Mijn naam is Loreanne, afgekort 'Lore'. Die naam verschijnt onder mijn blogjes. Mijn bedoeling is mijn belevingen trachten te uiten. Als psychische zieke word je immers vaker de mond gesnoerd dan als de fysisch zieke mens. Loreanne
LEVEN MET EEN BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, Josephine Giesen-Bloo
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, een praktische gids voor behandeling, Roy Krawitz, Christine Watson
GROOTSE PATIENTEN, KLEINE THERAPEUTEN. Narcisme en Psychotherapie, Mark Kinet, Luc Moyson
ROSALIE NIEMAND, Elisabeth Marain
HET MOET ERUIT, Marie Cardinal
ONTSPOORD, Ria van de Ven
DE UREN, Michael Cunningham
BORDERLINE STOORNIS. Crises in hechten en onthechten, E. Van Meekeren
BORDERLINE HULPBOEK. Zelf leren omgaan met, Jaap Spaans en E.Van Meekeren
WAT BORDERLINE MET JE DOET, Arthur Hegger
BOEKEN
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS. Handleiding voor training en therapie', M.Linehan
VER HEEN, P.C. Kuiper
MORGEN BEN IK EEN LEEUW. Hoe ik mijn schizofrenie overwon.', Arnhild Lauveng
DE STILTE VOORBIJ. Mijn weg terug.', Nancy Venable Raine
ALS LIEFDE IS PIJN DOET EN JE WEET NIET WAAROM, Dr.Susan Forward en Joan Torres
DILEMMA'S IN DE PSYCHIATRISCHE PRAKTIJK, Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf.
De lijst boeken die ik vermeldde, gaan uiteraard niet allemaal over borderline persoonlijkheidsstoornis. Het zijn boeken die me om één of andere reden steun boden al was het door de (h)erkenning van bepaalde gevoelens, gedachten, bedenkingen. Er zijn boeken bij die me een beter inzicht gaven in wat tijdens mijn huwelijk speelde ('Als liefde pijn doet en je weet niet waarom') of over het verworpen worden door die je lief zijn. ('Ontspoord')
Niets van deze teksten mag zonder toestemming van de auteur gebruikt worden.
over depressie en persoonlijkheidsstoornis
09-02-2013
Moeite
Met wat moeite probeer ik toch even wat te schrijven hier. Vrees dat ik in het andere geval straks niet meer weet hoe het moet. Ik heb namelijk veel hinder van kraters in mijn geheugen en in mijn beleven. Zo geraakte ik vanmorgen net niet in paniek omdat ik dacht een hele tas met gekochte artikels zoek gemaakt te hebben. Vreesde zelf dat ik die wel betaalde maar ik slechts de kasbon bij me had. Ik kon me niet eens meer herinneren dàt ik ze kocht... tot ik plots de kasbon op de vloer zag liggen. In paniek ging ik overal zoeken naar de artikels. Ik vond geen van ze. Nochtans was er een groot artikel bij. Ik bekeek de bon en van twee artikeltjes herinnerde ik me vaag dat ik ze ergens had zien liggen. Ik zocht en vond... en nu weet ik tegelijk dat ook de andere zaken vroeg of laat wel ergens uit zullen komen. Maar leuk vind ik het niet dat dit allemaal gebeurt Er gingen nog meer zaken mis. Ik verknoeide de werking van dit computerke met mijn verdoofde brein en nog steeds werkt de helft niet. Ik kan bvb vanaf mijn reservemailadres geen berichten versturen, slechs lezen. Knap lastig want nu kan ik daar geen berichtjes meer beantwoorden, moet ik alle adressen overpennen en via een ander mailadres beantwoorden. Het maakt me alleen nog maar meer overstuur. Niet dat het me erg veel kan schelen, maar soms vind ik het wel erg dat ik niet kan reageren op berichtjes van jullie. Dat is soms het enige wat me nog lukt. Verder wil ik er niet te lang bij stilstaan. Mijn toetsenbord vertikt het ook soms van de eerste keer alle getypte letters ook neer te kwakken. Dus sorry als het soms lang duurt of je weinig van me verneemt. Ik ben moe en erg bezig met wat in de sessies naar boven komt. Denk aan jullie.... vooral aan die het nu zeer zwaar hebben, een groot verlies te verwerken hebben... liefs van mij voor jullie
Wilde jullie dit toch even laten weten. Sinds ik bij de nieuwe psychiater in behandeling ben, ondertussen 15 maanden voel ik het verschil met de vorige psychiater. Ik krijg nu wél therapie... ik krijg dààdwerkelijk therapie... Het opent de poorten van pijn en hel... die de vorige gesloten wilde houden... (om het zichzelf comfortabel te maken?) maar die me niet genas... maar me dieper in het 'niet-leven' duwde en dus in een andersoortige hel, een nachtmerrie die steeds erger zou worden.
Ergens besef ik dat de huidige nachtmerrie voorbij zal gaan, dat de pijn nodig is om te helen. Het vertrouwen is er om me in dit hachelijke proces te begeven. Toen niet, met die Jan Klaassen uit een of andere poppenkast absoluut niet! Die man zette aan tot 'verdringen' niet tot 'helen' of 'verwerken'. Hij nam me, zo realiseer ik me steeds erger, nooit ernstig...!
Het is moeilijk, angstaanjagend, schrikbarend, een nachtmerrie-achtige substantie, dat wat zich nu opent... maar er is zoveel respect voor mij en veiligheid ook... dat het moét lukken. Dit schrijven doet pijn, heel veel pijn. Ik kom van zo ver. Van een acht jaar (bijna een negen jaar) durend 'niemandsland' met géén dank aan die onverantwoorde belhamel die zich er bovendien nog laf vanaf trachtte te maken en zelfs leugens niet schuwde. Hij moest zich doodschamen... werkelijk. Degene die hij behandelde van mijn gezin verklootte hij op één haar na... beiden....! Ik vertrouwde je als psychiater, al heb ik daar lang over gedaan... en zij die ook bij jou op therapie ging vertrouwde op mij... met bijna voor ons beide RAMPZALIGE GEVOLGEN... Ik vergeef het je nooit... nooit!
Als wij er na jouw mis-handeling nog bovenop komen, is het dankzij die andere dààdwerkelijk goede hulp die we nu wél krijgen, van een bekwame psychiater, een bekwame arts... wat jij voor ons absoluut niet was, integendeel... wie zichzelf een verantwoord hulpverlener noemt, zou absoluut NIET doen wat jij deed. Shame on you...
Even geschrokken zo lang geleden dat ik hier nog was de hel is hier geopend een die ik nooit meer dacht te moeten voelen bedankt voor jullie lieve berichtjes en sorry nogmaals dat ik niet meer ben die ik kon zijn hoop dat ik vlug weer de oude ben of een nieuwe maar dan opgewassen tegen de zooi van 'my life'
Hoe comfortabel kan het zijn als je zo goed als niets meer voelt? Zeer comfortabel...!? Die vraag laat ik in het midden, het antwoord schiet ik de verdoemenis in. De feestdagen verliepen op een manier dat er heus niets te klagen viel, dat zal ik dan ook niet doen want er valt niets te klagen maar ook niets dat me het tegenovergestelde gevoel geeft. Onverwachte uitnodigingen, gezellige feesten met die je lief zijn om je heen en daags erna op kerst zelf nogmaals een feest waar ik vroeger naar uitkeek. Het liet me Syberisch koud. Hoeveel moeite ik ook deed.... Ik deed mee. Ik gedroeg me zoals ik me ooit pur natuur gedroeg. Maar het gevoel bleef uit.
Ik blijf volle gas werken omdat ik niets anders wil dan werken tot ik uitgeput, volledig murw ben.
Bizar in het hele gegeven, wil ik dat het nieuwe jaar begint.... Nooit eerder kocht ik zoveel kalenders. Ze hangen overal in dit vervloekte huis. Ik wil dat de dag vlug komt dat ik het voorblad eraf kan scheuren.
Veel zal veranderen in het jaar dat komt. Veel. Toch wat mij betreft. Er is al veel veranderd. Niet zozeer in positieve zin al zijn er positieve elementen door de therapie die ik nu krijg van een wél bekwame en emfatische psychiater... een die niet te lui is om verder te kijken dan zijn neus lang is en niet geld wil binnen rijven zonder wat dan ook te doen. Het minste was ààndachtig luisteren. Zelfs dàt kon die schokgolf van een kwakzalver niet. Door de schok van hoe hij me mishandelde en wat die kwast al die jaren wegdrong terwijl ik eraan wou, krijg ik het nu na acht dode want verloren jaren te verwerken samen met de schok die de onverantwoorde kinkhoest van een langoust teweeg bracht met zijn onverantwoord, on-therapeutische mis-handeling.
Ik geef niet op... zeker niet... ik ben niet zo zwak en laf als die man was. Ik weet wat hij gedaan heeft en waarom. Zijn ego gaf hij een grotere plaats dan zijn werk.
De depressie heeft zich verdiept. De dood heeft zich verspreid. Het loze land overspoelde alles. Ik kijk met lege ogen rond en zie niets, niets dat mij kan raken, ontroeren. Ik leef en daar is alles mee gezegd. Maar ik blijf mijn lijf bewegen en werk, werk in dat wat ze onderdak noemen zodat ik de dag doorkom, dag na dag. Ik laat me daarbij helpen met middelen tegen pijn aan spieren, gewrichten en uitputting en vooral de psychische pijn die als een slijpschijf mijn binnenste in mootjes hakt.
Wat er nu bezig is... maakt me vleugellam, stil, levensloos. Het heeft niets met feestdagen te maken. Ik voel niets. Ik zie wel dat de lichtjes in de boom flikkeren... en ik vind dat wel mooi maar ik associeer dat niet met kerst of voel ook geen sfeer. Ik doe wat ik moet, ik doe wat ik denk dat goed is, ik werk en werk mezelf de uitputting in. Ik weet niet of ik dit ooit eerder meemaakte in deze mate. Nooit eerder wist ik zo weinig. Soms verheug ik me ergens op... tot het zover is dan laat het me volkomen onverschillig. Niets brengt me nog tot leven... blijkbaar. Soms zijn er opflakkeringen maar niet meer dan dat. Erna voelt het of het nooit heeft plaatsgevonden... dat wat me even tot leven wekte. Eén en ander... is begonnen... door de geweldige behandeling van mijn vorige psychiater. Ik hoop dat hij ooit in de hel mag branden. Tenzij hij bij leven voelt wat hij aangericht heeft. Lichtzinnige idioot... jou vergeef ik nooit.
Categorie:de napalm na de flater van de vorige psychiater
23-12-2012
moe
moe, murw verdoofd gedoofd weg leven verdwenen nog steeds niet weten hoe te wenen weet niets meer van het leven ondanks de uitputting doe ik nog steeds niets dan geven
Voor degenen die me probeerden een mail te sturen... mijn oude mailadres gebruik ik niet meer. Bepaalde mensen hebben dat gebruikt voor doorstuurmails wat resulteerde in iedere dag minstens 25 ongewenste mails. Precies dààr had ik geen behoefte aan. Ik zal dus mettertijd mijn mailadres nog doorgeven aan mensen die het niet misbruiken... maar gebruiken voor wat het waard is, een persoonlijk bericht bijvoorbeeld... Mijn mail gaf ik niet om de poort te openen voor al die zooi. Daar word ik zo mogelijk NOG depresssiever van.
Bedankt voor jullie lieve berichtjes. Op mijn eigen manier tracht ik met wat gaande is om te gaan. Het blijft hier nog even stil. Ik wil jullie nu ik hier toch even ben warme, liefdevolle feestdagen toewensen.
Sorry nogmaals... ik weet niet wat er scheelt. Het gaat niet zo goed en ik weet niet waardoor of waarom. Ben niet in staat logjes te schrijven. Heb er ook geen nood aan eigenlijk. Het voelt of er nog maar aan denken al te zwaar weegt. Dus... sorry voor de stilte hier.
Voel me al dagen niet zo goed. Weet niet waarom of waardoor. Wat ik ook doe of laat... het blijft. Geduld hebben, gedachten op stop zoveel als mogelijk en hopen dat het vlug voorbij zal gaan en opnieuw toch iets meer voor mezelf herkenbaar wordt. De moed zinkt er anders van in mijn schoenen en dat wil ik niet. Er is zoveel en dat zoveel heeft er wellicht mee te maken. Voortgaan... dan maar even als een kip zonder kop. Sorry dat ik zo weinig van me liet horen naar jullie toe. Dat komt wel weer goed.
Gek hoe ik niet veel geef om zoveel Gek hoe de wereld me kan gestolen worden meestal Gek hoe de glazen bokaal waarin ik zwem heel dik glas kreeg Gek... alles gebeurt ver weg van me hoe gek is dat zeg.
Akelig... zij wil meevoelen maar voel niets meer Akelig... dat ze leeft maar daar weinig van voelt Akelig... wie zij werd want ik ken haar niet meer.
Tijdens een droom liep de wekker af. Met dikke, rode kikkerogen keek ik even later naar mijn spiegelbeeld. Mijn hoofd leek in twee helften verdeeld die niet met elkaar wilden overeenkomen. Ondertussen is het beter, enkele koppen teerzwarte koffie durven wel helpen. De pijn schiet iedere ochtend opnieuw door mijn lijf. Wellicht normaal... omdat er scheuren zijn gekomen in de beschermende bast. Dapper wil ik schrijven 'laat maar komen'... Diep in mijn binnenste hoop ik echter dat als het komt het dat heel vluchtig doet....
Beelden en herinneringen komen in dromen en overdag. Verwezen constateer ik het. Te moe om het te laten doordringen. Het leven vindt nu al zo lang naast mij plaats, ik lijk er geen deel meer van uit te maken. Het lijkt me daarom moeilijk dit alsnog te kunnen integreren.
Leven in het nu, is niet eens meer moeilijk. Ik leef alleen nog maar in het nu, de rest lijkt als een droom nooit werkelijk gebeurd.
Als een zombie zit je hier in een armzalige poging toch iets te laten weten wat al deze minuten, uren met je deden.
Hondsmoe en zombie als een koe Deze dag mag straks vlug in slaap verglijden 'k kan me daar alleen om verblijden
Tjonge wat was dit voor een dag ik kan er echt niet om lachen... deze dag gaf me vanaf de ultravroege ochtend ook een ultra harde slag
Laat de nacht maar vlug verpozing geven zodat ik deze uitputtende veldslag kan vergeten en mezelf straks in een rustgevende, allesvergetende slaap kan lezen.
tjonge... vergeten dat het voor sommige mensen een vakantiedag was... beuh...
Na enkele klusjes toog ik dapper naar een warenhuisje, had enkele spulletjes nodig om dit huis verder te ordenen. Tjonge, 't was daar de hel. Want een volk op een uur dat er normaal geen volk is... en van welke planeet kwamen ze? Ze sjokten met karren door de gangen, vonden mij een obstakel dat ze de weg versperden met die karren zelfs dwars over de gangen te laten staan. Ze verroerden zich niet... leken het vanzelfsprekend te vinden dat ik dan maar rechtsomkeer maakte... Lieve mensen, zijn dit nog wel mensen? Ik dacht... 'kalm blijven Lore, hier ben je zo weer uit'... maar ze gingen pal voor je neus staan en duwden je opzij... ze staarden je aan met kikkerogen toen je bleef staan waar je stond... Waren zij niet in staat misschien tot net datzelfde geduld als ik??? Duidelijk van niet. En toen ik daar in zeven haasten wegging, was ik net niet kirrewiet. Ik vond niet wat ik zocht... maar vond wel wat ik niet zocht en wel van pas kwam. Om na die ene boodschappentocht ook nog die andere boodschappen te verrichten, vond ik écht niet de moed.... Nog zo'n koe-achtige meute kon ik echt niet meer aan. Ik ben naar die ene kamer getogen en spitte ze verder uit, sorteerde en gooide weg... maakte een nieuw plakboek voor het lieve ukje dat ik regelmatig met mijn gezelschap verblijd. En nu ga ik 'Sturm der liebe' zien... een nieuwe idiote verslaving van me... die wellicht ergens goed voor is... en waar ik net zo wellicht enige frustraties kan ventileren. Fijne avond al die mij bezoeken... fijne avond ook aan al die me niet bezoeken... al weten ze dan niet dàt ik ze fijne avond wens... maar moet dat dan? Ik weet het, ik ben mesjogge... Maar nu weet jij het ook.
Daar niemand anders bezwaar maakt wat het herplaatsen van oude blogjes betreft, ga ik opnieuw aan het werk. Die ene die van gedaante verwisselt als was hij/zij een kameleon zoekt het verder zelf maar uit. Wat zou ik me plooien naar zo één zeurpiet of zeurmieke en daardoor nog langer met die oude blogs lopen klooien? Dus sorry beste mensen, mijn verontschuldigingen als ik tien blogjes na elkaar plaats en daardoor even telkens op de startpagina verschijn...
Stil van overdondering tranen van binnen niet slechts van verdriet zoveel ingrijpende gebeurtenissen zijn er gebeurd en liggen nog in het verschiet.
Vandaag was ik er graag tegelijk is er pijn al was het nog zo bijzonder, zo fijn
Vreugde en verdriet vechten als bezeten 't is nog steeds niet te lijmen dat wat open heeft gereten al het onrecht dat telkens weer het levenslicht kwam stelen al het vertrouwen verbrijzeld onder leugens, lafheid, niet te verhelen
Een ding, ben ik absoluut niet kwijt mijn zelfrespect, kan mezelf nog in d'ogen kijken ik hoef niet al die stinkende rotzooi van ze glad te strijken en dat ik in ze allen zoveel jaren bleef geloven, daarvan heb ik geen spijt Dat ben ik zelf, mijn eigen wezen al hebben ze me daar om bespot en oeverloos lesjes gelezen. Ik gedroeg me tenminste niet als een lafaard of een terrorist een spottende marginaal of een sadist Niet als een krenkende rotgarnaal of een in stront getrapte stinkende sandaal Ik gedroeg me niet arrogant of wreed veroorzaakt geen onnodig leed maar bleef mezelf, volgde mijn hart daar stampten ze op... en sloegen het plat.
Een deel van mensen verdween uit mijn leven ze gingen zich op zeer bedenkelijke paden begeven het maakt mij niet meer uit, ik geef er niet meer om soms voel ik medelijden... en vind ze pijnlijk dom dat ze niet beseffen hoe kort dit leven is en hoe liefdevol het kan zijn als je ophoudt met haat, ophoudt met chagrijn ophoudt met jezelf niet zijn ophoudt met mensen die jou ooit lief waren te vermalen fijner dan fijn
Ooit komt er een dag dat ze het zich misschien berouwen maar dan is het te laat voor spijt van hun hatelijke daad te laat voor al wat ze hebben geschaad te laat voor al dat gewichtig gepraat te laat voor de ogen, hart en geweten te gebruiken voor al die jaren dat ze de waarheid hebben lopen fnuiken te laat want dit hart werd verwond het wordt nooit meer gezond te laat want vertrouwen kan nooit meer voor die het zo lang en in die mate schonden al blijf ik met herinneringen aan ze verbonden.
Mijn hart gaat nog open voor die het niet nu en nooit hebben willen slopen De deur van dit huis gaat misschien ooit of nooit nog open de deur van mijn hart daarvoor zal je een nieuw slot moeten kopen die deur die erin stond heeft het moeten bekopen door onbedachtzame wreedheid lafheid, verraad nooit heeft iets in mijn hele leven mij zo verwond en zo onherroepelijk geschaad.
Tjonge, ik lijk s'nachts wel bezig met een droommarathon... De ene droom volgt zowat de andere op... Ze zijn van die aard dat ik pas nadat ik opstond op verschillende vlakken besef dat ik droomde... zo dicht liggen ze bij de werkelijkheid en toch ook weer niet... Ik wist bijvoorbeeld niet meteen vanmorgen waarom ik me zo down voelde, zo intens donker... tot ik even later in de woonkamer besefte dat ik over een verlies droomde. Overdag lijk ik het verwerkt... s'nachts in mijn dromen is het duidelijk van niet. Ook angsten komen daar boven... ook die kleine bezorgdheden om iets belangrijks te vergeten, worden in die dromen zodanig overbelicht dat ik ze niet meer kan ontkennen. Pfff, ik hoop dat dit vlug ophoudt. Ik ben nog steeds down en zal me na dit blogje met bijna plezier op alle klussen gooien die ik vandaag in gedachten heb. Alleen uitkijken dat ik niet al té erg over grenzen ga, het is immers niet de bedoeling dat ik van de ene zooi in de andere beland. Ik voel me werkelijk niet goed nadat het toch even de lichtere kant uitging. Moed niet verliezen en doooorgaan... moet ik, wil ik, zal ik.
Met wat moeite probeer ik toch even wat te schrijven hier. Vrees dat ik in het andere geval straks niet meer weet hoe het moet. 
Ik heb namelijk veel hinder van kraters in mijn geheugen en in mijn beleven. Zo geraakte ik vanmorgen net niet in paniek omdat ik dacht een hele tas met gekochte artikels zoek gemaakt te hebben. Vreesde zelf dat ik die wel betaalde maar ik slechts de kasbon bij me had. Ik kon me niet eens meer herinneren dàt ik ze kocht... tot ik plots de kasbon op de vloer zag liggen. 
Even geschrokken
Hoe comfortabel kan het zijn als je zo goed als niets meer voelt? Zeer comfortabel...!? Die vraag laat ik in het midden, het antwoord schiet ik de verdoemenis in.
Wat er nu bezig is... maakt me vleugellam, stil, levensloos. Het heeft niets met feestdagen te maken. Ik voel niets. Ik zie wel dat de lichtjes in de boom flikkeren... en ik vind dat wel mooi maar ik associeer dat niet met kerst of voel ook geen sfeer. Ik doe wat ik moet, ik doe wat ik denk dat goed is, ik werk en werk mezelf de uitputting in. Ik weet niet of ik dit ooit eerder meemaakte in deze mate. Nooit eerder wist ik zo weinig.
Sorry nogmaals... ik weet niet wat er scheelt. Het gaat niet zo goed en ik weet niet waardoor of waarom. Ben niet in staat logjes te schrijven. Heb er ook geen nood aan eigenlijk. Het voelt of er nog maar aan denken al te zwaar weegt. Dus... sorry voor de stilte hier.
Voel me al dagen niet zo goed. Weet niet waarom of waardoor. Wat ik ook doe of laat... het blijft. Geduld hebben, gedachten op stop zoveel als mogelijk en hopen dat het vlug voorbij zal gaan en opnieuw toch iets meer voor mezelf herkenbaar wordt.
Na enkele klusjes toog ik dapper naar een warenhuisje, had enkele spulletjes nodig om dit huis verder te ordenen.
Lieve mensen, zijn dit nog wel mensen?
en waar ik net zo wellicht enige frustraties kan ventileren. 
