Mijn naam is Loreanne, afgekort 'Lore'. Die naam verschijnt onder mijn blogjes. Mijn bedoeling is mijn belevingen trachten te uiten. Als psychische zieke word je immers vaker de mond gesnoerd dan als de fysisch zieke mens. Loreanne
LEVEN MET EEN BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, Josephine Giesen-Bloo
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, een praktische gids voor behandeling, Roy Krawitz, Christine Watson
GROOTSE PATIENTEN, KLEINE THERAPEUTEN. Narcisme en Psychotherapie, Mark Kinet, Luc Moyson
ROSALIE NIEMAND, Elisabeth Marain
HET MOET ERUIT, Marie Cardinal
ONTSPOORD, Ria van de Ven
DE UREN, Michael Cunningham
BORDERLINE STOORNIS. Crises in hechten en onthechten, E. Van Meekeren
BORDERLINE HULPBOEK. Zelf leren omgaan met, Jaap Spaans en E.Van Meekeren
WAT BORDERLINE MET JE DOET, Arthur Hegger
BOEKEN
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS. Handleiding voor training en therapie', M.Linehan
VER HEEN, P.C. Kuiper
MORGEN BEN IK EEN LEEUW. Hoe ik mijn schizofrenie overwon.', Arnhild Lauveng
DE STILTE VOORBIJ. Mijn weg terug.', Nancy Venable Raine
ALS LIEFDE IS PIJN DOET EN JE WEET NIET WAAROM, Dr.Susan Forward en Joan Torres
DILEMMA'S IN DE PSYCHIATRISCHE PRAKTIJK, Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf.
De lijst boeken die ik vermeldde, gaan uiteraard niet allemaal over borderline persoonlijkheidsstoornis. Het zijn boeken die me om één of andere reden steun boden al was het door de (h)erkenning van bepaalde gevoelens, gedachten, bedenkingen. Er zijn boeken bij die me een beter inzicht gaven in wat tijdens mijn huwelijk speelde ('Als liefde pijn doet en je weet niet waarom') of over het verworpen worden door die je lief zijn. ('Ontspoord')
Niets van deze teksten mag zonder toestemming van de auteur gebruikt worden.
over depressie en persoonlijkheidsstoornis
29-08-2012
ontwaakt
Een pijn die ik ken, is blijkbaar ontwaakt. Iedere ochtend en overdag. Heel wat gedachten malen door mijn hoofd. Ik heb enkele hypotheses waardoor die er opnieuw is. En wat het is. Ik krijg daardoor nog meer bedenkingen wat de houding, behandeling én afhandeling door de vorige psychiater betreft.... en dat ik niet erg ver van mijn gevoel stond toen ik enkele zaken benoemde wat hem betrof. Intuïtief was dàt alvast een deel van wat was... dat hij bezig was me met een reeks medicatie stilaan zo te verdoven dat er niets meer van me over zou gebleven zijn. Kneedbaar. Zwijgend. Stilaan leven als een zombie, een verdoofd wezen... Geen verdriet maar ook geen leven meer. Toen ik me daartegen verzette, werd ik uiteindelijk gedumpt, geloosd, plots bleek de therapie in een 'impasse' beland? Gek dat hij dat woord ook gebruikte toen het de eerste keer ernstig mis ging toen hij een fout maakte en die niet toegeven kon maar mij ging aanvallen. Wat je in vertrouwen tegen je psychiater vertelt, gaat hij toch zomaar niet tegen een ander lid van je gezin vertellen die ook in therapie was bij hem, vooràl niet als hij zelf bezwoor met nadruk dat niéts van wat wij hem vertelden naar de ander zou gaan. Hij heeft me niet geholpen het verdriet te verwerken, me te begeleiden in dat proces... hij wilde het smoren en hij wilde dat ik het smoorde... met medicatie... hij zag me niet meer als mens maar als product, een product dat hij het zwijgen wou opleggen, letterlijk en figuurlijk... mijn leven moest verdoofd worden, mijn wezenlijkheid, verdriet maar ook vreugde... want dàt is de consequentie als je gedwongen wordt je verdriet te ontkennen, te smoren, te verdringen. Hij heeft dat niet begrepen. Niet begrepen dat na die ene periode ik dat verdriet niet aankon (dacht hij toen dat het weg was omdat ik er niet over KON spreken?) ik voelde er na bijna twee jaar aan moest... om opnieuw te kunnen voelen, leven, mens te zijn mét verdriet maar daardoor ook levend. Dat heeft die man niet begrepen. Hij noemde het dat de therapie in een impasse zat... wààrom? Omdat ik verder wilde maar hij niet? Hij wenste niets dan dat ik verder de stille gemakkelijk hanteerbare want verdoofde vrouw was, zodat hij half slapend verder kon doen dat hij luisterde, zag hij me als een pauze waar hij nog geld mee kon verdienen bovendien? Hij brak daardoor mijn mens-zijn af... hij ontnam me mijn waardigheid, mijn eigenwaarde.... net door zo doof, ongeïnteresseerd en niet alert te zijn... door me te behandelen als een ding en niet als een mens in nood. Doof voor mijn vragen wat ik kon doen om verder te geraken. Doof voor mijn vragen om een zelfhulpgroep, een therapiegroep, een tweede psychiater toen mijn sessies ook nog eens gehalveerd zouden worden... en dit in één adem met zijn gezegde als zou hij weten dat ik erg leed. Tjonge wat een hypocriete boel was me dat... wat een ongelofelijke halfslachtigheid. En daarmee niet alleen... ook door zijn afhandeling die zijn eerdere verslagen niet eens voor 70 procent tegenspraken maar voor de volle 100 procent...! Als je al die zaken terug de revue ziet passeren... weet je... en het is schokkend... Die pijn van gedumpt te worden op grond waarvan...(?) heb ik er van hem nog bijgekregen. En dan meent die verwaande snoeshaan nog dat hij me tot het einde hielp...? En snapt die man niet eens dat de voorbije jaren therapie bij hem als 'onbestaand' beschouwd worden door zijn 'afhandeling'? Wat voor een psychiater is hij dan wel? Als hij dàt niet eens begrijpt.... Hoe kan je beweren iemand geholpen te hebben al die tijd als je die persoon op het einde als afval dumpt? Zonder enige uitleg? Zonder ook maar een voorgaande? Zonder gesprek? Maar als een donderslag en bliksem in een mail? Vervolgens liegen over het zogenaamde overleg met een collega... Halfslachtige voorstellen (het waren duidelijk geen voorstellen maar voorwaarden) zij voelden als stenen die hij rond je bond voor hij je in het water gooide... En net door die voorwaarden werd je behandeld en beschreven als een soort kwaadaardig gezwel dat hij moest verwijderen... niet als een mens... en het was zo vreselijk, zo ontzettend vreselijk dat ik het hem nooit zal vergeven, nooit. Dat hij zelfs erna nog zijn best deed me nog meer tot een ding te herleiden.... En het recht aan zijn zijde hield... hij mocht mij zomaar op die manier dumpen... zonder tekst of uitleg... ik had zelfs geen recht op een verklaring, en later ook geen recht op verzet... Waar hij verdere communicatie verzocht te stoppen... toen ik dat eveneens had gevraagd, had hij zelfs het recht om dat te negeren???? Echt... nog nooit zo'n ziekelijke situatie meegemaakt... tenzij met een psycholoog ooit... Beiden gingen zich te buiten aan misbruik van vertrouwen, beiden bedienden zich ieder van een andere vorm van misbruik van vertrouwen maar net zo ernstig... waarbij de patiënte herleid wordt tot een ding... en de mond gesnoerd wordt doordat zowel de psycholoog destijds als de vorige psychiater termen uit de psychiatrie misbruikten en hun macht om je het zwijgen op te leggen. Onvergefelijk.
(wanneer ik eenzelfde afbeelding plaats, heeft dat te maken met een bepaald gevoel... )
Het gaat weer wat beter met me. En daar ben ik uiteraard zelf het blijdste mee... Er is geen aanwijsbare oorzaak van... het is gewoon zo. Het komt en gaat soms... zonder of met een onooglijk, niet eens op te merken oorzaak. Misschien heeft het er iets mee te maken... dat ik de dwaze schijnheilige brieven van mijn vorige psychiater bovenhaalde... ik laat ze mijn nieuwe psychiater lezen... De waarheid kwetste voor die vorige flater van een psychiater... dat ik begreep hoe laf hij was... dat hij zelf niet ééns zijn grove fout kon toegeven... Misselijkmakend egotrippertje werd hij... jammer...! En bijna heeft hij mijn jongste en mij naar een andere wereld geholpen.
Enkele klusjes geklaard. Tevreden nu. Laat me niet opjagen door bepaalde nare zaken en gestoorde, intolerante medemensen. Ik doe gewoon stilletjes mijn eigen ding. Mensen die dit alles niet moeten ervaren, weten vaak niet hoe het is. Dat geeft niets. Maar dat ze zich gedragen als buldozers en menen dat zij zichzelf mogen verheffen boven al die niet aan ze kunnen tippen...? (alsof ik aan ze WIL tippen... zulke snobs, zulke hoogwaanzinnige snoevers... idioten zijn het... en nog geen klein beetje ook.! Domoors van de hoogste graad... want terwijl ze naast hun schoenen lopen van pretentie doen ze de meest domme uitspraken... en beseffen het niet eens...
Misselijkmakend... mis-se-lijk-ma-kend... en ik hoop voor ze dat ze nooit getroffen worden door depressies en aanverwanten. Want die opgeblazen kikkers en nufjes vergeten één ding... ook hen kan het overkomen.... ! En denken ze dan dat ze zullen kunnen rekenen op een begrijpende omgeving? Precies die omgeving die ze steeds zijn blijven bekogelen met hun ongevoelige kritiek, hun hooghartige commentaren, hun venijnige roddels, hun hooghartige laatdunkendheid... Arme dwazen... dàt zijn het... zielige zielepoten. Snoevers met het verstand van een kikkerei.
Onverwacht kreeg ik een berichtje. Een vriendin. Samen gefietst. Wind om het hoofd. Beiden een biertje. Moe. Een goede vermoeidheid. Verder leeg. Ik ben niet meer die ik was. Ik weet niet eens wie ik nog ben en of ik nog ben. Het laat me koud. Ik neem het leven zoals het komt. Nu meer dan ooit? Ik voel me niet happy maar ook niet down. Ik voel niets en voel me niets. Toch was het OK. Ik zag haar nog eens. En we hebben gefietst. Dat hele eind. De onwerkelijkheid werd nog onwerkelijker. Het leven is leven zonder leven. Ik weet... ook voor haar. Twee fietsende robots. Wat moet een mens nog meer? Ik alvast niets meer. Want niets is nog meer, niets nog minder. Alles is vlak. Niets doet er nog toe. Ik groette zelfs een man die me ook ziek sarde... zegt dat niet genoeg dan? Het maakt niets meer uit. Ik leef en leef niet meer. Wat een vreemd gevoel.
Ik begin stilaan te vermoeden dat de herfst toeslaat, keihard toeslaat... En met de komende herfst ook de hele zooi. Het is niet normaal dat ik in deze mate weggekatapulteerd word. Verder wil ik niet meer gissen of gokken. Het heeft voor mij steeds minder zin. Wat baat gissen, gokken, jezelf analyseren als degene waarbij je in begeleiding ging je hoofd eraf hakte, je hele wezen doorkliefde, je verpulverde en vervolgens op de afvalhoop trapte? Je kan jezelf maar blijven voorhouden 'vol te houden'... een nieuwe psychiater je vertrouwen schenken (wat vrij vlug ging) om dan vervolgens de napalm te voelen van de bom die de vorige op acht jaren therapie gooide? Je ziet het... de onzin van alles... een ongelofelijke onzin.
Dan draai je de knop in je hoofd en je hele wezen helemaal op uit zonder dat je dat wil... je probeert niet in paniek te slaan... en je voor te houden dat niet iedere psychiater zich zo onverantwoord gedragen zal... Je houdt je voor hoe groot het verschil was, zelfs al in het begin... Jammer natuurlijk dat je er door toedoen van de vorige een zwaar, bijzonder zwaar trauma bijkreeg... een dat je ternauwernood overleefde.
Je draait nog een knop om in je hoofd... niet meer denken... tot waar en wanneer het veilig is... niet meer analyseren... tot daar waar geen lichtzinnigheid je nog meer klappen zal verkopen... maar waar ernst en begrip heerst, wijsheid en alertheid.
Het is donker in de woonkamer. Een regenbui in aantocht misschien? Het ziet er alvast niet uit of de zon vandaag zal schijnen. Goed. Voor mij is het allemaal best zo. Alles is toch vreemd en onwerkelijk. Dat duistere buiten en daardoor ook binnen verandert er niet veel aan.
Dat wat me vorige dagen uit elkaar scheurde, is eindelijk iets milder. We redden het wel. Mogelijk is het de voorbode van de herfst. Samen met al de rest. Verstand op nul. En simpelweg volhouden.
Wat er met me is gebeurd sinds de enorme klap die de vorige psychiater me bezorgde, het vertrouwen in 'tenminste' hulpverlening maakte plaats voor een verregaand cynisme, een akelig kil ongeloof dat je ook maar op één van ze nog màg/kàn/vertrouwen. Ik vertrouwde die man, ik schonk hem na moeizame jaren mijn vertrouwen... en wat deed hij ermee...?
Ook al voel ik een enorm verschil bij de huidige psychiater, een aanvoelen dat ik miste bij de vorige, een wijsheid die ik eveneens miste, een alertheid, begrijpen én respect in zijn hele houding... er is door toedoen van de on-therapeutische (impulsieve..!!!!)(ondoordachte...!!!)(onverantwoorde...!!!) handeling van de vorige psychiater iets fundamanteels verwoest. We kunnen onszelf blijven wijsmaken dat het niet zo is... dat wat alles vergiftigt van binnen, de angst voor herhaling van de hallucinante mis-handeling van de vorige psychiater blokkeert en saboteert de boel.
Je kan er je hoofd voor in het zand steken, doen alsof het niet zo is... maar dat helpt niets, geen vin... dus kijken we het monster in de ogen... het monster van angst, pijn om dit zwaar geschonden vertrouwen.
Momenteel gaat het niet zo goed met me. Ik ben erg moe.. lichamelijk en geestelijk. Uren heb ik in me pijn. Ik hoef niet meer te vertellen waardoor die veroorzaakt is. Ik drink... en dàt stel ik zo lang mogelijk uit. Ik ben namelijk niet dom. Ik ben alleen mijn leven ontzaglijk erg moe... en toch geef ik niet op. Om de kinderen, mijn dochters, zoon en schoonzoon die me nog wél graag zien (ik zie hen net zo graag als de pijn dat gevoel niet verdooft)... om het lieve kleintje dat me iedere dag mist dat ze me niet ziet, en ik haar, mijn schoonzoon beschouw ik als mijn zoon... hij respecteert me, waardeert me, ik weet dat hij me graag mag, omgekeerd net zo. Om die ene vriendin die me niet veroordeelt en die ik vertrouw als geen enkel ander meer... de andere stierf aan kanker enkele jaren geleden.
Er kwam nog meer ellende... Dan krijg je eindelijk weer schik in bepaalde zaken... slaan ze daar met hun voorhamer op... de machtigen der aarde, de verhevenen boven het pulp van de maatschappij. Die schijnbaar 'verhevenen' slaan met sadistisch genoegen op de kwetsbaren, de mensen die het leven amper op hun smalle schouders kunnen torsen maar het niettegenstaande dàt toch doén...
Soms denk ik... laat iemand met een olifantenvel verder leven en neem mijn leven... laat het voorbij zijn.
Sorry voor de sombere gevoelens... als ik ze uit... ben ik niet meer zo alleen... Ik hou vol... en al die met hetzelfde zitten... hou ook vol... aub.
enne... wat de bezoekjes aan jullie betreft... morgen ben ik present.. beloofd. Blij hoor dat jullie me niet vergeten zijn...
Pijn en verdriet zitten dichtbij, toch geraken ze er niet uit. Vandaag de angst besproken, de immense angst om nog te spreken over wat ik voel, denk... en die angst kwam er door de mis-handeling door de vorige psychiater. Angst om opnieuw 'vergooid' te worden zonder dat je wéét wààrom of wààrdoor. Ik heb uitgesproken wat ik voel én denk, wat in me is, suïcidegedachten inbegrepen. De moedeloosheid en geen sikkepit hoop of geloof meer... eveneens. Een alles overspoelende nuchterheid, sceptisme en ongeloof... in wàt kan je immers nog geloven, op wàt kan je immers nog vertrouwen als zelfs je psychiater je dumpt als een afgedankt proefdier..????????
Ja, wat een napalm van de mis-handeling door de vorige psychiater. Hij heeft me immers nooit verteld waarom dat hij deed wat hij deed. En hoe hij me dumpte... per mail mensen... per mail.
Ook al weet ik ondertussen wàt hem vooral dreef, lafheid, kleinheid, ... en dààrom spuug ik op hem... voor al-tijd. Hij verkoos een patiënte om zeep te helpen. En wààrom?
Hij was inderdaad niet zo sterk. Hij bezat inderdaad véél minder moed dan ik. In dat kereltje met een huppeltje als was hij een eekhoorn op weg naar een feestje vond ik toen geen greintje moed, oprechtheid, menselijkheid meer... slechts een kleuter die om zijn mammie schreit. Wél godverdomme ik wàs zijn mammie niet...! Hij was vervloekt mijn psychiater...! Niet te geloven toch?
Ja, dit is niet lachend geschreven maar vanuit een pijn die ik niemand toewens. Ik wens niemand toe op zulke wijze behandeld te worden... en zeker geen mensen met bps die zich zonder zulke mis-handeling al waardeloos en niets genoeg voelen.
Angstig zijn om te spreken. Angstig zijn om te zwijgen. Angstig zijn om niet te kunnen uitdrukken wat je voelt. Of niet meer voelt. Angstig om wat er gebeurt met je. Angstig om de dikke brij die je omsluit. Angstig. Dat je nogmaals moet doormaken wat je heeft verbrijzeld.
Er gebeurt allerlei met me wat ik niet ken. Ik sta op en ga een dag tegemoet die niet eens meer zo voelt, al sinds... niet meer. Er niet bij stilstaan, wegduwen... ik werd er zo goed in.
Woorden die ooit zo vlot uit mijn handen stroomden, zouden dat nu ook nog wel doen als het in mijn hoofd en gevoel ook nog maar zo ging. Maar de modderpoel binnen neemt niet af.
Ik hoef niet meer te gissen of het door de andere medicatie komt of door wat dan ook... het voelt als volkomen zinloos.
Een hopeloosheid die ik best uitspreek. Ik moet mezelf kunnen verwijderen van de immense, alles saboterende angst veroorzaakt door de mis-handeling door de vorige psychiater.
Categorie:de napalm na de flater van de vorige psychiater
22-08-2012
Op dagen als deze...
Op dagen als deze, wil ik niet schrijven, wil ik niet laten weten hoe ik me voel of beter niets meer of amper wat voel, dan een allesoverheersende onverschilligheid, moedeloosheid, geen zin om wat dan ook te doen. Ik probeerde dit te doorbreken en zou me op weg begeven om een artikel af te halen. Iemand wilde me graag vergezellen. Goed, mij kon het niet veel schelen of er ja of neen iemand meeging.
Ze hadden net zo goed een houten speelgoedje kunnen meenemen aan een draadje, hadden ze vast meer plezier mee gehad dan met mij, een levende dode. Wat laat het leven en alles wat er mee te maken heeft, me onverschillig. We wandelden langs een dreef naar huis, aten zelf op vraag van mijn gezelschap wat koels. Het liet me allemaal Syberisch koud.
Ik wil er verder niet bij stilstaan en nog veel minder erover nadenken. Hoe moet het toch met mij en dat stomme leven?
Ik moet er met mijn psychiater over praten. Als het me lukt erover te praten. Want mijn hoofd lijkt sinds de mis-handeling door de vorige psychiater net een zeef. Zelfs niet eens meer een zeef.
Het was in die zin niet eens een behandeling te noemen... de hele behandeling ging eraan door de MIS-HANDELING op het einde. Zelf dàt snapte die slapjanus niet.
't Is een brij in mijn hoofd. Bewegen in het leven kost me moeite. Misschien straks beter als het opnieuw frisser wordt. Zoals ik al zei die hitte werkt nog erger op mijn psyche. Gisteren kon ik even niet op internet toen ik rust wilde nemen na effe zwoegen in de tuin. Het water liep van mijn hoofd. Dan nam ik mijn kamer helemaal onder handen omdat ik alleen wilde zijn, afgesloten, niet buiten, nergens waar mensen zijn. Stilletjes bezig zijn, verder dat verleden in materie uit mijn leven bannen alvast. Versnipperen die zooi, hoe kleiner hoe liever.
Opnieuw liep het water van mijn hoofd omdat ik natuurlijk ook wilde keren en dweilen. Daarna was er internet maar kon ik het niet meer opbrengen om nog te schrijven. 't Leek wel of alles in mijn hoofd meteen verdween nadat het even zichtbaar was geweest.
Vandaag geen zin om uit bed te komen. Maar omdat erin blijven liggen net iets erger is dan er toch uit te komen, kom ik er gelukkig uit... Enkele koppen koffie en wat gemoed luchten op mijn blogje en hopelijk kan ik dan weer vooruit. Nergens zin in, maar hopelijk komt ook daar straks verandering in. Een wasmachine opzetten, dat plan ik alvast.
Verschillende keren tijdens de nacht wakker geworden. Nochtans was het toch iets beter nu op de kamer. Vanmorgen na het zoveelste wakker worden, was ik het beu. Het was nog donker toen ik na een droom wakker schoot. Dit keer kon ik de slaap niet meer vatten, ben na nog een uurtje rusten tenslotte opgestaan. Ik voelde me nog zo moe. Het desondanks opstaan is nodig omdat die nare gevoelens het me onmogelijk maakten te blijven liggen zonder me met de seconde ellendiger te voelen.
Nu zit ik aan de koffie en achter mijn scherm. Enkele oude blogjes verwerkt en geplaatst en dit nieuwe.
Het is nog steeds vrij warm in de woonkamer maar het komt wel in orde... ze gaven toch van dag tot dag frissere temperaturen? Gisteren waren er enkele zaken die me kopzorgen en angst bezorgden. Dat heb ik vaak als ik iets moet regelen waarbij ik van anderen afhankelijk ben. Te vaak te maken gehad met willekeur... en tja afhankelijk zijn van anderen hun goodwill is nooit fijn. Het is achter de rug en het liep dit keer wel goed, in mijn waarde gelaten, en ook te maken met menselijkheid, hartelijkheid, dat doet deugd.
Ik merk dat het in mijn brein weer allemaal door elkaar loopt. Ik kan herlezen en herlezen, toch mis ik het overzicht dat ik in goede dagen heb. Heel lastig want het lijkt wel of de woorden dansen door elkaar. Nog maar eens overlezen dit blogje en dan geef ik het op. Ik wilde zien of het helder geschreven is maar ik kan het niet zien omdat ik niet helder kan lezen.
Dapper was ik tot nog toe. Vandaag lukt het niet meer. Ik ben tot niets meer in staat, voel me onwaarschijnlijk ellendig en zo donker als het licht is buiten. Het gaat niet meer. Dat verdrink ik dan maar... niets anders helpt. Zo kan ik het tenminste aan. Ik kan niet tegen dergelijke hitte. Waar ik zonder hitte al beperkt ben door suïcidegedachten en andere psychische en fysische problemen gaat het met deze hitte totaal niet meer. Dat wat ik zonder deze hitte hanteer om het draaglijk te houden, kan ik niet meer door de hitte. Behalve met verdoving... Zo ben ik tenminste nog tot iets in staat. .. zoals een beetje opruimen in een kast, netjes schoonmaken... alles moet fris zijn als tegenwicht voor de viezigheid en ellende in mezelf én de hitte... Ik probeerde nochtans het briesje mee te nemen in de tuin... maar de gedachten spoelden door mijn hoofd... ik kreeg ze niet weg... tot ik ondanks de hitte toch weer aan het zwoegen ging. Nu loopt het water van mijn hoofd... en nog erger na de alcohol... maar de zelfmoordgedachten nemen tenminste af. En ondertussen de hitte eveneens. Ik drink kalm... kom door de alcohol tot rust. Dat scheelt.
Natuurlijk wil ik hier liever niets over schrijven maar het is zoals het is. Dit is geen reclame voor het nuttigen van overvloedig veel alcohol... wel een balans zoeken tussen ondraaglijk en draaglijk. En dat is precies wat ik al-door doe.
Die hitte hoeft voor mij niet. Meer nog, het werkt op mijn gemoed. Ik was zeer tevreden met het weer van de afgelopen zomermaanden. Geef mij maar regen en frisheid boven deze ellendige warmte die je nog meer beperkt in je bewegen. Natuurlijk gun ik het mensen die dit weer wel fijn vinden... maar ik tel de dagen af dat het weer flink gaat afkoelen.
Het kwetsbare niet verdwenen je hart breekt en breekt wat je probeert te begrijpen bijt en steekt
Isolement en opnieuw sluiten de poorten en ramen nooit meer met mensen te samen omdat het zonder al die pijn blijkbaar niet kan en soms heb je precies daar zo'n genoeg van.
't zou mooi zijn als mensen als Martin zich van goede wil zouden betonen... en de nalatenschap aanvaarden om de slachtoffers tenminste op die manier te kunnen vergoeden. Maar neen... En dan het nieuws over van Gheluwe... dat hij zich niet goed voelt. Waarom schrijven ze niet over de slachtoffers? Dat die zich zowat een levenlang niet goed voelen? Echt... het spijt me... maar dààr voel ik me helemaal onwel van worden. Een beetje respect voor die ze hun leven en toekomst afnamen... is toch op zijn plaats? Dju, ik weet niet meer hoe ik plaatjes moet toevoegen... zo lang is het geleden dat ik hier nog wat schreef. groetjes van Lore... zal effe mijn hoofd pijnigen.
270. trauma na (mis)handeling door de vorige psychiater
Het is nu bijna een jaar geleden dat mijn vorige psychiater me op bijzonder lafhartige, on-therapeutische, onverantwoorde manier dumpte per 'mail'.... Hij sprak van een voorstel waarvan hij niet eens begreep dat het er geen was. Vol voorwaarden, niets voorstel. Schijnheilig liet hij de 'mogelijkheid' nog open dat ik bij hem kon terugkeren. Dat zou hij dan nog bekijken... Dàt was je reinste narcistische waanzin een 'verantwoorde' psychiater onwaardige behandeling. De man loog zelf tegen zijn collega... en tegen mij, zijn patiënte....! Zo iemand moet zélf in therapie... zijn ego onder de loep nemen... Een ego dat niet eens in staat was een ernstige fout tegen vertrouwen binnen een therapeutische relatie toe te geven. De man ging in de aanval nadat hij uit de biecht klapte tegen mijn kind die ook bij hem in therapie was terwijl hij zelf benadrukt had dat NIETS van wat tijdens de sessies gezegd werd naar de ander zou gaan....!
Ik trof na de vreselijke, verwoestende miskleun van die man (de vorige psychiater dus) gelukkig een zeer goede psychiater... maar hoe dramatisch dat ik net door de immens laaghartige behandeling=mishandeling van de vorige psychiater vertrouwen dat ik moeizaam bij de vorige psychiater opbouwde verloor... precies door wat de vorige (onverantwoorde!!!) psychiater deed. Ik voelde vertrouwen voor de nieuwe psychiater, meteen... maar de angst dat ik me 'vergis' is groter (hoe kan immers een psychiater ooit zoiets doen, zoals de vorige??? dus hoe kan je in hemelsnaam nog vertrouwen op een psychiater????)
En dan heb je één van mijn kinderen die ook bij hem op therapie ging nog niet horen praten. Ontzettend. Dat kind is nu duizend keer beter af bij haar nieuwe arts...! Hoe lichtzinnig de vorige psychiater zware zaken behandelde.... Hij kwam er soms aan gehuppeld alsof hij naar een feestje ging....
Ik hoop van harte dat hij zijn les geleerd heeft al vrees ik dat dit niet zal gebeuren...! Vertrouwen is enorm belangrijk binnen een therapie... e-norm. Dàt heeft hij dui-de-lijk niet begrepen...!!!!!!!!!!!! Dat hij dàt niet eens beseft na wàt hij deed, is nog erger.
Ik zit nu met een diepe angst die ik met mijn verstand kan beredeneren maar mijn gevoel dicteert wat anders. Precies door de onvoorspelbaarheid én willekeur, het vreselijk onverantwoord gedrag dat mijn vorige psychiater vertoonde voor ik deze bekwame en emfatische psychiater vond.
Ik kan de vorige psychiater daardoor nog moeilijker vergeven. Hij nam me door zijn mis-handeling negen jaar van mijn leven af... en meer zelfs. Dat hij niet eens kon toegeven dat hij een overduidelijke fout maakte tegen 'de vertrouwelijkheid van wat je daar in de therapie vertelt' dat hij dat notabene aan je eigen kind in diens sessie gaat doorvertellen???? Hallucinant dat hij toen nog ging zeggen dat 'IK' nu WERKELIJK té wantrouwig was???? Negen maanden later dumpte hij mij per mail... Ook de manier waarop hij me behandelde toen ik volledig in paniek daar een verklaring voor vroeg was voor mij pure horror. Hallucinant gedrag van een psychiater met enig verantwoordelijkheidsgevoel. Ik hoop dat hij zichzelf op dat vlak onder de loep neemt... voor hij nog meer kwaad berokkent.
Dat hij niet eens het fatsoen, de moed, de eerlijkheid bezit erna enige schuld te bekennen... het heeft me meer geschaad dan ik ooit zal kunnen zeggen. Misbruik van vertrouwen... op zeer hoog niveau. Zijn OPRECHTE spijt betuigen had helend kunnen werken... maar zijn spijt kwam niet;.. hij schopte me nog achterna (dat bewijs heb ik nog steeds)... En nu? Nu word ik misselijk als ik nog maar aan hem denk.
Gelukkig bezit ik nog steeds een zekere schaamte en angst dat anderen bepaalde zaken bij me zullen merken en denken dat... Zo niet dan dronk ik nu al een glas wijn om de spanning die zich ophoopt weg te nemen... de druk die ontstaat te milderen... en de angst. Ik weet niet eens waarvoor die angst er is. Dat ik het niet zal kunnen. Wat niet kunnen? Spreken... Verwoorden wat is. Me duidelijk maken. Dat wat gebeurt is bij mijn ex-psychiater voelt soms als gestraft worden omdat ik er niet meer uit geraakte. Ik vergeet daarbij hoe hij mij daarbij niet meer hielp... totaal niet... En wanneer ik dan eindelijk bij iets geraakte... gebruikte hij zijn onverschilligheid, zijn duidelijke onoplettendheid, verstrooidheid of stille dwang... om me het zwijgen op te leggen. Zo voelde het wel. Diep ademen... en dan verdriet voelen en pijn... daarom adem ik wellicht mijn halve leven niet diep genoeg. Komaan, pomp ik mezelf moed in... héb vertrouwen in jezelf én in de nieuwe psychiater. Als ik zulk zinnetje dapper neerkwakte, voel ik de pijn nog erger én het verdriet. Even een glaasje water halen met druppels om de weerstand te verhogen en dan verder werken aan mijn schrijven... de uren terwijl aftellend...
Ik moet opnieuw terugdenken hoe ik het laatste jaar bij mijn ex-psychiater soms een glas rode wijn dronk voor ik vertrok... om mezelf te helpen door die muur te geraken. Wanneer ik hem dat later vertelde, bleek hij er niets van gemerkt te hebben...
Ik moet ook bekennen dat de angst 'gestraft' te worden er nu zeer erg in zit... alsof ik me moet gedragen... of ik word opnieuw verworpen. En dat 'mezelf gedragen'... is dan net zoals vroeger voor ik me begon te verweren... 'onderdanig, alleen maar functioneren om de ander ze-ker niet te ontstemmen, me oeverloos aan te passen aan... zo niet volgde er de vreselijkste straf, namelijk verworpen worden... wat voor me de meest gruwelijke straf is vernietigende gevolgen... '.
Ik schrok wakker midden een droom waarvan ik me niets meer herinner. Beduusd... vlug injectie gezet en dan als een beloning een kop koffie. Het was gisteren een moeilijke dag waar toch een iets lichter einde op kwam. Ik was na thuiskomst doodop, wilde nog bezoekjes brengen hier, het lukte niet. Uitgeteld. Na twee weken op non-actief was deze week misschien net iets te tegengesteld waardoor ik van één zware dag de rest van de week uitgeput ben. Het kan me weinig schelen zoals niet veel me nog kan schelen. Ik weet niet meer zo goed waar ik gebleven ben. Ergens aan denken werd angstaanjagend... omdat bij één ding al de rest meekomt. Alsof je een enorme berg opgestapelde spullen voor je hebt staan. Je kan niet bij de bovenste spullen... en wanneer je één ding wil aanraken, begint de hele berg te schuiven en word je bedolven. Ik werd ook voor een en ander angstig. Soms duikt daar uit het niets de voorbode van paniek op. Dan dwing ik mijn gedachten naar iets wat ze zeker kan afleiden. Ik wil me ook inzetten voor de sessie en proberen de zaken te ordenen... ook daar word ik angstig om die berg die wanneer je er nog maar naar kijkt, verandert in een lawine. Zucht.
Het gaat weer wat beter met me. En daar ben ik uiteraard zelf het blijdste mee... Er is geen aanwijsbare oorzaak van... het is gewoon zo.
Op dagen als deze, wil ik niet schrijven, wil ik niet laten weten hoe ik me voel of beter niets meer of amper wat voel, dan een allesoverheersende onverschilligheid, moedeloosheid, geen zin om wat dan ook te doen.
't zou mooi zijn als mensen als Martin zich van goede wil zouden betonen... en de nalatenschap aanvaarden om de slachtoffers tenminste op die manier te kunnen vergoeden. Maar neen...
Dàt was je reinste narcistische waanzin een 'verantwoorde' psychiater onwaardige behandeling. De man loog zelf tegen zijn collega... en tegen mij, zijn patiënte....! Zo iemand moet zélf in therapie... zijn ego onder de loep nemen... Een ego dat niet eens in staat was een ernstige fout tegen vertrouwen binnen een therapeutische relatie toe te geven. De man ging in de aanval nadat hij uit de biecht klapte tegen mijn kind die ook bij hem in therapie was terwijl hij zelf benadrukt had dat NIETS van wat tijdens de sessies gezegd werd naar de ander zou gaan....!
