Zelfs in zaken die me een fijn gevoel gaven, sloop het nare, donkere, onwerkelijke, nachtmerrieachtige gevoel. Soms lijkt het wel of twee zijden een gevecht leveren op leven en dood. Het zware, donkere wint.
Ik houd me voor dat ik geduld moet hebben. De periode die ik nu doormaak is een hele zwarte bladzijde in mijn leven. Tegelijk voel ik dat ik in tegenstelling tot de vorige acht jaren nu wél in goede handen ben.
Deze psychiater weet wat hij doet... is ook eerlijk. Dat hij zaken niet weet of nog niet weet, nog niet kan bij de kraag vatten, verdoezelt hij niet en dat is een geruststelling. Ik krijg een eerlijk antwoord op mijn vragen, een 'levend' antwoord en geen 'mond snoerend, dood en dood makend antwoord of zo'n cliché wat niet eens gemeend was uit de praktijkboeken van ze'. In alles voel ik dat deze psychiater wél een 'eerlijke, aandachtige interesse heeft in wat ik aanbreng, vertel én vooral me ernstig neemt... (en dat niet veinst-ook dàt voel ik zeer scherp nu... in alles...)'. Hij zoekt, hij kijkt, luistert, schrijft op... niet om 'erbij te blijven' maar om aan de hand daarvan te bestuderen, na te gaan. Ik zei het al... ik ben bij hem in goede handen. Het is veilig om te vertellen wat je voelt, wat je bij de keel grijpt en ze wil dichtknijpen, wat je onder de aarde sleurt...
Los door de immense angst die er ontstond na de flater van de vorige psychiater blijft dat vertrouwen heel voor mijn huidige psychiater...! Dat zegt enorm veel...!