Mijn naam is Loreanne, afgekort 'Lore'. Die naam verschijnt onder mijn blogjes. Mijn bedoeling is mijn belevingen trachten te uiten. Als psychische zieke word je immers vaker de mond gesnoerd dan als de fysisch zieke mens. Loreanne
LEVEN MET EEN BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, Josephine Giesen-Bloo
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, een praktische gids voor behandeling, Roy Krawitz, Christine Watson
GROOTSE PATIENTEN, KLEINE THERAPEUTEN. Narcisme en Psychotherapie, Mark Kinet, Luc Moyson
ROSALIE NIEMAND, Elisabeth Marain
HET MOET ERUIT, Marie Cardinal
ONTSPOORD, Ria van de Ven
DE UREN, Michael Cunningham
BORDERLINE STOORNIS. Crises in hechten en onthechten, E. Van Meekeren
BORDERLINE HULPBOEK. Zelf leren omgaan met, Jaap Spaans en E.Van Meekeren
WAT BORDERLINE MET JE DOET, Arthur Hegger
BOEKEN
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS. Handleiding voor training en therapie', M.Linehan
VER HEEN, P.C. Kuiper
MORGEN BEN IK EEN LEEUW. Hoe ik mijn schizofrenie overwon.', Arnhild Lauveng
DE STILTE VOORBIJ. Mijn weg terug.', Nancy Venable Raine
ALS LIEFDE IS PIJN DOET EN JE WEET NIET WAAROM, Dr.Susan Forward en Joan Torres
DILEMMA'S IN DE PSYCHIATRISCHE PRAKTIJK, Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf.
De lijst boeken die ik vermeldde, gaan uiteraard niet allemaal over borderline persoonlijkheidsstoornis. Het zijn boeken die me om één of andere reden steun boden al was het door de (h)erkenning van bepaalde gevoelens, gedachten, bedenkingen. Er zijn boeken bij die me een beter inzicht gaven in wat tijdens mijn huwelijk speelde ('Als liefde pijn doet en je weet niet waarom') of over het verworpen worden door die je lief zijn. ('Ontspoord')
Niets van deze teksten mag zonder toestemming van de auteur gebruikt worden.
over depressie en persoonlijkheidsstoornis
20-10-2012
het niet te beschrijven toch pogen beschrijven
vrijdag... middag doodmoe op de sofa de rots drukt perst tranen in de ogen moeizaam druppen ze komen niet verder dan de oogleden nattigheid onder de wimpers daar houdt het op en daarna voel je je zo dat nog mogelijk zou kunnen zijn nog ellendiger dan ervoor
vandaag is het niet beter gokken doe je niet meer want zelfs dat wat je dacht lijkt er weinig mee te maken te hebben je zou het voelen
het was eerder wanhoop die samen met je opstond ontwaakte nogmaals en niet stopte tijdens je ochtendklussen maar doorkraste en beet nog steeds.
de wanhoop in de ogen kijken je leven dat niet meer zo voelt de pijn erkennen en je ontreddering het verscheurende gevoel van angst dat je het dit keer niet meer redt
tegelijkertijd de weigering daar bij stil te staan omdat je je bewust bent van zij waarvoor je je verantwoordelijk voelt zij niet die pijn te bezorgen nogmaals.
voor de rampzalige gebeurtenissen was er nog geloof en hoop nu is er slechts de wil als enige soldaat al besef je wel hoe belangrijk die is.
de week vervloeide vervaagde verdween deze dag is niet de dag levend in een waas doen, handelen als een pop waarvan je het mechanisme in gang draaide
een nachtmerrie die overloopt van de nacht naar de dag overloopt van die dag naar de nacht overloopt van die nacht naar de volgende dag tot je ontwaakt tot het wegtrekt tot het tenminste mildert
verwoed kloppen met je vuisten op de wand helpt niet verzet baat niet rust van je geest dat is wat nu als enige nog verzachtend werkt voor je verscheurd helemaal verdwijnt in een niet te beschrijven hel
ik weet dat ik hulp nodig heb al lang hulp nodig had en dat ik die nu krijg werkelijk krijg
alleen kom ik hier niet uit dat weet ik voel ik erken ik al was ik steeds zo sterk zo moedig in zekere zin nog omdat ik desondanks niet opgaf al was het vorig jaar na de dumping kantje boordje soms kom je aan de grens er zelfs een groot eind over het is belangrijk voor me te erkennen dat ik hulp nodig heb (en hulp nodig hebben is letterlijk 'hulp') dat wat in je is niemand kan het van je overnemen niemand anders dan jezelf kan het helen genezen verwerken maar voor mij weet ik dat het niet kan zonder hulp.
't Gaat op het ogenblik niet zo goed met me... Ik weet niet waarom of waardoor. Alles lijkt modder, ongrijpbaar en onbegrijpbaar. Zeer kort berichtje maar ik kom wel terug. Als het wat beter gaat.
Dat was wel even heel demotiverend na het lichtere gisteren... Zo licht als het gisteren voelde, zo donker en zwaar was het vandaag. Dan verzet je je daartegen en het helpt je geen zier. Soms is het om te huilen maar huilen kan ik nog maar amper sinds de heldhaftige daad van de vorige flater van een psychiater. Op zulke ogenblikken als vandaag moet ik mijn brein uitdraaien... want de nare gedachten duiken op als ballen die ze onder water hielden... ik wil volhouden... al is er de brui aan geven op zulke dagen zoooo verleidelijk. Ach... morgen kan ik weer op therapie... en zal ik vertellen van dit alles. Grenzen die je pas voelt als het te laat is, bewaken... dat is een gok, niet meer en niet minder.
Wanneer ik dagen heb waar ik veel kan verzetten, is het zo fijn om zoveel te kunnen verzetten... Denk je dat het vanzelfsprekend is dan te stoppen als je voelt hoeveel zin en energie je nog hebt?
Ik heb zoveel klusjes geklaard de afgelopen dagen die zolang uitgesteld werden... Ik verving een luchter (niet de draad want dat durf ik niet) ik verving in nog een andere luchter alle kapotte lampen door LED lampen, die zouden nog minder verbruiken dan spaarlampen. Vanmorgen maakte ik de koffiezet schoon en ontkalkte de zooi, zette in totaal de afgelopen dagen drie wasmachines op, ruimde die ene kamer op, borg het wasgoed op, deed de vaat, kookte... poetste en extra de badkuip die aangeslagen was... inkopen... enz... enz... en dan moet ik nu vandaag daarmee plots weer stoppen? Ik vloek hartgrondig... al zal ik die hier niet uitschrijven.
Goed onverwacht weer wat moed. Welkom na wat al enkele dagen opnieuw een zwarte sluier over mijn leven legde, de psychische ellende, wat je ook doet of laat... het blijft scheuren, bijten, knagen, verwoesten. Ik nam me voor opnieuw in die ene kamer te vliegen... verder op te ruimen waar ik gisteren gestopt was... Het plan om enkele noodzakelijke schoonmaakmiddelen aan te schaffen en handschoenen want mijn handen haken overal in zo slecht zijn ze eraan toe... nochtans gebruikte ik geen milieu-onvriendelijke produkten maar misschien met die gevoelige huid niet erg verstandig om zonder handschoenen aan het poetsen te gaan. Voor ik vertrok, had ik op internet nog een erg leuke babbel en eenmaal aan het winkeltje nogmaals... We bleven daar geloof ik bijna een half uur praten... en verstonden mekaar wel heel erg goed... ! We pompten mekaar moed in... met onze gelijklopende verhalen... ! Dat geeft steun... dat je niet alleen bent met bepaalde zaken... en tegelijk kan je de ander ook een riem onder het hart steken...! Daarna even rusten want tjonge dat eindje stappen en zoeken in de winkel naar de spullen die ik nodig had, molken me uit... zo bleek. Toen vloog ik in die ene kamer en tjonge wat ben ik een eind opgeschoten. Omdat huisgenootje zin had in frietjes hoefde ik ook niet te koken en kon ik nog langer doorwerken. Ja... vandaag vond ik weer een glimpje licht én moed. Ik kwam nog adresboekjes tegen waar die ellendeling van een misbruikende psycholoog in stond... die heb ik uiteraard allemaal versnipperd en hem in gedachten erbij. Ook nog afspraken van dat puberke van een vorige psychiater in een agenda van enkele jaren geleden... die heb ik ook versneden en dat laffe kikkerdrilletje erbij. Opgeruimd staat méér dan netjes.
Niemandsland niemandsland... 't land waar niemand woont door geesten slechts bewoond Niemandsland...
Niemandsland waar planten huilen en rotsen krijsen niemandsland waar niemand woont alleen de geesten schreeuwen als werden ze voor een tweede keer verscheurd door verderfelijke hulpverleners die nooit spijt betonen maar zichzelf met ziekelijk narcisme braakneiging gevende arrogantie belonen
oh sukkels, armzalige dwazen ga elders werken blijf niet zo hoog van jullie blauwbaard toren blazen jullie koeienmaag is nooit leeg jullie blijven grazen als opgeblazen kikkers jullie zielig egootje oppeppen en blazen herkauwen zogenaamde 'heldendaden' goeroes van het kwaad ga met jullie zieke geest aub bij bekwame hulpverleners om raad waarom als jullie lusten niet te beheersen zijn vertoeven jullie niet in een stal van een of ander zwijn? Waarom moeten jullie persé hulpverlener zijn? Om mensen met psychische pijn te vermalen te verwoesten aan te zetten tot suïcide of erger nog... te zorgen dat ze niet meer van de wereld zijn?
Misdadigers van bijzonder groot formaat vertegenwoordigers van een bijzonder kwaad laaghartigheid is jullie slogan kakkerlakken... zé-ker geen hulpverleners niet eens een eerlijk wezen, genoemd 'man'.
Categorie:seksueel misbruik door een HULPVERLENER...!!!!
12-10-2012
Als ik al ziek was...
Als ik al enigzins ziek was... wat begin deze week in de media kwam, maakte me nog zieker. Hierdoor werd alles weer één troep, een modderpoel. Sommige hier begrepen het meteen. Dat voelde ik. Dank voor jullie lieve woorden. Moe, zo moe dat ik niets meer kon. Gisteren sliep ik zelfs overdag in totaal zes uur...! Het leven dat wellicht het mijne behoorde te zijn, werd herleid tot één nachtmerrie, iets zo onwerkelijks. Ik ben nog steeds van de wereld, verdwaasd, verdoofd. Niets kan me nog schelen. Ik ben alleen maar moe. Nuchter en met enig sarcasme onderscheid ik het koren van het kaf, de oprechtheid van de schijn. Verslijt me voor een idioot... en het zegt zoveel, oneindig veel over jezelf. Pas maar op... of ik eet u op... Ik zie... wat jij niet ziet... dat is wat ik bedoel. En ik zie ook los door bedoelingen... negaties... van wat is... ik zie meer dan me lief is, ik voel meer dan goed voor me is... en voor degenen die liever niet hebben dat ik ze doorzie.
Vandaag... vandaag... vandaag... bracht ik de 26 bladzijden mee... en liet ze achter... bij mijn psychiater... mijn nieuwe én goede én te vertrouwen én bekwame psychiater. Hij kan ze lezen... alles lezen... over die zaak. Hij is de tweede hulpverlener die deze bladzijden te zien krijgt... en dàt wil wat zeggen...! De eerste werd een vriendin... door haar kon ik de stap zetten. Ik versleet zo eventjes negen hulpverleners... degene die ik na één zitting liet zitten niet meegeteld... ! De 26 bladzijden tellende aanklacht... tegen de psycholoog die me seksueel misbruikte... !!!! Het heeft jaren geduurd... eer ik die stap dierf zetten... en ik begrijp héél goed waarom er zo weinig met een aanklacht durven komen... Ik werd zo ziek destijds dat ik moest kiezen... er iets mee doen of niet.... het aanpakken... want het ondermijnde mijn leven zo erg en zo lang. Die man bleef dan ook zijn macht op me uitoefenen. Het lijkt net niet op een thriller. De màcht die zulke onverlaten, zulke kakkerlakken van hulpverleners hebben... de pijn die ze door hun spot vergroten... jouw klacht tot een grap maken... zichzelf uit hun verdorven, verderfelijk gedrag praten door te beweren dat je aan 'wanen' lijdt... of 'gefrustreerd reageert'... en meer van dat fraais... zodat het is alsof jij degene bent die ziek bent als je niet precies dat doet wat ze willen dat je doet... zwijgen en sterven. Ze moesten eens weten welke psychopathen in de hulpverlening werken... enkele uitzonderingen? Sorry... ik vrees voor meer dan 'enkele uitzonderingen'... en ik hoop dat er nog meer slachtoffers durven opstaan... hun verhaal durven doen... zodat die gevaarlijke, levensbedreigende creaturen kunnen gestopt worden....!
Vandaag gaf ik mijn nieuwe psychiater ook voor het eerst (zondag is het precies een jaar dat ik hem bezoek) de naam van mijn vorige psychiater. Ik wilde niet langer zwijgen. Door alle zaken die hulpverleners als hij en de mij misbruikende psycholoog hebben gedaan, zweeg ik mezelf haast letterlijk dood....! DOOD. Een bezegeling ook van het vertrouwen dat ik in deze psychiater stel. Hij en de eerste psychiater... zij werd een vriendin... hebben, zonder overdrijven... om beurten en na de dumping door de vorige psychiater zelfs bijna tegelijkertijd mijn leven gered. Er is nog niet echt hoop... maar ik wil tenminste dit rotleven nog kansen geven en dat is na de dumping door de vorige psychiater heus een wonder te noemen. Hiermee heb ik weer alles gezegd... en doe ik er wellicht weer even het zwijgen toe. Ik ben... heel erg moe... op heel veel vlakken.
Categorie:seksueel misbruik door een HULPVERLENER...!!!!
Door de gebeurtenissen
Door de gebeurtenissen, de bekentenis van psychiater en hoogleraar Vandereycken lijk ik wel weggetoverd uit mijn eigen leven. Verdoofd, verdwaasd, niet meer van de wereld. Alsof het leven een soort van nachtmerrieachtige droom werd die ik niet echt beleef. Allerlei komt er terug door naar boven. In een soort emotionele shock. Kon het plots niet meer opbrengen welk blogje dan ook te schrijven. Waar ik andere keren steun vond in het schrijven op mijn site, op het vertoeven hier en het lezen van mails enz... leek ik plots een enorme aversie van alles wat media was. Geen nieuws op tv, geen radio op voor nieuwsfragmenten, geen computer of amper... slechts om na te gaan of belangrijke mails in mijn mailbox stonden. Niets scheen me nog te interesseren, evenmin een lichter laat staan opgelucht gevoel te geven. Een nog grotere onverschilligheid dan die ik al ken. Vandaag is het niet anders maar ik schreef een blogje, dat is al iets.
Ik hoop verder dat alle slachtoffers van seksueel misbruik in de hulpverlening (zowel gepleegd door psychiaters, als psychologen...) klacht indienen zodat degene die zich eraan te buiten gaan, worden 'behandeld' en 'aangepakt'. Het verwoest heel veel levens... Ze zijn en voelen zich vaak ook erg machtig omdat ze een heel arsenaal psychische termen ter beschikking hebben waarmee ze hun slachtoffers vaak nog jaren in hun macht houden en/of hen de mond snoeren, ze belachelijk maken... ze degraderen tot 'dingen' die 'lijden aan wanen'... met andere woorden alsof het seksueel misbruik nog niet volstond, gaan ze ook over tot het misbruiken van hun macht om je te beletten dàt je met je klacht naar buiten komt en àls je uiteindelijk de moed vond om met die klacht naar buiten te komen, je proberen af te doen als een ziekelijk wezen met wanen. Dàt is dus een extra moeilijkheid, een extra barrière waardoor niet alle slachtoffers van seksueel misbruik in de hulpverlening daadwerkelijk met hun klacht naar buiten durven komen... uit de angst niet ernstig genomen te worden,, niet geloofd te worden... waardoor de pijn die héél vaak hevige suïcidegevoelens uitlokt nog versterkt wordt.
Mijn klacht die ik jaren geleden naar buiten bracht, is meer dan ernstig genomen. Ik was niet de eerste maar ook niet de laatste, die man bleef doorgaan ook al zag hij welke de zware consequenties waren van zijn gedrag. Door dat mijn klacht verjaard was (jaren heeft het geduurd eer ik de stap kon zetten) kon ze niet behandeld worden... echter ik bleek wel de bal aan het rollen gemaakt te hebben en hierdoor zijn er nog andere recentere slachtoffers opgestaan. Hun klacht was nog niet verjaard.
Categorie:seksueel misbruik door een HULPVERLENER...!!!!
10-10-2012
Verbazingwekkend dat ik net diezelfde avond dit aankloeg ...
Het lijkt wel of mijn boodschap verhoord werd... maar zo vlug... bijna tegelijk met mijn blogje is dat blijkbaar in gang gezet, bij wijze van spreken... of iets later, het blogje dat ik schreef maandagavond 8 oktober...
Vanmorgen viel mijn oog op een artikel van 'De standaard' via internet... over een psychiater (Walter Vandereycken) die toegeeft met verschillende patiënten een ongeoorloofde seksuele relatie gehad te hebben. Hij is of was hoogleraar aan de K.U.Leuven en ook psychiater dus elders, met internationale faam.
Wat mij vooral trof is dat hij zijn spijt uitdrukt... in tegenstelling tot anderen die zich aan hetzelfde te buiten gingen en de zooi nog op hun slachtoffers proberen te gooien, arrogant blijven en zich gedragen als psychopathen wat ze ook zijn als je weet hoe sommige onder ze te werk gingen. Toch is het vreemd dat deze psychiater evenmin denkt aan 'seksueel misbruik'... Als ze dat niet eens beseffen wat werken ze dan als psychiater? Kennen ze de deontologische code niet? Begrijpen ze zelf niet hoe ze 'misbruik' maakten van mensen in een 'vertrouwensrelatie' mensen die bovendien méér dan 'kwetsbaar' zijn??? Weten ze niet wat ze aanrichten? Dat trof me maar dan méér dan onaangenaam. De psychiater in kwestie zou maandag zelf getelefoneerd hebben naar een nieuwsdienst en dit alles bekend hebben...
Bizar hé... ik schrijf net een blogje hierover dat het zo weinig in de media komt en hup... daar zou bijna tegelijk met mijn blogje een psychiater naar een nieuwsdienst getelefoneerd hebben met zulke bekentenis.... De wonderen zijn de wereld nog niet uit... al klinkt dit in deze context niet zo goed... maar jullie begrijpen wellicht wel wat ik bedoel. Want het is iets om het uit te schreeuwen als je dat kon. In de plaats daarvan schreeuwt het van binnen. Ze weten niet hoeveel schade ze aanrichten, blijkbaar.
Gisterenavond kwam het in Terzake, ik hoop dat ik het nog in herhalingen kan zien want ik las pas vanmorgen het artikel. (ja heb het net op tijd nog kunnen zien... mensen met digitale tv kunnen het gratis aanvragen tot 11 oktober 9u s'morgens, meen ik)
In Terzake gaven twee psychiaters, psychiater Geert Dom en psychiater Peter Adriaenssens hun bevindingen over dit alles. Ik vond wat zij zeiden juist en nodig. Ze spraken ook met veel respect naar slachtoffers toe, mensen die er verder mee moeten leven... met de napalm van seksueel misbruik.
Er werd in het interview ook herhaaldelijk gesproken over het topje van de ijsberg... Niet onterecht....!
Wie 'Terzake' niet meer kan bekijken kan toch de inhoud ervan lezen in volgend artikels van 'Knack.be'....!!!
Tot slot... ik neem nu even rust... mijn hoofd is leeg en tegelijk zit het overvol. Modder, chaos, pijn... Ik ben zeer blij dat seksueel misbruik in de hulpverlening eindelijk onder het voetlicht gebracht wordt. Uiteraard dàt ze daarna ook 'behandeld' en 'aangepakt' zullen worden... !!! Verder ben ik (voorlopig) niet meer in staat tot nog meer verklaringen of bedenkingen. Zie ook de blog van maandagavond 8 oktober 2012 en degene in het archief die ik laatst plaatste... (de genummerde blogs 143-145)
Categorie:seksueel misbruik door een HULPVERLENER...!!!!
08-10-2012
KRIJGEN EN ZWIJGEN wat betreft misbruik door priesters....
Geweldig hoor... 'krijgen en zwijgen' als je misbruikt werd door een priester... vreselijk... Werkelijk...! Maar wààrom wordt er zo weinig gesproken en geschreven over 'niét krijgen en ook zwijgen' als je misbruikt werd door een HULPVERLENER...???? Een psycholoog...! ? Patiënten die misbruikt werden door hun 'hulpverlener'... hoeven niet eens iets te krijgen... tenzij ERKENNING...!!!! Psychologen die hun cliënten misbruikten kunnen nog effe narcistisch in kranten laten opnemen dat hun 'patiënten' het 'zelf wilden'...! Deze psychologen zijn je ware psychopathen.... ze manipuleren, oefenen dwang uit... tiranniseren... spotten... maken hun cliënten/patiënten monddood... en vaak maken hun slachtoffers zichzelf DOOD. Het gebeurt meer dan je vermoedt... dat patiënten seksueel misbruikt worden door hun 'hulpverlener'... hun 'psycholoog'... en hoe hen de mond wordt gesnoerd... door die psycholoog... een échte psychopaat. Het leven van die patiënten is zowat naar de haaien... want die ze moesten kunnen vertrouwen... bleken haaien, hyena 's... kakkerlakken... bloedzuigers. Het wordt tijd dat dààr ook voldoende aandacht aan besteed wordt...! HOOG TIJD.
Categorie:seksueel misbruik door een HULPVERLENER...!!!!
Dan denk je....
Dan denk je dat de gekwetstheid afnam en blijkt dat toch niet zo. Misschien omdat ik me fysisch opnieuw niet OK voel. Dat werkt in op mijn psychische toestand. Om allerlei bezorgd en die bezorgdheid kreeg ondertussen iets nachtmerrie-achtig. Wat vorige week zo leuk was, kreeg ondertussen een angstige nasmaak die stilaan transformeert in een wrangheid naar mezelf toe. Ik vraag me namelijk somber af of ik opnieuw te goed van vertrouwen, te goedgelovig was, te groot geloof in de medemens en zijn/haar 'oprechtheid' en of ik niet alweer slechts als middel gezien werd ter verhoging van hun comfort. Werd ik in stilte gekeurd en vervolgens afgekeurd of veroordeeld? Voldeed ik niet aan bepaalde verwachtingen? Nu, als het dat is, jammer, ik kan niemand anders zijn dan mezelf. Als ik dat zou proberen, berokken ik mezelf slechts 'nog' meer schade. Diepe zucht.
Het is één van de redenen dat ik me opnieuw wil afzonderen. Om zulke zaken te kunnen vermijden. Waar is het zelfvertrouwen nu dat ik dacht toch enigzins opgebouwd te hebben? Ik moet het niet zo vernietigend op me laten inwerken en niet in de angstige twijfel schieten als ze plots niets meer van zich laten horen... Het kan natuurlijk allerlei redenen hebben die niets te maken hebben met mij... maar door bepaalde zaken vrees ik dat die eerder geruststellende gedachte niet meer opgaat.
Ik loop iets minder vaak dan vroeger met het hart op de tong, de openheid is er nog, dat wel. Ik weet dat mijn woorden die recht uit mijn hart komen en heel gemeend zijn door sommige mensen anders geïnterpreteerd worden, door anderen misbruikt, door nog anderen gewaardeerd. Welk effect mijn openheid heeft bij anderen heeft wellicht vooral te maken met hun eigen gevoel en manier van leven en omgaan met anderen. Ik voel me daarom wellicht ook het veiligst bij mensen die ook met het hart op de tong lopen of tenminste hun gedachten of bedenkingen en vragen durven uitspreken, weliswaar op een respectvolle wijze...
De hele dag uitgeteld op de sofa... leuk was anders. Maar 'k heb er het beste van gemaakt... kruiswoordraadsels opgelost en gelezen... En net toch nog een vaat omgewassen... Bah... ik haat het als ik uitgeteld ben... Ik wil àlle dagen alle klusjes verrichten die ik zou willen verrichten... Rotleven. Deze week lag ik bijna 30 uren K.O. op mijn sofa... en ik hààt hààt hààt het... Ik wil zoveel en kan bijna niets. Zelfs forceren is er niet bij... want dan is het finaal gedaan met zelfs nog maar de belachelijkste klus. Wie niet leren wil moet het maar voelen, zeiden ze altijd in mijn kinderjaren. Bah bah en nog eens bah. Lig ik verdomme een halve week uitgeteld horizontaal. Gisteren leek het beter... vandaag ging het al fout van de ochtend. Immuniteitsziekte, depressie, en heel de reutemeteut... en neen hoor... 't betekent allemaal niets... alleen fysieke ziekten doen ertoe... psychische ziekten en welke impact die op je lé-ven hebben ondanks al je inspanningen... ach... daar wordt niet eens op gereageerd... zovelen doen het af als te verwaarlozen... tot ze het zelf moeten ervaren.... Ondertussen word je mooi doodgezwegen... je staat alleen met die psychische ziekte of stoornis... hoe instanties zich ook uitsloven om die uit het taboe te halen. Ik word er moe van, weet je... en ik zonder me nog liever af van de mensheid dan hun idiote reacties ook nog door de strot geramd te krijgen. Mensen met een psychische stoornis zijn sterk, moedig en zeker niet flauw... zij houden pijn (vaak in stilte) dat hele rotleven vol... en die dat uiteindelijk niet meer kunnen... worden evenmin begrepen... nochtans een troostend woord en net dezelfde steun als die psychische zieken krijgen, zou al volstaan om te voorkomen dat ze uit het leven stappen. Psychische kanker wordt vaak weggelachen... erg... want het is allesbehalve iets om mee te lachen. Voor de ongelovigen... als jij of die je lief zijn er ooit zelf door geveld worden... dan huil ik met je mee... en wens ik je wél die steun en troost doe die zovelen moesten ontberen.
Met enige medicatie speelde ik het vandaag toch klaar (want ik ben al enkele dagen niet OK) het zomergoed op te bergen en het wintergoed in de kast te bergen. (wij hebben kleine kamertjes, dus ook kleine kastjes, en dus eveneens weinig plaats... vandaar) De vaat is gewassen en met de vaatdoek droog gemaakt. Vervolgens netjes in de kasten opgeborgen. Het plastiek is in de daarvoor bestemde zak gedropt. Een wasmachine vol lichte was is netjes en fris gewassen en hangt nu op de wasdraad in het washok te drogen. De vorige reeds droge kleding gevouwen en in de diverse kamertjes gedeponeerd. Dat mogen ze zelf in hun kasten leggen.
Ik ben bekaf maar best tevreden met mijn prestatie. Ik goot ook de kamerplantjes en haalde nieuw regenwater voor de gietertjes. De badkuip en lavabo is schoongeboend.... Waarom ik dit allemaal vertel? Wel... dat vind ik zelf prettig om te delen voor degene die het interesseert wat ik niet allemaal kon volbrengen vandaag. Ik ben er zelf ook blij mee, snap je? Ik sorteerde ook een keukenkast (dat doe ik nu telkens ik de vaat doe). Heb nog meer klusjes geklaard maar kan ze me niet meer herinneren. Overal waar ik ging, zag ik zaken die ik aanpakte... . Ik wil dit huis stilaan fris geboend... mijn leven moet bevrijd van zooi en dit huis ook... het lijkt wel of mijn leven alle voorbije jaren stilstond... een hele vreemde gewaarwording. Ik had dan ook bitter weinig tijd door de opvoeding van vier kinderen in mijn uppie... enkele van ze zorgden dan ook nog voor zeer zware ingrijpende problemen. Ironisch dat ze het niet eens beseffen (of willen beseffen)... het heeft mijn gezondheid meer dan erg gehavend... ! Maar nu kan het me nog maar weinig schelen. Voor ik sterf, hoop ik dat dit hele huis op orde is, dat is alles... Ik heb zo'n nood om alles te zuiveren... en dat doe ik ook. Ik kan niet meer rusten al lijkt dat verstandiger... Ik slaag daarin slechts als ik door ziekte geveld word... ook dat kan me bitter weinig schelen. Mijn leven werd me vreemd. En de mensen erin eveneens. Er is teveel gebeurd dat ik niet meer kon slikken. Het is best comfortabel bij tijden dat ik weinig nog voel en de mensen en hun frustraties en kleinzieligheden me Syberisch koud laten. Ze zoeken het zelf maar uit, schijnt iedere vezel van mijn wezen te zeggen. Ik geloof niet dat ik nog 'raakbaar' ben... Ook die halve gare die me hier effe kwam uitschelden, vind ik een zielig wezen, meer niet. Meelijwekkend dat zulke mensen niet eens beseffen dat ze schelden op zichzelf... ze zitten zo vol haat naar anderen toe en die haat is naar henzelf gericht, ze projecteren slechts op anderen wat ze naar zichzelf toe voelen.... Die persoon ontzegt zichzelf warmte en vriendschap hier... die persoon spuugt zijn gal... en jaagt iedereen tegen zich in het harnas. Nou... beste Willy, mij jaag je niet in het harnas hoor. Ik hoop gewoon dat je ooit je zelfhaat kan plaatsen en verwerken... en gelukkig wordt met jezelf en het schelden op anderen kan laten... de haat in jezelf hopelijk verstilt... je bitterheid je niet meer doet schelden als een marginaal. Peace man...!
Soms heb ik er geen zin in... maar deze week heb ik toch weer een deel van de oude blogjes kunnen herplaatsen hier. Ook begonnen met bezoekjes was een goed idee want iedere dag wil ik jullie komen bezoeken op het einde van de dag maar ben dan zo afgemat dat ik het niet meer kan opbrengen. Vandaag ermee beginnen, was een haha schitterend idee, al zeg ik het zelf. Meer inspiratie heb ik momenteel niet. Of toch...! Namelijk dit belangrijk element, dat deze ochtend niet meer zo nachtmerrieachtig was, geen zwaarte of donkerte zoals zovele voorbije ochtenden. Dat maakte het opstaan bijna tot een feest al stond ik niet echt uitgerust op. Dàt kan me bitter weinig schelen... als die andere ellende wegblijft, ben ik meer dan tevreden. Ik voel me in die zin 'comfortabeler' wat mijn emotionele radslagen betreft en alvast ook beter tegen deze dag opgewassen. Tot straks... ik ga maar eens aan de vaat beginnen.
Het interesseert me natuurlijk weinig het antwoord op de vraag in mijn titel boven dit blogje. Het is symbolisch bedoeld. Ik dacht aan gisteren, het werd plots donker in me... nochtans poetste ik fijn een toestel wat me erna een gevoel van voldoening gaf... het stak al lang mijn ogen uit en ik zag er zo tegenop... Opgewekt vertrok ik tijden later maar onderweg viel er zonder enige aanleiding een diepdroef zwart gordijn over me en net zo'n zwart water verduisterde ook mijn binnenkant. Ik werd zo donker als de hel... zomaar. In de wachtkamer luisterde ik naar muziek... en daar werd het sombere, droeve, intrieste nog somberder, droever, triester... dat bepaalde lied voerde me terug naar verdriet over het verlies dat nog geen mogelijkheden kreeg om verwerkt en behandeld te worden. De vorige psychiater meende dat omdat ik er tijden niets over kon zeggen... ik over het ontzaglijk grote verlies heen was. Wat een domme man met een overdosis lichtzinnigheid in zich... Toen ik aan het verwerken toe was ... was de man al zo diep in zijn winterslaap gedoken dat hij me bedong een lichter pad te bewandelen... zolang de arme vermoeide dwaas maar niet te veel inspanning hoefde te leveren... Hij sliep liever of lachte als een versufte goeroe die meende dat hij boeddhistisch bezig was in zijn comfortabele zeteltje half slapend met te vaak een misplaatste reactie of lach. Daardoor bleef ik met alle verdriet zitten en met een rouwproces dat niet eens KON beginnen door zijn toedoen. Gek hoe mijn huidige psychiater meteen doorhad wààr het schoentje wrong en hoe nodig het was dit alles te verwerken om weer leven te kunnen voelen... ! Ik vertelde hem hoe de historie van de vorige flater van een psychiater, voor een groot deel uit mijn systeem verdwenen leek sinds die dag, een jaar na de feiten toen ik de kakkerlak-blog schreef die ik ondertussen gewijzigd heb....
Mijn huidige wél bekwame en empathische psychiater ging even later over naar dat wat de vorige psychiater zo angstvallig vermeed... het verlies van mijn eigen vlees en bloed. De pijn toen bij het liedje dat ik hoorde in de wachtkamer vlamde in volle hevigheid op en dat kon ik in de therapie dus laten weten... want toevallig begon mijn psychiater erover... naar aanleiding van iets wat ik vertelde.
Ik heb het verdriet moeten onderdrukken... omdat de vorige psychiater niet die vakbekwaamheid had om te beseffen dat dit verdriet mijn leven ondergroef en het voelen zowat geheel wegnam. Hij deed er nog een schep op door me door zijn mis-handeling op het einde nog méér traumae te bezorgen die nogmaals verhinderden dat ik rouwde om het ontzagljke verlies van die me lief zijn.
De huidige psychiater schijnt heel goed te begrijpen wat dit met me doet... en de gevolgen van dat verlies en de flater van de vorige psychiater daarbovenop het leven volledig uit me trok... waardoor ik zo bitter weinig nog voel van dat leven... uitgezonderd die momentopnames die even later het gevoel geven nooit te hebben plaatsgevonden.
Goed dus dat de zooi die de vorige achterliet door zijn onverantwoorde handeling dit proces van verwerken niet langer in de weg staat... ik ben er grotendeels over... slechts meewarigheid om zijn ongehoorde domme lichtzinnigheid doemt nog op en af en toe een lichte opflakkering van verontwaardigheid... Dat hij negen jaar van mijn leven stal, daar wil ik niet bij stilstaan. Bij de arrogantie die hij zelfs in die laatste mail nog aan de dag meende te mogen leggen evenmin. Hij liet door zijn hele opeenvolging 'mishandelingen' héél erg in zijn kaarten kijken... en in de wel zeer bijzonder zwakke kantjes van zijn karakter....
Ontzaglijk belangrijk is het om mensen in hun waarde te laten. En die handeling klinkt gemakkelijk maar is het niet. Ik ben niet in staat er nu een hele uiteenzetting over te geven maar degene die weten hoe het voelt als je in je waarde gelaten wordt, die begrijpen wellicht zonder woorden wat ik bedoel. Ook degene die niet in hun waarden gelaten worden als ze het doorhebben want vaak gebeurt het zo subtiel. Je voelt het soms pas als het te laat is, als je jezelf niets meer voelt, niemand, een nul, een verloren zaak, een menselijk wezen dat ze willen doen geloven dat zij/hij een hopeloos geval is, een ding dat slechts rest om verder hopeloos geval te zijn...?
Ik merk het verschil... en ook in die zin heeft de vorige psychiater meer dan misbruik gemaakt van mijn instorting toen de ene ramp de andere opvolgde. Hij nam toen de leidsels over ook al had ik hem alle jaren tervoor laten weten dat ik de touwtjes van mijn leven zelf in mijn handen wilde blijven houden... Misbruik makend van de vreselijke ontreddering... bewust of onbewust, wat doet dat er in hemelsnaam toe? Hij als psychiater hoort zich tenminste dààrvan bewust te zijn...! Wat hij ermee deed, was zo mogelijk nog erger... hij leidde me regelrecht naar niemandsland, naar de idee hoe hopeloos het was... uitzichtloos... door alle boodschappen die ik kreeg, verbaal en non-verbaal... dat me niets meer restte dan praten en hij luisteren... hopeloos geval... niet meer in staat tot... niet langer in haar waarde gelaten maar betutteld, met duidelijk een gebrek aan geloof in haar kracht, waarde, zijn... en dat liet hij voelen net door me te behandelen zoals hij me vooral dat laatste jaar behandelde... als een sukkeltje... en een sukkeltje ben ik nooit van mijn leven geweest. Hij ijverde vooral dat laatste jaar me daarin te degraderen... zodat hij gemakkelijk vat op me kon hebben? Want ik was niet blind... is zag meer dan me lief was hoe hij twijfelde, hoe onwennig hij soms was met zaken die ik naar voor bracht. Soms zelfs een soort angst. Natuurlijk maakten die zaken me nog angstiger... stel het je maar eens voor, in behandeling bij een psychiater waarbij je zijn onzekerheid, twijfel en angst merkt... natuurlijk wou dat jongetje de touwtjes in handen...
Het is nu gelukkig anders... bij deze psychiater... al van die eerste keer... en ondanks de enorme angst voor net zulke behandeling bleef ik dat vertrouwen voelen, in een deskundigheid, én vooral op diens betrouwbaarheid... Mijn huidige psychiater is niet bang, en zijn twijfel belast mij niet... het wordt bevraagd... hij laat me in mijn waarde, altijd... het respect is bijna tastbaar... het geloof en begrip, het aanvoelen... iets wat ik bij de vorige keer zowat aldoor miste... zo vaak moest ik vragen of hij het begreep... en zelfs als hij dat beaamde, voelde ik aan zoveel twijfel daaraan... terecht zo is gebleken...!
Waarom liet ik me zolang omver blazen door zijn magische toverwoord als zou ik té wantrouwig zijn? Ik voel veel en ik weet nu dat ik daar niet alleen op màg vertrouwen maar eerder op moét vertrouwen...!
Geen opgeblazen kikker-toestanden meer, geen woorden in de wind... geen egotripperkes of betweters of eigengereide wijsneuzen... Die zijn er vanaf nu allemaal aan voor hun moeite...! Ik schreef het toch al? Ik bén verànderd... ! En als iemand me daarbij hielp, is het wel mijn huidige psychiater, precies omdat hij mij in mijn waarde liet, altijd...! Hij is betrouwbaar, betuttelt me niet. Betuttelen is toch zo gemakkelijk, vooral als je er zelf beter van wil worden... terwijl je de andere niet alleen in de kou zet maar zijn/haar waarde erdoor afschraapt. Mijn huidige psychiater laat me door zoveel merken dat hij veel begrijpt en als hij dat niet doet, dan ontkent hij dat niet... Zo krijg ik tenminste de kans om me nader te verklaren of meer uitleg te geven, me op die manier zo goed mogelijk te duiden. Hij behandelt me niet als een zieke kleuter, als een wezen zonder verstand...
De vorige psychaiter liet zo vaak merken dat hij de intelligente was, degene die alles wist en het hele proces alleen in zijn handen had en wou blijven houden.... zelfs op het einde... toen hij me kwijt wou... en de reden waarom hij dat op zulke laffe manier deed, is meer dan duidelijk... ! Zelfs toén bekommerde hij zich meer om 'zijn' waarde en 'zijn' eergevoel dan om het psychisch welzijn van zijn patiënte... 'Zijn' ego deed er meer toe dan het welzijn van zijn patiënte... en dat is onvergefelijk.
Dit blogje is geschreven, op een andere wijze dan alle andere blogjes over hem, de vorige psychiater dus... omdat, zoals ik al schreef, na die laatste stuiptrekking die dag een jaar later, hij grotendeels uit mijn systeem is verdwenen... slechts een soort meewarigheid is er als ik aan de hele wansmakelijke historie terugdenk... Meewarigheid met zijn onwijsheid, zijn onintelligent en onverantwoord optreden. Hij lijkt een kind dat zijn zinnetje niet kreeg... een puber die zich op de vingertjes getikt voelde... hij kon niet met bedenkingen om... hij was niet in staat schuld te bekennen... daarom moest ik weg... want dàt hij me naar een ander wou overhevelen en wel op dergelijke lafhartige manier, per mail, zonder enig gesprek... die vraag had ik al herhaaldelijk gesteld... en gek genoeg had ik er niet één keer een reactie of antwoord op gekregen. Hij broedde in stilte verder en dumpte me met leugens en lafheid. Fraai hoor... erg zwak en heus niets om trots op te zijn...
Ik schud slechts mijn hoofd... meewarig... wat is hij nog een kind... en als ik denk aan de telefoon erna waarin ik hem vroeg om het wààrom van wat hij deed... wat hij toen zei, hoe hij me toen behandelde... pure horror, een ware verschrikking... Als er al niet veel meer restte van mijn menszijn en eigenwaarde nàdat hij mij dumpte per mail... na wat hij zei via de telefoon en vooral hoé hij me en als wat behandelde... dat drumde mijn laatste sprankeltje wezenlijkheid in de aardbodem.
Sommige zaken kan ik niet vergeten... dat was er zeker één van. Hij is niet bedankt voor wat hij deed... want tjonge... zelfs na die telefoon kreeg ik nog een mail van hem ook al had ik verzocht me volledig met rust te laten na die afschuwelijke behandeling... blijkbaar stond ook daar het recht slechts aan zijn kant... in die allerlaatste mail dierf hij nog te beweren dat hij me toch tot het laatste toe hielp...
Ik herhaal het... hij bedoelde in zijn afschuwwekkende eigengereidheid vast niet dat hij me nààr het einde hielp, om zéép... dat was precies wat hij deed... en dat ik na die behandeling nog leef, is slechts mijn verdienste en die van alle mensen die me toen steunden, mensen hier, vrienden en mijn nieuwe psychiater. Dàt mag de vorige psychiater, in mijn gevoel die naam niet meer waardig, goéd in zijn oren knopen... zodat hij zich niet meer verlaagt tot nogmaals zulk onverantwoord, gevaarlijk gedrag. Amen.
Voor degene die zich afvragen waarom ik het hier opnieuw herhaalde... het is op een andere manier dat ik erover schrijf, het is nodig voor mij, behoort tot de verwerking ervan en die gaat de goede weg op... de ergste pijn en ontreddering liet ik achter me 27 september van dit jaar, precies een jaar nadat hij zich te buiten ging aan on-therapeutische mishandeling.
Dat hij sprak van een impasse... die toevallig ontstond nadat hij uit de biecht klapte en wat ik hem in mijn sessie had toevertrouwd aan mijn dochter in haar sessie vertelde????? was deel van die laffe mishandeling... Dat hij door dàt en nog meer uitspraken mij met de hele schuldlast wilde opzadelen, was nog erger... dat hij zelfs sprak dat ik elders op therapie kon om opnieuw frisse wind in de therapie te brengen... en na verloop van tijd zou hij dan zien dat ik terug naar hem kon. Hallucinant dit alles... hij zadelde me op met alle schuld, met ook zijn verantwoordelijkheid en tekortschieten... en dat was zo mogelijk nog vreselijker... psyschische mishandeling was het in de hoogste graad. Zoiets kan misschien lukken bij mensen die zulks niet doorzien... maar mij bezorgde hij één van de grootste trauma's van mijn leven door me zo te behandelen... en dat hij dàt niet eens begrijpt of beseft of weigert daarbij stil te staan, getuigt van zijn onkunde, van zijn gebrek aan in-en doorzicht... wijsheid, intelligentie. Hij is vast een goede psychiater zolang hij maar geen uitschuiver maakt en iemand dat bevraagt... want. O wee àls dat gebeurt...! Verder zal het vast ook goed gaan als hij mag betuttelen en zijn ego genoeg gevoed wordt... in het midden gelaten of de patiënten daar steeds meer vooruitkomen... of zij zulks al dan niet nodig hebben... Ook daarin zou hij inzicht moeten hebben als goede psychiater. Hulpverlening mag geen lotje van de loterij zijn... toch?
Alsof die dag, een jaar na de dumping nog een laatste stuiptrekking was... sindsdien lijkt die man die zich mijn behandelend psychiater noemde én zijn nare behandeling vooral het laatste jaar, uit mijn systeem verdwenen. Gelukkig maar. Nu wéét ik niet alleen dat de vreemde en onverantwoorde behandeling en hij die hij die zo lichtzinnig met dit alles omsprong het niet waard is om er nog ellendig door te voelen, ik voél het ook...! Het laat me koud, zo goed als.... Dat hij het niet eens scheen te kunnen vatten vind ik nu slechts meelijwekkend en tja als het nogmaals zou gebeuren (bij anderen) zorgwekkend...! Voor mij voelt dit hoofdstuk echter afgesloten. Alle goede dingen bestaan uit drie? Nu, blijkbaar alle slechte dingen eveneens... want hij was de derde hulpverlener die een zware én onverantwoorde fout beging in een hulpverleningssetting...! De derde én de laatste... dààr steek ik mijn hand voor in het vuur. Wanneer iets me niet al te koosjer lijkt... zal ik nu wél méér op mezelf vertrouwen en absoluut nooit meer op wat zij proberen zichzelf én mij wijs te maken...! Mijn intuïtie en aanvoelen volgen... en dat wat iedere vezel in me doet trillen van twijfel over zaken die niet OK voelen.... Het voelt of ik me heb kunnen bevrijden uit netten, webben die een deel mensen rond me weefden om me in hun macht te kunnen houden... waarom mogen ze zelf uitzoeken... en macht heeft heel veel gedaantes... Ook de mensen die anderen aan ze afhankelijk willen maken, beoefenen een vorm van macht. Niets of niemand zal me nog in die mate kunnen beïnvloeden... precies omdat er iets veranderd is...
Ik ben veranderd. Natuurlijk veranderen mensen constant, dat is me bekend. De verandering echter die in mij plaats vond en nog steeds plaats vindt, daarmee bedoel ik wel een andersoortige verandering, een die me voor een groot deel onbekend is... en toch verwelkom ik de verandering die ik voel met open armen. Ik voel dat het goed is, dat het heel wat ballast van me afgooit en ook barelen sluit voor verwoestende invloeden van buitenaf. Zo gaat er toch iets minder energie verloren aan het ziek voelen door allerlei... ! Ach, uiteraard zijn al die invloeden niet slecht bedoeld, wilden ze niet verwoestend zijn. Het heeft veelal te maken met onnadenkendheid of een niet weten... En ook al menen we veel te weten, bij tijden besef je heel heel erg hoé wéinig je in feite weet. Mensen waaronder ook ik, weten niet altijd wat een effect bepaald gedrag van ze op anderen kan hebben. En wat is een goede bedoeling? Soms grenst het net aan die vrijbrief die we onszelf geven... dat we het toch met de beste bedoelingen deden... maar wellicht wordt iets onderliggends onderdrukt, namelijk dat die goede bedoeling misschien wel vooral zijn oorsprong vond in een tekort, een nood binnen onszelf.
Pfff, tjonge, wat een uitleg... en dat al van de vroege ochtend...
Onverwacht, nu ja, niet helemaal, ik kreeg gisteren tijdens de avond een telefoontje... werd een dag die zwaar, donker begon lichter en lichter en lichter. Zo gezellig en warm, een vriendin die me uit mijn isolement haalde, 't werd zo ontzettend gezellig in een knusse omgeving met lekkers voor onze neus. Ik genoot van alles, van de babbel, van het lekkers en vooral van het gezelschap van één van de weinig overgebleven vrienden die ik nog kan vertrouwen omdat ze te vertrouwen zijn. Ook deze vriendin ken ik al meer dan twintig jaar... en nooit heeft ze me veroordeeld of gekwetst... er was zoveel begrip én steun. Tijdens de verschillende rampen in mijn leven... was ze er... zomaar. Zulke dingen vergeet ik nooit... Vandaag beleefden we een hele fijne dag... zij en ik. Ik ben er dankbaar voor...! Dankbaar voor die mensen die er niet slechts zijn met woorden... de drie vriendinnen, twee kennen me meer dan twintig jaar, één bijna twintig jaar... zij halen mij nu uit mijn donkere grot... betuttelen me niet of overstelpen me evenmin met raad maar schatten me naar waarde, behandelen me niet als een kind, een sukkeltje, een kleuter of een naïef onnozel wicht... Ze weten wie zich binnen bevindt en geloof me weinig mensen weten dat... al geloven er veel dat ze het weten... ik kan slechts meewarig mijn hoofd schudden. Stil aanschouw ik... degene die door de mand vielen en vallen... en laat ze. Ik ken dit verschijnsel van vroeger. Op het ogenblik dat je niet meer aan hun lippen hangt of niet net zo van ze afhankelijk bent als zij wel zouden willen... (omdat zij dan in problemen komen met de vitamientjes die ze verkrijgen met hun goedheilig aureool voor eeuwig op je te willen blijven uitproberen ?) wijzen ze je af... worden koeltjes, kil en afstandelijk... Alsof mij dat wat kan schelen. Vrienden ken ik net door het groeien van mijn vertrouwen beter dan ooit... en ik kan ze ook heel wat beter onderscheiden van die het in alle talen roepen maar het nooit echt waren en wellicht ook nooit zullen zijn... simpelweg omdat ze géén vrienden zijn maar een soort teken die zich voeden met hun liefdadigheid op je los te laten. Ach... ben ik weer te wantrouwig? Ziek? Zie ik spoken...? Vergis je niet... degene die mij niet zien... zien spoken... niet omgekeerd.
Het lijkt zo eenvoudig, zo simpel, zo doodnormaal. Ze zeggen je energie te halen uit al die vriendschap en warmte van mensen die zo om je geven. Die raad hoeven ze niet eens te geven... want dat doe je al vanzelf. Maar wat ik me afvraag is of ze op zulke ogenblikken denken dat het dan voorgoed voorbij zal gaan? Of vermoeden ze dat het de zware zaken op zulke ogenblikken toch iets milder maakt?
Ooit dacht ik zelf dat het door warmte, vriendschap en het daaruit ontsproten geluksgevoel zou helen, dat de pijn en de nacht voorgoed voorbij zou gaan. Ondertussen weet ik dat het een illusie is. Het komt nooit goed maar het wordt wel beter, wil ik geloven.....
Ik herinner me die geluksmomenten uit het verre en dichtbije verleden, jazeker, maar ik voel ze niet meer, niets voel ik er nog van. Alsof ze er nooit waren. Zelfs die niet vrij recent. Ik sta er niet lang bij stil en leef mijn leven zo goed als maar kan. Ik koester de minuten, uren, dagen dat ik me beter en soms zelfs gelukkig voel op de ogenblikken dàt ik dus kàn voelen. De andere minuten, uren, dagen, weken, maanden, jaren laat ik zijn wat is... laat eveneens alle onbegrip voor het psychisch ziek zijn over mijn kant gaan nu. Het kan me niet meer schelen. Met een röntenblik kijk ik door opmerkingen en suggesties, adviezen, vertwijfelde raadgevingen heen... en laat ze voor wat ze zijn... onder andere uitingen van onmacht, van de wens te helpen, leed weg te nemen... steun te geven, mee te voelen. De minder mooie motieven laat ik in het ongewisse en bij die ze bezitten. Ken jezelf... dat geldt zowel voor mezelf als voor ieder ander menselijk wezen die tot zulke handeling in staat is. (kennen)
Gisteren was erger dan ik dacht... Ik kon niets anders dan horizontaal de dag doorbrengen... werkelijk de godganse dag... Die ochtend vlug een kort blogje... daarna uitgezonderd een toiletbezoek en eten, kon ik niet anders dan de hele dag horizontaal liggen. Dat was bijzonder frustrerend want ik wou eigenlijk allerlei doen. Het is bijzonder lang geleden dat het zo erg was en zo lang duurde. Meestal ben ik in de namiddag terug in staat iets te doen... nu niet... zelfs niet zittend... Ik werd misselijk en draaierig en voelde me hondsmoe. Zelfs een toiletbezoek leek op de beklimming van één of andere hoge berg. Het zegt me dat ik aan mijn grenzen zit of er al over... en ik wil absoluut niet terug naar dat stadium van jaren geleden... Voel me allesbehalve oké, hoop dat het morgen opnieuw wat beter gaat. Ik word er down van, ergerdan ik zonder die uitputtingsverschijnselen al ben. Verstand op nul en effe langskomen bij jullie... want ik weet voor de drommel niet meer hoe lang dàt al geleden is. Het leven en de dagen snellen aan me voorbij... Of dat goed is? Voor mij is het slécht... zéér, zéér slecht.
't Gaat op het ogenblik niet zo goed met me... Ik weet niet waarom of waardoor. Alles lijkt modder, ongrijpbaar en onbegrijpbaar.
Goed onverwacht weer wat moed.
en eenmaal aan het winkeltje nogmaals... We bleven daar geloof ik bijna een half uur praten... en verstonden mekaar wel heel erg goed... ! We pompten mekaar moed in... met onze gelijklopende verhalen... ! Dat geeft steun... dat je niet alleen bent met bepaalde zaken... en tegelijk kan je de ander ook een riem onder het hart steken...!
Als ik al enigzins ziek was... wat begin deze week in de media kwam, maakte me nog zieker. Hierdoor werd alles weer één troep, een modderpoel. Sommige hier begrepen het meteen. Dat voelde ik. Dank voor jullie lieve woorden. 
Door de gebeurtenissen, de bekentenis van psychiater en hoogleraar Vandereycken lijk ik wel weggetoverd uit mijn eigen leven. Verdoofd, verdwaasd, niet meer van de wereld. Alsof het leven een soort van nachtmerrieachtige droom werd die ik niet echt beleef. Allerlei komt er terug door naar boven. In een soort emotionele shock. 
Soms heb ik er geen zin in... maar deze week heb ik toch weer een deel van de oude blogjes kunnen herplaatsen hier.
Het interesseert me natuurlijk weinig het antwoord op de vraag in mijn titel boven dit blogje. Het is symbolisch bedoeld. Ik dacht aan gisteren, het werd plots donker in me... nochtans poetste ik fijn een toestel wat me erna een gevoel van voldoening gaf... het stak al lang mijn ogen uit en ik zag er zo tegenop... 
Ontzaglijk belangrijk is het om mensen in hun waarde te laten.
