Zo kan ik vandaag best omschrijven. Buiten is het al grijs wat de klok sloeg, vorige nacht lukte het niet om de slaap te vatten en vandaag heb ik er geen zin in.

Ook al voel ik me daar schuldig door. Mijn katholieke opvoeding komt dan weer boven en dan hoor ik de pastoor nog steeds orakelen: ledigheid is des duivels hoofdkussen.

Wel als dat kussen zacht genoeg is en ik erdoor kan slapen...laat maar komen.

Maandag weer naar het ziekenhuis voor de chemo, niet dat dat zo zwaar is, ik weet mensen die het er veel zwaarder mee hebben, maar het si steeds die vraag van helpt het allemaal en is het de moeite waard die me blijft achtervolgen. Na veel gepieker moet ik dan toch bekennen, dat al is het maar 1 dag extra dat ik samen kan zijn met deze die ik graag zie het dan toch de moeite is. Dat ik dan toch besluit ermee door te gaan en het zolang mogelijk probeer vol te houden...tot, ja tot wanneer? Dat zal de toekomst wel uitwijzen zeker?

Soms voel ik me een beetje zoals Bob Dylan zong in Like a rolling stone.

How does it feel 
How does it feel 
To be on your own 
With no direction home 
Like a complete unknown 
Like a rolling stone?

Gisteren nog iemand gezien na lange tijd en dan komt de onvermijdelijke vraag, hoe is het nu en wanneer ben je genezen. Ja wat moet je daar op antwoorden? Genezen zal ik nooit...ik kan het enkel zo lang mogelijk uitzingen.

 Ook al zou de tumor weggaan...hij komt zeker terug en 't is gewoon een kwestie van tijd...alleen is de vraag hoeveel tijd.

Als je dat antwoord, hetgeen ik soms doe bij die vraag, dan voelt de vraagsteller zich ongemakkelijk, dan komen de algemeenheden als 'de moed niet opgeven, blijven vechten enz boven, of stopt het gesprek gewoon. Mensen kunnen moeilijk omgaan met dit gegeven en bekijken je dan met andere ogen. Sommigen tonen dan medelijden, hetgeen me nog een slechter gevoel geeft. Ik wil geen medelijden. Enkel een beetje begrip wanneer het eens niet gaat, wanneer ik stuntelig doe, wanneer ik tegen een open deur knal of wanneer ik al eens ongenietbaar ben. Ik probeer het ook maar te plaatsen en dat lukt nu en dan niet.

Een positief punt is dat het al een hele tijd geleden is dat ik nog tegen een paal aanliep of het deurgat miste...is er dan toch beterschap?