Met de afgang van vorig jaar nog in gedachte stond ik zaterdag aan de start in Snaaskerke. Vorig jaar had ik het na één ronde al gehad en was ik afgestapt. Een hele slechte dag concludeerde ik toen. Een dag die ik niet snel zou vergeten. Dagen zoals die ene dag blijven lang na zinderen en herinneren me er aan dat ik moet blijven trainen en blijven werken.

Een jaar later. Ik heb het de laatste dagen erg moeilijk gehad. De opdrachten voor school stapelen zich in snel tempo op. Mijn nachtrust verdwijnt als sneeuw voor de zon. Ik kan niet zeggen dat ik me al terug 100% voel na de keelontsteking van afgelopen week maar ik ben wel vastberaden om beter te doen als vorig jaar.

Het parcours geeft me rillingen. De herkenning van afgang... Ik voel me al niet goed voor de start. 
Een gevoel dat me ook in de koers niet loslaat. Mijn benen zijn geblokkeerd. Vreemd.
Met mijn conditie ging het de laatste tijd echt wel de goede kant op en het gevoel verbeterde met de week. 
Vandaag niet. 

Ik vraag me af of het door de ervaring van vorig jaar komt of eerder door ziekte. Ik doe niet echt veel beter als vorig jaar. Ik voel me net zo vernederd. Ik hoop dat het de komende weken weer goed gaat. Net zoals vorig jaar. Ja, net zoals toen.

Donderdag 17 mei staat Gooik-Geraardsbergen-Gooik op mijn programma om daags nadien te starten in Begijnendijk. Ben curieus.

Drie massages in drie dagen tijd... zeg nu nog eens dat crashen geen voordelen heeft.
Nee nee, toch maar beter recht blijven. Mama heeft haar gouden handen laten werken en is er in geslaagd mijn nekspieren in beweging te krijgen. Wonder boven wonder.
Ik heb dus dinsdag in Boortmeerbeek kunnen koersen. Hoewel het niet volledig pijnvrij was, ging het toch goed. Er is niets spectaculairs gebeurd. Ik heb gewoon mijn koers uitgereden.

Foto's met dank aan Kurt!

Echt sprinten zat er niet meer in, want ik zat nogal ver, en vooral ook ingesloten.
Met een 23e plaats troost ik me zeker tevreden. Het voelt oké, voor de komende koersen.

Zondag koers ik in Veldhoven!



Eveline

Op zondag 29 april stond het provinciaal kampioenschap gepland in Wiekevorst. Een half uurtje van Mechelen,  dus eigenlijk een koers bij de deur. Ik had er de laatste weken erg naar uitgekeken. Vol goede moed stond ik aan de start van deze 'thuis koers'. Het tempo zat er van in het begin van de wedstrijd goed in. Vlucht pogingen waren meestal geen lang leven beschoren.

Ik voelde me na lange tijd nog eens goed op de fiets. Het kan er natuurlijk mee te maken hebben dat het een kampioenschap was, al dicht ik het eerder toe aan een goede trainingsweek en veel rust. Ik kon me goed handhaven in het peloton, maar op drie ronden van het einde was het weer eens prijs.

Ik raakte het stuur van een andere renster en kon niet meer weg. Ik sukkelde in een van de diepe kloven aan de kant van de weg om vervolgens recht op m'n hoofd in de gracht te duiken. Het nut van een helm heeft zich hier nog maar eens bewezen. Helaas was deze gracht niet gevuld met water -dat mijn val gebroken zou hebben- maar wel met doornstruiken en prikkeldraad. Het gevolg is een lichaam vol krassen en blauwe plekken.

Geen rozen zonder doornen, maar vandaag waren het helemaal geen bloemen helaas. 

Op zich vallen de wonden wel mee. Mijn nek is stijf en stram. Ik kan mijn hoofd met veel moeite bewegen. Bart, de osteopaat zal zijn werk hebben om daar weer beweging in te krijgen...
Maar als alles meezit, is er zondag weer koers, in Boortmeerbeek!
Nog dichterbij! Looking forward!
Eveline