Louis Paul Boon (Aalst, 15 maart 1912 - Erembodegem, 10 mei 1979) was een Vlaams schrijver, kunstschilder en dichter.

Kenmerkend voor Boon was zijn volkse aard, hij liep tot zijn 16de school en moest vader helpen als gevel- en pistoolschilder. Hij kon in zijn vrije tijd nog wat lessen aan de Aalsterse Academie voor Schone Kunsten volgen, maar door geldgebrek was ook dit van korte duur.

In 1939 schreef Boon een tekst bij door hem gemaakte linosneden, in fascimilé uitgegeven in 1969, onder de titel '3 mensen tussen muren'. Het verhaal vormde tevens de basis voor zijn eerste roman 'De voorstad groeit', die in 1942 met de Leo J. Kryn-prijs werd bekroond. Boons dubbeltalent zou in zijn gehele carrière als schrijver (vooral) en schilder tot een geweldige productie leiden, met name in de jaren vijftig en zeventig (qua schrijfwerk), en de jaren zestig en zeventig (qua schilder-en beeldhouwwerk).

Aangezien zijn boeken in Vlaanderen slecht werd ontvangen en slecht verkochten, werd zijn meesterwerk 'De Kapellekensbaan' door uitgeverij Manteau geweigerd. 'Mijn kleine oorlog' (1946) was het laatste boek dat Boon bij Manteau publiceerde. In 1952 verscheen zijn eerste uitgave in Nederland, 'Twee spoken' bij de Arbeiderspers; nieuwe uitgaven volgden elkaar in razend tempo op. 'De Kapellekensbaan' (1953), 'Reservaat' (vijf delen, 1953-1957), 'Menuet' (1955), 'Zomer te Ter-Muren' (het tweede deel van het boek over de Kapellekensbaan, 1956), 'De bende van Jan de Lichte' (1953 / 1957) en 'De Paradijsvogel' (1958).

'De Kapellekensbaan' en 'Menuet' zijn Boons meest vertaalde romans. De eerstgenoemde verscheen onder andere in het Duits (in meerdere vertalingen), het Engels, het Noors en het Spaans. De laatstgenoemde in o.a. het Zweeds, Hongaars, Portugees en Italiaans.

In de jaren zestig werden door Boon nauwelijks nieuwe boeken gepubliceerd. Wel verschenen er meerdere bundels met cursiefjes die hij voor het Gentse dagblad 'Vooruit' schreef, waaronder 'Dorp in Vlaanderen' (1966) en 'Wat een leven!' (1967).

In de jaren zeventig publiceerde Boon enkele historisch georiënteerde romans. In 1971 verscheen 'Pieter Daens', over het socialisme aan het einde van de 19de eeuw in het stadje Aalst. 'De Zwarte Hand' (1976) gaat over de 'anarchisten' die Aalst aan het begin van de twintigste eeuw onveilig maakten en schetst het 'dubbelleven' van een erotisch ontspoorde politieman. Posthuum verscheen 'Het Geuzenboek' (1979), dat Boon op zijn 67ste verjaardag voltooide, iets korter dan twee maanden voor zijn dood.

Pieter Daens (1971), een documentaire roman over de sociale strijd van de Aalsterse priester Adolf Daens, werd in 1992 door Stijn Coninx verfilmd.

In 2005 werd gestart met de uitgave van het 'Verzameld werk'.