Mijn naam is Loreanne, afgekort 'Lore'. Die naam verschijnt onder mijn blogjes. Mijn bedoeling is mijn belevingen trachten te uiten. Als psychische zieke word je immers vaker de mond gesnoerd dan als de fysisch zieke mens. Loreanne
LEVEN MET EEN BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, Josephine Giesen-Bloo
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, een praktische gids voor behandeling, Roy Krawitz, Christine Watson
GROOTSE PATIENTEN, KLEINE THERAPEUTEN. Narcisme en Psychotherapie, Mark Kinet, Luc Moyson
ROSALIE NIEMAND, Elisabeth Marain
HET MOET ERUIT, Marie Cardinal
ONTSPOORD, Ria van de Ven
DE UREN, Michael Cunningham
BORDERLINE STOORNIS. Crises in hechten en onthechten, E. Van Meekeren
BORDERLINE HULPBOEK. Zelf leren omgaan met, Jaap Spaans en E.Van Meekeren
WAT BORDERLINE MET JE DOET, Arthur Hegger
BOEKEN
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS. Handleiding voor training en therapie', M.Linehan
VER HEEN, P.C. Kuiper
MORGEN BEN IK EEN LEEUW. Hoe ik mijn schizofrenie overwon.', Arnhild Lauveng
DE STILTE VOORBIJ. Mijn weg terug.', Nancy Venable Raine
ALS LIEFDE IS PIJN DOET EN JE WEET NIET WAAROM, Dr.Susan Forward en Joan Torres
DILEMMA'S IN DE PSYCHIATRISCHE PRAKTIJK, Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf.
De lijst boeken die ik vermeldde, gaan uiteraard niet allemaal over borderline persoonlijkheidsstoornis. Het zijn boeken die me om één of andere reden steun boden al was het door de (h)erkenning van bepaalde gevoelens, gedachten, bedenkingen. Er zijn boeken bij die me een beter inzicht gaven in wat tijdens mijn huwelijk speelde ('Als liefde pijn doet en je weet niet waarom') of over het verworpen worden door die je lief zijn. ('Ontspoord')
Niets van deze teksten mag zonder toestemming van de auteur gebruikt worden.
over depressie en persoonlijkheidsstoornis
04-10-2012
Ook dat voelt 'anders' sinds...
Alsof die dag, een jaar na de dumping nog een laatste stuiptrekking was... sindsdien lijkt die man die zich mijn behandelend psychiater noemde én zijn nare behandeling vooral het laatste jaar, uit mijn systeem verdwenen. Gelukkig maar. Nu wéét ik niet alleen dat de vreemde en onverantwoorde behandeling en hij die hij die zo lichtzinnig met dit alles omsprong het niet waard is om er nog ellendig door te voelen, ik voél het ook...! Het laat me koud, zo goed als.... Dat hij het niet eens scheen te kunnen vatten vind ik nu slechts meelijwekkend en tja als het nogmaals zou gebeuren (bij anderen) zorgwekkend...! Voor mij voelt dit hoofdstuk echter afgesloten. Alle goede dingen bestaan uit drie? Nu, blijkbaar alle slechte dingen eveneens... want hij was de derde hulpverlener die een zware én onverantwoorde fout beging in een hulpverleningssetting...! De derde én de laatste... dààr steek ik mijn hand voor in het vuur. Wanneer iets me niet al te koosjer lijkt... zal ik nu wél méér op mezelf vertrouwen en absoluut nooit meer op wat zij proberen zichzelf én mij wijs te maken...! Mijn intuïtie en aanvoelen volgen... en dat wat iedere vezel in me doet trillen van twijfel over zaken die niet OK voelen.... Het voelt of ik me heb kunnen bevrijden uit netten, webben die een deel mensen rond me weefden om me in hun macht te kunnen houden... waarom mogen ze zelf uitzoeken... en macht heeft heel veel gedaantes... Ook de mensen die anderen aan ze afhankelijk willen maken, beoefenen een vorm van macht. Niets of niemand zal me nog in die mate kunnen beïnvloeden... precies omdat er iets veranderd is...
Ik ben veranderd. Natuurlijk veranderen mensen constant, dat is me bekend. De verandering echter die in mij plaats vond en nog steeds plaats vindt, daarmee bedoel ik wel een andersoortige verandering, een die me voor een groot deel onbekend is... en toch verwelkom ik de verandering die ik voel met open armen. Ik voel dat het goed is, dat het heel wat ballast van me afgooit en ook barelen sluit voor verwoestende invloeden van buitenaf. Zo gaat er toch iets minder energie verloren aan het ziek voelen door allerlei... ! Ach, uiteraard zijn al die invloeden niet slecht bedoeld, wilden ze niet verwoestend zijn. Het heeft veelal te maken met onnadenkendheid of een niet weten... En ook al menen we veel te weten, bij tijden besef je heel heel erg hoé wéinig je in feite weet. Mensen waaronder ook ik, weten niet altijd wat een effect bepaald gedrag van ze op anderen kan hebben. En wat is een goede bedoeling? Soms grenst het net aan die vrijbrief die we onszelf geven... dat we het toch met de beste bedoelingen deden... maar wellicht wordt iets onderliggends onderdrukt, namelijk dat die goede bedoeling misschien wel vooral zijn oorsprong vond in een tekort, een nood binnen onszelf.
Pfff, tjonge, wat een uitleg... en dat al van de vroege ochtend...
Onverwacht, nu ja, niet helemaal, ik kreeg gisteren tijdens de avond een telefoontje... werd een dag die zwaar, donker begon lichter en lichter en lichter. Zo gezellig en warm, een vriendin die me uit mijn isolement haalde, 't werd zo ontzettend gezellig in een knusse omgeving met lekkers voor onze neus. Ik genoot van alles, van de babbel, van het lekkers en vooral van het gezelschap van één van de weinig overgebleven vrienden die ik nog kan vertrouwen omdat ze te vertrouwen zijn. Ook deze vriendin ken ik al meer dan twintig jaar... en nooit heeft ze me veroordeeld of gekwetst... er was zoveel begrip én steun. Tijdens de verschillende rampen in mijn leven... was ze er... zomaar. Zulke dingen vergeet ik nooit... Vandaag beleefden we een hele fijne dag... zij en ik. Ik ben er dankbaar voor...! Dankbaar voor die mensen die er niet slechts zijn met woorden... de drie vriendinnen, twee kennen me meer dan twintig jaar, één bijna twintig jaar... zij halen mij nu uit mijn donkere grot... betuttelen me niet of overstelpen me evenmin met raad maar schatten me naar waarde, behandelen me niet als een kind, een sukkeltje, een kleuter of een naïef onnozel wicht... Ze weten wie zich binnen bevindt en geloof me weinig mensen weten dat... al geloven er veel dat ze het weten... ik kan slechts meewarig mijn hoofd schudden. Stil aanschouw ik... degene die door de mand vielen en vallen... en laat ze. Ik ken dit verschijnsel van vroeger. Op het ogenblik dat je niet meer aan hun lippen hangt of niet net zo van ze afhankelijk bent als zij wel zouden willen... (omdat zij dan in problemen komen met de vitamientjes die ze verkrijgen met hun goedheilig aureool voor eeuwig op je te willen blijven uitproberen ?) wijzen ze je af... worden koeltjes, kil en afstandelijk... Alsof mij dat wat kan schelen. Vrienden ken ik net door het groeien van mijn vertrouwen beter dan ooit... en ik kan ze ook heel wat beter onderscheiden van die het in alle talen roepen maar het nooit echt waren en wellicht ook nooit zullen zijn... simpelweg omdat ze géén vrienden zijn maar een soort teken die zich voeden met hun liefdadigheid op je los te laten. Ach... ben ik weer te wantrouwig? Ziek? Zie ik spoken...? Vergis je niet... degene die mij niet zien... zien spoken... niet omgekeerd.
Het lijkt zo eenvoudig, zo simpel, zo doodnormaal. Ze zeggen je energie te halen uit al die vriendschap en warmte van mensen die zo om je geven. Die raad hoeven ze niet eens te geven... want dat doe je al vanzelf. Maar wat ik me afvraag is of ze op zulke ogenblikken denken dat het dan voorgoed voorbij zal gaan? Of vermoeden ze dat het de zware zaken op zulke ogenblikken toch iets milder maakt?
Ooit dacht ik zelf dat het door warmte, vriendschap en het daaruit ontsproten geluksgevoel zou helen, dat de pijn en de nacht voorgoed voorbij zou gaan. Ondertussen weet ik dat het een illusie is. Het komt nooit goed maar het wordt wel beter, wil ik geloven.....
Ik herinner me die geluksmomenten uit het verre en dichtbije verleden, jazeker, maar ik voel ze niet meer, niets voel ik er nog van. Alsof ze er nooit waren. Zelfs die niet vrij recent. Ik sta er niet lang bij stil en leef mijn leven zo goed als maar kan. Ik koester de minuten, uren, dagen dat ik me beter en soms zelfs gelukkig voel op de ogenblikken dàt ik dus kàn voelen. De andere minuten, uren, dagen, weken, maanden, jaren laat ik zijn wat is... laat eveneens alle onbegrip voor het psychisch ziek zijn over mijn kant gaan nu. Het kan me niet meer schelen. Met een röntenblik kijk ik door opmerkingen en suggesties, adviezen, vertwijfelde raadgevingen heen... en laat ze voor wat ze zijn... onder andere uitingen van onmacht, van de wens te helpen, leed weg te nemen... steun te geven, mee te voelen. De minder mooie motieven laat ik in het ongewisse en bij die ze bezitten. Ken jezelf... dat geldt zowel voor mezelf als voor ieder ander menselijk wezen die tot zulke handeling in staat is. (kennen)
Gisteren was erger dan ik dacht... Ik kon niets anders dan horizontaal de dag doorbrengen... werkelijk de godganse dag... Die ochtend vlug een kort blogje... daarna uitgezonderd een toiletbezoek en eten, kon ik niet anders dan de hele dag horizontaal liggen. Dat was bijzonder frustrerend want ik wou eigenlijk allerlei doen. Het is bijzonder lang geleden dat het zo erg was en zo lang duurde. Meestal ben ik in de namiddag terug in staat iets te doen... nu niet... zelfs niet zittend... Ik werd misselijk en draaierig en voelde me hondsmoe. Zelfs een toiletbezoek leek op de beklimming van één of andere hoge berg. Het zegt me dat ik aan mijn grenzen zit of er al over... en ik wil absoluut niet terug naar dat stadium van jaren geleden... Voel me allesbehalve oké, hoop dat het morgen opnieuw wat beter gaat. Ik word er down van, ergerdan ik zonder die uitputtingsverschijnselen al ben. Verstand op nul en effe langskomen bij jullie... want ik weet voor de drommel niet meer hoe lang dàt al geleden is. Het leven en de dagen snellen aan me voorbij... Of dat goed is? Voor mij is het slécht... zéér, zéér slecht.
Ik geloof niet dat het vandaag een probleem zal vormen om tijdig rust te nemen, ik ben nu al totaal op en kom nog maar een anderhalf uur geleden uit bed. Zoveel energie er gisteren vrij kwam, zo weinig is er vandaag. Slaperig en uitgeput waardoor ik het goede gevoel dat er gisteren was niet meteen terughalen kan maar ach... dat komt wel terug eenmaal ik uitgerust ben. En rusten zal ik... ik hoef niet eens te vrezen dat ik me tegen deze vermoeidheid een daglang zal kunnen blijven verzetten. Daarmee zit het alvast wel snor dus...
Het gevoel een zombie te zijn neemt stilaan af. Wat ik voel, is niet zo leuk maar dat was het in de zombie-tijd evenmin...! Ik vind dat persoonlijk nog erger, dat gevoel niet meer te zijn wie je bent. Je voelt niet wat je voordien voelde maar dat gevoel van zombie van jou totaal vreemd wezen gaf niet minder suïcidepijn. Nu weet ik tenminste dat ik het ben, ik herken me opnieuw voor steeds grotere delen al is het een brok pijn, verdriet, angst... Als die hele klerezooi verdoofd wordt kàn je er niets mee en blijft het in je systeem... en als het dàn opduikt... ga je helemaal stuk van binnen. Als je zoals nu, opnieuw voelt wat je voelt... is er tenminste nog hoop op heling... want dan kan je erover praten... kan je het delen met je psychiater en elders waar het te vertrouwen is... dan is er kans op heling... of toch mogelijk een mildering van de pijn. Ik droom ook vreemd... al drie keer gutst het bloed uit me in mijn dromen wat zeer vreemd is... want in real life doet het dat al tijden niet meer. Ook vreemd in mijn dromen is dat verleden en heden erin samenkomen. Zo kan ik in mijn geboortehuis met een mens uit het heden praten... en mengen zich ook alle episodes van mijn leven in één gebeurtenis. Zeer vreemd allemaal... zo droomde ik nog nooit. Ik zie dat als een teken dat zaken uit het verre verleden verwerkt worden of toch kunnen worden.
Verder zullen de indrukken wellicht niet afnemen de komende dagen, weken, maanden... ik moet zorgen voor voldoende rust om niet in te storten. Ik ben er voor mensen... want ik ben weer mezelf... maar de prijs die ik daarvoor betaal, ken ik ook... héél veel pijn door het meevoelen, heel veel pijn door het verdriet en het leed van die anderen bijna lijfelijk te ervaren.
Ik ga ook deze in die zin aan indrukken overvloedige dag nu proberen zo rustig mogelijk door te komen.
indrukken bij de vleet meevoelend met al dat leed dolgedraaid als een tol mijn hoofd zit boordevol ik ben er niet en toch weer wel wat doen mensen mekaar veel pijn veroorzaken verdriet, smart, psychisch gezwel onachtzaam, kil, hard, egoïstisch, arrogant waar is hun hart en hun verstand? is het zo moeilijk voor mekaar toch een minimum menselijk te zijn?
Zandstormen woeden op welke manier kan je jezelf nog behoeden...? Grote druppels in de goot overstromen zaaien dood. Schreeuwen, huilen, roepen geluidloos en verstomd Gevoelens achter grendel de mond gesnoerd, op slot onverschillig geworden voor het leven en het lot...? Of verdoofde ontreddering 't moedig tot vertwijfeld streven....?
Zo... de tijd is rijp om nu ook deze blog aan een grondige remake bloot te stellen... Ik wis ze niet... maar ga ze nuchter te lijf... In die zin krijg je inderdaad twee blogjes voor de haha prijs van één. Hier komt de herschreven blog. Als ik kon schreeuwen, ik schreeuwde. Maar ik ben een zombie en dus doe ik niets. Ben zo uitgeput dat ik niet meer weet dat ik me nog op de aardbol bevind. Heb hier de hele woonkamer verbouwd... alles versjouwd... voelde me niet lekker maar het kon me niet schelen. Vandaag een jaar geleden heeft een afgestudeerde flater van een psychiater een patiënte van hem gedumpt. Mij dus. Per mail aub! Zelfs mijn huisarts die sterk kan relativeren vond dit hallucinant...!!!!!!!!!
Neen... die man heeft geen enkele reden om in zijn vuistje te lachen. Ik ben misschien zijn eerste trauma maar zoals ik weet, kan je van je trauma's leren... Denken dat je er comfortabel afkomt, is er niet bij... zelden... voor geen enkel wezen dat onder een trauma te lijden heeft of had.
Ik ben veranderd... trede bij trede. Met me sollen gaat de sollers niet meer zo goed af. Heb de goedgelovigheid en het grote vertrouwen in die dat misbruiken voorgoed afgezworen. Een immense nuchterheid doorklieft iedere schijn en maskerade.
Er zijn véél soorten misbruik... hij beoefende er één van... en wél een zeer ernstig. Misbruik van vertrouwen en loyaliteit. Ach waarom worden zovele goede gezegdes van vroegere tijden niet meer in gedachten genomen? Bezint eer je begint bijvoorbeeld.
En wees geen klein kind maar een wijs, eerlijk, verstandig, menselijk mens.
afbeelding= mijn vorige psychiater...!!!!! Ik voel me vandaag op een heleboel fronten niet zo best. Vermoeidheid wellicht van de afgelopen dagen. Ergens ook een verkoudheid opgelopen of iets anders onder de leden want ondanks een kamertemperatuur van 21 graden had ik zowel gisteren als vandaag kou. Zelfs dat wat me alle dagen rust geeft, daar kon ik vandaag niet eens aan denken of ik voelde me gelijk nog slechter. Ik ben uiteindelijk opgehouden me te verzetten tegen de teneerdrukkende uitputting en k' nam enkele tijdschriften van Knack waarin ik wat bladerde en las wat me kon boeien. Het enige wat me echt boeide was het kruiswoordraadsel oplossen en meedoen aan de wedstrijd wat ik alleen doe als de prijs me interesseert. Heb daarna toch weer een klus op me genomen die misschien toch te zwaar was maar ik ben het tegenwoordig zo beu te wachten op alle beloftes van die zogenaamd die karwei voor mij zullen opknappen dat ik steeds meer karweien zelf opknap. Ik word namelijk ook depressief van daar allemaal te blijven tegen moeten aanstaren. Het vergde echter zo'n krachtinspanningen die ik na de afgelopen dagen niet meer zo blijk te kunnen waarmaken dat ik misselijk werd, en zowaar ook nog draainissen kreeg, het zweet gutste langs mijn rug en erna voelde ik me, hoe kan het ook anders, nog ellendiger. Ik ben ook abnormaal kortademig. Rusten moet ik... rusten. En dat zal nu toch wel beter lukken zeker? Nu ik deze klus toch al voor een groot deel klaarde? Ik ben moe en down en niets kan me nog veel schelen. Ik dacht aan die ik verloor, die me niet meer moeten is beter geformuleerd. Ik kan mezelf en anderen wijsmaken wat ik wil maar het leven veranderde erdoor en helemaal en bijzonder drastisch, toen ook de vorige psychiater die ik heel heel moeizaam mijn vertrouwen schonk me dumpte als slachtafval. Het hoeft voor mij sindsdien niet meer. Ik zal me proberen die momenten te herinneren dat anderen me nodig hebben. Het is soms erg moeilijk er ook om te geven. Toch zet ik me ervoor in. Ik prent in mijn hoofd dat ik het ze niet kan aandoen. Morgen is het een jaar geleden dat het kikkervisje me dumpte per mail. In feite is het een sukkel waar je medelijden mee moet hebben. En gek genoeg heb ik dat ook. Hij is zo doorzichtig als goedkope plastic.
Te rusteloos om te rusten. Te moe om al veel uit te voeren. Toch heb ik al enkele klusjes geklaard en dus blaas ik nu effe uit hier. Vandaag een meer dan vreemde dag om allerlei redenen. De gevoelloosheid viert hoogtij. Prima. Het is wellicht niet zomaar dat ik amper nog wat kan voelen het grootste deel van de tijd. In feite weet ik momenteel met mezelf geen huis te houden, wil alles doen en kan bijna niets zonder tien keer terug te moeten lopen omdat ik vergat wat ik kwam halen, kwam doen, wilde nemen enz... Zo geraak ik uiteraard nog erger uitgeput omdat ik alle trappen die ik hier maar kan lopen wel tien keer heb gelopen ook. De afbeelding... tja in zulke bui voel ik me momenteel.
Het gaat weer, de zaken zijn weer wat draaglijker. Ik ben zo moe dat ik niet meer weet dat ik besta... maar dàt kan me hoegenaamd geen lorrie en lappie schelen... wél dat de zaken weer draaglijker werden. Ik neem teveel hooi op mijn vork. Morgen rusten in de hooimijt. (om in de sfeer te blijven woehaha)... want ik geloof niet dat het weer is om daar in een hooimijt rust te nemen. Ik kwam vandaag op mijn wandeling een bizar voorval tegen... Een vrouw was kwaad op de blaadjes op haar oprit... en boos uitte ze haar ongenoegen over het feit dat ze al-weer op haar oprit lagen en zij ze moest wegvegen. Ik had geen zin om er op in te gaan... ik had wellicht gezegd dat het de 'natuur' was... die we als aardbewoners eerder dankbaar dan slecht genegen zouden moeten zijn. Ik had geen zin in boze mensen... want ik was met een zonneschijntje op stap. Al die zeurpieten ook over zulke natuurlijke zaken als blaadjes die in de herfst aub van de bomen waaien. Gaan ze straks verdomme ook de bomen om die reden omhakken? Of de blaadjes vastlijmen? Gekken... je vindt ze heus niet vooràl in psychiatrische instellingen hoor.
Ach waar maakte ik me druk om... Dergelijke creaturen zijn het niet waard om je druk over te maken. We hebben de wisser genomen en hebben gewist, de hele tekst die ik schreef. Hoe mensen zich gedragen, zou je niet mogen raken want ach het zegt zoveel van ze zelf. Vandaag begin ik de dag heel vroeg zoals je ziet. En niet zo goed eveneens. Maar dat ik aan het wissen ben gegaan, is zeker verstandig. Met mijn verstand op nul begin ik deze dag.
Moe. En geen deugddoende vermoeidheid. Ontgoocheld, teleurgesteld, leeg. Wil er niet over vertellen maar het alleen maar vergeten. Hield geen mooie momenten bij omdat die overspoeld werden door zaken en gevoelens die deze mooie momenten uitwisten. Ik wil vandaag vergeten... ik vond het niet zo fijn... misschien omdat het allemaal zo holderdebolder moest gaan en de indrukken elkaar te snel opvolgden. Ik kon niet rustig be-leven maar werd van hier naar daar gekatapulteerd. Daardoor voel ik me niet 'aanwezig geweest', 'niet bestaan'. Ik heb ook niet het gevoel dat ik als mens behandeld werd maar als eerder iets ter verhoging van anderen hun comfort en niet meer dan dat. Dat heeft me geen goed gedaan. Ik wil dit niet meer. Ik geloof verder dat ik niet de enige ben geweest die zich als een draaitol heeft gevoeld waar ze met de zweep opsloegen... Jammer, heel erg jammer allemaal. Een illusie armer... die illusie dat het in die zin nooit meer mis zou kunnen gaan. Wel dus.... Het is aan mij om volgende keer grenzen aan te geven want anderen voelen dit misschien niet zo aan. Ik wil niet geleefd worden of het leven aan mij voorbij laten gaan op die manier... ik wil genieten van zulke momenten en vooral dat anderen er net zo van kunnen genieten. Dat is onmogelijk als ze op die manier over het leven rollen en niet meer zien wat rond ze gebeurt. Het is jammer dat het zo 'n dag moest zijn. Ik wil het vergeten, nu. 'k Ga rusten.
Een beetje verdwaasd ben ik, maar 'k ga zo aan de slag. Opnieuw de eeuwige ellende bij het ontwaken... Ik zet mijn verstand op nul en volg mijn ritme, werk af wat ik vandaag zeker moet volbrengen en verder zien we wel. Straks zal het beter gaan omdat er toch weer iets op het programma staat, ik opnieuw meekan met iemand. Ook de rest van de namiddag zal in die zin wel goed verlopen, vermoed ik. Ik ga aan de slag dat ik ook deze dag goed door kan komen want eerlijk... ik ben nog moe van gisteren. Vandaar het belang toch nog rust te nemen voor het niet meer kan. Ik voel me ook niet zo goed en dat is weer dat andere niet nader te omschrijven gevoel, een vrij groot onbehagen en je absoluut niet goed voelen zonder dat je er de vinger op kan leggen wàt dat veroorzaakt ... Straks zal het wel wegebben. Hoop ik.
Een wonder... zo voelt het voor mij... ik heb iets gevoeld vandaag... namelijk 'héél véél geluk'... en ik voel me nog steeds gelukkig.. en dàt is pas een wonder.! Onverwacht berichtje... en ik moest al niet meer bang zijn dat ik mezelf zou forceren want een leuk uitje met die me zo lief zijn stond eraan te komen.... Mijn geluk kon toen al niet op... maar nog gelukkiger voelde ik me toen ik opnieuw iets kon delen van mijn leven, zienswijze, gevoel, bekommernissen met dat kleine lieve meisje en haar mam... en haar zus... Ik voel me niet meer alleen... Er kwamen waar wij waren ook heel wat mensen naar me toe die zo blij waren me nog eens te zien... dat deed zoveel deugd. Ik was vergeten... dat ik bij een pak mensen altijd zeer geliefd was en blijkbaar nog altijd ben. Mijn gulle lach, mijn meevoelen en aanvoelen... mijn liefde voor anderen. Ik zou kunnen huilen van geluk en van geraakt te zijn door alles wat mij vandaag in de armen viel... en mijn hart verwarmde en intens raakte. Dank je allemaal... daarvoor. Ook hier voor de vriendschap van mensen op blog... Vaak schrijven ze dat ze me zouden willen helpen als ze dat konden... maar ik wil zeggen dàt ze me al zo erg helpen... door hun begripvolle, steunende, lieve reacties... Daarom ben ik ook teruggekomen hier... omdat ik hier aanvaard voel... en ook voel dat mijn hart uitgaat naar jullie... Dat wou ik jullie vandaag vertellen nu mijn hart heel erg open voelt... en dat is lang geleden. liefs van mij
Ja, ik ben goed bezig... over grenzen te gaan. Mijn rug en nek doen pijn. Goed hoor dat ik een deel van mijn woonkamer plots grondig meende te moeten schoonmaken en nog wel in een hyperkinetische haas-tempo... Natuurlijk droop het zweet over mijn hals, rug en dan met open raam, zeer verstandig... ... voor de spieren... Soms wil ik mijn verstand niet gebruiken. Ik wilde nog verder doen maar 't ging stilaan mis. Dus besloot ik toch enigzins ongerust hier even te vertellen, zo kan ik rusteloze driftkikker toch even uitblazen. Want tjonge, ik ben allesbehalve rustig... het is alsof ik alle jaren van stilzitten in één uur wil inhalen. En het ging net zo goed in dat rustige tempo dat ik aanhield en me beperkend tot niet te lange opruim-en-poetssessies. Tot vandaag. Plots kreeg ik een elektrische schok, zo voelde het toch en moest ik als een over zijn toeren lopende motor allerlei doen. Pfff. Ben nog niet gekalmeerd, wil meteen terug aan de slag. Wil allerlei verplaatsen. En dan nog in mijn eentje... niet al te lichte zaken een etage lager verzeulen. Als ik maar genoeg zelfbeheersing heb om dàt te laten. Je hoort het wellicht al... 't gaat me moeilijk vallen maar dan helpt het wel om even aan de gevolgen te denken als mijn rug weer 'kraààààk' doet... En dat zit er al weken in... Het enige wat ik kan bedenken, is ervoor zorgen dat er iets minder zwaar voor in de plaats kan gevonden worden... zodat ik niet in de verleiding kom toch te gaan verhuizen...
Ik val in herhaling.. maar het is dan ook herhaling van het zijnde...
Ontzettend moe. Na de sessie, 'k voelde mij vrij goed erna, daarom toch nog een stapje verder gezet in de wereld. Dat is lang geleden. Maar nu ben ik zo moe dat ik niet meer weet dat ik besta. Omdat dàt gevoel niet werkelijk onbekend is, kan het me ook geen jota schelen. Verder schijn ik niet meer in de mogelijkheid te verkeren nog enig gevoel of gedachte te verwoorden dan alleen dat vreemd genoeg héél veel mensen naar me lachten. Ik voelde dat oude gevoel weer dat ik een rust uitstraal naar mensen toe. In zekere zin was dat ook zo, denk ik, want ik nam voor ik naar de sessie vertrok nog een vrij warme douche en waste ook mijn haardos wat me meestal zo kalm als een lammetje maakt. Ook na de sessie voelde ik me 'vredig'. Toch was er op weg naar de sessie nog een voorval dat me onderuit sloeg. Een vrouw vertelde haar verhaal maar het ontaardde... ze luisterde zelf niet eens toen ik haar herhaaldelijk liet weten dat ik een autobus moest halen. Ze gebruikte woorden die ik hier niet eens wil schrijven... ik geloof dat ik haar volgende keer ga ontlopen... want dààr ben ik niet tegen bestand... en ik weet niet of ik het ooit wel zal zijn. Ik ben eigenlijk geschrokken van haar woorden en het blijven doorgaan ook al liet ik weten dat ik moest gaan. De therapie is voor mij heel belangrijk nu... en ik hoef het niemand te vertellen... zeker de betreffende vrouw niet. Het leven en de mensen erin schokken me soms... zoals deze vrouw vandaag... al leef ik heel erg met haar mee, met wat ze me vertelde... maar ik wil niet meer opgeslorpt worden door mensen. Ik kan dat niet meer dragen. Daarom ben ik liever thuis, veilig ver weg van mensen. Ik ben moe, zo moe. Bezoekjes toch maar weer uitstellen tot morgen.
Ik ben weg... heel heel ver weg. Comfortabel. Verdovend rustig. Verduiveld draaglijk. Veel klusjes geklaard. Overal wat. Zo blijft het boeiend. En hou ik vol. Achter het scherm rust ik uit want op de sofa rusten kan ik niet meer... te onrustig. Rust verscheurt mij. Ik moét bezig blijven, zelfs als ik rust. Als ik kon schreeuwen, ik schreeuwde het uit. Als ik dood mocht gaan, ik ging dood. Als ik kon zweven naar de wolken, ik deed het. Ik ben niet meer die Lore die ik kende. Welke Lore ik dan wel ben? Als jij het weet, je mag het me proberen vertellen. Diepe zucht. Het is goed, het is OK... dat ik het huis aanpak, stukje voor stukje. Het geeft rust... Waar ik de zooi in mijn leven niet schijn te kunnen verwerken, nu nog niet, hopelijk ooit, kan ik die wel aanpakken hier in ons woonhok. en ook in tuin. Maar deze week niet de tuin, het is het één of het ander. Ik ben moe. Bezoekjes brengen en dan stop brein, stop besef, stop alles. Morgenochtend ontwaak ik toch opnieuw met de onnoemelijke psychische ellende die me in flinterdunne schijfjes hakt. Dus wat zou ik waar dan ook om malen? Morgen bezoek ik ook mijn nieuwe (woeha al bijna een jaar), goede psychiater... maar wat een ironie dat ik hoe langer mijn leven duurt, hoe meer problemen ik ondervonden heb met 'hulpverleners'... tjonge, 't is om je een 'psychische' breuk te lachen.... behalve met deze en die een vriendin werd en ook een maatschappelijk werker.
Op het einde van de rit trof ik een goede psychiater, mijn huidige dus,... en ook die andere die een vriendin werd dus die ik ergens 1988 raadpleegde tot 1991... en die ene maatschappelijke werker die twijfelde of hij met zijn opleiding mij wel voldoende kon helpen... Ja... hij hielp me méér dan die hier niet vernoemd zijn omdat hij zijn eigen in gebreke blijven zelf naar voren bracht. Die man vedient een medaille... een nederige...! Hij maakte dat ik het vertrouwen in hulpverlening niet verloor nadat ik misbruikt werd...!!!! Die maatschappelijk werker liep niet naast zijn schoenen van pretentie en meende zich evenmin een oppergod of goeroe zoals degene die mijn leven verbrandde of die twee anderen die hun poten niet konden thuishouden en meenden dat dit absoluut therapeutisch was ... (voor hun eigen behoeften zeker... stinkdieren verdomme ) De ene werkte in een 'centrum voor geestelijke gezondheid' als 'psycholoog' (asjemenou)-en is sinds zijn 'veroordeling' op zichzelf begonnen... de andere werkte in een centrum voor leerlingenbegeleiding maar is 'gelukkig' op pensioen sinds enkele jaren. De boekverbrander... tja die man... kan me gestolen worden. Die man bedoelde het goed totdat de dwaas doorkreeg dat zijn methode het erger maakte en hij verkoos zijn handjes in onschuld te wassen en op de vlucht te slaan, daarbij mijn geschreven leven in de 'as' te leggen... in plaats van zijn eigen 'principe' dat er nog 'grijs was tussen wit en zwart' toe te passen... en even te bevragen OF HIJ ME WEL GOED BEGREPEN HAD.... Godvervloekte idioten. Dat studeert af voor 'psycholoog' en blijft 'psyche-holoog' en kan toch met die titel mensen 'om zeep helpen'. Géén schadevergoeding gezien voor al die 'MISKLEUNEN'...! Hulpvragers... weze gewaarschuwd... er zitten ook 'kakkerlakken' en 'hyena's ' in de hulpverlening, 'bloedzuigers' en 'manipulators van het àllerérgste soort'...!!!!!!!!!!!! Volg jullie gevoel bij twijfel of manipulatief gedrag van die psychologen/psychiaters (alias psychopathen).... en gééf zeker geen gevolg aan hun zelfzekere gruwel-stellingen...! Ze dienen slechts hun eigen belang...!
En dan die puber van een voorlaatste psychiater die zo bang van me was... dat hij me niet anders dan durfde te dumpen per mail??????? Bang omdat het kleintje dat hij in wezen bleef, 'betrapt' was door zijn 'mammie'???? (waarom viel hij me anders voortdurend lastig met zijn onooglijke probleempkes?) Dat is nog de grootste sukkel van allemaal... wat een godverdomde lafbek... en ik vertrouwde hem nog wel... ik gaf hem mijn vertrouwen dat VOOR hem al ZOOOO zwaar op de proef gesteld werd...!!!!!!!!! en toen hij... zich betrapt voélde... want mogelijk wàs hij er heus mee bezig... met me te verdoven om zichzelf een comfortabel inkomen te verschaffen zonder zich al te erg uit te sloven... en voelde hij zich o zo betrapt... door een vrouwmens waarvan hij de slimme slimmerik niet vermoed had dàt ze 'therapie' wou en geen 'sus me in slaap-sessie'. SUKKEL GODVERDOMME... Hij dacht net als nog een ander niet bijster wijs soort van de mensheid dat mensen met bps geen 'verstand' bezitten.... Ik vertrouwde je huppelende eekhoorn... ik gaf je ondanks wat ik meemaakte met vorige hulpverleners mijn vertrouwen... besef je wel klungel wàt je dééd??? Néén... wel ik hoop dàt je dat ooit doet en me jouw wélgeméénde excuses alsnog aanbiedt...! Heb je dààr het lef voor?? Sukkel. Jij Jan Klaassen maakte dàt wat al zo erg was ondrààglijk nog ondraaglijker werd en helemaal erg...= je verknoeide, saboteerde maanden therapie bij wél een goede psychiater... door jouw onbetrouwbaarheid... door wàt je deed... je ondermijnde mijn vertrouwen in hulpverleners... Brand in de hel..... Ach neen... ik ben toegeeflijk... béséf wàt jé dééd... en maak mij jouw verontschuldigingen over... en dàn vind ik misschien vrede...! Ben ik een ziekelijk 'borderline persoonlijkheidsspatiënte'? Néén...! Jij was een psychiater die zijn boekje méér dan te buiten ging.!!!!!!!!!! en ziekelijk in zijn natrappelende geschonden egootje van niemandal.
Ik let er bij iedere wandeling met mijn hondje zeer nauwkeur!g op geen naaktslak te vermorzelen... Met jou doe ik dat ook. Verdien je het? Ieder mens én dier verdient het om behandeld te worden als 'lévend wezen'... ik dus OOK en dàt waarde J.D. dééd jij NIET !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Jij vermorzelde mij om slechts jouw EGOOTJE te redden... Dat je niet eens beseft dat je jouw egootje voorgoed hebt verknoeid. Je bent zo dom... onverdraaglijk dom. Door verwaandheid.. Door arrogantie. Door zelfgenoegzaamheid. Hoed je ervoor om géén narcist te worden. Jouw titel beschermt je daar heus niet tegen...! Ik wéét wel beter... je liet in jouw kaarten kijken... het waren er beste kikkervis géén al te fraaie.!
Het gevoel een zombie te zijn neemt stilaan af. Wat ik voel, is niet zo leuk maar dat was het in de zombie-tijd evenmin...! Ik vind dat persoonlijk nog erger, dat gevoel niet meer te zijn wie je bent. Je voelt niet wat je voordien voelde maar dat gevoel van zombie van jou totaal vreemd wezen gaf niet minder suïcidepijn. Nu weet ik tenminste dat ik het ben, ik herken me opnieuw voor steeds grotere delen al is het een brok pijn, verdriet, angst... Als die hele klerezooi verdoofd wordt kàn je er niets mee en blijft het in je systeem... en als het dàn opduikt... ga je helemaal stuk van binnen. Als je zoals nu, opnieuw voelt wat je voelt... is er tenminste nog hoop op heling... want dan kan je erover praten... kan je het delen met je psychiater en elders waar het te vertrouwen is... dan is er kans op heling... of toch mogelijk een mildering van de pijn.
Zo... de tijd is rijp om nu ook deze blog aan een grondige remake bloot te stellen... Ik wis ze niet... maar ga ze nuchter te lijf... In die zin krijg je inderdaad twee blogjes voor de haha prijs van één.
Te rusteloos om te rusten. Te moe om al veel uit te voeren. Toch heb ik al enkele klusjes geklaard en dus blaas ik nu effe uit hier.
Moe. En geen deugddoende vermoeidheid. Ontgoocheld, teleurgesteld, leeg. Wil er niet over vertellen maar het alleen maar vergeten. Hield geen mooie momenten bij omdat die overspoeld werden door zaken en gevoelens die deze mooie momenten uitwisten.
Een wonder... zo voelt het voor mij... ik heb iets gevoeld vandaag... namelijk 'héél véél geluk'... en ik voel me nog steeds gelukkig.. en dàt is pas een wonder.! Onverwacht berichtje... en ik moest al niet meer bang zijn dat ik mezelf zou forceren want een leuk uitje met die me zo lief zijn stond eraan te komen.... 
... voor de spieren... 
Soms wil ik mijn verstand niet gebruiken. 
Ik wilde nog verder doen maar 't ging stilaan mis. 
) De ene werkte in een 'centrum voor geestelijke gezondheid' als 'psycholoog' (asjemenou)-en is sinds zijn 'veroordeling' op zichzelf begonnen... 
