'k Heb zo vaak het gevoel (vaak ben ik me pas erna daarvan bewust) dat ik me steeds voor al wat ik doe/zeg/voel/schrijf/niet doe... moet verklaren. In feite komt het erop neer dat ik mijn hele bestaan lijk te moeten verantwoorden... :-(
Waarom is dat zo? Uit angst afgewezen, veroordeeld, verafschuwd, minacht te worden
Lastig... en dat is belachelijk licht uitgedrukt.
Het maakt ziek en onzeker, al vloeit het dan voort uit onzekerheid die voortvloeit uit een minieme eigenwaarde of een gebrek eraan...:-?
Die eigenwaarde is niet bepaald gegroeid na verwerpingen, vergooiingen, dumpingen, afwijzingen.
Dat hoop ik ook om te kunnen keren.
Dit alles geschreven met alweer een opvlammende hevige pijn en een oorverdovend gehuil van binnen. Van buiten oog ik wellicht als een  boeddhistisch kalm maar ook weemoedig wezen.

Ik heb weer veel hinder van woorden die ik net wou neerschrijven en die de seconde erna al een serieuze denkoefening vragen om ze me te herinneren. Soms vind ik het woord niet meer terug, of een gebeurtenis...dit keer wel na veel inspanning. Ook dat verschijnsel boezemt me angst in en bemoeilijkt het schrijven. Het gaat niet om een moeilijk woord of uitdrukking maar om een belachelijk eenvoudig woord zoals 'licht'... :cry:

Lieverd je moet doen waar jij het beste vindt voor jou zelf je moet je eigen leven lijden
Ik zou je zoveel willen zeggen,
maar dit blaadje is te kort.
Daarom wens ik nu alleen maar
dat je heel gelukkig wordt.
Want liefde en geluk zijn niet te koop,
maar liefhebben kun je een hele hoop. Nikki

17-09-2013, 15:14 geschreven door Nikki

Vele lieve groetjes vanwege Annie & Rogier

17-09-2013, 12:54 geschreven door Annie & Rogier

Maar lieverdje gaat het echt weer niet Geluk sluipt naar binnen
door een deur waarvan je
niet wist dat je
die opengelaten had
Nikki

16-09-2013, 10:34 geschreven door Nikki

Vele lieve groetjes vanwege Annie & Rogier

16-09-2013, 10:33 geschreven door Annie & Rogier