Ben ondertussen al dagen zo ver heen dat ik het alarm van mijn mobieltje moet inschakelen om me aan de medicatie te herinneren. Het begon enkele avonden geleden, als mijn dochter me toen niet had gevraagd of ik mijn medicatie al nam, zou ik het helemaal vergeten zijn... Zelfs de doos op tafel klaarzetten, hielp niet langer. Alsof mijn brein was uitgelopen. 

Goed, ik heb er dus wat op gevonden en zal het niet meer vergeten, ook al was het gisteren opnieuw kantje boordje omdat ik... het alarm voor s'avonds vergat in te stellen op mijn mobieltje. :shock:

Ondertussen voelt het of ik helemaal ingekapseld ben. Uit zelfbescherming. Na het doktersbezoek voelde ik me iets beter. Misschien om dat gevoel dat iemand bekommerd is om mijn welzijn. (soms is dat van groot belang omdat ik er zelf niet in slaag lichamelijke aandoeningen voldoende ernstig te nemen, ik heb namelijk mijn handen al vol met de psychische)

Ik las opnieuw verder in het boek over hoe bps-patiënten te behandelen. Het bleef minstens drie weken onaangeroerd liggen. Ik voelde toen een hevige weerstand om er nog verder in te lezen en dus liet ik het.
Echter op het ogenblik dat de psychische ellende opnieuw voelbaar werd, met andere woorden, de gevolgen van de on-therapeutische en laffe handeling van mijn ex-psychiater is het goed dat ik daarin verder lees.
Het is ontstellend hoeveel fouten hij maakte... en hoe hij méér bezig was met zichzelf dan met zijn werk als psychiater vooral de laatste negen maanden...! Hoe hij zichzelf tot slachtoffer maakte... opnieuw allesbehalve deskundig.

Verder denk ik soms of hij meende  slapend rijk te worden...
Nu daarin is hij wellicht gedeeltelijk gelukt... aan ons tweetjes heeft hij jaren een aardige duit verdiend.... Gelukkig slaagde hij er niet in om mijn dochter hetzelfde te lappen. Zij gaf hem onverwacht een koekje van eigen deeg. Nogmaals ik kan van haar nog veel leren... zij zal nooit zo lang twijfelen als ik (gelukkig maar)... en hakt zulke bedenkelijke knopen veel vlugger door en zonder aarzeling. Bammmm. 

Het is confronterend allerlei te lezen in dat boek, maar weten is beter dan niet weten in dit geval... Zijn 'af-handeling' heeft me zwaar letsel toegebracht. Het laffe per mail er zich vanaf maken hield niet alleen een afwijzing in, maar tevens een verwerping én bestraffing... Dat hij dàt niet eens beseft, vertelt mij veel over zijn ondeskundigheid in deze.

De weken dat ik geen nood had aan het boek verder lezen, waren die weken dat ik naar de nieuwe psychiater ging, die wél goed werk levert en al meteen van de eerste twee sessies.! Ik heb iemand nodig als psychiater die intelligent is, ook emotioneel intelligent en beschikt over empathie en deskundigheid, een sterk iemand, een wijs iemand die de betrokkenheid niet hoeft te veinzen (zoals mijn ex-psychiater deed) maar waar die spontaan voelbaar is.
Allemaal ingrediënten die ontbraken bij mijn ex-psychiater maar die ik al meteen herkende bij de nieuwe psychiater...!

Wellicht daardoor dat het zo lang duurde bij de ex-psychiater dat ik hem kon vertrouwen?... ik pikte immers meteen dat lichtzinnige ondoordachte op, dat gebrek aan betrokkenheid, iets onvolwassen dat me angst inboezemde en me heel vaak onzeker maakte. Ik heb zelden kunnen voelen dat hij dingen begreep en dat was heel lastig. De zeldzame feedback die hij gaf, stelde me niet gerust, ... en heeft me vaak innerlijk doen verstijven. Toch bleef ik het slikken... omdat ik dacht dat ik té wantrouwig was... omdat ik niet zoals ze van bps-ers zeggen, van de ene therapie naar de andere wilde dobberen. Zo zie je hoe dat stigma dat er heerst, ook tegen je kan spelen... namelijk dat je je eigen intuïtie he-le-maal niét meer ernstig gaat nemen... waar je dat duidelijk wél had moeten doen!!!!
Soms deed zijn gedrag me denken aan dat van een van mijn zoons...  en dat was eigenlijk alarmerend... al weet ik hoe hij zich nog zou haasten om te zeggen dat ik het ene met het andere verwar.

Mijn ex-psychiater was niet meer bezig met zijn werk en zijn cliënt, hij was meer bezig met zijn ego...!

Ik gaf hem verder meer krediet dan hij mij, gaf hem meer vertrouwen dan hij verdiende... want ik bleef ten onrechte denken dat ik me in mijn voelen vergiste...

Goed, ik kan het achter mij laten. Hij is het niet waard er nog onder te lijden. Hij heeft door zijn ondeskundigheid al te veel jaren van 'mijn' leven verspild. Ik probeer dat te vergeten...

Doordat er echter nu zoveel weken zitten tussen de volgende sessie bij de nieuwe psychiater en dat gecombineerd werd met mijn gezondheidsproblemen zakte mijn moed opnieuw onder nul en kwam ook die pijn weer boven... doemde dat gelaat van de lichtzinnige ex-psychiater opnieuw als een eng Halloween-spook voor me op... Die lach waarmee hij altijd luchtig komt aangestapt, werd onverdraaglijk wanneer je beseft hoe hij negen jaar therapie opblies door één wel erg laffe af-handeling die bovendien bijzonder on-therapeutisch en onverantwoord was. Hij was al tijden niet meer bezig met therapie maar met zichzelf...