Mijn naam is Loreanne, afgekort 'Lore'. Die naam verschijnt onder mijn blogjes. Mijn bedoeling is mijn belevingen trachten te uiten. Als psychische zieke word je immers vaker de mond gesnoerd dan als de fysisch zieke mens. Loreanne
LEVEN MET EEN BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, Josephine Giesen-Bloo
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, een praktische gids voor behandeling, Roy Krawitz, Christine Watson
GROOTSE PATIENTEN, KLEINE THERAPEUTEN. Narcisme en Psychotherapie, Mark Kinet, Luc Moyson
ROSALIE NIEMAND, Elisabeth Marain
HET MOET ERUIT, Marie Cardinal
ONTSPOORD, Ria van de Ven
DE UREN, Michael Cunningham
BORDERLINE STOORNIS. Crises in hechten en onthechten, E. Van Meekeren
BORDERLINE HULPBOEK. Zelf leren omgaan met, Jaap Spaans en E.Van Meekeren
WAT BORDERLINE MET JE DOET, Arthur Hegger
BOEKEN
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS. Handleiding voor training en therapie', M.Linehan
VER HEEN, P.C. Kuiper
MORGEN BEN IK EEN LEEUW. Hoe ik mijn schizofrenie overwon.', Arnhild Lauveng
DE STILTE VOORBIJ. Mijn weg terug.', Nancy Venable Raine
ALS LIEFDE IS PIJN DOET EN JE WEET NIET WAAROM, Dr.Susan Forward en Joan Torres
DILEMMA'S IN DE PSYCHIATRISCHE PRAKTIJK, Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf.
De lijst boeken die ik vermeldde, gaan uiteraard niet allemaal over borderline persoonlijkheidsstoornis. Het zijn boeken die me om één of andere reden steun boden al was het door de (h)erkenning van bepaalde gevoelens, gedachten, bedenkingen. Er zijn boeken bij die me een beter inzicht gaven in wat tijdens mijn huwelijk speelde ('Als liefde pijn doet en je weet niet waarom') of over het verworpen worden door die je lief zijn. ('Ontspoord')
Niets van deze teksten mag zonder toestemming van de auteur gebruikt worden.
over depressie en persoonlijkheidsstoornis
01-09-2012
heftig
Alles is heftig, dat wat ik voel... en niet voel... dat wat door mijn hoofd gaat en wat ik zie, voel, waarneem. Dat wat ik niet langer begrijp en dat wat scherp begrepen wordt. Het is een beetje van het goede teveel. Ik ga me weer wat meer op de vlakte houden. Om vooral mezelf te beschermen, veilig met al die gevoelens weg te kunnen. Hier niet. Elders wel. De herfst snijdt met scherp mes door dat wat leven genoemd wordt, maakt alle onwerkelijke nog onwerkelijker. Zowel in als buiten me.
De koude lucht, het licht, de atmosfeer, de kleuren, de geuren... het brengt me om één of andere duistere reden terug naar een tijd waarvan ik verder niet weet wat er zich in bevond. Was het een lange of korte periode in mijn leven? Ook dat weet ik niet te vertellen. Alleen dat het me een naar gevoel geeft en dat net deze lucht, licht, atmosfeer me ernaar terugvoert naar die tijd uit kind- of jeugdjaren. Verder voelt het alsof ik me buiten mijn eigen leven bevind en alles niet beleef maar vaag bemerk. Er is pijn, vermoedelijk van alle ondergestopt verdriet en ontreddering, ontzetting, emotionele schokken. Ik probeerde het hier te beschrijven.
Verder alle gegevens chronologisch opgeschreven... van de ellende die notabene een psychiater (de vorige die me zogezegd 'behandelde' van 2003 tot 2011) me EXTRA bezorgde... door me te dumpen als een ding. Het is pijnlijk... de pijn van die dag en de weken erna... werd opnieuw opengereten... de onheuse behandeling die ik kreeg. Het is nu bijna een jaar geleden... het lijkt nog maar net...
Gelukkig heb ik nu een hele bekwame empathische psychiater waar ik heel goed kan voelen dat hij wat ik vertel ernstig neemt... hij geeft ook feedback waardoor ik ook voel dat hij begrijpt... Ik zou erom kunnen huilen als ik daartoe nog in staat was. Ik kan niet meer huilen.
Het is zwaar om dat alles op te schrijven = de hele ellendige historie met die vorige flater van een psychiater... maar tegelijk is het goed... ik begon mijn nieuwe psychiater er meer en meer over te vertellen...
Ik bestudeer ook een dik boek... psychopathologie... en het doet me goed. Ik doe het rustig... maar mijn honger naar begrijpen en leren wordt er door gestild. Ik kan niet veel leerstof aan per keer... de ene keer al wat meer dan de andere. Ik ga ook niet iedere dag studeren... alleen die dagen dat het gaat. Het is uit vrije wil uiteraard en uit interesse.
Vandaag was het vrij kort... ik las verder zonder opschrijven... moest mezelf dwingen te stoppen zo boeiend vind ik het... maar ik werd ook ontzettend moe van die geestelijke inspanning en de spanning in schouder en de rest nam toe... dus stopte ik... zodat ik nog verder kon versnijden... al die documenten uit het verleden die ik weg wil uit mijn leven én herinneringen... en zo symbolisch in reepjes snijd... De zaken die ik wil vertellen aan mijn nieuwe psychiater, die hou ik nog even opzij.. ze tekenen trauma's met een document, foto... waardoor ik het beter kan vertellen en het erna weggooien.
De vorige psychiater... die dacht dat het een goede methode was 'wat niet weet wat niet deert'? De idioot... hij zette me aan om te verdringen... zodat ik niet uit maar slechts dieper in de depressie zonk.
Geweldige idioot... en dan het slachtoffertje uithangen... want ocharme hij kon het psychisch niet meer aan? Ik was écht zijn mammie niet hoor... al gedroeg hij zich tot mijn ergernis meerdere keren zo.
(de afbeelding is natuurlijk de vorige psychiater die ocharme geen mammie vond in mij... geen ego-strelende en oh zo behoeftige patiënte maar een wezen dat niet van gisteren is... )
Ik voel aan veel dat ik eerst de 'dumping' zal moeten verwerken. En dat zal ik ook. Ik ben bezig niet alleen hier alle registers, of toch bijna alle registers, open te gooien... te herbekijken maar ook tijdens mijn sessies.
Ik herinner me van de vorige psychiater de maanden nadat hij die fout maakte, hoe ik zijn groeiende desinteresse niet begreep. Ik gaf mezelf er de schuld van, angstig dat ik niet genoeg mijn best deed. Alleen wist ik niet wat mijn best doen dààr tijdens zijn sessies betekende... Ik vroeg het, wat ik kon doen, of en hoe ik de therapie kon verbeteren. Geen andere reactie dan 'vertellen en hij luisteren'. Geen vraag, nergens dieper op ingaan... Ik nam dat aan... al voelde ik me nog steeds onzeker door de therapie die er hoe langer hoe meer geen meer voelde... net door de voelbare desinteresse in mij die daar voor hem zat en maar moest 'leuteren'? Ik zocht zelf op sites op wat er van een patiënte in een therapie verwacht werd... ik zocht ook in boeken. Waar anders zou ik nog een antwoord op die vragen krijgen? Mijn vorige psychiater reageerde er niet op, tenzij met steeds diezelfde zin. Luisteren, praten, praten luisteren.
Toen ik op zoek ging, kwam ik zaken tegen die de twijfel nog vergrootten, niet wat mijn inbreng betrof maar wat ik als patiënte van mijn psychiater mocht verwachten. De tegenstelling kon niet groter zijn. Nog meer boeken gelezen, nog meer site bezocht... en toen dat ene verhaal... 'De stilte voorbij'. Tja... het vervolg van het verhaal kennen de meesten hier wel. Je kan het straks ook lezen als de andere blogjes ook aangevuld zijn.
Ondertussen na die afhandeling... werd me nogmaals de mond gesnoerd, door hem... maar dat gaat niet meer... ik was toen bijna dood... en ik zou verder doodgaan àls ik blééf zwijgen. Wanneer je de mond gesnoerd wordt, wanneer je niet vragen mag wààrom, wanneer je behandeld wordt als een onding en niet eens daarover kan en mag spreken, niet aan de telefoon, niet in een gesprek... Wwanneer je met andere woorden onheus behandeld wordt en daar nog bij krijgt dat hij, de psychiater dié je zo behandelde daarop reageert met opnieuw een laatdunkende reactie waarin hij schrijft dat hij begreep dat 'dit alles enige deining bij mij zou veroorzaken' ... dus nogmaals word je als een ziekelijk ding behandeld en niét als een mens die lijdt onder zulke onheuse behaneling, zulk on-therapeutisch en onveracntwoorde mis-handeling... nu dan ga je TOCH spreken... en spreken zal ik tot ik zijn mis-handeling en de gevolgen ervan verwerkt heb... Ik zal hier spreken en overal waar het nodig voelt want de pijn die ik daardoor nog altijd voel, moet kunnen helen. De pijn van gedumpt te worden als een stuk vuil zonder voorgaande, zonder dat je nog maar weet wàt er gebeurt en waarom...!
Pas nadat ik het trauma veroorzaakt door mijn vorige psychiater verwerkt heb, zal ik met de nieuwe psychiater dat andere verdriet kunnen bewerken en verwerken. Dat verdriet, onverwerkt want te vers, te absurd had de vorige psychiater blijkbaar graag verdoofd samen met mij. Hij ontkende het of zag het niet terwijl de nieuwe psychiater dat al na enkele weken begreep... en zelf zei dat het nodig was dat te behandelen. Hij begreep meteen waar de vorige psychiater zijn ogen voor sloot. Uit gemakzucht? Of uit domheid? Het werkte misschien gemakkelijker met een zombie van een patiënte... daar moet je inderdaad niet zo alert bij zijn, niet je aandacht erbij houden, geen gerichte vragen stellen en zo voort... Hij moest zich schamen... om al wat hij deed en naliet te doen.
Ik zal spreken, op al mijn manieren... met woorden en beelden tot ook dit erge, zeer erge trauma verwerkt zal zijn, dat het ophoudt al die messen die in mijn rug en de kern van mijn wezen worden geplant...Ik ben een mens... en ik mag bestaan... en spreken... en voelen... pijn hebben, verdriet maar ook twijfelen aan zaken die niet koosjer voelen... ik heb het recht om behandeld te worden als mens... ik heb het recht om me te verzetten bij onrecht... en als me de mond gesnoerd wordt op een intelligente, daardoor nog naargeestiger manier... Alleen jammer dat mijn verstand nog prima werkt...! Dat de vorige psychiater niet in staat was een fout simpelweg toe te geven... zonder !!!! mij aan te vallen... dat is niet mijn schuld, dat is iets waar hij zichzelf moet over buigen... Daardoor is al wat er volgde mis gegaan... Ik had respect voor hem... tot toen... niét doordat hij die fout maakte maar doordat hij ze lafhartig op mij trachtte te gooien en erna me onbewust (hopelijk niet bewust) bleef straffen door me vanaf toen als niet-mens te behandelen? Door me te straffen door zijn desinteresse, zijn niet reageren? Voelde hij zich in zijn egootje geraakt doordat hij zich op een miskleun betrapt voelde? Dat ik daar de schuld ook nog van kreeg en hij me werkelijk te wantrouwig noemde... hoe noemt hij het dan dat degene die door hem werd ingelicht over wat ik hem vertelde en die het me geschokt vertelde? Ook té wantrouwig????
Dus hoe gemakkelijk en laf wat hij deed... het maar aan mijn zogenaamd 'ziekelijk wantrouwen' toe schrijven...! Hij liet in zijn kaarten kijken op heel wat manieren die dag en verschillende keren het jaar dat volgde.
De ironie wil dat degene van mijn gezin die ook bij hem in therapie ging, al veel eerder bedenkingen had wat zijn 'therapie' betrof maar zo erg op mij vertrouwde dat ze meende dat het zo hoorde... Ze moest aub elders gaan praten over die therapie, over die psychiater omdat ze zijn stupide reacties vaak niet aankon...
Wat ik daarna allemaal vernam... vond ik nog erger... zij ging achteruit in plaats van vooruit... net als ik.... Gelukkig heeft zij er geen trauma aan overgehouden, althans niet zo'n ernstig als ik... omdat zij niet verworpen werd, vergooid door hem... Zij heeft hem vergooid, net zo gedumpt als hij met mij deed. Ze wilde niet eens luisteren naar mijn raad dat niet te doen en tenminste een gesprek erover te hebben...
In feite is dit alles een geluk bij een ongeluk geweest. Ik durf er niet eens aan denken wat er van ons zou geworden zijn als we bij zulke psychiater die niet eens in staat is eerlijk te zijn tegenover zichzelf, zouden gebleven zijn. Dat had misgelopen... voor ons beiden... en het scheelde niet veel...
Het was goed dat ik gisteren eindelijk de moed vond om door de hele hetze heen te gaan... tot dan toe kon ik dat slechts voor kleine deeltjes... vandaag ga ik er verder mee door... De schok was na 27 september 2011 te groot... bleef lang te groot... Ergens ben ik beginnen praten... en nu hou ik niet meer op... bij mijn nieuwe psychiater waar het wél veilig voelt, waar wel interesse is en onmiskenbaar aandachtig geluisterd wordt...! Waar ik werkelijke hulp voel en niet slechts in woorden... (de woorden van de vorige psychiater bleken slechts loze woorden... dat is gebleken uit zijn afhandeling die in zovele fragmenten zijn eerdere woorden én verslagen volledig tegensprak!!!!!!!!)
Ik weet ook dat sommige mensen zeer vreemd reageren als ze zich betrapt weten. Zo ook de vorige psychiater. Het is niet mijn schuld dat zij menen dat, omdat ik een stoornis heb of depressief ben, ik niet meer kan waarnemen. Dat ik me evenmin in de luren laat leggen door ze in hun poging hun handjes in onschuld te wassen... hoe intelligent ze het ook aan boord proberen te leggen... mijn verstand is nog nooit mee depressief geweest... en evenmin blijft het troebel in mijn geest na de aanvankelijk enorme schok die ze door zulk onmenselijke vergooiing teweegbrachten. Dat brein blijft op volle toeren werken... soms met enige vertraging.
Kunnen vertrouwen op je psychiater is belangrijk. Ik vertrouwde hem, heb daar jaren over gedaan... na traumatische ervaring in het verleden. Hij heeft dat vertrouwen beschaamd, héél, héél erg. Ik hoop dat hij zich dat ooit realiseert...
Een pijn die ik ken, is blijkbaar ontwaakt. Iedere ochtend en overdag. Heel wat gedachten malen door mijn hoofd. Ik heb enkele hypotheses waardoor die er opnieuw is. En wat het is. Ik krijg daardoor nog meer bedenkingen wat de houding, behandeling én afhandeling door de vorige psychiater betreft.... en dat ik niet erg ver van mijn gevoel stond toen ik enkele zaken benoemde wat hem betrof. Intuïtief was dàt alvast een deel van wat was... dat hij bezig was me met een reeks medicatie stilaan zo te verdoven dat er niets meer van me over zou gebleven zijn. Kneedbaar. Zwijgend. Stilaan leven als een zombie, een verdoofd wezen... Geen verdriet maar ook geen leven meer. Toen ik me daartegen verzette, werd ik uiteindelijk gedumpt, geloosd, plots bleek de therapie in een 'impasse' beland? Gek dat hij dat woord ook gebruikte toen het de eerste keer ernstig mis ging toen hij een fout maakte en die niet toegeven kon maar mij ging aanvallen. Wat je in vertrouwen tegen je psychiater vertelt, gaat hij toch zomaar niet tegen een ander lid van je gezin vertellen die ook in therapie was bij hem, vooràl niet als hij zelf bezwoor met nadruk dat niéts van wat wij hem vertelden naar de ander zou gaan. Hij heeft me niet geholpen het verdriet te verwerken, me te begeleiden in dat proces... hij wilde het smoren en hij wilde dat ik het smoorde... met medicatie... hij zag me niet meer als mens maar als product, een product dat hij het zwijgen wou opleggen, letterlijk en figuurlijk... mijn leven moest verdoofd worden, mijn wezenlijkheid, verdriet maar ook vreugde... want dàt is de consequentie als je gedwongen wordt je verdriet te ontkennen, te smoren, te verdringen. Hij heeft dat niet begrepen. Niet begrepen dat na die ene periode ik dat verdriet niet aankon (dacht hij toen dat het weg was omdat ik er niet over KON spreken?) ik voelde er na bijna twee jaar aan moest... om opnieuw te kunnen voelen, leven, mens te zijn mét verdriet maar daardoor ook levend. Dat heeft die man niet begrepen. Hij noemde het dat de therapie in een impasse zat... wààrom? Omdat ik verder wilde maar hij niet? Hij wenste niets dan dat ik verder de stille gemakkelijk hanteerbare want verdoofde vrouw was, zodat hij half slapend verder kon doen dat hij luisterde, zag hij me als een pauze waar hij nog geld mee kon verdienen bovendien? Hij brak daardoor mijn mens-zijn af... hij ontnam me mijn waardigheid, mijn eigenwaarde.... net door zo doof, ongeïnteresseerd en niet alert te zijn... door me te behandelen als een ding en niet als een mens in nood. Doof voor mijn vragen wat ik kon doen om verder te geraken. Doof voor mijn vragen om een zelfhulpgroep, een therapiegroep, een tweede psychiater toen mijn sessies ook nog eens gehalveerd zouden worden... en dit in één adem met zijn gezegde als zou hij weten dat ik erg leed. Tjonge wat een hypocriete boel was me dat... wat een ongelofelijke halfslachtigheid. En daarmee niet alleen... ook door zijn afhandeling die zijn eerdere verslagen niet eens voor 70 procent tegenspraken maar voor de volle 100 procent...! Als je al die zaken terug de revue ziet passeren... weet je... en het is schokkend... Die pijn van gedumpt te worden op grond waarvan...(?) heb ik er van hem nog bijgekregen. En dan meent die verwaande snoeshaan nog dat hij me tot het einde hielp...? En snapt die man niet eens dat de voorbije jaren therapie bij hem als 'onbestaand' beschouwd worden door zijn 'afhandeling'? Wat voor een psychiater is hij dan wel? Als hij dàt niet eens begrijpt.... Hoe kan je beweren iemand geholpen te hebben al die tijd als je die persoon op het einde als afval dumpt? Zonder enige uitleg? Zonder ook maar een voorgaande? Zonder gesprek? Maar als een donderslag en bliksem in een mail? Vervolgens liegen over het zogenaamde overleg met een collega... Halfslachtige voorstellen (het waren duidelijk geen voorstellen maar voorwaarden) zij voelden als stenen die hij rond je bond voor hij je in het water gooide... En net door die voorwaarden werd je behandeld en beschreven als een soort kwaadaardig gezwel dat hij moest verwijderen... niet als een mens... en het was zo vreselijk, zo ontzettend vreselijk dat ik het hem nooit zal vergeven, nooit. Dat hij zelfs erna nog zijn best deed me nog meer tot een ding te herleiden.... En het recht aan zijn zijde hield... hij mocht mij zomaar op die manier dumpen... zonder tekst of uitleg... ik had zelfs geen recht op een verklaring, en later ook geen recht op verzet... Waar hij verdere communicatie verzocht te stoppen... toen ik dat eveneens had gevraagd, had hij zelfs het recht om dat te negeren???? Echt... nog nooit zo'n ziekelijke situatie meegemaakt... tenzij met een psycholoog ooit... Beiden gingen zich te buiten aan misbruik van vertrouwen, beiden bedienden zich ieder van een andere vorm van misbruik van vertrouwen maar net zo ernstig... waarbij de patiënte herleid wordt tot een ding... en de mond gesnoerd wordt doordat zowel de psycholoog destijds als de vorige psychiater termen uit de psychiatrie misbruikten en hun macht om je het zwijgen op te leggen. Onvergefelijk.
(wanneer ik eenzelfde afbeelding plaats, heeft dat te maken met een bepaald gevoel... )
Het gaat weer wat beter met me. En daar ben ik uiteraard zelf het blijdste mee... Er is geen aanwijsbare oorzaak van... het is gewoon zo. Het komt en gaat soms... zonder of met een onooglijk, niet eens op te merken oorzaak. Misschien heeft het er iets mee te maken... dat ik de dwaze schijnheilige brieven van mijn vorige psychiater bovenhaalde... ik laat ze mijn nieuwe psychiater lezen... De waarheid kwetste voor die vorige flater van een psychiater... dat ik begreep hoe laf hij was... dat hij zelf niet ééns zijn grove fout kon toegeven... Misselijkmakend egotrippertje werd hij... jammer...! En bijna heeft hij mijn jongste en mij naar een andere wereld geholpen.
Enkele klusjes geklaard. Tevreden nu. Laat me niet opjagen door bepaalde nare zaken en gestoorde, intolerante medemensen. Ik doe gewoon stilletjes mijn eigen ding. Mensen die dit alles niet moeten ervaren, weten vaak niet hoe het is. Dat geeft niets. Maar dat ze zich gedragen als buldozers en menen dat zij zichzelf mogen verheffen boven al die niet aan ze kunnen tippen...? (alsof ik aan ze WIL tippen... zulke snobs, zulke hoogwaanzinnige snoevers... idioten zijn het... en nog geen klein beetje ook.! Domoors van de hoogste graad... want terwijl ze naast hun schoenen lopen van pretentie doen ze de meest domme uitspraken... en beseffen het niet eens...
Misselijkmakend... mis-se-lijk-ma-kend... en ik hoop voor ze dat ze nooit getroffen worden door depressies en aanverwanten. Want die opgeblazen kikkers en nufjes vergeten één ding... ook hen kan het overkomen.... ! En denken ze dan dat ze zullen kunnen rekenen op een begrijpende omgeving? Precies die omgeving die ze steeds zijn blijven bekogelen met hun ongevoelige kritiek, hun hooghartige commentaren, hun venijnige roddels, hun hooghartige laatdunkendheid... Arme dwazen... dàt zijn het... zielige zielepoten. Snoevers met het verstand van een kikkerei.
Onverwacht kreeg ik een berichtje. Een vriendin. Samen gefietst. Wind om het hoofd. Beiden een biertje. Moe. Een goede vermoeidheid. Verder leeg. Ik ben niet meer die ik was. Ik weet niet eens wie ik nog ben en of ik nog ben. Het laat me koud. Ik neem het leven zoals het komt. Nu meer dan ooit? Ik voel me niet happy maar ook niet down. Ik voel niets en voel me niets. Toch was het OK. Ik zag haar nog eens. En we hebben gefietst. Dat hele eind. De onwerkelijkheid werd nog onwerkelijker. Het leven is leven zonder leven. Ik weet... ook voor haar. Twee fietsende robots. Wat moet een mens nog meer? Ik alvast niets meer. Want niets is nog meer, niets nog minder. Alles is vlak. Niets doet er nog toe. Ik groette zelfs een man die me ook ziek sarde... zegt dat niet genoeg dan? Het maakt niets meer uit. Ik leef en leef niet meer. Wat een vreemd gevoel.
Ik begin stilaan te vermoeden dat de herfst toeslaat, keihard toeslaat... En met de komende herfst ook de hele zooi. Het is niet normaal dat ik in deze mate weggekatapulteerd word. Verder wil ik niet meer gissen of gokken. Het heeft voor mij steeds minder zin. Wat baat gissen, gokken, jezelf analyseren als degene waarbij je in begeleiding ging je hoofd eraf hakte, je hele wezen doorkliefde, je verpulverde en vervolgens op de afvalhoop trapte? Je kan jezelf maar blijven voorhouden 'vol te houden'... een nieuwe psychiater je vertrouwen schenken (wat vrij vlug ging) om dan vervolgens de napalm te voelen van de bom die de vorige op acht jaren therapie gooide? Je ziet het... de onzin van alles... een ongelofelijke onzin.
Dan draai je de knop in je hoofd en je hele wezen helemaal op uit zonder dat je dat wil... je probeert niet in paniek te slaan... en je voor te houden dat niet iedere psychiater zich zo onverantwoord gedragen zal... Je houdt je voor hoe groot het verschil was, zelfs al in het begin... Jammer natuurlijk dat je er door toedoen van de vorige een zwaar, bijzonder zwaar trauma bijkreeg... een dat je ternauwernood overleefde.
Je draait nog een knop om in je hoofd... niet meer denken... tot waar en wanneer het veilig is... niet meer analyseren... tot daar waar geen lichtzinnigheid je nog meer klappen zal verkopen... maar waar ernst en begrip heerst, wijsheid en alertheid.
Het is donker in de woonkamer. Een regenbui in aantocht misschien? Het ziet er alvast niet uit of de zon vandaag zal schijnen. Goed. Voor mij is het allemaal best zo. Alles is toch vreemd en onwerkelijk. Dat duistere buiten en daardoor ook binnen verandert er niet veel aan.
Dat wat me vorige dagen uit elkaar scheurde, is eindelijk iets milder. We redden het wel. Mogelijk is het de voorbode van de herfst. Samen met al de rest. Verstand op nul. En simpelweg volhouden.
Wat er met me is gebeurd sinds de enorme klap die de vorige psychiater me bezorgde, het vertrouwen in 'tenminste' hulpverlening maakte plaats voor een verregaand cynisme, een akelig kil ongeloof dat je ook maar op één van ze nog màg/kàn/vertrouwen. Ik vertrouwde die man, ik schonk hem na moeizame jaren mijn vertrouwen... en wat deed hij ermee...?
Ook al voel ik een enorm verschil bij de huidige psychiater, een aanvoelen dat ik miste bij de vorige, een wijsheid die ik eveneens miste, een alertheid, begrijpen én respect in zijn hele houding... er is door toedoen van de on-therapeutische (impulsieve..!!!!)(ondoordachte...!!!)(onverantwoorde...!!!) handeling van de vorige psychiater iets fundamanteels verwoest. We kunnen onszelf blijven wijsmaken dat het niet zo is... dat wat alles vergiftigt van binnen, de angst voor herhaling van de hallucinante mis-handeling van de vorige psychiater blokkeert en saboteert de boel.
Je kan er je hoofd voor in het zand steken, doen alsof het niet zo is... maar dat helpt niets, geen vin... dus kijken we het monster in de ogen... het monster van angst, pijn om dit zwaar geschonden vertrouwen.
Momenteel gaat het niet zo goed met me. Ik ben erg moe.. lichamelijk en geestelijk. Uren heb ik in me pijn. Ik hoef niet meer te vertellen waardoor die veroorzaakt is. Ik drink... en dàt stel ik zo lang mogelijk uit. Ik ben namelijk niet dom. Ik ben alleen mijn leven ontzaglijk erg moe... en toch geef ik niet op. Om de kinderen, mijn dochters, zoon en schoonzoon die me nog wél graag zien (ik zie hen net zo graag als de pijn dat gevoel niet verdooft)... om het lieve kleintje dat me iedere dag mist dat ze me niet ziet, en ik haar, mijn schoonzoon beschouw ik als mijn zoon... hij respecteert me, waardeert me, ik weet dat hij me graag mag, omgekeerd net zo. Om die ene vriendin die me niet veroordeelt en die ik vertrouw als geen enkel ander meer... de andere stierf aan kanker enkele jaren geleden.
Er kwam nog meer ellende... Dan krijg je eindelijk weer schik in bepaalde zaken... slaan ze daar met hun voorhamer op... de machtigen der aarde, de verhevenen boven het pulp van de maatschappij. Die schijnbaar 'verhevenen' slaan met sadistisch genoegen op de kwetsbaren, de mensen die het leven amper op hun smalle schouders kunnen torsen maar het niettegenstaande dàt toch doén...
Soms denk ik... laat iemand met een olifantenvel verder leven en neem mijn leven... laat het voorbij zijn.
Sorry voor de sombere gevoelens... als ik ze uit... ben ik niet meer zo alleen... Ik hou vol... en al die met hetzelfde zitten... hou ook vol... aub.
enne... wat de bezoekjes aan jullie betreft... morgen ben ik present.. beloofd. Blij hoor dat jullie me niet vergeten zijn...
Pijn en verdriet zitten dichtbij, toch geraken ze er niet uit. Vandaag de angst besproken, de immense angst om nog te spreken over wat ik voel, denk... en die angst kwam er door de mis-handeling door de vorige psychiater. Angst om opnieuw 'vergooid' te worden zonder dat je wéét wààrom of wààrdoor. Ik heb uitgesproken wat ik voel én denk, wat in me is, suïcidegedachten inbegrepen. De moedeloosheid en geen sikkepit hoop of geloof meer... eveneens. Een alles overspoelende nuchterheid, sceptisme en ongeloof... in wàt kan je immers nog geloven, op wàt kan je immers nog vertrouwen als zelfs je psychiater je dumpt als een afgedankt proefdier..????????
Ja, wat een napalm van de mis-handeling door de vorige psychiater. Hij heeft me immers nooit verteld waarom dat hij deed wat hij deed. En hoe hij me dumpte... per mail mensen... per mail.
Ook al weet ik ondertussen wàt hem vooral dreef, lafheid, kleinheid, ... en dààrom spuug ik op hem... voor al-tijd. Hij verkoos een patiënte om zeep te helpen. En wààrom?
Hij was inderdaad niet zo sterk. Hij bezat inderdaad véél minder moed dan ik. In dat kereltje met een huppeltje als was hij een eekhoorn op weg naar een feestje vond ik toen geen greintje moed, oprechtheid, menselijkheid meer... slechts een kleuter die om zijn mammie schreit. Wél godverdomme ik wàs zijn mammie niet...! Hij was vervloekt mijn psychiater...! Niet te geloven toch?
Ja, dit is niet lachend geschreven maar vanuit een pijn die ik niemand toewens. Ik wens niemand toe op zulke wijze behandeld te worden... en zeker geen mensen met bps die zich zonder zulke mis-handeling al waardeloos en niets genoeg voelen.
Angstig zijn om te spreken. Angstig zijn om te zwijgen. Angstig zijn om niet te kunnen uitdrukken wat je voelt. Of niet meer voelt. Angstig om wat er gebeurt met je. Angstig om de dikke brij die je omsluit. Angstig. Dat je nogmaals moet doormaken wat je heeft verbrijzeld.
Er gebeurt allerlei met me wat ik niet ken. Ik sta op en ga een dag tegemoet die niet eens meer zo voelt, al sinds... niet meer. Er niet bij stilstaan, wegduwen... ik werd er zo goed in.
Woorden die ooit zo vlot uit mijn handen stroomden, zouden dat nu ook nog wel doen als het in mijn hoofd en gevoel ook nog maar zo ging. Maar de modderpoel binnen neemt niet af.
Ik hoef niet meer te gissen of het door de andere medicatie komt of door wat dan ook... het voelt als volkomen zinloos.
Een hopeloosheid die ik best uitspreek. Ik moet mezelf kunnen verwijderen van de immense, alles saboterende angst veroorzaakt door de mis-handeling door de vorige psychiater.
Categorie:de napalm na de flater van de vorige psychiater
22-08-2012
Op dagen als deze...
Op dagen als deze, wil ik niet schrijven, wil ik niet laten weten hoe ik me voel of beter niets meer of amper wat voel, dan een allesoverheersende onverschilligheid, moedeloosheid, geen zin om wat dan ook te doen. Ik probeerde dit te doorbreken en zou me op weg begeven om een artikel af te halen. Iemand wilde me graag vergezellen. Goed, mij kon het niet veel schelen of er ja of neen iemand meeging.
Ze hadden net zo goed een houten speelgoedje kunnen meenemen aan een draadje, hadden ze vast meer plezier mee gehad dan met mij, een levende dode. Wat laat het leven en alles wat er mee te maken heeft, me onverschillig. We wandelden langs een dreef naar huis, aten zelf op vraag van mijn gezelschap wat koels. Het liet me allemaal Syberisch koud.
Ik wil er verder niet bij stilstaan en nog veel minder erover nadenken. Hoe moet het toch met mij en dat stomme leven?
Ik moet er met mijn psychiater over praten. Als het me lukt erover te praten. Want mijn hoofd lijkt sinds de mis-handeling door de vorige psychiater net een zeef. Zelfs niet eens meer een zeef.
Het was in die zin niet eens een behandeling te noemen... de hele behandeling ging eraan door de MIS-HANDELING op het einde. Zelf dàt snapte die slapjanus niet.
't Is een brij in mijn hoofd. Bewegen in het leven kost me moeite. Misschien straks beter als het opnieuw frisser wordt. Zoals ik al zei die hitte werkt nog erger op mijn psyche. Gisteren kon ik even niet op internet toen ik rust wilde nemen na effe zwoegen in de tuin. Het water liep van mijn hoofd. Dan nam ik mijn kamer helemaal onder handen omdat ik alleen wilde zijn, afgesloten, niet buiten, nergens waar mensen zijn. Stilletjes bezig zijn, verder dat verleden in materie uit mijn leven bannen alvast. Versnipperen die zooi, hoe kleiner hoe liever.
Opnieuw liep het water van mijn hoofd omdat ik natuurlijk ook wilde keren en dweilen. Daarna was er internet maar kon ik het niet meer opbrengen om nog te schrijven. 't Leek wel of alles in mijn hoofd meteen verdween nadat het even zichtbaar was geweest.
Vandaag geen zin om uit bed te komen. Maar omdat erin blijven liggen net iets erger is dan er toch uit te komen, kom ik er gelukkig uit... Enkele koppen koffie en wat gemoed luchten op mijn blogje en hopelijk kan ik dan weer vooruit. Nergens zin in, maar hopelijk komt ook daar straks verandering in. Een wasmachine opzetten, dat plan ik alvast.
Verschillende keren tijdens de nacht wakker geworden. Nochtans was het toch iets beter nu op de kamer. Vanmorgen na het zoveelste wakker worden, was ik het beu. Het was nog donker toen ik na een droom wakker schoot. Dit keer kon ik de slaap niet meer vatten, ben na nog een uurtje rusten tenslotte opgestaan. Ik voelde me nog zo moe. Het desondanks opstaan is nodig omdat die nare gevoelens het me onmogelijk maakten te blijven liggen zonder me met de seconde ellendiger te voelen.
Nu zit ik aan de koffie en achter mijn scherm. Enkele oude blogjes verwerkt en geplaatst en dit nieuwe.
Het is nog steeds vrij warm in de woonkamer maar het komt wel in orde... ze gaven toch van dag tot dag frissere temperaturen? Gisteren waren er enkele zaken die me kopzorgen en angst bezorgden. Dat heb ik vaak als ik iets moet regelen waarbij ik van anderen afhankelijk ben. Te vaak te maken gehad met willekeur... en tja afhankelijk zijn van anderen hun goodwill is nooit fijn. Het is achter de rug en het liep dit keer wel goed, in mijn waarde gelaten, en ook te maken met menselijkheid, hartelijkheid, dat doet deugd.
Ik merk dat het in mijn brein weer allemaal door elkaar loopt. Ik kan herlezen en herlezen, toch mis ik het overzicht dat ik in goede dagen heb. Heel lastig want het lijkt wel of de woorden dansen door elkaar. Nog maar eens overlezen dit blogje en dan geef ik het op. Ik wilde zien of het helder geschreven is maar ik kan het niet zien omdat ik niet helder kan lezen.
Dapper was ik tot nog toe. Vandaag lukt het niet meer. Ik ben tot niets meer in staat, voel me onwaarschijnlijk ellendig en zo donker als het licht is buiten. Het gaat niet meer. Dat verdrink ik dan maar... niets anders helpt. Zo kan ik het tenminste aan. Ik kan niet tegen dergelijke hitte. Waar ik zonder hitte al beperkt ben door suïcidegedachten en andere psychische en fysische problemen gaat het met deze hitte totaal niet meer. Dat wat ik zonder deze hitte hanteer om het draaglijk te houden, kan ik niet meer door de hitte. Behalve met verdoving... Zo ben ik tenminste nog tot iets in staat. .. zoals een beetje opruimen in een kast, netjes schoonmaken... alles moet fris zijn als tegenwicht voor de viezigheid en ellende in mezelf én de hitte... Ik probeerde nochtans het briesje mee te nemen in de tuin... maar de gedachten spoelden door mijn hoofd... ik kreeg ze niet weg... tot ik ondanks de hitte toch weer aan het zwoegen ging. Nu loopt het water van mijn hoofd... en nog erger na de alcohol... maar de zelfmoordgedachten nemen tenminste af. En ondertussen de hitte eveneens. Ik drink kalm... kom door de alcohol tot rust. Dat scheelt.
Natuurlijk wil ik hier liever niets over schrijven maar het is zoals het is. Dit is geen reclame voor het nuttigen van overvloedig veel alcohol... wel een balans zoeken tussen ondraaglijk en draaglijk. En dat is precies wat ik al-door doe.
Die hitte hoeft voor mij niet. Meer nog, het werkt op mijn gemoed. Ik was zeer tevreden met het weer van de afgelopen zomermaanden. Geef mij maar regen en frisheid boven deze ellendige warmte die je nog meer beperkt in je bewegen. Natuurlijk gun ik het mensen die dit weer wel fijn vinden... maar ik tel de dagen af dat het weer flink gaat afkoelen.
Het kwetsbare niet verdwenen je hart breekt en breekt wat je probeert te begrijpen bijt en steekt
Isolement en opnieuw sluiten de poorten en ramen nooit meer met mensen te samen omdat het zonder al die pijn blijkbaar niet kan en soms heb je precies daar zo'n genoeg van.
't zou mooi zijn als mensen als Martin zich van goede wil zouden betonen... en de nalatenschap aanvaarden om de slachtoffers tenminste op die manier te kunnen vergoeden. Maar neen... En dan het nieuws over van Gheluwe... dat hij zich niet goed voelt. Waarom schrijven ze niet over de slachtoffers? Dat die zich zowat een levenlang niet goed voelen? Echt... het spijt me... maar dààr voel ik me helemaal onwel van worden. Een beetje respect voor die ze hun leven en toekomst afnamen... is toch op zijn plaats? Dju, ik weet niet meer hoe ik plaatjes moet toevoegen... zo lang is het geleden dat ik hier nog wat schreef. groetjes van Lore... zal effe mijn hoofd pijnigen.
Alles is heftig, dat wat ik voel... en niet voel... dat wat door mijn hoofd gaat en wat ik zie, voel, waarneem. Dat wat ik niet langer begrijp en dat wat scherp begrepen wordt. Het is een beetje van het goede teveel.
Het gaat weer wat beter met me. En daar ben ik uiteraard zelf het blijdste mee... Er is geen aanwijsbare oorzaak van... het is gewoon zo.
Op dagen als deze, wil ik niet schrijven, wil ik niet laten weten hoe ik me voel of beter niets meer of amper wat voel, dan een allesoverheersende onverschilligheid, moedeloosheid, geen zin om wat dan ook te doen.
't zou mooi zijn als mensen als Martin zich van goede wil zouden betonen... en de nalatenschap aanvaarden om de slachtoffers tenminste op die manier te kunnen vergoeden. Maar neen...
