Mijn naam is Loreanne, afgekort 'Lore'. Die naam verschijnt onder mijn blogjes. Mijn bedoeling is mijn belevingen trachten te uiten. Als psychische zieke word je immers vaker de mond gesnoerd dan als de fysisch zieke mens. Loreanne
LEVEN MET EEN BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, Josephine Giesen-Bloo
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, een praktische gids voor behandeling, Roy Krawitz, Christine Watson
GROOTSE PATIENTEN, KLEINE THERAPEUTEN. Narcisme en Psychotherapie, Mark Kinet, Luc Moyson
ROSALIE NIEMAND, Elisabeth Marain
HET MOET ERUIT, Marie Cardinal
ONTSPOORD, Ria van de Ven
DE UREN, Michael Cunningham
BORDERLINE STOORNIS. Crises in hechten en onthechten, E. Van Meekeren
BORDERLINE HULPBOEK. Zelf leren omgaan met, Jaap Spaans en E.Van Meekeren
WAT BORDERLINE MET JE DOET, Arthur Hegger
BOEKEN
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS. Handleiding voor training en therapie', M.Linehan
VER HEEN, P.C. Kuiper
MORGEN BEN IK EEN LEEUW. Hoe ik mijn schizofrenie overwon.', Arnhild Lauveng
DE STILTE VOORBIJ. Mijn weg terug.', Nancy Venable Raine
ALS LIEFDE IS PIJN DOET EN JE WEET NIET WAAROM, Dr.Susan Forward en Joan Torres
DILEMMA'S IN DE PSYCHIATRISCHE PRAKTIJK, Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf.
De lijst boeken die ik vermeldde, gaan uiteraard niet allemaal over borderline persoonlijkheidsstoornis. Het zijn boeken die me om één of andere reden steun boden al was het door de (h)erkenning van bepaalde gevoelens, gedachten, bedenkingen. Er zijn boeken bij die me een beter inzicht gaven in wat tijdens mijn huwelijk speelde ('Als liefde pijn doet en je weet niet waarom') of over het verworpen worden door die je lief zijn. ('Ontspoord')
Niets van deze teksten mag zonder toestemming van de auteur gebruikt worden.
over depressie en persoonlijkheidsstoornis
10-11-2012
Er is verandering op til... neen, dat klopt niet helemaal
Er is verandering op til? Neen... dat klopt niet helemaal... er is al verandering aan de gang. Duidelijk. Ik laat me niet meer doen door zulke snoeshanen of snoeskippen (zie vorig blogje) maar wat nog veel en veel bijzonderderderder is... het doet me ook niet meer wegklappen uit het leven... ik voel me niet meer tot in mijn wezen geraakt... !!! Wellicht omdat ik ook voel welke krielkip of verkapte haan dit schreef.
Het wijst voor mij op dat wat ik de laatste maanden merkte, ik vertrouw meer en meer op mezelf... Ik heb voor het eerst in mijn leven iets wat ze zelfwaardegevoel noemen. En ik wéét en voél met iedere vezel van mijn wezenlijkheid dat ik dat aan mijn huidige psychiater te danken heb...
Na een strijksessie... voornamelijk de kleding van die hier nog in huis rondzweven... en enkele stuks van mezelf... nam ik rust... (drie werf hoera) en voel me beter nu, uitgerust... Tegenwoordig luister ik terwijl naar de radio... en haak een rand rond een stof te klein om tafellaken te worden... het verstrooit me... en tegelijk brengt het ook rust. Ik denk aan die me lief zijn en voor wie ik ook nog tel... en het geeft me een warm en vredig gevoel. Laat die anderen het zelf maar uitzoeken.
Na het potje dat ik ondertussen kook... ga ik opnieuw rust nemen. Moeilijk is dat niet... mijn lichaam schreeuwt erom.
en maar wijzigen en voorkruipen ; ben je in het dagelijks leven ook zo die altijd maar aan het drummen is? bvb om de eerste op de bus te zitten en dan nog liefst aan het raampje? Denk dat het niet zou gepast overkomen. het is onbeleefd en wat brengt het finaal op? misschien beter evenveel blogs bezoeken zal beter effect geven
Ik wijzig mijn blogje misschien één keer, om er een prentje bij te zetten... maar zover ik weet verschijn ik dan toch niet opnieuw? Ik sla dat eerst op en zet erna een prentje omdat vroeger mijn blogje al wel eens verdween voor ik zover was. Toen begreep ik wat anti-klikje bedoelde... Ik probeer sinds een tijdje bij iedere moedige dag meteen een deel van de oude blogjes terug te plaatsen... die wijzig ik niet, die plaats ik één voor één weer op mijn blog... die verschijnen wel in het archief van juni 2011... tot die maand klaar is en ik naar juli kan overgaan en zo voort. Ik was van plan dagelijks 1 blogje terug te zetten omwille van het werk, want natuurlijk moet ik ze één voor één herlezen om sommige die niet zo meer ter zaken doen voor me meteen weg te laten. Maar omdat één blogje dagelijks er niet van kwam, besloot ik op die moedige dagen er telkens tien te plaatsen.... Blijkbaar (en dat wist ik niet) kom ik dan telkens weer tevoorschijn op de startpagina of zoiets... en blijkbaar stoort dat sommige mensen. Ik begrijp dat niet zo hoor... want of ik nu iedere dag een blogje plaats of op één dag tien... is dat nu zo erg? Of moet ik speciaal voor die anti-klik die tien blogjes die ik wil terug plaatsen op iedere moedige dag tien keer over de hele dag dat hele gedoe in gang zetten? Wat die anti-klik daar naar voorschuift als bedoeling... zegt misschien iets meer over die anti-klik zelf... wie weet.
Ik denk dat de meeste blogvrienden hier wel weten dat ik nog steeds bezig ben de oude blogjes te herplaatsen... Voor degene die de blog die ik daarover schreef, niet lazen... bij deze dus nogmaals...
In het begin was dat natuurlijk duidelijker omdat de herplaatste blogs ook meteen bij de inhoud van mijn blog verschenen. Je kon het zien aan de nummering. Ik zit aan blog 200 van de oude dus... dat wil zeggen dat ik er reeds 200 terug kon plaatsen. De herplaatste blogs verschijnen er nu niet meer op omdat de huidigen al niet meer te tellen zijn... Je kan ze wel volgen inmiddels in her archief op de maand 6/2011 en moet nog tot 7/2012 geraken )
Ik probeer terwille van die anti-klik en nog mensen als hij/zij die er aanstoot aannemen dat ik mijn oude blogjes plaats en menen dat ik daarom een 'voorschieter' ben en steeds maar 'verander' en zijn/haar plaatste effekes inpik de boel weer wat meer te verdelen... dan duurt het nog maar wat langer.
Neen, ik schiet in de bus niemand voor, ik sta zelfs als dat me moeilijk valt vaak mijn plaats af, laat mensen die moeilijker te been zijn voorgaan en help ze zelf mee de trappen op en af als de halve buszitters alleen maar gaapt...
Erg hoor als mensen zo met hun oordeel klaarzitten alleen omdat je jouw oude blogjes herplaatst omdat je je site maanden uit de circulatie haalde... triest eigenlijk... en tegelijkertijd zielig. Sorry hoor... dat ik jouw plaatske gedurende een tiental blogjes ongeweten innam... Het zal niet meer gebeuren... ik sta mijn plaats met plezier af om van dit gemekker af te zijn...
PS. ik heb zonét ook mijn inhoudsopgave gewijzigd... meer dan 200 gaat blijkbaar niet... anders had ik ze er allemaal opgezet... kan je meteen zien dat ik niet 'en maar wijzig' 'en maar voorkruip'... tjonge... is dat hier een kleutertuin of seniorennet, vraag ik me soms af... bij zulke vreemde reacties.
Verder wens ik niets meer met anti-klikkers te maken te hebben... heb zoals ik al schreef méér dan genoeg van gemekker.
Gemengde gevoelens zijn altijd beter dan geen gevoelens. Een overvloed soms tegengesteld aan mekaar maken het gevoel te leven alvast meer waar.
Een schijn van opnieuw dat leven aan te kunnen en durven gaan. Opnieuw hoop te voelen of toch al vertrouwen. Ik wil dat gevoel het liefst zo lang mogelijk vasthouden. Ook wanneer het me opnieuw zal ontglippen al denk ik van niet ik zal het me herinneren vergeten wil ik het niet.
Ergens geloof ik in deze positieve wending en roep ik voor de zoveelste keer volmondig uit die vorige psychiater was voor mij een onbekwame schavuit Duidelijk waar hij zijn behandeling op richtte beseft hij niet eens hoeveel schade hij aanrichtte?
Ik kan slechts blijer zijn met iedere dag vanaf ik mijn huidige psychiater op mijn pad zag 't Vertrouwen in zijn kunde was er van de eerste keer ik wéét nu dat het niet aan mijn 'zogenaamd' wantrouwen lag dat de eerste niet eens na jaren me dat gevoel van vertrouwen en veiligheid kon geven nodig om je in een goed therapeutisch proces te begeven.
Vandaar dat de vorige voor mij niet meer bestaat en dat al die jaren bij hem verloren lijken en nooit bestaan voornamelijk hoe hij er op het einde nog een schep heeft bijgedaan.
Of ik hem kan vergeven? Dat is nogal moeilijk als hij in mijn herinnering niet meer écht bestaat Die acht jaren lijken nu acht jaren dat een schaap ergens in de verte heeft geblaat geloofde dat het therapie gaf hij was alléén tam, onbedachtzaam, onbekwaam, niet alert genoeg, zwak en vooral laf...
Die man en zijn mis-handeling verdwijnt meer en meer uit mijn systeem dat voel ik na de verjaring iedere dag meer zijn laffe handeling, hoe hij me behandelde als een ding, doet niet eens meer zo zeer ik zie namelijk scherp wat deze houding zegt over die man dat hij niet alleen zijn eigen fout niet toegeven kan maar ook niet terugschrok om zich laf af te maken van de vlek op zijn blazoen Je moet het maar kunnen je als professionele hulpverlener tot zoiets verlagen zoiets met je patiënte kunnen doen lozen als was ze geen mens, daarover leugens verspreiden ook tegenover een collega.
Mijn diepe wens is deze mens nooit meer te hoeven horen, zien, kennen. Ik ben al aardig op weg... moet ik bekennen. Zijn gestalte en lichtzinninge gang vervaagt voor mijn geestesoog 't lijkt steeds meer alsof ik me nog slechts over een stilaan vervagende nachtmerrie boog.
Zeer vreemd, onwerkelijk gisteren is al eeuwen voorbij morgen zal nooit bestaan alleen vandaag dit ene uur minuut niet even ervoor niet even erna en vorig jaar..? dat weegt op een bizarre manier niet meer zo zwaar alsof het om een onbestaande lange nachtmerrie ging al was het een feit dat mijn leven door de dwaasheid van die psychiater een weeklang aan een ultradun draadje hing.
Onbestaand en zo absurd werden hij en alle jaren sessie alsof die jarenlange therapie nooit heeft plaatsgevonden en bestaan een enorm trauma door wat hij heeft gedaan....
Het is beslist een voordeel dat ik terug 'VOEL'...?! :-) :-(
De wil is veel maar niet alles, de rest moet ook mee en precies die rest vertikte het gisteren op het einde van de dag. Mijn kaarsje was uit. Zelfs de vaat bleef staan. Die neem ik vandaag wel onder handen. En ik zal opnieuw op tijd rust inbouwen, niet als krankzinnig alles in één dag willen doen en liefst zonder rustpauze.
Vanmorgen werd ik wakker, voelde me niet zo goed... de ellende dook opnieuw op. Toen ik even later een blik buiten wierp en zag hoe prachtig een lichtschijnsel van de naderende ochtend was, voelde ik... 'voelde' (!!!) iets wat ik lang niet meer heb gevoeld... dat zo lang verdwenen gevoel van 'geraakt worden door de pracht van de natuur'...
Meteen erna voelde ik erg genoeg nog iets anders dat niét zo goed voelde, ik voelde namelijk een felle pijn om het besef hoe de mens die mooie natuur blijft om zeep helpen. Rampen die zich blijven vermeerderen. Nog meer mensen die daardoor in de problemen komen, het leven wordt afgenomen, klimaatvluchtelingen, verlies van familie, huis en levensmiddelen... en toch blijft de overheid vooral eerder mak wat maatregelen betreft. Het een versterkt het ander... zien al die zogenaamde intellectuelen dat dan niet in? Waarom luisteren ze niet naar wetenschappers die laten weten dat hoe langer men wacht hoe meer geld ingrepen zullen kosten, want daar draait het toch om, om geld... ze geven liever geld uit voor nutteloze zaken... Ze spreken over crisis die ze grotendeels zelf veroorzaakten want nooit werd er zo verspild in onze maatschappij als de laatste decennia. Nooit werden er zulke milieuvervuilende en beschadigende zaken verder gezet ondanks dat het gemakkelijk anders kan dan nu... De kleine maar ook de grote man... Wie, die mobiel genoeg is, weigert immers op een andere manier naar een bakker of slager in de buurt te gaan dan met de auto? Wie verkiest oeverloos vaak zich te verplaatsen met het vliegtuig voor enkele dagen elders als het ook met minder vervuilend vervoer kan? Wie bouwt bruggen en banen, breekt goede gebouwen af om er ultramoderne in de plaats te zetten als enkele ingrepen zouden volstaan? Wie gooit een hoop voeding weg? Wie vervuilt de waterlopen, maait onnodig al dat groen weg? En wie blijft dat toelaten? Wie laat iedere dag zijn auto draaien ook als dat niet nodig is? Waarom blijven fabrieken verpakkingen maken die schadelijk zijn voor het milieu als ze net zo goed die kunnen maken die dat niet zijn? En waarom krijgen zij geen bepalingen opgelegd om dat te veranderen? Waarom wordt de overgrote verantwoordelijkheid bij de gebruiker gelegd? Die mag sorteren... waar dat niet eens in die mate zou hoeven àls er méér milieuvriendelijke verpakkingen waren of beter nog, waar mogelijk helemaal géén verpakking. Waarom worden spullen uit de mode weggegooid of het nu om kleding gaat of spullen in huis als ze nog degelijk zijn? Je kan nog eindeloos doorgaan...
Het is geen pleidooi om alle luxe op te geven... gewoon soberder te zijn en even iets meer na te denken... hoe het anders en niet eens echt moeilijker ook en vooral be-ter kan.
Hoe is het immers mogelijk dat het openbare vervoer net nu besparingen gaat doen? Besparingen die opnieuw meer mensen naar het gebruik van een wagen zullen brengen. Besparingen die voor nog meer 'verlies' zullen zorgen. Hoe kan het dat banken wel gesteund worden door de overheid en door de belasting dus die burgers betalen... maar openbaar vervoer in die mate gaat besparen dat mensen nu minder, een pak minder op het openbaar vervoer kunnen beschikken... ? Wie het beter begrijpt... mag het me uitleggen want ik begrijp er hoe langer hoe minder van.
Afgelopen week kwam ik op een zender terecht die me zowat misselijk maakte... en waarbij ik zo vlug als ik kon... weggezapt werd. Toch zag ik nog dit... Een hondje werd naar een soort hotel gebracht, een kamer met bed... , kreeg een speciale ober, of verzorgen, noem het hoe je wil... die las hem voor uit een boek... en bracht het hondje amper een vuist groot een bord met een enorme biefstuk erop... drie van die hondjes zouden niet eens de helft opkrijgen... dat enorme vleselijk geval was bovendien nog getooid met wat groente... Echt... ik werd er niet goed van... Daar draait mijn maag van om... Je mag je afvragen of dit hondje dat echt wil... en vraag je ook meteen af of je geweten zoiets toelaat... Is dit geen vorm van onrecht? Ik kan er inkomen dat wanneer je een groot inkomen hebt, je je luxe kan en màg veroorloven... maar op deze manier? Hoe kan je dat voor jezelf rechtvaardigen? Echt... daar is mijn verstand te klein voor... het spijt me echt. De wereld is gek... de één gaat met een teveel aan inkomen zulke uitgaven doen... de ander weet niet hoe rond te komen ondanks naarstige arbeid... vroeger voor ze ziek werden... of nog steeds... Mensen in een bepaald deel van de wereld mogen oeverloos op hulp blijven wachten... ook al leven ze na de vorige natuurramp nog steeds in tenten... terwijl anderen in een ander deel van de wereld meteen iedere hulp krijgen?
Het is beslist een voordeel dat ik terug 'voel'...
Voor één keer gaf het me niet die wereld in watten omgeven door water en een hoop zand Ik vond het dit keer best comfortabel wat niet hetzelfde is als amusant
Voor één keer kon me het wazige weinig schelen al kostte me het dan wel meer moeite wat is te delen Echter een sessie minder voelde door de nevel om me heen niet als een ramp, niet eens als een hinder.
Een substantie vloeibaar en muf mijn denken en voelen zo oneindig suf het deert me geen zier zwevend in 't water als planten zeewier deinend met de stroom in heel mijn denken, in heel mijn zijn ontzettend loom
Maar 't kan me niet schelen ik geef er niet om daar schreeuwt iets van binnen en wijst op de leugen een pijnscheut die niet laat vergeten ooit zal je de rots moeten opensplijten en aan je verdrongen verdriet moeten beginnen.
Al was je zo daas je bleef de mist toch enigzins de baas ondanks de afwezigheid van gevoel ging je met andere middelen verder op weg naar dat doel gaf inkijk in een deel van je leven je nam een tekst en zette al lezend die deur op een kier.
Plots was het daar hevig gevoel intense angst. Het roes een troebel meer vol kroes. Waaruit plots een vis opspringt. Waarom, waardoor soms ga ik verder ga ik door zonder nog te voelen waarom of waarvoor. Dat kan me niet eens meer schelen zolang ik doorga schep ik immers tijd om wonden te kunnen helen.
Soms word je moe van het anders ingevuld te worden. Je woorden dienen plots een ander doel. Ik geraak echter niet meer over mijn toeren. Mijn hoofd blijft, hoe gek nou, vrij koel. Als ze niet weten wat mijn woorden bedoelen, nu dat is dan hun zaak ze lullen, als ze dat persé willen maar raak. Ik hoor alleen maar gekwaak.
Een leuk gesprek brak de eenzaamheid. De droefenis van niet even de bekommernis te kunnen delen ben ik alvast kwijt Soms doet het me verdriet dat mijn woorden en bedoelingen niet worden begrepen de ander is gekwetst, precies dat wilde ik niet Doch het verschijnsel is me niet onbekend ik heb het zelf mijn leven lang gekend.
Verwar eenzaamheid niet met alleen zijn alleen zijn, is best fijn liever dan in het gehuwde gezelschap van een kwelduivel te zijn geringd en gekooid na afloop volledig berooid ziek, je gezondheid geknakt maar ik behield mijn waarde tenminste die van hem is tot VER onder het nulpunt gezakt.
Eenzaam kan je zijn te midden een menigte midden je familie, kennissen of vrienden met die je niet echt na staan maar je wel willen binden eenzaam kan je je voelen die dit kennen, weten wellicht wat ik kom te bedoelen eenzaam zijn, is alleen blijven met je gedachten ondanks je duizend woorden je hoeft geen begrip te verwachten eenzaam zijn, is dat gevoel op een eiland te leven te midden de menigte, of tussen liefdadigheidbeoefenaars ze voelen zich verheven daaronder ga je pas beven.
Eenzaamheid is geen verbinding voelen geen uitwisseling van gedachten dat duidelijke gevoel gekend te worden domme, ongemeende woorden, zullen eenzaamheid nooit verzachten
Gelukkig ben ik niet voortdurend eenzaam gelukkig zijn er vrienden en leden van mijn gezin die me het gevoel geven, me te kennen al is het maar een deel van het geheel.
Anderen jammer voor hun fraaie gedachten menen me te kennen... maar ik weet wel beter van mij kan niemand na al die vallen in de val nog iets anders verwachten ik speel terug die ene bal die ik niet vertrouw erger je maar groen voor mijn part ook nog blauw alerheid en vertrouwen op mijn eigen gevoel dat is de enige stoel waar ik nog op ga zitten nog tot het oneindige mag je op me lopen vitten het zal niet baten ik luister niet meer naar schapen die maar wat onzin lopen te blaten.
Ondanks het nood hebben aan rust en alleen zijn scheurt eenzaamheid door dagen als vandaag de vertwijfeling kunnen delen dat wat je stil maakt en verdrietig. Op zulke ogenblikken mis je een goede, bevrijdende babbel met iemand die je vertrouwt. Die komt er binnenkort.
Toch mis je die vorm van sociaal contact waarbij je in vertrouwen en rust die zaken die je bezwaren even kwijt kan, zonder angst die ander te beroven van zeldzame vrije momenten en dat ook die andere dat kan bij jou. In evenwicht. In harmonie. Dat mis ik.
Om dan toch in de spreekwoorden, gezegden en de volksmondwijsheden te blijven 'gedeelde smart, is halve smart, gedeelde vreugde is dubbele vreugde'.
Ik probeer wel op mijn blogje zaken te delen... maar niet meer zoveel als vroeger. Dat heeft diverse redenen. Vertrouwen is en blijft belangrijk waar en met wie je dan ook in contact komt. Vertrouwen op jezelf en je eigen aanvoelen, daaruit vertrek ik sinds... diverse beschadigingen van dat vertrouwen.
Dan laat je je vermurwen... en ga je toch over die grens. Je haast je uit de naad. Hoe moeilijk is hetom 'neen' te zeggen als er emoties bij te pas komen.... als het voelt of iemand dan triest gaat zijn of teleurgesteld. Ik negeerde op dat ogenblik zowel mijn verstand als mijn fysieke toestand met de gevolgen van dien. Wie niet luisteren wil, moet het maar voelen, zeggen ze in de volksmond... Het klopt als een bus, zegt alweer die volksmond. Die volksmond verspreidt al decennia wijsheden die je best in je hersenpan kan opslaan. Immers, liever 'voorkomen dan genezen' vertelt je ook nog eens een gezegde...
Het leven zit vol illusies. Het voelt als zovele zeepbellen, ze spatten één na één stuk. Misverstanden uit de weg ruimen, je nader verklaren, soms lijkt het pure energieverspilling. Het volstaat dat ik weet, denk ik dan, hoe het zit, al het andere doet er niet werkelijk toe. Ik zit er niet meer zo mee als ooit. Ook dat lijkt me een vooruitgang. Het is nu eenmaal zo... mensen en de relatie met mekaar is complex, zo vaak complex. Het goede blijven zien van mekaar is best wel oké, begrip voor ieders kwetsbaarheden, jawel, zonder verwachtingen, want ook dan kan het fout lopen. Het is zoals het is... je hebt nu eenmaal niet alles onder controle, onmogelijk... Verbeter de wereld, begin met jezelf, dat zegt een ander spreekwoord. Ook daarin schuilt heel veel wijsheid. Als ieder voor zijn eigen deurtje keert, is heel het straatje schoongeveegd, zegt ongeveer hetzelfde...
Ik lijk wel een kaas met gaatjes, mijn hoofd dan toch. Ben ik eindelijk op de goede weg met mijn bezoekjes brengen maar het moment dat ik er ben, vloeit alle inspiratie weg door de gaatjes in mijn kaashoofd . Er is in huize Lore allerlei aan de hand. Al weken in feite. Dat maakt haar overstuur of ze wil of niet (ze wil niet). De gaatjes die er zonder dat al zijn, hebben zich wellicht vergroot waarvoor mijn excuus. Morgen beter. En als het morgen niet beter is, nu dan overmorgen... enzovoort. Eén feit is me duidelijk... de grenzen bewaken is noodzakelijk... niet over mijn eigen grenzen gaan net zo. Want oooh ik wil zoveel doen, er voor al die me nodig hebben zijn... maar mijn gestel denkt daar blijkbaar anders over. Op alle mogelijke vlakken. Leuk hoor? Niet echt.
Het liefst gooide ik de heleboel hermetisch dicht, hier en overal. Altijd dook die ene wens telkens weer op... kluizenaar zijn. Ik verbaas me er al lang niet meer om. Mijn hersenen voelen momenteel niet eens meer als kaas met gaatjes maar smeerkaas. Ik wil sla-pen. In slaag er niet in de nachtrust tot een goed einde te brengen... Ze wordt in segmenten gehakt door dromen die net die graad akeligheid hebben die de verdere slaap gedurende te lange tijd saboteren. Vandaag rustte ik heel lang... omdat ik tot niet veel meer in staat was. Tussendoor even dat donkere, verdoofde gemoed luchten hier. That's it.
De gekste dromen, droom ik de laatste nachten. Akelige exemplaren, best wel, maar net geen nachtmerries. Ik verweer me in die dromen... maar nog niet overtuigd genoeg. Ook in mijn dromen boek ik dus in zekere zin vooruitgang wat mij verweren betreft, maar 't mag nog wat sterker.
Grenzen afbakenen is nog steeds moeilijk. Het gebeurt wel hoor... maar pas wanneer mijn fysieke toestand ze aangeeft.
En wat de vorige blog betreft, daar heb ik geen last meer van... die grens is duidelijk getrokken. Ik heb amper nog nood aan mensen om me heen. Af en toe iets afspreken met een vriendin volstaat. Mijn gezin en dat is het. Maar ook daar is dagen in mijn uppie meer dan noodzaak. Grote nood aan rust en stilte, dat heb ik.
Ik voel me er ook niet meer gekwetst door, maakte die gevolgtrekking, ontleedde het hele gedoe en de mensen die het hanteren. Al gebeurt het vaak onbewust, wil ik aannemen.
Een nuchtere ochtendlijke blog. In een vreemde bui. Mijn kopje koffie smaakte.
Ik ben niet meer degene die iedereen zomaar vertrouwt. Mijn geheugen registreerde en mijn waarnemen doet het nog prima, dank je wel. Jaren mocht ik bij vrienden aanbellen. Fijn natuurlijk... soms leek het meer weg te hebben van 'laat de kleinen tot mij komen'...
Wanneer ze zelf problemen hebben, zullen ze niet zoals ze van mij wilden, bij mij komen aanbellen eerder verongelijkt laten weten of in stilte bonen vreten dat je ze toch maar mooi in de kou laat staan.
Waarom bellen ze niet aan, net als waartoe ze mij 'veroordeelden'? (zo voelde het bij tijden) Beseffen ze niet eens hoe moeilijk het voor me was daar aan te bellen en niemand thuis te treffen? Ik mocht àltijd komen aanbellen... en als er tijd was, zou ik binnengelaten worden. Zeker. Wat wilde ik het graag op voorhand vragen... en wat zou ik het fijn gevonden hebben als ze eens spontaan vroegen hoe het met me ging. Het voelde vaak als altijd bedelen... altijd kijken of ze thuis waren en of er dan tijd was. Altijd geconfronteerd met de twee kansen... ze hebben tijd... of 'oh, wat jammer nou, we staan op vertrekken'...
Ze hebben nooit beseft hoe het voelde. Zij waren niet de enigen die me tot dit soort handeling beperkten.
Nu voel ik me dubbel 'genaaid'... want moet ik me nu schuldig voelen omdat zij niet komen vragen om een babbel, een luisterend oor? Moet ik me schuldig voelen omdat er dat stille oordeel is dat ik nu niet opdaag om ze te helpen? Dat heeft twee redenen. Eén die met mezelf en mijn problemen sinds de dumping door mijn vorige 'behandelend' psychiater te maken heeft en twee ik die wacht op hen die net als ze van mij verlangden hier aan mijn deur komen bellen om een babbel....
Soms ben ik het moe, dat eenrichtingsverkeer.
Niet bij alle vrienden gaat het zo... ik weet welke de reden van sommigen is en geef er dan ook niet om zelfs even te bellen om een babbel terwijl we wat knabbelen. Ze laten me tenminste weten dat we nog eens moeten afspreken.
Niemand moet nog van mij verwachten, écht niemand dat ik àl die eerste stappen zal zetten... dat ik zal bedelen om hun aandacht of luisterend oor.... dan nog liever geen luisterend oor... want ik heb er stilaan meer dan genoeg van en werd er ergens ook ziek van. Omdat ik begreep welke macht ze zich daardoor geven en daarboven nog een elan van goedhartige Samaritanen (of zijn het Farizeeërs?)
Dat is ook een grens van mij, ik wil ook daar een evenwicht in: ze hoeven niet meer te geloven dat ik steeds degene zal zijn die vraagt, bedelt, verzoekt. Ik heb er namelijk genoeg van, ben bezig mezelf te helen. Ook op dat vlak.
Ook psychologische spelletjes zijn niet meer aan mij besteed. Teveel ervaringen met de verwoestende impact ervan. Ik neem geen risico meer, geen enkel. Voel me beter zonder zulke bedenkelijke houdingen... want bedenkelijk zijn ze soms... niet altijd.
Ik weet dat het sommige mensen hun ego streelt dat mensen altijd bij ze komen vragen om hulp of een luisterend oor... ook een gevoel van superioriteit kan bij ze groeien. Ze menen dat ze toch oh zo goed zijn... terwijl ze niet eens beseffen hoe ze anderen laten bedelen en daardoor voor een onevenwicht zorgen, een eigen gevoel van meerwaardigheid en bij degene die ze laten bedelen een groeiend gevoel van minderwaardigheid. Dat is dus allesbehalve goéd... maar of ze dat ook beseffen?
Nu... ik heb daar absoluut geen behoefte meer aan. In die zin ben ik vooruit gegaan. Ik wil hier wel even melden dat niet iedereen vanuit zulke gevoelens een helpende hand toesteekt, gelukkig maar. En ja, ik weet dat er veel gebeurt uit onwetendheid. Mea culpa, mea culpa.
Er is nog een belangrijk element dat ik wil vermelden... Mensen die steeds wachten tot de anderen de eerste stap zetten, maken het zichzelf comfortabel op het vlak van 'risico' nemen. Immers als je steeds de andere de eerste stap laat zetten, hoef je nooit bang te zijn 'ongewenst', 'onwelkom' of 'afgewezen' te worden, hoe je nooit bang te zijn dat de ander je zal laten weten even geen tijd of zin te hebben. Zelfs stellen ze je telkens wél aan dat risico bloot.... Dat leerde ik jaren geleden ook in een opleiding... Dus ja... ik wéét hoe de vork vaak in de steel zit. Ik weet nu ook dat ik een andere weg heb gekozen. In die zin werpt mijn nieuwe therapie bij een bekwame psychiater dit jaar al meer dan één vrucht af. Bij de vorige waren de vruchten rot en de boom ging eveneens aan het rotten.
Ik nam even een rustpauze, ben druk bezig in het huis... Na dit effe uitblazen, ga ik verder aan de vaat. Zal het licht al moeten aansteken, tjonge wat is het donker. Ik geraak er de kluts nog erger van kwijt, het is niet eens 2 uur in de namiddag... Ben helemaal verdwaald en verdwaasd... zoveel ingrijpende zaken die rondom me gebeuren. Zelfs het thuis klussen en werken biedt geen soelaas meer. Nadeel, omdat ik niet veel meer voel, ligt uitputting op de loer. Nu, dat voel ik wel... half ziek naar lichaam én geest. Verdoving hoef ik niet, dat gebeurt op deze manier vanzelf. Wat een vreemde blog. Net zo vreemd als ik me voel.
Een reus bonkt door mijn hoofd en heeft de stilte weggeroofd Een gier raast door mijn brein en vrat het weg mijn hele zijn Hyena's sluipen rondom me waarop azen ze?
Zo moe van wat ik merk ik zwoeg en werk geconfronteerd met hoe er wordt geprofiteerd
De vaat bleef staan terwijl ik stil hoopte dat die in al die maanden zelden nog iets uitvoert, toch voor deze ene keer die had gedaan.
Het lichtje brandde van de kijkkast ontspanning hadden ze alvast maar voor die ene keer een handje helpen? neen, me wel voortdurend met alle beslommeringen overstelpen.
Ontgoocheld in 't hele gedoe ik ben zonder dat al zo hartstikke moe.
Tollend draaiend hectisch waanzinnig snel ben ik er nog wel? Van hier naar daar en dan de bel een telefoonoproep weet je wel en dan de klussen ze moeten geklaard stuivend in volle vaart Maar nu weet ik niet meer wie ik ben of waar tijd om te rusten met of zonder zenn Helemaal tureluurs van lotje getikt alle sloten zijn eruit geklikt daardoor draai ik volslagen dol als een met zwiepende zweep gedraaide tol.
Met het verstand op nul die enkele dringende boodschappen volbracht. Bang dat ik anders die belangrijke zaken zou vergeten. Aan nog meer problemen heb ik effe geen nood. Ervoor gedweild. Straks nog een vaat. Maar eerst wil ik verder de boel boven verder opruimen en sorteren. Daarna koken. Ik nam de laatste week teveel emotioneel hooi op mijn vork, dat doet de suïcidegevoelens stijgen. Emotionele hooi op mijn vork, kan net zo goed om leuke zaken gaan, om zaken die een ander niet belasten.
Het was al enkele dagen groot alarm. Met de komende feestdagen heeft het weinig te maken omdat ik me dat niet eens realiseer, en als ik dat doe, kan het me bitter weinig schelen. Ik weet waardoor het zo erg werd en hoe het te vermijden... alleen kan ik dat zo moeilijk en ga daardoor zelf over mijn grenzen, stel hulp voor die ik op zulke momenten eigenlijk vooral door de psychische toestand niet geven kan. Waardoor het nog erger wordt. Soms ben ik dat heel erg moe allemaal. Voel me er ook vaak alleen mee. Behalve als ik het mijn psychiater kan delen, voel dat hij het ernstig neemt, het weet. De dagen thuis waarbij ik me zoveel mogelijk onttrek aan andere levende wezens om me heen, gaven me toch een beetje meer rust, een beetje minder verscheuring. Ik kan het getater rond me amper aan, trek me het liefst terug in een kamer, alleen met wat muziek en spulletjes die ik sorteer. Ik doe niet erg veel moeite meer me verstaanbaar te maken, me te duiden. Te moe in feite... voelt ook heel vaak als zinloos. Wanneer mensen wat ik voel, menen te begrijpen en ik voel dat ze dat niet doen, dan laat ik het. Het geeft me niet eens meer. Laat me zo goed als onverschillig. Ik ga nu verder aan de slag... heb even kunnen rusten voor mijn scherm. Een donkere lethargie. De plannen die ik maakte om een week geen therapie te overbruggen lijken een bespotting geworden... met de impact van al die onverwachte emotionele belastingen. Wat me toen nog leuk leek, laat me nu Syberisch koud. De prijs van teveel van het goede. Want wat ik beleefde was niet eens 'naar'... voor anderen, zoals ik al zei, wellicht alleen maar fijn... voor mij is téveel of het nu om fijne of minder fijne zaken gaat al-tijd gevaarlijk, altijd belastend... Wil ik het negeren... dan krijg ik dit... waar ik nu mee zit. Het rijmt, hoe idioot.
Rusten kan ik alleen nog maar met een kruiswoordraadsel voor mijn neus. Zo niet wil ik die verdomde sofa zo weer uit. Vandaag dus zowel kruiswoordraadsel van Knack als Knack weekend ingevuld. Niet meer verzonden want pffff zoveel geld om een sms naar die dienst te versturen... 6.40 euro tesamen? Waarom moet dat? Vroeger was het gratis. Moeten ze nu werkelijk overal geld uitkloppen? Wel, daarom verstuur ik mijn antwoord niet meer, van het geld dat ik maandelijks aan ze uitgeef, kan ik sparen... en heb ik die prijs niet 'misschien' maar 'ze-ker'...! Bah... draait deze maatschappij werkelijk alleen nog om geld? Domme vraag... Natuurlijk draait het daarom... ! Ik ga hier niet langer over zeuren, straks zeg ik mijn abonnement op en verdienen ze geen cent meer aan me.
Heb ondertussen toch wat rust hervonden... zowel psychisch als fysisch. Na de rust-sessie ben ik aan het oprommelen getogen. Muziek, een biertje en rustig aan zaken gesorteerd... het hielp. Even geen mensen om me heen, even geen indrukken, ik heb het nodig, zo nodig. Me afsluiten van de wereld buiten. Voel me beter. Morgen moet ik dat herhalen... klusjes opknappen hier... niet naar buiten gaan... Waarom is het zo moeilijk om dat de mensheid duidelijk te maken? Omdat ze me dan als gestoorde bestempelen... want bij ze is dat niet zo. Wel dàn mogen ze zich verdomme gelukkig prijzen. Meer heb ik niet te zeggen. Geen zin meer in zinloze verklaringen. Er staat een cd op... van Edith Piaf.... Pijn in mijn hart... om het verlies van het kind... dat toen voor de reis met klasgenoten... ooit... één van haar liederen zong... Hij kende ze door mijn cd.... De pijn is ondraaglijk. Zo ondraaglijk dat ik die afzwoor, ongewild... en het leven erbij.... De verdringing is zo afdoend dat ik me geen moeder meer voel, geen mens, maar een substantie die verstandelijk weet dat ze leeft, tegelijk psychisch en emotioneel weinig voelt alsof ze niet meer leeft. Dat doet ze ook niet meer echt. Ze herleeft bij tijden... en wanneer die 'tijden' afliepen, behoort ook het herleven tot de voltooid verleden tijd. Niet te geloven dat ze meerdere kinderen baarde... omdat enkele van ze haar vergooiden als was ze afval.
Er is verandering op til? 
en enkele stuks van mezelf... nam ik rust... (drie werf hoera) en voel me beter nu, uitgerust... 
)
de boel weer wat meer te verdelen... dan duurt het nog maar wat langer. 
Dan laat je je vermurwen... en ga je toch over die grens. Je haast je uit de naad. Hoe moeilijk is hetom 'neen' te zeggen als er emoties bij te pas komen.... als het voelt of iemand dan triest gaat zijn of teleurgesteld. Ik negeerde op dat ogenblik zowel mijn verstand als mijn fysieke toestand met de gevolgen van dien. Wie niet luisteren wil, moet het maar voelen, zeggen ze in de volksmond... 
Ik lijk wel een kaas met gaatjes, mijn hoofd dan toch. Ben ik eindelijk op de goede weg met mijn bezoekjes brengen maar het moment dat ik er ben, vloeit alle inspiratie weg door de gaatjes in mijn kaashoofd 
De gekste dromen, droom ik de laatste nachten. Akelige exemplaren, best wel, maar net geen nachtmerries. Ik verweer me in die dromen... maar nog niet overtuigd genoeg. 
Met het verstand op nul die enkele dringende boodschappen volbracht. Bang dat ik anders die belangrijke zaken zou vergeten. Aan nog meer problemen heb ik effe geen nood.
Rusten kan ik alleen nog maar met een kruiswoordraadsel voor mijn neus. Zo niet wil ik die verdomde sofa zo weer uit. Vandaag dus zowel kruiswoordraadsel van Knack als Knack weekend ingevuld. Niet meer verzonden want pffff zoveel geld om een sms naar die dienst te versturen... 6.40 euro tesamen? Waarom moet dat? Vroeger was het gratis. Moeten ze nu werkelijk overal geld uitkloppen? Wel, daarom verstuur ik mijn antwoord niet meer, van het geld dat ik maandelijks aan ze uitgeef, kan ik sparen... en heb ik die prijs niet 'misschien' maar 'ze-ker'...! Bah... draait deze maatschappij werkelijk alleen nog om geld? Domme vraag... 
Natuurlijk draait het daarom... !
