maar een soort teken die zich voeden met hun liefdadigheid op je los te laten. Ach... ben ik weer te wantrouwig? Ziek? Zie ik spoken...? Vergis je niet... degene die mij niet zien... zien spoken... niet omgekeerd.
Ik ben veranderd. Natuurlijk veranderen mensen constant, dat is me bekend. De verandering echter die in mij plaats vond en nog steeds plaats vindt, daarmee bedoel ik wel een andersoortige verandering, een die me voor een groot deel onbekend is... en toch verwelkom ik de verandering die ik voel met open armen. Ik voel dat het goed is, dat het heel wat ballast van me afgooit en ook barelen sluit voor verwoestende invloeden van buitenaf. Zo gaat er toch iets minder energie verloren aan het ziek voelen door allerlei... ! Ach, uiteraard zijn al die invloeden niet slecht bedoeld, wilden ze niet verwoestend zijn. Het heeft veelal te maken met onnadenkendheid of een niet weten... En ook al menen we veel te weten, bij tijden besef je heel heel erg hoé wéinig je in feite weet. Mensen waaronder ook ik, weten niet altijd wat een effect bepaald gedrag van ze op anderen kan hebben. En wat is een goede bedoeling? Soms grenst het net aan die vrijbrief die we onszelf geven... dat we het toch met de beste bedoelingen deden... maar wellicht wordt iets onderliggends onderdrukt, namelijk dat die goede bedoeling misschien wel vooral zijn oorsprong vond in een tekort, een nood binnen onszelf.
Pfff, tjonge, wat een uitleg... en dat al van de vroege ochtend...
Alsof die dag, een jaar na de dumping nog een laatste stuiptrekking was... sindsdien lijkt die man die zich mijn behandelend psychiater noemde én zijn nare behandeling vooral het laatste jaar, uit mijn systeem verdwenen. Gelukkig maar. Nu wéét ik niet alleen dat de vreemde en onverantwoorde behandeling en hij die hij die zo lichtzinnig met dit alles omsprong het niet waard is om er nog ellendig door te voelen, ik voél het ook...! Het laat me koud, zo goed als.... Dat hij het niet eens scheen te kunnen vatten vind ik nu slechts meelijwekkend en tja als het nogmaals zou gebeuren (bij anderen) zorgwekkend...! Voor mij voelt dit hoofdstuk echter afgesloten. Alle goede dingen bestaan uit drie? Nu, blijkbaar alle slechte dingen eveneens... want hij was de derde hulpverlener die een zware én onverantwoorde fout beging in een hulpverleningssetting...! De derde én de laatste... dààr steek ik mijn hand voor in het vuur. Wanneer iets me niet al te koosjer lijkt... zal ik nu wél méér op mezelf vertrouwen en absoluut nooit meer op wat zij proberen zichzelf én mij wijs te maken...! Mijn intuïtie en aanvoelen volgen... en dat wat iedere vezel in me doet trillen van twijfel over zaken die niet OK voelen.... Het voelt of ik me heb kunnen bevrijden uit netten, webben die een deel mensen rond me weefden om me in hun macht te kunnen houden... waarom mogen ze zelf uitzoeken... en macht heeft heel veel gedaantes... Ook de mensen die anderen aan ze afhankelijk willen maken, beoefenen een vorm van macht. Niets of niemand zal me nog in die mate kunnen beïnvloeden... precies omdat er iets veranderd is...
Ontzaglijk belangrijk is het om mensen in hun waarde te laten. En die handeling klinkt gemakkelijk maar is het niet. Ik ben niet in staat er nu een hele uiteenzetting over te geven maar degene die weten hoe het voelt als je in je waarde gelaten wordt, die begrijpen wellicht zonder woorden wat ik bedoel. Ook degene die niet in hun waarden gelaten worden als ze het doorhebben want vaak gebeurt het zo subtiel. Je voelt het soms pas als het te laat is, als je jezelf niets meer voelt, niemand, een nul, een verloren zaak, een menselijk wezen dat ze willen doen geloven dat zij/hij een hopeloos geval is, een ding dat slechts rest om verder hopeloos geval te zijn...?
Ik merk het verschil... en ook in die zin heeft de vorige psychiater meer dan misbruik gemaakt van mijn instorting toen de ene ramp de andere opvolgde. Hij nam toen de leidsels over ook al had ik hem alle jaren tervoor laten weten dat ik de touwtjes van mijn leven zelf in mijn handen wilde blijven houden... Misbruik makend van de vreselijke ontreddering... bewust of onbewust, wat doet dat er in hemelsnaam toe? Hij als psychiater hoort zich tenminste dààrvan bewust te zijn...! Wat hij ermee deed, was zo mogelijk nog erger... hij leidde me regelrecht naar niemandsland, naar de idee hoe hopeloos het was... uitzichtloos... door alle boodschappen die ik kreeg, verbaal en non-verbaal... dat me niets meer restte dan praten en hij luisteren... hopeloos geval... niet meer in staat tot... niet langer in haar waarde gelaten maar betutteld, met duidelijk een gebrek aan geloof in haar kracht, waarde, zijn... en dat liet hij voelen net door me te behandelen zoals hij me vooral dat laatste jaar behandelde... als een sukkeltje... en een sukkeltje ben ik nooit van mijn leven geweest. Hij ijverde vooral dat laatste jaar me daarin te degraderen... zodat hij gemakkelijk vat op me kon hebben? Want ik was niet blind... is zag meer dan me lief was hoe hij twijfelde, hoe onwennig hij soms was met zaken die ik naar voor bracht. Soms zelfs een soort angst. Natuurlijk maakten die zaken me nog angstiger... stel het je maar eens voor, in behandeling bij een psychiater waarbij je zijn onzekerheid, twijfel en angst merkt... natuurlijk wou dat jongetje de touwtjes in handen...
Het is nu gelukkig anders... bij deze psychiater... al van die eerste keer... en ondanks de enorme angst voor net zulke behandeling bleef ik dat vertrouwen voelen, in een deskundigheid, én vooral op diens betrouwbaarheid... Mijn huidige psychiater is niet bang, en zijn twijfel belast mij niet... het wordt bevraagd... hij laat me in mijn waarde, altijd... het respect is bijna tastbaar... het geloof en begrip, het aanvoelen... iets wat ik bij de vorige keer zowat aldoor miste... zo vaak moest ik vragen of hij het begreep... en zelfs als hij dat beaamde, voelde ik aan zoveel twijfel daaraan... terecht zo is gebleken...!
Waarom liet ik me zolang omver blazen door zijn magische toverwoord als zou ik té wantrouwig zijn? Ik voel veel en ik weet nu dat ik daar niet alleen op màg vertrouwen maar eerder op moét vertrouwen...!
Geen opgeblazen kikker-toestanden meer, geen woorden in de wind... geen egotripperkes of betweters of eigengereide wijsneuzen... Die zijn er vanaf nu allemaal aan voor hun moeite...! Ik schreef het toch al? Ik bén verànderd... ! En als iemand me daarbij hielp, is het wel mijn huidige psychiater, precies omdat hij mij in mijn waarde liet, altijd...! Hij is betrouwbaar, betuttelt me niet. Betuttelen is toch zo gemakkelijk, vooral als je er zelf beter van wil worden... terwijl je de andere niet alleen in de kou zet maar zijn/haar waarde erdoor afschraapt. Mijn huidige psychiater laat me door zoveel merken dat hij veel begrijpt en als hij dat niet doet, dan ontkent hij dat niet... Zo krijg ik tenminste de kans om me nader te verklaren of meer uitleg te geven, me op die manier zo goed mogelijk te duiden. Hij behandelt me niet als een zieke kleuter, als een wezen zonder verstand...
De vorige psychaiter liet zo vaak merken dat hij de intelligente was, degene die alles wist en het hele proces alleen in zijn handen had en wou blijven houden.... zelfs op het einde... toen hij me kwijt wou... en de reden waarom hij dat op zulke laffe manier deed, is meer dan duidelijk... ! Zelfs toén bekommerde hij zich meer om 'zijn' waarde en 'zijn' eergevoel dan om het psychisch welzijn van zijn patiënte... 'Zijn' ego deed er meer toe dan het welzijn van zijn patiënte... en dat is onvergefelijk.
Dit blogje is geschreven, op een andere wijze dan alle andere blogjes over hem, de vorige psychiater dus... omdat, zoals ik al schreef, na die laatste stuiptrekking die dag een jaar later, hij grotendeels uit mijn systeem is verdwenen... slechts een soort meewarigheid is er als ik aan de hele wansmakelijke historie terugdenk... Meewarigheid met zijn onwijsheid, zijn onintelligent en onverantwoord optreden. Hij lijkt een kind dat zijn zinnetje niet kreeg... een puber die zich op de vingertjes getikt voelde... hij kon niet met bedenkingen om... hij was niet in staat schuld te bekennen... daarom moest ik weg... want dàt hij me naar een ander wou overhevelen en wel op dergelijke lafhartige manier, per mail, zonder enig gesprek... die vraag had ik al herhaaldelijk gesteld... en gek genoeg had ik er niet één keer een reactie of antwoord op gekregen. Hij broedde in stilte verder en dumpte me met leugens en lafheid. Fraai hoor... erg zwak en heus niets om trots op te zijn...
Ik schud slechts mijn hoofd... meewarig... wat is hij nog een kind... en als ik denk aan de telefoon erna waarin ik hem vroeg om het wààrom van wat hij deed... wat hij toen zei, hoe hij me toen behandelde... pure horror, een ware verschrikking... Als er al niet veel meer restte van mijn menszijn en eigenwaarde nàdat hij mij dumpte per mail... na wat hij zei via de telefoon en vooral hoé hij me en als wat behandelde... dat drumde mijn laatste sprankeltje wezenlijkheid in de aardbodem.
Sommige zaken kan ik niet vergeten... dat was er zeker één van. Hij is niet bedankt voor wat hij deed... want tjonge... zelfs na die telefoon kreeg ik nog een mail van hem ook al had ik verzocht me volledig met rust te laten na die afschuwelijke behandeling... blijkbaar stond ook daar het recht slechts aan zijn kant... in die allerlaatste mail dierf hij nog te beweren dat hij me toch tot het laatste toe hielp...
Ik herhaal het... hij bedoelde in zijn afschuwwekkende eigengereidheid vast niet dat hij me nààr het einde hielp, om zéép... dat was precies wat hij deed... en dat ik na die behandeling nog leef, is slechts mijn verdienste en die van alle mensen die me toen steunden, mensen hier, vrienden en mijn nieuwe psychiater. Dàt mag de vorige psychiater, in mijn gevoel die naam niet meer waardig, goéd in zijn oren knopen... zodat hij zich niet meer verlaagt tot nogmaals zulk onverantwoord, gevaarlijk gedrag. Amen.
Voor degene die zich afvragen waarom ik het hier opnieuw herhaalde... het is op een andere manier dat ik erover schrijf, het is nodig voor mij, behoort tot de verwerking ervan en die gaat de goede weg op... de ergste pijn en ontreddering liet ik achter me 27 september van dit jaar, precies een jaar nadat hij zich te buiten ging aan on-therapeutische mishandeling.
Dat hij sprak van een impasse... die toevallig ontstond nadat hij uit de biecht klapte en wat ik hem in mijn sessie had toevertrouwd aan mijn dochter in haar sessie vertelde????? was deel van die laffe mishandeling... Dat hij door dàt en nog meer uitspraken mij met de hele schuldlast wilde opzadelen, was nog erger... dat hij zelfs sprak dat ik elders op therapie kon om opnieuw frisse wind in de therapie te brengen... en na verloop van tijd zou hij dan zien dat ik terug naar hem kon. Hallucinant dit alles... hij zadelde me op met alle schuld, met ook zijn verantwoordelijkheid en tekortschieten... en dat was zo mogelijk nog vreselijker... psyschische mishandeling was het in de hoogste graad. Zoiets kan misschien lukken bij mensen die zulks niet doorzien... maar mij bezorgde hij één van de grootste trauma's van mijn leven door me zo te behandelen... en dat hij dàt niet eens begrijpt of beseft of weigert daarbij stil te staan, getuigt van zijn onkunde, van zijn gebrek aan in-en doorzicht... wijsheid, intelligentie. Hij is vast een goede psychiater zolang hij maar geen uitschuiver maakt en iemand dat bevraagt... want. O wee àls dat gebeurt...! Verder zal het vast ook goed gaan als hij mag betuttelen en zijn ego genoeg gevoed wordt... in het midden gelaten of de patiënten daar steeds meer vooruitkomen... of zij zulks al dan niet nodig hebben... Ook daarin zou hij inzicht moeten hebben als goede psychiater. Hulpverlening mag geen lotje van de loterij zijn... toch?
Het interesseert me natuurlijk weinig het antwoord op de vraag in mijn titel boven dit blogje. Het is symbolisch bedoeld. Ik dacht aan gisteren, het werd plots donker in me... nochtans poetste ik fijn een toestel wat me erna een gevoel van voldoening gaf... het stak al lang mijn ogen uit en ik zag er zo tegenop... Opgewekt vertrok ik tijden later maar onderweg viel er zonder enige aanleiding een diepdroef zwart gordijn over me en net zo'n zwart water verduisterde ook mijn binnenkant. Ik werd zo donker als de hel... zomaar. In de wachtkamer luisterde ik naar muziek... en daar werd het sombere, droeve, intrieste nog somberder, droever, triester... dat bepaalde lied voerde me terug naar verdriet over het verlies dat nog geen mogelijkheden kreeg om verwerkt en behandeld te worden. De vorige psychiater meende dat omdat ik er tijden niets over kon zeggen... ik over het ontzaglijk grote verlies heen was. Wat een domme man met een overdosis lichtzinnigheid in zich... Toen ik aan het verwerken toe was ... was de man al zo diep in zijn winterslaap gedoken dat hij me bedong een lichter pad te bewandelen... zolang de arme vermoeide dwaas maar niet te veel inspanning hoefde te leveren... Hij sliep liever of lachte als een versufte goeroe die meende dat hij boeddhistisch bezig was in zijn comfortabele zeteltje half slapend met te vaak een misplaatste reactie of lach. Daardoor bleef ik met alle verdriet zitten en met een rouwproces dat niet eens KON beginnen door zijn toedoen. Gek hoe mijn huidige psychiater meteen doorhad wààr het schoentje wrong en hoe nodig het was dit alles te verwerken om weer leven te kunnen voelen... ! Ik vertelde hem hoe de historie van de vorige flater van een psychiater, voor een groot deel uit mijn systeem verdwenen leek sinds die dag, een jaar na de feiten toen ik de kakkerlak-blog schreef die ik ondertussen gewijzigd heb....
Mijn huidige wél bekwame en empathische psychiater ging even later over naar dat wat de vorige psychiater zo angstvallig vermeed... het verlies van mijn eigen vlees en bloed. De pijn toen bij het liedje dat ik hoorde in de wachtkamer vlamde in volle hevigheid op en dat kon ik in de therapie dus laten weten... want toevallig begon mijn psychiater erover... naar aanleiding van iets wat ik vertelde.
Ik heb het verdriet moeten onderdrukken... omdat de vorige psychiater niet die vakbekwaamheid had om te beseffen dat dit verdriet mijn leven ondergroef en het voelen zowat geheel wegnam. Hij deed er nog een schep op door me door zijn mis-handeling op het einde nog méér traumae te bezorgen die nogmaals verhinderden dat ik rouwde om het ontzagljke verlies van die me lief zijn.
De huidige psychiater schijnt heel goed te begrijpen wat dit met me doet... en de gevolgen van dat verlies en de flater van de vorige psychiater daarbovenop het leven volledig uit me trok... waardoor ik zo bitter weinig nog voel van dat leven... uitgezonderd die momentopnames die even later het gevoel geven nooit te hebben plaatsgevonden.
Goed dus dat de zooi die de vorige achterliet door zijn onverantwoorde handeling dit proces van verwerken niet langer in de weg staat... ik ben er grotendeels over... slechts meewarigheid om zijn ongehoorde domme lichtzinnigheid doemt nog op en af en toe een lichte opflakkering van verontwaardigheid... Dat hij negen jaar van mijn leven stal, daar wil ik niet bij stilstaan. Bij de arrogantie die hij zelfs in die laatste mail nog aan de dag meende te mogen leggen evenmin. Hij liet door zijn hele opeenvolging 'mishandelingen' héél erg in zijn kaarten kijken... en in de wel zeer bijzonder zwakke kantjes van zijn karakter....
Soms heb ik er geen zin in... maar deze week heb ik toch weer een deel van de oude blogjes kunnen herplaatsen hier. Ook begonnen met bezoekjes was een goed idee want iedere dag wil ik jullie komen bezoeken op het einde van de dag maar ben dan zo afgemat dat ik het niet meer kan opbrengen. Vandaag ermee beginnen, was een haha schitterend idee, al zeg ik het zelf. Meer inspiratie heb ik momenteel niet. Of toch...! Namelijk dit belangrijk element, dat deze ochtend niet meer zo nachtmerrieachtig was, geen zwaarte of donkerte zoals zovele voorbije ochtenden. Dat maakte het opstaan bijna tot een feest al stond ik niet echt uitgerust op. Dàt kan me bitter weinig schelen... als die andere ellende wegblijft, ben ik meer dan tevreden. Ik voel me in die zin 'comfortabeler' wat mijn emotionele radslagen betreft en alvast ook beter tegen deze dag opgewassen. Tot straks... ik ga maar eens aan de vaat beginnen.
Met enige medicatie speelde ik het vandaag toch klaar (want ik ben al enkele dagen niet OK) het zomergoed op te bergen en het wintergoed in de kast te bergen. (wij hebben kleine kamertjes, dus ook kleine kastjes, en dus eveneens weinig plaats... vandaar) De vaat is gewassen en met de vaatdoek droog gemaakt. Vervolgens netjes in de kasten opgeborgen. Het plastiek is in de daarvoor bestemde zak gedropt. Een wasmachine vol lichte was is netjes en fris gewassen en hangt nu op de wasdraad in het washok te drogen. De vorige reeds droge kleding gevouwen en in de diverse kamertjes gedeponeerd. Dat mogen ze zelf in hun kasten leggen.
Ik ben bekaf maar best tevreden met mijn prestatie. Ik goot ook de kamerplantjes en haalde nieuw regenwater voor de gietertjes. De badkuip en lavabo is schoongeboend.... Waarom ik dit allemaal vertel? Wel... dat vind ik zelf prettig om te delen voor degene die het interesseert wat ik niet allemaal kon volbrengen vandaag. Ik ben er zelf ook blij mee, snap je? Ik sorteerde ook een keukenkast (dat doe ik nu telkens ik de vaat doe). Heb nog meer klusjes geklaard maar kan ze me niet meer herinneren. Overal waar ik ging, zag ik zaken die ik aanpakte... . Ik wil dit huis stilaan fris geboend... mijn leven moet bevrijd van zooi en dit huis ook... het lijkt wel of mijn leven alle voorbije jaren stilstond... een hele vreemde gewaarwording. Ik had dan ook bitter weinig tijd door de opvoeding van vier kinderen in mijn uppie... enkele van ze zorgden dan ook nog voor zeer zware ingrijpende problemen. Ironisch dat ze het niet eens beseffen (of willen beseffen)... het heeft mijn gezondheid meer dan erg gehavend... ! Maar nu kan het me nog maar weinig schelen. Voor ik sterf, hoop ik dat dit hele huis op orde is, dat is alles... Ik heb zo'n nood om alles te zuiveren... en dat doe ik ook. Ik kan niet meer rusten al lijkt dat verstandiger... Ik slaag daarin slechts als ik door ziekte geveld word... ook dat kan me bitter weinig schelen. Mijn leven werd me vreemd. En de mensen erin eveneens. Er is teveel gebeurd dat ik niet meer kon slikken. Het is best comfortabel bij tijden dat ik weinig nog voel en de mensen en hun frustraties en kleinzieligheden me Syberisch koud laten. Ze zoeken het zelf maar uit, schijnt iedere vezel van mijn wezen te zeggen. Ik geloof niet dat ik nog 'raakbaar' ben... Ook die halve gare die me hier effe kwam uitschelden, vind ik een zielig wezen, meer niet. Meelijwekkend dat zulke mensen niet eens beseffen dat ze schelden op zichzelf... ze zitten zo vol haat naar anderen toe en die haat is naar henzelf gericht, ze projecteren slechts op anderen wat ze naar zichzelf toe voelen.... Die persoon ontzegt zichzelf warmte en vriendschap hier... die persoon spuugt zijn gal... en jaagt iedereen tegen zich in het harnas. Nou... beste Willy, mij jaag je niet in het harnas hoor. Ik hoop gewoon dat je ooit je zelfhaat kan plaatsen en verwerken... en gelukkig wordt met jezelf en het schelden op anderen kan laten... de haat in jezelf hopelijk verstilt... je bitterheid je niet meer doet schelden als een marginaal. Peace man...!
De hele dag uitgeteld op de sofa... leuk was anders. Maar 'k heb er het beste van gemaakt... kruiswoordraadsels opgelost en gelezen... En net toch nog een vaat omgewassen... Bah... ik haat het als ik uitgeteld ben... Ik wil àlle dagen alle klusjes verrichten die ik zou willen verrichten... Rotleven. Deze week lag ik bijna 30 uren K.O. op mijn sofa... en ik hààt hààt hààt het... Ik wil zoveel en kan bijna niets. Zelfs forceren is er niet bij... want dan is het finaal gedaan met zelfs nog maar de belachelijkste klus. Wie niet leren wil moet het maar voelen, zeiden ze altijd in mijn kinderjaren. Bah bah en nog eens bah. Lig ik verdomme een halve week uitgeteld horizontaal. Gisteren leek het beter... vandaag ging het al fout van de ochtend. Immuniteitsziekte, depressie, en heel de reutemeteut... en neen hoor... 't betekent allemaal niets... alleen fysieke ziekten doen ertoe... psychische ziekten en welke impact die op je lé-ven hebben ondanks al je inspanningen... ach... daar wordt niet eens op gereageerd... zovelen doen het af als te verwaarlozen... tot ze het zelf moeten ervaren.... Ondertussen word je mooi doodgezwegen... je staat alleen met die psychische ziekte of stoornis... hoe instanties zich ook uitsloven om die uit het taboe te halen. Ik word er moe van, weet je... en ik zonder me nog liever af van de mensheid dan hun idiote reacties ook nog door de strot geramd te krijgen. Mensen met een psychische stoornis zijn sterk, moedig en zeker niet flauw... zij houden pijn (vaak in stilte) dat hele rotleven vol... en die dat uiteindelijk niet meer kunnen... worden evenmin begrepen... nochtans een troostend woord en net dezelfde steun als die psychische zieken krijgen, zou al volstaan om te voorkomen dat ze uit het leven stappen. Psychische kanker wordt vaak weggelachen... erg... want het is allesbehalve iets om mee te lachen. Voor de ongelovigen... als jij of die je lief zijn er ooit zelf door geveld worden... dan huil ik met je mee... en wens ik je wél die steun en troost doe die zovelen moesten ontberen.
Dan denk je dat de gekwetstheid afnam en blijkt dat toch niet zo. Misschien omdat ik me fysisch opnieuw niet OK voel. Dat werkt in op mijn psychische toestand. Om allerlei bezorgd en die bezorgdheid kreeg ondertussen iets nachtmerrie-achtig. Wat vorige week zo leuk was, kreeg ondertussen een angstige nasmaak die stilaan transformeert in een wrangheid naar mezelf toe. Ik vraag me namelijk somber af of ik opnieuw te goed van vertrouwen, te goedgelovig was, te groot geloof in de medemens en zijn/haar 'oprechtheid' en of ik niet alweer slechts als middel gezien werd ter verhoging van hun comfort. Werd ik in stilte gekeurd en vervolgens afgekeurd of veroordeeld? Voldeed ik niet aan bepaalde verwachtingen? Nu, als het dat is, jammer, ik kan niemand anders zijn dan mezelf. Als ik dat zou proberen, berokken ik mezelf slechts 'nog' meer schade. Diepe zucht.
Het is één van de redenen dat ik me opnieuw wil afzonderen. Om zulke zaken te kunnen vermijden. Waar is het zelfvertrouwen nu dat ik dacht toch enigzins opgebouwd te hebben? Ik moet het niet zo vernietigend op me laten inwerken en niet in de angstige twijfel schieten als ze plots niets meer van zich laten horen... Het kan natuurlijk allerlei redenen hebben die niets te maken hebben met mij... maar door bepaalde zaken vrees ik dat die eerder geruststellende gedachte niet meer opgaat.
Ik loop iets minder vaak dan vroeger met het hart op de tong, de openheid is er nog, dat wel. Ik weet dat mijn woorden die recht uit mijn hart komen en heel gemeend zijn door sommige mensen anders geïnterpreteerd worden, door anderen misbruikt, door nog anderen gewaardeerd. Welk effect mijn openheid heeft bij anderen heeft wellicht vooral te maken met hun eigen gevoel en manier van leven en omgaan met anderen. Ik voel me daarom wellicht ook het veiligst bij mensen die ook met het hart op de tong lopen of tenminste hun gedachten of bedenkingen en vragen durven uitspreken, weliswaar op een respectvolle wijze...
KRIJGEN EN ZWIJGEN wat betreft misbruik door priesters....
Geweldig hoor... 'krijgen en zwijgen' als je misbruikt werd door een priester... vreselijk... Werkelijk...! Maar wààrom wordt er zo weinig gesproken en geschreven over 'niét krijgen en ook zwijgen' als je misbruikt werd door een HULPVERLENER...???? Een psycholoog...! ? Patiënten die misbruikt werden door hun 'hulpverlener'... hoeven niet eens iets te krijgen... tenzij ERKENNING...!!!! Psychologen die hun cliënten misbruikten kunnen nog effe narcistisch in kranten laten opnemen dat hun 'patiënten' het 'zelf wilden'...! Deze psychologen zijn je ware psychopathen.... ze manipuleren, oefenen dwang uit... tiranniseren... spotten... maken hun cliënten/patiënten monddood... en vaak maken hun slachtoffers zichzelf DOOD. Het gebeurt meer dan je vermoedt... dat patiënten seksueel misbruikt worden door hun 'hulpverlener'... hun 'psycholoog'... en hoe hen de mond wordt gesnoerd... door die psycholoog... een échte psychopaat. Het leven van die patiënten is zowat naar de haaien... want die ze moesten kunnen vertrouwen... bleken haaien, hyena 's... kakkerlakken... bloedzuigers. Het wordt tijd dat dààr ook voldoende aandacht aan besteed wordt...! HOOG TIJD.
Categorie:seksueel misbruik door een HULPVERLENER...!!!!
10-10-2012
Verbazingwekkend dat ik net diezelfde avond dit aankloeg ...
Het lijkt wel of mijn boodschap verhoord werd... maar zo vlug... bijna tegelijk met mijn blogje is dat blijkbaar in gang gezet, bij wijze van spreken... of iets later, het blogje dat ik schreef maandagavond 8 oktober...
Vanmorgen viel mijn oog op een artikel van 'De standaard' via internet... over een psychiater (Walter Vandereycken) die toegeeft met verschillende patiënten een ongeoorloofde seksuele relatie gehad te hebben. Hij is of was hoogleraar aan de K.U.Leuven en ook psychiater dus elders, met internationale faam.
Wat mij vooral trof is dat hij zijn spijt uitdrukt... in tegenstelling tot anderen die zich aan hetzelfde te buiten gingen en de zooi nog op hun slachtoffers proberen te gooien, arrogant blijven en zich gedragen als psychopathen wat ze ook zijn als je weet hoe sommige onder ze te werk gingen. Toch is het vreemd dat deze psychiater evenmin denkt aan 'seksueel misbruik'... Als ze dat niet eens beseffen wat werken ze dan als psychiater? Kennen ze de deontologische code niet? Begrijpen ze zelf niet hoe ze 'misbruik' maakten van mensen in een 'vertrouwensrelatie' mensen die bovendien méér dan 'kwetsbaar' zijn??? Weten ze niet wat ze aanrichten? Dat trof me maar dan méér dan onaangenaam. De psychiater in kwestie zou maandag zelf getelefoneerd hebben naar een nieuwsdienst en dit alles bekend hebben...
Bizar hé... ik schrijf net een blogje hierover dat het zo weinig in de media komt en hup... daar zou bijna tegelijk met mijn blogje een psychiater naar een nieuwsdienst getelefoneerd hebben met zulke bekentenis.... De wonderen zijn de wereld nog niet uit... al klinkt dit in deze context niet zo goed... maar jullie begrijpen wellicht wel wat ik bedoel. Want het is iets om het uit te schreeuwen als je dat kon. In de plaats daarvan schreeuwt het van binnen. Ze weten niet hoeveel schade ze aanrichten, blijkbaar.
Gisterenavond kwam het in Terzake, ik hoop dat ik het nog in herhalingen kan zien want ik las pas vanmorgen het artikel. (ja heb het net op tijd nog kunnen zien... mensen met digitale tv kunnen het gratis aanvragen tot 11 oktober 9u s'morgens, meen ik)
In Terzake gaven twee psychiaters, psychiater Geert Dom en psychiater Peter Adriaenssens hun bevindingen over dit alles. Ik vond wat zij zeiden juist en nodig. Ze spraken ook met veel respect naar slachtoffers toe, mensen die er verder mee moeten leven... met de napalm van seksueel misbruik.
Er werd in het interview ook herhaaldelijk gesproken over het topje van de ijsberg... Niet onterecht....!
Wie 'Terzake' niet meer kan bekijken kan toch de inhoud ervan lezen in volgend artikels van 'Knack.be'....!!!
Tot slot... ik neem nu even rust... mijn hoofd is leeg en tegelijk zit het overvol. Modder, chaos, pijn... Ik ben zeer blij dat seksueel misbruik in de hulpverlening eindelijk onder het voetlicht gebracht wordt. Uiteraard dàt ze daarna ook 'behandeld' en 'aangepakt' zullen worden... !!! Verder ben ik (voorlopig) niet meer in staat tot nog meer verklaringen of bedenkingen. Zie ook de blog van maandagavond 8 oktober 2012 en degene in het archief die ik laatst plaatste... (de genummerde blogs 143-145)
Categorie:seksueel misbruik door een HULPVERLENER...!!!!
12-10-2012
Door de gebeurtenissen
Door de gebeurtenissen, de bekentenis van psychiater en hoogleraar Vandereycken lijk ik wel weggetoverd uit mijn eigen leven. Verdoofd, verdwaasd, niet meer van de wereld. Alsof het leven een soort van nachtmerrieachtige droom werd die ik niet echt beleef. Allerlei komt er terug door naar boven. In een soort emotionele shock. Kon het plots niet meer opbrengen welk blogje dan ook te schrijven. Waar ik andere keren steun vond in het schrijven op mijn site, op het vertoeven hier en het lezen van mails enz... leek ik plots een enorme aversie van alles wat media was. Geen nieuws op tv, geen radio op voor nieuwsfragmenten, geen computer of amper... slechts om na te gaan of belangrijke mails in mijn mailbox stonden. Niets scheen me nog te interesseren, evenmin een lichter laat staan opgelucht gevoel te geven. Een nog grotere onverschilligheid dan die ik al ken. Vandaag is het niet anders maar ik schreef een blogje, dat is al iets.
Ik hoop verder dat alle slachtoffers van seksueel misbruik in de hulpverlening (zowel gepleegd door psychiaters, als psychologen...) klacht indienen zodat degene die zich eraan te buiten gaan, worden 'behandeld' en 'aangepakt'. Het verwoest heel veel levens... Ze zijn en voelen zich vaak ook erg machtig omdat ze een heel arsenaal psychische termen ter beschikking hebben waarmee ze hun slachtoffers vaak nog jaren in hun macht houden en/of hen de mond snoeren, ze belachelijk maken... ze degraderen tot 'dingen' die 'lijden aan wanen'... met andere woorden alsof het seksueel misbruik nog niet volstond, gaan ze ook over tot het misbruiken van hun macht om je te beletten dàt je met je klacht naar buiten komt en àls je uiteindelijk de moed vond om met die klacht naar buiten te komen, je proberen af te doen als een ziekelijk wezen met wanen. Dàt is dus een extra moeilijkheid, een extra barrière waardoor niet alle slachtoffers van seksueel misbruik in de hulpverlening daadwerkelijk met hun klacht naar buiten durven komen... uit de angst niet ernstig genomen te worden,, niet geloofd te worden... waardoor de pijn die héél vaak hevige suïcidegevoelens uitlokt nog versterkt wordt.
Mijn klacht die ik jaren geleden naar buiten bracht, is meer dan ernstig genomen. Ik was niet de eerste maar ook niet de laatste, die man bleef doorgaan ook al zag hij welke de zware consequenties waren van zijn gedrag. Door dat mijn klacht verjaard was (jaren heeft het geduurd eer ik de stap kon zetten) kon ze niet behandeld worden... echter ik bleek wel de bal aan het rollen gemaakt te hebben en hierdoor zijn er nog andere recentere slachtoffers opgestaan. Hun klacht was nog niet verjaard.
Categorie:seksueel misbruik door een HULPVERLENER...!!!!
Als ik al ziek was...
Als ik al enigzins ziek was... wat begin deze week in de media kwam, maakte me nog zieker. Hierdoor werd alles weer één troep, een modderpoel. Sommige hier begrepen het meteen. Dat voelde ik. Dank voor jullie lieve woorden. Moe, zo moe dat ik niets meer kon. Gisteren sliep ik zelfs overdag in totaal zes uur...! Het leven dat wellicht het mijne behoorde te zijn, werd herleid tot één nachtmerrie, iets zo onwerkelijks. Ik ben nog steeds van de wereld, verdwaasd, verdoofd. Niets kan me nog schelen. Ik ben alleen maar moe. Nuchter en met enig sarcasme onderscheid ik het koren van het kaf, de oprechtheid van de schijn. Verslijt me voor een idioot... en het zegt zoveel, oneindig veel over jezelf. Pas maar op... of ik eet u op... Ik zie... wat jij niet ziet... dat is wat ik bedoel. En ik zie ook los door bedoelingen... negaties... van wat is... ik zie meer dan me lief is, ik voel meer dan goed voor me is... en voor degenen die liever niet hebben dat ik ze doorzie.
Vandaag... vandaag... vandaag... bracht ik de 26 bladzijden mee... en liet ze achter... bij mijn psychiater... mijn nieuwe én goede én te vertrouwen én bekwame psychiater. Hij kan ze lezen... alles lezen... over die zaak. Hij is de tweede hulpverlener die deze bladzijden te zien krijgt... en dàt wil wat zeggen...! De eerste werd een vriendin... door haar kon ik de stap zetten. Ik versleet zo eventjes negen hulpverleners... degene die ik na één zitting liet zitten niet meegeteld... ! De 26 bladzijden tellende aanklacht... tegen de psycholoog die me seksueel misbruikte... !!!! Het heeft jaren geduurd... eer ik die stap dierf zetten... en ik begrijp héél goed waarom er zo weinig met een aanklacht durven komen... Ik werd zo ziek destijds dat ik moest kiezen... er iets mee doen of niet.... het aanpakken... want het ondermijnde mijn leven zo erg en zo lang. Die man bleef dan ook zijn macht op me uitoefenen. Het lijkt net niet op een thriller. De màcht die zulke onverlaten, zulke kakkerlakken van hulpverleners hebben... de pijn die ze door hun spot vergroten... jouw klacht tot een grap maken... zichzelf uit hun verdorven, verderfelijk gedrag praten door te beweren dat je aan 'wanen' lijdt... of 'gefrustreerd reageert'... en meer van dat fraais... zodat het is alsof jij degene bent die ziek bent als je niet precies dat doet wat ze willen dat je doet... zwijgen en sterven. Ze moesten eens weten welke psychopathen in de hulpverlening werken... enkele uitzonderingen? Sorry... ik vrees voor meer dan 'enkele uitzonderingen'... en ik hoop dat er nog meer slachtoffers durven opstaan... hun verhaal durven doen... zodat die gevaarlijke, levensbedreigende creaturen kunnen gestopt worden....!
Vandaag gaf ik mijn nieuwe psychiater ook voor het eerst (zondag is het precies een jaar dat ik hem bezoek) de naam van mijn vorige psychiater. Ik wilde niet langer zwijgen. Door alle zaken die hulpverleners als hij en de mij misbruikende psycholoog hebben gedaan, zweeg ik mezelf haast letterlijk dood....! DOOD. Een bezegeling ook van het vertrouwen dat ik in deze psychiater stel. Hij en de eerste psychiater... zij werd een vriendin... hebben, zonder overdrijven... om beurten en na de dumping door de vorige psychiater zelfs bijna tegelijkertijd mijn leven gered. Er is nog niet echt hoop... maar ik wil tenminste dit rotleven nog kansen geven en dat is na de dumping door de vorige psychiater heus een wonder te noemen. Hiermee heb ik weer alles gezegd... en doe ik er wellicht weer even het zwijgen toe. Ik ben... heel erg moe... op heel veel vlakken.
Categorie:seksueel misbruik door een HULPVERLENER...!!!!
13-10-2012
NIEMANDSLAND
Niemandsland niemandsland... 't land waar niemand woont door geesten slechts bewoond Niemandsland...
Niemandsland waar planten huilen en rotsen krijsen niemandsland waar niemand woont alleen de geesten schreeuwen als werden ze voor een tweede keer verscheurd door verderfelijke hulpverleners die nooit spijt betonen maar zichzelf met ziekelijk narcisme braakneiging gevende arrogantie belonen
oh sukkels, armzalige dwazen ga elders werken blijf niet zo hoog van jullie blauwbaard toren blazen jullie koeienmaag is nooit leeg jullie blijven grazen als opgeblazen kikkers jullie zielig egootje oppeppen en blazen herkauwen zogenaamde 'heldendaden' goeroes van het kwaad ga met jullie zieke geest aub bij bekwame hulpverleners om raad waarom als jullie lusten niet te beheersen zijn vertoeven jullie niet in een stal van een of ander zwijn? Waarom moeten jullie persé hulpverlener zijn? Om mensen met psychische pijn te vermalen te verwoesten aan te zetten tot suïcide of erger nog... te zorgen dat ze niet meer van de wereld zijn?
Misdadigers van bijzonder groot formaat vertegenwoordigers van een bijzonder kwaad laaghartigheid is jullie slogan kakkerlakken... zé-ker geen hulpverleners niet eens een eerlijk wezen, genoemd 'man'.
Categorie:seksueel misbruik door een HULPVERLENER...!!!!
16-10-2012
goed... weer wat moed
Goed onverwacht weer wat moed. Welkom na wat al enkele dagen opnieuw een zwarte sluier over mijn leven legde, de psychische ellende, wat je ook doet of laat... het blijft scheuren, bijten, knagen, verwoesten. Ik nam me voor opnieuw in die ene kamer te vliegen... verder op te ruimen waar ik gisteren gestopt was... Het plan om enkele noodzakelijke schoonmaakmiddelen aan te schaffen en handschoenen want mijn handen haken overal in zo slecht zijn ze eraan toe... nochtans gebruikte ik geen milieu-onvriendelijke produkten maar misschien met die gevoelige huid niet erg verstandig om zonder handschoenen aan het poetsen te gaan. Voor ik vertrok, had ik op internet nog een erg leuke babbel en eenmaal aan het winkeltje nogmaals... We bleven daar geloof ik bijna een half uur praten... en verstonden mekaar wel heel erg goed... ! We pompten mekaar moed in... met onze gelijklopende verhalen... ! Dat geeft steun... dat je niet alleen bent met bepaalde zaken... en tegelijk kan je de ander ook een riem onder het hart steken...! Daarna even rusten want tjonge dat eindje stappen en zoeken in de winkel naar de spullen die ik nodig had, molken me uit... zo bleek. Toen vloog ik in die ene kamer en tjonge wat ben ik een eind opgeschoten. Omdat huisgenootje zin had in frietjes hoefde ik ook niet te koken en kon ik nog langer doorwerken. Ja... vandaag vond ik weer een glimpje licht én moed. Ik kwam nog adresboekjes tegen waar die ellendeling van een misbruikende psycholoog in stond... die heb ik uiteraard allemaal versnipperd en hem in gedachten erbij. Ook nog afspraken van dat puberke van een vorige psychiater in een agenda van enkele jaren geleden... die heb ik ook versneden en dat laffe kikkerdrilletje erbij. Opgeruimd staat méér dan netjes.
Dat was wel even heel demotiverend na het lichtere gisteren... Zo licht als het gisteren voelde, zo donker en zwaar was het vandaag. Dan verzet je je daartegen en het helpt je geen zier. Soms is het om te huilen maar huilen kan ik nog maar amper sinds de heldhaftige daad van de vorige flater van een psychiater. Op zulke ogenblikken als vandaag moet ik mijn brein uitdraaien... want de nare gedachten duiken op als ballen die ze onder water hielden... ik wil volhouden... al is er de brui aan geven op zulke dagen zoooo verleidelijk. Ach... morgen kan ik weer op therapie... en zal ik vertellen van dit alles. Grenzen die je pas voelt als het te laat is, bewaken... dat is een gok, niet meer en niet minder.
Wanneer ik dagen heb waar ik veel kan verzetten, is het zo fijn om zoveel te kunnen verzetten... Denk je dat het vanzelfsprekend is dan te stoppen als je voelt hoeveel zin en energie je nog hebt?
Ik heb zoveel klusjes geklaard de afgelopen dagen die zolang uitgesteld werden... Ik verving een luchter (niet de draad want dat durf ik niet) ik verving in nog een andere luchter alle kapotte lampen door LED lampen, die zouden nog minder verbruiken dan spaarlampen. Vanmorgen maakte ik de koffiezet schoon en ontkalkte de zooi, zette in totaal de afgelopen dagen drie wasmachines op, ruimde die ene kamer op, borg het wasgoed op, deed de vaat, kookte... poetste en extra de badkuip die aangeslagen was... inkopen... enz... enz... en dan moet ik nu vandaag daarmee plots weer stoppen? Ik vloek hartgrondig... al zal ik die hier niet uitschrijven.
't Gaat op het ogenblik niet zo goed met me... Ik weet niet waarom of waardoor. Alles lijkt modder, ongrijpbaar en onbegrijpbaar. Zeer kort berichtje maar ik kom wel terug. Als het wat beter gaat.
vrijdag... middag doodmoe op de sofa de rots drukt perst tranen in de ogen moeizaam druppen ze komen niet verder dan de oogleden nattigheid onder de wimpers daar houdt het op en daarna voel je je zo dat nog mogelijk zou kunnen zijn nog ellendiger dan ervoor
vandaag is het niet beter gokken doe je niet meer want zelfs dat wat je dacht lijkt er weinig mee te maken te hebben je zou het voelen
het was eerder wanhoop die samen met je opstond ontwaakte nogmaals en niet stopte tijdens je ochtendklussen maar doorkraste en beet nog steeds.
de wanhoop in de ogen kijken je leven dat niet meer zo voelt de pijn erkennen en je ontreddering het verscheurende gevoel van angst dat je het dit keer niet meer redt
tegelijkertijd de weigering daar bij stil te staan omdat je je bewust bent van zij waarvoor je je verantwoordelijk voelt zij niet die pijn te bezorgen nogmaals.
voor de rampzalige gebeurtenissen was er nog geloof en hoop nu is er slechts de wil als enige soldaat al besef je wel hoe belangrijk die is.
de week vervloeide vervaagde verdween deze dag is niet de dag levend in een waas doen, handelen als een pop waarvan je het mechanisme in gang draaide
een nachtmerrie die overloopt van de nacht naar de dag overloopt van die dag naar de nacht overloopt van die nacht naar de volgende dag tot je ontwaakt tot het wegtrekt tot het tenminste mildert
verwoed kloppen met je vuisten op de wand helpt niet verzet baat niet rust van je geest dat is wat nu als enige nog verzachtend werkt voor je verscheurd helemaal verdwijnt in een niet te beschrijven hel
ik weet dat ik hulp nodig heb al lang hulp nodig had en dat ik die nu krijg werkelijk krijg
alleen kom ik hier niet uit dat weet ik voel ik erken ik al was ik steeds zo sterk zo moedig in zekere zin nog omdat ik desondanks niet opgaf al was het vorig jaar na de dumping kantje boordje soms kom je aan de grens er zelfs een groot eind over het is belangrijk voor me te erkennen dat ik hulp nodig heb (en hulp nodig hebben is letterlijk 'hulp') dat wat in je is niemand kan het van je overnemen niemand anders dan jezelf kan het helen genezen verwerken maar voor mij weet ik dat het niet kan zonder hulp.
Na het lichtere van de vorige dag de tijdelijke opheffing van wanhoop en pijn schrijnde de wonde dubbel zo erg werd het ontwaken hels, nachtmerrieachtig, een wrede veldslag.
Stil in mezelf en zwijgend naar buiten ga ik verder stil in mezelf en zwijgend naar buiten.
niet in staat te begrijpen waar het scheuren van binnen vandaan komt niet in staat te begrijpen waarom zelf het 'verheugen op' fijne zaken erdoor verhinderd gesaboteerd vernietigd wordt niet in staat te begrijpen waarom het blijft ondanks alle inspanningen technieken pogingen met de moed en die der wanhoop niet in staat te begrijpen waarom die vreemde, felle speren van pijn door je lijf blijven boren niet in staat dat te begrijpen.
na een mooie dag met hartverwarmend gezelschap de thuiskomst was een koude douche een kille klap geen van ze thuis vroeg of 't leuk was of 'k had een fijne dag bevroren werd de stille glunder de blije lach bedroevend éénrichtingsverkeer de laatste tijd geen reserves meer voor egoïsme van mij uit is er niet langer respijt nog lang zo verder gaan en ze zijn me kwijt verdrietig voel ik me er wel bij de desinteresse voor iemand anders dan zijzelf 't verscheurt me, ik was zo blij wat zal ik verheugd zijn deze wereld achter me te kunnen laten op zulke momenten als deze voel ik me immers vreselijk alleen en verlaten.
Soms heb ik er geen woorden voor... voor het verschil tussen deze en de vorige psychiater, in mijn gevoel en ogen is die laatst genoemde die titel niet eens waardig, niet voor patiënten zoals ik althans. Als hij maar kan betuttelen, zich ontfermen over... dan gaat het misschien maar van zelfredzaamheid en mij in mijn waarde laten, daar had hij echt geen kaas van gegeten. Dat ik hem in mijn vroegere blogjes regelmatig Jan Klaassen ging noemen, het narretje uit de poppenkast, is vanuit mijn aanvoelen ontstaan... zo gedroeg hij zich namelijk naar en voor mijn gevoel... als een Jan Klaassen die absoluut niet wist en wellicht nog steeds niet weet wat in mij speelde, wat aan de gang was, wat geblokkeerd zat, waaruit een goede begeleiding zou moeten bestaan hebben. Het enige dat hij deed, was de boel overnemen en me doen geloven dat 'ik' een hopeloos geval was.... Hij maakte dat de hopeloosheid het overnam... door zijn gedrag, door zijn begeleiding die er niet echt een was en vervolgens helemaal door mij te dumpen. Ook al kleedde hij dat zo in dat hij meende het onschuldig lammetje te kunnen blijven, het oh zo bezorgde psychiatertje... Zeker hij was bezorgd maar dan alleen om zijn ego en hoe hij toch de schijn kon blijven wekken alles volgens het boekje te hebben gedaan... Hij schoof zich erg genoeg naar mij toe naar voor als het slachtoffertje... en zijn verplicht 'zorgen dat de begeleiding kon doorlopen' was ook één leugen... omdat hij loog over het zogenaamd overleg met een collega en ik in maanden geen hulp zou gekregen hebben, tenzij ik een voor mij onmogelijk verplaatsing zou maken... Hypocriet was het... en gelukkig kwam ik erachter hoe hij zelfs die collega beloog... van die collega zelf...!
Maar goed, die man bestaat stilaan niet meer voor me, de vorige psychiater, ik merk hoe de pijn van zijn onverantwoorde gedrag is afgenomen en dat dank ik vooral aan het adembenemende verschil met mijn huidige psychiater. Die man is op alle vlakken het tegendeel van de vorige....
Ik voel veel, ik merk veel, voel veel aan. Te vaak werd dit afgedaan als belachelijk, ingebeeld, overdreven... Nu... ik weet ondertussen wel beter. Ik heb het goed gevoeld... en geloofde die kinderlijke snoeshaan van een vorige psychiater meer dan mijn eigen gevoel, aanvoelen en opmerken.
Dat voelen, merken is er nog steeds... en daardoor is er zulk vertrouwen, dat hele voorbije jaar in mijn huidige psychiater... zelfs op dagen dat de angst dat ik me zou vergissen me in een soort comateuze toestand deed belanden... onderliggend bleef het vertrouwen voelbaar... Ik moet zelden aan hem vragen of hij het begrijpt... omdat ik voel dat hij veel begrijpt en inzicht, doorzicht heeft. Iets wat bij die vorige voor mijn gevoel zo goed als afwezig was. De vorige sprak wel woorden die deze schijn zouden moeten opwekken... maar ze waren niet oprecht, niet doorvoeld... dat kon je merken en voelen aan zoveel... Toen er iets duidelijk niet klopte... kwam aan het licht hoe hij op zulke momenten reageerde... met 'macht' en het 'misbruik' ervan... de macht van een psychiater die niet eerlijk is... hij zei nadat hij zijn eigen regel doorbrak en ik dat bevroeg dat ik nu echt 'té wantrouwig was'... Dat zal ik nooit vergeten... een duidelijker bewijs van hoe leugenachtig zijn zogenaamde begrijpen en doorzicht was, kon hij me toen niet geven... wààr hij mee werkelijk mee bezig was evenmin. Die man was bezig met zijn eigen ego...en niet met het begeleiden van mij, zijn patiënte... !!!!
Vergeten zal ik het niet helemaal... maar hem ben ik wel bezig te vergeten... die man vervaagt... wordt herleid tot wat hij is als de psychiater die hij beweerde te zijn... géén psychiater... nooit écht geweest voor mij... dàt werd en wordt me met iedere sessie bij mijn huidige psychiater steeds duidelijker. Ik kan aannemen dat hij (de vorige psychiater dus) voor bepaalde anderen goed is... als die anderen aan bepaalde verwachtingen voldoen. Die bepaalde verwachtingen zijn... zijn ijdelheid kunnen strelen... zijn zelfbeeldje blinkend houden als een gouden bol in de zon. Ook voor die patiënten die een half of heel betuttelende houding behoeven, maar ik word daar ziek van, ze mogen mijn leven niet overnemen. Mijn huidige psychiater doet dat niet. In heel dat jaar niet één keer. Ik voel me naar mijn waarde geschat, gerespecteerd én ernstig genomen. En toch voel ik bij mijn huidige psychiater meer zorg én aandacht op dit éne jaar al dan in die acht jaar bij de vorige psychiater...!!!!!! Ik merk evenmin angst voor sommige zaken die ik vertel... bij de vorige wel... daar werd ik zelf angstig van.... Een psychiater die bang voor je is, voor wat je vertelt, voor wat je voelt... het is niet gezond...!
Er is weer een priempje licht... een glinstertje hoop dat ik kan helen, het verdriet dat zich opgestapeld heeft en genegeerd en doodgezwegen werd door de vorige psychiater, werd door mijn huidige psychiater vrij vlug opgemerkt. Het inzicht én de zorgzaamheid en omzichtigheid waarmee hij dit alles behandeld, schept veiligheid, die veiligheid die ik nooit heb gekregen bij de vorige psychiater. Zo erg werd wat gaande was door de vorige ontkend dat ik blijkbaar niet anders kon dan meegaan in wat hij bedong, doen alsof er niets aan de hand was... dat er niets aan gedaan kon worden... In heel mijn leven is mij nog nooit in die mate overkomen wat mij bij die vorige overkwam... dat alle gevoel doodging en ik erbij. Nooit heb ik wat dan ook verdrongen... nu werd ik er met stille dwang daartoe gedwongen... door diens houding. De beïnvloeding. Huiveringwekkend is het. Het enige ter verontschuldiging? Dat hij niet beter weet en wist.... Ik voel geen woede meer naar hem toe, geen haat, slechts medelijden.... Jammer dat ik hem zo lang mijn vertrouwen schonk want dat was hij echt niet waard, integendeel.
Na de sessie bij mijn huidige psychiater deze week kreeg ik weer hoop, kreeg ik weer iets van geloof dat ik er kan komen... dat ik opnieuw leven zal voelen. Het verdriet dat angstaanjagende dimensies heeft aangenomen, kan behandeld worden, zal behandeld worden. Ja, het is iets angstaanjagends geworden. Maar dàt en ikzelf zijn in veilige handen.
Ben erg down. Ik weet hoe het komt. Ik kon het vermijden met mijn verstand maar niet met mijn gevoel. Grenzen in acht nemen, het klinkt zo eenvoudig... maar in zoveel situaties is het dat allesbehalve. Ik kon niet die me lief zijn aan hun lot overlaten. Dan crash ik nog liever zelf. Ik kan wel huilen, zo moe en down voel ik me... maar kom, trek je op... omdat je deed wat je hart je ingaf. Je geeft zoveel om ze, om zoveel mensen die je lief zijn. Jammer voor je dat de helft van ze het niet beseffen... en je verwoestten met hun onwetendheid. Ik ben verdrietig en down... en ik wil er verder niet over schrijven. Morgen kan ik rusten. Daarmee bedoel ik het werk in huis die dag toch enigzins te klaren en ook rust in te bouwen, psychisch en fysisch. Daarna is het opnieuw alle hens aan dek. Ik ben zo moe... Onverwacht werd deze dag geen rustdagje, kon ik niet van de afgelopen zware dagen recupereren. Ik kon kiezen van wel, ik koos voor die me nodig hadden met de gevolgen van dien. Deze week wordt niet lichter. Verder wil ik er niet aan denken. Ik wou vandaag nog wel een positief blogje schrijven... een blogje over wat ik toch allemaal als positieve elementen zag (gisteren)... Vandaag is dat gevoel als een mislukte pudding ingestort. Ik weet dat ik dagen 'alleen zijn' behoef als zuurstof... als lucht... Rustig bezig zijn in de veilige beschutting van deze burcht... mijn eigen ritme en rust, mijn stramien van klusjes... ik tuimel van het ene in het andere en ben zo moe.
moeilijk de dag die in duizend stukjes wordt gesneden moeilijk de afscherming die er niet is moeilijk je te verschansen omdat ik zélf moeite heb mijn eigen grenzen ernstig te nemen iedere indringing laat de schreeuw oplaaien iedere vraag ontlokt een uitputting ze weten het niet, hoe zouden ze dat kunnen sinds... laat ik zelden nog weten wat zaken met me doen zaken die voor anderen zo eenvoudig, niet zwaar zijn, mij schudden ze als na een enorme aardbeving door elkaar steeds erger, steeds meer de prijs die ik er voor betaal is echter hoog en wordt met de dag hoger ik wil me verbergen alles en iedereen op afstand houden de boel hermetisch afsluiten er moet een stop op gezet worden op de emotionele achtbaan die dit alles veroorzaakt ik voel me een mislukkeling, omdat ik niet kan wat zoveel anderen wel kunnen al zijn er nog mensen die dit fenomeen kennen en net als ik op die bepaalde vlakken zeer beperkt zijn Je wil zoveel... je wil het allemaal kunnen maar je kan het niet tenzij je emotioneel en fysisch kompleet geradbraakt niet anders meer kan dan schreeuwen en huilen in stilte.
Rusten kan ik alleen nog maar met een kruiswoordraadsel voor mijn neus. Zo niet wil ik die verdomde sofa zo weer uit. Vandaag dus zowel kruiswoordraadsel van Knack als Knack weekend ingevuld. Niet meer verzonden want pffff zoveel geld om een sms naar die dienst te versturen... 6.40 euro tesamen? Waarom moet dat? Vroeger was het gratis. Moeten ze nu werkelijk overal geld uitkloppen? Wel, daarom verstuur ik mijn antwoord niet meer, van het geld dat ik maandelijks aan ze uitgeef, kan ik sparen... en heb ik die prijs niet 'misschien' maar 'ze-ker'...! Bah... draait deze maatschappij werkelijk alleen nog om geld? Domme vraag... Natuurlijk draait het daarom... ! Ik ga hier niet langer over zeuren, straks zeg ik mijn abonnement op en verdienen ze geen cent meer aan me.
Heb ondertussen toch wat rust hervonden... zowel psychisch als fysisch. Na de rust-sessie ben ik aan het oprommelen getogen. Muziek, een biertje en rustig aan zaken gesorteerd... het hielp. Even geen mensen om me heen, even geen indrukken, ik heb het nodig, zo nodig. Me afsluiten van de wereld buiten. Voel me beter. Morgen moet ik dat herhalen... klusjes opknappen hier... niet naar buiten gaan... Waarom is het zo moeilijk om dat de mensheid duidelijk te maken? Omdat ze me dan als gestoorde bestempelen... want bij ze is dat niet zo. Wel dàn mogen ze zich verdomme gelukkig prijzen. Meer heb ik niet te zeggen. Geen zin meer in zinloze verklaringen. Er staat een cd op... van Edith Piaf.... Pijn in mijn hart... om het verlies van het kind... dat toen voor de reis met klasgenoten... ooit... één van haar liederen zong... Hij kende ze door mijn cd.... De pijn is ondraaglijk. Zo ondraaglijk dat ik die afzwoor, ongewild... en het leven erbij.... De verdringing is zo afdoend dat ik me geen moeder meer voel, geen mens, maar een substantie die verstandelijk weet dat ze leeft, tegelijk psychisch en emotioneel weinig voelt alsof ze niet meer leeft. Dat doet ze ook niet meer echt. Ze herleeft bij tijden... en wanneer die 'tijden' afliepen, behoort ook het herleven tot de voltooid verleden tijd. Niet te geloven dat ze meerdere kinderen baarde... omdat enkele van ze haar vergooiden als was ze afval.
Met het verstand op nul die enkele dringende boodschappen volbracht. Bang dat ik anders die belangrijke zaken zou vergeten. Aan nog meer problemen heb ik effe geen nood. Ervoor gedweild. Straks nog een vaat. Maar eerst wil ik verder de boel boven verder opruimen en sorteren. Daarna koken. Ik nam de laatste week teveel emotioneel hooi op mijn vork, dat doet de suïcidegevoelens stijgen. Emotionele hooi op mijn vork, kan net zo goed om leuke zaken gaan, om zaken die een ander niet belasten.
Het was al enkele dagen groot alarm. Met de komende feestdagen heeft het weinig te maken omdat ik me dat niet eens realiseer, en als ik dat doe, kan het me bitter weinig schelen. Ik weet waardoor het zo erg werd en hoe het te vermijden... alleen kan ik dat zo moeilijk en ga daardoor zelf over mijn grenzen, stel hulp voor die ik op zulke momenten eigenlijk vooral door de psychische toestand niet geven kan. Waardoor het nog erger wordt. Soms ben ik dat heel erg moe allemaal. Voel me er ook vaak alleen mee. Behalve als ik het mijn psychiater kan delen, voel dat hij het ernstig neemt, het weet. De dagen thuis waarbij ik me zoveel mogelijk onttrek aan andere levende wezens om me heen, gaven me toch een beetje meer rust, een beetje minder verscheuring. Ik kan het getater rond me amper aan, trek me het liefst terug in een kamer, alleen met wat muziek en spulletjes die ik sorteer. Ik doe niet erg veel moeite meer me verstaanbaar te maken, me te duiden. Te moe in feite... voelt ook heel vaak als zinloos. Wanneer mensen wat ik voel, menen te begrijpen en ik voel dat ze dat niet doen, dan laat ik het. Het geeft me niet eens meer. Laat me zo goed als onverschillig. Ik ga nu verder aan de slag... heb even kunnen rusten voor mijn scherm. Een donkere lethargie. De plannen die ik maakte om een week geen therapie te overbruggen lijken een bespotting geworden... met de impact van al die onverwachte emotionele belastingen. Wat me toen nog leuk leek, laat me nu Syberisch koud. De prijs van teveel van het goede. Want wat ik beleefde was niet eens 'naar'... voor anderen, zoals ik al zei, wellicht alleen maar fijn... voor mij is téveel of het nu om fijne of minder fijne zaken gaat al-tijd gevaarlijk, altijd belastend... Wil ik het negeren... dan krijg ik dit... waar ik nu mee zit. Het rijmt, hoe idioot.
Tollend draaiend hectisch waanzinnig snel ben ik er nog wel? Van hier naar daar en dan de bel een telefoonoproep weet je wel en dan de klussen ze moeten geklaard stuivend in volle vaart Maar nu weet ik niet meer wie ik ben of waar tijd om te rusten met of zonder zenn Helemaal tureluurs van lotje getikt alle sloten zijn eruit geklikt daardoor draai ik volslagen dol als een met zwiepende zweep gedraaide tol.
Een reus bonkt door mijn hoofd en heeft de stilte weggeroofd Een gier raast door mijn brein en vrat het weg mijn hele zijn Hyena's sluipen rondom me waarop azen ze?
Zo moe van wat ik merk ik zwoeg en werk geconfronteerd met hoe er wordt geprofiteerd
De vaat bleef staan terwijl ik stil hoopte dat die in al die maanden zelden nog iets uitvoert, toch voor deze ene keer die had gedaan.
Het lichtje brandde van de kijkkast ontspanning hadden ze alvast maar voor die ene keer een handje helpen? neen, me wel voortdurend met alle beslommeringen overstelpen.
Ontgoocheld in 't hele gedoe ik ben zonder dat al zo hartstikke moe.
Ik nam even een rustpauze, ben druk bezig in het huis... Na dit effe uitblazen, ga ik verder aan de vaat. Zal het licht al moeten aansteken, tjonge wat is het donker. Ik geraak er de kluts nog erger van kwijt, het is niet eens 2 uur in de namiddag... Ben helemaal verdwaald en verdwaasd... zoveel ingrijpende zaken die rondom me gebeuren. Zelfs het thuis klussen en werken biedt geen soelaas meer. Nadeel, omdat ik niet veel meer voel, ligt uitputting op de loer. Nu, dat voel ik wel... half ziek naar lichaam én geest. Verdoving hoef ik niet, dat gebeurt op deze manier vanzelf. Wat een vreemde blog. Net zo vreemd als ik me voel.
Ik ben niet meer degene die iedereen zomaar vertrouwt. Mijn geheugen registreerde en mijn waarnemen doet het nog prima, dank je wel. Jaren mocht ik bij vrienden aanbellen. Fijn natuurlijk... soms leek het meer weg te hebben van 'laat de kleinen tot mij komen'...
Wanneer ze zelf problemen hebben, zullen ze niet zoals ze van mij wilden, bij mij komen aanbellen eerder verongelijkt laten weten of in stilte bonen vreten dat je ze toch maar mooi in de kou laat staan.
Waarom bellen ze niet aan, net als waartoe ze mij 'veroordeelden'? (zo voelde het bij tijden) Beseffen ze niet eens hoe moeilijk het voor me was daar aan te bellen en niemand thuis te treffen? Ik mocht àltijd komen aanbellen... en als er tijd was, zou ik binnengelaten worden. Zeker. Wat wilde ik het graag op voorhand vragen... en wat zou ik het fijn gevonden hebben als ze eens spontaan vroegen hoe het met me ging. Het voelde vaak als altijd bedelen... altijd kijken of ze thuis waren en of er dan tijd was. Altijd geconfronteerd met de twee kansen... ze hebben tijd... of 'oh, wat jammer nou, we staan op vertrekken'...
Ze hebben nooit beseft hoe het voelde. Zij waren niet de enigen die me tot dit soort handeling beperkten.
Nu voel ik me dubbel 'genaaid'... want moet ik me nu schuldig voelen omdat zij niet komen vragen om een babbel, een luisterend oor? Moet ik me schuldig voelen omdat er dat stille oordeel is dat ik nu niet opdaag om ze te helpen? Dat heeft twee redenen. Eén die met mezelf en mijn problemen sinds de dumping door mijn vorige 'behandelend' psychiater te maken heeft en twee ik die wacht op hen die net als ze van mij verlangden hier aan mijn deur komen bellen om een babbel....
Soms ben ik het moe, dat eenrichtingsverkeer.
Niet bij alle vrienden gaat het zo... ik weet welke de reden van sommigen is en geef er dan ook niet om zelfs even te bellen om een babbel terwijl we wat knabbelen. Ze laten me tenminste weten dat we nog eens moeten afspreken.
Niemand moet nog van mij verwachten, écht niemand dat ik àl die eerste stappen zal zetten... dat ik zal bedelen om hun aandacht of luisterend oor.... dan nog liever geen luisterend oor... want ik heb er stilaan meer dan genoeg van en werd er ergens ook ziek van. Omdat ik begreep welke macht ze zich daardoor geven en daarboven nog een elan van goedhartige Samaritanen (of zijn het Farizeeërs?)
Dat is ook een grens van mij, ik wil ook daar een evenwicht in: ze hoeven niet meer te geloven dat ik steeds degene zal zijn die vraagt, bedelt, verzoekt. Ik heb er namelijk genoeg van, ben bezig mezelf te helen. Ook op dat vlak.
Ook psychologische spelletjes zijn niet meer aan mij besteed. Teveel ervaringen met de verwoestende impact ervan. Ik neem geen risico meer, geen enkel. Voel me beter zonder zulke bedenkelijke houdingen... want bedenkelijk zijn ze soms... niet altijd.
Ik weet dat het sommige mensen hun ego streelt dat mensen altijd bij ze komen vragen om hulp of een luisterend oor... ook een gevoel van superioriteit kan bij ze groeien. Ze menen dat ze toch oh zo goed zijn... terwijl ze niet eens beseffen hoe ze anderen laten bedelen en daardoor voor een onevenwicht zorgen, een eigen gevoel van meerwaardigheid en bij degene die ze laten bedelen een groeiend gevoel van minderwaardigheid. Dat is dus allesbehalve goéd... maar of ze dat ook beseffen?
Nu... ik heb daar absoluut geen behoefte meer aan. In die zin ben ik vooruit gegaan. Ik wil hier wel even melden dat niet iedereen vanuit zulke gevoelens een helpende hand toesteekt, gelukkig maar. En ja, ik weet dat er veel gebeurt uit onwetendheid. Mea culpa, mea culpa.
Er is nog een belangrijk element dat ik wil vermelden... Mensen die steeds wachten tot de anderen de eerste stap zetten, maken het zichzelf comfortabel op het vlak van 'risico' nemen. Immers als je steeds de andere de eerste stap laat zetten, hoef je nooit bang te zijn 'ongewenst', 'onwelkom' of 'afgewezen' te worden, hoe je nooit bang te zijn dat de ander je zal laten weten even geen tijd of zin te hebben. Zelfs stellen ze je telkens wél aan dat risico bloot.... Dat leerde ik jaren geleden ook in een opleiding... Dus ja... ik wéét hoe de vork vaak in de steel zit. Ik weet nu ook dat ik een andere weg heb gekozen. In die zin werpt mijn nieuwe therapie bij een bekwame psychiater dit jaar al meer dan één vrucht af. Bij de vorige waren de vruchten rot en de boom ging eveneens aan het rotten.
De gekste dromen, droom ik de laatste nachten. Akelige exemplaren, best wel, maar net geen nachtmerries. Ik verweer me in die dromen... maar nog niet overtuigd genoeg. Ook in mijn dromen boek ik dus in zekere zin vooruitgang wat mij verweren betreft, maar 't mag nog wat sterker.
Grenzen afbakenen is nog steeds moeilijk. Het gebeurt wel hoor... maar pas wanneer mijn fysieke toestand ze aangeeft.
En wat de vorige blog betreft, daar heb ik geen last meer van... die grens is duidelijk getrokken. Ik heb amper nog nood aan mensen om me heen. Af en toe iets afspreken met een vriendin volstaat. Mijn gezin en dat is het. Maar ook daar is dagen in mijn uppie meer dan noodzaak. Grote nood aan rust en stilte, dat heb ik.
Ik voel me er ook niet meer gekwetst door, maakte die gevolgtrekking, ontleedde het hele gedoe en de mensen die het hanteren. Al gebeurt het vaak onbewust, wil ik aannemen.
Een nuchtere ochtendlijke blog. In een vreemde bui. Mijn kopje koffie smaakte.
Ik lijk wel een kaas met gaatjes, mijn hoofd dan toch. Ben ik eindelijk op de goede weg met mijn bezoekjes brengen maar het moment dat ik er ben, vloeit alle inspiratie weg door de gaatjes in mijn kaashoofd . Er is in huize Lore allerlei aan de hand. Al weken in feite. Dat maakt haar overstuur of ze wil of niet (ze wil niet). De gaatjes die er zonder dat al zijn, hebben zich wellicht vergroot waarvoor mijn excuus. Morgen beter. En als het morgen niet beter is, nu dan overmorgen... enzovoort. Eén feit is me duidelijk... de grenzen bewaken is noodzakelijk... niet over mijn eigen grenzen gaan net zo. Want oooh ik wil zoveel doen, er voor al die me nodig hebben zijn... maar mijn gestel denkt daar blijkbaar anders over. Op alle mogelijke vlakken. Leuk hoor? Niet echt.
Het liefst gooide ik de heleboel hermetisch dicht, hier en overal. Altijd dook die ene wens telkens weer op... kluizenaar zijn. Ik verbaas me er al lang niet meer om. Mijn hersenen voelen momenteel niet eens meer als kaas met gaatjes maar smeerkaas. Ik wil sla-pen. In slaag er niet in de nachtrust tot een goed einde te brengen... Ze wordt in segmenten gehakt door dromen die net die graad akeligheid hebben die de verdere slaap gedurende te lange tijd saboteren. Vandaag rustte ik heel lang... omdat ik tot niet veel meer in staat was. Tussendoor even dat donkere, verdoofde gemoed luchten hier. That's it.
Dan laat je je vermurwen... en ga je toch over die grens. Je haast je uit de naad. Hoe moeilijk is hetom 'neen' te zeggen als er emoties bij te pas komen.... als het voelt of iemand dan triest gaat zijn of teleurgesteld. Ik negeerde op dat ogenblik zowel mijn verstand als mijn fysieke toestand met de gevolgen van dien. Wie niet luisteren wil, moet het maar voelen, zeggen ze in de volksmond... Het klopt als een bus, zegt alweer die volksmond. Die volksmond verspreidt al decennia wijsheden die je best in je hersenpan kan opslaan. Immers, liever 'voorkomen dan genezen' vertelt je ook nog eens een gezegde...
Het leven zit vol illusies. Het voelt als zovele zeepbellen, ze spatten één na één stuk. Misverstanden uit de weg ruimen, je nader verklaren, soms lijkt het pure energieverspilling. Het volstaat dat ik weet, denk ik dan, hoe het zit, al het andere doet er niet werkelijk toe. Ik zit er niet meer zo mee als ooit. Ook dat lijkt me een vooruitgang. Het is nu eenmaal zo... mensen en de relatie met mekaar is complex, zo vaak complex. Het goede blijven zien van mekaar is best wel oké, begrip voor ieders kwetsbaarheden, jawel, zonder verwachtingen, want ook dan kan het fout lopen. Het is zoals het is... je hebt nu eenmaal niet alles onder controle, onmogelijk... Verbeter de wereld, begin met jezelf, dat zegt een ander spreekwoord. Ook daarin schuilt heel veel wijsheid. Als ieder voor zijn eigen deurtje keert, is heel het straatje schoongeveegd, zegt ongeveer hetzelfde...
Ondanks het nood hebben aan rust en alleen zijn scheurt eenzaamheid door dagen als vandaag de vertwijfeling kunnen delen dat wat je stil maakt en verdrietig. Op zulke ogenblikken mis je een goede, bevrijdende babbel met iemand die je vertrouwt. Die komt er binnenkort.
Toch mis je die vorm van sociaal contact waarbij je in vertrouwen en rust die zaken die je bezwaren even kwijt kan, zonder angst die ander te beroven van zeldzame vrije momenten en dat ook die andere dat kan bij jou. In evenwicht. In harmonie. Dat mis ik.
Om dan toch in de spreekwoorden, gezegden en de volksmondwijsheden te blijven 'gedeelde smart, is halve smart, gedeelde vreugde is dubbele vreugde'.
Ik probeer wel op mijn blogje zaken te delen... maar niet meer zoveel als vroeger. Dat heeft diverse redenen. Vertrouwen is en blijft belangrijk waar en met wie je dan ook in contact komt. Vertrouwen op jezelf en je eigen aanvoelen, daaruit vertrek ik sinds... diverse beschadigingen van dat vertrouwen.
Soms word je moe van het anders ingevuld te worden. Je woorden dienen plots een ander doel. Ik geraak echter niet meer over mijn toeren. Mijn hoofd blijft, hoe gek nou, vrij koel. Als ze niet weten wat mijn woorden bedoelen, nu dat is dan hun zaak ze lullen, als ze dat persé willen maar raak. Ik hoor alleen maar gekwaak.
Een leuk gesprek brak de eenzaamheid. De droefenis van niet even de bekommernis te kunnen delen ben ik alvast kwijt Soms doet het me verdriet dat mijn woorden en bedoelingen niet worden begrepen de ander is gekwetst, precies dat wilde ik niet Doch het verschijnsel is me niet onbekend ik heb het zelf mijn leven lang gekend.
Verwar eenzaamheid niet met alleen zijn alleen zijn, is best fijn liever dan in het gehuwde gezelschap van een kwelduivel te zijn geringd en gekooid na afloop volledig berooid ziek, je gezondheid geknakt maar ik behield mijn waarde tenminste die van hem is tot VER onder het nulpunt gezakt.
Eenzaam kan je zijn te midden een menigte midden je familie, kennissen of vrienden met die je niet echt na staan maar je wel willen binden eenzaam kan je je voelen die dit kennen, weten wellicht wat ik kom te bedoelen eenzaam zijn, is alleen blijven met je gedachten ondanks je duizend woorden je hoeft geen begrip te verwachten eenzaam zijn, is dat gevoel op een eiland te leven te midden de menigte, of tussen liefdadigheidbeoefenaars ze voelen zich verheven daaronder ga je pas beven.
Eenzaamheid is geen verbinding voelen geen uitwisseling van gedachten dat duidelijke gevoel gekend te worden domme, ongemeende woorden, zullen eenzaamheid nooit verzachten
Gelukkig ben ik niet voortdurend eenzaam gelukkig zijn er vrienden en leden van mijn gezin die me het gevoel geven, me te kennen al is het maar een deel van het geheel.
Anderen jammer voor hun fraaie gedachten menen me te kennen... maar ik weet wel beter van mij kan niemand na al die vallen in de val nog iets anders verwachten ik speel terug die ene bal die ik niet vertrouw erger je maar groen voor mijn part ook nog blauw alerheid en vertrouwen op mijn eigen gevoel dat is de enige stoel waar ik nog op ga zitten nog tot het oneindige mag je op me lopen vitten het zal niet baten ik luister niet meer naar schapen die maar wat onzin lopen te blaten.
Plots was het daar hevig gevoel intense angst. Het roes een troebel meer vol kroes. Waaruit plots een vis opspringt. Waarom, waardoor soms ga ik verder ga ik door zonder nog te voelen waarom of waarvoor. Dat kan me niet eens meer schelen zolang ik doorga schep ik immers tijd om wonden te kunnen helen.
Voor één keer gaf het me niet die wereld in watten omgeven door water en een hoop zand Ik vond het dit keer best comfortabel wat niet hetzelfde is als amusant
Voor één keer kon me het wazige weinig schelen al kostte me het dan wel meer moeite wat is te delen Echter een sessie minder voelde door de nevel om me heen niet als een ramp, niet eens als een hinder.
Een substantie vloeibaar en muf mijn denken en voelen zo oneindig suf het deert me geen zier zwevend in 't water als planten zeewier deinend met de stroom in heel mijn denken, in heel mijn zijn ontzettend loom
Maar 't kan me niet schelen ik geef er niet om daar schreeuwt iets van binnen en wijst op de leugen een pijnscheut die niet laat vergeten ooit zal je de rots moeten opensplijten en aan je verdrongen verdriet moeten beginnen.
Al was je zo daas je bleef de mist toch enigzins de baas ondanks de afwezigheid van gevoel ging je met andere middelen verder op weg naar dat doel gaf inkijk in een deel van je leven je nam een tekst en zette al lezend die deur op een kier.
Het is beslist een voordeel dat ik terug 'VOEL'...?! :-) :-(
De wil is veel maar niet alles, de rest moet ook mee en precies die rest vertikte het gisteren op het einde van de dag. Mijn kaarsje was uit. Zelfs de vaat bleef staan. Die neem ik vandaag wel onder handen. En ik zal opnieuw op tijd rust inbouwen, niet als krankzinnig alles in één dag willen doen en liefst zonder rustpauze.
Vanmorgen werd ik wakker, voelde me niet zo goed... de ellende dook opnieuw op. Toen ik even later een blik buiten wierp en zag hoe prachtig een lichtschijnsel van de naderende ochtend was, voelde ik... 'voelde' (!!!) iets wat ik lang niet meer heb gevoeld... dat zo lang verdwenen gevoel van 'geraakt worden door de pracht van de natuur'...
Meteen erna voelde ik erg genoeg nog iets anders dat niét zo goed voelde, ik voelde namelijk een felle pijn om het besef hoe de mens die mooie natuur blijft om zeep helpen. Rampen die zich blijven vermeerderen. Nog meer mensen die daardoor in de problemen komen, het leven wordt afgenomen, klimaatvluchtelingen, verlies van familie, huis en levensmiddelen... en toch blijft de overheid vooral eerder mak wat maatregelen betreft. Het een versterkt het ander... zien al die zogenaamde intellectuelen dat dan niet in? Waarom luisteren ze niet naar wetenschappers die laten weten dat hoe langer men wacht hoe meer geld ingrepen zullen kosten, want daar draait het toch om, om geld... ze geven liever geld uit voor nutteloze zaken... Ze spreken over crisis die ze grotendeels zelf veroorzaakten want nooit werd er zo verspild in onze maatschappij als de laatste decennia. Nooit werden er zulke milieuvervuilende en beschadigende zaken verder gezet ondanks dat het gemakkelijk anders kan dan nu... De kleine maar ook de grote man... Wie, die mobiel genoeg is, weigert immers op een andere manier naar een bakker of slager in de buurt te gaan dan met de auto? Wie verkiest oeverloos vaak zich te verplaatsen met het vliegtuig voor enkele dagen elders als het ook met minder vervuilend vervoer kan? Wie bouwt bruggen en banen, breekt goede gebouwen af om er ultramoderne in de plaats te zetten als enkele ingrepen zouden volstaan? Wie gooit een hoop voeding weg? Wie vervuilt de waterlopen, maait onnodig al dat groen weg? En wie blijft dat toelaten? Wie laat iedere dag zijn auto draaien ook als dat niet nodig is? Waarom blijven fabrieken verpakkingen maken die schadelijk zijn voor het milieu als ze net zo goed die kunnen maken die dat niet zijn? En waarom krijgen zij geen bepalingen opgelegd om dat te veranderen? Waarom wordt de overgrote verantwoordelijkheid bij de gebruiker gelegd? Die mag sorteren... waar dat niet eens in die mate zou hoeven àls er méér milieuvriendelijke verpakkingen waren of beter nog, waar mogelijk helemaal géén verpakking. Waarom worden spullen uit de mode weggegooid of het nu om kleding gaat of spullen in huis als ze nog degelijk zijn? Je kan nog eindeloos doorgaan...
Het is geen pleidooi om alle luxe op te geven... gewoon soberder te zijn en even iets meer na te denken... hoe het anders en niet eens echt moeilijker ook en vooral be-ter kan.
Hoe is het immers mogelijk dat het openbare vervoer net nu besparingen gaat doen? Besparingen die opnieuw meer mensen naar het gebruik van een wagen zullen brengen. Besparingen die voor nog meer 'verlies' zullen zorgen. Hoe kan het dat banken wel gesteund worden door de overheid en door de belasting dus die burgers betalen... maar openbaar vervoer in die mate gaat besparen dat mensen nu minder, een pak minder op het openbaar vervoer kunnen beschikken... ? Wie het beter begrijpt... mag het me uitleggen want ik begrijp er hoe langer hoe minder van.
Afgelopen week kwam ik op een zender terecht die me zowat misselijk maakte... en waarbij ik zo vlug als ik kon... weggezapt werd. Toch zag ik nog dit... Een hondje werd naar een soort hotel gebracht, een kamer met bed... , kreeg een speciale ober, of verzorgen, noem het hoe je wil... die las hem voor uit een boek... en bracht het hondje amper een vuist groot een bord met een enorme biefstuk erop... drie van die hondjes zouden niet eens de helft opkrijgen... dat enorme vleselijk geval was bovendien nog getooid met wat groente... Echt... ik werd er niet goed van... Daar draait mijn maag van om... Je mag je afvragen of dit hondje dat echt wil... en vraag je ook meteen af of je geweten zoiets toelaat... Is dit geen vorm van onrecht? Ik kan er inkomen dat wanneer je een groot inkomen hebt, je je luxe kan en màg veroorloven... maar op deze manier? Hoe kan je dat voor jezelf rechtvaardigen? Echt... daar is mijn verstand te klein voor... het spijt me echt. De wereld is gek... de één gaat met een teveel aan inkomen zulke uitgaven doen... de ander weet niet hoe rond te komen ondanks naarstige arbeid... vroeger voor ze ziek werden... of nog steeds... Mensen in een bepaald deel van de wereld mogen oeverloos op hulp blijven wachten... ook al leven ze na de vorige natuurramp nog steeds in tenten... terwijl anderen in een ander deel van de wereld meteen iedere hulp krijgen?
Het is beslist een voordeel dat ik terug 'voel'...
Zeer vreemd, onwerkelijk gisteren is al eeuwen voorbij morgen zal nooit bestaan alleen vandaag dit ene uur minuut niet even ervoor niet even erna en vorig jaar..? dat weegt op een bizarre manier niet meer zo zwaar alsof het om een onbestaande lange nachtmerrie ging al was het een feit dat mijn leven door de dwaasheid van die psychiater een weeklang aan een ultradun draadje hing.
Onbestaand en zo absurd werden hij en alle jaren sessie alsof die jarenlange therapie nooit heeft plaatsgevonden en bestaan een enorm trauma door wat hij heeft gedaan....
Gemengde gevoelens zijn altijd beter dan geen gevoelens. Een overvloed soms tegengesteld aan mekaar maken het gevoel te leven alvast meer waar.
Een schijn van opnieuw dat leven aan te kunnen en durven gaan. Opnieuw hoop te voelen of toch al vertrouwen. Ik wil dat gevoel het liefst zo lang mogelijk vasthouden. Ook wanneer het me opnieuw zal ontglippen al denk ik van niet ik zal het me herinneren vergeten wil ik het niet.
Ergens geloof ik in deze positieve wending en roep ik voor de zoveelste keer volmondig uit die vorige psychiater was voor mij een onbekwame schavuit Duidelijk waar hij zijn behandeling op richtte beseft hij niet eens hoeveel schade hij aanrichtte?
Ik kan slechts blijer zijn met iedere dag vanaf ik mijn huidige psychiater op mijn pad zag 't Vertrouwen in zijn kunde was er van de eerste keer ik wéét nu dat het niet aan mijn 'zogenaamd' wantrouwen lag dat de eerste niet eens na jaren me dat gevoel van vertrouwen en veiligheid kon geven nodig om je in een goed therapeutisch proces te begeven.
Vandaar dat de vorige voor mij niet meer bestaat en dat al die jaren bij hem verloren lijken en nooit bestaan voornamelijk hoe hij er op het einde nog een schep heeft bijgedaan.
Of ik hem kan vergeven? Dat is nogal moeilijk als hij in mijn herinnering niet meer écht bestaat Die acht jaren lijken nu acht jaren dat een schaap ergens in de verte heeft geblaat geloofde dat het therapie gaf hij was alléén tam, onbedachtzaam, onbekwaam, niet alert genoeg, zwak en vooral laf...
Die man en zijn mis-handeling verdwijnt meer en meer uit mijn systeem dat voel ik na de verjaring iedere dag meer zijn laffe handeling, hoe hij me behandelde als een ding, doet niet eens meer zo zeer ik zie namelijk scherp wat deze houding zegt over die man dat hij niet alleen zijn eigen fout niet toegeven kan maar ook niet terugschrok om zich laf af te maken van de vlek op zijn blazoen Je moet het maar kunnen je als professionele hulpverlener tot zoiets verlagen zoiets met je patiënte kunnen doen lozen als was ze geen mens, daarover leugens verspreiden ook tegenover een collega.
Mijn diepe wens is deze mens nooit meer te hoeven horen, zien, kennen. Ik ben al aardig op weg... moet ik bekennen. Zijn gestalte en lichtzinninge gang vervaagt voor mijn geestesoog 't lijkt steeds meer alsof ik me nog slechts over een stilaan vervagende nachtmerrie boog.
en maar wijzigen en voorkruipen ; ben je in het dagelijks leven ook zo die altijd maar aan het drummen is? bvb om de eerste op de bus te zitten en dan nog liefst aan het raampje? Denk dat het niet zou gepast overkomen. het is onbeleefd en wat brengt het finaal op? misschien beter evenveel blogs bezoeken zal beter effect geven
Ik wijzig mijn blogje misschien één keer, om er een prentje bij te zetten... maar zover ik weet verschijn ik dan toch niet opnieuw? Ik sla dat eerst op en zet erna een prentje omdat vroeger mijn blogje al wel eens verdween voor ik zover was. Toen begreep ik wat anti-klikje bedoelde... Ik probeer sinds een tijdje bij iedere moedige dag meteen een deel van de oude blogjes terug te plaatsen... die wijzig ik niet, die plaats ik één voor één weer op mijn blog... die verschijnen wel in het archief van juni 2011... tot die maand klaar is en ik naar juli kan overgaan en zo voort. Ik was van plan dagelijks 1 blogje terug te zetten omwille van het werk, want natuurlijk moet ik ze één voor één herlezen om sommige die niet zo meer ter zaken doen voor me meteen weg te laten. Maar omdat één blogje dagelijks er niet van kwam, besloot ik op die moedige dagen er telkens tien te plaatsen.... Blijkbaar (en dat wist ik niet) kom ik dan telkens weer tevoorschijn op de startpagina of zoiets... en blijkbaar stoort dat sommige mensen. Ik begrijp dat niet zo hoor... want of ik nu iedere dag een blogje plaats of op één dag tien... is dat nu zo erg? Of moet ik speciaal voor die anti-klik die tien blogjes die ik wil terug plaatsen op iedere moedige dag tien keer over de hele dag dat hele gedoe in gang zetten? Wat die anti-klik daar naar voorschuift als bedoeling... zegt misschien iets meer over die anti-klik zelf... wie weet.
Ik denk dat de meeste blogvrienden hier wel weten dat ik nog steeds bezig ben de oude blogjes te herplaatsen... Voor degene die de blog die ik daarover schreef, niet lazen... bij deze dus nogmaals...
In het begin was dat natuurlijk duidelijker omdat de herplaatste blogs ook meteen bij de inhoud van mijn blog verschenen. Je kon het zien aan de nummering. Ik zit aan blog 200 van de oude dus... dat wil zeggen dat ik er reeds 200 terug kon plaatsen. De herplaatste blogs verschijnen er nu niet meer op omdat de huidigen al niet meer te tellen zijn... Je kan ze wel volgen inmiddels in her archief op de maand 6/2011 en moet nog tot 7/2012 geraken )
Ik probeer terwille van die anti-klik en nog mensen als hij/zij die er aanstoot aannemen dat ik mijn oude blogjes plaats en menen dat ik daarom een 'voorschieter' ben en steeds maar 'verander' en zijn/haar plaatste effekes inpik de boel weer wat meer te verdelen... dan duurt het nog maar wat langer.
Neen, ik schiet in de bus niemand voor, ik sta zelfs als dat me moeilijk valt vaak mijn plaats af, laat mensen die moeilijker te been zijn voorgaan en help ze zelf mee de trappen op en af als de halve buszitters alleen maar gaapt...
Erg hoor als mensen zo met hun oordeel klaarzitten alleen omdat je jouw oude blogjes herplaatst omdat je je site maanden uit de circulatie haalde... triest eigenlijk... en tegelijkertijd zielig. Sorry hoor... dat ik jouw plaatske gedurende een tiental blogjes ongeweten innam... Het zal niet meer gebeuren... ik sta mijn plaats met plezier af om van dit gemekker af te zijn...
PS. ik heb zonét ook mijn inhoudsopgave gewijzigd... meer dan 200 gaat blijkbaar niet... anders had ik ze er allemaal opgezet... kan je meteen zien dat ik niet 'en maar wijzig' 'en maar voorkruip'... tjonge... is dat hier een kleutertuin of seniorennet, vraag ik me soms af... bij zulke vreemde reacties.
Verder wens ik niets meer met anti-klikkers te maken te hebben... heb zoals ik al schreef méér dan genoeg van gemekker.
Er is verandering op til... neen, dat klopt niet helemaal
Er is verandering op til? Neen... dat klopt niet helemaal... er is al verandering aan de gang. Duidelijk. Ik laat me niet meer doen door zulke snoeshanen of snoeskippen (zie vorig blogje) maar wat nog veel en veel bijzonderderderder is... het doet me ook niet meer wegklappen uit het leven... ik voel me niet meer tot in mijn wezen geraakt... !!! Wellicht omdat ik ook voel welke krielkip of verkapte haan dit schreef.
Het wijst voor mij op dat wat ik de laatste maanden merkte, ik vertrouw meer en meer op mezelf... Ik heb voor het eerst in mijn leven iets wat ze zelfwaardegevoel noemen. En ik wéét en voél met iedere vezel van mijn wezenlijkheid dat ik dat aan mijn huidige psychiater te danken heb...
Na een strijksessie... voornamelijk de kleding van die hier nog in huis rondzweven... en enkele stuks van mezelf... nam ik rust... (drie werf hoera) en voel me beter nu, uitgerust... Tegenwoordig luister ik terwijl naar de radio... en haak een rand rond een stof te klein om tafellaken te worden... het verstrooit me... en tegelijk brengt het ook rust. Ik denk aan die me lief zijn en voor wie ik ook nog tel... en het geeft me een warm en vredig gevoel. Laat die anderen het zelf maar uitzoeken.
Na het potje dat ik ondertussen kook... ga ik opnieuw rust nemen. Moeilijk is dat niet... mijn lichaam schreeuwt erom.
Tjonge, ik lijk s'nachts wel bezig met een droommarathon... De ene droom volgt zowat de andere op... Ze zijn van die aard dat ik pas nadat ik opstond op verschillende vlakken besef dat ik droomde... zo dicht liggen ze bij de werkelijkheid en toch ook weer niet... Ik wist bijvoorbeeld niet meteen vanmorgen waarom ik me zo down voelde, zo intens donker... tot ik even later in de woonkamer besefte dat ik over een verlies droomde. Overdag lijk ik het verwerkt... s'nachts in mijn dromen is het duidelijk van niet. Ook angsten komen daar boven... ook die kleine bezorgdheden om iets belangrijks te vergeten, worden in die dromen zodanig overbelicht dat ik ze niet meer kan ontkennen. Pfff, ik hoop dat dit vlug ophoudt. Ik ben nog steeds down en zal me na dit blogje met bijna plezier op alle klussen gooien die ik vandaag in gedachten heb. Alleen uitkijken dat ik niet al té erg over grenzen ga, het is immers niet de bedoeling dat ik van de ene zooi in de andere beland. Ik voel me werkelijk niet goed nadat het toch even de lichtere kant uitging. Moed niet verliezen en doooorgaan... moet ik, wil ik, zal ik.
Stil van overdondering tranen van binnen niet slechts van verdriet zoveel ingrijpende gebeurtenissen zijn er gebeurd en liggen nog in het verschiet.
Vandaag was ik er graag tegelijk is er pijn al was het nog zo bijzonder, zo fijn
Vreugde en verdriet vechten als bezeten 't is nog steeds niet te lijmen dat wat open heeft gereten al het onrecht dat telkens weer het levenslicht kwam stelen al het vertrouwen verbrijzeld onder leugens, lafheid, niet te verhelen
Een ding, ben ik absoluut niet kwijt mijn zelfrespect, kan mezelf nog in d'ogen kijken ik hoef niet al die stinkende rotzooi van ze glad te strijken en dat ik in ze allen zoveel jaren bleef geloven, daarvan heb ik geen spijt Dat ben ik zelf, mijn eigen wezen al hebben ze me daar om bespot en oeverloos lesjes gelezen. Ik gedroeg me tenminste niet als een lafaard of een terrorist een spottende marginaal of een sadist Niet als een krenkende rotgarnaal of een in stront getrapte stinkende sandaal Ik gedroeg me niet arrogant of wreed veroorzaakt geen onnodig leed maar bleef mezelf, volgde mijn hart daar stampten ze op... en sloegen het plat.
Een deel van mensen verdween uit mijn leven ze gingen zich op zeer bedenkelijke paden begeven het maakt mij niet meer uit, ik geef er niet meer om soms voel ik medelijden... en vind ze pijnlijk dom dat ze niet beseffen hoe kort dit leven is en hoe liefdevol het kan zijn als je ophoudt met haat, ophoudt met chagrijn ophoudt met jezelf niet zijn ophoudt met mensen die jou ooit lief waren te vermalen fijner dan fijn
Ooit komt er een dag dat ze het zich misschien berouwen maar dan is het te laat voor spijt van hun hatelijke daad te laat voor al wat ze hebben geschaad te laat voor al dat gewichtig gepraat te laat voor de ogen, hart en geweten te gebruiken voor al die jaren dat ze de waarheid hebben lopen fnuiken te laat want dit hart werd verwond het wordt nooit meer gezond te laat want vertrouwen kan nooit meer voor die het zo lang en in die mate schonden al blijf ik met herinneringen aan ze verbonden.
Mijn hart gaat nog open voor die het niet nu en nooit hebben willen slopen De deur van dit huis gaat misschien ooit of nooit nog open de deur van mijn hart daarvoor zal je een nieuw slot moeten kopen die deur die erin stond heeft het moeten bekopen door onbedachtzame wreedheid lafheid, verraad nooit heeft iets in mijn hele leven mij zo verwond en zo onherroepelijk geschaad.
Daar niemand anders bezwaar maakt wat het herplaatsen van oude blogjes betreft, ga ik opnieuw aan het werk. Die ene die van gedaante verwisselt als was hij/zij een kameleon zoekt het verder zelf maar uit. Wat zou ik me plooien naar zo één zeurpiet of zeurmieke en daardoor nog langer met die oude blogs lopen klooien? Dus sorry beste mensen, mijn verontschuldigingen als ik tien blogjes na elkaar plaats en daardoor even telkens op de startpagina verschijn...
tjonge... vergeten dat het voor sommige mensen een vakantiedag was... beuh...
Na enkele klusjes toog ik dapper naar een warenhuisje, had enkele spulletjes nodig om dit huis verder te ordenen. Tjonge, 't was daar de hel. Want een volk op een uur dat er normaal geen volk is... en van welke planeet kwamen ze? Ze sjokten met karren door de gangen, vonden mij een obstakel dat ze de weg versperden met die karren zelfs dwars over de gangen te laten staan. Ze verroerden zich niet... leken het vanzelfsprekend te vinden dat ik dan maar rechtsomkeer maakte... Lieve mensen, zijn dit nog wel mensen? Ik dacht... 'kalm blijven Lore, hier ben je zo weer uit'... maar ze gingen pal voor je neus staan en duwden je opzij... ze staarden je aan met kikkerogen toen je bleef staan waar je stond... Waren zij niet in staat misschien tot net datzelfde geduld als ik??? Duidelijk van niet. En toen ik daar in zeven haasten wegging, was ik net niet kirrewiet. Ik vond niet wat ik zocht... maar vond wel wat ik niet zocht en wel van pas kwam. Om na die ene boodschappentocht ook nog die andere boodschappen te verrichten, vond ik écht niet de moed.... Nog zo'n koe-achtige meute kon ik echt niet meer aan. Ik ben naar die ene kamer getogen en spitte ze verder uit, sorteerde en gooide weg... maakte een nieuw plakboek voor het lieve ukje dat ik regelmatig met mijn gezelschap verblijd. En nu ga ik 'Sturm der liebe' zien... een nieuwe idiote verslaving van me... die wellicht ergens goed voor is... en waar ik net zo wellicht enige frustraties kan ventileren. Fijne avond al die mij bezoeken... fijne avond ook aan al die me niet bezoeken... al weten ze dan niet dàt ik ze fijne avond wens... maar moet dat dan? Ik weet het, ik ben mesjogge... Maar nu weet jij het ook.
Als een zombie zit je hier in een armzalige poging toch iets te laten weten wat al deze minuten, uren met je deden.
Hondsmoe en zombie als een koe Deze dag mag straks vlug in slaap verglijden 'k kan me daar alleen om verblijden
Tjonge wat was dit voor een dag ik kan er echt niet om lachen... deze dag gaf me vanaf de ultravroege ochtend ook een ultra harde slag
Laat de nacht maar vlug verpozing geven zodat ik deze uitputtende veldslag kan vergeten en mezelf straks in een rustgevende, allesvergetende slaap kan lezen.
Tijdens een droom liep de wekker af. Met dikke, rode kikkerogen keek ik even later naar mijn spiegelbeeld. Mijn hoofd leek in twee helften verdeeld die niet met elkaar wilden overeenkomen. Ondertussen is het beter, enkele koppen teerzwarte koffie durven wel helpen. De pijn schiet iedere ochtend opnieuw door mijn lijf. Wellicht normaal... omdat er scheuren zijn gekomen in de beschermende bast. Dapper wil ik schrijven 'laat maar komen'... Diep in mijn binnenste hoop ik echter dat als het komt het dat heel vluchtig doet....
Beelden en herinneringen komen in dromen en overdag. Verwezen constateer ik het. Te moe om het te laten doordringen. Het leven vindt nu al zo lang naast mij plaats, ik lijk er geen deel meer van uit te maken. Het lijkt me daarom moeilijk dit alsnog te kunnen integreren.
Leven in het nu, is niet eens meer moeilijk. Ik leef alleen nog maar in het nu, de rest lijkt als een droom nooit werkelijk gebeurd.
Gek hoe ik niet veel geef om zoveel Gek hoe de wereld me kan gestolen worden meestal Gek hoe de glazen bokaal waarin ik zwem heel dik glas kreeg Gek... alles gebeurt ver weg van me hoe gek is dat zeg.
Akelig... zij wil meevoelen maar voel niets meer Akelig... dat ze leeft maar daar weinig van voelt Akelig... wie zij werd want ik ken haar niet meer.
Voel me al dagen niet zo goed. Weet niet waarom of waardoor. Wat ik ook doe of laat... het blijft. Geduld hebben, gedachten op stop zoveel als mogelijk en hopen dat het vlug voorbij zal gaan en opnieuw toch iets meer voor mezelf herkenbaar wordt. De moed zinkt er anders van in mijn schoenen en dat wil ik niet. Er is zoveel en dat zoveel heeft er wellicht mee te maken. Voortgaan... dan maar even als een kip zonder kop. Sorry dat ik zo weinig van me liet horen naar jullie toe. Dat komt wel weer goed.
Sorry nogmaals... ik weet niet wat er scheelt. Het gaat niet zo goed en ik weet niet waardoor of waarom. Ben niet in staat logjes te schrijven. Heb er ook geen nood aan eigenlijk. Het voelt of er nog maar aan denken al te zwaar weegt. Dus... sorry voor de stilte hier.
Bedankt voor jullie lieve berichtjes. Op mijn eigen manier tracht ik met wat gaande is om te gaan. Het blijft hier nog even stil. Ik wil jullie nu ik hier toch even ben warme, liefdevolle feestdagen toewensen.
moe, murw verdoofd gedoofd weg leven verdwenen nog steeds niet weten hoe te wenen weet niets meer van het leven ondanks de uitputting doe ik nog steeds niets dan geven
Voor degenen die me probeerden een mail te sturen... mijn oude mailadres gebruik ik niet meer. Bepaalde mensen hebben dat gebruikt voor doorstuurmails wat resulteerde in iedere dag minstens 25 ongewenste mails. Precies dààr had ik geen behoefte aan. Ik zal dus mettertijd mijn mailadres nog doorgeven aan mensen die het niet misbruiken... maar gebruiken voor wat het waard is, een persoonlijk bericht bijvoorbeeld... Mijn mail gaf ik niet om de poort te openen voor al die zooi. Daar word ik zo mogelijk NOG depresssiever van.
Wat er nu bezig is... maakt me vleugellam, stil, levensloos. Het heeft niets met feestdagen te maken. Ik voel niets. Ik zie wel dat de lichtjes in de boom flikkeren... en ik vind dat wel mooi maar ik associeer dat niet met kerst of voel ook geen sfeer. Ik doe wat ik moet, ik doe wat ik denk dat goed is, ik werk en werk mezelf de uitputting in. Ik weet niet of ik dit ooit eerder meemaakte in deze mate. Nooit eerder wist ik zo weinig. Soms verheug ik me ergens op... tot het zover is dan laat het me volkomen onverschillig. Niets brengt me nog tot leven... blijkbaar. Soms zijn er opflakkeringen maar niet meer dan dat. Erna voelt het of het nooit heeft plaatsgevonden... dat wat me even tot leven wekte. Eén en ander... is begonnen... door de geweldige behandeling van mijn vorige psychiater. Ik hoop dat hij ooit in de hel mag branden. Tenzij hij bij leven voelt wat hij aangericht heeft. Lichtzinnige idioot... jou vergeef ik nooit.
Categorie:de napalm na de flater van de vorige psychiater
29-12-2012
comfortabel
Hoe comfortabel kan het zijn als je zo goed als niets meer voelt? Zeer comfortabel...!? Die vraag laat ik in het midden, het antwoord schiet ik de verdoemenis in. De feestdagen verliepen op een manier dat er heus niets te klagen viel, dat zal ik dan ook niet doen want er valt niets te klagen maar ook niets dat me het tegenovergestelde gevoel geeft. Onverwachte uitnodigingen, gezellige feesten met die je lief zijn om je heen en daags erna op kerst zelf nogmaals een feest waar ik vroeger naar uitkeek. Het liet me Syberisch koud. Hoeveel moeite ik ook deed.... Ik deed mee. Ik gedroeg me zoals ik me ooit pur natuur gedroeg. Maar het gevoel bleef uit.
Ik blijf volle gas werken omdat ik niets anders wil dan werken tot ik uitgeput, volledig murw ben.
Bizar in het hele gegeven, wil ik dat het nieuwe jaar begint.... Nooit eerder kocht ik zoveel kalenders. Ze hangen overal in dit vervloekte huis. Ik wil dat de dag vlug komt dat ik het voorblad eraf kan scheuren.
Veel zal veranderen in het jaar dat komt. Veel. Toch wat mij betreft. Er is al veel veranderd. Niet zozeer in positieve zin al zijn er positieve elementen door de therapie die ik nu krijg van een wél bekwame en emfatische psychiater... een die niet te lui is om verder te kijken dan zijn neus lang is en niet geld wil binnen rijven zonder wat dan ook te doen. Het minste was ààndachtig luisteren. Zelfs dàt kon die schokgolf van een kwakzalver niet. Door de schok van hoe hij me mishandelde en wat die kwast al die jaren wegdrong terwijl ik eraan wou, krijg ik het nu na acht dode want verloren jaren te verwerken samen met de schok die de onverantwoorde kinkhoest van een langoust teweeg bracht met zijn onverantwoord, on-therapeutische mis-handeling.
Ik geef niet op... zeker niet... ik ben niet zo zwak en laf als die man was. Ik weet wat hij gedaan heeft en waarom. Zijn ego gaf hij een grotere plaats dan zijn werk.
De depressie heeft zich verdiept. De dood heeft zich verspreid. Het loze land overspoelde alles. Ik kijk met lege ogen rond en zie niets, niets dat mij kan raken, ontroeren. Ik leef en daar is alles mee gezegd. Maar ik blijf mijn lijf bewegen en werk, werk in dat wat ze onderdak noemen zodat ik de dag doorkom, dag na dag. Ik laat me daarbij helpen met middelen tegen pijn aan spieren, gewrichten en uitputting en vooral de psychische pijn die als een slijpschijf mijn binnenste in mootjes hakt.
Dàt was je reinste narcistische waanzin een 'verantwoorde' psychiater onwaardige behandeling. De man loog zelf tegen zijn collega... en tegen mij, zijn patiënte....! Zo iemand moet zélf in therapie... zijn ego onder de loep nemen... Een ego dat niet eens in staat was een ernstige fout tegen vertrouwen binnen een therapeutische relatie toe te geven. De man ging in de aanval nadat hij uit de biecht klapte tegen mijn kind die ook bij hem in therapie was terwijl hij zelf benadrukt had dat NIETS van wat tijdens de sessies gezegd werd naar de ander zou gaan....!
't zou mooi zijn als mensen als Martin zich van goede wil zouden betonen... en de nalatenschap aanvaarden om de slachtoffers tenminste op die manier te kunnen vergoeden. Maar neen...
Op dagen als deze, wil ik niet schrijven, wil ik niet laten weten hoe ik me voel of beter niets meer of amper wat voel, dan een allesoverheersende onverschilligheid, moedeloosheid, geen zin om wat dan ook te doen.
Het gaat weer wat beter met me. En daar ben ik uiteraard zelf het blijdste mee... Er is geen aanwijsbare oorzaak van... het is gewoon zo.
Alles is heftig, dat wat ik voel... en niet voel... dat wat door mijn hoofd gaat en wat ik zie, voel, waarneem. Dat wat ik niet langer begrijp en dat wat scherp begrepen wordt. Het is een beetje van het goede teveel.
Zo voelde het, of ik de hele vorige week kwijt was, ik weet niet eens waardoor. Ik werd ermee geconfronteerd toen ik niet één maar meerdere keren rotsvast overtuigd een verkeerde datum opgaf bij het overschrijven en helemaal verbaasd constateerde dat dit geweigerd werd. Tijdens de therapie vertelde ik het.
Ik hoef na die vorige studies ook niets meer te bewijzen, dat scheelt. Ook wat een vriendin me zei bij ons afspraakje eerder deze vakantie... maakt dat ik dat voel... dat ik niets meer hoef te bewijzen... en wat ik doe voor mezelf mag en kan doen.
In bepaalde 'gevaarlijke' perioden... schijn ik slechts klassieke muziek aan te kunnen. De enige die me niet nog méér overstuur maakt. De enige die onschadelijk, ongevaarlijk, rustgevend is. Al voel ik ook daar zaken bij... want de mensen die deze muziek schreven... schreven dat eveneens vanuit een bepaald gevoel... en voor bepaalde gevoelens ben ik meer dan gevoelig. Ik voel dus veel. Toch is klassieke muziek meestal veel minder schadelijk dan andere muziek. Verklaring? Ik kan ze niet geven. Misschien is ze iets minder indringend of werkt ze helend?
Doodmoe... want ik kreeg het vanmorgen in mijn hoofd dat ik dingen wilde verplaatsen. Die dingen zijn ultrazware meubelen... Ook een wasmachine aan het werk gezet wat erna aan de draad hangen van wasgoed vereist.
)
Al deze zaken passeerden vandaag de revue. Ik ben bekaf. Na dit blogje plof ik in de zetel en kom er niet meer uit tot het bedtijd is.
Moest naar buiten om een administratieve verplichting. Voel me nu nog slechter dan toen ik vertrok. Niet omdat er iets gebeurd is of er onvriendelijkheid of zo was. Niets van dat alles. Voelde me gewoon zo donker als de hel ondanks de zonneschijn. Ondanks dat mensen lachten naar me. Het deed gewoon nog méér pijn. Dat bedoelde ik dus met 'dat leven pijn doet'... want lachen en groeten naar mensen is leven, in het zonnetje stappen is leven... slapen en ontwaken, is leven, door de dag stappen, is leven... en dat alles doet pijn. 
Braakneigingen toen ik eensklaps besefte dat de vorige psychiater me dumpte per mail en een reeks 'voorwaarden' stelde... 
Alle dagen is het er, ik weet niet waarom, waardoor of waar vandaan. Het gissen en gokken ben ik moe, vind het ook erg zinloos geworden. Was het al die tijd verdoofd? Of komt het door wat gebeurde bijna een jaar geleden? Ik weet niets meer. Alleen dat het me naar beneden sleurt, me nog meer uitput en moedelozer maakt. Het belet me te leven net als de verdoofde toestand dat doet. Is het totaal verdoofd door het leven gaan of dit? Moet een mens ook hier kiezen tussen de twee kwaden? Zelfs daar vind ik de moed en de zin niet meer toe. Zal er proberen over te praten met mijn psychiater. 
Ik ben doodop. Waardoor? Ik weet het niet. Over de rest wil ik niet eens denken laat staan schrijven.
Ik ben erg vreemd opgestaan. Duizelig, ijl. Ergens ook een pijnsteek in mijn been. Zie opnieuw de dag niet zitten zoals het al zovele ochtenden gaat. Dan zet ik mijn gedachten op stop en doe wat ik normaal doe met telkens weer de idee dat het gaandeweg wel mildert. Het leven kreeg een vreemde vorm, een vreemde atmosfeer, steeds onwerkelijker. Ik neem me voor toch meer rust in te bouwen. Want hier helpt geen vluchten in het klussen aan, zoveel werd me duidelijk. Het maakt, als ik niet oplet alles nog erger.
Vaak heb ik het gevoel steeds hetzelfde te schrijven. Wellicht omdat ik ook steeds hetzelfde voel. Zaken herhalen zich. Ik schrik me soms het apenlazarus als ik mijn vorige blogjes om deze tijd herlees... Ik vergeet de ellende en denk dat ze er nooit eerder was... maar dan lees ik in de blogjes van vorig jaar om deze tijd... soms zelfs krak dezelfde titels...
Zo moe, doodop van de laatste dagen maar ik wil en kan niet de hele tijd rusten... dan begint de psychische (fysiek voelbare) pijn opnieuw. Ik mat me af. En hou mijn 'kracht' op peil door mijn 'wondermiddel'.
Het is opnieuw een aanpassing, het vroege opstaan. De eerste dagen voelde ik het niet zo. Te suf van de slaap, denk ik. Echter nu wordt het voelbaar. Wellicht ook door de onrustige nacht met tal van dromen. Na drie ervan schrok ik wakker en vatte de slaap amper. Vanmorgen werd ik wakker voor het tijd was om op te staan. Ik vergiste me bovendien, dacht dat de wekker bijna af zou gaan. Niet dus. Ook enkele dagen geleden sliep ik amper drie uur en een half. Als dat zo verder gaat, zal ik toch nog een achtste van de vorige medicatie nemen om niet ook nog fysisch uitgeput te geraken.
Wanneer de dag volledig zwart gekleurd is als ik ontwaak. Wanneer de dag is als het water van een donker meer zodat je niets meer kan ontwaren. Wanneer ik geen lichtje bemerk en mijn benen wegen als lood, de pijn is als naalden dwars door mij heen en 't leven niet als leven voelt. Of wanneer de dag vlak, kleurloos, mat is of als een blad met amper reliëf, contrast of tekening, vaag en mistig dan probeer ik een van mijn technieken. Ze zitten in de opslagkamer van mijn geheugen. Eén ervan gebruik ik vandaag. En vanaf vandaag probeer ik die techniek vol te houden. Als hij werkt. Ik denk dat het zal werken. Tenminste een richtlijn die tegelijk houvasten biedt voor mij.
Iemand die zulke reacties plaatst (zie onderaan dit blogje en bij mijn reacties) hoort meer in de psychiatrie dan ik...
Het ontwaken was vanmorgen op twee vlakken behoorlijk zwaar... fysisch en psychisch dit keer. De frisse, koude buitenlucht helpt op één of andere manier het zwaarste er al te halen en enkele koppen sterke koffie eveneens. Eenmaal ik mijn mails bekeek, waren daar ook onverwacht enkele mails die me een goed gevoel gaven, door de erkenning erin of iets delen wat goed doet. Ook de herinnering aan wat iemand me vertelde... en ik proest het telkens in stilte weer uit bij het beeld dat ik daarbij krijg door hoe de andere beschreef wat ze zagen. Hilarisch. ('t gaat over haha onder andere mezelf).... 
Het gaat. Al vind ik mezelf het grootste deel van de tijd niet meer terug.
Ach, wat kan ik vertellen? Het is steeds hetzelfde. Het ontwaken en die vreemde, hevige, ondefinieerbare pijn, de vraag of je dat blijft verdragen, wil blijven verdragen. En dan sta je op omdat je brein je stuurt dat te doen zodat het draaglijker wordt. Je drinkt koppen koffie en doet allerlei in keuken en woonkamer en je zet enkele stappen in de frisse ochtendlucht. Dan probeer je het van je af te schrijven terwijl je voelt hoe dof je ogen zijn en leeg je blik, de pijn die zeurt en knaagt in je lijf. Je haalt je schouders op, niet heus maar innerlijk terwijl je voelt hoe moe je het allemaal bent. Een gelatenheid, onverschillige conclusies dat je er je beter kan bij neerleggen. Je treurt zelfs niet meer om de verloren levensvreugde, zoveel laat je Syberisch dus volslagen koud. Zelfs dàt het je koud laat, laat je koud. Je bent op de goede weg 
... voor de spieren... 
Een wonder... zo voelt het voor mij... ik heb iets gevoeld vandaag... namelijk 'héél véél geluk'... en ik voel me nog steeds gelukkig.. en dàt is pas een wonder.! Onverwacht berichtje... en ik moest al niet meer bang zijn dat ik mezelf zou forceren want een leuk uitje met die me zo lief zijn stond eraan te komen.... 
Moe. En geen deugddoende vermoeidheid. Ontgoocheld, teleurgesteld, leeg. Wil er niet over vertellen maar het alleen maar vergeten. Hield geen mooie momenten bij omdat die overspoeld werden door zaken en gevoelens die deze mooie momenten uitwisten.
Te rusteloos om te rusten. Te moe om al veel uit te voeren. Toch heb ik al enkele klusjes geklaard en dus blaas ik nu effe uit hier.
Zo... de tijd is rijp om nu ook deze blog aan een grondige remake bloot te stellen... Ik wis ze niet... maar ga ze nuchter te lijf... In die zin krijg je inderdaad twee blogjes voor de haha prijs van één.
Het gevoel een zombie te zijn neemt stilaan af. Wat ik voel, is niet zo leuk maar dat was het in de zombie-tijd evenmin...! Ik vind dat persoonlijk nog erger, dat gevoel niet meer te zijn wie je bent. Je voelt niet wat je voordien voelde maar dat gevoel van zombie van jou totaal vreemd wezen gaf niet minder suïcidepijn. Nu weet ik tenminste dat ik het ben, ik herken me opnieuw voor steeds grotere delen al is het een brok pijn, verdriet, angst... Als die hele klerezooi verdoofd wordt kàn je er niets mee en blijft het in je systeem... en als het dàn opduikt... ga je helemaal stuk van binnen. Als je zoals nu, opnieuw voelt wat je voelt... is er tenminste nog hoop op heling... want dan kan je erover praten... kan je het delen met je psychiater en elders waar het te vertrouwen is... dan is er kans op heling... of toch mogelijk een mildering van de pijn.
Ontzaglijk belangrijk is het om mensen in hun waarde te laten.
Soms heb ik er geen zin in... maar deze week heb ik toch weer een deel van de oude blogjes kunnen herplaatsen hier.
Door de gebeurtenissen, de bekentenis van psychiater en hoogleraar Vandereycken lijk ik wel weggetoverd uit mijn eigen leven. Verdoofd, verdwaasd, niet meer van de wereld. Alsof het leven een soort van nachtmerrieachtige droom werd die ik niet echt beleef. Allerlei komt er terug door naar boven. In een soort emotionele shock. 
Als ik al enigzins ziek was... wat begin deze week in de media kwam, maakte me nog zieker. Hierdoor werd alles weer één troep, een modderpoel. Sommige hier begrepen het meteen. Dat voelde ik. Dank voor jullie lieve woorden. 
Goed onverwacht weer wat moed.
't Gaat op het ogenblik niet zo goed met me... Ik weet niet waarom of waardoor. Alles lijkt modder, ongrijpbaar en onbegrijpbaar.
Rusten kan ik alleen nog maar met een kruiswoordraadsel voor mijn neus. Zo niet wil ik die verdomde sofa zo weer uit. Vandaag dus zowel kruiswoordraadsel van Knack als Knack weekend ingevuld. Niet meer verzonden want pffff zoveel geld om een sms naar die dienst te versturen... 6.40 euro tesamen? Waarom moet dat? Vroeger was het gratis. Moeten ze nu werkelijk overal geld uitkloppen? Wel, daarom verstuur ik mijn antwoord niet meer, van het geld dat ik maandelijks aan ze uitgeef, kan ik sparen... en heb ik die prijs niet 'misschien' maar 'ze-ker'...! Bah... draait deze maatschappij werkelijk alleen nog om geld? Domme vraag... 
Met het verstand op nul die enkele dringende boodschappen volbracht. Bang dat ik anders die belangrijke zaken zou vergeten. Aan nog meer problemen heb ik effe geen nood.
Ik nam even een rustpauze, ben druk bezig in het huis... Na dit effe uitblazen, ga ik verder aan de vaat. Zal het licht al moeten aansteken, tjonge wat is het donker. Ik geraak er de kluts nog erger van kwijt, het is niet eens 2 uur in de namiddag...
De gekste dromen, droom ik de laatste nachten. Akelige exemplaren, best wel, maar net geen nachtmerries. Ik verweer me in die dromen... maar nog niet overtuigd genoeg. 
Ik lijk wel een kaas met gaatjes, mijn hoofd dan toch. Ben ik eindelijk op de goede weg met mijn bezoekjes brengen maar het moment dat ik er ben, vloeit alle inspiratie weg door de gaatjes in mijn kaashoofd 
Dan laat je je vermurwen... en ga je toch over die grens. Je haast je uit de naad. Hoe moeilijk is hetom 'neen' te zeggen als er emoties bij te pas komen.... als het voelt of iemand dan triest gaat zijn of teleurgesteld. Ik negeerde op dat ogenblik zowel mijn verstand als mijn fysieke toestand met de gevolgen van dien. Wie niet luisteren wil, moet het maar voelen, zeggen ze in de volksmond... 
Er is verandering op til? 
Na enkele klusjes toog ik dapper naar een warenhuisje, had enkele spulletjes nodig om dit huis verder te ordenen.
Voel me al dagen niet zo goed. Weet niet waarom of waardoor. Wat ik ook doe of laat... het blijft. Geduld hebben, gedachten op stop zoveel als mogelijk en hopen dat het vlug voorbij zal gaan en opnieuw toch iets meer voor mezelf herkenbaar wordt.
Sorry nogmaals... ik weet niet wat er scheelt. Het gaat niet zo goed en ik weet niet waardoor of waarom. Ben niet in staat logjes te schrijven. Heb er ook geen nood aan eigenlijk. Het voelt of er nog maar aan denken al te zwaar weegt. Dus... sorry voor de stilte hier.
Wat er nu bezig is... maakt me vleugellam, stil, levensloos. Het heeft niets met feestdagen te maken. Ik voel niets. Ik zie wel dat de lichtjes in de boom flikkeren... en ik vind dat wel mooi maar ik associeer dat niet met kerst of voel ook geen sfeer. Ik doe wat ik moet, ik doe wat ik denk dat goed is, ik werk en werk mezelf de uitputting in. Ik weet niet of ik dit ooit eerder meemaakte in deze mate. Nooit eerder wist ik zo weinig.
Hoe comfortabel kan het zijn als je zo goed als niets meer voelt? Zeer comfortabel...!? Die vraag laat ik in het midden, het antwoord schiet ik de verdoemenis in.
