Zoals ik vorige keer schreef beni k geveld door een verkoudheid.  Een vallingske zou je zeggen is niets onoverkomelijk, maar voor mij betekent dit dagen uitgetelt. Alles is te veel en steeds het risico van het maken van hoger koorts. Dat zou dan een ziekenhuisopname zijn wegens het ondermijnde immuunsysteem. Gelukkig tot hiertoe nog niet noodzakelijk en morgen moet ik zowiezo voor chemo.

Het rottige vind ik wel dat we voor vandaag voorzien hadden om naar de bunkers in park den Brandt te gaan. Heb dit weeral moeten afzeggen ...zoals zovele zaken de laatste tijden.

Dat is trouwens een van de zwaarste dingen aan het hebben van kanker. Stilaan raak je al je sociale contacten kwijt, kom je ergens aan de zijlijn te staan waar je wel nog kan toekijken, maar deelnemen wordt moeilijker.

Afspraken kan je nooit definitief maken, dikwijls ben je die dag niet in staat om ze na te komen, ben je te moe of te ziek. Je kan je dan wel proberen 'sterk' houden, lees forceren met als gevolg dat je dagen onder de voet bent. Het zijn dan ook de genen die me echt graag hebben die het volhouden. De overgrote meerderheid haakt onderweg of, begrijpelijk, maar soms moeilijk te plaatsen. Vele mensen hebben het moeilijk met de ziekte die ik heb, buiten een paar algemeenheden zoals ge ziet er goed uit, hou je sterk en 't komt wel in orde komen de meesten niet. Anderen vervallen dan weer in medelijden wat soms nog moeilijker is om te verdragen. 

Doe gewoon, ik ben nog dezelfde, alleen is mijn houdbaarheidsdatum snel aan het vorderen, maar ondertussen wil ik er nog wel het beste van maken en proberen er te zijn voor hen die me graag hebben...

Misschien klinkt bovenstaand nogal hard, maar mag ik het ook even moeilijk hebben? Het gaat wel over, maar soms heb ik even tijd nodig om alles op een rij te zetten, en als ik dan wat moeilijk doe, soms ambetant uit de hoek kom, let daar niet op, ik vind mezelf soms nog veel ambetanter en onuitstaanbaarder, maar ik kan mezelf niet de rug toekeren...