16-08-2012, 17:27 geschreven door Lore

16-08-2012, 00:00 geschreven door Lore

Het is nu bijna een jaar geleden dat mijn vorige psychiater me op bijzonder lafhartige, on-therapeutische, onverantwoorde manier dumpte per 'mail'.... Hij sprak van een voorstel waarvan hij niet eens begreep dat het er geen was. Vol voorwaarden, niets voorstel. Schijnheilig liet hij de 'mogelijkheid' nog open dat ik bij hem kon terugkeren. Dat zou hij dan nog bekijken... Dàt was je reinste narcistische waanzin een 'verantwoorde' psychiater onwaardige behandeling. De man loog zelf tegen zijn collega... en tegen mij, zijn patiënte....! Zo iemand moet zélf in therapie... zijn ego onder de loep nemen... Een ego dat niet eens in staat was een ernstige fout tegen vertrouwen binnen een therapeutische relatie toe te geven. De man ging in de aanval nadat hij uit de biecht klapte tegen mijn kind die ook bij hem in therapie was terwijl hij zelf benadrukt had dat NIETS van wat tijdens de sessies gezegd werd naar de ander zou gaan....!

Ik trof na de vreselijke, verwoestende miskleun van die man (de vorige psychiater dus) gelukkig een zeer goede psychiater... maar hoe dramatisch dat ik net door de immens laaghartige behandeling=mishandeling van de vorige psychiater vertrouwen dat ik moeizaam bij de vorige psychiater opbouwde verloor... precies door wat de vorige (onverantwoorde!!!) psychiater deed. Ik voelde vertrouwen voor de nieuwe psychiater, meteen... maar de angst dat ik me 'vergis' is groter (hoe kan immers een psychiater ooit zoiets doen, zoals de vorige??? dus hoe kan je in hemelsnaam nog vertrouwen op een psychiater????)

En dan  heb je één van mijn kinderen die ook bij hem op therapie ging nog niet horen praten. Ontzettend. Dat kind is nu duizend keer beter af bij haar nieuwe arts...! 
Hoe lichtzinnig de vorige psychiater zware zaken behandelde.... Hij kwam er soms aan gehuppeld alsof hij naar een feestje ging....

Ik hoop van harte dat hij zijn les geleerd heeft al vrees ik dat dit niet zal gebeuren...!
Vertrouwen is enorm belangrijk binnen een therapie... e-norm. Dàt heeft hij dui-de-lijk niet begrepen...!!!!!!!!!!!! Dat hij dàt niet eens beseft na wàt hij deed, is nog erger.

Ik zit nu met een diepe angst die ik met mijn verstand kan beredeneren maar mijn gevoel dicteert wat anders. Precies door de onvoorspelbaarheid én willekeur, het vreselijk onverantwoord gedrag dat mijn vorige psychiater vertoonde voor ik deze bekwame en emfatische psychiater vond. 

Ik kan de vorige psychiater daardoor nog moeilijker vergeven. Hij nam me door zijn mis-handeling negen jaar van mijn leven af... en meer zelfs. Dat hij niet eens kon toegeven dat hij een overduidelijke fout maakte tegen 'de vertrouwelijkheid van wat je daar in de therapie vertelt' dat hij dat notabene aan je eigen kind in diens sessie gaat doorvertellen????  Hallucinant dat hij toen nog ging zeggen dat 'IK' nu WERKELIJK té wantrouwig was???? 
Negen maanden later dumpte hij mij per mail... Ook de manier waarop hij me behandelde toen ik volledig in paniek daar een verklaring voor vroeg was voor mij pure horror. Hallucinant gedrag van een psychiater met enig verantwoordelijkheidsgevoel. Ik hoop dat hij zichzelf op dat vlak onder de loep neemt... voor hij nog meer kwaad berokkent.

Dat hij niet eens het fatsoen, de moed, de eerlijkheid bezit erna enige schuld te bekennen... het heeft me meer geschaad dan ik ooit zal kunnen zeggen. Misbruik van vertrouwen... op zeer hoog niveau. Zijn OPRECHTE spijt betuigen had helend kunnen werken... maar zijn spijt kwam niet;.. hij schopte me nog achterna (dat bewijs heb ik nog steeds)...
En nu? Nu word ik misselijk als ik nog maar aan hem denk.

Voor mij bestaat hij niet meer... Nooit meer.

Lore

16-08-2012, 00:00 geschreven door Lore

Gelukkig bezit ik nog steeds een zekere schaamte en angst dat anderen bepaalde zaken bij me zullen merken en denken dat...  Zo niet dan dronk ik nu al een glas wijn om de spanning die zich ophoopt weg te nemen... de druk die ontstaat te milderen... en de angst. Ik weet niet eens waarvoor die angst er is. Dat ik het niet zal kunnen. Wat niet kunnen? Spreken... Verwoorden wat is. Me duidelijk maken. Dat wat gebeurt is bij mijn ex-psychiater voelt soms als gestraft worden omdat ik er niet meer uit geraakte. Ik vergeet daarbij hoe hij mij daarbij niet meer hielp... totaal niet... En wanneer ik dan eindelijk bij iets geraakte... gebruikte hij zijn onverschilligheid, zijn duidelijke onoplettendheid, verstrooidheid of  stille dwang... om me het zwijgen op te leggen. Zo voelde het wel.
Diep ademen... en dan verdriet voelen en pijn... daarom adem ik wellicht mijn halve leven niet diep genoeg.
Komaan, pomp ik mezelf moed in... héb vertrouwen in jezelf én in de nieuwe psychiater. Als ik zulk zinnetje dapper neerkwakte, voel ik de pijn nog erger én het verdriet.
Even een glaasje water halen met druppels om de weerstand te verhogen en dan verder werken aan mijn schrijven... de uren terwijl aftellend...

Ik moet opnieuw terugdenken hoe ik het laatste jaar bij mijn ex-psychiater soms een glas rode wijn dronk voor ik vertrok... om mezelf te helpen door die muur te geraken. Wanneer ik hem dat later vertelde, bleek hij er niets van gemerkt te hebben...

Ik moet ook bekennen dat de angst 'gestraft' te worden er nu zeer erg in zit... alsof ik me moet gedragen... of ik word opnieuw verworpen. En dat 'mezelf gedragen'... is dan net zoals vroeger voor ik me begon te verweren... 'onderdanig, alleen maar functioneren om de ander ze-ker niet te ontstemmen, me oeverloos aan te passen aan... zo niet volgde er de vreselijkste straf, namelijk verworpen worden... wat voor me de meest gruwelijke straf is vernietigende gevolgen... '.

18-11-2011, 00:00 geschreven door Lore

Ik schrok wakker midden een droom waarvan ik me niets meer herinner. Beduusd... vlug injectie gezet en dan als een beloning een kop koffie. Het was gisteren een moeilijke dag waar toch een iets lichter einde op kwam. Ik was na thuiskomst doodop, wilde nog bezoekjes brengen hier, het lukte niet. Uitgeteld. Na twee weken op non-actief was deze week misschien net iets te tegengesteld waardoor ik van één zware dag de rest van de week uitgeput ben. Het kan me weinig schelen zoals niet veel me nog kan schelen. Ik weet niet meer zo goed waar ik gebleven ben. Ergens aan denken werd angstaanjagend... omdat bij één ding al de rest meekomt. Alsof je een enorme berg opgestapelde spullen voor je hebt staan. Je kan niet bij de bovenste spullen... en wanneer je één ding wil aanraken, begint de hele berg te schuiven en word je bedolven.
Ik werd ook voor een en ander angstig. Soms duikt daar uit het niets de voorbode van paniek op. Dan dwing ik mijn gedachten naar iets wat ze zeker kan afleiden. Ik wil me ook inzetten voor de sessie en proberen de zaken te ordenen... ook daar word ik angstig om die berg die wanneer je er nog maar naar kijkt, verandert in een lawine. Zucht.

18-11-2011, 00:00 geschreven door Lore

Soms denk ik
zou een verontschuldiging
en oprecht spijt
helend werken
vernielde interieur
opnieuw herstellen en versterken
al vlug geef ik die gedachte op
ik kreeg net iets te vaak inkijk in zijn kop
om daar nog op te hopen
op oprecht spijt
zelfs dàt vertrouwen 
ben ik kwijt.

©Lore2011

17-11-2011, 00:00 geschreven door Lore

Het liefst draaide ik een knop om
en vergat
alles wat was
stopte alle vragen
en het besef
stopte de vertwijfeling
de wanhoop
de ontreddering
de ontzetting
de woede
de verscheuring
het ongeloof
het vermorzeld, geschonden vertrouwen
Het liefst draaide ik de knop om
en wiste op die manier
het lachende gezicht
van de psychische beul

die niet eens beseft dat hij er een is?

die de stroom
buiten zijn oevers bracht
de finale slag
op niet eens geheelde wondes gaf
Het liefst draaide ik de knop om
en bande al wat noodgedwongen
in een mogeljk niet al te best soort therapie
onverwerkt in de wacht moest
de stille dwang om te verdringen
in plaats van te verwerken
Het liefst stopte ik alle gedachten
maar de knop laat zich niet omdraaien
niet op de manier 
finaal wil ik er niet aan draaien..
Niet nu... ik die maanden doorkwam
en die drang, zo hevig, weerstond
al die gruwelijke maanden na de onvergefelijke flater
door de ex- psychiater.

weg...
en het vergeten
wat de uitkomst was en is
van iets wat je 
kan zien als eindeloos geknoei
verschrikkelijk daad,
onverantwoord en laf verraad...
waardoor die enkele positieve punten
die nog restten
werden vermalen...
door psychische moord.

Ik wil vergeten.

17-11-2011, 00:00 geschreven door Lore

Opnieuw enkele verplichtingen nagekomen. Daarvoor moest ik buiten. Jammer genoeg. Het begon al zeer gezellig toen de man van een vriendin mijn groet niet beantwoordde... en me bekeek alsof ik "een ding" was.
Ik besloot vanaf dan niet meer op te kijken maar met mijn blik op de straatstenen gericht mijn weg te vervolgen. Elders werd er naar me geluisterd. Maar dat gevoel werd al vlug overschaduwd door iets wat plots voor mijn ogen verscheen. Ik schonk er geen aandacht aan maar vervolgde mijn tocht. In een winkel hoorde ik me stuntelen en twijfelen. Het is treffend hoe mijn gewonnen zelfvertrouwen door de geweldige 'be-handeling' van mijn ex-psychiater helemaal terug op 'af' staat. Het is net zoals toen... twee jaar geleden,  alsof ik een hoop afval was werd ik ook toen gedumpt en ik hakkelde en stotterde overal, vond mezelf waardeloos. Ook nu. Al weet ik met mijn verstand dat ik dat niet ben... Ik ben gewoon moe. Van alles.

Ik kwam ook nog een tante tegen... een die me destijds beschuldigde zonder ook maar iets te weten over de hele situatie. Maar zoals ik al gewend ben in mijn 'geliefde' familie kiezen ze net iets té gretig voor het feit dat ik wél degene zal zijn die zich 'misdroeg' of die 'weigerde te komen'... terwijl het verdomme net andersom is. Ik ben dan nog zo stom om nogmaals sorry te zeggen omdat ze ergens dacht dat ik zou komen maar dat niet zo was. Het toppunt is wel dat ze daarover ook nog ging liegen... en ik me ondertussen afvroeg waarom ik me beperkte tot haar zonder meer te laten staan daar op straat met haar verwijten... in plaats van haar te vragen of ze nu al zo kan liegen dat ze het zelf ook is gaan geloven.
In de  plaats zei ik dat mijn jongste nochtans iets anders hoorde... dat ze het haar maar moest vragen.

Ik ben het zo zat dat veroordelen, beschuldigen, verwijten... terwijl ze verdomme zélf zo bot zijn...  Pas als ik over de rand van de krater hing... zette ik paal en perk aan hun gekwel en gesar... zoals nu... ik liet dat mens staan waar ze stond nadat ik had gezegd dat mijn jongste nochtans wat anders hoorde.

Ik ben ze zo zat die heiligenprentjes die zo hard zijn als staal en die je mogen platslaan met hun onheuse verwijten... geen grein respect hoeven tonen maar o wee als jij het eens waagt nog maar een splinter van hun gedrag te vertonen... dàn worden NOG giftiger als tevoren... en geloof me dàt wàs al wat.

16-11-2011, 00:00 geschreven door Lore

Ik voel me al de hele voormiddag psychisch zeer slecht. Ik weet niet of de vermoeidheid van gisteren daarin een rol speelt, of het de spanning was. Ik weet niets meer ... het is nu zoals het is... zelfs het anders helende schrijven, hielp niet.
Moe en donker. Weet ook wel dat wat is gebeurd twee maanden geleden aan de al bestaande toestand geen goed heeft gedaan... 
Wanneer ik iets loslaat, lijkt alles los te laten...
Hopelijk voel ik me vanavond beter, want natuurlijk wil ik liever 'zonnig' nieuws brengen.

16-11-2011, 00:00 geschreven door Lore

Zo moe dat ik niet meer weet dat ik besta. Hoef ik ook niet méér te weten momenteel.
De angst voor deze dag is voorbij... ik heb het overleefd... al ben ik een wrak.
Door de angst en de spanning of ik het er wel goed zou afbrengen, werd ik wakker rond drie uur, rond vier uur, rond vijf uur... en toen bleef ik wakker want om 5.30u moest ik op.
Vraag me er niets over...  één zwart gat... het enige wat telt... 'ik bracht het er goed vanaf...'  'missie volbracht'.

Ik hou mijn gesteldheid voor mezelf... behalve hier op mijn blogje... , dat beroerde gevoel... ik zwijg in alle talen.... Alleen tegen één vriendin, mijn dochter en mijn nieuwe psychiater (die naam waardig) vertel ik erover.
Verder heb ik niets te vertellen... . Nog twee dagen en dan kan ik na drie eindeloze weken opnieuw naar mijn nieuwe psychiater. Ook daarvoor is angst al weet ik niet waarom.

15-11-2011, 00:00 geschreven door Lore

Soms is het niet meer alleen overleven ... net met je hoofd onder water, spartelend om het boven water te krijgen en te houden. Door mijzelf af te sluiten, lukt het me... en ik hoop dat het blijft lukken, dat moet, tot dit voorbij is... en die dit wil ik niet eens meer benoemen, er niet meer aan denken... dit vanaf die mail, nu anderhalve maand geleden...

Ik heb afgelopen nacht gedroomd, een nare droom.
Ik woonde in een kasteel. Ik weet niet waar ik dat vandaan haal want als ik ergens niet wil wonen dan is het wel in een kasteel. Gisteren schrok ik me een ongeluk toen mijn dochter en haar vriendin vroeg thuiskwamen en ik ze niet had gehoord... Plots geluid uit die kamer... ik schrok me te pletter, riep of ze al thuis waren... toen er geen antwoord kwam, begon mijn hart als gek te kloppen... ik dacht dat er een dief binnenzat die er niet eens om gaf dat iemand riep. Omdat er niet veel meer op zit dan je angst onder ogen zien, trok ik de deur open... en oefff... het was mijn dochter.
Stel je dan eens voor dat ik in een kasteel zou wonen... waar duizend geluiden zijn...

Ik droomde dus dat ik in een kasteel woonde, ik bevond me op het terras, een terras zoals je soms ziet op opengestelde kastelen waar dan al het publiek van de zon kan genieten bij een glaasje wijn of kopje koffie. Zucht.
Plots kwam daar mijn zoon binnen, lachend, met zijn vrouw ...  alsof er niets was gebeurd en hij me niet al jaren doodzweeg en er geen contact meer was. Daar stond hij plots... lachend.
Net zoals ook vroeger was ik zo blij hem eindelijk na al die jaren terug te zien, dat hij daar zomaar onverwacht was teruggekomen dat ik ook alleen maar blij kon zijn en ze met open armen ontving...

Toen, even later... liet hij mensen binnen... heel veel mensen... zijn en haar vrienden maar ook vrienden die ik niet eens kende. Alsof het vanzelfsprekend was, liet hij ze plaatsnemen op al die tafeltjes op het terras van mijn kasteel, hij liet een traiteur komen en bediende ze van speciaal eten... Hij leek dat zo vanzelfsprekend te vinden. Ik stond erbij... perplex... keek... en hij lachte, smalend... met zo'n blik van 'heb ik je goed zitten hé... '
Toen alle vrienden vertrokken waren vertrok ook hij met zijn vrouw. Opnieuw die nare smalende lach... En precies die smalende lach... kan ik niet vergeten. Ik lag nog lang wakker, heel verdrietig en ellendig... Het was zo naar... zo ontzettend naar.


Dat gevoel van belachelijk gemaakt te worden... zo naar behandeld te worden, als een ding waar je eindeloos mee kan sollen... is zulk bekend gevoel... en het laat me van binnen schreeuwen en huilen, maar van buiten blijft het stil...

14-11-2011, 00:00 geschreven door Lore

Ik ben nog steeds geen ezel... wat sommige wellicht betreuren...
Ik weet verdomd goed wat er gebeurd is en welke term door hem misbruikt werd om zijn fout aan toe te schrijven. We weten beiden wànnéér het is fout beginnen lopen, goed fout... wannéér hij het 'af liet weten'... ! Toen hij een duidelijke fout maakte... in december 2010... die niet eens eerst opgemerkt werd door mij... maar door mijn docher... waar hij -wàt ik hem in mijn sessie had toevertrouwd- in haar sessie even ging vertellen (overbrieven!!!).
Had hij dan niet nàdrukkelijk gezegd dat NIETS van wat zij of ik in onze sessie aan hem toevertrouwden naar de ander ging gaan? Niets kleins, maar ook niets groots... 
Welke ironie dat ik mijn dochter nog extra geruststelde door dat haar te laten weten destijds... dat zij gerust wat dan ook kon vertellen want dat hij NIETS zou vertellen aan mij wat zij hem toevertrouwde...!

Die dag kwam zij thuis, en zij vroeg me 'mama, is dat nu normaal hij heeft me verteld wat jij hem in jouw sessie vertelde'.
Ze was er zelf verbaasd en verbolgen over...
Ik begreep er niets van... want die regels, die grenzen die hij zelf toch zooooo duidelijk had aangegeven lieten weinig aan twijfel over... vanwaar dandeze fameuze inbreuk door hemzelf ????

In mijn eerstvolgende sessie vroeg ik hem er uiteraard naar (zo niet dan is het vertrouwen wel ver zoek als dàt niet opgehelderd werd...

Ik vertelde hem dat ik daarvan geschrokken was (en mijn dochter vooral ).. Het was zoooo duidelijk geweest, liet geen ruimte voor enig misverstand en TOCH had hij zijn eigen regel overtreden?

Een zo mogelijk nog grotere schok kreeg ik toen hij meteen in de aanval ging... en zich meteen ook uitputte in dat hij het met de beste bedoelingen had gedaan...   Oeps het vertrouwen schenden met de 'beste bedoelingen' bestaat zoiets wel???

Vervolgens toen ik hem liet weten dat ik slechts wilde weten wààrom het gebeurd was en de verzekering dat het niet OPNIEUW zou gebeuren, begon hij me aan te vallen... dat ik nu heus té wantrouwig was en meer van dat fraais... Hij sprak de vreemde woorden, net voor ik vertrok, dat wanneer hij zich moest houden aan die regel hij niet meer kon werken... maar in een spreekkramp zou trekken...

Ik herinner me nog hoe verslagen ik dacht 'en mijn veiligheid dan? Hoe weet ik vanaf nu wàt hij wel en wat hij niet zal voortvertellen aan mijn dochter en omgekeerd?'.
Het was maar gelukkig dat mijn dochter en ik een zeer goede vertrouwensband met mekaar hebben en dat we zulke dingen ook uitspreken... zo niet was ik er nooit achter gekomen... en zou zij het vertrouwen in hem verloren hebben én in mij...!

Het was alsof hij me K.O. sloeg... want ik had niet verwacht dat hij in het defensief zou gaan... maar zou praten over het waarom van deze inbreuk van zijn eigen opgestelde regel. Het was afschuwwekkend dat hij ZIJN misser op mij ging gooien en nog wel op zulke laffe manier misbruik maakte van de informatie die hij van me had.... dat hij me té wantrouwig noemde... en me ervan beschuldigde dat hij door mijn wens dat er zoals hij toch zelf had aangekaart ab-so-luut niet tegen die regel gezondigd werd hij  in een spreekkramp zou trekken en niet meer zou kunnen werken.

Ik had nadien een zeer sterk vermoeden dat hij tegen de regel zondigde omdat het zijn ego betrof... Ik had er nog bij vermeld dat mijn dochter er hem zelf zou over aanspreken over wat haar dwars zat. Wààrom begon hij er dan toch zelf over tegen haar??? Het was vertrouwelijke informatie die ik hem had verteld...

Toeval of niet maar vanaf die dag is er iets veranderd... niet door mij... maar door hem. Immers na een maand en een mail of twee was voor mij dit misverstand rond. Blijkbaar niet voor hem... Hij begon steeds meer blijken te geven van onverschilligheid en een nog groter gebrek aan empathie dan ervoor... Met opzet. Om me 'af te straffen'... omdat ik zijn volmaaktheid in twijfel trok????

In januari las ik een boek om die ene term die hij 'ten onrechte gebruikt had' (overdracht) nader te bestuderen. Later las ik nog meer boeken over wat psychotherapie inhield... De twijfel aan mezelf was na die uitval van hem fel gestegen... Het werd nog erger toen ik het bijna ostentatieve gebrek aan belangstelling en alertheid waarnam nadat hij terug uit de wintervakantie was. Ik dacht dat het alles aan mij te wijten was... Ik wilde uitzoeken wat ik fout deed en wat er van mij verwacht werd... Ik heb hem sindsdien herhaaldelijk gevraagd wat de therapie inhield en wat ik kon doen. Hij reageerde mat dat ik slechts kon praten en hij luisteren... Ik nam iets waar wat niet klopte... maar kon het niet vatten.

Zoals ik al eerder schreef... hij luisterde niet meer... ik voelde met iedere vezel dat hij er niet meer bij was en steeds onverschilliger werd. Gaf zo mogelijk nog meer ongepaste feedback.

Ik hoef zeker niet te vertellen dat ik er niets van begreep en het steeds erger op mezelf begon te schuiven... Maar wanneer ik vroeg wat ik moest doen, wat de therapie inhield, sprak ik tegen dovemansoren. Er was amper feedback, nog MINDER dan voorheen !.. hij ging nergens op in... Het was in feite een steeds grotere verschrikking aan het worden.

Het werd nog erger toen hij me liet weten dat hij niet analyseerde maar slechts opschreef om er 'bij te blijven'. (nu dat hielp niet erg).

Dat hij enkele keren echt in slaap viel, was ook niet bepaald bevorderlijk voor het vertrouwen in hem... het begon steeds meer gaten te vertonen.

In februari schreef ik nog een gedicht... dat boekdelen schreef, op een andere site van me... over het gevoel dat ik maar oeverloos praatte, tegen een muur.

Ik verloor beetje bij beetje mijn zelfvertrouwen... mijn moed... en de steun die ik ervoor toch enigzins had... omdat er tenminste geluisterd werd, brokkelde af. 

Het vervolg lazen jullie... die maanden voordat hij er zich op een laffe manier van af maakte.

Ik weet dat hij ook deze misser kan afwimpelen op mij... Soms wou ik dat ik werkelijk niets merkte en niet intelligent was... dan voelde ik me nu niet zo rot... dan kon ik nog steeds geloven dat hij het allemaal goed bedoelde... Ik weet daarentegen dat hij het ook heel goed bedoelde de laatste acht maanden... Hij bedoelde het ook goed... maar dan jammer genoeg alléén met zichzelf...!!!!

Relationship management... dat wordt door een hulpverlener ingezet wanneer een patiënt in de slachtofferrol gaat, geen verantwoordelijkheid meer neemt en weerloos lijkt... dan gaat de hulpverlener over tot de geen-therapie therapie... In relationship-management komt de nadruk te liggen op de interactionele aard van het gedrag van patiënt en therapeut. Deze laatste wordt daarin aangemoedigd om zich vooral bewust te worden van het communicatieproces (dus niet bepaald de inhoud). Als de therapeut overmatig reageert op een bepaald soort communicatie dan kan een mogelijk aanwezige slachtofferrol nog versterkt worden. De hulpverlener die dus een relationship management model gebruikt die zal de patiënt informeren dat hij voor hem/haar een belangstellend én luisterend oor zal zijn maar dat hij niet weet of hij verder ook kan helpen. Door zijn gedrag zal dan een hulpverlener aan de patiënt laten weten dat zij/hij een gezonde en intelligente, verantwoordelijke en competente volwassenen is. Daardoor zou het zelfgevoel van de patiënt geleidelijk aan deze definitie overnemen.

Als je dit in overweging neemt... dan zou je eerder denken dat het die maanden omgekeerd was, dat mijn psychiater in de slachtofferrol dook, al vanaf die dag in december 2010 en die rol uitbreidde... tot hij deze nog ongeloofwaardiger besloot met de woorden dat hij het 'psychisch niet meer aankon over zijn af-handeling éérst een gesprek met me te hebben'...

Volgens mijn bescheidingen mening heeft mijn ex-psychiater zich niet alleen zelf inde slachtofferrol ondergedompeld maar kan hij zich ook nog te buiten gaan aan misbruik van de door mij net aangehaalde term (relationship management)
Als mijn ex-psychiater zich daarvan bediende, dan heeft hij de laatste acht maanden wél een zeer nare aanleiding daarvoor gebruikt... want niet ik was een weerloze, incompetente patiënte die in de slachtofferrol zat maar integendeel een patiënt die graag zoveel mogelijk touwtjes in eigen handen hield... en steeds allerlei blééf ondernemen.
Wat de man die liever betuttelde en de heilige Maarten wilde vertolken niet zon...

Als deze man nog éérlijk kàn zijn, dan wéét hij dat ik stééds mijn boontjes bleef doppen en van hem nooit meer vroeg dan wat hij gaf... de ondersteuning, door het luis-te-ren... al was zijn feedback ook toen zeer miniem én zijn empathie zo goed als afwezig...
Pas toén hij die onbegrijpelijke fout maakte, liep het mis...
En in plaats van dat hij het toegaf, liet hij zien wie hij was... 'een zwakkeling, een kind dat slechts bekommerd was om zijn egootje,een onbetrouwbare hulpverlener die niet in staat bleek een duidelijke fout die hij maakte toe te geven... integendeel hij verlaagde zich tot mij beschuldigen omdat ik door die fout vertwijfeld geraakte... én mijn dochter eveneens... Zij was geschokt dat hijVERTROUWELIJKE INFORMATIE doorgaf... van mij uit mijn sessie...!!!

Zij is het die mij dit na afloop van haar sessie vertelde en er zeer door in verwarring was geraakt... Ik hoor het haar nog vragen 'mama, hij zei dit.... Kàn dat zomaar? Ik dacht dat hij had gezegd dat niets van wat jij zei tegen mij zou verteld worden en omgekeerd?...'.

Ja... dat had hij inderdaad gezegd... de snoodaard.

Zucht... Dus in die zin is het nog walgelijker te beseffen dat hij zich nog steeds uit zijn flater wil redden van toén én van nu... Want overal staat er gedrukt... in overleg met patiënt... of informeert de patiënt over... wat de zelfredzaamheid aanmoedigt en niet zoals hij die ze me wilde ontnemen...!!

Hij heeft het zelf niet eens met één woord gehad over wat dan ook... Hij loosde me zonder meer, per mail... zonder één woord vooraf.

Nu begrijp ik nog méér van de laaghartigheid in zijn gedrag... Die dag in december 2010 was hij zwak én laf... niet sterk genoeg om gewoon toe te geven dat hij buiten de lijnen was gegaan, lijnen die hij nochtans zélf duidelijk had aangegeven en er zelf erna herhaaldelijk op wéés als hij nog maar dàcht dat we iets wilden vragen...

Die dag in december 2010 gebruikte hij zelf nog het argument dat het 'overdracht' was... terwijl ik héél goed weet wàt overdracht is...
Maar zelfs zonder dat ik het wist, zou ik het al opgemerkt hebben aan zijn gedrag alleen al... het leek wel het gedrag van een puber betrapt op een leugen...!

Ik legde niets van mijn vroegere relaties toen bij hem... néén... hij maakte een fout, die door mijn dochter opgemerkt werd... niet eens een gissen want zij kon onmogelijk weten wàt ik hem had toevertrouwd... Ze vertelde me woord voor woord wàt ik hem in vertrouwen in mijn sessie zei.

Dit was geen 'overdracht'... maar ik geloof dat ze het 'tegenoverdracht' noemen... een gedrag dat de psychiater zelf moet onderzoeken... omdat het bij hem ligt... en te maken heeft met zijn mogelijk onafgewerkte processen. (als ik die term althans goed begrepen heb.
Drie keer laf zaken die hem toebehoorden aan mij toeschrijven... daarbij misbruik makend van mijn stoornis... is 3 keer té veel... Ik zou die man mijn vertrouwen nooit meer schenken.

Dat ik dit twee keer vergoelijkte, vind ik nu, na die derde verschrikkelijke miskleum van hem écht erg... want de derde keer was méér dan teveel... Die derde keer stond ik met één voet in de dood... door zijn 'wrede !!! mis-handeling'...

Niet verwonderlijk in die zin dat ik diezelfde avond dat ik zijn mail met de laffe 'afhandeling' ontving en het ontstellende nieuws las... met de lafheid in iedere zin... zijn indekken zo duidelijk als wat... een berichtje schreef, kort en duidelijk, dat hij mijn behandelend arts was van bijna negen jaar die me op die manier loosde, dat dit nooit meer goed gemaakt kon worden...! NOOIT MEER...!!!!!!!!!!!!

Soms denk ik dat hij niet meer helder denken kon... en dat hij ook nooit veel ernst had geschonken aan mijn woorden bij aanvang van de therapie, dat kunnen vertrouwen en te vertrouwen zijn zéér belangrijk voor me was. Hij zondigde hiertegen op een misselijkmakende manier.

Ik vertelde hem van vorige therapieën en hoe belangrijk het voor mij was geweest toen één hulpverlener zijn fout had toegegeven... Ik was het nooit vergeten en dankzij hem was ik mijn vertrouwen niet verloren maar kon ik mét vertrouwen naar een andere hulpverlener gaan.
Deze man had eerlijk toegegeven dat hij het had moeten weten... dat ik hem herhaaldelijk een beeld beschreef... hij gaf zijn eigen onoplettendheid toe... en in het begin van de therapie had hij ook zijn twijfel eerlijk geuit of hij wel genoeg ervaring had om mij te helpen.
Hij hielp me al die tijd dat ik bij hem in therapie was... door té vertrouwen te zijn én te blijven... Ik ben hem ook nog altijd na 20 jaar dankbaar...

Jammer genoeg is hij blijkbaar eerder uitzondering dan regel... Hij was noch arrogant en liep niet hoog op met zichzelf... hij bleef met zijn voeten op de grond en had duidelijk de goede instelling, was daardoor ook een goede hulpverlener.

Geen wonder dat ik me zo vreselijk voelde na de mis-handeling door mijn ex-psychiater, je wordt niet één keer maar drie keer mis-bruikt... het vertrouwen dat je schonk niet één keer maar drie keer misbruikt, de informatie die hij over je vergaarde niet één maar drie keer misbruikt... allemaal om zijn eigen fout maar niet te hoeven toegeven.
Geen wonder dat ik de bijna negen jaar therapie bij hem als 'onbestaand' beschouw na de laatste laffe zet... en zelfs dat begreep hij niet... Nog klonk het jengelend 'dat hij me toch tot het laatste hielp'...
(bedoelde hij 'bijna om zeep' misschien????)

Het is gemakkelijk maar afschuwwekkend om de kwetsbaarheden en het vertrouwen van patiënten te misbruiken... laaghartig... huiveringwekkend.

Ik hoop hem nooit meer te zien, te horen of te lezen... Ik wil zo vlug mogelijk zijn bestaan uit mijn geheugen wissen... Kompleet... Hij is als kanker op mijn leven geweest... een moeilijk uit te roeien kanker

Een smet op mijn hulpverleningsgeschiedenis... een enorme smet.

See you in hell

14-11-2011, 00:00 geschreven door Lore

Kan er hier niet over spreken... maar de onrust bereikt zijn hoogtepunt... Dat is te merken door het verwoed beschadigen van mijn hoofdhuid... alsof mijn handen daar iedere seconde naartoe getrokken worden om de huid eraf te krabben (huid én haar).
En dit alles omdat er van mijn allerlei gevraagd wordt (gevraagd...?... geëist, zeg maar)... en van de zijde die vraagt (eist) hoeft absoluut niet hetzelfde verwacht te worden.
Een en ander maakt dat ik gevangen voel... want waar ik me netjes aan de afspraak hield, komen er plots kinken in de kabel... waardoor mijn zorgvuldige mentale én lichamelijke voorbereiding in het gedrang komen.
De zorg dat ze het wel zullen begrijpen... de zorg of zij net zulk respect aan de dag kunnen leggen voor mijn grenzen... de angst of ik het door die inbreuken op die ruimte nog wel zal kunnen waarmaken.
Oeverloos wachten op een antwoord... met de vraag waarom zij dit op de valreep laten weten op een manier die me niet eens in staat stelt vragen te stellen en andere regelingen te treffen. Ik wil dit niet meer... het kan er momenteel niet bij. Shitmensen.

14-11-2011, 00:00 geschreven door Lore

13-11-2011, 00:00 geschreven door Lore

Na het bezoekje gisteren en de toestand vandaag heb ik besloten het leuke uitje vanavond te laten voor wat het is. Mijn dochter gaat met een vriend maar ik zie er vanaf uit voorzorgsmaatregelen. Ik voelde me vandaag zeer vreemd en duizelig. Wellicht het contrast met de wandeling van een half uur heen en een half uur terug, het lange bezoek waarbij ik op het einde opnieuw de verschijnselen kreeg van fibromyalgie en cvs toen die nog erg waren, spierpijnen, draaierigheid, misselijkheid en de voorgaande veertien dagen rust, sofa, stoel... niet buiten komen. 
Hoe kan je stilaan opbouwen... als je zo lang opgesloten zat. Bovendien moest die lieve vriendin (zowat familie) haar ei kwijt... nu wij beiden. Het leek wel een trauma-doorworstel-avond.
 
Vandaag voelde ik me zo raar en dat bleef duren wat ik ook deed, dat ik besloten heb er een rustige avond van te maken in mijn eentje.

Tien uur niet in mijn vertrouwde omgeving... en met de spanning of ik het wel allemaal zal kunnen. Vandaar mijn voorzorgen nu... zodat ik in optimale vorm ben. Ik wil niemand teleurstellen....

Enkele dagen later is het dan eindelijk na drie eindeloos durende weken therapie... bij de nieuwe wél goede psychiater... Ik voel me zo ellendig en vreemd... en bevreesd dat ik dàn net ziek zal worden. Vandaar mijn voorzichtigheid... want ik ben op dit ogenblik net niet van suiker...

Vandaag ook de koffers met wintergoed leeggemaakt en daar de zomerse lichaamsbedekking in gestopt... (onze kasten zijn abnormaal klein... we kregen ze en zijn daar blij mee... en lossen het plaatsgebrek zo op, met een switch van zomer-en winterkledij in twee koffers te stoppen)
Ben nu daardoor ook moe... 

13-11-2011, 00:00 geschreven door Lore

13-11-2011, 00:00 geschreven door Lore

Een bezoekje aan een vriendin die we eerder beschouwen als familie. Het was lang geleden... en door één en ander... kwam totaal onverwacht het verre verleden van ons beiden boven... niet één woordenwaterval maar twee... van die enorme watervallen... waar je niet levend uitkomt. Maar wij kwamen er levend uit...
Het is niet zomaar dat wij onszelf 'soulsisters'...noemden omdat we niet alleen beiden een traumatische jeugd hadden maar ook een traumatisch huwelijk... en een nasleep daarvan om u tegen te zeggen of cru
Nu ben ik doodop... uitgeput... en ga even dit blogje afwerken, enkele bezoekjes en dan horizontaal.
Jaren sprak ik bijna niet meer van mijn verleden... alsof het er nooit was... niet zoals vanmiddag althans... slechts vluchtige fragmenten zijdelings aangeraakt... maar nu... zoveel kwam terug boven... zoveel moest verteld... Schrok zelfs van de kracht waarmee het naar boven stuwde. Een bepaald ogenblik voelde ik me bijna wegdraaien, hartkloppingen... dacht dat ik er van mijn stokje zou gaan... maar heb op mijn ademhaling gelet. Het moést er blijkbaar uit... dàt wat bijna negen jaar onaangeroerd moest (?) blijven? Want ook nu realiseer ik me hoe bitter weinig ik in die negen jaar van mijn verleden naar boven haalde bij de ex-psychiater. Zoals ik reeds schreef in vorige blogjes... het leek wel of het hem bang maakte. Er was iets in zijn blik dat me net deed zwijgen in plaats van te praten daarover... alsof ik toen al voelde dat hij dat niet wilde horen...

Het is erg goed dat we hier beiden over gepraat hebben... zij over haar traumatische jeugd, ik over de mijne... want ik ben al weken benauwd en soms zelfs tegen angstig aan als ik eraan denk dat dit bij de nieuwe psychiater wél aan bod zal komen. Weken maak ik me al zorgen of ik het nog wel boven zal krijgen, of ik het wel allemaal zal kunnen vertellen... want het is zo ontzettend veel. Door vandaag heb ik er vertrouwen in... dat ik het zal kunnen... en het ook zeker niet slecht is dat te doen... omdat het bij mij hoort... en het heus niet opgaat om het verleden te laten rusten als dat verleden blijft bijten door het heden.

Ieder moet voor zichzelf uitmaken wat hij of zij met zijn verleden moet... dat voel je het beste zelf... niemand kan dat in jouw plaats beslissen. Vandaag was ik er getuige van... hoe die vriendin die net als ik haar halve leven als een clown rondliep en opgewekt en optimistisch bleef, bezig was het verleden te laten. voor wat het was een ferme knauw kreeg van dat verleden in het heden en dit al enkele jaren ondertussen... wat zich net als bij mij op alle vlakken van je wezen situeert.
Ook ik heb de meeste jaren van mijn leven iedereen geanimeerd, ik was de vrolijke, de gangmaker in het gezelschap... tot trauma na trauma bleef komen... en na de klap die een van mijn kinderen me bezorgde ik letterlijk én figuurlijk, lichamelijk én geestelijk in elkaar klapte.

Een biertje om rust te vinden... mijn benen op een kruk want dat been is vandaag weer licht gaan gloeien... (net te ver gewandeld na 14 dagen rust... wie zal het zeggen... In het vuur van de strijd vergeten dat been hogerop te leggen eenmaal op het bezoek? Ik weet het niet... ik neem morgen en maandag wel extra rust).

ps. morgenochtend breng ik de bezoekjes want ik kàn niet meer...

12-11-2011, 00:00 geschreven door Lore

Ik kan deze man blijven verwijten dat hij in die mate onbekwaam was dat hij niet eens tijdig zag dat hij hier niet bij kon met zijn verstand... 
Ik heb hem terecht verweten dat hij niet zo deskundig was dat hij me vroeger spràk over een eventuele doorverwijzing met 'het welbevinden van de patiënt' voor ogen en niet slechts 'het zijne'... Door dit doorverwijzen na te laten en bijna een jaar verder te knoeien... ! (tot ik op mijn manier opnieuw in verzet kwam tegen deze lakse behandeling )

Hij had gelegenheid te over mij over een mogelijke doorverwijzing te spreken omdat ik herhaaldelijk aangaf dat voor mij 'dat oeverloze praten alleen niet meer genoeg was, vooral niet omdat er zelden feedback kwam of op ingegaan werd' en ik 'sterke of échte psychotherapie' behoefde. Ik vroeg zelf wat de therapie inhield en wat ik kon doen.  (om er leven in te brengen, want alles bloedde daar dood)
In de plaats ervan legde hij zich toe in het me sussen, me de mond snoeren. Tot hij er niet meer naast KON zien???? Omdat ik nog meer aangaf dat ik nood had aan sterkere therapie, aan me ernstig nemen en zelf al voorstelde een tweede sessie bij een collega te hebben. Ik vroeg ook herhaaldelijk naar een therapiegroep en zelfhulpgroep. Hij legde het gewoon naast zich, ging nergens op in.
In het afgelopen jaar vroeg ik ook of hij iets geanalyseerd had, dat hij door al dat schrijven tot een inzicht/vaststelling of zo was gekomen, bleek toen dat hij niet eens analyseerde of geanalyseerd had... dat hij slechts opschreef om er bij te blijven... bij wat er gezegd werd. (zelfs daar bleek hij ondanks dat schrijven dus niet in geslaagd te zijn want hij blééf er niet bij...!

Toen een vriendin me vertelde van een mogelijkheid ergens te kunnen schilderen in een veilige omgeving (zij weet dat ik me vroeger ook steeds zo uitdrukte maar dat nu niet meer kon doordat de depressie ook dit saboteerde) leek me dat wel wat.
Toen ik mijn psychiater daar later na het uitje met mijn vriendin over vertelde, haastte hij zich opvallend snel en!!!! ongevraagd !!! de man die voor die ruimte zorgt te contacteren . Toen schoot hij vreemd genoeg metéén in gang... Via mijn vriendin nam hij me wél ernstig of wàt was er aan de hand????

Toen ik nog meer ongerijmdheden ontdekte (geen feedback), gehalveerde sessies, en wanneer ik bepaalde zaken aangaf waar ik het moeilijk mee had, ging hij er niet op in. 

Nadat ik die eerste maanden van het jaar 2011 nog fel spartelde, en ook de laatste maanden... waren er periode dat ik het opgaf en hem probeerde te volgen in zijn rederingen, dat hij alleen maar kon 'luisteren' en op die manier ondersteuning kon bieden. Dat klopte niet eens meer, omdàt hij niet meer luisterde... hij liet me maar 'leuteren'... en dééd alsof hij luisterde...! (wààrom wilde hij me toen koste wat kost vasthouden???
Zovééééél gelegenheid had hij om me eerlijk te spreken over het belang van een eventuele doorverwijzing...  waarbij hij toen wel ruimte en tijd had gehad, er enkele sessies indien dat nodig was, aan te wijden, en niet zoals hij nu deed, zich er vlug vanaf maken met een laf bericht per mail.

Wanneer hij was ingegaan op mijn eerdere vragen of was ingegaan op mijn suggesties of tenminste mijn ontreddering... dan was er tijd geweest om zijn therapie te laten overgaan naar die van een andere hulpverlener waar hij me nu weken zonder therapie zette door zijn stiekeme en onverwachte besluit...  De huichelachtige bezorgdheid en de maning zo vlug mogelijk die therapie daar voort te zetten, het gaf nog meer braakneigingen precies omdat het af te leggen traject twee uur en een half bedroeg heen en net zo lang terug...! En dat terwijl hij precies in zijn verslag had gezet dat ik zo'n traject niet aankon....

Zoveel ongerijmdheden, zoveel tegenstrijdigheden, zoveel ambivalentie in zijn gedrag, wat niet bepaald een goede zaak was om een veilige therapeutische setting te krijgen of behouden, wel?

Ondanks de vermelding in zijn verslag en het weten ook dat zo'n traject boven mijn petje ging, bood hij me dat zogezegd als 'voorstel' aan?
Een traject van 2,5 heen en 2,5 uur terug tenzij ik een vervoermiddel moest nemen wat niet alleen extra belasting was voor me, maar ook geld kostte. Om nog maar te zwijgen van wààr ik zou moeten overstappen van het ene vervoermiddel op het andere. Het zou nog anderhalf uur heen en anderhalf uur terug bedragen... 
Dit had allemaal kunnen vermeden worden als hij dit tijdig 'ter sprake' had gebracht, dan zou ik tijdig een afspraak hebben kunnen maken met die collega en in dezelfde stad en gebouw therapie kunnen krijgen... !!!!

Ja... zijn alternatieven en voorstellen zijn zééééééééééééééér geloofwaardig gebleken... én zééééééééééééééér duidelijk met het oog op het welzijn van de patiënte... (NIET DUS)

Zijn zombie-gedrag dat laatste jaar droeg er heel erg toe bij dat de zinloosheid zich steeds verder uitbreidde.

Toen het na die laatste sessie écht te gor werd voor mij, besloot ik tijdelijk geen therapie meer te volgen... (om alles op een rijtje te kunnen zetten)...
Mensen die hier lezen, weten hoe ik in die weken nog boeken las en daar dingen die ik niet wist te verwoorden, las, ze overschreef op een notablok om ze de eerstvolgende sessie voor te lezen... in de hoop dat ik dan wél duidelijk kreeg wat hij blijkbaar na al mijn aangeven nog steeds niet had begrepen...
Het was ook toen dat ik dat ene kaartje ontdekte op mijn kamer 'moed voor de volgende stap' (al maanden speelde ik met die gedachte een andere psychiater te raadplegen). Ik schreef hier dat een gesprek daarover de volgende stap zou zijn (en natuurlijk vroeg dat moed bij een psychiater die alles afdoet als onbetekenend..), Ik wilde erover praten met mijn psychiater, vragen om een therapie bij een collega, als tweede of enige sessie...
Degene die hier toen lazen, weten dat ik al langer speelde met die gedachte, dat ik voelde dat het bij mijn psychiater niet meer ging... en dat ik nood had aan een bekwaam psychiater... een die wel inging op zaken die ik aangaf en de onderliggende zaken ook belichtte... 

Ook in die vakantie zocht ik naar andere psychiaters en ik kwam toevallig uit bij een andere collega van hem. Ik kon ook een collega die hem verving ten rade vragen... vooral met mijn idee te veranderen van psychiater. Ik wou wat graag die vervangende collega al toetsen op zijn betrouwbaarheid maar wilde niet 'onder mijn psychiater zijn duiven schieten'... ik wilde er hem eerst eerlijk over spreken... , niets achter zijn rug om doen, niet eens die collega opzoeken om al af te tasten of die betrouwbaar was...) Neen... ik wilde geen onderkruiper zijn. Maar mijn ex-psychiater kon blijkbaar probleemloos wat ik niet kon... 'een onderkruiper zijn'... ..!!!!

Ik ben dus niet meer zo ver gekomen dàt ik er met hem eerlijk over zou kunnen praten... want de  2 weken van mijn afwezigheid had mijnheer dit afschuwelijke plan bedisseld, me op laffe manier per mail te lozen. Me door te sassen naar die collega, zogezegd overlegde hij al met die collega over 'zijn regeling' waarover hij vierkant loog aub... want die collega wist van niets. Alleen dat wanneer er iets was ik tijdens de vakantie van mijn psychiater hem kon raadplegen...!!!

 
In die zin kan ik even het vorig blogje aanhalen... waarin ik vertel hoe mijn ex-psychiater zich plots zo aangevallen voelde terwijl ik het over een artikel had... over pathologische leugenaars. Wàs hij misschien écht een pathologische leugenaar???? want ik hàd dat niet gezegd hoor..!

Dat hij me toen ook nog liet weten dat ik niet meer bij hem terecht kon tenzij ik eerst één of meerdere sessies bij die collega volgde... en dàn zou mijnheer nog wel zien of ik misschien bij hem 'terug' kon komen al dan niet gecombineerd met ook een therapie bij zijn collega...  (ik vroeg me toen serieus af of hij ze nog wel allemaal op een rijtje had.)
Verder haalde hij als motief onder andere aan wat ik eerder had ten berde gebracht, dat hij er inderdaad niet meer met zijn aandacht bij was... Hij sprak 'van mijn terechte opmerking dat hij er niet meer met zijn aandacht bij was' en er tevens 'een therapeutische impasse was'. (hoe en wanneer was die er gekomen hé...???? Toen ik die miskleun bevroeg van hem die in strijd was met het vertrouwen binnen een hulpverleningsrelatie. Hij klapte uit de biecht... tegen mijn dochter...!

Misselijkmakend is het... 

De avond dat ik die mail in mijn box vond, heb ik hem al van dat ene droombeeld afgeholpen. Hoe hij nog maar kon 'denken' dat ik na zo'n behandeling nog terug WILDE komen. Echt gestoord was hij als hij zulks nog maar dacht. Het toonde me dat hij werkelijk geen benul had van zijn 'laffe daad'....

Ik vermoed dat hij de grond onder zijn voeten heet voelde worden die weken dat ik even geen therapie meer wenste... en toen schoot mijnheer de zombie plots in actie... en hoé...

Dat hij die dag en dagen erna niet eens wilde antwoorden op de vraag naar het wààrom van deze onverwachte én stiekeme regeling waar hij toch altijd zo hoog opliep met éérst over alles spreken...!!!
Dat hij dagen erna toen ik vroeg wat ik hem misdaan had om zo'n behandeling te verdienen hij nog meer wrede woorden sprak en me afdeed als een hysterisch mens met een crisis die maar naar crisishulp moest bellen... was de druppel... Ik krijg er nog braakneigingen van.

Gelukkig heb ik maanden ervoor al mensen op de hoogte gesteld van wat daar gebeurde aan laksheid, aan zombie-therapie... want anders zouden ze het helemaal op 'BPS' hebben kunnen schuiven. Wel zo handig hé.

Ik heb nog meer bewijzen dat ik wel degelijk dit hele jaar herhaaldelijk vroeg naar 'werken', naar meer dan 'oeverloos blijven praten'. Ook in mijn gedichten op een andere site,  februari 2011...!!!!

En toch begreep hij niet dat de therapeutische impasse elders moest gezocht worden? Namelijk bij zijn in gebreke blijven, zijn ondeskundigheid, zijn tekort schieten. Zijn stille dwang dat ik verdrong?
De fout die hij twee maanden eerder maakte en waarbij hij verzaakte die simpelweg toe te geven maar mij begon aan te vallen, heeft één en ander in een stroomversnelling gebracht, niet alleen in een stroomversnelling... het gaf mij ook de gruwelijke inkijk dàt ik een psychiater trof die liever zijn ego en blazoen blinkend hield dan een fout toe te geven. Ik weet uit ervaring dàt die gevaarlijk kunnen zijn voor mij ...!!!

Door zijn laksheid en laffe gedrag toen en bij de afhandeling heeft hij de hele verantwoordelijkheid bij mij gelegd en me in heel dat jaar goéde begeleiding en hulp op maat ontzegd.
Een onvergeeflijke fout die een immense impact op mijn leven heeft, een zeer diepe hauw gaf in al wat ik bij mezelf opbouwde.

Dus ja... ik voel meer en meer ook glimpen van dit: 'wàt ben ik blij dàt ik van deze man verlost ben'.
En dàt ik sterker was dan hij... of ik had zijn mis-handeling niet overleefd.

12-11-2011, 00:00 geschreven door Lore

Vroeg wakker geworden ondanks mijn hoop dat ik na de hele mooie film (ik zag hem voor de derde keer) 'Forrest Gump' die tot na middernacht duurde, langer zou slapen. Niet dus.
Na de film moest ik ook nog lezen om te kunnen inslapen.
Het was dus even pech dat ik vanmorgen vroeg wakker werd en zoals het de laatste dagen wel meer gaat, ook niet meer in slaap kwam. 

Natuurlijk dook die 'lachende, luchtige niets aan de hand-wat is het leven leuk-tronie' op van de ex-psychiater samen met de nare behandeling die hij zelfs tijdens die vreselijke telefoontjes niet kon laten. Maar ik wil niet meer lijden onder zijn laffe gedrag, het slachtofferachtige gedoe van hem op het laatst... alsof ik een dragonder was en hij de arme, weerloze psychiater die het psychisch niet meer aankon. Deed hij wel voldoende praktijkervaring op voor hij losgelaten werd op mensen met al genoeg problemen? 
Ik vrees dat hij alleen empathie met zichzelf voelde... al kan ook aan deze hypothese getwijfeld worden.

En dan dat idiote verwijt van hem dat ik dààr wel een punt had (na twee telefoons en twee mails die hij niet eens beantwoordde?????) van dat hij dit niet per mail had mogen doen maar in een gesprek...
Vreemd dàt hij pas tot dàt inzicht kwam na mijn laatste mail waarin ik schreef over 'inzichten over zijn gedrag' (ik schreef ongeveer dat ik heel wat sterker en moediger was dan hij... en dat zijn afhandeling een bekwaam en deskundig psychiater niet waardig was)

Waar vandaan kwam zijn 'plotse' inzicht dat ik dààr een punt had van dat het niet eens met een gesprek was 'geregeld'??? Het was geen inzicht... hij voelde ondertussen nattigheid, dàt hij in de fout was gegaan!!!... en probeerde bepaalde sporen 'uit te wissen'... met andere woorden... hij probeerde er alsnog op zijn eigen laffe manier een draai aan te geven zodat hem ze-ker niets verweten kon worden.

Maar zelfs dàn werd er opnieuw een laffe zet van hem aan gekoppeld... want hij schreef  dat hij nu dat gesprek niet meer kon laten plaatsvinden 'omdat ik hem met de grond had gelijk gemaakt' (dat die man toen zelfs nog maar dàcht dat ik na zijn wrede behandelingen nog een gesprek met hem zou WILLEN slààt écht àlles) 
(met de grond gelijk gemaakt, bedoelde hij 'mijn' inzichten over 'zijn' laffe gedrag, na de lafheid van zijn mail, het niet eens antwoorden op mijn vragen naar het wààrom...)
Verder was het een foutje in zijn redenering : Ik hàd hem niet met de grond gelijk gemaakt, hij kwam niet hoger dan de grond en dàt is niet mijn maar zijn verdienste. 

Wat een slappeling...  dat mijn woorden hem zo kwetsten, was dat misschien omdat het bittere waarheid was? Een psychiater die bekwaam, sterk, en empathisch is, die bovendien inzicht heeft in de patiënt én in het proces zou NOOIT op zulke laffe manier een patiënt gedumpt hebben... per mail aub... en let wel zonder ook maar één woord vooraf... Altijd dat lachende gezicht alsof het iedere keer een feest was... Ik heb het aldoor gevoeld dàt die man niet over het minste inzicht en empathisch vermogen beschikte... 
Maar ik gaf hem méér vertrouwen en krediet dan hij mij gaf. Ik heb meer geloof gehecht aan hem dan aan mijn eigen intuïtie en aanvoelen. Omdat hij toch zo graag gebruik maakte van 'dat ik nu écht té wantrouwig was.... toevallig telkens als hij een misser maakte, een duidelijke inbreuk op zijn eigen regels!!! 

Ik herinner me nog hoe ik begon te stamelen en hakkelen zo was ik geschrokken van zijn plotse uitval dat ik nu écht té wantrouwig was en dat hij dit alléén maar gedaan had om ons 'te helpen'... (Helpen? Waarmee? Met het vertrouwen dat mijn dochter in mij stelde te schaden???? Of zich op te stellen als een alleenheerser die wel regels mag opstellen maar zich er zelf niet aan hoeft te houden? Vreemde hulp als je het mij vraagt. En ik had mijn dochter nog wel bezworen dat hij te vertrouwen was en ze kon zeggen wat ze wilde tegen hem, dàt hij het NOOIT tegen mij zou vertellen...  en omgekeerd ook niet. Wat had ik mij vergist...!

Hij misbruikte die keer mijn ontreddering om mijn woorden te verdraaien en mij het gevoel te geven dat ik toen zelf een zéér te vertrouwen vriendin aanviel... Zulke dingen vergeet ik niet... ik vond dit zo immens laag van hem.

Hij was een psychiater met bakvisallures, of was het een bakvis met psychiater-allures... wie zal het zeggen... Misschien was hij gewoon emotioneel erg dom, zoals een goede vriend van mij het zou noemen.
Wat hij ook was, hij was noch deskundig of bekwaam en helemaal niet empathisch, evenmin verantwoordelijk wat ZIJN deel van de koek betrof... Wat hij dan wel was? Dat wat nog rest wellicht... ik moet er eens ernstig over nadenken .

Natuurlijk zou ik willen kunnen zeggen dat ik er niet meer onder leed en die tronie nooit meer voor mijn geestesoog hoef te zien verschijnen... maar zo ver is het jammer genoeg nog niet... Door de bijzonder naargeestige laffe manier waarop hij me behandeld heeft en er op een zo mogelijk nog laffer én wreder manier inluisde.

12-11-2011, 00:00 geschreven door Lore

Dan lees je in dat boek wàt 'overdracht' precies is in een therapeutische relatie en ontdek je tot je ontzetting dat je ex-psychiater zijn uitschuiver (toen hij uit de biecht klapte .!!!!!) misbruikt en op mij afschoof als zogenaamde 'overdracht'? Zielig en laf.

En omdat ik dat bevroeg in de daaropvolgende sessie ging hij in de aanval... In plaats van 'zijn' over-duidelijke fout toe te geven... begon hij zich te verlagen tot laffe beschuldigingen naar mij toe.  
Hij begon toen over zogenaamde 'overdracht'... !!! Ik zag hoe hij zich gedroeg, als een puber die zich betrapt voelde.
Toen ik dat erna terug de revue liet passeren, is mijn walging nog groter voor zijn onnoemelijke zwakheid én lafheid. Wat voor een soort van psychiater is hij die zich niet meent te moeten houden aan zijn eigen nochtans strikt opgestelde regel (niets van wat in de sessie van mijn dochter door haar verteld werd gaat naar de sessie met mij en omgekeerd) . Tot overmaat van ramp 'psychologische termen of begrippen zoals overdracht ' gaat misbruiken om zijn fout op de patiënt toe te schrijven????

Ik las nog meer zaken die je de keel dichtsnoeren... deze man als onze psychiater heeft zowel mij als mijn dochter meer kwaad gedaan dan goed.. dat wordt met de dag duidelijker. 
 
Ik voel me nu schuldig dat ik niet eerder door had dat het ook bij haar grondig fout ging... want zij vertrouwde op mijn oordeel...

Zij merkt in de huidige gesprekken met een arts dat onze ex-psychiater haar niet uit de put hielp maar er steeds dieper in... net zoals bij mij overigens. Het is bijzonder pijnlijk.

Ook wat empathie betreft, is die man geen cent waard. Dat had ik zelfs in de beginjaren gemerkt... maar ik dacht dat het 'normaal' was in de eerste tijd. Het is echter nooit veranderd. Hij snapte duidelijk niets van wat mijn dochter of ik vertelden...

Te groot vertrouwen in de verkeerde mensen heeft me nog meer ellende gekost...

Nog elders in het boek vond ik nog meer informatie. Hij ondermijnde mijn zelfvertrouwen door de fout die hij maakte op mij af te schuiven... maar erger nog hij ging erna niet in op mijn herhaaldelijke vragen wat de therapie inhield en mijn twijfel of ik het wel goed deed en zo niet wat ik kon doen om het wel goed te doen...
Hij bleef maar zeggen dat hij niet meer kon dan luisteren en zo ondersteuning geven... terwijl zelfs dàt niet meer klopte... omdat hij niet luisterde... hij deed alsof... ging nergens op in. Hij wàs niet alert...!!!!
Hij was alles behalve oplettend voor de processen die er in gang gezet waren. 

En toen ik duidelijke boodschappen begon te geven, dacht hij dat hij me 'door moest sassen' omdat er een 'therapeutische impasse' was? Die hij en niet ik veroorzaakte...! want ik wou zeer duidelijk werken waar hij zich louter tot 'doen alsof hij luisterde' wilde beperken... want alert was hij niet en empathisch nog minder. Ook bij mijn dochter niet... want zij kwam wel meer van streek thuis met verhalen van totaal uit de pot gerukte feedback en een compleet gebrek aan begrip en empathie van zijn kant.

Welke psychiater leutert ook een halve sessie door over blauwe plekken die hij opliep door een valpartij of infecties op zijn ogen??? Welke psychiater vlucht naar zijn koffiekamerke wanneer zijn patiënte net een drama in haar leven vertelde? 

Morgen ga ik verder met het hoofdstuk empathie...

Ook dat hij zijn onkunde niet eens kon toegeven maar persé wilde vasthouden, ons wilde vasthouden... om ons nog verder om zeep te helpen??? En zijn egootje vooral in ere te houden?

Ik heb meer respect voor hulpverleners die zo moedig zijn TIJDIG aan te geven wanneer één en ander boven hun petje gaat... en doorverwijzen... dan deze ellendige zwakkeling die zelfs op dàt ogenblik alleen bezig was met een manier om er zichzelf van te bevrijden... zichzelf er uit trachtte te redden door zich te bedienen van technieken die in therapie zeker niet thuishoren... .

Ik ben geen idioot... ik weet van welke argumenten hij zich bij een mogelijke klacht zou kunnen bedienen. Zelfs dan zou ik winnen... omdat ik tal van bewijzen heb... van mijn blijvende wil om vooruit te geraken terwijl hij me opgaf en van mij wilde dat ik hetzelfde geloofde... Niet dus...!!! Ik ben niet dom.

11-11-2011, 00:00 geschreven door Lore