Vorige week waren het weer 'hoogdagen' voor de kerkhoven en de blomisten. Iedereen wil op 1 of 2 november meedoen aan de hype van dodenherdenking. Voor mij is dit een te commerciele bedoening geworden en komt het er meer op aan van wie het grootste en duurste bloemstuk plaatst. Of de afgestorvenen hierbij echt herdacht worden kan je in het midden laten. Waarom slechts een dag op het jaar aan herdenking doen? Ik denk elke dag aan mijn overleden ouders, elke dag probeer ik hun voorbeeld te volgen en nooit heb ik het gevoel dat ze ver weg zijn, ook al zie ik hen al tientallen jaren niet meer, wanneer ik mijn ogen sluit zie ik hen nog voor me...ik hou van hen.

Een van mijn favoriete zangers, Bob Dylan schreef hierover een prachtige song,

Death is not the end.

When you're sad and when you're lonely
And you haven't got a friend
Just remember that death is not the end
And all that you held sacred
Falls down and dows not bend
Just remember that death is not the end.

Not the end, not the end
Just remember that death is not the end.

When you're standing on the cross-roads
That you cannot comprehend
Just remember that death is not the end
And all your dreams have vanished
And you don't know what's up the bend
Just remember that death is not the end.

Not the end, not the end
Just remember that death is not the end.

When the storm clouds gather round you
And heavy rains descend
Just remember that death is not the end
And there's nowhere there to comfort you
With helping hand to lend
Just remember that death is not the end.

Not the end, not the end
Just remember that death is not the end.

Oh the tree of life is growing
Where the spirit never dies
And the bright light of salvation
Shines in dark and empty skies
When the cities are on fire
When the burning flesh of men
Just remember that death is not the end
And you search in vain to find
Just one law abiding citizen
Just remember that death is not the end.

Not the end, not the end
Just remember that death is not the end.