Ik ben niet meer degene die iedereen zomaar vertrouwt. Mijn geheugen registreerde en mijn waarnemen doet het nog prima, dank je wel.
Jaren mocht ik bij vrienden aanbellen. Fijn natuurlijk... soms leek het meer weg te hebben van 'laat de kleinen tot mij komen'...

Wanneer ze zelf problemen hebben, zullen ze niet zoals ze van mij wilden, bij mij komen aanbellen eerder verongelijkt laten weten of in stilte bonen vreten dat je ze toch maar mooi in de kou laat staan.

Waarom bellen ze niet aan, net als waartoe ze mij 'veroordeelden'? (zo voelde het bij tijden)
Beseffen ze niet eens hoe moeilijk het voor me was daar aan te bellen en niemand thuis te treffen? Ik mocht àltijd komen aanbellen... en als er tijd was, zou ik binnengelaten worden. Zeker. Wat wilde ik het graag op voorhand vragen... en wat zou ik het fijn gevonden hebben als ze eens spontaan vroegen hoe het met me ging.
Het voelde vaak als altijd bedelen... altijd kijken of ze thuis waren en of er dan tijd was. Altijd geconfronteerd met de twee kansen... ze hebben tijd... of 'oh, wat jammer nou, we staan op vertrekken'...

Ze hebben nooit beseft hoe het voelde. Zij waren niet de enigen die me tot dit soort handeling beperkten.

Nu voel ik me dubbel 'genaaid'... want moet ik me nu schuldig voelen omdat zij niet komen vragen om een babbel, een luisterend oor? Moet ik me schuldig voelen omdat er dat stille oordeel is dat ik nu niet opdaag om ze te helpen?
Dat heeft twee redenen. Eén die met mezelf en mijn problemen sinds de dumping door mijn vorige 'behandelend' psychiater te maken heeft en twee ik die wacht op hen die net als ze van mij verlangden hier aan mijn deur komen bellen om een babbel....

Soms ben ik het moe, dat eenrichtingsverkeer.

Niet bij alle vrienden gaat het zo... ik weet welke de reden van sommigen is en geef er dan ook niet om zelfs even te bellen om een babbel terwijl we wat knabbelen. Ze laten me tenminste weten dat we nog eens moeten afspreken.

Niemand moet nog van mij verwachten, écht niemand dat ik àl die eerste stappen zal zetten... dat ik zal bedelen om hun aandacht of luisterend oor.... dan nog liever geen luisterend oor... want ik heb er stilaan meer dan genoeg van en werd er ergens ook ziek van. Omdat ik begreep welke macht ze zich daardoor geven en daarboven nog een elan van goedhartige Samaritanen (of zijn het Farizeeërs?)

Dat is ook een grens van mij, ik wil ook daar een evenwicht in: ze hoeven niet meer te geloven dat ik steeds degene zal zijn die vraagt, bedelt, verzoekt. Ik heb er namelijk genoeg van, ben bezig mezelf te helen. Ook op dat vlak.

Ook psychologische spelletjes zijn niet meer aan mij besteed. Teveel ervaringen met de verwoestende impact ervan. Ik neem geen risico meer, geen enkel. Voel me beter zonder zulke bedenkelijke houdingen... want bedenkelijk zijn ze soms... niet altijd.

Ik weet dat het sommige mensen hun ego streelt dat mensen altijd bij ze komen vragen om hulp of een luisterend oor... ook een gevoel van superioriteit kan bij ze groeien. Ze menen dat ze toch oh zo goed zijn... terwijl ze niet eens beseffen hoe ze anderen laten bedelen en daardoor voor een onevenwicht zorgen, een eigen gevoel van meerwaardigheid en bij degene die ze laten bedelen een groeiend gevoel van minderwaardigheid. Dat is dus allesbehalve goéd... maar of ze dat ook beseffen?

Nu... ik heb daar absoluut geen behoefte meer aan. In die zin ben ik vooruit gegaan. Ik wil hier wel even melden dat niet iedereen vanuit zulke gevoelens een helpende hand toesteekt, gelukkig maar. En ja, ik weet dat er veel gebeurt uit onwetendheid. Mea culpa, mea culpa.

Er is nog een belangrijk element dat ik wil vermelden... Mensen die steeds wachten tot de anderen de eerste stap zetten, maken het zichzelf comfortabel op het vlak van 'risico' nemen. Immers als je steeds de andere de eerste stap laat zetten, hoef je nooit bang te zijn 'ongewenst', 'onwelkom' of 'afgewezen' te worden, hoe je nooit bang te zijn dat de ander je zal laten weten even geen tijd of zin te hebben. Zelfs stellen ze je telkens wél aan dat risico bloot....
Dat leerde ik jaren geleden ook in een opleiding... Dus ja... ik wéét hoe de vork vaak in de steel zit. Ik weet nu ook dat ik een andere weg heb gekozen. In die zin werpt mijn nieuwe therapie bij een bekwame psychiater dit jaar al meer dan één vrucht af. Bij de vorige waren de vruchten rot en de boom ging eveneens aan het rotten.

Fijne avond everyone