Met enige medicatie speelde ik het vandaag toch klaar (want ik ben al enkele dagen niet OK) het zomergoed op te bergen en het wintergoed in de kast te bergen. (wij hebben kleine kamertjes, dus ook kleine kastjes, en dus eveneens weinig plaats... vandaar) De vaat is gewassen en met de vaatdoek droog gemaakt. Vervolgens netjes in de kasten opgeborgen. Het plastiek is in de daarvoor bestemde zak gedropt. Een wasmachine vol lichte was is netjes en fris gewassen en hangt nu op de wasdraad in het washok te drogen. De vorige reeds droge kleding gevouwen en in de diverse kamertjes gedeponeerd. Dat mogen ze zelf in hun kasten leggen.

Ik ben bekaf maar best tevreden met mijn prestatie. Ik goot ook de kamerplantjes en haalde nieuw regenwater voor de gietertjes. De badkuip en lavabo is schoongeboend....
Waarom ik dit allemaal vertel? Wel... dat vind ik zelf prettig om te delen voor degene die het interesseert wat ik niet allemaal kon volbrengen vandaag. Ik ben er zelf ook blij mee, snap je? Ik sorteerde ook een keukenkast (dat doe ik nu telkens ik de vaat doe). Heb nog meer klusjes geklaard maar kan ze me niet meer herinneren. Overal waar ik ging, zag ik zaken die ik aanpakte... .
Ik wil dit huis stilaan fris geboend... mijn leven moet bevrijd van zooi en dit huis ook... het lijkt wel of mijn leven alle voorbije jaren stilstond... een hele vreemde gewaarwording. Ik had dan ook bitter weinig tijd door de opvoeding van vier kinderen in mijn uppie... enkele van ze zorgden dan ook nog voor zeer zware ingrijpende problemen. Ironisch dat ze het niet eens beseffen (of willen beseffen)... het heeft mijn gezondheid meer dan erg gehavend... !
Maar nu kan het me nog maar weinig schelen. Voor ik sterf, hoop ik dat dit hele huis op orde is, dat is alles... Ik heb zo'n nood om alles te zuiveren... en dat doe ik ook. Ik kan niet meer rusten al lijkt dat verstandiger...  Ik slaag daarin slechts als ik door ziekte geveld word... ook dat kan me bitter weinig schelen.
Mijn leven werd me vreemd. En de mensen erin eveneens. Er is teveel gebeurd dat ik niet meer kon slikken.
Het is best comfortabel bij tijden dat ik weinig nog voel en de mensen en hun frustraties en kleinzieligheden me Syberisch koud laten. Ze zoeken het zelf maar uit, schijnt iedere vezel van mijn wezen te zeggen. Ik geloof niet dat ik nog 'raakbaar' ben... Ook die halve gare die me hier effe kwam uitschelden, vind ik een zielig wezen, meer niet. Meelijwekkend dat zulke mensen niet eens beseffen dat ze schelden op zichzelf... ze zitten zo vol haat naar anderen toe en die haat is naar henzelf gericht, ze projecteren slechts op anderen wat ze naar zichzelf toe voelen.... 
Die persoon ontzegt zichzelf warmte en vriendschap hier... die persoon spuugt zijn gal... en jaagt iedereen tegen zich in het harnas. Nou... beste Willy, mij jaag je niet in het harnas hoor. Ik hoop gewoon dat je ooit je zelfhaat kan plaatsen en verwerken... en gelukkig wordt met jezelf en het schelden op anderen kan laten... de haat in jezelf hopelijk verstilt... je bitterheid je niet meer doet schelden als een marginaal. Peace man...!