Herinneringen steken de kop op. Herinneringen die mijn hele volwassen leven al door mijn nachtmerries spoken. Ik voel me weer als dat kleine, bange en onzekere meisje. Niet aanvaard door haar klasgenootjes, uitgestoten en gehoond. Mezelf opsluitend in mijn eigen geest, mijn ziel dat zich vult met gekwetste gevoelens. Wetend dat deze dingen er eigenlijk niet toe doen. Wetend dat ik het van me af moet zetten. Dat het waarschijnlijk vooral in mijn eigen hoofd zit. Dat ik daardoor eigenaardig gedrag vertoon, onaangepast gedrag en zo eventuele contacten afschrik.
Op afstand bekeken is het allemaal eenvoudig en snel opgelost. Maar op dit moment heb ik het gevoel dat ik verdrink. Ik ben een drenkeling en ik gedraag me er ook naar. Weg is de zo zorgvuldig opgebouwde zelfzekerheid, spontaniteit en rationeel gedrag. Als het niet uit je hart komt, maar aangeleerd is dan barst de kwetsbare schelp zo snel. En je echte ik komt er als een smerige smurrie uitgegulpt ....
s'Ochtends vroeg. Heel vroeg, het is bijna nog nacht. Maar de duisternis wordt stilletjes aan verjaagd. De auto stopt voor zijn voordeur. Ik stap uit. Ik draag mijn zware bruine botinnen. Het is koud buiten, maar ik heb geen jas bij. Ik sla een paars deken over mijn schouders. Ik wandel naar zijn voordeur, blijkbaar heb ik zijn sleutel bij. Ik weet niet hoe ik eraan kom. Ik open de deur. In de kleine inkomhal sijpelt een beetje licht door het raam in de voordeur naar binnen. In dat donkere licht doe ik mijn laarzen uit en ik hang mijn deken op. Op mijn sokken ga ik verder het donkere en stille huis in. In de voorste woonkamer is alles stikdonker. Er hangt een doodse en akelige sfeer. De adem wordt me benomen. Maar toch open ik de deur naar een pikdonkere gang. Ik knip het licht aan en Koosje, een klein langharig lief hondje dat al zes jaar dood is, springt heen en weer en keft luid. Maar ik voel het gevaar. De angst knijpt mijn keel helemaal dicht. Ik laat me plat tegen de kelderdeur aanvallen. Verder durf ik geen voet meer te verzetten. Doodsbang ben ik. Eventjes denk ik eraan om Koosje mee naar buiten te nemen, haar te redden. Maar daar kom ik van terug. Ik besluit om te vluchten zodat ik hulp kan halen bij de buren. Ik hoor een diep gekreun, waarop Koosje nog scheller begint te blaffen. Ik draai me om en vlucht het duistere huis uit. Met mijn nestels nog los, het deken flappert los rond mijn schouders ... daar heb ik allemaal geen tijd voor. Ik heb het gehaald ....Dit was werkelijk het voorgeborchte ...
Het is niet omdat ... de afstand in tijd en plaats iedere minuut groter wordt, ik niet meer aan je denk. Integendeel
Het is niet omdat het contact onderbroken werd dit definitief hoeft te zijn hoe we ook vechten onze zielen blijven verbonden
Het is niet omdat je mij hebt gekwetst en als gevolg ik jouw misschien nog meer ik niet meer om je geef Integendeel loyaliteit is genetisch bepaald, dus ook houden van
Het is niet omdat je onze moeder gebroken hebt ik daardoor dezelfde weg op moet gaan Je deed een poging toe bijna met succes maar ik heb me herpakt en ben opnieuw begonnen.
Ik ben sterker nu en ik groei nog altijd Dus ik waag mij aan dit experiment om schuchter opnieuw contact te zoeken naar mijn wortels mijn roots
Ik weet dat je dit leest al kom je het via via te weten de tam tam in Oosthoven en omstreken doet heel goed zijn best dus je weet nu dat je kwetsbare en bang dochtertje uitgegroeid is tot een volwassen emotioneel stabiele en sterke vrouw.
Weerom zullen wij nader tot elkaar keren ooit ... Op mijn tempo Op mijn vraag wanneer ik er klaar voor ben ...
Met enige vertraging krijgen jullie toch nog het verslag van mijn eerste schooldag. Afgelopen zaterdag was ik gelukkig van mijn griepje genezen, maar ondertussen ben ik dubbel en dik hervallen. Ik heb nu een extra zware antibioticakuur gekregen. Gisteravond was ik nog doodziek, maar vandaag gaat het alweer een stuk beter. Telkens ik zo'n grote pil inneem, beeld ik me in dat ik een leger op de bezetter van mijn lichaam afstuur. Mijn "mannetjes" die mijn lichaam op pijl moeten houden, hebben het spit gedolven en daar komt de cavalerie! In colonne bestormen ze de overmacht. De eerste linie was mijn ontsoken keel. Na een dag voelde ik al dat ze dit gebied opneiuw veroverd hadden. Drie keer per dag krijgt mijn leger versterking! En ze zijn aan het winnen. Ik voel het. Mijn eigen mannetjes zijn ondertussen ook al een beetje bekomen van het trauma en ze vechten dapper mee.
Mijn eerste schooldag. Om acht uur was ik al present. Een half uur te voreg. Maar al gauw kreeg ik het gezelschap van een stuk of vijf "colega's". Onze afdeling was de enige die de eerste september al begon. Voor de rest waren er alleen maar tweede zitters van de dagschool in het gebouw te vinden. Uiteindelijk bleek dat op de eerste dag de lessen pas om negen uur begonnen. Niemand was gewaarschuwd, behalve degene die de afgelopen week voor hun intakegesprek moesten komen. De meerderheid blijkbaar. Onze groep telt ongeveer veerig leerlingen waarvan amper tien mannen.
En wat een opluchting! Mijn naam stond op de aanwezigheidslijst!. Pffff, dat was een pak van m'n hart. Vanaf dat moment was ik gerust en kon ik het jaar aan. We kregen al onmiddellijk een huistaak, die ik de volgende dag al zo goed als klaar had. Gelukkig maar, aangezien ik opnieuw ziek geworden ben. Afgelopen donderdagavond zat ik dus hoestend en proestend in de klas. Alle goede raad van manlief en schoonmoe in de wind geslagen, wilde ik kost wat kost geen enkele les missen! Zelfs het argument dat ik anderen kan ziek maken, kon me eerlijk gezegd echt niets schelen. Ik ga over lijken als het moet!
Morgen dus mijn derde les: Sociologische vraagstukken. Tot hiertoe valt het allemaal heel goed mee en de leerstof is goed te vatten. Alles wordt heel goed uitgelegd, met veel geduld en begrip. Geen stress, geen prestatiedrang ... Een hele verademing tegenover de lessen in het VDAB - gebouw waar stressbestendigheid de norm is. En de boekentas die ik zocht? Heb ik gevonden voor acht euro op Kapaza. Een lederen boekentas in heel goede staat! We zijn er helemaal klaar voor!
Ik ben zomaar iemand, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fiep.
Ik ben een vrouw en woon in Balen () en mijn beroep is dromen.
Ik ben geboren op 07/10/1967 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, tekenen, computeren, observeren, mijn huisdieren en mijn lief.
Ik ben herstellend CVS patient. Sinds een paar maanden durf ik opnieuw toekomstplannen maken. Via het schrijven kan ik me uiten en ik hoop om via deze blog nieuwe zielsverwanten te vinden
