Mijn naam is Loreanne, afgekort 'Lore'. Die naam verschijnt onder mijn blogjes. Mijn bedoeling is mijn belevingen trachten te uiten. Als psychische zieke word je immers vaker de mond gesnoerd dan als de fysisch zieke mens. Loreanne
LEVEN MET EEN BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, Josephine Giesen-Bloo
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, een praktische gids voor behandeling, Roy Krawitz, Christine Watson
GROOTSE PATIENTEN, KLEINE THERAPEUTEN. Narcisme en Psychotherapie, Mark Kinet, Luc Moyson
ROSALIE NIEMAND, Elisabeth Marain
HET MOET ERUIT, Marie Cardinal
ONTSPOORD, Ria van de Ven
DE UREN, Michael Cunningham
BORDERLINE STOORNIS. Crises in hechten en onthechten, E. Van Meekeren
BORDERLINE HULPBOEK. Zelf leren omgaan met, Jaap Spaans en E.Van Meekeren
WAT BORDERLINE MET JE DOET, Arthur Hegger
BOEKEN
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS. Handleiding voor training en therapie', M.Linehan
VER HEEN, P.C. Kuiper
MORGEN BEN IK EEN LEEUW. Hoe ik mijn schizofrenie overwon.', Arnhild Lauveng
DE STILTE VOORBIJ. Mijn weg terug.', Nancy Venable Raine
ALS LIEFDE IS PIJN DOET EN JE WEET NIET WAAROM, Dr.Susan Forward en Joan Torres
DILEMMA'S IN DE PSYCHIATRISCHE PRAKTIJK, Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf.
De lijst boeken die ik vermeldde, gaan uiteraard niet allemaal over borderline persoonlijkheidsstoornis. Het zijn boeken die me om één of andere reden steun boden al was het door de (h)erkenning van bepaalde gevoelens, gedachten, bedenkingen. Er zijn boeken bij die me een beter inzicht gaven in wat tijdens mijn huwelijk speelde ('Als liefde pijn doet en je weet niet waarom') of over het verworpen worden door die je lief zijn. ('Ontspoord')
Niets van deze teksten mag zonder toestemming van de auteur gebruikt worden.
over depressie en persoonlijkheidsstoornis
17-09-2012
't Gaat...
Het gaat. Al vind ik mezelf het grootste deel van de tijd niet meer terug. Heb al enkele taakjes tot een goed einde gebracht. Ook 45 minuten gestudeerd in het boek over psychopathologie, de basisbegrippen. Doet me goed, geeft me rust. Ik wil begrijpen, begrijpen, begrijpen.
De vaat is al omgewassen en een deel van de hal ruimde ik op. Straks wil ik daarmee verdergaan maar zo moe dat ik even rust moest nemen. Omdat ik niet horizontaal wil, zit ik hier achter mijn scherm... zo rust ik toch ook en kan ik tegelijk mijn zieleroerselen kwijt zodat ook mijn psyche rust krijgt. Als ik horizontaal ga, begin ik toch weer te piekeren of snijden de gedachten mijn brein in flinterdunne schelletjes.
Ik ga straks ook aan het koken, en misschien ook wel aan het bakken. Een snik in me... verdriet... maar wat gek... ik weet niet eens meer waarom... zoals ik veel niet meer weet of begrijp.
Het ontwaken was vanmorgen op twee vlakken behoorlijk zwaar... fysisch en psychisch dit keer. De frisse, koude buitenlucht helpt op één of andere manier het zwaarste er al te halen en enkele koppen sterke koffie eveneens. Eenmaal ik mijn mails bekeek, waren daar ook onverwacht enkele mails die me een goed gevoel gaven, door de erkenning erin of iets delen wat goed doet. Ook de herinnering aan wat iemand me vertelde... en ik proest het telkens in stilte weer uit bij het beeld dat ik daarbij krijg door hoe de andere beschreef wat ze zagen. Hilarisch. ('t gaat over haha onder andere mezelf).... Soms kan iets me zo in vervoering brengen dat ik daarop reageer, dan kan het me op dat ogenblik niet veel schelen wat anderen van me denken, ik denk zelfs dat ik de 'anderen' dan volkomen vergeet. Gek en speels kom ik dan uit de hoek komen tot groot jolijt van blijkbaar de kleine én grote toeschouwers. Soms besef ik niet eens dat er toeschouwers waren. zo ga ik op in mijn spel op dat ogenblik. Wanneer vrienden of familieleden dat erna beschrijven zoals zij het zagen, besef ik pas welk beeld dat moet gegeven hebben voor ook onbekende toeschouwers en lig ik net niet in een deuk... tjonge, gelukkig zie ik die niet meer, denk ik dan bij mezelf woeha... Nog later bedenk ik 'goed zo Lore, je hebt alweer volwassenen aan het lachen gekregen.' Lachen, zo zegt men toch altijd, is gezond...!
Doodop maar voel me verder heel fijn. Een overheerlijke dag was het, doorgebracht met die me nauw aan het hart liggen... wat wil een mens nog meer. Niets, helemaal niets. Morgen is rusten een must zodat ik de volgende dagen geen panne oploop. Morgen breng ik jullie bezoekjes... nu ga ik horizontaal... 't Was net ook zo'n mooie, zonnige, warme dag... alles zat mee om die zo al leuke uitstap nog leuker te maken. En op het einde van de avond ergens naast de waterkant met een biertje voor me en voor de anderen een dessertje... een dag met een gouden randje.
Daaraan merk ik dat ik vooruit ga... de gestoorde reacties van die 'moi'... raken mijn koude kleren niet. Ik lach om het puberale gedrag van het creatuurtje, iets anders is het niet. Dat was vroeger anders, tjonge dan was ik er ziek van. Nu vind ik zulke mensen slechts zielig en beklagenswaardig. Ach dat ze hun leven en energie slechts schijnen te kunnen wijden aan gescheld en zo duidelijk in hun kaartjes laten kijken. Bovendien beseffen ze duidelijk niet hoe 'gestoord' hun gedrag wel is. Daar kan ik slechts één conclusie uit trekken, 'ik weet tenminste dat ik een psychische stoornis heb'... Zij daarentegen weten het van zichzelf duidelijk niet en maken zich verder oeverloos belachelijk, beseffen niet eens dat zij meer hulp behoeven dan ik. Armzalige dwazen. Voel medelijden in feite...
Ik voel me ondertussen stukken beter dan vanmorgen. Ik kreeg zoveel erkenning gisteren van mijn kinderen... wat deed dat deugd. Er is zoveel begrip, het doet bijna pijn. Langs alle kanten is er hulp... nu zo voelt het toch. Hoe lang is het geleden dat ik me nog zo gesteund heb gevoeld...?
Ben zo blij ook, nogmaals, dat ik deze psychiater trof... Eindelijk een therapie die méér is dan een in slaap sussen, een dooddoen... en eindelijk een psychiater die niet bang is méé in het proces te gaan en die niet lekker lui wil rusten tijdens de therapie en zijn heil niet zoekt in zijn patiënte verdoven om een luilekkerleventje van hemzelf te kunnen nastreven maar die zijn nek uitsteekt, zoekt en vertrouwt op mij en mijn kracht, wijsheid, wil. Dat voel ik aan zoveel. Dat nam de andere me af... om zichzelf in het voetlicht te kunnen plaatsen. Hij zag me niet meer, behalve als een 'hopeloos geval'. De huidige psychiater laat me in mijn waarden, biedt steun en een werkelijk luisterend en aandachtig oor. Tjonge, wat ben ik die man dankbaar. Mensen kunnen je werkelijk herleiden tot een 'ding', tot 'niets'... door je te behandelen als een zielig hoopje hopeloosheid... door te laten voelen dat wanneer je niet doet wat zij willen dat je doet, je slechts kan blijven steken in de toestand van lethargie... zo hoeven ze zich niet al te erg meer uit te sloven. Ach kikkervisje van een vorige psychiater, wat moet jij nog veel leren van hoe sommige mensen in elkaar zitten en vooral hoe jijzelf in elkaar zit. Misschien kom jij beter woeha bij mij in therapie... 't had meer opgeleverd althans dan ik bij jou..!!!!!!!!!
Ik begin erover te geraken... en heb ook met jou en je zielige gedoe slechts medelijden. Tot nooit meer, jij hebt voor mij afgedaan... àls mens en àls psychiater. Je maakte een onvergefelijke fout... pas als je dàt beseft, zal je geen 'mijn' meer zijn op de weg van sommige van je patiënten.
Dat was mijn eerste taak vanmorgen, een creatuur verwijderen dat zich slechts schijnt te kunnen uiten in gestoorde taal. Meelijwekkend is het. Een mens vraagt zich dan af wat die hier komt zoeken, een vorm van 'agressief zagen' maar dat heeft het van zichzelf vervulde creatuur dat elders zijn frustraties komt dumpen blijkbaar niet door. Narcistische trekjes die zich zo uiten. Genoeg over dit bespottelijk voorvalletje.
Vanmorgen ging het ontwaken opnieuw gepaard met de donkere en zware gevoelens en opnieuw ook waren ze heviger na een fijne namiddag die het gisteren ook was. Blijven nasoezen is er niet bij dan, vlug opstaan om het te laten wegebben of toch in hevigheid te doen verminderen.
Op mijn lijstje vandaag moet ik zeker driemaal 'rusten' plaatsen of het loopt op een dag mis... Toch wil ik ook wat klusjes klaren maar met genoeg pauzes ertussen dus. Morgen staat er opnieuw een leuke dag op het programma dus moet ik mijn krachten wat sparen, nietwaar.
Ik stel het steeds maar uit om terug een achtste van het vorige anti depressivum te nemen en hoop dat de verstoorde nachtrust zich uit zichzelf zal herstellen wanneer ik aangepast ben aan het nieuwe ritme. Het is vreemd dat wanneer ik niet uit mezelf kan ontwaken maar moet opstaan ik een heel onrustige nacht heb. weet niet waarom dat zo is want ik hoef me er niet echt zorgen om te maken. Mijn nachtrust wordt in vele stukjes gehakt en als kers op de taart word ik vervolgens een uur voor de wekker zal aflopen opnieuw wakker en slaap helemaal niet meer. Misschien omdat ik altijd wat vroeger dan mijn kind wil opstaan om rustig mijn kopje koffie te kunnen drinken? Ik heb ook vreemde dromen, ze waren niet bepaald nachtmerries maar toch heb ik er geen fijn gevoel van.... Ook is mijn slaap opnieuw beduidend lichter, ik word van zelfs maar minieme geluiden wakker. Misschien slaap ik vannacht beter omdat we morgen niet hoeven op te staan... en haal ik het slaaptekort zo wel weer in. Ik geloof ook dat ik sinds enkele weken in de menopauze beland ben. De koude rillingen, de warmtevlagen. Het kan me weinig schelen al is het natuurlijk geen prettig gevoel. Ik geloof ook dat ik daardoor ook vlugger verkouden geraak. Ach de psychische ellende vind ik veel minder goed te verdragen dan de klachten van de menopauze. Ze zijn ook, meen ik, van voorbijgaande aard. Natuurlijk zou ik graag hebben dat die psychische ellende ook van voorbijgaande aard is... of dat het tenminste opnieuw in die mate mildert dat het leven toch weer iets meer als leven voelt.
Bericht aan die zich hier 'moi' noemt... (én William én Wim....) (asjemenou... )
Iemand die zulke reacties plaatst (zie onderaan dit blogje en bij mijn reacties) hoort meer in de psychiatrie dan ik... En wees niet ongerust oelewapper (want al de namen die je voor jezelf gebruikt... stemmen tot nadenken, nietwaar?), ik bevind me al in de psychiatrie. Maar u? Wordt het niet hoog tijd dat u ook uzelf onder de loep neemt????
Hopelijk zien we mekaar daar nooit... je lijkt me een zeer gefrustreerd kereltje dat je onbekenden zomaar uitscheldt voor 'trut'. Vreemd dat je twee pardon drie namen gebruikt... Wié is hier gestoord, vraag ik me dan af...?
Verder: Als het je hier niet aanstaat, wat kom je hier dan doen...????? Enig inzicht in jezelf is er niet klaarblijkelijk al lijkt het me wel op zijn plaats... en aan projecteren doe je overduidelijk maar zonder dat je je daar van bewust bent... helaas ken ik het mannelijk equivalent van jouw scheldwoord niet. Zelfs dan zou ik het niet gebruiken... ik verlaag me ondanks mijn psychiatrische stoornis nu eenmaal niet tot zulke marginale, 'gestoorde' taal. Verder is het bizar dat je me uitscheldt terwijl je me niet eens kent. Tjonge... heb jij (psychiatrische) problemen zeg...!
Hier zijn de berichten van dit oelewapperke onder drie verschillende namen.... (heeft deze man een meervoudigheidsstoornis of zo? De ene keer noemt hij zichzelf William Meersman, de andere keer Wim Peters... en dan ook nog eens moi.... tssss)
Hieronder de reacties van 'moi', 'William' en 'Wim'... ze vertolken één en hetzelfde gefrustreerd creatuur...
Reactie 1.
Naam: moi E-mail adres: william.meersman@skynet.be
Titel: zagen?????? Reactie: Klaar voor de psychiatrie neem die vriendin mee
Reactie 2. (omdat hij zijn gefrustreerde reactie niet meteen zag verschijnen of zo???? )
Naam: moi E-mail adres: wimpeters1@skynet.be
Titel: zagen en nogmaals zagen Reactie: ga naar een psychiatrie daar zit je op je plaats en die hier komen mag je meepakken trut
(ps. mijn afbeelding verbeeldt uiteraard deze 'gestoorde' reactor) Werk aan jezelf man/vrouw in plaats van jou onbekenden af te kraken.
Heb ik dat werkelijk gedurfd? Ik las voor wat ik schreef over mijn gevoelens en gedachten al die dagen voor en na therapie. Om één of andere reden leek dat me beter dan het te laten lezen. Ik bleef het uitstellen... Ik waagde me er niet aan... angstig om me belachelijk te maken... angst om die stap te zetten... voorlezen... aub zeg... ik mijn geschreven zieleroerselen voorlezen, gedachten pur sang... dat dierf ik toch niet..... al had ik het dan zelf weken geleden voorgesteld...
Mijn psychiater hielp me een handje... met me te vragen of ik wou lezen zoals ik vorige keer had voorgesteld... Ik draaide de knop om van angst en las zonder zelfoordeel (of toch zo weinig mogelijk)... maar néén, niet de vreselijk mails van en naar mijn vorige psychiater, dààr ben ik nog niet aan toe... wel de teksten die ik schrijf iedere ochtend om gevoelens, pijn, gedachten te beschrijven. Al die zaken die ik niet kan verwoorden, niet uitspreken... behalve in het geschreven woord. Dat is mijn taal, de andere kan ik rijk aan woorden zelf niet eens te bedienen als de ellende hoge toppen scheert. Dan rest me de beelden in mijn taal. Al kwam ik hier (ondertussen geblokkeerde) enggeestigen tegen die dat niet konden geloven, dat iemand met bps kon schrijven... Alsjeblief zeg... wat denken ze wel? Dat iemand met bps geen hersenen heeft of wat? Iemand die zoiets oppert heeft duidelijk zélf geen hersenen of gebruikt ze niet al te best. Oelewapper, eigengereide kakkerlak, hoogheidswaanzinnige paternoster.
Om terug op het aangehaalde onderwerp te komen... ik was na afloop van mijn 'lezing' zooooo moe dat ik niet eens meer kon antwoorden op de vragen van mijn psychiater.... in mijn hoofd en mijn hele lijf was alles venkelpuree. Maar ik voelde me wel schoongewassen van binnen... this is the way... !!! for me !!!!... I think... because yet I'm not sure of anything. Enne... toen ik vroeg of mijn psychiater er iets mee was... knikte hij (ik zag hem veel opschrijven terwijl ik las... maar mijn voelhorens zijn dan ook optima forma meestal) Hij liet er ook op volgen dat ik een goede pen had, heel goed schreef... Tjonge... en in mijn oren was dit wat ik las slechts gezeur... want ik herlas niet één tekst en verbeterde nog minder. Ik nam het toen niet aan... maar nu wel.. en het doet me wel iets.
Wanneer de dag volledig zwart gekleurd is als ik ontwaak. Wanneer de dag is als het water van een donker meer zodat je niets meer kan ontwaren. Wanneer ik geen lichtje bemerk en mijn benen wegen als lood, de pijn is als naalden dwars door mij heen en 't leven niet als leven voelt. Of wanneer de dag vlak, kleurloos, mat is of als een blad met amper reliëf, contrast of tekening, vaag en mistig dan probeer ik een van mijn technieken. Ze zitten in de opslagkamer van mijn geheugen. Eén ervan gebruik ik vandaag. En vanaf vandaag probeer ik die techniek vol te houden. Als hij werkt. Ik denk dat het zal werken. Tenminste een richtlijn die tegelijk houvasten biedt voor mij. Dit is één van mijn technieken, ik heb net een lijstje gemaakt in een speciaal daartoe bestemd schrift... daarin noteerde ik wat ik vandaag kan doen. De zaken die er resten, plaats ik naar de volgende dag. Telkens ik een van de zaken volbracht die ik noteerde, trek ik er een lijn overheen, liefst in een andere kleur. Natuurlijk staat het me vrij tussen al die mogelijkheden toch nog voor een niet opgeschreven klus te klaren. Dat lijstje is slechts als anker, voor het geval dat ik me voel wegvloeien en uitlopen als een inktvlek op papier.
Het is opnieuw een aanpassing, het vroege opstaan. De eerste dagen voelde ik het niet zo. Te suf van de slaap, denk ik. Echter nu wordt het voelbaar. Wellicht ook door de onrustige nacht met tal van dromen. Na drie ervan schrok ik wakker en vatte de slaap amper. Vanmorgen werd ik wakker voor het tijd was om op te staan. Ik vergiste me bovendien, dacht dat de wekker bijna af zou gaan. Niet dus. Ook enkele dagen geleden sliep ik amper drie uur en een half. Als dat zo verder gaat, zal ik toch nog een achtste van de vorige medicatie nemen om niet ook nog fysisch uitgeput te geraken. Ik hoop dat ik na enkele koppen koffie toch beter in staat zal zijn om de dag aan te gaan.
Vanmorgen kon ik niet veel goeds volbrengen. Zelfs dat niet wat me normaal soelaas brengt. Voelde me zo slecht en dan dat rotellendige geschreeuw in me, de doodsdrang... Uiteindelijk vroeger onder een heel erg warme douche gegaan en daar heel lang onder blijven staan. Dat geeft me normaal een rustiger gevoel. Ik weet niet wat ik had vandaag maar ik had lucht nodig... en opende om de haverklap onze keukendeur om vervolgens te ademen alsof er binnen geen zuurstof was... (moet je weten dat daar alles vierkant open stond...) Het leek me daarom een noodzakelijk iets om dit huis vandaag althans zo vlug mogelijk te verlaten. Toen dus mijn haardos droog was, ben ik dapper naar die ene winkel gestapt om een artikel in te ruilen. Ik kon dat niet langer uitstellen want het verhinderde me zelf een goed inslapen. Tegelijk kréég ik de nodige 'lucht'.
Ik ben ontzettend moe, de terugweg nam ik de autobus. Ik ben er ook niet meer met mijn gedachten bij. Zoveel ontsnapt me en dat maakt me nog angstiger en onzekerder dan normaal. Ik let niet op, al wil ik wel... en dat maakt het mensen die je willen bedriegen natuurlijk extra gemakkelijk. Ook verstrooidheid van anderen kan ik dan niet detecteren. Ik geloof dat ik vandaag gelukkig alleen mensen tegenkwam die het goed met me voorhadden. Lucky me. (sarcasme ten top). Nog even en ik ga aan het koken. Wat het gaat worden? Iets zonder aardappelen want die zijn er niet meer. Rijst, prinsesseboontjes, pijpajuintjes en tomaten... en daar vegetarische bolletjes bij... en om het geheel af te werken look of course. Mijn brein is een leeg vat... het galmt. Ondergetekende voelt zich zombie. Maar ook dat kan me momenteel niet of bitter weinig schelen. Het leven glijdt verder. Ik heb er geen deel meer aan. Niet heus. Sinds... en sinds... en sinds.
Ik wil de snik niet vertalen dat vreemd pijnlijk gevoel het snijdende mes en het schreeuwen in mij ik wil niets van dat alles nog voelen en toch breekt de nachtmerrie iedere dag open intuïtief wil ik er sinds de mis-behandeling door de vorige psychiater slechts van gaan lopen
sinds ik mijn huidige psychiater bezoek voel ik vertrouwen en is er opnieuw een schijn van hoop ik en de pijn in mij worden niet langer verdoofd de veiligheid, alertheid, bekwaamheid, kennis het werkelijk ernstig worden genomen en niét geveinsd...! door de vorige werd ik vaak in die zin bij de neus genomen toch bleef ik meer in hem dan mijn eigen aanvoelen geloven hoe hij me het laatste jaar behandelde gaf me zowat alle bewijzen dat hij me slechts van mijn geloof in mezelf wilde beroven.
De bekwaamheid en de authenticiteit van de huidige psychiater stelt mij in staat er nogmaals in te duiken niet om het zwijgen te worden opgelegd maar met herstel in het verschiet althans het psychische lijden draaglijk te maken Zéker hoef ik niet bang meer te zijn dat voel ik aan zoveel dat deze man me als de vorige psychiater ook als een haarbal uit gaat braken....!
De woorden in de titel van dit blogje kwamen plots bij me op... 'blijven drijven'. Ik meen zelfs dat er een liedje over gezongen werd maar ben niet zeker. Het is wat ik momenteel doe... 'blijven drijven'. Af en toe sinds de laatste twee sessies bij mijn nieuwe psychiater wijkt de hopeloosheid toch even. De moedeloosheid even zo. Hoopgevend, toch? Ik sta er maar niet te lang bij stil. Ik hou me vast aan de gedachte dat ik nu alvast wél in goede handen ben.
Verder zijn er opnieuw dagen dat mensen me mee uitnemen. Ik voel me geliefd en dat is helend voor mij.... Zo is het tenminste niet alle dagen barre ellende.
Maar nu.. ben ik alleen fysisch doodop en psychisch murw. Straks vroeg naar bed... daar ben ik wel aan toe.
Zo moe, doodop van de laatste dagen maar ik wil en kan niet de hele tijd rusten... dan begint de psychische (fysiek voelbare) pijn opnieuw. Ik mat me af. En hou mijn 'kracht' op peil door mijn 'wondermiddel'. Ik word anders ook nog eens gek van wat ik wil doen en niet kan. Straks nog douchen en de haardos wassen. Even rusten of ik val in de badkuip als een slappe vaatdoek in elkaar. Morgen opnieuw een vrij vermoeiende dag. Ik kan en wil geen neen zeggen tegen wat toch een beetje leven geeft. De vaat laat ik omdat ik niet opnieuw een meid voor alle werk wil zijn... koken hoop ik nog net te kunnen volbrengen al ligt mijn bed nog vol spullen die ik deels sorteerde. De koelkast uitgewassen, bezig te ontdooien... ook een hele klus. Ook de hal kreeg een beurt en een deel van mijn slaapkamertje. Het plastic werd ook gesorteerd en ook al werd op mijn verzoek de kattenbak uitgeladen... ik kon de boel erna verfrissen en opkuisen... Moe word ik van dat halve of half afgewerkte werk dat in feite toch enige hulp zou moeten betekenen. Niet dus. Ik ben mijn leven vaak zo moe... ik stop die gedachten en blijf me vastklampen aan die ankers hier en daar. Soms denk ik... ze weten niet hoe het is... gelukkig weten ze het niet...! Ben alles en iedereen zat. Vermoeidheid is niet zo goed blijkbaar als je psychisch al op het randje leeft. Het kan me wat verdommen allemaal.
Vaak heb ik het gevoel steeds hetzelfde te schrijven. Wellicht omdat ik ook steeds hetzelfde voel. Zaken herhalen zich. Ik schrik me soms het apenlazarus als ik mijn vorige blogjes om deze tijd herlees... Ik vergeet de ellende en denk dat ze er nooit eerder was... maar dan lees ik in de blogjes van vorig jaar om deze tijd... soms zelfs krak dezelfde titels... Ik ben zooo moe dat ik niet meer weet dat ik besta. Ik nam rust voor ik vertrok... want er stond opnieuw wat op het programma... Ik wil niet dat de gezondheidsproblemen ook het fijne wegnemen. Ik wil er aan deelnemen... en zijn er weer spierpijnen en ben ik erna doodop, het kan me wat... ik zeg er geen 'neen' tegen. Het is een beetje leven... daarvoor wil ik dagen erna in de ellende zitten. De psychische pijn, fysisch voelbaar en niet weinig ook... houdt dàn tenminste op... Soms wil ik al uren tevoren vertrekken om er maar vanaf te zijn... van de ellende. Een goed besluit van deze 'goede' psychiater om me andere medicatie te geven... ik voel terug, lijd onder de psychische pijn... maar ik ben in veilige handen... en neem het erbij... het is als barensweeën... zonder is het persen moeilijker... het persen naar de geboorte, naar nieuw leven. Ik wil mezelf niet langer laten verdoven... dat wilde ik ervoor ook niet... maar mijn vorige psychiater vond dat blijkbaar lekker gemakkelijk en oh zo comfortabel geld verdiend... Mijn huidige psychiater respecteert mijn wens en vertrouwt ook op mijn wijsheid en kracht... hij weet dat ik liever deze pijn erbij neem en voel dan geen pijn en ook geen leven... Het is toch slechts uitstel van executie? Snapte die puber van een vorige psychiater dat dan echt niet? Natuurlijk niet... er was niet veel dat hij aan mij 'snapte'... hij sloofde zich wel uit te doen alsof hij het begreep... Het sulleke begreep er geen jota van... géén jota... Hij hoorde niet meer in zijn kinderschoentjes te staan... hij verkoos er echter in te blijven staan... alleen zijn ego is gegroeid... zijn leerproces is blijven steken.
Zelfs in zaken die me een fijn gevoel gaven, sloop het nare, donkere, onwerkelijke, nachtmerrieachtige gevoel. Soms lijkt het wel of twee zijden een gevecht leveren op leven en dood. Het zware, donkere wint. Ik houd me voor dat ik geduld moet hebben. De periode die ik nu doormaak is een hele zwarte bladzijde in mijn leven. Tegelijk voel ik dat ik in tegenstelling tot de vorige acht jaren nu wél in goede handen ben. Deze psychiater weet wat hij doet... is ook eerlijk. Dat hij zaken niet weet of nog niet weet, nog niet kan bij de kraag vatten, verdoezelt hij niet en dat is een geruststelling. Ik krijg een eerlijk antwoord op mijn vragen, een 'levend' antwoord en geen 'mond snoerend, dood en dood makend antwoord of zo'n cliché wat niet eens gemeend was uit de praktijkboeken van ze'. In alles voel ik dat deze psychiater wél een 'eerlijke, aandachtige interesse heeft in wat ik aanbreng, vertel én vooral me ernstig neemt... (en dat niet veinst-ook dàt voel ik zeer scherp nu... in alles...)'. Hij zoekt, hij kijkt, luistert, schrijft op... niet om 'erbij te blijven' maar om aan de hand daarvan te bestuderen, na te gaan. Ik zei het al... ik ben bij hem in goede handen. Het is veilig om te vertellen wat je voelt, wat je bij de keel grijpt en ze wil dichtknijpen, wat je onder de aarde sleurt... Los door de immense angst die er ontstond na de flater van de vorige psychiater blijft dat vertrouwen heel voor mijn huidige psychiater...! Dat zegt enorm veel...!
Ik ben erg vreemd opgestaan. Duizelig, ijl. Ergens ook een pijnsteek in mijn been. Zie opnieuw de dag niet zitten zoals het al zovele ochtenden gaat. Dan zet ik mijn gedachten op stop en doe wat ik normaal doe met telkens weer de idee dat het gaandeweg wel mildert. Het leven kreeg een vreemde vorm, een vreemde atmosfeer, steeds onwerkelijker. Ik neem me voor toch meer rust in te bouwen. Want hier helpt geen vluchten in het klussen aan, zoveel werd me duidelijk. Het maakt, als ik niet oplet alles nog erger.
Ik ben doodop. Waardoor? Ik weet het niet. Over de rest wil ik niet eens denken laat staan schrijven. Net nog dacht ik ergens aan... ik weet het al niet meer. Zo gaat het wel vaker de laatste tijd. Ik ben dankbaar om die ik hier en elders kan vertrouwen. Veel zijn het er niet... maar het vertrouwen dat ik ontvang én voel van die enkele mensen is me héél veel waard. Ze veroordelen niet. Begrijpen zoveel. Aanvaarden mij meer dan ik mezelf aanvaard... Ze behandelen me als een mens.en niet als een 'ding' zoals de vorige psychiater omdat hij geen kritiek aankon? Omdat hij niet eens vragen aankon omdat hij ze zàg als kritiek...! Je kon niets bevragen of vragen... omdat hij zich meteen als een verwend kleutertje 'aangevallen voelde'. Wat is zo'n psychiater waard àls psychiater? Vooral bij de meest kwetsbare mensen in de maatschappij? Alleen 'verdoofd' kon hij ze aan... Door zijn onverantwoorde behandeling... ben ik niet eens terug naar af... maar verder, veel verder dan 'af'. De pijn van ooit... die er niet meer was toen ik de therapie bij hem startte en die jaren evenmin...is er opnieuw... nadat hij me als slachtafval dumpte.
Alle dagen is het er, ik weet niet waarom, waardoor of waar vandaan. Het gissen en gokken ben ik moe, vind het ook erg zinloos geworden. Was het al die tijd verdoofd? Of komt het door wat gebeurde bijna een jaar geleden? Ik weet niets meer. Alleen dat het me naar beneden sleurt, me nog meer uitput en moedelozer maakt. Het belet me te leven net als de verdoofde toestand dat doet. Is het totaal verdoofd door het leven gaan of dit? Moet een mens ook hier kiezen tussen de twee kwaden? Zelfs daar vind ik de moed en de zin niet meer toe. Zal er proberen over te praten met mijn psychiater.
Braakneigingen toen ik eensklaps besefte dat de vorige psychiater me dumpte per mail en een reeks 'voorwaarden' stelde... Na herlezing van alle mails... las ik... wat een schok... dat hij ALLE VOORWAARDEN die hij stelde... had vervaardigd... vàn de vragen, van de zaken wààr IK om verzocht had... !!!! en waarop hij màànden lang niet wenste te antwoorden...!!!!!!!. Hij bleef zwijgen... gaf géén enkele reactie op mijn verzoeken of voorstellen... om vervolgens ZO TE WERK TE GAAN....??????? Wat een psychiater is dat??? Een gevaar, een levensgevaarlijke bom... voor bepaalde patiënten... (die meenden een te vertrouwen psychiater te treffen en geen zwakke, laffe en laaghartige kleuterachtige semi-psychiater) Ze moesten die man in de ban slaan... En alle patiënten die hij wél goed hielp, wat een geluk voor ze dat hij hen niet zo behandelde als hij met mij en mijn jongste heeft gedaan... Het is duidelijk een psychiater die het alléénrecht en de enige zeggerschap wilde... die zijn patiënten wil leiden en niét begeleiden, ze absoluut geen enkele zeggenschap wil geven!!!!!... ze moeten alle touwtjes uit handen geven... wat hun eigenwaarde alvast niet bevordert... en het zelfvertrouwen zeker niet aanwakkert... het heeft mij alvast mijn eigenheid ontnomen, me herleid tot een 'ding'...
Dat hij al mijn verzoeken en vragen negeerde, in de wind sloeg, niet beantwoordde om vervolgens waar ik om vroeg als voorwaarde te gaan stellen?????!!!!!!! Wàs dàt zijn manier om de vragen en voorstellen van patiënten te 'behandelen'????
Ze weten niet welke gevaren er in hulpverlening schuil kunnen gaan met dergelijke psychiaters... Zovelen zijn geholpen... maar degenen die ze vernietigden door zware, zeer zware, on-therapeutische, onverantwoorde fouten die kunnen ze op deze manier DOODZWIJGEN . Ze kunnen namelijk hun fouten verdoezelen door al die handige begrippen... waarmee ze de patiënte kunnen herleiden tot 'ziekelijke elementen' ... zonder enig verstand???? Jammer voor ze... maar af en toe... mispakken ze zich....
Aan dergelijke wantoestanden wordt té weinig aandacht geschonken ... Overwicht, macht... en misbruik van begrippen... en ze kunnen de handjes in onschuld wassen???... tenzij ze iemand treffen die ze doorziet...? Dan dumpen ze die zo vlug mogelijk... en liegen dat ze zwart zien... als kleuters die betrapt zijn op het gappen van snoepjes uit de bokaal. Zielig hoor. I hate you man.... de psychiater die zich tot dergelijke houding verlaagde. Voor altijd... walg ik van jou en je lafheid die mij doodkneep.
Het gaat. Al vind ik mezelf het grootste deel van de tijd niet meer terug.
en kan ik tegelijk mijn zieleroerselen kwijt zodat ook mijn psyche rust krijgt. Als ik horizontaal ga, begin ik toch weer te piekeren of snijden de gedachten mijn brein in flinterdunne schelletjes.
Het ontwaken was vanmorgen op twee vlakken behoorlijk zwaar... fysisch en psychisch dit keer. De frisse, koude buitenlucht helpt op één of andere manier het zwaarste er al te halen en enkele koppen sterke koffie eveneens. Eenmaal ik mijn mails bekeek, waren daar ook onverwacht enkele mails die me een goed gevoel gaven, door de erkenning erin of iets delen wat goed doet. Ook de herinnering aan wat iemand me vertelde... en ik proest het telkens in stilte weer uit bij het beeld dat ik daarbij krijg door hoe de andere beschreef wat ze zagen. Hilarisch. ('t gaat over haha onder andere mezelf).... 
Iemand die zulke reacties plaatst (zie onderaan dit blogje en bij mijn reacties) hoort meer in de psychiatrie dan ik...
in plaats van jou onbekenden af te kraken.
Wanneer de dag volledig zwart gekleurd is als ik ontwaak. Wanneer de dag is als het water van een donker meer zodat je niets meer kan ontwaren. Wanneer ik geen lichtje bemerk en mijn benen wegen als lood, de pijn is als naalden dwars door mij heen en 't leven niet als leven voelt. Of wanneer de dag vlak, kleurloos, mat is of als een blad met amper reliëf, contrast of tekening, vaag en mistig dan probeer ik een van mijn technieken. Ze zitten in de opslagkamer van mijn geheugen. Eén ervan gebruik ik vandaag. En vanaf vandaag probeer ik die techniek vol te houden. Als hij werkt. Ik denk dat het zal werken. Tenminste een richtlijn die tegelijk houvasten biedt voor mij.
Het is opnieuw een aanpassing, het vroege opstaan. De eerste dagen voelde ik het niet zo. Te suf van de slaap, denk ik. Echter nu wordt het voelbaar. Wellicht ook door de onrustige nacht met tal van dromen. Na drie ervan schrok ik wakker en vatte de slaap amper. Vanmorgen werd ik wakker voor het tijd was om op te staan. Ik vergiste me bovendien, dacht dat de wekker bijna af zou gaan. Niet dus. Ook enkele dagen geleden sliep ik amper drie uur en een half. Als dat zo verder gaat, zal ik toch nog een achtste van de vorige medicatie nemen om niet ook nog fysisch uitgeput te geraken.
Zo moe, doodop van de laatste dagen maar ik wil en kan niet de hele tijd rusten... dan begint de psychische (fysiek voelbare) pijn opnieuw. Ik mat me af. En hou mijn 'kracht' op peil door mijn 'wondermiddel'.
Vaak heb ik het gevoel steeds hetzelfde te schrijven. Wellicht omdat ik ook steeds hetzelfde voel. Zaken herhalen zich. Ik schrik me soms het apenlazarus als ik mijn vorige blogjes om deze tijd herlees... Ik vergeet de ellende en denk dat ze er nooit eerder was... maar dan lees ik in de blogjes van vorig jaar om deze tijd... soms zelfs krak dezelfde titels...
Ik ben erg vreemd opgestaan. Duizelig, ijl. Ergens ook een pijnsteek in mijn been. Zie opnieuw de dag niet zitten zoals het al zovele ochtenden gaat. Dan zet ik mijn gedachten op stop en doe wat ik normaal doe met telkens weer de idee dat het gaandeweg wel mildert. Het leven kreeg een vreemde vorm, een vreemde atmosfeer, steeds onwerkelijker. Ik neem me voor toch meer rust in te bouwen. Want hier helpt geen vluchten in het klussen aan, zoveel werd me duidelijk. Het maakt, als ik niet oplet alles nog erger.
Ik ben doodop. Waardoor? Ik weet het niet. Over de rest wil ik niet eens denken laat staan schrijven.
Alle dagen is het er, ik weet niet waarom, waardoor of waar vandaan. Het gissen en gokken ben ik moe, vind het ook erg zinloos geworden. Was het al die tijd verdoofd? Of komt het door wat gebeurde bijna een jaar geleden? Ik weet niets meer. Alleen dat het me naar beneden sleurt, me nog meer uitput en moedelozer maakt. Het belet me te leven net als de verdoofde toestand dat doet. Is het totaal verdoofd door het leven gaan of dit? Moet een mens ook hier kiezen tussen de twee kwaden? Zelfs daar vind ik de moed en de zin niet meer toe. Zal er proberen over te praten met mijn psychiater. 
Braakneigingen toen ik eensklaps besefte dat de vorige psychiater me dumpte per mail en een reeks 'voorwaarden' stelde... 
