Mijn naam is Loreanne, afgekort 'Lore'. Die naam verschijnt onder mijn blogjes. Mijn bedoeling is mijn belevingen trachten te uiten. Als psychische zieke word je immers vaker de mond gesnoerd dan als de fysisch zieke mens. Loreanne
LEVEN MET EEN BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, Josephine Giesen-Bloo
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, een praktische gids voor behandeling, Roy Krawitz, Christine Watson
GROOTSE PATIENTEN, KLEINE THERAPEUTEN. Narcisme en Psychotherapie, Mark Kinet, Luc Moyson
ROSALIE NIEMAND, Elisabeth Marain
HET MOET ERUIT, Marie Cardinal
ONTSPOORD, Ria van de Ven
DE UREN, Michael Cunningham
BORDERLINE STOORNIS. Crises in hechten en onthechten, E. Van Meekeren
BORDERLINE HULPBOEK. Zelf leren omgaan met, Jaap Spaans en E.Van Meekeren
WAT BORDERLINE MET JE DOET, Arthur Hegger
BOEKEN
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS. Handleiding voor training en therapie', M.Linehan
VER HEEN, P.C. Kuiper
MORGEN BEN IK EEN LEEUW. Hoe ik mijn schizofrenie overwon.', Arnhild Lauveng
DE STILTE VOORBIJ. Mijn weg terug.', Nancy Venable Raine
ALS LIEFDE IS PIJN DOET EN JE WEET NIET WAAROM, Dr.Susan Forward en Joan Torres
DILEMMA'S IN DE PSYCHIATRISCHE PRAKTIJK, Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf.
De lijst boeken die ik vermeldde, gaan uiteraard niet allemaal over borderline persoonlijkheidsstoornis. Het zijn boeken die me om één of andere reden steun boden al was het door de (h)erkenning van bepaalde gevoelens, gedachten, bedenkingen. Er zijn boeken bij die me een beter inzicht gaven in wat tijdens mijn huwelijk speelde ('Als liefde pijn doet en je weet niet waarom') of over het verworpen worden door die je lief zijn. ('Ontspoord')
Niets van deze teksten mag zonder toestemming van de auteur gebruikt worden.
over depressie en persoonlijkheidsstoornis
06-11-2011
voorbij
daar speelt het bepaalde muziekstuk weer... en wat doet het pijn. Denkend aan mijn zoon... en wat ik hem gaf als geschenk hoe hij me later verwierp onder druk ? omdat mijn bestaan... iemand griefde?
mijn leven is sindsdien in een stroomvernelling gekomen een laatste hak in mijn dromen wreedheid... heeft me zo verward
tot slot gooide mijn psychiater me in de goot en goot die vervolgens vol met kokend lood
Hoe beroerd kan een mens zich voelen? Zéér beroerd. Moedig ben ik aan de slag gegaan... voorzichtig... want ik mag dit niet en ik mag dat niet door de medische problemen. En de psychische ellende dààr moet je natuurlijk vooral géén aandacht aan schenken. Maar die psychische ellende schenkt wel aandacht aan jou. Ze duwt namelijk dat vreselijke gevoel in je van voeten tot hersenen... die drang om er een punt achter te zetten. En dààr vecht ik dus bijna mijn héle leven tegen.
Psychische pijn is geen pijn oordeelt de meute. Gelukkig hoeven zij die niet te voelen... het zijn verdomme de eerste als het hen overkomt die dan medeleven ei-sen. Terwijl anderen slechts begrip vragen.
Psychische pijn telt niet in een groep mensen hun ogen. Zoals ik ergens las, iemand met een fysieke ziekte, zelfs met een gebroken been kan op medeleven rekenen maar iemand met een psychische ziekte en zeer veel pijn NIET.
Als je uiteindelijk begeeft, gooien zelfs mensen die je altijd bijstond en die altijd op je konden rekenen je bij het vuilnis.
Ook al ken ik het, ik raak het niet gewend dat het beter voelen niet blijft. Telkens opnieuw denk ik nochtans dàt het zal blijven... tot in de loop van de avond het kwik in me zomaar afnam en daalde en daalde. Ik dacht zelfs even om de computer opnieuw aan te zetten en het van me af te schrijven. Ik heb het niet gedaan, te moe, ben gewoon gaan slapen.
Vanmorgen opnieuw dat down gevoel en ook al ben je moe, opstaan om het niet te laten verergeren. Straks zal het hopelijk weer beter gaan. Wat verwacht ik ook? Dat de hele zooi van minstens de laatste elf maanden plots opgelost zal zijn? Dat het besef dat ik geen therapie kreeg de afgelopen jaren maar slechts een zoethoudertjes-hersenspoeling, een net niet gedwongen 'onderdruk-methode' werd ingeprent? Dat de schok van de laffe afhandeling meteen uit mijn systeem verdwenen is?
Dus geduld en blijven geloven dat het opnieuw beter zal gaan nu ik échte therapie krijg van wél een bekwame psychiater. De weken ertussen zijn zwaar, wat ik ook doe om dat op te vangen en vol te houden, het blijft zwaar. Hoe dapper ik ook mijn gedachten verzet... op de duur ga ik aftellen, dag per dag, als een kind, nog zoveel dagen...
Ik heb geen zin om elders bijkomende hulp te zoeken, omdat het zeker nu in het beginstadium voor verwarring zou kunnen zorgen en verwarring is wat ik niet nodig heb.
De vaagheid, die er al die jaren (bij de ex-psychiater) was en die jaar op jaar verergerde omdat er geen begeleiding of therapie was en er ook niet kwam. Hij hield meer van die ene zin 'waaraan denk je?' of 'vertel het eens' of 'wat komt er in je op. En met dat ene zinnetje moest ik het dan doen voor de resterende 45 minuten. Af en toe een andere loze, soms werkelijk domme of ongepaste opmerking of feedback die me liet voelen hoé weinig hij begreep van wat ik vertelde, hoe belabberd zijn vermogen tot empathie...
Mijn eeuwige twijfel. Ik zou me vast vergissen, hij wist wellicht wat hij deed... Niet dus.
Natuurlijk heb ik het nu moeilijk met de zaken te ordenen en weer te geven wat ik wil weergeven. Alles is één troep.
Bijna negen jaar was het een mystiek niets-of vaag doen van de ex-psychiater en moest ik het zelf maar uitzoeken als ik compleet vastzat, niet meer KON 'vertellen wat er in me opkwam'... omdat er teveel in me opkwam of helemaal niets door een gruwelijk leeg gevoel... door de onzin van dit oeverloos 'zeg het eens' of 'wat komt er in je op'- gedoe. Hij viste er niet één keer iets uit, ging nergens op in...
Daarbij ook nog het duidelijk voelen dat hij niet eens luisterde, er duidelijk niet met zijn aandacht bij was. Wat deed hij? Hij zette de grammofoonplaat aan (zo leek het wel), gaf de aanzet door zijn stupide begin-zin, niet eens gemeend. en zette zich comfortabel neer... fijn een uurtje wegdromen, rusten, doen alsof hij luisterde... Diepe zucht.
Af en toe zal hij mogelijk bij zichzelf gedacht hebben dat hij toch iets moest zeggen... dan kreeg je een opmerking die niets ter zake deed en waardoor mijn ogen zich wellicht opensperden van verbazing of ontzetting.
Soms kon ik niets meer zeggen... dan bleef het gewoon stil. Omdat ik daar op de duur angstig van werd (het deed me denken aan wat er bij de misbruiker gebeurde) begon ik woorden te wurmen uit die mond van me...
Ook als ik mijn draad verloor, verdween in de mist en chaos, greep hij zelden. Hoe zou hij ook kunnen als hij niet eens begreep wat ik zei of niet heus had geluisterd?
De enige lichtpuntjes waren de tijd dat hij nog verslagen maakte voor de controle arts. Die leken nog ergens op, die gaven me tenminste het gevoel dàt hij enigszins op de hoogte was... (moest hij zich op die ogenblikken misschien wel inzetten tegen wil en dank omwille van die controlearts die een verslag en overzicht wilde?)(en is met het wegblijven van dat verzoek ook de inzet van mijn ex-psychiater afgenomen? om inzicht en overzicht te krijgen????) Ik weet ook nog hoe vreemd ik het vond dat hij telkens die verslagen schreef ter plekke tijdens mijn therapie... Op de duur neem je dat aan voor 'normaal'... maar toch bleef dat ongemakkelijk gevoel of het normaal was dat hij dat tijdens die 45 minuten nog moest opstellen. Een verslag van de afgelopen jaren. Op de duur nam hij dezelfde tekst over van de vorige keer en soms voegde hij daar een zinnetje aan toe.
In feite geeft het besef van zijn jarenlange geknoei me nu een vreselijk gevoel van verspilde jaren waarbij hij me van de regen in de drop hielp. De ziekelijke goedgelovigheid, een té groot vertrouwen in de verkeerde hulp.
Als ik niet wist dat het uit onervarenheid en onbekwaamheid voortkwam zou ik nog denken dat hij zijn toekomst verder wilde verzekeren door me aan zijn eeuwige therapie die er dus geen was te kluisteren... gemakkelijk verdiende centjes. Maar omdat ik begon te spartelen, steeds erger. Die toestand was voor mij onhoudbaar geworden. Ik voelde me meer en meer doodgaan.
Ik kwam in verzet, en na het zoveelste bewijs van zijn laksheid als psychiater, besloot ik om voorlopig geen therapie meer te volgen (zodat ik kon nadenken of ik zo nog verder wilde of kon) kwam daar een zeer akelig vervolg op... Op het ogenblik dat ik de moed verzameld had hem over wat me kwelde (nogmaals!!!) te spreken, beantwoordde hij mijn vraag met een 'dumping', laf want per mail...!!! Hij die steeds vond dat we over alles eerst moesten spreken??? (wellicht alleen als het in zijn kraam paste?)
Rook hij onraad en wilde hij me voor zijn? Hij bezat niet eens de moed en oprechtheid om eerlijk met mij te bespreken dat hij voelde hier niet meer bij te kunnen (als hij dat al ooit hàd gekund) Indien hij werkelijk aan mijn welzijn gedacht had, dan had hij veel vroeger voorgesteld een collega te raadplegen die meer ervaren was wat bps alleszins betrof. Echter ik begrijp nu, nadat mijn dochter vertelde over ook haar ongenoegen over zijn slappe therapie die haar geen gram verder bracht maar net als ik achteruit deed boeren, dat hij blijkbaar niet eens besefte welke knoeiboel hij er van maakte. Dat hij inzicht miste om therapie op maat aan te bieden.
De alertheid die ik bij de nieuwe psychiater duidelijk kan voelen, heb ik NOOIT bij mijn ex-psychiater gevoeld, niet eens die eerste jaren. Ook toen voelde ik al hoe luchtig hij alles opvatte, alsof hij een stagair was die de rol wilde spelen van psychiater maar er geen jota van begreep of voeling mee had.
Beter kan ik het bijna niet uitdrukken welk gevoel hij me steeds gaf... en ik begin te begrijpen wààrom het zo lang duurde eer ik hem KON vertrouwen. Alleen erg dat ik dacht dat het normaal was, dat het zo voelde door mijn nare ervaringen en het wantrouwen. Nu weet ik wel beter... het kwam omdat wat ik voelde klopte... deze man had geen voeling met wààrover ik sprak. Hij gaf geen therapie... hij wilde zich gewoon die rol aanmeten .
Hij dééd alsof hij wist wat hij deed (door niets te doen?????)... maar viel door de mand... door verschillende zaken waaruit duidelijk bleek dat hij helemaal niet wist wat hij dééd en nog minder tot wat het leidde.
Hij ging op het einde ook mijn wil om verder te geraken saboteren. Hij dwong me net niet om net als hij... mezelf in slaap te sussen. Ik vergeef hem die zaken niet... als ik dat ooit zal kunnen.
Ik heb het goed gevoeld... dat hij me opgaf terwijl ik mezelf niet opgaf. Hij gaf me niet op omdat ik niet meewerkte maar precies omdat ik niet deed wat hij wou. Ik wilde werken en dat stond hem niet aan. Ik weigerde me gewillig in slaap te laten sussen door 'alleen maar praten...
Ik hoefde niet eens 'aandacht' van hem te verwachten, niet enige alertheid, geen fatsoenlijke feedback, ingrijpen, iets nader bekijken... en erger nog ook geen inzicht... Doordat ik dat voelde, ben ik het laatste jaar steeds dieper weg gezakt... Precies omdat zulke behandeling het gevoel versterkt dat je het niet waard bent... dat gevoel werd door zijn 'mis-handeling' steeds erger.
In die jaren moet hij gemerkt hebben dat het niet klopte, zijn manier van therapie geven (zeg het eens, vertel het eens... verder niets) Zolang er drama's voorvielen in mijn leven en dat geluk had hij... er zijn verschillende rampen gebeurd... kon hij zijn onbekwaamheid nog verdoezelen... want ja dan kon ik vanzelf dààrover vertellen. Maar o wee als de storm daarover geluwd was... dan voelde je wat een zooitje hij ervan maakte... omdat hij het gewoon niet kon...!
Waar ik dacht dat het slechts met mijn stoornis was dat hij niet weg geraakte, is dat ondertussen ook niet meer zo... omdat mijn dochter de stoornis niet heeft en ook die voelde dat het daar niet klopte, dat hij amper voeling had met wat ze zei... een gespeelde betrokkenheid... een lichtvoetigheid waar dat helemaal niet paste... geen of foute feedback... . Ook zij kwam vaak dieper in de put terug dan ze ging. En dat kan best zijn wanneer je met een pijnplek geconfronteerd wordt, maar dat was het niet, het was door zijn onbegrip, onverschilligheid, lichtzinnigheid, laksheid en duidelijke onervarenheid en gebrek aan enige empathie.
Ik blijf voor ogen houden dat hij bij bepaalde mensen wel goed deed of ze toch dat gevoel gaf (eerlijk gezegd hoop ik het voor die mensen...)...
Had hij inmiddels ervaren hoe gemakkelijk mensen te hanteren waren als ze verdoofd zijn, zodat hij niets hoefde te doen, zich niet te erg in zijn werk moest in-zetten? Ik vond het vreemd als ik over een angst vertelde hij niet op de angst inging maar wat vlug klaar stond met 'ik zal dit voorschrijven', of 'wacht, ik haal een staaltje van dit, probeer maar eens'... Ik heb zulke pilletjes geprobeerd maar gelukkig net zo vlug ook weer teruggeschoven. Pas na al die zooi besef ik dat het niet normaal is dat een psychiater niet ingaat op wat je vertelt met 'woorden' maar zonder ook maar éven op die angsten of de oorzaak ervan in te gaan, recht springt en de therapieruimte verlaat om een staaltje te halen...
Hij veranderde in de psychiater die éérst medicatie inschakelt en nalaat de oorzaak van het probleem in het voetlicht te brengen. Vergat hij hoe medicatie ter ondersteuning dient en niet om de psychiater de mogelijkheid te geven op zijn lauweren te kunnen rusten?
Ik kon niet meer medicatie nemen omdat ik het belangrijk bleef vinden er nog te zijn, contact met mezelf te behouden. Zo niet dan neemt de gevaarlijke drang toe.
Ook mijn dochter bleef die boot afgehouden. Het irriteerde haar steeds meer dat ze bij wijze van spreken bijna niets zeggen kon of hij bood de oplossing aan in de vorm van 'medicatie'. Ze weigerde en hij bleef erop terugkomen, niet als aanbod, ze voelde het stilaan als bijna opdringen.
Degene waar ze nu gaat praten, biedt haar dat ook aan... maar dringt niet aan... Daar voelt ze duidelijk hoe dat ter ondersteuning kàn maar niet hoeft. Zij krijgt bovendien antwoord op haar vragen en haar twijfels over bijwerkingen enz... Ze voelt zich echter zo goed begrepen dat ze niet meteen nood heeft aan ondersteunende medicatie.
Hoe idioot vond ik het dat ik mezelf moest verdoven of laten opnemen omdat mijn ex-psychiater het vertikte te werken met mij? Mijn ontreddering nam toe, omdat ik voor een psychiater zat die er de brui aan had gegeven. Omdat hij er niet bij kon...?
Door mijn ontreddering is hij gevrijwaard gebleven van een vroegtijdige val door de mand... en toen hij dààrmee geconfronteerd werd... steeds erger... toen sprak hij 'plots' van een 'therapeutische impasse'?????
Volgens mij was die therapeutische impasse er net omdat ik een psychiater trof die niet werkelijk tot OOK een inzet van ZIJN kant bereid was, namelijk het proces begeleiden, therapie ge-ven... die me stilaan behandelde als een 'ding'.
Toen hij een duidelijke fout maakte tegen het vertrouwen en ik dat bevroeg... gingen de poppen aan het dansen. Hij beschuldigde me zelfs dat hij wanneer hij die regel (nochtans zelf gesteld) niet mocht overtreden hij in een 'spreekkramp' zou trekken en niet meer zou kunnen 'werken'... (werkte hij dan????)
Verder ging hij toen al in de slachtofferrol zitten en maakte mij tot boeman. Toch heb ik hem zelfs toen opnieuw mijn vertrouwen gegeven. Onterecht... zo is gebleken. Toen is er iets in de therapie (???) geslopen dat de boel nog meer vermaalde. Zijn ego was op de voorgrond getreden.voor het doel van therapie.
Ik voel weer moed... ondanks het zo lang duren van een volgende sessie bij de nieuwe psychiater. Ik kan niet genoeg zeggen hoe degelijk de therapie bij hem voelt. Het contrast met mijn ex-psychiater die helemaal géén werk leverde is namelijk bijzonder groot.
Ik heb mijn driehonderd stappen gezet vandaag... Daarna ben ik het tweede boek gaan bestuderen over dillemma's binnen in de psychiatrie... Tja... ik ben weer teruggekomen bij mijn oude visie dat je op niemand kan vertrouwen dan alleen op jezelf. Zeker wanneer je een psychiater bezoekt (nu dàt dacht ik toch.) die meer klungelt dan begeleidt. De nieuwe psychiater, dààr hoef ik geen zelfstudie bij te nemen want die voelde meteen al te vertrouwen... bij de twee afgelopen sessies... ! Maar ik heb het bestuderen nog nodig om het trauma dat die klungelaar van een ex-psychiater me bezorgde te verwerken. Ik ben opnieuw aan het studeren geslagen.... Ik hervond mijn eigenwaarde... ik herkende het wezen dat dol is op studeren, alsof ze daarmee een eeuwenoude en eeuwenlange honger stilt. Wat ook zo is...! Dat ik zovele jaren bij die puber verspilde, is niets aan te doen. Ik hou nu ook een speciaal notablokje bij van de zaken die ik met mijn nieuwe psychiater wil delen... want ik zie door de bomen het bos niet meer.
Een psychiater ooit zei me eens dat wat ik op een week beleefde zij niet eens op een jaar meemaakte... ze werd al moe van het horen alleen al... hoe moest dat dan voor mij zijn die het allemaal beleefde zei ze. Zij sloeg na-gels met koppen...
Categorie:herstel van de onvergefelijke flaters van de vorige psychiater
547. Wat dacht je?
De heerlijke warme douche heb ik inmiddels genomen, frisse kleding aan, haren gewassen... Toen heb ik het aanrecht van de keuken onder handen genomen en de koffiezet glanst opnieuw maagdelijk wit. Wat deed me dat deugd om nog eens iets aan het huishouden te kunnen doen. Nog even verder zwoegen, dan ga ik horizontaal... en vervolgens naar buiten voor de zon weg is.
Doorheen het woelen in mijn schrijven kwam ik tot deze conclusie dat mijn ex-psychiater me niet hielp mijn verleden te verwerken maar me probeerde te dwingen het te onderdrukken. Ik herinner me zijn blik en het vlug afleiden van nochtans iets wat zeer ingrijpend was in mijn leven en zijn beslag legde op latere relaties. Mijn 'nieuwe' psychiater ging daar meteen op in... en ook op andere pijnpunten. Wat een verschil. Mijn ex-psychiater was een gemakzuchtige lafaard... en het doet pijn... om al die verloren jaren en het vertrouwen dat ik moeizaam verwierf. Het is vreemd maar hij voelt als mee één van de grootste trauma's van mijn leven door zijn afhanding, zijn mis-handeling... want dat is het geweest een psychisch mis handelen. Dat ik er nu zelf achter moet komen dat die man geen cent waard was, niet voor iemand die aan bps lijdt maar en dat is pas erg ook niet voor iemand met een depressie zoals mijn dochter. Een e-norm verschil met degene die haar nu begeleidt... ! Onze ex-psychiater begeleidde ons niet, gaf geen therapie.. niet eens non-therapie-therapie... Soms leek het wel of een infectie die hij opliep of de val die hij maakte met hier en daar een blauwe plek dé aandacht moesten krijgen, terwijl de blauwe plekken op onze ziel onaangeroerd, ontkend en verdrongen leken te moeten worden. Volgens mij heeft hij een gesprek met een collega meer nodig dan ik... en een soort supervisie. Verder zou hij zich beter toeleggen op het zelf aanscherpen van zijn waardebeeld dan er zijn cliënten voor te gebruiken. Ook zijn empathisch vermogen laat méér dan te wensen over. Zulk minimale empathie is niet toelaatbaar in dit werk. Bijscholen is de opdracht en werken aan zichzelf. Hij moet zijn werk doen met bezieling voor dat werk en niet voor zijn ego. Dat zullen cliënten voelen. Wellicht voelt hij zich slechts bij die cliënten goed die hem adoreren... Wee degene die daartoe niet in staat zijn. Goed dat ik van die man af ben. Goed ook dat mijn dochter zich van hem afmaakte. Met een mail en dat was niet mijn idee. Integendeel... maar zij vond dat zij haar energie niet meer aan deze man hoefde te verspillen... ze gaf hem van eigen deeg een koekje... Per mail stuurde ze hem wandelen. Terwijl ik haar probeerde te overhalen dat niet te doen maar nog een gesprek te hebben. Ze dacht er niet aan, liet ze me weten. Nogmaals... ik kan nog veel van haar leren. Zij had ook veel vlugger dan ik door dat het daar niet deugde maar vertrouwde jammer genoeg té erg op mij toen. Het bleek niet zo'n goed idee met mijn 'ziekelijke goedgelovigheid'. Dààr moet ernstig aan gewerkt worden, ik heb een goede intuïtie, is al vaker gebleken alleen durf ik er nog steeds niet genoég op te vertrouwen.
Categorie:herstel van de onvergefelijke flaters van de vorige psychiater
04-11-2011
546. hoe moet ik dat beschrijven?
Verdwaald. Morgen wil ik me buiten wagen... alleen al om dat gevoel van afdwalen proberen een halt toe te roepen. Heb een wasmachine uitgehaald. Toen ik terug de woonkamer inkwam, duizelde het me.
Ik las het boek uit... 'Borderline persoonlijkheidsstoornis, een praktische gids voor behandeling' geschreven door Roy Krawitz en Christine Watson. Het heeft de rest van mijn adem... ook doen stokken. De behandeling door mijn ex-psychiater... berokkende me veel kwaad. Niet alleen door de af-handeling... maar door zijn hele therapie die geen therapie was... Hij was alles wat iemand met bps niet kan gebruiken om verder te geraken. Erger nog, mijn wil om verder te komen, werd door hem gesaboteerd.... hij wilde zijn gezapige luister-45 minuten ongestoord verder kunnen zetten...
Het is om te huilen. Zal ik hier ooit over geraken? Welke miskleunen die man beging... en hoe hij zich tot overmaat van ramp nadien nog uitriep als slachtoffer... ! Hij zei me niets... hij heeft lijdzaam (?) verder gedaan alsof hij luisterde waardoor hij me nog meer onrecht deed... want ondertussen ging hij zich steeds meer in zijn slachtofferrol wentelen... met de glimlach op zijn mond, zijn lichtvoetige tred en net zo lichtzinnig omgaan met mij en al wat daar rond hing :'Het proces dat ik wél maar hij duidelijk niet wou gaan, één van vooruit willen. Hij was niet alleen emotioneel dom maar ook zwak. Dat bewees hij met zijn 'laffe' optreden op het einde... zijn cliënte zonder verdere hulp te voorzien dumpen. De hulp die hij me aanbood, dit was zéér halfslachtig en geen heuse hulp. Het traject dat ik moest afleggen om bij dié hulp te geraken had hij 'gemakkelijkheidshalve' over het hoofd gezien én de wachttijd... ! Hij is een smet op wat 'goede hulpverlening' hoort te zijn. !!!
Natuurlijk zal hij bij een andere groep patiënten wél goed zijn... zoals bij psychotische patiënten... Ook het waarom daarvan staat in dat boek beschreven. Maar mij... heeft hij méér dan kwaad berokkend en heus niet alléén het afgelopen jaar... maar de hele therapie. En een van mijn kinderen eveneens. Gelukkig kreeg hij me niet gedrogeerd met al zijn voorgeschreven rommel... !
Hij had geluk dat er enkele ernstige rampen gebeurden in die tijd...! Want die leidden de aandacht af van zijn 'tekort komen'... !!!
Wansmakelijk... en braakneigingen gevend... aan deze hele verschrikking nog te denken... dus doe ik het niet meer. Tenzij ik het nodig heb om té verwerken. Zoals nu. Hij bezorgde me niet minder maar méér ellende. Omdat hij onervaren was, ondeskundig en niet in staat ook nog maar het kleinste foutje toe te geven... Hij hield zich niet aan zijn eigen regels. Hij klapte uit de biecht... gaf vertrouwelijke informatie door aan mijn dochter... Zaken die ik hem in mijn sessie had toevertrouwd... ! Zij heeft het me verteld... en was dààrover net zo verbolgen als ik...! Zelfs dàt kon hij niet toegeven... hij misbruikte mijn stoornis... en noemde het plots dat ik té wantrouwig was... (omdat hij zijn eigen strikte regels overtrad en mijn dochter daarover vragen had en ik die vraag ook stelde????????) Een lafhartig sujet dat hij zelfs dàt ontkende en erger nog mijn stoornis misbruikte om zichzelf en zijn duidelijke fout vrij te pleiten.
Hij had al veel vroeger moeten toegeven dàt dit boven zijn petje ging. Zelfs mijn jongste kon hij niet aan... Ook zij voelde zich daar behandeld als een kamerplant. Gelukkig heeft zij hem 'gedumpt' en heeft zij nu wél degelijke hulp. En ik ook. Het verschil is zo groot dat het bijna pijn doet... omwille van al die verloren tijd, de door mijn ex-psychiater verknoeide tijd... !!!!
Als ik nog kracht had.. ik klaagde die man aan. Hij is het echter niet waard dààr de al sterk afgenomen energie aan te verspillen...! Vroeg of laat komt hij met zijn eigen lafheid en zwakte in conflict en zal hij leren wat hij moet leren, hopelijk niet op de rug van nog andere patiënten van hem.
Categorie:de napalm na de flater van de vorige psychiater
545. verbaasd
Dan loop ik langs het raam vraag mezelf af wie zette het open? tot ik besef dat ik het was één en ander is met mijn verstand gaan lopen.
Plots begon mijn mobiel te zoemen ik ga het niet verbloemen ik vroeg me af wie belt er nou, en 't was precies wat ik wel wou nog wel zo vroeg, dat is wel straf tot ik daar op het schermpje zag 't was het alarm, dat ging weer af
Een diepe zucht verlang ik naar de blauwe lucht? neen nergens meer naar het leven lijkt verdwenen ik voel niet meer dat ik besta en verder drijft 't beseffen weg als 't kon, ik zou er hard om wenen.
Ben ondertussen al dagen zo ver heen dat ik het alarm van mijn mobieltje moet inschakelen om me aan de medicatie te herinneren. Het begon enkele avonden geleden, als mijn dochter me toen niet had gevraagd of ik mijn medicatie al nam, zou ik het helemaal vergeten zijn... Zelfs de doos op tafel klaarzetten, hielp niet langer. Alsof mijn brein was uitgelopen.
Goed, ik heb er dus wat op gevonden en zal het niet meer vergeten, ook al was het gisteren opnieuw kantje boordje omdat ik... het alarm voor s'avonds vergat in te stellen op mijn mobieltje.
Ondertussen voelt het of ik helemaal ingekapseld ben. Uit zelfbescherming. Na het doktersbezoek voelde ik me iets beter. Misschien om dat gevoel dat iemand bekommerd is om mijn welzijn. (soms is dat van groot belang omdat ik er zelf niet in slaag lichamelijke aandoeningen voldoende ernstig te nemen, ik heb namelijk mijn handen al vol met de psychische)
Ik las opnieuw verder in het boek over hoe bps-patiënten te behandelen. Het bleef minstens drie weken onaangeroerd liggen. Ik voelde toen een hevige weerstand om er nog verder in te lezen en dus liet ik het. Echter op het ogenblik dat de psychische ellende opnieuw voelbaar werd, met andere woorden, de gevolgen van de on-therapeutische en laffe handeling van mijn ex-psychiater is het goed dat ik daarin verder lees. Het is ontstellend hoeveel fouten hij maakte... en hoe hij méér bezig was met zichzelf dan met zijn werk als psychiater vooral de laatste negen maanden...! Hoe hij zichzelf tot slachtoffer maakte... opnieuw allesbehalve deskundig.
Verder denk ik soms of hij meende slapend rijk te worden... Nu daarin is hij wellicht gedeeltelijk gelukt... aan ons tweetjes heeft hij jaren een aardige duit verdiend.... Gelukkig slaagde hij er niet in om mijn dochter hetzelfde te lappen. Zij gaf hem onverwacht een koekje van eigen deeg. Nogmaals ik kan van haar nog veel leren... zij zal nooit zo lang twijfelen als ik (gelukkig maar)... en hakt zulke bedenkelijke knopen veel vlugger door en zonder aarzeling. Bammmm.
Het is confronterend allerlei te lezen in dat boek, maar weten is beter dan niet weten in dit geval... Zijn 'af-handeling' heeft me zwaar letsel toegebracht. Het laffe per mail er zich vanaf maken hield niet alleen een afwijzing in, maar tevens een verwerping én bestraffing... Dat hij dàt niet eens beseft, vertelt mij veel over zijn ondeskundigheid in deze.
De weken dat ik geen nood had aan het boek verder lezen, waren die weken dat ik naar de nieuwe psychiater ging, die wél goed werk levert en al meteen van de eerste twee sessies.! Ik heb iemand nodig als psychiater die intelligent is, ook emotioneel intelligent en beschikt over empathie en deskundigheid, een sterk iemand, een wijs iemand die de betrokkenheid niet hoeft te veinzen (zoals mijn ex-psychiater deed) maar waar die spontaan voelbaar is. Allemaal ingrediënten die ontbraken bij mijn ex-psychiater maar die ik al meteen herkende bij de nieuwe psychiater...!
Wellicht daardoor dat het zo lang duurde bij de ex-psychiater dat ik hem kon vertrouwen?... ik pikte immers meteen dat lichtzinnige ondoordachte op, dat gebrek aan betrokkenheid, iets onvolwassen dat me angst inboezemde en me heel vaak onzeker maakte. Ik heb zelden kunnen voelen dat hij dingen begreep en dat was heel lastig. De zeldzame feedback die hij gaf, stelde me niet gerust, ... en heeft me vaak innerlijk doen verstijven. Toch bleef ik het slikken... omdat ik dacht dat ik té wantrouwig was... omdat ik niet zoals ze van bps-ers zeggen, van de ene therapie naar de andere wilde dobberen. Zo zie je hoe dat stigma dat er heerst, ook tegen je kan spelen... namelijk dat je je eigen intuïtie he-le-maal niét meer ernstig gaat nemen... waar je dat duidelijk wél had moeten doen!!!! Soms deed zijn gedrag me denken aan dat van een van mijn zoons... en dat was eigenlijk alarmerend... al weet ik hoe hij zich nog zou haasten om te zeggen dat ik het ene met het andere verwar.
Mijn ex-psychiater was niet meer bezig met zijn werk en zijn cliënt, hij was meer bezig met zijn ego...!
Ik gaf hem verder meer krediet dan hij mij, gaf hem meer vertrouwen dan hij verdiende... want ik bleef ten onrechte denken dat ik me in mijn voelen vergiste...
Goed, ik kan het achter mij laten. Hij is het niet waard er nog onder te lijden. Hij heeft door zijn ondeskundigheid al te veel jaren van 'mijn' leven verspild. Ik probeer dat te vergeten...
Doordat er echter nu zoveel weken zitten tussen de volgende sessie bij de nieuwe psychiater en dat gecombineerd werd met mijn gezondheidsproblemen zakte mijn moed opnieuw onder nul en kwam ook die pijn weer boven... doemde dat gelaat van de lichtzinnige ex-psychiater opnieuw als een eng Halloween-spook voor me op... Die lach waarmee hij altijd luchtig komt aangestapt, werd onverdraaglijk wanneer je beseft hoe hij negen jaar therapie opblies door één wel erg laffe af-handeling die bovendien bijzonder on-therapeutisch en onverantwoord was. Hij was al tijden niet meer bezig met therapie maar met zichzelf...
Ik had liever opnieuw mijn kop in 't zand gestoken en te voet tot bij mijn arts gewandeld in plaats van dat hij hier naartoe kwam. Maar 't lukte niet hem te overtuigen... ondanks mijn drie pogingen... Alle argumenten werden van mijn tafel geveegd... ook mijn melding dat het me beter leek te gaan.
Ik ben het beu en wil naar buiten. Ik wil weer allerlei doen zodat de duisternis wat afneemt, dat vreselijke donkere gevoel... en vooral zou ik eens een flinke pot willen huilen. De tranen zitten muurvast.
Zo down dat ik er zelfs niet meer in slaagde gisteren dit voor één van mijn kinderen te verbergen. Alsof het licht in mijn ogen weg is en er een leegte voor in de plaats kwam. Ik zie dat niet maar voel het.
Ook vandaag schrok ik wakker uit een beangstigende, nare droom. Ik kon één van mijn kinderen thuis niet bereiken. Het mobieltje bleef stil. Ik werd hoe langer hoe angstiger en huilde op de duur van angst. Toen werd ik gelukkig wakker. De somberheid is samen met mij opgestaan.
Door lichamelijke ziekte ben ik nog erger vervreemd. Voor de zesde dag op rij thuis. Vervreemding is het contact met jezelf verliezen, alsof je je in een droom bevindt en niets meer echt is, de dag de dag niet meer is. Alsof het leven bleef stilstaan ergens de afgelopen week.
Door de vervreemding, door het binnen zitten, krijgt alles meteen zo'n beangstigende vormen...
Vandaag komt de arts opnieuw langs. Ik hoop ook dat ik nu wat minder hoef te rusten, misschien mag ik toch een klein toertje doen buiten, een meter of 600...?
De vervreemding slaat keihard toe. Het kan me allemaal hoe langer hoe minder schelen want ik verdwaal en verdwaal in wazigheid, onwerkelijk, niet zijn. Murw en ver van de wereld.
Ik heb geen nood aan een deel van de maatschappij die mensen blijkbaar slechts ziet ter verhoging van hun waardemeters. Hoe kan je in hemelsnaam zo onverschillig zijn? Het kan... en niet alleen op mijn site.
Om zoveel redenen werd het donker wezens op aarde schopten en verbrijzelden mijn waarde als mens als patiënt nu tevreden gewichtig element? Om zoveel redenen werd het opnieuw donker hulp werd van de ene op de andere dag weggesneden
oprechtheid, verantwoord therapeutisch optreden
heeft hij gemeden
overleven met gedachten op stop zo niet... dan geef ik het na deze verwoestend slag
toegebracht door hem die zich psychiater durft noemen voor altijd op.
aftellen naar de sessies bij de nieuwe wél degelijke psychiater zoveel weken later het lijkt op zwemmen in te groot, te donker, te wild water. Bedankt dus nogmaals mijnheer de ex-psychiater voor de emotionele afslachting door jouw laffe en vreselijke flater.
Vanmorgen wakker geschrokken uit een droom. Het was een bijzonder akelige droom... met een angstaanjagend einde.... Ik voelde een angstaanval op komen laaien. Dus duwde ik mijn gedachten voortdurend een andere richting uit. Uiteindelijk ben ik alle overbodige berichtjes gaan wissen in mijn mobiele telefoon en ook de overtollige contactadressen. Zo bood ik tenminste mijn dochter een uurtje langer slapen aan want als ik opsta, hoe stil ook, wordt zij wakker. Ik zit nu al aan de sterke koffie... voel me niet zo goed... en mijn stemming werd er niet zonniger van toen ik mijn mailbox opende en opnieuw geconfronteerd werd met de eenzelvigheid van de hedendaagse massa, gelukkig zijn er ook uitzonderingen.
Je glijdt af naar het niet bestaan de dikke nevel tussen beseffen en slapen het drijfzand tussen rots en pad je weet hoe langer hoe minder wat er gaande is en of je leeft alsof alle leven op aarde stilstaat en jij niet langer bestaat
Waar ik anders in de loop van de dag toch wat lichter word, is dat nu niet het geval... . Straks opnieuw op de sofa, lezen, zo zijn mijn gedachten alvast wat afgeleid. Het werkt op mijn zenuwen dat ik alle klussen moet laten liggen. Ik mag het niet... zoals mijn dochters lieten weten, mag ik niet met mijn gezondheid spelen. Bah, nu mis ik ook het oppassen op het kleine hummeltje. Diepe zucht. Het enige lichtpuntje dat ik zie, is hoe mijn jongste eindelijk ook goede hulp krijgt en terug meer lacht. Ook zij is door de ex-psychiater dieper in de put gegaan in plaats van andersom.
Ik heb veel zin om een potje te huilen... Wellicht zou je een hele watertank kunnen vullen met al de tranen die ik zou willen vergieten als ik maar kon.
Een leeg blad diep donkere krater een zwart gat een zinvol blogje is wellicht voor straks of voor wat later want in mijn hoofd is nu slechts een leeg blad een diep, donkere krater een enorm diep, donker en zwart gat.
Ik denk niet meer... doe... doof... duf.... Door de infectie voel ik me nog steeds down. Het is geen toegevoegde waarde bij de aanwezige psychische ellende, zoveel is zeker. We houden het hoofd boven water.
Heb nog een gesprek gehad met die dezelfde psychiater bezocht....
Net zo blij als ik er vanaf te zijn. Sloom creatuur dat blijkbaar ook bij haar kostbare tijd verspilde met over zichzelf, stomme ontstekingen van zijn oog, val van de fiets enz... te leuteren... maar zware onderwerpen ontkende, uit de weg ging, zelden feedback gaf. Zij ging al enkele keren elders praten... en je ziet welk verschil dat geeft... Die luistert werkelijk naar haar, geeft feedback... Onze ex-psychiater bakte er niet veel van... tenzij met verdoofde creaturen of mensen die nog nooit een psychiater bezochten? Die man heeft blijkbaar zelf iets nodig om te functioneren... héél véél complimentjes... maar het is onmogelijk die te geven aan iemand die je niet heus begeleidt.... maar meer bezig is met zichzelf, niet alert genoeg enz...
Nu... ik ben ook blij dat ik van die man af ben... alleen jammer dat het op zulke manier moest gebeuren... de voorbije jaren voelen allen als verloren.
Vreemd blogje? Ik weet het niet, alleen dat ik me zelf erg vreemd voel en ver van de wereld. Maar nogmaals... de hemel zij dank dat ik van die slome egotripper af ben.
Categorie:herstel van de onvergefelijke flaters van de vorige psychiater
540. Achter je ogen
De tranen zitten achter je ogen maar stromen niet De pijn klopt als een djembe daar waar je je vuist duwt in de hoop dat de schreeuw luwt
De tranen zitten achter je ogen maar je geeft geen krimp stil raken je vingers de toetsen en leeg is je blik die staart naar het scherm de tranen zitten achter je ogen maar stil blijft het gekerm vloeien in woorden vertellen dat wat achterbleef toen ze besloten jou psychisch te vermoorden.
Gisteren voerde een bepaalde gelaatsuitdrukking van iemand op tv (een gelaatsuitdrukking waarop je kan lezen dat wat je ziet niet overeenkomt met wat hij zou willen dat je ziet) me eensklaps terug naar dat en die ik me helemaal niet meer wil herinneren... de ex-psychiater, degene die me na dik acht jaar therapie een mes in de rug plantte...
Ik dacht opnieuw terug aan het ene schilderij dat ik ooit maakte... Een eindeloze weg voor me, vleesetende planten en drie zwaarden in mijn rug... Het klopt... drie zwaarden zijn er in mijn rug geplant. Twee door die me lief zijn en de derde niet minder hard door mijn psychiater. We gingen toch samen een weg af, een proces, probeerde zijn collega nog... maar die man wist niet hoe mijn psychiater die weg opblies, dat hele proces naar de haaien hielp door zijn laffe 'afhandeling'... want ook over het zogenaamde overleg met die collega loog de ex-psychiater...!
Als ik dat lachende gelaat voor me zie, krijg ik braakneigingen en een scherpe pijn giert door me, diep geschonden vertrouwen en dat doét pijn... Een man met twee gezichten... het lachende 'niets aan de hand gelaat' (wellicht bijzonder naïef en niet in staat tot nog maar een minimum empathie) en dat andere 'dat laf zocht naar manieren om van je af te geraken op het tijdstip dat je zijn ego niet meer opwaardeert' (omdat het niet meer te waarderen viel uiteraard, noch zijn ego, en al helemaal niet zijn werkwijze..!)
Zo... dat is opnieuw van mijn lever af... zo komt de hele wansmakelijke gebeurtenis meer en meer los... het hangt geloof ik nog met één versleten vezel aan me vast... Goed zo.. hoe vlugger ik deze zooi achter me kan laten, hoe liever.
Ik heb het nooit zo begrepen op slappe karakters...ze kunnen bijzonder grote schade toebrengen aan anderen, zoveel is ook hier gebleken... Alleen weet ik niet of hij dat beseft.
Het zal wellicht niet voor niets geweest zijn dat ik hem vaak zag als een puber, een kind,... zijn handelen was niet bepaald wat je noemt wijs en volwassen of empathisch. Kinderen en jongeren zijn vaak een pak wijzer dan hij en in staat tot meer voelen. Hij dobberde wellicht slechts op zijn verstand... maar op het einde liet dàt verstand het ook duidelijk afweten.
Waarom ik daar toch ben blijven sukkelen... het is me een raadsel en ook weer niet... Mijn geloof in mensen als hij is vaak onterecht... Ik vertrouw nog steeds niet genoeg op mijn intuïtie. En dat eeuwige verwijt van sommige mensen blijft door mijn hoofd spoelen... (als zou ik té wantrouwig zijn...)
Categorie:herstel van de onvergefelijke flaters van de vorige psychiater
30-10-2011
538. down...
Ben opnieuw aan het dalen... al dat rusten, prima hoor... en lezen... interessante artikels, en heerlijke reisbestemmingen... maar mijn gemoed wordt zienderogen donkerder. Straks hopelijk beter...
Ik voel me muf, duf, down. Heb me vandaag toch een Leffe 9° ingeschonken... Gisteren niet... vandaag wel... om even wat te ontspannen... en ook uren voor de volgende injectie. Ik zou kunnen huilen maar mijn huilen zit al zo lang achter slot en grendel dat ik niet eens meer weet hoe ik dat huilen kan vrijlaten. Soms op totaal onverwachte momenten is mijn huilen niet te stuiten... Wellicht komt dan de hele opgekropte zooi er tegelijk uit. Ik herbeleef het verleden tegen wil en dank... De vorige keer dat ik dit voorhad waren mijn kinderen nog allemaal thuis... en er was ook nog geen vuiltje aan de lucht... de relaties, de verbondenheid. Ondertussen is zoveel stuk... weg... door aliëns. of hoe noem je die wezens die dàt stuk willen wat héus niet stuk moet????
Mijn jongste staat weer aan het fornuis. Ze warmt het restje van gisteren op en bakt er wat nieuws bij. Ik ben misschien nog donkerder geworden omdat ik me zorgen maak om de komende dagen. Ik probeer morgen op een stoel de was te sorteren en in de wasmachine te stoppen. Mijn jongste zal die vervolgens ophangen nadat ik een deel in de droogkast stopte. Ik zal mijn kleinkindje niet zien... en ook even niet meer buiten kunnen komen. Verder wil ik donderdag zelf naar de dokter in plaats van dat hij hier naartoe komt... maar dan moet het wel beter gaan met dat vervloekte been.
In mij huilt het... maar mijn buitenkant zit onaangedaan de tekst te typen... voor die lezen... want de plak-berichtjes-stuurders die als een kip zonder kop hier niet eens langskomen... dààr heb ik nu écht niets meer aan. Schamper denk ik aan mijn medeleven toen zij gezondheidsproblemen hadden. Een nest egoïsten is precies wat ik nu kan missen
Hoe beroerd kan een mens zich voelen? Zéér beroerd. Moedig ben ik aan de slag gegaan... voorzichtig... want ik mag dit niet en ik mag dat niet door de medische problemen. En de psychische ellende dààr moet je natuurlijk vooral géén aandacht aan schenken. Maar die psychische ellende schenkt wel aandacht aan jou. Ze duwt namelijk dat vreselijke gevoel in je van voeten tot hersenen... die drang om er een punt achter te zetten. En dààr vecht ik dus bijna mijn héle leven tegen.
té wantrouwig was... (omdat hij zijn eigen strikte regels overtrad en mijn dochter daarover vragen had en ik die vraag ook stelde????????) Een lafhartig sujet dat hij zelfs dàt ontkende en erger nog mijn stoornis misbruikte om zichzelf en zijn duidelijke fout vrij te pleiten. 
.gif)
Ik had liever opnieuw mijn kop in 't zand gestoken en te voet tot bij mijn arts gewandeld in plaats van dat hij hier naartoe kwam. Maar 't lukte niet hem te overtuigen... ondanks mijn drie pogingen... Alle argumenten werden van mijn tafel geveegd... ook mijn melding dat het me beter leek te gaan.
De vervreemding slaat keihard toe. Het kan me allemaal hoe langer hoe minder schelen want ik verdwaal en verdwaal in wazigheid, onwerkelijk, niet zijn. Murw en ver van de wereld. 
Waar ik anders in de loop van de dag toch wat lichter word, is dat nu niet het geval... . Straks opnieuw op de sofa, lezen, zo zijn mijn gedachten alvast wat afgeleid. 
