Mijn naam is Loreanne, afgekort 'Lore'. Die naam verschijnt onder mijn blogjes. Mijn bedoeling is mijn belevingen trachten te uiten. Als psychische zieke word je immers vaker de mond gesnoerd dan als de fysisch zieke mens. Loreanne
LEVEN MET EEN BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, Josephine Giesen-Bloo
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, een praktische gids voor behandeling, Roy Krawitz, Christine Watson
GROOTSE PATIENTEN, KLEINE THERAPEUTEN. Narcisme en Psychotherapie, Mark Kinet, Luc Moyson
ROSALIE NIEMAND, Elisabeth Marain
HET MOET ERUIT, Marie Cardinal
ONTSPOORD, Ria van de Ven
DE UREN, Michael Cunningham
BORDERLINE STOORNIS. Crises in hechten en onthechten, E. Van Meekeren
BORDERLINE HULPBOEK. Zelf leren omgaan met, Jaap Spaans en E.Van Meekeren
WAT BORDERLINE MET JE DOET, Arthur Hegger
BOEKEN
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS. Handleiding voor training en therapie', M.Linehan
VER HEEN, P.C. Kuiper
MORGEN BEN IK EEN LEEUW. Hoe ik mijn schizofrenie overwon.', Arnhild Lauveng
DE STILTE VOORBIJ. Mijn weg terug.', Nancy Venable Raine
ALS LIEFDE IS PIJN DOET EN JE WEET NIET WAAROM, Dr.Susan Forward en Joan Torres
DILEMMA'S IN DE PSYCHIATRISCHE PRAKTIJK, Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf.
De lijst boeken die ik vermeldde, gaan uiteraard niet allemaal over borderline persoonlijkheidsstoornis. Het zijn boeken die me om één of andere reden steun boden al was het door de (h)erkenning van bepaalde gevoelens, gedachten, bedenkingen. Er zijn boeken bij die me een beter inzicht gaven in wat tijdens mijn huwelijk speelde ('Als liefde pijn doet en je weet niet waarom') of over het verworpen worden door die je lief zijn. ('Ontspoord')
Niets van deze teksten mag zonder toestemming van de auteur gebruikt worden.
over depressie en persoonlijkheidsstoornis
12-11-2011
567. doodop... maar dàt is vast niet verwonderlijk
Een bezoekje aan een vriendin die we eerder beschouwen als familie. Het was lang geleden... en door één en ander... kwam totaal onverwacht het verre verleden van ons beiden boven... niet één woordenwaterval maar twee... van die enorme watervallen... waar je niet levend uitkomt. Maar wij kwamen er levend uit... Het is niet zomaar dat wij onszelf 'soulsisters'...noemden omdat we niet alleen beiden een traumatische jeugd hadden maar ook een traumatisch huwelijk... en een nasleep daarvan om u tegen te zeggen of cru Nu ben ik doodop... uitgeput... en ga even dit blogje afwerken, enkele bezoekjes en dan horizontaal. Jaren sprak ik bijna niet meer van mijn verleden... alsof het er nooit was... niet zoals vanmiddag althans... slechts vluchtige fragmenten zijdelings aangeraakt... maar nu... zoveel kwam terug boven... zoveel moest verteld... Schrok zelfs van de kracht waarmee het naar boven stuwde. Een bepaald ogenblik voelde ik me bijna wegdraaien, hartkloppingen... dacht dat ik er van mijn stokje zou gaan... maar heb op mijn ademhaling gelet. Het moést er blijkbaar uit... dàt wat bijna negen jaar onaangeroerd moest (?) blijven? Want ook nu realiseer ik me hoe bitter weinig ik in die negen jaar van mijn verleden naar boven haalde bij de ex-psychiater. Zoals ik reeds schreef in vorige blogjes... het leek wel of het hem bang maakte. Er was iets in zijn blik dat me net deed zwijgen in plaats van te praten daarover... alsof ik toen al voelde dat hij dat niet wilde horen...
Het is erg goed dat we hier beiden over gepraat hebben... zij over haar traumatische jeugd, ik over de mijne... want ik ben al weken benauwd en soms zelfs tegen angstig aan als ik eraan denk dat dit bij de nieuwe psychiater wél aan bod zal komen. Weken maak ik me al zorgen of ik het nog wel boven zal krijgen, of ik het wel allemaal zal kunnen vertellen... want het is zo ontzettend veel. Door vandaag heb ik er vertrouwen in... dat ik het zal kunnen... en het ook zeker niet slecht is dat te doen... omdat het bij mij hoort... en het heus niet opgaat om het verleden te laten rusten als dat verleden blijft bijten door het heden.
Ieder moet voor zichzelf uitmaken wat hij of zij met zijn verleden moet... dat voel je het beste zelf... niemand kan dat in jouw plaats beslissen. Vandaag was ik er getuige van... hoe die vriendin die net als ik haar halve leven als een clown rondliep en opgewekt en optimistisch bleef, bezig was het verleden te laten. voor wat het was een ferme knauw kreeg van dat verleden in het heden en dit al enkele jaren ondertussen... wat zich net als bij mij op alle vlakken van je wezen situeert. Ook ik heb de meeste jaren van mijn leven iedereen geanimeerd, ik was de vrolijke, de gangmaker in het gezelschap... tot trauma na trauma bleef komen... en na de klap die een van mijn kinderen me bezorgde ik letterlijk én figuurlijk, lichamelijk én geestelijk in elkaar klapte.
Een biertje om rust te vinden... mijn benen op een kruk want dat been is vandaag weer licht gaan gloeien... (net te ver gewandeld na 14 dagen rust... wie zal het zeggen... In het vuur van de strijd vergeten dat been hogerop te leggen eenmaal op het bezoek? Ik weet het niet... ik neem morgen en maandag wel extra rust).
ps. morgenochtend breng ik de bezoekjes want ik kàn niet meer...
566. na het vorig blogje voelde ik me urenlang lichter...
Ondertussen is er van dat lichter gevoel nog maar weinig te bekennen... , het schrikbarende gevoel bepaalde zaken niet meer te kunnen dragen, was er opnieuw. Dus begon ik verwoed opnieuw allerlei te verrichten. Misschien helpt het als ik wat me plots weer trof als een speer in mijn lijf even eruit gooi...Diepe zucht.
Ik besef dat de behandeling die mijn ex-psychiater het laatste jaar voor mij voorhield mijn waarde als mens en patiënte verder aantastte. Hij behandelde me als onmondig kind dat braafjes moest slikken wat niet te slikken was. Hij liet voelen dat hij niet meer in mijn veerkracht en wil, mijn verstand en wijsheid geloofde, hij liet uitschijnen dat hij het had opgegeven en dat ik me bij die situatie moest neerleggen. In alles voelde ik dat hij het had opgegeven. Hij wel, ik niet. Net doordat hij me behandelde als een afhankelijk wicht dat zomaar wat zat te leuteren, zakte ik steeds verder in het drijfzand.
Misschien is deze psychiater goed voor mensen die een andere behandeling behoeven... een die hij wel kon geven? Ik las in het boek dat ik bestudeer hoe voor bepaalde stoornissen een andersoortige behandeling, een andere houding van de psychiater gevraagd wordt...
Ik kan deze man blijven verwijten dat hij in die mate onbekwaam was dat hij niet eens tijdig zag dat hij hier niet bij kon met zijn verstand... Ik heb hem terecht verweten dat hij niet zo deskundig was dat hij me vroeger spràk over een eventuele doorverwijzing met 'het welbevinden van de patiënt' voor ogen en niet slechts 'het zijne'... Door dit doorverwijzen na te laten en bijna een jaar verder te knoeien... ! (tot ik op mijn manier opnieuw in verzet kwam tegen deze lakse behandeling )
Hij had gelegenheid te over mij over een mogelijke doorverwijzing te spreken omdat ik herhaaldelijk aangaf dat voor mij 'dat oeverloze praten alleen niet meer genoeg was, vooral niet omdat er zelden feedback kwam of op ingegaan werd' en ik 'sterke of échte psychotherapie' behoefde. Ik vroeg zelf wat de therapie inhield en wat ik kon doen. (om er leven in te brengen, want alles bloedde daar dood) In de plaats ervan legde hij zich toe in het me sussen, me de mond snoeren. Tot hij er niet meer naast KON zien???? Omdat ik nog meer aangaf dat ik nood had aan sterkere therapie, aan me ernstig nemen en zelf al voorstelde een tweede sessie bij een collega te hebben. Ik vroeg ook herhaaldelijk naar een therapiegroep en zelfhulpgroep. Hij legde het gewoon naast zich, ging nergens op in. In het afgelopen jaar vroeg ik ook of hij iets geanalyseerd had, dat hij door al dat schrijven tot een inzicht/vaststelling of zo was gekomen, bleek toen dat hij niet eens analyseerde of geanalyseerd had... dat hij slechts opschreef om er bij te blijven... bij wat er gezegd werd. (zelfs daar bleek hij ondanks dat schrijven dus niet in geslaagd te zijn want hij blééf er niet bij...!
Toen een vriendin me vertelde van een mogelijkheid ergens te kunnen schilderen in een veilige omgeving (zij weet dat ik me vroeger ook steeds zo uitdrukte maar dat nu niet meer kon doordat de depressie ook dit saboteerde) leek me dat wel wat. Toen ik mijn psychiater daar later na het uitje met mijn vriendin over vertelde, haastte hij zich opvallend snel en!!!! ongevraagd !!! de man die voor die ruimte zorgt te contacteren . Toen schoot hij vreemd genoeg metéén in gang... Via mijn vriendin nam hij me wél ernstig of wàt was er aan de hand????
Toen ik nog meer ongerijmdheden ontdekte (geen feedback), gehalveerde sessies, en wanneer ik bepaalde zaken aangaf waar ik het moeilijk mee had, ging hij er niet op in.
Nadat ik die eerste maanden van het jaar 2011 nog fel spartelde, en ook de laatste maanden... waren er periode dat ik het opgaf en hem probeerde te volgen in zijn rederingen, dat hij alleen maar kon 'luisteren' en op die manier ondersteuning kon bieden. Dat klopte niet eens meer, omdàt hij niet meer luisterde... hij liet me maar 'leuteren'... en dééd alsof hij luisterde...! (wààrom wilde hij me toen koste wat kost vasthouden??? Zovééééél gelegenheid had hij om me eerlijk te spreken over het belang van een eventuele doorverwijzing... waarbij hij toen wel ruimte en tijd had gehad, er enkele sessies indien dat nodig was, aan te wijden, en niet zoals hij nu deed, zich er vlug vanaf maken met een laf bericht per mail.
Wanneer hij was ingegaan op mijn eerdere vragen of was ingegaan op mijn suggesties of tenminste mijn ontreddering... dan was er tijd geweest om zijn therapie te laten overgaan naar die van een andere hulpverlener waar hij me nu weken zonder therapie zette door zijn stiekeme en onverwachte besluit... De huichelachtige bezorgdheid en de maning zo vlug mogelijk die therapie daar voort te zetten, het gaf nog meer braakneigingen precies omdat het af te leggen traject twee uur en een half bedroeg heen en net zo lang terug...! En dat terwijl hij precies in zijn verslag had gezet dat ik zo'n traject niet aankon....
Zoveel ongerijmdheden, zoveel tegenstrijdigheden, zoveel ambivalentie in zijn gedrag, wat niet bepaald een goede zaak was om een veilige therapeutische setting te krijgen of behouden, wel?
Ondanks de vermelding in zijn verslag en het weten ook dat zo'n traject boven mijn petje ging, bood hij me dat zogezegd als 'voorstel' aan? Een traject van 2,5 heen en 2,5 uur terug tenzij ik een vervoermiddel moest nemen wat niet alleen extra belasting was voor me, maar ook geld kostte. Om nog maar te zwijgen van wààr ik zou moeten overstappen van het ene vervoermiddel op het andere. Het zou nog anderhalf uur heen en anderhalf uur terug bedragen... Dit had allemaal kunnen vermeden worden als hij dit tijdig 'ter sprake' had gebracht, dan zou ik tijdig een afspraak hebben kunnen maken met die collega en in dezelfde stad en gebouw therapie kunnen krijgen... !!!!
Ja... zijn alternatieven en voorstellen zijn zééééééééééééééér geloofwaardig gebleken... én zééééééééééééééér duidelijk met het oog op het welzijn van de patiënte... (NIET DUS)
Zijn zombie-gedrag dat laatste jaar droeg er heel erg toe bij dat de zinloosheid zich steeds verder uitbreidde.
Toen het na die laatste sessie écht te gor werd voor mij, besloot ik tijdelijk geen therapie meer te volgen... (om alles op een rijtje te kunnen zetten)... Mensen die hier lezen, weten hoe ik in die weken nog boeken las en daar dingen die ik niet wist te verwoorden, las, ze overschreef op een notablok om ze de eerstvolgende sessie voor te lezen... in de hoop dat ik dan wél duidelijk kreeg wat hij blijkbaar na al mijn aangeven nog steeds niet had begrepen... Het was ook toen dat ik dat ene kaartje ontdekte op mijn kamer 'moed voor de volgende stap' (al maanden speelde ik met die gedachte een andere psychiater te raadplegen). Ik schreef hier dat een gesprek daarover de volgende stap zou zijn (en natuurlijk vroeg dat moed bij een psychiater die alles afdoet als onbetekenend..), Ik wilde erover praten met mijn psychiater, vragen om een therapie bij een collega, als tweede of enige sessie... Degene die hier toen lazen, weten dat ik al langer speelde met die gedachte, dat ik voelde dat het bij mijn psychiater niet meer ging... en dat ik nood had aan een bekwaam psychiater... een die wel inging op zaken die ik aangaf en de onderliggende zaken ook belichtte...
Ook in die vakantie zocht ik naar andere psychiaters en ik kwam toevallig uit bij een andere collega van hem. Ik kon ook een collega die hem verving ten rade vragen... vooral met mijn idee te veranderen van psychiater. Ik wou wat graag die vervangende collega al toetsen op zijn betrouwbaarheid maar wilde niet 'onder mijn psychiater zijn duiven schieten'... ik wilde er hem eerst eerlijk over spreken... , niets achter zijn rug om doen, niet eens die collega opzoeken om al af te tasten of die betrouwbaar was...) Neen... ik wilde geen onderkruiper zijn. Maar mijn ex-psychiater kon blijkbaar probleemloos wat ik niet kon... 'een onderkruiper zijn'... ..!!!!
Ik ben dus niet meer zo ver gekomen dàt ik er met hem eerlijk over zou kunnen praten... want de 2 weken van mijn afwezigheid had mijnheer dit afschuwelijke plan bedisseld, me op laffe manier per mail te lozen. Me door te sassen naar die collega, zogezegd overlegde hij al met die collega over 'zijn regeling' waarover hij vierkant loog aub... want die collega wist van niets. Alleen dat wanneer er iets was ik tijdens de vakantie van mijn psychiater hem kon raadplegen...!!!
In die zin kan ik even het vorig blogje aanhalen... waarin ik vertel hoe mijn ex-psychiater zich plots zo aangevallen voelde terwijl ik het over een artikel had... over pathologische leugenaars. Wàs hij misschien écht een pathologische leugenaar???? want ik hàd dat niet gezegd hoor..!
Dat hij me toen ook nog liet weten dat ik niet meer bij hem terecht kon tenzij ik eerst één of meerdere sessies bij die collega volgde... en dàn zou mijnheer nog wel zien of ik misschien bij hem 'terug' kon komen al dan niet gecombineerd met ook een therapie bij zijn collega... (ik vroeg me toen serieus af of hij ze nog wel allemaal op een rijtje had.) Verder haalde hij als motief onder andere aan wat ik eerder had ten berde gebracht, dat hij er inderdaad niet meer met zijn aandacht bij was... Hij sprak 'van mijn terechte opmerking dat hij er niet meer met zijn aandacht bij was' en er tevens 'een therapeutische impasse was'. (hoe en wanneer was die er gekomen hé...???? Toen ik die miskleun bevroeg van hem die in strijd was met het vertrouwen binnen een hulpverleningsrelatie. Hij klapte uit de biecht... tegen mijn dochter...!
Verder sprak hij dus over enkele sessies bij die collega zodat nieuwe zuurstof in de therapie kon komen.... Tjonge...
Dus mijnheer zond me uit als een proefdier dat moest goedmaken wat hij verzaakte???? Wie zat er als een zombie geld te verdienen? Ik niet hoor... Je zou eerder verwachten dat hij voor zichzelf met een collega overlegde hoe hij nieuwe zuurstof in 'zijn' slaapuurtje kon brengen. Maar neen... dat deed hij niet... hij besliste dat ik als een huisdier dat niet voldeed aan zijn baasje (=niet mak en onderdanig genoeg was) elders moest 'getraind' worden om als een mak hondje terug bij het baasje te kunnen????
En toen ik die collega volslagen in paniek de volgende morgen telefoneerde wist die nergens van... alléén dat ik hem misschien zou raadplegen tijdens mijn psychiater zijn afwezigheid (vakantie)... mààr hij wàs niet meer afwezig... !!! Ik hoorde die collega dat ook zeggen, dat het toch alleen in die afwezigheid zou zijn... !!!?
Toen begreep ik hoe mijn psychiater had gelogen over dat zogenaamde overleg dat er al zou geweest zijn over deze 'regeling'... Alweer een leugen... !!! Hij durfde het verder ook nog een voorstel noemen... terwijl het puur machtsmisbruik was. Het was géén voorstel maar een ultimatum, een onder tirannieke voorwaarden bedolven 'regeling'...
En dan het staartje daaraan... als ik eerst bij zijn collega enkele sessies had gevolgd... dan zou de heerser van hemel en aarde bekijken OF ik eventueel terug bij hem terecht kon al dan niet in combinatie met een therapie bij zijn collega...???? Waarvoor hield hij me eigenlijk?
Als het 'hondje' onderdanig genoeg is mag het misschien terug?
Misselijkmakend is het...
De avond dat ik die mail in mijn box vond, heb ik hem al van dat ene droombeeld afgeholpen. Hoe hij nog maar kon 'denken' dat ik na zo'n behandeling nog terug WILDE komen. Echt gestoord was hij als hij zulks nog maar dacht. Het toonde me dat hij werkelijk geen benul had van zijn 'laffe daad'....
Ik vermoed dat hij de grond onder zijn voeten heet voelde worden die weken dat ik even geen therapie meer wenste... en toen schoot mijnheer de zombie plots in actie... en hoé...
Dat hij die dag en dagen erna niet eens wilde antwoorden op de vraag naar het wààrom van deze onverwachte én stiekeme regeling waar hij toch altijd zo hoog opliep met éérst over alles spreken...!!! Dat hij dagen erna toen ik vroeg wat ik hem misdaan had om zo'n behandeling te verdienen hij nog meer wrede woorden sprak en me afdeed als een hysterisch mens met een crisis die maar naar crisishulp moest bellen... was de druppel... Ik krijg er nog braakneigingen van.
Gelukkig heb ik maanden ervoor al mensen op de hoogte gesteld van wat daar gebeurde aan laksheid, aan zombie-therapie... want anders zouden ze het helemaal op 'BPS' hebben kunnen schuiven. Wel zo handig hé.
Ik heb nog meer bewijzen dat ik wel degelijk dit hele jaar herhaaldelijk vroeg naar 'werken', naar meer dan 'oeverloos blijven praten'. Ook in mijn gedichten op een andere site, februari 2011...!!!!
En toch begreep hij niet dat de therapeutische impasse elders moest gezocht worden? Namelijk bij zijn in gebreke blijven, zijn ondeskundigheid, zijn tekort schieten. Zijn stille dwang dat ik verdrong? De fout die hij twee maanden eerder maakte en waarbij hij verzaakte die simpelweg toe te geven maar mij begon aan te vallen, heeft één en ander in een stroomversnelling gebracht, niet alleen in een stroomversnelling... het gaf mij ook de gruwelijke inkijk dàt ik een psychiater trof die liever zijn ego en blazoen blinkend hield dan een fout toe te geven. Ik weet uit ervaring dàt die gevaarlijk kunnen zijn voor mij ...!!!
Door zijn laksheid en laffe gedrag toen en bij de afhandeling heeft hij de hele verantwoordelijkheid bij mij gelegd en me in heel dat jaar goéde begeleiding en hulp op maat ontzegd. Een onvergeeflijke fout die een immense impact op mijn leven heeft, een zeer diepe hauw gaf in al wat ik bij mezelf opbouwde.
Dus ja... ik voel meer en meer ook glimpen van dit: 'wàt ben ik blij dàt ik van deze man verlost ben'. En dàt ik sterker was dan hij... of ik had zijn mis-handeling niet overleefd.
Vroeg wakker geworden ondanks mijn hoop dat ik na de hele mooie film (ik zag hem voor de derde keer) 'Forrest Gump' die tot na middernacht duurde, langer zou slapen. Niet dus. Na de film moest ik ook nog lezen om te kunnen inslapen. Het was dus even pech dat ik vanmorgen vroeg wakker werd en zoals het de laatste dagen wel meer gaat, ook niet meer in slaap kwam.
Natuurlijk dook die 'lachende, luchtige niets aan de hand-wat is het leven leuk-tronie' op van de ex-psychiater samen met de nare behandeling die hij zelfs tijdens die vreselijke telefoontjes niet kon laten. Maar ik wil niet meer lijden onder zijn laffe gedrag, het slachtofferachtige gedoe van hem op het laatst... alsof ik een dragonder was en hij de arme, weerloze psychiater die het psychisch niet meer aankon. Deed hij wel voldoende praktijkervaring op voor hij losgelaten werd op mensen met al genoeg problemen? Ik vrees dat hij alleen empathie met zichzelf voelde... al kan ook aan deze hypothese getwijfeld worden.
En dan dat idiote verwijt van hem dat ik dààr wel een punt had (na twee telefoons en twee mails die hij niet eens beantwoordde?????) van dat hij dit niet per mail had mogen doen maar in een gesprek... Vreemd dàt hij pas tot dàt inzicht kwam na mijn laatste mail waarin ik schreef over 'inzichten over zijn gedrag' (ik schreef ongeveer dat ik heel wat sterker en moediger was dan hij... en dat zijn afhandeling een bekwaam en deskundig psychiater niet waardig was)
Waar vandaan kwam zijn 'plotse' inzicht dat ik dààr een punt had van dat het niet eens met een gesprek was 'geregeld'??? Het was geen inzicht... hij voelde ondertussen nattigheid, dàt hij in de fout was gegaan!!!... en probeerde bepaalde sporen 'uit te wissen'... met andere woorden... hij probeerde er alsnog op zijn eigen laffe manier een draai aan te geven zodat hem ze-ker niets verweten kon worden.
Maar zelfs dàn werd er opnieuw een laffe zet van hem aan gekoppeld... want hij schreef dat hij nu dat gesprek niet meer kon laten plaatsvinden 'omdat ik hem met de grond had gelijk gemaakt' (dat die man toen zelfs nog maar dàcht dat ik na zijn wrede behandelingen nog een gesprek met hem zou WILLEN slààt écht àlles) (met de grond gelijk gemaakt, bedoelde hij 'mijn' inzichten over 'zijn' laffe gedrag, na de lafheid van zijn mail, het niet eens antwoorden op mijn vragen naar het wààrom...) Verder was het een foutje in zijn redenering : Ik hàd hem niet met de grond gelijk gemaakt, hij kwam niet hoger dan de grond en dàt is niet mijn maar zijn verdienste.
Wat een slappeling... dat mijn woorden hem zo kwetsten, was dat misschien omdat het bittere waarheid was? Een psychiater die bekwaam, sterk, en empathisch is, die bovendien inzicht heeft in de patiënt én in het proces zou NOOIT op zulke laffe manier een patiënt gedumpt hebben... per mail aub... en let wel zonder ook maar één woord vooraf... Altijd dat lachende gezicht alsof het iedere keer een feest was... Ik heb het aldoor gevoeld dàt die man niet over het minste inzicht en empathisch vermogen beschikte... Maar ik gaf hem méér vertrouwen en krediet dan hij mij gaf. Ik heb meer geloof gehecht aan hem dan aan mijn eigen intuïtie en aanvoelen. Omdat hij toch zo graag gebruik maakte van 'dat ik nu écht té wantrouwig was.... toevallig telkens als hij een misser maakte, een duidelijke inbreuk op zijn eigen regels!!!
Ik weet niet eens of het wel normaal is dat een psychiater zich op die manier uitlaat naar een patiënt toe van 'nu ben je écht té wantrouwig' of 'nu ben je wel wit-zwart aan het denken hoor'. (toevallig dus beiden nadat hij die fout maakte toen hij wat ik in mijn sessie aan hem vertelde aan mijn dochter ging vertellen in haar sessie!!!!!) Hij ging zelfs mijn woorden verdraaien en deed het voorkomen of ik mijn vriendin en hem beschuldigde pathologische leugenaars te zijn terwijl ik slechts bezig was mijn vertwijfeling uit te spreken aan de hand van een net gelezen artikel over ministers en een bepaalde bewering als zouden zij hun geloofwaardigheid verliezen als ze een leugen zouden toegeven. Die vertwijfeling werd alleen maar groter toen ik hoorde hoe mijn psychiater toen van leer trok nadat ik hem liet weten dat ik niet begreep wààrom hij iets van wat ik in vertrouwen in mijn sessie vertelde aan mijn dochter had doorverteld. Zij was er zelf tegen me over begonnen, stelde zich dezelfde vraag als ik 'of dat zomaar kon'....!
Ik herinner me nog hoe ik begon te stamelen en hakkelen zo was ik geschrokken van zijn plotse uitval dat ik nu écht té wantrouwig was en dat hij dit alléén maar gedaan had om ons 'te helpen'... (Helpen? Waarmee? Met het vertrouwen dat mijn dochter in mij stelde te schaden???? Of zich op te stellen als een alleenheerser die wel regels mag opstellen maar zich er zelf niet aan hoeft te houden? Vreemde hulp als je het mij vraagt. En ik had mijn dochter nog wel bezworen dat hij te vertrouwen was en ze kon zeggen wat ze wilde tegen hem, dàt hij het NOOIT tegen mij zou vertellen... en omgekeerd ook niet. Wat had ik mij vergist...!
Hij misbruikte die keer mijn ontreddering om mijn woorden te verdraaien en mij het gevoel te geven dat ik toen zelf een zéér te vertrouwen vriendin aanviel... Zulke dingen vergeet ik niet... ik vond dit zo immens laag van hem.
Hij was een psychiater met bakvisallures, of was het een bakvis met psychiater-allures... wie zal het zeggen... Misschien was hij gewoon emotioneel erg dom, zoals een goede vriend van mij het zou noemen. Wat hij ook was, hij was noch deskundig of bekwaam en helemaal niet empathisch, evenmin verantwoordelijk wat ZIJN deel van de koek betrof... Wat hij dan wel was? Dat wat nog rest wellicht... ik moet er eens ernstig over nadenken .
Natuurlijk zou ik willen kunnen zeggen dat ik er niet meer onder leed en die tronie nooit meer voor mijn geestesoog hoef te zien verschijnen... maar zo ver is het jammer genoeg nog niet... Door de bijzonder naargeestige laffe manier waarop hij me behandeld heeft en er op een zo mogelijk nog laffer én wreder manier inluisde.
Ik hoop dat ik die man helemaal uit mijn systeem krijg, liever vandaag nog dan morgen. Hij bestaat niet meer voor mij als psychiater... en dat wat hij therapie noemde, de fragmentjes die goed waren... zijn door zijn eigen walgelijke lafheid verwoest... door zijn weerzinwekkend gedrag heeft hij alles als ongeloofwaardig gemaakt... Iemand die zich te buiten gaat aan mis-handeling maakt de zaken die goed waren stuk. Net zoals met andere vormen van misbruik van vertrouwen.
Ik ben niet zo naïef als hij wel dacht... want naast de BPS heb ik ook nog een goed ontwikkeld verstand én dat kwam hem uiteraard niet goed uit. Bovendien zijn mijn voelhorens en aanvoelen zeer goed ontwikkeld en ook dat vond hij niet zo leuk... al ben ik ze die laatste jaren gaan toeschrijven aan wat ze toch ooooh zo graag beweren van mensen met BPS dat ze té wantrouwig zijn...
Categorie:herstel van de onvergefelijke flaters van de vorige psychiater
11-11-2011
564. shocking...
Dan lees je in dat boek wàt 'overdracht' precies is in een therapeutische relatie en ontdek je tot je ontzetting dat je ex-psychiater zijn uitschuiver (toen hij uit de biecht klapte .!!!!!) misbruikt en op mij afschoof als zogenaamde 'overdracht'? Zielig en laf.
En omdat ik dat bevroeg in de daaropvolgende sessie ging hij in de aanval... In plaats van 'zijn' over-duidelijke fout toe te geven... begon hij zich te verlagen tot laffe beschuldigingen naar mij toe. Hij begon toen over zogenaamde 'overdracht'... !!! Ik zag hoe hij zich gedroeg, als een puber die zich betrapt voelde. Toen ik dat erna terug de revue liet passeren, is mijn walging nog groter voor zijn onnoemelijke zwakheid én lafheid. Wat voor een soort van psychiater is hij die zich niet meent te moeten houden aan zijn eigen nochtans strikt opgestelde regel (niets van wat in de sessie van mijn dochter door haar verteld werd gaat naar de sessie met mij en omgekeerd) . Tot overmaat van ramp 'psychologische termen of begrippen zoals overdracht ' gaat misbruiken om zijn fout op de patiënt toe te schrijven???? Het lijkt mij eerder iets te zijn van 'tegenoverdracht' !!! Namelijk zijn gevoelens of zijn gekwetste ego dat hier op de voorgrond trad én niet het belang van een goede therapie die het toegeven van zijn misser in zou houden!!!!!
Ik las nog meer zaken die je de keel dichtsnoeren... deze man als onze psychiater heeft zowel mij als mijn dochter meer kwaad gedaan dan goed.. dat wordt met de dag duidelijker.
Ik voel me nu schuldig dat ik niet eerder door had dat het ook bij haar grondig fout ging... want zij vertrouwde op mijn oordeel...
Zij merkt in de huidige gesprekken met een arts dat onze ex-psychiater haar niet uit de put hielp maar er steeds dieper in... net zoals bij mij overigens. Het is bijzonder pijnlijk.
Ook wat empathie betreft, is die man geen cent waard. Dat had ik zelfs in de beginjaren gemerkt... maar ik dacht dat het 'normaal' was in de eerste tijd. Het is echter nooit veranderd. Hij snapte duidelijk niets van wat mijn dochter of ik vertelden...
Te groot vertrouwen in de verkeerde mensen heeft me nog meer ellende gekost...
Nog elders in het boek vond ik nog meer informatie. Hij ondermijnde mijn zelfvertrouwen door de fout die hij maakte op mij af te schuiven... maar erger nog hij ging erna niet in op mijn herhaaldelijke vragen wat de therapie inhield en mijn twijfel of ik het wel goed deed en zo niet wat ik kon doen om het wel goed te doen... Hij bleef maar zeggen dat hij niet meer kon dan luisteren en zo ondersteuning geven... terwijl zelfs dàt niet meer klopte... omdat hij niet luisterde... hij deed alsof... ging nergens op in. Hij wàs niet alert...!!!! Hij was alles behalve oplettend voor de processen die er in gang gezet waren.
En toen ik duidelijke boodschappen begon te geven, dacht hij dat hij me 'door moest sassen' omdat er een 'therapeutische impasse' was? Die hij en niet ik veroorzaakte...! want ik wou zeer duidelijk werken waar hij zich louter tot 'doen alsof hij luisterde' wilde beperken... want alert was hij niet en empathisch nog minder. Ook bij mijn dochter niet... want zij kwam wel meer van streek thuis met verhalen van totaal uit de pot gerukte feedback en een compleet gebrek aan begrip en empathie van zijn kant.
Welke psychiater leutert ook een halve sessie door over blauwe plekken die hij opliep door een valpartij of infecties op zijn ogen??? Welke psychiater vlucht naar zijn koffiekamerke wanneer zijn patiënte net een drama in haar leven vertelde?
Morgen ga ik verder met het hoofdstuk empathie...
Ook dat hij zijn onkunde niet eens kon toegeven maar persé wilde vasthouden, ons wilde vasthouden... om ons nog verder om zeep te helpen??? En zijn egootje vooral in ere te houden?
Ik heb meer respect voor hulpverleners die zo moedig zijn TIJDIG aan te geven wanneer één en ander boven hun petje gaat... en doorverwijzen... dan deze ellendige zwakkeling die zelfs op dàt ogenblik alleen bezig was met een manier om er zichzelf van te bevrijden... zichzelf er uit trachtte te redden door zich te bedienen van technieken die in therapie zeker niet thuishoren... .
Ik ben geen idioot... ik weet van welke argumenten hij zich bij een mogelijke klacht zou kunnen bedienen. Zelfs dan zou ik winnen... omdat ik tal van bewijzen heb... van mijn blijvende wil om vooruit te geraken terwijl hij me opgaf en van mij wilde dat ik hetzelfde geloofde... Niet dus...!!! Ik ben niet dom.
Hij hield ons niet aan om het geld, denk ik, al kan ik niet ontkennen dat hij gemakkelijk, zéér gemakkelijk aan ons heeft verdiend. Neen, ik denk dat het zijn egootje was... Hij meende zich de redder van de patiënten... Hij vergat dat wij hééééél wat geven om onze zelfredzaamheid. Door ons te willen behandelen als onmondige sukkelaars poogde hij ons afhankelijk te maken en bevorderde hij zeker niet ons zelfbeeld.
Ik hoop dat hij na ons niet meer zulke stommiteiten uithaalt en nog meer mensen extra trauma's bezorgt.
Ik voel me vrediger dan in da-gen... sliep vannacht abnormaal goed... en zelfs de nare droom deed niet af aan mijn gevoel nu. Bij het ontwaken, voel ik me vaak nog bar slecht... maar na enkele uren beneden ebt dat gelukkig weg.
De dromen die ik enkele dagen geleden had, waren minder OK.... Daarin leek het wel of het trauma me door mijn ex-psychiater bezorgd, nagespeeld werd. Ik werd zeer in de put wakker na die nare droom en het verdriet wat ook in de droom voelbaar was, zette zich voort bij het ontwaken. Het blijft een trauma en al wat er dan wel goed was, is door het schaden van vertrouwen vernield. Door zijn 'handeling' werd de hele therapie en zijn geloofwaardigheid teniet gedaan.
Nu echter voel ik me dus beter... Ook om de extra belasting die weg viel door het gevoel gebruikt te worden door sommige mensen. Mensen die niet eens beseffen hoe het bedillerig commentaar leveren ook een afwijzing inhoudt... Verder is het hemeltergend dat ze wel weliswaar bedekte commentaar kunnen leveren maar één woordje van meeleven is ze blijkbaar teveel. Er is al genoeg pijn zonder die bedekte toespelingen en kijvende vingertjes.
De zelfzuchtige sfeer in de huidige maatschappij is mij niet onbekend maar ze blijft me wel schokken. De weigering om het onbekende proberen te begrijpen is net zo schokkend. Ze weigeren open te staan voor een andere leefwereld en andere beleving, andere ervaringen, andere pijnen, problemen en ziektes dan die van zijzelf. Mooi is dat, niets om fier over te zijn en jezelf heilig te verklaren. Mensen die goed doen... verklaren zich nooit heilig is mijn ervaring maar voor mij voelen ze vaak wel zo, heel goed en warmhartig. Ze stellen hun hart open en vaak wordt er dan nog hard op getrapt ook. Dan denk ik vooral aan die overleden engel van een vriendin...
Dat ik me beter voel zal ook wellicht te maken hebben met hoe mijn arts goed nieuws bracht... het gevaar is geweken. Hij raadde me wel af om me nu al aan bepaalde zaken te wagen. Nu als het dat maar is.
Ik heb echter mijn lesje wel geleerd... volgende keer bij de eerste symptomen ga ik naar de arts... en niet meer pas na een week...dat is zoals ik van verschillende mensen moest horen, 'spelen met mijn leven'. Alleen dacht ik aanvankelijk dat het iets anders was... en toen ik onraad begon te ruiken... bleef ik mezelf sussen met dat het wel niet zo'n vaart zou lopen en het vanzelf na enkele dagen rust zou beteren... Duidelijk niet dus.
Het komt omdat ik door de depressie nog minder bij de arts geraak dan normaal, ook dat voelt dan als een onoverkomelijke berg, zelfs hem oproepen.
Zelfs met hoge koorts door griep, hoef ik geen arts... (gelukkig heeft daarna iemand me de griepvaccins aangeraden). En ook wanneer ik door mijn rug ga géén injectie voor mij omdat een arts roepen van het goede teveel is.
De psychische ellende weegt voor mij in al die gevallen zoveel zwaarder... maar ook dat begrijpen de kijvende vingers onder de mensheid niet. Ze doen maar. Ik wens ze er veel plezier mee, ik sloot bepaalde barelen... uit pure noodzaak om mezelf tegen ze te beschermen. Amen.
Ze ziet de kleuren van de herfst maar voelt slechts grijs Ze merkt het leven rondom haar maar voelt slechts dood Ze duwt en snokt en schudt het mag niet baten Ze moet geduld hebben en de pijn nog even laten voor wat die is. Ze snoof de lucht heel diep in haar longen Ze heeft gisteren heel even voor het lieverdje gezongen Ze snikt zonder dat iemand het ziet of hoort Sommige snappen niet hoe het voelt niet één keer maar vele keren psychisch te zijn vermoord.
560. Ben vandaag niets waard... daarom beperk ik mijn blogje
Ben vandaag niets waard daarom beperk ik me tot dit simpele gedicht zoveel zaken hebben me vandaag beentje gelicht Ik weet dat heel veel mensen hier niets van begrijpen en wat graag aan mij en mijn gevoelens een puntje willen slijpen. Het geeft me niet eens meer... zo moe ik me voel ik geef er niet eens meer om dat je weet wat ik bedoel... Gewoon moe van dit en het leven in het algemeen de lafheid van de psychiater... zijn wreedheid toen door de telefoon onnoemelijk gemeen ik strompel... sleep... drijf verder... tot de dag dat ik weer praten kan... en mag. Bij de goede psychiater degene die me niet velt door zijn lafheid of onverantwoorde flater
Voor alle duidelijkheid 'er is niets mis met prentjes plakken... '. Het is zelfs handig om rechtstreeks naar de site te reizen van de ander... Waar ik het wél moeilijk mee heb, zijn mensen die weken na elkaar prentjes plakken maar niet eens weten wat er gebeurt met degene waar ze gezwind prentjes blijven plakken... !!!
In het begin beantwoordde ik ze trouw... nu alleen nog maar als ik de indruk krijg dat ze me niet slechts als een voorwerp zien om hun bezoekersaantal de hoogte in te pompen en verder slechts één van die vele anonieme mensen ben... maar een mens ben van vlees en bloed en niet slechts een middel om...
Ook ik beantwoordde in het begin al die loze plakberichten, steeds geschokt door de boodschap erachter wanneer je net op je site een krater beschreef en je krijgt daar dan een vrolijke 'zonnige dinsdag op'... Ik stak er veel tijd in omdat mijn computer een zeer traag beestje is... Nu niet meer... Dat wilde ik even duidelijk maken...
Verder voel ik me vandaag in een soort niemandsland... al zijn er lieve dingen op me afgekomen... waar ik eveneens om zou kunnen huilen... als ik dat nog zou kunnen. Er zijn ook momenten deze dag dat ik het niet meer zag zitten... en waarom kan ik hier niet eens vertellen.
Ik kook het avondmaal want ik ben het zat dat zitten en liggen rusten horizontaal en plat
ik kook ook hier want die loze berichtenplakkers scheelt het geen zier ze weten niet wat is er... aan de hand want lezen dàt vinden ze pas ambetant waarom doen ze dat?
ik snap het niet, wat doen ze toch? WAT?
ik was er met mijn vermalen wezen om met jouw hartfalen mee te leven maar weken plak jij hier gezwind tot je me op een keer dood vindt?
Neen... hier komt paal aan en perk ik hoef van jou geen bloemen op mijn zerk.
Wat ik niet meer weet, zegt ze... Hoe ik opnieuw leven kan voelen en de zin ervan misschien...
Maar zoals ik al zei, zegt ze, weet ik het niet zeker... weet ik het niet meer weet ik zelfs niet of ik het ooit heb geweten... al meen ik te weten van wel.
Maar daar in dat vreselijke niemandsland waar de ex-psychiater me meer en meer in onderbracht wist ik het steeds minder... tot al dat weten dat er nog restte sprong.
Nu... weet ik het niets meer. Wat ik ooit nog wist, is verdwenen.
Het mes lijkt aan twee zijden te snijden... Daar waar ik rust krijg van het studeren, bestuderen, analyseren duikt s'avonds de ellende op... Dan voel ik de gevolgen van dat wat ik als verwerping voel, behandeld als een proefdier en geen mens. Ik ben er ook achter gekomen wàt ik als doel zie, wat een doel zou kunnen zijn voor me... zonder te weten of het haalbaar is. Het was confronterend dat plots te beseffen, het is iets dat ik net als vele zaken het laatste jaar moest wegduwen, verdringen... Zucht. Vandaag wil ik proberen buiten te gaan. Een klein rondje maar wel iets langer dan normaal. Ik ben bang dat ik anders eenmaal ik opnieuw in de roulatie wil ik opnieuw ga draaien en ga trillen zoals gisteren. Het leek wel of ik van mezelf ging draaien. Dat komt er van hé van al dat rusten. En zo gaat dat vaak, wat voor het ene moet, is net voor het andere niet goed... Ik ben ook al enkele dagen bang dat ik eenmaal de sessie nadert ik ga ziek worden omdat ik niet veel meer gewend ben... en die week ook voor het eerst ergens een hele dag ga oppassen op een kleintje, van heel vroeg in de ochtend tot s'avonds. Daarom wil ik vandaag toch beginnen met me voor te bereiden op het naar buiten gaan zonder te overdrijven. Als de arts binnen enkele dagen komt, zal hij dan wel zien hoe het zit. Ik hoop dat ik geen nieuwe doos medicatie moet na deze. Ik voel me niet zo goed... hopelijk gaat het straks weer beter.
Categorie:herstel van de onvergefelijke flaters van de vorige psychiater
07-11-2011
555. niet gerommeld, maar wel gestudeerd... liggend :-)
Dat lijkt me het enige dat me nog rust biedt, studeren... en bestuderen... analyseren... Ik verslind als vanouds boeken over psychologie maar dit keer studieboeken of boeken over behandelingen van... bps uiteraard. Het neemt de psychische pijn wat weg en dat is welkom. Ik bestudeer twee boeken tegelijk. Het ene (vermeld in de kantlijn over behandeling) las ik uit maar ben dit nu hoofdstuk per hoofdstuk aan het noteren wat mij belangrijk lijkt. Het tweede boek dat neem ik op om het te lezen want liggend op de sofa in een ringschrift schrijven gaat niet hé.
Het is ook goed te merken dat het beven tijdens het schrijven geleidelijk aan non-bibberschrift wordt al moet ik heel langzaam schrijven...
Waar gaan we naartoe als we zelf 'psychologie, behandeling van BPS en dilemma's in de psychiatrische praktijk' moeten gaan bestuderen' omdat een psychiater er met zijn pet naar gooide gedurende bijna negen jaar bij mij en twee jaar bij mijn dochter...?
Het bestuderen geeft me inzicht in wat er fout liep... en waar mijn psychiater meer dan verantwoordelijk voor is door alleen nog maar het gebrek aan een 'behandelingsplan'en daar bleef het jammer genoeg niet bij. Ik blijf het herhalen, die wilde, geloof ik, slapend rijk worden, waarbij hij, indachtig de afhandeling die hij voor mij bedacht, er blijkbaar evenmin om maalde dat zijn mis-handeling een sliert slachtoffers achter zich zou laten. Zijn halfslachtige woorden van zijn oooh zooo grote bezorgdheid om mij maken daarbij geen enkel verschil, alvast niet in de positieve richting, wél integendeel ! Ik hoor het hem nog zeggen dat hij wist dat ik erg leed...
Is het dààrom dat hij me per mail loosde ?
Mijn nieuwe psychiater begon niet ongepast goedgemutst met de aankondiging dat ik maar moest zeggen wat er in me opkwam. (ik had toch nooit gedacht dat mijn ex-psychiater dàt wel zéér eenvoudig spelleke nog 8 jaar vol wilde houden???) De nieuwe psychiater stelde wél gerichte vragen, ik voelde empathie bij hem en het goede evenwicht van betrokkenheid... Zelfs na de drama's hier kon ik net als vanouds weer lachen (en dat heb ik bij die puber van een ex-psychiater zelden gehad. Die idioot lachte notabene vaak op de verkeerde momenten als er totaal niet te lachen viel!!! )
Mijn nieuwe psychiater merkte het toevallig de beide sessies metéén op, de lichte bijna onzichtbare ironie in mijn uitlatingen waardoor hij lachte en ik ook kon lachen... omdat ik voelde en wist dat hij het opmerkte én ik me daardoor gehoord en begrepen voelde. Die man is zo alert als mijn ex-psychiater het niet was... en daarin voelde ik me naar waarde geschat..., net door zijn alertheid en mijn zijn aanvoelen.
Mijn ex-psychiater merkte dat niet eens. Die scheen slechts bezig hoe me te kunnen degraderen tot een kleuter dat aan de tippen van zijn vest hing.
Ik ben dus in feite de mis-handeling van mijn ex-psychiater grondig aan het ontleden en analyseren kan je wel zeggen... en het heeft een zeer positief effect op mij en 'mijn zelfvertrouwen', dat ik in die vervloekte acht jaren bij die klungelaar beetje bij beetje verloor' want ik hervind het door het studeren... Ik herinner me stilaan weer dat ik hersenen heb, wijsheid, en best wel intelligent ben.
Ik besef, en ook dat besef doet pijn, dat die man (de stuntel van een ex-psychiater dus) het niet verdroeg dat ik dingen opmerkte... Bij mensen met een zwak karakter vertoon je namelijk best niet enige sterke karaktertrekken... dàt vinden ze bedreigend. Ook enige intelligentie voelt niet zo goed voor ze... ze willen immers ooooo zo graag het overwicht, goed voor hun belabberde ego dat erom smeekt gevoed te worden door adoratie van de patiënten. Ik blijf er op drukken dat ik daartoe niet in staat ben, dat staat mijn eigen logica en gevoel me niet toe. Ik bewonder alleen eerlijke mensen die moedig genoeg zijn en anderen niet verraden, dumpen, verloochenen en meer van dat fraais. De stumperd.
Tot slot haal ik een paragraaf aan van het boek dat ik nu lees... Trek zelf maar je conclusies...
In dat boek is er sprake van richtlijnen... wat logisch is... het is echter akelig wanneer die richtlijnen alleen nog maar gebruikt worden om hun hachje te redden... (zoals die onverantwoorde ellendeling van een ex-psychiater dus deed) Hier komt het doordenkertje.
'Enerzijds kan worden gesteld dat in het geval van A. tegen geen enkele richtlijn is gezondigd, anderzijds dat de behandeling ernstig tekort is geschoten en deze patiënte daardoor langdurig en onnodig moest lijden. Het had heel anders kunnen lopen indien men meer aandacht aan de bejegening had gegeven en de richtlijn pas na overleg en voorlichting gevold had.' ( uit 'Dilemma's in de psychiatrische praktijk', Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf, uitg. Bohn Stafleu Van Loghum)
Voor de aandachtige lezers van mijn site... die begrijpen wel hoe dit ook op mij van toepassing is wat de behandeling én de af-handeling door mijn ex-psychiater betreft...!
Categorie:herstel van de onvergefelijke flaters van de vorige psychiater
554. Goed opgeschoten...
Na opnieuw een duikeling ook weer lichter geworden. Ik schakelde over op de muzikale verdoving, rechtstreeks via oortjes in mijn oren... het hielp maar nu ben ik doodop. Ik merk door het schrijven heen dat ik al die zaken niet kon verwerken omdat de ex-psychiater daar geen ruimte voor bood, integendeel. Daar helpt een boek lezen van Manu Keirse heus niet veel bij (wat ik uit mezelf zou doen àls de tijd daarvoor rijp zou zijn)... maar zelfs dàt begreep deze nietsnut van een ex-psychiater niet..
Goed.. ik ga nu rusten en vervolgens verder bestuderen wat ik sinds eergisteren begonnen ben. Wanneer ik voldoende uitgerust ben toch hier en daar wat proberen sorteren.
Ik denk dat ik geveld werd door deze infectie omdat ik weigerde te rusten en hierdoor er wel toe gedwongen werd... Ik heb gevoeld hoe moe ik was na die emotionele slachtpartij van een 'psychiater' die voor mij die naam niet meer verdient. En ja de nood om me in een veilige omgeving te verschuilen na de wonde die hij sloeg, is door de infectie een must geworden. Het is me gemakkelijker gemaakt door me lichamelijk neer te slaan blijkbaar. Ook die drie weken te overbruggen in plaats van twee tot de volgende sessie bij de nieuwe wél bekwame psychiater waren er teveel aan... en één week lijkt nu volledig weggeslagen. Ik ben door de hele historie half verdoofd, nog steeds... Verder denk ik zo weinig mogelijk aan de weken er tussen zo niet dan kom ik in een paniekaanval terecht.
Ik voel het aan het bestaan rond mij, die lijkt verdwenen in vaagheid, onwerkelijkheid. Soms is de erge vervreemding comfortabel... let wel 'soms'... want het geeft merendeels een zeer naar gevoel als je langdurig het contact met jezelf verliest in vrij erge mate. Vandaar dat ik zelfs vaak geen gloeiend heet water kan voelen en totaal niet meer weet dat ik het kalenderblaadje veranderde, raam opende of sloot... en nog meer van die zaken. Ik hoop dat het voorbij is als ik opnieuw mijn hoofd erbij moet hebben als ik terug de buitenwereld moet trotseren....
Categorie:herstel van de onvergefelijke flaters van de vorige psychiater
553. spontaan opgekomen lichtpuntjes
De lichtpuntjes die net spontaan opkwamen, wil ik beschrijven voor ze weer verdwenen zijn... zo kan ik ze me erna nog herinneren als ik ze herlees. Het eerste lichtpuntje is ...: -'dat de ex-psychiater alvast een 'ervaring' rijker is, namelijk deze -dat hij 'niet-ervaren' is en onbekwaam om mensen als mijn dochter en mijzelf therapie te geven. Duidelijk is gebleken dat het niet eens therapie was.
Het tweede lichtpuntje is -dat ik me nog meer bewust ben van die ene persoonlijke valkuil voor mij als bps-patiënte... namelijk dat het stigma dat daarover heerst als zou de bps-patiënt té wantrouwig zijn... zich ook tegen die bps-patiënt kan keren wanneer hij/zij dus alle mogelijke moeite doet en blijft doen om mensen die wer-ke-lijk niet te vertrouwen zijn, toch vertrouwen te blijven schenken... zoals ik dat deed naar deze onbekwame psychiater toe... !!!! En dat ik in de toekomst in zulke gevallen best méér vertrouw op wat ik voel dan me opnieuw door zwakke elementen te laten vernietigen.
Een kwartier geleden opende ik het blogje en wilde wat schrijven over die andere angst, dat ik om wie ik ben en hoe ik voel door nog andere mensen afgewezen en verworpen zal worden. Bij sommige laat me dat ondertussen koud maar die eeuwenoude vrienden die me het gevoel geven dat ik er mag zijn zoals ik ben... die wil ik niet kwijt.
Wel gisteren kreeg ik een mailtje van één van die eeuwenoude vrienden en het voelde als zalf op de wonde. Hoe helend werkt het dat ze je niet één keer veroordelen... en nuchter blijven, je in je waarde laten, je los van je stoornis en de gevoelens en gedachten die daar soms door boven komen blijven zien als de mens die je bent ook al is die vaak tijdelijk aan het zicht onttrokken door de innerlijke ellende.
Natuurlijk moet ik opnieuw denken aan mijn ex-psychiater, en een extra bewijs dat hij alleen woorden leuterde die hij to-taal niet meende. Hij zei letterlijk: "Wààrom aanvaarden ze je niet gewoon zoals je bent?" Hij had het toen over mijn kinderen... En ik denk nu.: 'wàt liep hij toen te leuteren waarom mijn kinderen me niet gewoon konden aanvaarden zoals ik ben als mens als hij als een 'zogenaamd' deskundige, een psychiater, het niet eens kan???? me integendeel nog laffer dan laf dumpte per mail (!) als een of ander proefdier dan nadat het experiment mislukt is, gedumpt mag worden. Ach, natuurlijk in zijn mail stonden enkele halfslachtig aangeboden alternatieven die dat duidelijk niet waren, het waren als alternatief gecamoufleerde voorwaarden'... die niet eens haalbaar waren...!!!!!!! En het blijft een feit dat hij alles per 'mail' regelde, alsof ik één of andere gevaarlijke crimineel was.
En dit alles zonder voorgaande (!), zonder ook maar één woord vooraf (!), als een donderslag in een heldere hemel, een bliksem die een mens doodt in een open vlakte op een tijdstip dat die mens niet eens wist dàt er onweer was.!!! Hierdoor dook opnieuw doodsangst op om totaal onverwacht verworpen, gedumpt, afgewezen te worden... als het op zulke ontzettende laffe manier door je behandelend psychiater gebeurt...!
Ik ben dus meer dan blij dat ik door die enkele vrienden aanvaard blijf... Ik was bang dat ze het afgeven op de ex-psychiater zouden veroordelen maar neen... ze belichten mijn gave van woorden als expressie en als schild ... en dat is het ook... mijn schrijven voelt inderdaad als een schild tegen wat zoveel pijn doet dat je daardoor er niet meer wil zijn. En dat gevoel zit sinds hoe mijn ex-psychiater mis-handelde dichter dan ooit bij mijn huid. Het vereist meer dan ooit een vechten ertegen.
Dat hij zelfs toen tijdens die vreselijke telefoon 'crisisopvang' naar voor schoof op een bijzonder nare toon, laat nog méér zien hoé weinig hij aanvoelde, begreep..... Ik wist niet eens wat 'crisisopvang' inhield... heb er nog nooit gebruik van gemaakt.
Er is één iemand die me destijds hielp en dat nu opnieuw heeft gedaan... door er te zijn, omdat ik daar met het moordende, verscheurende gevoel terecht kon, door te huilen, praten, te luisteren, ze telefoneerde terug naar me. Ik schreef het al... het is één van de weinige die er in geslaagd is me te blijven zien zoals ik ben en me werkelijk aanvaardt. Ik sprak weken erna de woorden uit... en of ik ze meende... dat ik niet zou geweten hebben wat ik zonder die hand die ik kon grijpen had gedaan. Ik durf er niet eens aan denken omdat ik het weet.
Ik heb daar niets over gezegd in die vreselijke dagen en weken... ik zei het pas weken erna... want nog altijd wil ik niemand dat gevoel geven van last of druk.
De halfslachtige woorden die mijn ex-psychiater die vreselijke telefoon sprak... dat vreselijk hypocriete, ook toén zat hij meer met zichzelf in dan met mij, dat wéét ik... want zijn 'zogenaamde' zorg om mij die hij toen uitsprak was niet voor mij bedoeld maar voor hemzelf... omdat hij bést wist wat zijn laffe oplossing met mij deed... het halfslachtige in zijn woorden ook want de lafheid hing als stroop aan zijn woorden...
Hij wou één van mijn vrienden bellen... Hoe haalde hij het nog maar in dat stomme hoofd van hem... Want hij was bezorgd... zei hij... Woedend ben ik toen geworden en vroeg hoe hij durfde spreken over bezorgdheid om mij... terwijl hij dit deed, dit laffe lozen per mail...! Die andere hoefde hij niet te spreken uit die 'zogenaamde bezorgdheid' van hem om mij... want die wàs al bezorgd, zei ik, en écht bezorgd, voegde ik eraan toe. Die aanvaardde me werkelijk en behandelde me als een mens en niet zoals hij, alsof ik één of ander proefdier was.
Sommige zaken vergeef ik die man écht nooit... Zijn lafheid onder andere... de vreselijke laffe schijnheiligheid, schijnbezorgdheid. En die vreselijke leugens... dat hij zelfs loog over dat zogenaamde overleg met zijn collega... Hoe kan je in hemelsnaam zo liegen, er was niets van aan... die man wist zelfs niet eens wàt mijn ex-psychiater voor mij bekokstoofd had... Wellicht had de lafbek niet verwacht dat ik volslagen in paniek die collega 'meteen' telefoneerde???
Hij was bezig zich als een trillend van angstige judas af te maken van zijn laffe daad... en dat heeft me zo mogelijk nog meer doen walgen. Zich indekken op zulke doorzichtige manier, wat een laf sujet.
Het toppunt van zijn domme zelfingenomenheid was dat hij nog maar dàcht dat ik die mogelijkheid zou aannemen dat ik na het vervullen van die voorwaarden (enkele sessies bij die collega) bij hem terug in therapie zou WILLEN komen al dan niet gecombineerd met verdere sessies bij zijn collega. Die mogelijkheid had ik zelf al weken eerder gevraagd maar hij was daar niet op ingegaan!!!! en nu ging hij het eens bij wijze van drukkingsmiddel door mijn strot rammen? Waar hield die me voor zeg???
Ik moest daar verder naartoe om nieuwe zuurstof in de therapie te kunnen blazen???? Wélke therapie? Zuurstof was er genoeg... alleen wilde hij geen zuurstof maar een mak schaap. Een onderdanige patiënte die braaf slikte en knikte... en die de volgende jaren ook zonder mokken aanvaardde dat zijn laksheid therapie genoemd moest worden.
Mensen toch... als hij persé 'nieuwe' zuurstof in zijn therapieruimte wilde, dan had hij twee mogelijkheden... ten eerste een raam openzetten en ten tweede zélf OOK iets doen... tenminste begeleiden, ààndachtig luisteren, ingaan op..., inzicht krijgen en delen... me wijzen op... kortom wat je onder therapie zou kunnen verstaan.
Nu mocht hij me nog na drie andere collega's sturen... de zuurstof die hij uitademde zou mij blijven vergiftigen... de zuurstof van laksheid van het weigeren me als volwaardig mens te zien die geen betutteling als wel een degelijke begeleiding behoefde.
Ik weet één ding zeker, dat wanneer ik naar een collega van hem zou gegaan zijn (wat ik vast ook had gedaan want het ging heus niet meer met zo'n tamme en onwetende psychiater, ik geraakte immers het afgelopen jaar steeds dieper in de put maar ik zou het op een eerlijke manier aangebracht hebben) wel dan was ik vast NOOIT meer naar hem teruggegaan... omdat ik niet slechts een ding ben om hem te verrijken! Mijn dochter evenmin.
Door zijn lafhartige optreden echter kon ik niet bij die collega gaan hoe graag ik dat ook had gewild, omdat ik erop vertrouwde dat die bekwamer was dan de man die ik negen jaar van mijn leven had laten verspillen.
Waarom ik er na die laffe mail van mijn ex-psychiater niet meer naartoe kon? Omdat ik wist waar mijn ex-psychiater voor zou zorgen... hij zou het zo inkleden dat hij het arme slachtoffer was van een 'moeilijke' patiënte... waarbij hij uiteraard zou nalaten te vertellen wàt hij als therapie voor mij gaf... hij zou àlle verantwoordelijkheid, ook die van zijn onervarenheid, onbekwaamheid, laksheid én tot slot ook nog eens lafheid op mij afwentelen. Hij zou vast niets vertellen over de flater die hij beging toen hij zijn eigen nochtans uitdrukkelijk vermelde regel overtrad en hoe hij in plaats van dat simpel toe te geven mij begon aan te vallen en te beschuldigen... !
Hij zou ook niet vertellen welke domme opmerkingen hij maakte, hoe hij ook mijn dochter dieper in de put hielp door ongepaste opmerkingen, stupide feedback, gebrek aan respect en een meer dan schrijnend tekort aan enige empathie.
Hopelijk beperkt hij schade bij cliënten in de toekomst door zelf eens in begeleiding te gaan of tenminste zich te laten superviseren... zich verder te bekwamen in dégelijke begeleiding in plaats van daar te zitten als een boeddha... want dàt is pas een smet op het begrip 'boeddha'.
Hij was gewoon een vadsige koning... op zijn troon... Hij liet zichzelf steeds erger stijgen... terwijl zijn inzet net zo erg daalde.
Zo... dat was een woordendouche om u tegen te zeggen, maar geloof me of niet, ik voel me op slag stukken beter...
Categorie:herstel van de onvergefelijke flaters van de vorige psychiater
06-11-2011
voorbij
daar speelt het bepaalde muziekstuk weer... en wat doet het pijn. Denkend aan mijn zoon... en wat ik hem gaf als geschenk hoe hij me later verwierp onder druk ? omdat mijn bestaan... iemand griefde?
mijn leven is sindsdien in een stroomvernelling gekomen een laatste hak in mijn dromen wreedheid... heeft me zo verward
tot slot gooide mijn psychiater me in de goot en goot die vervolgens vol met kokend lood
Hoe beroerd kan een mens zich voelen? Zéér beroerd. Moedig ben ik aan de slag gegaan... voorzichtig... want ik mag dit niet en ik mag dat niet door de medische problemen. En de psychische ellende dààr moet je natuurlijk vooral géén aandacht aan schenken. Maar die psychische ellende schenkt wel aandacht aan jou. Ze duwt namelijk dat vreselijke gevoel in je van voeten tot hersenen... die drang om er een punt achter te zetten. En dààr vecht ik dus bijna mijn héle leven tegen.
Psychische pijn is geen pijn oordeelt de meute. Gelukkig hoeven zij die niet te voelen... het zijn verdomme de eerste als het hen overkomt die dan medeleven ei-sen. Terwijl anderen slechts begrip vragen.
Psychische pijn telt niet in een groep mensen hun ogen. Zoals ik ergens las, iemand met een fysieke ziekte, zelfs met een gebroken been kan op medeleven rekenen maar iemand met een psychische ziekte en zeer veel pijn NIET.
Als je uiteindelijk begeeft, gooien zelfs mensen die je altijd bijstond en die altijd op je konden rekenen je bij het vuilnis.
Ook al ken ik het, ik raak het niet gewend dat het beter voelen niet blijft. Telkens opnieuw denk ik nochtans dàt het zal blijven... tot in de loop van de avond het kwik in me zomaar afnam en daalde en daalde. Ik dacht zelfs even om de computer opnieuw aan te zetten en het van me af te schrijven. Ik heb het niet gedaan, te moe, ben gewoon gaan slapen.
Vanmorgen opnieuw dat down gevoel en ook al ben je moe, opstaan om het niet te laten verergeren. Straks zal het hopelijk weer beter gaan. Wat verwacht ik ook? Dat de hele zooi van minstens de laatste elf maanden plots opgelost zal zijn? Dat het besef dat ik geen therapie kreeg de afgelopen jaren maar slechts een zoethoudertjes-hersenspoeling, een net niet gedwongen 'onderdruk-methode' werd ingeprent? Dat de schok van de laffe afhandeling meteen uit mijn systeem verdwenen is?
Dus geduld en blijven geloven dat het opnieuw beter zal gaan nu ik échte therapie krijg van wél een bekwame psychiater. De weken ertussen zijn zwaar, wat ik ook doe om dat op te vangen en vol te houden, het blijft zwaar. Hoe dapper ik ook mijn gedachten verzet... op de duur ga ik aftellen, dag per dag, als een kind, nog zoveel dagen...
Ik heb geen zin om elders bijkomende hulp te zoeken, omdat het zeker nu in het beginstadium voor verwarring zou kunnen zorgen en verwarring is wat ik niet nodig heb.
De vaagheid, die er al die jaren (bij de ex-psychiater) was en die jaar op jaar verergerde omdat er geen begeleiding of therapie was en er ook niet kwam. Hij hield meer van die ene zin 'waaraan denk je?' of 'vertel het eens' of 'wat komt er in je op. En met dat ene zinnetje moest ik het dan doen voor de resterende 45 minuten. Af en toe een andere loze, soms werkelijk domme of ongepaste opmerking of feedback die me liet voelen hoé weinig hij begreep van wat ik vertelde, hoe belabberd zijn vermogen tot empathie...
Mijn eeuwige twijfel. Ik zou me vast vergissen, hij wist wellicht wat hij deed... Niet dus.
Natuurlijk heb ik het nu moeilijk met de zaken te ordenen en weer te geven wat ik wil weergeven. Alles is één troep.
Bijna negen jaar was het een mystiek niets-of vaag doen van de ex-psychiater en moest ik het zelf maar uitzoeken als ik compleet vastzat, niet meer KON 'vertellen wat er in me opkwam'... omdat er teveel in me opkwam of helemaal niets door een gruwelijk leeg gevoel... door de onzin van dit oeverloos 'zeg het eens' of 'wat komt er in je op'- gedoe. Hij viste er niet één keer iets uit, ging nergens op in...
Daarbij ook nog het duidelijk voelen dat hij niet eens luisterde, er duidelijk niet met zijn aandacht bij was. Wat deed hij? Hij zette de grammofoonplaat aan (zo leek het wel), gaf de aanzet door zijn stupide begin-zin, niet eens gemeend. en zette zich comfortabel neer... fijn een uurtje wegdromen, rusten, doen alsof hij luisterde... Diepe zucht.
Af en toe zal hij mogelijk bij zichzelf gedacht hebben dat hij toch iets moest zeggen... dan kreeg je een opmerking die niets ter zake deed en waardoor mijn ogen zich wellicht opensperden van verbazing of ontzetting.
Soms kon ik niets meer zeggen... dan bleef het gewoon stil. Omdat ik daar op de duur angstig van werd (het deed me denken aan wat er bij de misbruiker gebeurde) begon ik woorden te wurmen uit die mond van me...
Ook als ik mijn draad verloor, verdween in de mist en chaos, greep hij zelden. Hoe zou hij ook kunnen als hij niet eens begreep wat ik zei of niet heus had geluisterd?
De enige lichtpuntjes waren de tijd dat hij nog verslagen maakte voor de controle arts. Die leken nog ergens op, die gaven me tenminste het gevoel dàt hij enigszins op de hoogte was... (moest hij zich op die ogenblikken misschien wel inzetten tegen wil en dank omwille van die controlearts die een verslag en overzicht wilde?)(en is met het wegblijven van dat verzoek ook de inzet van mijn ex-psychiater afgenomen? om inzicht en overzicht te krijgen????) Ik weet ook nog hoe vreemd ik het vond dat hij telkens die verslagen schreef ter plekke tijdens mijn therapie... Op de duur neem je dat aan voor 'normaal'... maar toch bleef dat ongemakkelijk gevoel of het normaal was dat hij dat tijdens die 45 minuten nog moest opstellen. Een verslag van de afgelopen jaren. Op de duur nam hij dezelfde tekst over van de vorige keer en soms voegde hij daar een zinnetje aan toe.
In feite geeft het besef van zijn jarenlange geknoei me nu een vreselijk gevoel van verspilde jaren waarbij hij me van de regen in de drop hielp. De ziekelijke goedgelovigheid, een té groot vertrouwen in de verkeerde hulp.
Als ik niet wist dat het uit onervarenheid en onbekwaamheid voortkwam zou ik nog denken dat hij zijn toekomst verder wilde verzekeren door me aan zijn eeuwige therapie die er dus geen was te kluisteren... gemakkelijk verdiende centjes. Maar omdat ik begon te spartelen, steeds erger. Die toestand was voor mij onhoudbaar geworden. Ik voelde me meer en meer doodgaan.
Ik kwam in verzet, en na het zoveelste bewijs van zijn laksheid als psychiater, besloot ik om voorlopig geen therapie meer te volgen (zodat ik kon nadenken of ik zo nog verder wilde of kon) kwam daar een zeer akelig vervolg op... Op het ogenblik dat ik de moed verzameld had hem over wat me kwelde (nogmaals!!!) te spreken, beantwoordde hij mijn vraag met een 'dumping', laf want per mail...!!! Hij die steeds vond dat we over alles eerst moesten spreken??? (wellicht alleen als het in zijn kraam paste?)
Rook hij onraad en wilde hij me voor zijn? Hij bezat niet eens de moed en oprechtheid om eerlijk met mij te bespreken dat hij voelde hier niet meer bij te kunnen (als hij dat al ooit hàd gekund) Indien hij werkelijk aan mijn welzijn gedacht had, dan had hij veel vroeger voorgesteld een collega te raadplegen die meer ervaren was wat bps alleszins betrof. Echter ik begrijp nu, nadat mijn dochter vertelde over ook haar ongenoegen over zijn slappe therapie die haar geen gram verder bracht maar net als ik achteruit deed boeren, dat hij blijkbaar niet eens besefte welke knoeiboel hij er van maakte. Dat hij inzicht miste om therapie op maat aan te bieden.
De alertheid die ik bij de nieuwe psychiater duidelijk kan voelen, heb ik NOOIT bij mijn ex-psychiater gevoeld, niet eens die eerste jaren. Ook toen voelde ik al hoe luchtig hij alles opvatte, alsof hij een stagair was die de rol wilde spelen van psychiater maar er geen jota van begreep of voeling mee had.
Beter kan ik het bijna niet uitdrukken welk gevoel hij me steeds gaf... en ik begin te begrijpen wààrom het zo lang duurde eer ik hem KON vertrouwen. Alleen erg dat ik dacht dat het normaal was, dat het zo voelde door mijn nare ervaringen en het wantrouwen. Nu weet ik wel beter... het kwam omdat wat ik voelde klopte... deze man had geen voeling met wààrover ik sprak. Hij gaf geen therapie... hij wilde zich gewoon die rol aanmeten .
Hij dééd alsof hij wist wat hij deed (door niets te doen?????)... maar viel door de mand... door verschillende zaken waaruit duidelijk bleek dat hij helemaal niet wist wat hij dééd en nog minder tot wat het leidde.
Hij ging op het einde ook mijn wil om verder te geraken saboteren. Hij dwong me net niet om net als hij... mezelf in slaap te sussen. Ik vergeef hem die zaken niet... als ik dat ooit zal kunnen.
Ik heb het goed gevoeld... dat hij me opgaf terwijl ik mezelf niet opgaf. Hij gaf me niet op omdat ik niet meewerkte maar precies omdat ik niet deed wat hij wou. Ik wilde werken en dat stond hem niet aan. Ik weigerde me gewillig in slaap te laten sussen door 'alleen maar praten...
Ik hoefde niet eens 'aandacht' van hem te verwachten, niet enige alertheid, geen fatsoenlijke feedback, ingrijpen, iets nader bekijken... en erger nog ook geen inzicht... Doordat ik dat voelde, ben ik het laatste jaar steeds dieper weg gezakt... Precies omdat zulke behandeling het gevoel versterkt dat je het niet waard bent... dat gevoel werd door zijn 'mis-handeling' steeds erger.
In die jaren moet hij gemerkt hebben dat het niet klopte, zijn manier van therapie geven (zeg het eens, vertel het eens... verder niets) Zolang er drama's voorvielen in mijn leven en dat geluk had hij... er zijn verschillende rampen gebeurd... kon hij zijn onbekwaamheid nog verdoezelen... want ja dan kon ik vanzelf dààrover vertellen. Maar o wee als de storm daarover geluwd was... dan voelde je wat een zooitje hij ervan maakte... omdat hij het gewoon niet kon...!
Waar ik dacht dat het slechts met mijn stoornis was dat hij niet weg geraakte, is dat ondertussen ook niet meer zo... omdat mijn dochter de stoornis niet heeft en ook die voelde dat het daar niet klopte, dat hij amper voeling had met wat ze zei... een gespeelde betrokkenheid... een lichtvoetigheid waar dat helemaal niet paste... geen of foute feedback... . Ook zij kwam vaak dieper in de put terug dan ze ging. En dat kan best zijn wanneer je met een pijnplek geconfronteerd wordt, maar dat was het niet, het was door zijn onbegrip, onverschilligheid, lichtzinnigheid, laksheid en duidelijke onervarenheid en gebrek aan enige empathie.
Ik blijf voor ogen houden dat hij bij bepaalde mensen wel goed deed of ze toch dat gevoel gaf (eerlijk gezegd hoop ik het voor die mensen...)...
Had hij inmiddels ervaren hoe gemakkelijk mensen te hanteren waren als ze verdoofd zijn, zodat hij niets hoefde te doen, zich niet te erg in zijn werk moest in-zetten? Ik vond het vreemd als ik over een angst vertelde hij niet op de angst inging maar wat vlug klaar stond met 'ik zal dit voorschrijven', of 'wacht, ik haal een staaltje van dit, probeer maar eens'... Ik heb zulke pilletjes geprobeerd maar gelukkig net zo vlug ook weer teruggeschoven. Pas na al die zooi besef ik dat het niet normaal is dat een psychiater niet ingaat op wat je vertelt met 'woorden' maar zonder ook maar éven op die angsten of de oorzaak ervan in te gaan, recht springt en de therapieruimte verlaat om een staaltje te halen...
Hij veranderde in de psychiater die éérst medicatie inschakelt en nalaat de oorzaak van het probleem in het voetlicht te brengen. Vergat hij hoe medicatie ter ondersteuning dient en niet om de psychiater de mogelijkheid te geven op zijn lauweren te kunnen rusten?
Ik kon niet meer medicatie nemen omdat ik het belangrijk bleef vinden er nog te zijn, contact met mezelf te behouden. Zo niet dan neemt de gevaarlijke drang toe.
Ook mijn dochter bleef die boot afgehouden. Het irriteerde haar steeds meer dat ze bij wijze van spreken bijna niets zeggen kon of hij bood de oplossing aan in de vorm van 'medicatie'. Ze weigerde en hij bleef erop terugkomen, niet als aanbod, ze voelde het stilaan als bijna opdringen.
Degene waar ze nu gaat praten, biedt haar dat ook aan... maar dringt niet aan... Daar voelt ze duidelijk hoe dat ter ondersteuning kàn maar niet hoeft. Zij krijgt bovendien antwoord op haar vragen en haar twijfels over bijwerkingen enz... Ze voelt zich echter zo goed begrepen dat ze niet meteen nood heeft aan ondersteunende medicatie.
Hoe idioot vond ik het dat ik mezelf moest verdoven of laten opnemen omdat mijn ex-psychiater het vertikte te werken met mij? Mijn ontreddering nam toe, omdat ik voor een psychiater zat die er de brui aan had gegeven. Omdat hij er niet bij kon...?
Door mijn ontreddering is hij gevrijwaard gebleven van een vroegtijdige val door de mand... en toen hij dààrmee geconfronteerd werd... steeds erger... toen sprak hij 'plots' van een 'therapeutische impasse'?????
Volgens mij was die therapeutische impasse er net omdat ik een psychiater trof die niet werkelijk tot OOK een inzet van ZIJN kant bereid was, namelijk het proces begeleiden, therapie ge-ven... die me stilaan behandelde als een 'ding'.
Toen hij een duidelijke fout maakte tegen het vertrouwen en ik dat bevroeg... gingen de poppen aan het dansen. Hij beschuldigde me zelfs dat hij wanneer hij die regel (nochtans zelf gesteld) niet mocht overtreden hij in een 'spreekkramp' zou trekken en niet meer zou kunnen 'werken'... (werkte hij dan????)
Verder ging hij toen al in de slachtofferrol zitten en maakte mij tot boeman. Toch heb ik hem zelfs toen opnieuw mijn vertrouwen gegeven. Onterecht... zo is gebleken. Toen is er iets in de therapie (???) geslopen dat de boel nog meer vermaalde. Zijn ego was op de voorgrond getreden.voor het doel van therapie.
Ik voel weer moed... ondanks het zo lang duren van een volgende sessie bij de nieuwe psychiater. Ik kan niet genoeg zeggen hoe degelijk de therapie bij hem voelt. Het contrast met mijn ex-psychiater die helemaal géén werk leverde is namelijk bijzonder groot.
Ik heb mijn driehonderd stappen gezet vandaag... Daarna ben ik het tweede boek gaan bestuderen over dillemma's binnen in de psychiatrie... Tja... ik ben weer teruggekomen bij mijn oude visie dat je op niemand kan vertrouwen dan alleen op jezelf. Zeker wanneer je een psychiater bezoekt (nu dàt dacht ik toch.) die meer klungelt dan begeleidt. De nieuwe psychiater, dààr hoef ik geen zelfstudie bij te nemen want die voelde meteen al te vertrouwen... bij de twee afgelopen sessies... ! Maar ik heb het bestuderen nog nodig om het trauma dat die klungelaar van een ex-psychiater me bezorgde te verwerken. Ik ben opnieuw aan het studeren geslagen.... Ik hervond mijn eigenwaarde... ik herkende het wezen dat dol is op studeren, alsof ze daarmee een eeuwenoude en eeuwenlange honger stilt. Wat ook zo is...! Dat ik zovele jaren bij die puber verspilde, is niets aan te doen. Ik hou nu ook een speciaal notablokje bij van de zaken die ik met mijn nieuwe psychiater wil delen... want ik zie door de bomen het bos niet meer.
Een psychiater ooit zei me eens dat wat ik op een week beleefde zij niet eens op een jaar meemaakte... ze werd al moe van het horen alleen al... hoe moest dat dan voor mij zijn die het allemaal beleefde zei ze. Zij sloeg na-gels met koppen...
Een bezoekje aan een vriendin die we eerder beschouwen als familie. Het was lang geleden... en door één en ander... kwam totaal onverwacht het verre verleden van ons beiden boven... niet één woordenwaterval maar twee... van die enorme watervallen... waar je niet levend uitkomt. Maar wij kwamen er levend uit... 
Ik voel me vrediger dan in da-gen... sliep vannacht abnormaal goed... en zelfs de nare droom deed niet af aan mijn gevoel nu. Bij het ontwaken, voel ik me vaak nog bar slecht... maar na enkele uren beneden ebt dat gelukkig weg. 
Het mes lijkt aan twee zijden te snijden... Daar waar ik rust krijg van het studeren, bestuderen, analyseren duikt s'avonds de ellende op... Dan voel ik de gevolgen van dat wat ik als verwerping voel, behandeld als een proefdier en geen mens.
Na opnieuw een duikeling ook weer lichter geworden. Ik schakelde over op de muzikale verdoving, rechtstreeks via oortjes in mijn oren... het hielp maar nu ben ik doodop. Ik merk door het schrijven heen dat ik al die zaken niet kon verwerken omdat de ex-psychiater daar geen ruimte voor bood, integendeel. 
De lichtpuntjes die net spontaan opkwamen, wil ik beschrijven voor ze weer verdwenen zijn... zo kan ik ze me erna nog herinneren als ik ze herlees. 
Hoe beroerd kan een mens zich voelen? Zéér beroerd. Moedig ben ik aan de slag gegaan... voorzichtig... want ik mag dit niet en ik mag dat niet door de medische problemen. En de psychische ellende dààr moet je natuurlijk vooral géén aandacht aan schenken. Maar die psychische ellende schenkt wel aandacht aan jou. Ze duwt namelijk dat vreselijke gevoel in je van voeten tot hersenen... die drang om er een punt achter te zetten. En dààr vecht ik dus bijna mijn héle leven tegen.
