Met de afgang van vorig jaar nog in gedachte stond ik zaterdag aan de start in Snaaskerke. Vorig jaar had ik het na één ronde al gehad en was ik afgestapt. Een hele slechte dag concludeerde ik toen. Een dag die ik niet snel zou vergeten. Dagen zoals die ene dag blijven lang na zinderen en herinneren me er aan dat ik moet blijven trainen en blijven werken.
Een jaar later. Ik heb het de laatste dagen erg moeilijk gehad. De opdrachten voor school stapelen zich in snel tempo op. Mijn nachtrust verdwijnt als sneeuw voor de zon. Ik kan niet zeggen dat ik me al terug 100% voel na de keelontsteking van afgelopen week maar ik ben wel vastberaden om beter te doen als vorig jaar.
Het parcours geeft me rillingen. De herkenning van afgang... Ik voel me al niet goed voor de start. Een gevoel dat me ook in de koers niet loslaat. Mijn benen zijn geblokkeerd. Vreemd. Met mijn conditie ging het de laatste tijd echt wel de goede kant op en het gevoel verbeterde met de week. Vandaag niet.
Ik vraag me af of het door de ervaring van vorig jaar komt of eerder door ziekte. Ik doe niet echt veel beter als vorig jaar. Ik voel me net zo vernederd. Ik hoop dat het de komende weken weer goed gaat. Net zoals vorig jaar. Ja, net zoals toen.
Donderdag 17 mei staat Gooik-Geraardsbergen-Gooik op mijn programma om daags nadien te starten in Begijnendijk. Ben curieus.
Ik heb reeds enkele dagen last van keelpijn. Zaterdag, 1 dag voor de koers en mijn stem is nagenoegen volledig verdwenen. Met veel moeite krijg ik er nog wel een beetje geluid uit, maar het doet pijn. Ik ben een uurtje gaan losrijden en voelde mijn longen branden. Ik heb schrik voor het effect morgen. Koersen? zot zeker? Ja zot wel, we zien wel wat dat wordt maar eerlijk gezegd heb ik er zelf geen geweldig goed oog op.
Zondag, onderweg naar Veldhoven. Ik heb nog steeds niet veel te vertellen. (Enfin ik heb altijd veel te vertellen, maar ik krijg er nog steeds niet te veel uit.) Nu hebben mijn medereizigers ook eens een rustige rit gehad. We komen aan in het rustige dorpje dat vandaag is omgetoverd tot koers kermis. De sponsors ontvangen ons met open armen. De ploeg staat in vol ornaat voor de deuren van AO Smidt. Ook mr Sengers komt met zijn familie een kijkje nemen. Het is wel tof om zo veel supporters aan onze zijde te hebben.
De koers was 100km in lijn en vervolgens twee plaatselijke ronden van ongeveer 12km. We vertrokken en blijkbaar ging het beter dan verwacht. Mijn longen vielen goed mee vandaag. Ik reed van voor, naar achter en weer terug. Veel gewring en gedoe. Ploegmaat Geerike ging voor het ingaan van de plaatselijke rondes mee in de goede ontsnapping. Ik reed op plaats 22 over de streep in het peloton. Opgelucht dat ik mijn koers had kunnen uitrijden, was dit eigenlijk al een overwinning op zich. Ik hoop dat het nu de komende weken toch de goede richting begint uit te gaan.
Drie massages in drie dagen tijd... zeg nu nog eens dat crashen geen voordelen heeft. Nee nee, toch maar beter recht blijven. Mama heeft haar gouden handen laten werken en is er in geslaagd mijn nekspieren in beweging te krijgen. Wonder boven wonder. Ik heb dus dinsdag in Boortmeerbeek kunnen koersen. Hoewel het niet volledig pijnvrij was, ging het toch goed. Er is niets spectaculairs gebeurd. Ik heb gewoon mijn koers uitgereden.
Foto's met dank aan Kurt!
Echt sprinten zat er niet meer in, want ik zat nogal ver, en vooral ook ingesloten. Met een 23e plaats troost ik me zeker tevreden. Het voelt oké, voor de komende koersen.
Op zondag 29 april stond het provinciaal kampioenschap gepland in Wiekevorst. Een half uurtje van Mechelen, dus eigenlijk een koers bij de deur. Ik had er de laatste weken erg naar uitgekeken. Vol goede moed stond ik aan de start van deze 'thuis koers'. Het tempo zat er van in het begin van de wedstrijd goed in. Vlucht pogingen waren meestal geen lang leven beschoren.
Ik voelde me na lange tijd nog eens goed op de fiets. Het kan er natuurlijk mee te maken hebben dat het een kampioenschap was, al dicht ik het eerder toe aan een goede trainingsweek en veel rust. Ik kon me goed handhaven in het peloton, maar op drie ronden van het einde was het weer eens prijs.
Ik raakte het stuur van een andere renster en kon niet meer weg. Ik sukkelde in een van de diepe kloven aan de kant van de weg om vervolgens recht op m'n hoofd in de gracht te duiken. Het nut van een helm heeft zich hier nog maar eens bewezen. Helaas was deze gracht niet gevuld met water -dat mijn val gebroken zou hebben- maar wel met doornstruiken en prikkeldraad. Het gevolg is een lichaam vol krassen en blauwe plekken.
Geen rozen zonder doornen, maar vandaag waren het helemaal geen bloemen helaas.
Op zich vallen de wonden wel mee. Mijn nek is stijf en stram. Ik kan mijn hoofd met veel moeite bewegen. Bart, de osteopaat zal zijn werk hebben om daar weer beweging in te krijgen... Maar als alles meezit, is er zondag weer koers, in Boortmeerbeek! Nog dichterbij! Looking forward! Eveline
De afgelopen weken was ik verschillende keren op de sukkel met mijn gezondheid. Van het één naar het ander zonder enige aanwijsbare oorzaak. Het vergt veel energie en dus had ik de week voor Roeselare een weekje rust ingelast in mijn schema... Dat de conditie momenteel niet top is, was wel enig sinds te voorspellen.
De GP Roeselare is een mooie koers. Een grote ronde van 100km met onder meer de Kemmelberg, de Monteberg, de Rodeberg, de Schminkelberg,... kregen de dames voorgeschoteld. Vervolgens waren er nog twee plaatselijke rondes gepland. De eerste 35km tot aan de voet van de Kemmelberg gingen goed. Ik was er nog nooit geweest en wist dus eigenlijk ook niet zo goed waaraan ik me moest verwachten. Ik schrok wel even bij het opdraaien van de kasseien. SLIK! Moet ik hier naar boven? De familie stond aan de voet van de Kemmelberg. Gelukkig hadden ze mijn geklungel al snel opgemerkt en hielpen ze mij een handje naar boven.
Door de vele valpartijen voor de Kemmelberg, kwam ik toch nog ergens tussen de mensen boven. Weliswaar volledig choco! Ik deed mijn best om nog bij het peloton te komen, maar ik voelde mijn conditionele achterstand. Ik kwam in een groepje terecht waarmee ik terug richting Roeselare kon rijden.
Vele minuten achter het peloton kwam ons groepje in Roeselare aan. Van het plaatselijk parcours bleven we gespaard. Gelukkig heb ik er dan vandaag een goede training van kunnen maken, door de grote ronde uit te rijden. Hopelijk goed voor de komende koersen.
Vandaag reed ik dwars door Vlaanderen. Vlaanderen is groot, maar ons
Vlaanderen situeerde zich vandaag in een straal van 16 km rond Waregem.
Het weer is al heel de dag goed, en in de schaduw van de profs kregen we
een mooi parcours voorgeschoteld.
Bij aankomst in Waregem stond ik versteld van de grote organisatie. Als er
mannen passeren kan er duidelijk wat meer gedaan worden...
Met zo'n 100 rensters stonden we aan het vertrek op een mooie boulevard
aankomst. Vlak aan het regenboog stadium van Zulte Waregem -dat
overigens écht scheef ligt!- vertrokken we voor een geplande 80 km.
Er waren duidelijk een aantal ploegen met ambitie afgezakt naar Waregem
want reeds van in het begin werd de koers hard gemaakt. Ik kon me telkens
goed voorin houden en sloeg er in om bij de eerste 20 de Holle straat in
Nokere op te draaien. (en overigens ook weer op die plaats boven te komen.)
Er werd hard naar beneden gereden en alles hing zo wat op een lint. Ik had
het gevoel dat het niet lang zou duren voor heel het peloton in stukken en
brokken zou liggen... en ik zat goed.
2 km na de Holle straat werd er plots barrage gemaakt. Wegenwerken kom
je dus ook in koers tegen. Blijkbaar was het dringend nodig om vandaag de
lampen van de straatverlichting te komen vervangen. Ik vraag me af of dat
niet op voorhand gecontroleerd wordt! En dan zijn ze nog van plan hier een
prof koers door te sturen? Proficiat mr Van Den Houte...
Een kwartier hebben we daar gestaan en toen we terug vertrokken zat ik
rond de 80ste plaats denk ik. Het opschuiven koste wel wat krachten maar
bij het doorkomen aan de finish zat ik toch weer in een goede positie.
Verder verliep de wedstrijd goed. De Holle straat was net niet te lang omhoog.
Ik kwam steeds acceptabel mee boven. En met in mijn gedachten 'als ik afzie,
doet de rest dat ook' zocht ik mezelf een weg door de koers. De wedstrijd
werd door het akkefietje in de eerste ronde met 1 toer ingekort. We reden
dus 4 toeren van 16 km. Mijn sprintvoorbereiding ging wat verkeerd.
Een paar slechte keuzes maken tussen links en rechts, en je zit zo helemaal
achteraan. Ik had prijs. Ik spurtte mezelf nog naar een acceptabele 36e plaats,
al had dat ongetwijfeld nog beter gekunnen.
Ik hou er een goed gevoel aan over en kan met gerust gemoed de komende
koersloze maand in gaan. Wat de vwf koersen of koers alternatieven betreft
houd ik jullie ongetwijfeld op de hoogte... En de supporter die vandaag titel
van die hard verdiend is Steven, die 200 km reed om de koers te zien! :)
Eveline,
Onder kleine druk, heb ik gisteren dan toch al mijn moed bij elkaar geraapt. Ik kon het mentaal moeilijk inpassen in mijn koerskalender maar bij gebrek aan koersen de komende maand heb ik mijn koerszak gemaakt en reed de auto gisteren naar Fayt-Le-Franc( verder FLF afgekort). Een klein dorpje op de grens met Frankrijk was het toneel voor de tweede koers van mijn seizoen. Wallonië is voor mij klimmen en hoe vlak het er ook is, ik kan het in mijn perceptie niet veranderen.
De baan richting FLF was glooiend maar nergens overdreven stijl. Toen we op het parcours arriveerden was het eigenlijk niet meer dan een veredelde platte koers met een lastige aankomst. Het kan natuurlijk aan de lage gemiddelde snelheid gelegen hebben, maar och wat had ik eindelijk nog eens een goed gevoel in de koers. Ik had snel door dat , hoe goed ze ook hun best zouden doen, ze mij er vandaag nu is echt niet gingen afrijden.
In de voorlaatste ronden reed een groepje weg. Ik wist dat het daar zou gebeuren, wie er zou springen en ik was er wel maar om mee te springen is het nu wel nog een beetje veel te vroeg. We kwamen nog kort maar de groep bleef vooruit en sprintte voor de overwinning. Wat er overbleef was een klein pelotonnetje van een renster of 25-30. Ik eindigde uiteindelijk 24e, want mijn kaarsje was tegen het einde ver uit. Het ritme is dus nog een beetje zoek, samen met de koers kilometers.
Maar wat ik gisteren gevoeld heb, is hoopgevend en allesinds een stuk beter voor mijn moraal dan vorige week in Oost duinkerke. Woensdag rijd ik dus in Waregem. Hopend op een gelijkaardig of beter resultaat. Tot dan!
En we zijn er weer aan begonnen! Het werd hoog tijd om er weer aan te beginnen! De winter is voor mij niet zonder slag of stoot voorbij gegaan. De laatste 2 maanden van 2011 heb ik nuttig kunnen invullen met goede trainingen maar vanaf het begin van het nieuwe jaar raakte
ik op de sukkel met mijn gezondheid. Ziekte en gezondheid werden tot grote ergernis wekelijks afgewisseld. Na de stage die ik in februari afwerkte in Spanje viel ik nog maar eens ziek. Het moment om resoluut afstand te doen van mijn gezondheidsproblemen en met nieuwe medicatie te vertrekken.(Broncho Vaxom, overigens volledig toegelaten! ) Ik kan het alleen maar aanbevelen want ik voel mij beter en vooral al 3 weken ziek vrij!! Maar daar gaat het nu niet over, het gaat hier over koersen! 3 weken had ik dus nog om min of meer op acceptabel niveau naar mijn eerste koers te trekken. Wat ik verloren heb kan ik niet zomaar goed maken natuurlijk. Ik zal er wat tijd voor nodig hebben. Oostduinkerke was de planning. Vorig jaar stond ik hier niet aan de start wegens (jaja) ziekte. Het parcours was anders dan ik had verwacht. Veel draaien en keren! Rustig meevaren op de golven van het peloton is zo niet mogelijk want er moet constant opgetrokken worden. Het was van in het begin een harde wedstrijd. Ik heb dan ook nog geen ritme maar toch had ik het gevoel dat ze echt hard reden en het niet stil viel. Ik heb lang op mijn tanden gebeten en heb toch een ronde of 9-10 (?) meegereden van de 13. Ik kan er natuurlijk niet tevreden mee zijn. En niet goed genoeg is niet goed genoeg. Zo simpel is het.
Ik weet wat me de komende dagen en weken te doen staat. Er zijn wel weinig koersen in het vooruitzicht, dus de komende weekends zullen vooral dienen om de basis nog wat uit te diepen!
Met nog enkele wedstrijden te gaan, hadden we dit ons wel anders voorgesteld eventueel bij een laatste wedstrijd nog eens met z'n allen samen te zijn.Maar niets is minder waar, bij een bruske beweging in het peloton kwam ze aan de buitenkant in aanraking met een geparkeerde wagen en over en out. Jawel afgevoerd naar de medische post, waar gevreesd werd voor een breuk in de elleboog en eventueel het bekken. Hierdoor werd er overgegaan naar een transportatie naar een ziekenhuis, na de nodige radiologische onderzoeken bleek het resultaat redelijk positief te zijn. De vaststelling was dat alles zeer zwaar gekneusd was maar zeker geen breuken, toch betekend dit dat het seizoen voor m'n pupil er iets vroeger opzit dan voorzien. Maar opgelet volgend jaar gaan we er terug tegenaan !!!!
Nog een koers of vijf te gaan dit seizoen. Hoewel ik nog steeds het gevoel blijf hebben dat het nog allemaal moet gaan beginnen loopt het seizoen toch vlot door. Ondertussen is er toch nog snel een koers afgewerkt voor ik me weer in de boeken stort. Nood breekt wet, er staat veel herexamen werk op mijn bureau te wachten. De omloop was mooi, weinig bochten en een licht polder windje waaide over de vlakke velden. Van in de eerste ronde vond ik het eigenlijk geen toffe koers. No offence voor de organisatie of het parcours maar er zijn zo van die koersen die je onmiddellijk niet liggen. Ze reden goed door en nog in de eerste ronde was het prijs. Voor één keer reed ik niet goed vooraan, en kon ik mits een beetje veldrijden de crash ontwijken. Vooraan gaven ze gas, waardoor een hoop rensters niet meer bij het peloton konden komen aansluiten. Mijn beste benen had ik thuis gelaten, die mogen geen twee keer per week uit de kast komen! (mopje) Nee ik was niet super, maar of ik mee zou kunnen met het elite groepje dat wegreed uit het peloton is maar zeer de vraag. Ze waren snel weg en ik ging er dus een goede training van maken in koers. Vervolgens reed er nog een groepje weg, en daarna nog één... Op het einde was het weer koersen voor de 20ste plaats. Ik had het van in't begin geweten dat het geen toffe koers was hé! Op anderhalve km van het einde sprong er nog iemand weg. Kwestie van eens zot te doen sprong ik mee. Want om welke reden dan ook zou je wachten op een sprint voor plaats 20? Het zou zo maar is moeten gelukt zijn. Alle ja, 't is dus niet gelukt want op de streep waren we er aan voor de moeite. 10 man reed mij nog voorbij en dus kunnen we dit weekend plaats 30 noteren op de uitslagen tabel. Volgende week koers ik in Affligem op zondag. Een stevig parcours, curieus wat dat met de huidige conditie gaat geven. Ik ben met Steven ondertussen al grondig gaan verkennen, 't is een mooie streek!
En passant toch nog wat koersen gereden ondertussen. Een snel overzicht. De vrouwen werden de laatste weken niet te kort gedaan als het op hoeveelheid koersen aan kwam. Zo veel er de voorbije weken waren, zo weinig koersen zijn het nu. Ik moest noodgedwongen vorige week starten bij de junioren in Duffel en vervolgens heb ik nog een koers gereden bij de mannen van de nevenbond.
Geel was het decor voor de koers van de vwv (Vlaamse wieler vereniging). Met ruim 80 man (en 1 vrouw dus) stonden we aan het vertrek voor een ruime 60 km. Mooie wegen, mooi weer, behalve een lagere snelheid moest dat voor mij niets zijn. Ik moet zeggen dat ik er van stond te kijken hoe hard die gasten met de fiets rijden! Als ze lang boven 50 per uur rijden krijg ik het toch serieus lastig! (Zeker wetende dat mijn maximale snelheid in de sprint vorig jaar maar een paar km per uur hoger lag!) Maar bon ik draai niet rond de pot, ik ging gewoon geen poten vooruit eigenlijk. Ik heb er geen verklaring voor, maar het draaide geen meter. We waren snel thuis.
180° (Kapellen)
Afgelopen dinsdag reden de dames criterium in Kapellen. Drie bochten per rondje van twee km. Dat is dan goed voor zo'n 30 toeren! Ik had het vooral in het begin ontzettend lastig! De doffe warmte zat daar wel voor iets tussen ,dacht ik. Al is het naderhand eerder een opkomende ziekte die mij teisterde. Ik kwam er dan een beetje door omdat de snelheid in het peloton minderde. Het ging richting sprint en het was echt gevaarlijk. De 180° bocht naar de aankomst leek wel gelegd om ongelukken te creëren. Iedereen wil er als eerste door draaien maar praktisch gezien, stropt dat toch wel een beetje! De winst ging naar één van de drie koplopers. Het peloton sprintte voor de vierde plaats. Mijn goesting was al over toen ik van links naar rechts werd gekwakt in de sprint voorbereiding. Als ze dan nog eens in elkaar haakten en net een valpartij konden vermijden werd ik toch een stuk terug geslagen. Ik was in de uitslag nog wel 19e. Geen topprestatie maar ach, het kan niet alle weken goed zijn. (En 't is eens iets anders dan 11de hé ;))
Finish geloof k.
Ondertussen 4 dagen later en heb ik het gevoel toch wel goed ziek te zijn. Het kan niet anders of dat zat dinsdag al in mijn lichaam. Woensdag was ik namelijk al serieus aan het hoesten en was een vallingsken al lang geen afwendbaar gegeven meer!
Liesbet Devocht, Julia verwulgen, Eveline Dergent
Dit weekend koers ik niet, mijn training van gisteren heeft mij op pijnlijke manier duidelijk gemaakt dat dat toch niet zou gaan. Je moet maar eens proberen 24 per uur te rijden aan hartslag 180 op een vlakke baan. Het zegt genoeg over de gezondheid denk ik.
Départ
Papa wordt bevordert tot fotograaf, wonderwel met vlag en wimpel geslaagd mij op foto vast te leggen in koers! Een hele prestatie!
Vorige week reed onze auto weer richting Ieper, een hele afstand voor een kleine kermis koers. Maar het gevoel is goed de laatste weken en ik had er zoals gewoonlijk weer veel zin in. Het waaide wel wat maar het parcours was helemaal mijn ding. Onmiddellijk na het vertrek voelde ik al dat mijn benen niet het gewenste gevoel hadden, bon, dat ter zijde ik kon nog wel volgen. In de derde ronde ging het tempo stevig de hoogte in. De Nederlandse Vera Koedoder had de aanval ingezet en in het peloton wisten ze duidelijk dat de hardrijdster geen 10 seconden gegeven moet worden. Alles zat snel op een lint en het was vechten om net uit de wind te kunnen rijden. Allemaal op het kantje rijden is echter niet mogelijk. Twee plaatsen voor mij werd er gevallen. Vol in de remmen gaan was niet genoeg om de crash te ontwijken. ik lag er dus weeral bij... Op een geblokkeerde rug na eigenlijk niets ergs aan de hand.
Dit weekend zijn er voor de vrouwen geen koersen meer te rijden. Om dan toch mijn zorgvuldig opgebouwde koers ritme te behouden besloot ik in Duffel te starten in de junioren koers. Mijn doelstelling was niet perse een goede uitslag rijden maar arriveren in het peloton had wel fijn geweest. Ik had nog wel wat last van mijn rug maar dat moet ik niet als excuus inroepen. Ze reden gewoon gigantisch snel! De enkele keren dat ik op mijn kilometricske keek lag de snelheid telkens boven de 50 km/u. Ik reed een derde van de koers mee en moest dan passen. Ik ben vervolgens maar wat gaan bij trainen. Het koersgemiddelde was uiteindelijk 43km/u en dat vind ik nog steeds snel.
Woensdag ga ik allicht bij de nevenbonden een koers rijden in Geel.
Met het hoofd over het stuur gebogen, stond ze daar als een hoopje ellende. Na een spurt die er geen meer was, maar met de wetenschap dat 2x Schomminkelberg 7% en 2x de Monteberg 8% + een windkracht 5 à 6 en regen er bovenop dit een loodzware interclub was. Een wedstrijd die na 20km al volledig uit elkaar geslagen was , vertoefde ze in het 3de peloton nog 1x terugkomen zat er in maar dit op een slecht moment. Juist voor de 3de beklimming sloot haar groep terug aan, maar enkele plaatsen voor Eveline was er terug een breuk en niemand kon deze dichten. Zodoende moesten ze met een 15 tal alleen verder, waar bij er in de bevoorrading ne 78km er een 10 rensters het voor bekeken hielden, dan maar met de overige 5 verder misschien nog voor een top 50. Deze wedstrijd had duidelijk sporen na gelaten, dit na de 4de wedstrijd in 8 dagen en dan nog een interclub. Nu verdiend ze echt een extra dagje rust. Eens ze op haar positieven was, kwam de opmerkelijke vraag "waren er nog van mijn leeftijd in koers?", en dit moest ik toegeven van de 20 overige belgen volgens mij geen enkel. Het resultaat was 52ste plaats waarvan 31 buitenlanders dit als eerste jaars. Ik voelde me een zeer gelukkige begeleider, in de wetenschap dat je van zulke wedstrijden alleen maar sterker wordt.
<< Doe van de 11 maar een eentje af>> << Voor volgend jaar vraag je maar een ander abonnement dan de 11 de plaats, 10 plaatsen minder ofzo>> << Beter een abonnement op een 11de plaats dan op die crashes van vroeger>> Reacties op m'n 11,11,11...
Gisteren stond ik aan de start van de koers in Vrasene. Op en top gemotiveerd want het parcours was iets wat me wel moest liggen. De laatste tijd heb ik echter een nieuw koers voornemen. Als eerste jaars elite is het niet praktisch prijzen te rijden of altijd kort te zijn in stevige sprints. Daarom opteer ik de laatste en ook wel komende weken om in de kleine kermis koersen me vooral zo goed mogelijk voorin te handhaven. En als het even kan ook mee te springen in mogelijk potentiële vluchten. Het is momenteel nog niet mijn grote sterkte om vol weg te rijden uit het peloton en er dan ook nog eens voor te blijven rijden. Maar er wordt aan gewerkt.
Over mijn koers van gisteren ben ik wel tevreden. Ik vond dat ik me goed voorin hield en deftig kon mee springen met "springveren". Uiteindelijk was het mij al snel duidelijk dat er niemand solo zou kunnen stand houden, maar ja wie niet waagt niet wint natuurlijk. Het peloton reed richting massasprint. De laatste 20 km kreeg ik het redelijk lastig, maar dat zal wel normaal zijn als de koersen wat langer worden. Na een goeie 96 km sprintte het pelotonen masse over de klinkertjes. Ik deed van de 11 het gecommandeerde ééntje af... Ik werd 10de, en breek dus de ban met de 11de stek waar ondertussen al eens goed mee gelachen is.
Morgen koers ik in Boezingen. Een UCI koers over een stevig parcours. Ik hoop dat de benen op z'n minst zo goed zijn als de laatste dagen en dat dat volstaat om een mooie koers te rijden. Drie koersen in zes dagen, de komende week staat er ook nog het een en ander op het programma. Een drukke week, die hopelijk de komende weken gaat resulteren in een mooie koers progressie.
Vandaag stond het PK in Arendonk op het programma, rood aangestipt op mijn lijstje. Mijn voorbereiding was soms wel enigszins geaccidenteerd maar ik had het gevoel dat ik er redelijk klaar voor was. De training achter de brommer maandag gaf me al een goed gevoel en ik stond super gemotiveerd aan dit kampioenschap. Veel goede renners zitten op het EK en het was absoluut mijn ding vandaag. Biljard vlak, een stevige bries, en mijn zonnetje overgoot het mooie parcours. Gevloek en gesakker op de lichte regendruppels. "Wat een weer, wat een weer". Ik lachte.
Vlaanderen had dezelfde tactiek als op het BK. Die had eerder al wel slecht uitgepakt maar ze bleken er nog steeds vertrouwen in te hebben. Een groepje van acht renners ontliep de dans van de massasprint. Ik had een super goed gevoel en heb geprobeerd om er nog iets aan te veranderen. Te vergeefs, ze waren weg. Met drie Antwerpse renners vooraan was het snel gebakken. En toen was er gevloek en gesakker, niet op de regen maar wel op al de rest.
Voor het peloton liep het richting sprint, ik denk dat ik tweede, derde of vierde werd. Mijn sprint was dus wel oke, want er zaten ook nog "niet-pannenkoeken" in het peloton. Indien ik derde werd, wat ik wel denk, zou ik andermaal 11de zijn in het totaal. Vroeger stond 11,11,11 voor mij garant voor merde en een dag afzien waarbij we op 4uur 11km moesten wandelen. Ik ben geen wandelaar, en zeker niet voor 11km. Vandaag staat de 11 voor iets anders. Mijn vast stekje dat het ondertussen wel begint te worden in de koers. Als ik al eens deftig uit rijd in de koers, is mijn sprint geen "wauw erlebnis" en strand ik 11de. Heb ik eens een "wow, wat heb ik goeie benen vandaag gevoel" dan mis ik de goede trein en sprint ik 3de van het peloton en andermaal 11de au total. 't is toch iets gek, al zal het toch wel eens keren zeker?
Eindelijk eens goed kunnen werken in diest van het "Sengers Ladies Cycling Team" met als gevolg dat onze kopvrouw de "Belgische Driekleur" kon veroveren. Bij dit resultaat had ik echt een goed gevoel om iets voor het team te hebben betekend.
Midden blok, tussen twee examens door, pauze gewijs, heb ik dan toch maar een koers meegepikt dit weekend. Belsele, een goed halfuur met de auto, was best wel te doen om niet te veel tijd te verliezen. Hoewel het de laatste weken niet altijd vlot lukt om trainingen schitterend af te werken door chronische tijdsgebrek voel ik dat er toch -eindelijk- weer een opwaartse beweging in de conditie curve zit. Het werd zo wel eens stilaan tijd.
Net voor de start viel de regen nog met bakken uit de lucht, de junioren die op dat moment reden, zullen het geweten hebben. Voor onze 80 km lange (korte) koers bleef het gelukkig droog. Al zat er na die bui wel heel wat meer zuurstof in de lucht! Ik koerste vooraan en deed m'n best om mee te rijden waar nodig en mogelijk. Tegen het einde kreeg ik m'n klopke maar reed toch uit. Met 6 man voorop reed ik nog naar een 25e plaats op de klinker-aankomst. En al is het geen "wauw-prestatie", ben ik relatief tevreden over de manier waarop ik gekoerst heb. Werk is er natuurlijk nog veel maar het gaat in de goede richting denk ik.
Kwestie van weer volledig bij te zijn, hier een verslagje over de koers in Begijnendijk. Schitterend weer, mooi parcours en dicht bij huis wat wil een mens nog meer om te koersen? Ik had er alvast ontzettend zin in, want na de grote koersen vond ik het wel eens tijd voor een echte kermiskoers.
Voor 98 km vertrokken we met amper 72 rensters. De eerste ronden werden aan een mini tempo afgewerkt maar eens de koers open brak, viel het zelden nog stil. Een groepje van vijf rensters sloeg er in om half koers ruim een halve minuut te versieren. Maar rijden tot de streep,... dat was buiten de wil van spurters gerekend. Het draaide goed rond in het peloton en we stevenden af op een massa spurt.
De laatste km's waren wringen en duwen. Ik sloeg er in om me volledig te laten in sluiten en uiteindelijk niet aan spurten toe te komen. Ik ben niet eens uit het zadel gekomen. Ergens was ik wel een beetje teleurgesteld. Ik had een goed gevoel en wou dat vandaag benadrukken met een mooie plaats. 11 de was het resultaat dat ik toch nog uit de brand kon slepen. Opzich niet slecht maar er zat hoe dan ook meer in!
Hierna heb ik me achter mijn boeken gezet. Het is goed opgeschoten en heb wonderwel meer gedaan dan ik had vooropgesteld.
En dan.......PROSPERPOLDER ook hier waren weer een 70tal deelneemsters waaronder meerdere junioren, dit had tot gevolg van een gaotisch koersverloop. Gedurende de ganse wedstrijd bleef het aanvallen regenen zodat alles in stukken en brokken lag, ik had telkens de pech van meiden mee te krijgen die niet wilden (of konden) meewerken zodoende zat ik gevangen in het resterende peloton. Hierdoor redelijk gefrusstreerd bolde ik als 36ste over de finish, dit kon echt veel beter.
