Er gebeurt allerlei met me wat ik niet ken. Ik sta op en ga een dag tegemoet die niet eens meer zo voelt, al sinds... niet meer.
Er niet bij stilstaan, wegduwen... ik werd er zo goed in.

Woorden die ooit zo vlot uit mijn handen stroomden, zouden dat nu ook nog wel doen als het in mijn hoofd en gevoel ook nog maar zo ging. Maar de modderpoel binnen neemt niet af.

Ik hoef niet meer te gissen of het door de andere medicatie komt of door wat dan ook... het voelt als volkomen zinloos.

Een hopeloosheid die ik best uitspreek. Ik moet mezelf kunnen verwijderen van de immense, alles saboterende angst veroorzaakt door de mis-handeling door de vorige psychiater.

23-08-2012, 09:36 geschreven door Lore

22-08-2012, 17:20 geschreven door Lore

't Is een brij in mijn hoofd. Bewegen in het leven kost me moeite. Misschien straks beter als het opnieuw frisser wordt. Zoals ik al zei die hitte werkt nog erger op mijn psyche.
Gisteren kon ik even niet op internet toen ik rust wilde nemen na effe zwoegen in de tuin. Het water liep van mijn hoofd.
Dan nam ik mijn kamer helemaal onder handen omdat ik alleen wilde zijn, afgesloten,  niet buiten, nergens waar mensen zijn. Stilletjes bezig zijn, verder dat verleden in materie uit mijn leven bannen alvast. Versnipperen die zooi, hoe kleiner hoe liever.

Opnieuw liep het water van mijn hoofd omdat ik natuurlijk ook wilde keren en dweilen. Daarna was er internet maar kon ik het niet meer opbrengen om nog te schrijven. 't Leek wel of alles in mijn hoofd meteen verdween nadat het even zichtbaar was geweest.

Vandaag geen zin om uit bed te komen. Maar omdat erin blijven liggen net iets erger is dan er toch uit te komen, kom ik er gelukkig uit...
Enkele koppen koffie en wat gemoed luchten op mijn blogje en hopelijk kan ik dan weer vooruit.
Nergens zin in, maar hopelijk komt ook daar straks verandering in. Een wasmachine opzetten, dat plan ik alvast.

22-08-2012, 10:12 geschreven door Lore

Verschillende keren tijdens de nacht wakker geworden. Nochtans was het toch iets beter nu op de kamer. Vanmorgen na het zoveelste wakker worden, was ik het beu. Het was nog donker toen ik na een droom wakker schoot. Dit keer kon ik de slaap niet meer vatten, ben na nog een uurtje rusten tenslotte opgestaan. Ik voelde me nog zo moe. Het desondanks opstaan is nodig omdat die nare gevoelens het me onmogelijk maakten te blijven liggen zonder me met de seconde ellendiger te voelen.

Nu zit ik aan de koffie en achter mijn scherm. Enkele oude blogjes verwerkt en geplaatst en dit nieuwe.

Het is nog steeds vrij warm in de woonkamer maar het komt wel in orde... ze gaven toch van dag tot dag frissere temperaturen?
Gisteren waren er enkele zaken die me kopzorgen en angst bezorgden. Dat heb ik vaak als ik iets moet regelen waarbij ik van anderen afhankelijk ben. Te vaak te maken gehad met willekeur... en tja afhankelijk zijn van anderen hun goodwill is nooit fijn.
Het is achter de rug en het liep dit keer wel goed, in mijn waarde gelaten, en ook te maken met menselijkheid, hartelijkheid, dat doet deugd.

Ik merk dat het in mijn brein weer allemaal door elkaar loopt. Ik kan herlezen en herlezen, toch mis ik het overzicht dat ik in goede dagen heb. Heel lastig want het lijkt wel of de woorden dansen door elkaar. Nog maar eens overlezen dit blogje en dan geef ik het op. Ik wilde zien of het helder geschreven is maar ik kan het niet zien omdat ik niet helder kan lezen.

21-08-2012, 08:03 geschreven door Lore

19-08-2012, 17:48 geschreven door Lore

Die hitte hoeft voor mij niet. Meer nog, het werkt op mijn gemoed.
Ik was zeer tevreden met het weer van de afgelopen zomermaanden. Geef mij maar regen en frisheid boven deze ellendige warmte die je nog meer beperkt in je bewegen.
Natuurlijk gun ik het mensen die dit weer wel fijn vinden... maar ik tel de dagen af dat het weer flink gaat afkoelen.

19-08-2012, 11:16 geschreven door Lore

Het kwetsbare niet verdwenen
je hart breekt en breekt
wat je probeert te begrijpen
bijt en steekt


Isolement
en opnieuw sluiten de poorten en ramen
nooit meer met mensen te samen
omdat het zonder al die pijn blijkbaar niet kan
en soms heb je precies daar zo'n genoeg van.

©Loreanne 2012

17-08-2012, 10:14 geschreven door Lore

16-08-2012, 17:27 geschreven door Lore

16-08-2012, 00:00 geschreven door Lore

Het is nu bijna een jaar geleden dat mijn vorige psychiater me op bijzonder lafhartige, on-therapeutische, onverantwoorde manier dumpte per 'mail'.... Hij sprak van een voorstel waarvan hij niet eens begreep dat het er geen was. Vol voorwaarden, niets voorstel. Schijnheilig liet hij de 'mogelijkheid' nog open dat ik bij hem kon terugkeren. Dat zou hij dan nog bekijken... Dàt was je reinste narcistische waanzin een 'verantwoorde' psychiater onwaardige behandeling. De man loog zelf tegen zijn collega... en tegen mij, zijn patiënte....! Zo iemand moet zélf in therapie... zijn ego onder de loep nemen... Een ego dat niet eens in staat was een ernstige fout tegen vertrouwen binnen een therapeutische relatie toe te geven. De man ging in de aanval nadat hij uit de biecht klapte tegen mijn kind die ook bij hem in therapie was terwijl hij zelf benadrukt had dat NIETS van wat tijdens de sessies gezegd werd naar de ander zou gaan....!

Ik trof na de vreselijke, verwoestende miskleun van die man (de vorige psychiater dus) gelukkig een zeer goede psychiater... maar hoe dramatisch dat ik net door de immens laaghartige behandeling=mishandeling van de vorige psychiater vertrouwen dat ik moeizaam bij de vorige psychiater opbouwde verloor... precies door wat de vorige (onverantwoorde!!!) psychiater deed. Ik voelde vertrouwen voor de nieuwe psychiater, meteen... maar de angst dat ik me 'vergis' is groter (hoe kan immers een psychiater ooit zoiets doen, zoals de vorige??? dus hoe kan je in hemelsnaam nog vertrouwen op een psychiater????)

En dan  heb je één van mijn kinderen die ook bij hem op therapie ging nog niet horen praten. Ontzettend. Dat kind is nu duizend keer beter af bij haar nieuwe arts...! 
Hoe lichtzinnig de vorige psychiater zware zaken behandelde.... Hij kwam er soms aan gehuppeld alsof hij naar een feestje ging....

Ik hoop van harte dat hij zijn les geleerd heeft al vrees ik dat dit niet zal gebeuren...!
Vertrouwen is enorm belangrijk binnen een therapie... e-norm. Dàt heeft hij dui-de-lijk niet begrepen...!!!!!!!!!!!! Dat hij dàt niet eens beseft na wàt hij deed, is nog erger.

Ik zit nu met een diepe angst die ik met mijn verstand kan beredeneren maar mijn gevoel dicteert wat anders. Precies door de onvoorspelbaarheid én willekeur, het vreselijk onverantwoord gedrag dat mijn vorige psychiater vertoonde voor ik deze bekwame en emfatische psychiater vond. 

Ik kan de vorige psychiater daardoor nog moeilijker vergeven. Hij nam me door zijn mis-handeling negen jaar van mijn leven af... en meer zelfs. Dat hij niet eens kon toegeven dat hij een overduidelijke fout maakte tegen 'de vertrouwelijkheid van wat je daar in de therapie vertelt' dat hij dat notabene aan je eigen kind in diens sessie gaat doorvertellen????  Hallucinant dat hij toen nog ging zeggen dat 'IK' nu WERKELIJK té wantrouwig was???? 
Negen maanden later dumpte hij mij per mail... Ook de manier waarop hij me behandelde toen ik volledig in paniek daar een verklaring voor vroeg was voor mij pure horror. Hallucinant gedrag van een psychiater met enig verantwoordelijkheidsgevoel. Ik hoop dat hij zichzelf op dat vlak onder de loep neemt... voor hij nog meer kwaad berokkent.

Dat hij niet eens het fatsoen, de moed, de eerlijkheid bezit erna enige schuld te bekennen... het heeft me meer geschaad dan ik ooit zal kunnen zeggen. Misbruik van vertrouwen... op zeer hoog niveau. Zijn OPRECHTE spijt betuigen had helend kunnen werken... maar zijn spijt kwam niet;.. hij schopte me nog achterna (dat bewijs heb ik nog steeds)...
En nu? Nu word ik misselijk als ik nog maar aan hem denk.

Voor mij bestaat hij niet meer... Nooit meer.

Lore

16-08-2012, 00:00 geschreven door Lore

Gelukkig bezit ik nog steeds een zekere schaamte en angst dat anderen bepaalde zaken bij me zullen merken en denken dat...  Zo niet dan dronk ik nu al een glas wijn om de spanning die zich ophoopt weg te nemen... de druk die ontstaat te milderen... en de angst. Ik weet niet eens waarvoor die angst er is. Dat ik het niet zal kunnen. Wat niet kunnen? Spreken... Verwoorden wat is. Me duidelijk maken. Dat wat gebeurt is bij mijn ex-psychiater voelt soms als gestraft worden omdat ik er niet meer uit geraakte. Ik vergeet daarbij hoe hij mij daarbij niet meer hielp... totaal niet... En wanneer ik dan eindelijk bij iets geraakte... gebruikte hij zijn onverschilligheid, zijn duidelijke onoplettendheid, verstrooidheid of  stille dwang... om me het zwijgen op te leggen. Zo voelde het wel.
Diep ademen... en dan verdriet voelen en pijn... daarom adem ik wellicht mijn halve leven niet diep genoeg.
Komaan, pomp ik mezelf moed in... héb vertrouwen in jezelf én in de nieuwe psychiater. Als ik zulk zinnetje dapper neerkwakte, voel ik de pijn nog erger én het verdriet.
Even een glaasje water halen met druppels om de weerstand te verhogen en dan verder werken aan mijn schrijven... de uren terwijl aftellend...

Ik moet opnieuw terugdenken hoe ik het laatste jaar bij mijn ex-psychiater soms een glas rode wijn dronk voor ik vertrok... om mezelf te helpen door die muur te geraken. Wanneer ik hem dat later vertelde, bleek hij er niets van gemerkt te hebben...

Ik moet ook bekennen dat de angst 'gestraft' te worden er nu zeer erg in zit... alsof ik me moet gedragen... of ik word opnieuw verworpen. En dat 'mezelf gedragen'... is dan net zoals vroeger voor ik me begon te verweren... 'onderdanig, alleen maar functioneren om de ander ze-ker niet te ontstemmen, me oeverloos aan te passen aan... zo niet volgde er de vreselijkste straf, namelijk verworpen worden... wat voor me de meest gruwelijke straf is vernietigende gevolgen... '.

18-11-2011, 00:00 geschreven door Lore

Ik schrok wakker midden een droom waarvan ik me niets meer herinner. Beduusd... vlug injectie gezet en dan als een beloning een kop koffie. Het was gisteren een moeilijke dag waar toch een iets lichter einde op kwam. Ik was na thuiskomst doodop, wilde nog bezoekjes brengen hier, het lukte niet. Uitgeteld. Na twee weken op non-actief was deze week misschien net iets te tegengesteld waardoor ik van één zware dag de rest van de week uitgeput ben. Het kan me weinig schelen zoals niet veel me nog kan schelen. Ik weet niet meer zo goed waar ik gebleven ben. Ergens aan denken werd angstaanjagend... omdat bij één ding al de rest meekomt. Alsof je een enorme berg opgestapelde spullen voor je hebt staan. Je kan niet bij de bovenste spullen... en wanneer je één ding wil aanraken, begint de hele berg te schuiven en word je bedolven.
Ik werd ook voor een en ander angstig. Soms duikt daar uit het niets de voorbode van paniek op. Dan dwing ik mijn gedachten naar iets wat ze zeker kan afleiden. Ik wil me ook inzetten voor de sessie en proberen de zaken te ordenen... ook daar word ik angstig om die berg die wanneer je er nog maar naar kijkt, verandert in een lawine. Zucht.

18-11-2011, 00:00 geschreven door Lore

Soms denk ik
zou een verontschuldiging
en oprecht spijt
helend werken
vernielde interieur
opnieuw herstellen en versterken
al vlug geef ik die gedachte op
ik kreeg net iets te vaak inkijk in zijn kop
om daar nog op te hopen
op oprecht spijt
zelfs dàt vertrouwen 
ben ik kwijt.

©Lore2011

17-11-2011, 00:00 geschreven door Lore

Het liefst draaide ik een knop om
en vergat
alles wat was
stopte alle vragen
en het besef
stopte de vertwijfeling
de wanhoop
de ontreddering
de ontzetting
de woede
de verscheuring
het ongeloof
het vermorzeld, geschonden vertrouwen
Het liefst draaide ik de knop om
en wiste op die manier
het lachende gezicht
van de psychische beul

die niet eens beseft dat hij er een is?

die de stroom
buiten zijn oevers bracht
de finale slag
op niet eens geheelde wondes gaf
Het liefst draaide ik de knop om
en bande al wat noodgedwongen
in een mogeljk niet al te best soort therapie
onverwerkt in de wacht moest
de stille dwang om te verdringen
in plaats van te verwerken
Het liefst stopte ik alle gedachten
maar de knop laat zich niet omdraaien
niet op de manier 
finaal wil ik er niet aan draaien..
Niet nu... ik die maanden doorkwam
en die drang, zo hevig, weerstond
al die gruwelijke maanden na de onvergefelijke flater
door de ex- psychiater.

weg...
en het vergeten
wat de uitkomst was en is
van iets wat je 
kan zien als eindeloos geknoei
verschrikkelijk daad,
onverantwoord en laf verraad...
waardoor die enkele positieve punten
die nog restten
werden vermalen...
door psychische moord.

Ik wil vergeten.

17-11-2011, 00:00 geschreven door Lore

Opnieuw enkele verplichtingen nagekomen. Daarvoor moest ik buiten. Jammer genoeg. Het begon al zeer gezellig toen de man van een vriendin mijn groet niet beantwoordde... en me bekeek alsof ik "een ding" was.
Ik besloot vanaf dan niet meer op te kijken maar met mijn blik op de straatstenen gericht mijn weg te vervolgen. Elders werd er naar me geluisterd. Maar dat gevoel werd al vlug overschaduwd door iets wat plots voor mijn ogen verscheen. Ik schonk er geen aandacht aan maar vervolgde mijn tocht. In een winkel hoorde ik me stuntelen en twijfelen. Het is treffend hoe mijn gewonnen zelfvertrouwen door de geweldige 'be-handeling' van mijn ex-psychiater helemaal terug op 'af' staat. Het is net zoals toen... twee jaar geleden,  alsof ik een hoop afval was werd ik ook toen gedumpt en ik hakkelde en stotterde overal, vond mezelf waardeloos. Ook nu. Al weet ik met mijn verstand dat ik dat niet ben... Ik ben gewoon moe. Van alles.

Ik kwam ook nog een tante tegen... een die me destijds beschuldigde zonder ook maar iets te weten over de hele situatie. Maar zoals ik al gewend ben in mijn 'geliefde' familie kiezen ze net iets té gretig voor het feit dat ik wél degene zal zijn die zich 'misdroeg' of die 'weigerde te komen'... terwijl het verdomme net andersom is. Ik ben dan nog zo stom om nogmaals sorry te zeggen omdat ze ergens dacht dat ik zou komen maar dat niet zo was. Het toppunt is wel dat ze daarover ook nog ging liegen... en ik me ondertussen afvroeg waarom ik me beperkte tot haar zonder meer te laten staan daar op straat met haar verwijten... in plaats van haar te vragen of ze nu al zo kan liegen dat ze het zelf ook is gaan geloven.
In de  plaats zei ik dat mijn jongste nochtans iets anders hoorde... dat ze het haar maar moest vragen.

Ik ben het zo zat dat veroordelen, beschuldigen, verwijten... terwijl ze verdomme zélf zo bot zijn...  Pas als ik over de rand van de krater hing... zette ik paal en perk aan hun gekwel en gesar... zoals nu... ik liet dat mens staan waar ze stond nadat ik had gezegd dat mijn jongste nochtans wat anders hoorde.

Ik ben ze zo zat die heiligenprentjes die zo hard zijn als staal en die je mogen platslaan met hun onheuse verwijten... geen grein respect hoeven tonen maar o wee als jij het eens waagt nog maar een splinter van hun gedrag te vertonen... dàn worden NOG giftiger als tevoren... en geloof me dàt wàs al wat.

16-11-2011, 00:00 geschreven door Lore

Ik voel me al de hele voormiddag psychisch zeer slecht. Ik weet niet of de vermoeidheid van gisteren daarin een rol speelt, of het de spanning was. Ik weet niets meer ... het is nu zoals het is... zelfs het anders helende schrijven, hielp niet.
Moe en donker. Weet ook wel dat wat is gebeurd twee maanden geleden aan de al bestaande toestand geen goed heeft gedaan... 
Wanneer ik iets loslaat, lijkt alles los te laten...
Hopelijk voel ik me vanavond beter, want natuurlijk wil ik liever 'zonnig' nieuws brengen.

16-11-2011, 00:00 geschreven door Lore

Zo moe dat ik niet meer weet dat ik besta. Hoef ik ook niet méér te weten momenteel.
De angst voor deze dag is voorbij... ik heb het overleefd... al ben ik een wrak.
Door de angst en de spanning of ik het er wel goed zou afbrengen, werd ik wakker rond drie uur, rond vier uur, rond vijf uur... en toen bleef ik wakker want om 5.30u moest ik op.
Vraag me er niets over...  één zwart gat... het enige wat telt... 'ik bracht het er goed vanaf...'  'missie volbracht'.

Ik hou mijn gesteldheid voor mezelf... behalve hier op mijn blogje... , dat beroerde gevoel... ik zwijg in alle talen.... Alleen tegen één vriendin, mijn dochter en mijn nieuwe psychiater (die naam waardig) vertel ik erover.
Verder heb ik niets te vertellen... . Nog twee dagen en dan kan ik na drie eindeloze weken opnieuw naar mijn nieuwe psychiater. Ook daarvoor is angst al weet ik niet waarom.

15-11-2011, 00:00 geschreven door Lore

Soms is het niet meer alleen overleven ... net met je hoofd onder water, spartelend om het boven water te krijgen en te houden. Door mijzelf af te sluiten, lukt het me... en ik hoop dat het blijft lukken, dat moet, tot dit voorbij is... en die dit wil ik niet eens meer benoemen, er niet meer aan denken... dit vanaf die mail, nu anderhalve maand geleden...

Ik heb afgelopen nacht gedroomd, een nare droom.
Ik woonde in een kasteel. Ik weet niet waar ik dat vandaan haal want als ik ergens niet wil wonen dan is het wel in een kasteel. Gisteren schrok ik me een ongeluk toen mijn dochter en haar vriendin vroeg thuiskwamen en ik ze niet had gehoord... Plots geluid uit die kamer... ik schrok me te pletter, riep of ze al thuis waren... toen er geen antwoord kwam, begon mijn hart als gek te kloppen... ik dacht dat er een dief binnenzat die er niet eens om gaf dat iemand riep. Omdat er niet veel meer op zit dan je angst onder ogen zien, trok ik de deur open... en oefff... het was mijn dochter.
Stel je dan eens voor dat ik in een kasteel zou wonen... waar duizend geluiden zijn...

Ik droomde dus dat ik in een kasteel woonde, ik bevond me op het terras, een terras zoals je soms ziet op opengestelde kastelen waar dan al het publiek van de zon kan genieten bij een glaasje wijn of kopje koffie. Zucht.
Plots kwam daar mijn zoon binnen, lachend, met zijn vrouw ...  alsof er niets was gebeurd en hij me niet al jaren doodzweeg en er geen contact meer was. Daar stond hij plots... lachend.
Net zoals ook vroeger was ik zo blij hem eindelijk na al die jaren terug te zien, dat hij daar zomaar onverwacht was teruggekomen dat ik ook alleen maar blij kon zijn en ze met open armen ontving...

Toen, even later... liet hij mensen binnen... heel veel mensen... zijn en haar vrienden maar ook vrienden die ik niet eens kende. Alsof het vanzelfsprekend was, liet hij ze plaatsnemen op al die tafeltjes op het terras van mijn kasteel, hij liet een traiteur komen en bediende ze van speciaal eten... Hij leek dat zo vanzelfsprekend te vinden. Ik stond erbij... perplex... keek... en hij lachte, smalend... met zo'n blik van 'heb ik je goed zitten hé... '
Toen alle vrienden vertrokken waren vertrok ook hij met zijn vrouw. Opnieuw die nare smalende lach... En precies die smalende lach... kan ik niet vergeten. Ik lag nog lang wakker, heel verdrietig en ellendig... Het was zo naar... zo ontzettend naar.


Dat gevoel van belachelijk gemaakt te worden... zo naar behandeld te worden, als een ding waar je eindeloos mee kan sollen... is zulk bekend gevoel... en het laat me van binnen schreeuwen en huilen, maar van buiten blijft het stil...

14-11-2011, 00:00 geschreven door Lore

Ik ben nog steeds geen ezel... wat sommige wellicht betreuren...
Ik weet verdomd goed wat er gebeurd is en welke term door hem misbruikt werd om zijn fout aan toe te schrijven. We weten beiden wànnéér het is fout beginnen lopen, goed fout... wannéér hij het 'af liet weten'... ! Toen hij een duidelijke fout maakte... in december 2010... die niet eens eerst opgemerkt werd door mij... maar door mijn docher... waar hij -wàt ik hem in mijn sessie had toevertrouwd- in haar sessie even ging vertellen (overbrieven!!!).
Had hij dan niet nàdrukkelijk gezegd dat NIETS van wat zij of ik in onze sessie aan hem toevertrouwden naar de ander ging gaan? Niets kleins, maar ook niets groots... 
Welke ironie dat ik mijn dochter nog extra geruststelde door dat haar te laten weten destijds... dat zij gerust wat dan ook kon vertellen want dat hij NIETS zou vertellen aan mij wat zij hem toevertrouwde...!

Die dag kwam zij thuis, en zij vroeg me 'mama, is dat nu normaal hij heeft me verteld wat jij hem in jouw sessie vertelde'.
Ze was er zelf verbaasd en verbolgen over...
Ik begreep er niets van... want die regels, die grenzen die hij zelf toch zooooo duidelijk had aangegeven lieten weinig aan twijfel over... vanwaar dandeze fameuze inbreuk door hemzelf ????

In mijn eerstvolgende sessie vroeg ik hem er uiteraard naar (zo niet dan is het vertrouwen wel ver zoek als dàt niet opgehelderd werd...

Ik vertelde hem dat ik daarvan geschrokken was (en mijn dochter vooral ).. Het was zoooo duidelijk geweest, liet geen ruimte voor enig misverstand en TOCH had hij zijn eigen regel overtreden?

Een zo mogelijk nog grotere schok kreeg ik toen hij meteen in de aanval ging... en zich meteen ook uitputte in dat hij het met de beste bedoelingen had gedaan...   Oeps het vertrouwen schenden met de 'beste bedoelingen' bestaat zoiets wel???

Vervolgens toen ik hem liet weten dat ik slechts wilde weten wààrom het gebeurd was en de verzekering dat het niet OPNIEUW zou gebeuren, begon hij me aan te vallen... dat ik nu heus té wantrouwig was en meer van dat fraais... Hij sprak de vreemde woorden, net voor ik vertrok, dat wanneer hij zich moest houden aan die regel hij niet meer kon werken... maar in een spreekkramp zou trekken...

Ik herinner me nog hoe verslagen ik dacht 'en mijn veiligheid dan? Hoe weet ik vanaf nu wàt hij wel en wat hij niet zal voortvertellen aan mijn dochter en omgekeerd?'.
Het was maar gelukkig dat mijn dochter en ik een zeer goede vertrouwensband met mekaar hebben en dat we zulke dingen ook uitspreken... zo niet was ik er nooit achter gekomen... en zou zij het vertrouwen in hem verloren hebben én in mij...!

Het was alsof hij me K.O. sloeg... want ik had niet verwacht dat hij in het defensief zou gaan... maar zou praten over het waarom van deze inbreuk van zijn eigen opgestelde regel. Het was afschuwwekkend dat hij ZIJN misser op mij ging gooien en nog wel op zulke laffe manier misbruik maakte van de informatie die hij van me had.... dat hij me té wantrouwig noemde... en me ervan beschuldigde dat hij door mijn wens dat er zoals hij toch zelf had aangekaart ab-so-luut niet tegen die regel gezondigd werd hij  in een spreekkramp zou trekken en niet meer zou kunnen werken.

Ik had nadien een zeer sterk vermoeden dat hij tegen de regel zondigde omdat het zijn ego betrof... Ik had er nog bij vermeld dat mijn dochter er hem zelf zou over aanspreken over wat haar dwars zat. Wààrom begon hij er dan toch zelf over tegen haar??? Het was vertrouwelijke informatie die ik hem had verteld...

Toeval of niet maar vanaf die dag is er iets veranderd... niet door mij... maar door hem. Immers na een maand en een mail of twee was voor mij dit misverstand rond. Blijkbaar niet voor hem... Hij begon steeds meer blijken te geven van onverschilligheid en een nog groter gebrek aan empathie dan ervoor... Met opzet. Om me 'af te straffen'... omdat ik zijn volmaaktheid in twijfel trok????

In januari las ik een boek om die ene term die hij 'ten onrechte gebruikt had' (overdracht) nader te bestuderen. Later las ik nog meer boeken over wat psychotherapie inhield... De twijfel aan mezelf was na die uitval van hem fel gestegen... Het werd nog erger toen ik het bijna ostentatieve gebrek aan belangstelling en alertheid waarnam nadat hij terug uit de wintervakantie was. Ik dacht dat het alles aan mij te wijten was... Ik wilde uitzoeken wat ik fout deed en wat er van mij verwacht werd... Ik heb hem sindsdien herhaaldelijk gevraagd wat de therapie inhield en wat ik kon doen. Hij reageerde mat dat ik slechts kon praten en hij luisteren... Ik nam iets waar wat niet klopte... maar kon het niet vatten.

Zoals ik al eerder schreef... hij luisterde niet meer... ik voelde met iedere vezel dat hij er niet meer bij was en steeds onverschilliger werd. Gaf zo mogelijk nog meer ongepaste feedback.

Ik hoef zeker niet te vertellen dat ik er niets van begreep en het steeds erger op mezelf begon te schuiven... Maar wanneer ik vroeg wat ik moest doen, wat de therapie inhield, sprak ik tegen dovemansoren. Er was amper feedback, nog MINDER dan voorheen !.. hij ging nergens op in... Het was in feite een steeds grotere verschrikking aan het worden.

Het werd nog erger toen hij me liet weten dat hij niet analyseerde maar slechts opschreef om er 'bij te blijven'. (nu dat hielp niet erg).

Dat hij enkele keren echt in slaap viel, was ook niet bepaald bevorderlijk voor het vertrouwen in hem... het begon steeds meer gaten te vertonen.

In februari schreef ik nog een gedicht... dat boekdelen schreef, op een andere site van me... over het gevoel dat ik maar oeverloos praatte, tegen een muur.

Ik verloor beetje bij beetje mijn zelfvertrouwen... mijn moed... en de steun die ik ervoor toch enigzins had... omdat er tenminste geluisterd werd, brokkelde af. 

Het vervolg lazen jullie... die maanden voordat hij er zich op een laffe manier van af maakte.

Ik weet dat hij ook deze misser kan afwimpelen op mij... Soms wou ik dat ik werkelijk niets merkte en niet intelligent was... dan voelde ik me nu niet zo rot... dan kon ik nog steeds geloven dat hij het allemaal goed bedoelde... Ik weet daarentegen dat hij het ook heel goed bedoelde de laatste acht maanden... Hij bedoelde het ook goed... maar dan jammer genoeg alléén met zichzelf...!!!!

Relationship management... dat wordt door een hulpverlener ingezet wanneer een patiënt in de slachtofferrol gaat, geen verantwoordelijkheid meer neemt en weerloos lijkt... dan gaat de hulpverlener over tot de geen-therapie therapie... In relationship-management komt de nadruk te liggen op de interactionele aard van het gedrag van patiënt en therapeut. Deze laatste wordt daarin aangemoedigd om zich vooral bewust te worden van het communicatieproces (dus niet bepaald de inhoud). Als de therapeut overmatig reageert op een bepaald soort communicatie dan kan een mogelijk aanwezige slachtofferrol nog versterkt worden. De hulpverlener die dus een relationship management model gebruikt die zal de patiënt informeren dat hij voor hem/haar een belangstellend én luisterend oor zal zijn maar dat hij niet weet of hij verder ook kan helpen. Door zijn gedrag zal dan een hulpverlener aan de patiënt laten weten dat zij/hij een gezonde en intelligente, verantwoordelijke en competente volwassenen is. Daardoor zou het zelfgevoel van de patiënt geleidelijk aan deze definitie overnemen.

Als je dit in overweging neemt... dan zou je eerder denken dat het die maanden omgekeerd was, dat mijn psychiater in de slachtofferrol dook, al vanaf die dag in december 2010 en die rol uitbreidde... tot hij deze nog ongeloofwaardiger besloot met de woorden dat hij het 'psychisch niet meer aankon over zijn af-handeling éérst een gesprek met me te hebben'...

Volgens mijn bescheidingen mening heeft mijn ex-psychiater zich niet alleen zelf inde slachtofferrol ondergedompeld maar kan hij zich ook nog te buiten gaan aan misbruik van de door mij net aangehaalde term (relationship management)
Als mijn ex-psychiater zich daarvan bediende, dan heeft hij de laatste acht maanden wél een zeer nare aanleiding daarvoor gebruikt... want niet ik was een weerloze, incompetente patiënte die in de slachtofferrol zat maar integendeel een patiënt die graag zoveel mogelijk touwtjes in eigen handen hield... en steeds allerlei blééf ondernemen.
Wat de man die liever betuttelde en de heilige Maarten wilde vertolken niet zon...

Als deze man nog éérlijk kàn zijn, dan wéét hij dat ik stééds mijn boontjes bleef doppen en van hem nooit meer vroeg dan wat hij gaf... de ondersteuning, door het luis-te-ren... al was zijn feedback ook toen zeer miniem én zijn empathie zo goed als afwezig...
Pas toén hij die onbegrijpelijke fout maakte, liep het mis...
En in plaats van dat hij het toegaf, liet hij zien wie hij was... 'een zwakkeling, een kind dat slechts bekommerd was om zijn egootje,een onbetrouwbare hulpverlener die niet in staat bleek een duidelijke fout die hij maakte toe te geven... integendeel hij verlaagde zich tot mij beschuldigen omdat ik door die fout vertwijfeld geraakte... én mijn dochter eveneens... Zij was geschokt dat hijVERTROUWELIJKE INFORMATIE doorgaf... van mij uit mijn sessie...!!!

Zij is het die mij dit na afloop van haar sessie vertelde en er zeer door in verwarring was geraakt... Ik hoor het haar nog vragen 'mama, hij zei dit.... Kàn dat zomaar? Ik dacht dat hij had gezegd dat niets van wat jij zei tegen mij zou verteld worden en omgekeerd?...'.

Ja... dat had hij inderdaad gezegd... de snoodaard.

Zucht... Dus in die zin is het nog walgelijker te beseffen dat hij zich nog steeds uit zijn flater wil redden van toén én van nu... Want overal staat er gedrukt... in overleg met patiënt... of informeert de patiënt over... wat de zelfredzaamheid aanmoedigt en niet zoals hij die ze me wilde ontnemen...!!

Hij heeft het zelf niet eens met één woord gehad over wat dan ook... Hij loosde me zonder meer, per mail... zonder één woord vooraf.

Nu begrijp ik nog méér van de laaghartigheid in zijn gedrag... Die dag in december 2010 was hij zwak én laf... niet sterk genoeg om gewoon toe te geven dat hij buiten de lijnen was gegaan, lijnen die hij nochtans zélf duidelijk had aangegeven en er zelf erna herhaaldelijk op wéés als hij nog maar dàcht dat we iets wilden vragen...

Die dag in december 2010 gebruikte hij zelf nog het argument dat het 'overdracht' was... terwijl ik héél goed weet wàt overdracht is...
Maar zelfs zonder dat ik het wist, zou ik het al opgemerkt hebben aan zijn gedrag alleen al... het leek wel het gedrag van een puber betrapt op een leugen...!

Ik legde niets van mijn vroegere relaties toen bij hem... néén... hij maakte een fout, die door mijn dochter opgemerkt werd... niet eens een gissen want zij kon onmogelijk weten wàt ik hem had toevertrouwd... Ze vertelde me woord voor woord wàt ik hem in vertrouwen in mijn sessie zei.

Dit was geen 'overdracht'... maar ik geloof dat ze het 'tegenoverdracht' noemen... een gedrag dat de psychiater zelf moet onderzoeken... omdat het bij hem ligt... en te maken heeft met zijn mogelijk onafgewerkte processen. (als ik die term althans goed begrepen heb.
Drie keer laf zaken die hem toebehoorden aan mij toeschrijven... daarbij misbruik makend van mijn stoornis... is 3 keer té veel... Ik zou die man mijn vertrouwen nooit meer schenken.

Dat ik dit twee keer vergoelijkte, vind ik nu, na die derde verschrikkelijke miskleum van hem écht erg... want de derde keer was méér dan teveel... Die derde keer stond ik met één voet in de dood... door zijn 'wrede !!! mis-handeling'...

Niet verwonderlijk in die zin dat ik diezelfde avond dat ik zijn mail met de laffe 'afhandeling' ontving en het ontstellende nieuws las... met de lafheid in iedere zin... zijn indekken zo duidelijk als wat... een berichtje schreef, kort en duidelijk, dat hij mijn behandelend arts was van bijna negen jaar die me op die manier loosde, dat dit nooit meer goed gemaakt kon worden...! NOOIT MEER...!!!!!!!!!!!!

Soms denk ik dat hij niet meer helder denken kon... en dat hij ook nooit veel ernst had geschonken aan mijn woorden bij aanvang van de therapie, dat kunnen vertrouwen en te vertrouwen zijn zéér belangrijk voor me was. Hij zondigde hiertegen op een misselijkmakende manier.

Ik vertelde hem van vorige therapieën en hoe belangrijk het voor mij was geweest toen één hulpverlener zijn fout had toegegeven... Ik was het nooit vergeten en dankzij hem was ik mijn vertrouwen niet verloren maar kon ik mét vertrouwen naar een andere hulpverlener gaan.
Deze man had eerlijk toegegeven dat hij het had moeten weten... dat ik hem herhaaldelijk een beeld beschreef... hij gaf zijn eigen onoplettendheid toe... en in het begin van de therapie had hij ook zijn twijfel eerlijk geuit of hij wel genoeg ervaring had om mij te helpen.
Hij hielp me al die tijd dat ik bij hem in therapie was... door té vertrouwen te zijn én te blijven... Ik ben hem ook nog altijd na 20 jaar dankbaar...

Jammer genoeg is hij blijkbaar eerder uitzondering dan regel... Hij was noch arrogant en liep niet hoog op met zichzelf... hij bleef met zijn voeten op de grond en had duidelijk de goede instelling, was daardoor ook een goede hulpverlener.

Geen wonder dat ik me zo vreselijk voelde na de mis-handeling door mijn ex-psychiater, je wordt niet één keer maar drie keer mis-bruikt... het vertrouwen dat je schonk niet één keer maar drie keer misbruikt, de informatie die hij over je vergaarde niet één maar drie keer misbruikt... allemaal om zijn eigen fout maar niet te hoeven toegeven.
Geen wonder dat ik de bijna negen jaar therapie bij hem als 'onbestaand' beschouw na de laatste laffe zet... en zelfs dat begreep hij niet... Nog klonk het jengelend 'dat hij me toch tot het laatste hielp'...
(bedoelde hij 'bijna om zeep' misschien????)

Het is gemakkelijk maar afschuwwekkend om de kwetsbaarheden en het vertrouwen van patiënten te misbruiken... laaghartig... huiveringwekkend.

Ik hoop hem nooit meer te zien, te horen of te lezen... Ik wil zo vlug mogelijk zijn bestaan uit mijn geheugen wissen... Kompleet... Hij is als kanker op mijn leven geweest... een moeilijk uit te roeien kanker

Een smet op mijn hulpverleningsgeschiedenis... een enorme smet.

See you in hell

14-11-2011, 00:00 geschreven door Lore

Kan er hier niet over spreken... maar de onrust bereikt zijn hoogtepunt... Dat is te merken door het verwoed beschadigen van mijn hoofdhuid... alsof mijn handen daar iedere seconde naartoe getrokken worden om de huid eraf te krabben (huid én haar).
En dit alles omdat er van mijn allerlei gevraagd wordt (gevraagd...?... geëist, zeg maar)... en van de zijde die vraagt (eist) hoeft absoluut niet hetzelfde verwacht te worden.
Een en ander maakt dat ik gevangen voel... want waar ik me netjes aan de afspraak hield, komen er plots kinken in de kabel... waardoor mijn zorgvuldige mentale én lichamelijke voorbereiding in het gedrang komen.
De zorg dat ze het wel zullen begrijpen... de zorg of zij net zulk respect aan de dag kunnen leggen voor mijn grenzen... de angst of ik het door die inbreuken op die ruimte nog wel zal kunnen waarmaken.
Oeverloos wachten op een antwoord... met de vraag waarom zij dit op de valreep laten weten op een manier die me niet eens in staat stelt vragen te stellen en andere regelingen te treffen. Ik wil dit niet meer... het kan er momenteel niet bij. Shitmensen.

14-11-2011, 00:00 geschreven door Lore