WINTER
't Is winter en de zonne steekt
met moeite, haren kop
nog boven de oudste perelaars
van onze lochting op.
De koude bijt geweldig al
de droge lovers af
en delft 'n nieuwe brokke van
't verleden weg in 't graf.
En zó verlicht, herneemt de mens
de koude weg, die leidt
vanuit de kinderwiege naar
het land der eeuwigheid.
't Verleden, 't zij het kleine weze,
kleine weze of groot,
veroudert en vergeet in mij
en eindigt met de dood.
't Is winter en de doden - ook
de doden - slapen zacht,
in de ongestoorde stilte van
de blauwe sterrennacht.
Omer Karel De Laey
|
