Onlangs hebben we mensen leren kennen die we stilletjes aan "vrienden" zouden kunnen noemen. Een begrip wat ik heel zelden gebruik. Deze mensen delen hun leven met allerlei dieren, een beetje zoals wij dus. Onder deze levenspartners bevind zich een Witte herder. Een tiental jaren geleden werd dit hondenras een Amerikaans - Canadese Herder genoemd, maar ondertussen zijn ze erkend als Zwitserse Herder. Eigenlijk zijn het doodeenvoudig witte Duitse Herders ... But What's in a name.
Witte herders zijn schuwe dieren. Ze zijn helemaal niet op vreemden gesteld. Behalve mijn Faith. Zij is anderhalf jaar geleden, op Haloweenavond, gestorven op de gezegende leeftijd van twaalf jaar. Zij was heel gevoelig en tegelijkertijd ook enorm dominant. Heel spontaan, sociaal, supervriendelijk, hyperactief en enorm intelligent. Te intelligent. Ik verzeker je, het is eenvoudiger om een oerdomme hond iets aan te leren dan een hond die inteligenter is dan jij en de instructeur samen. Dit kan misschien ook iets zeggen over mijn intelligentiepijl.
Het punt is, ik heb zoveel geleerd van haar. Zij is de bron van mijn kennis over de leefwereld van dieren. Door haar heb ik me moeten inleven in hun zienswijze, hun redenatie en taal. Daardoor wordt ik voor een deel toegelaten in hun wereld, wat ik een hele eer vind. Faith was mijn deur.
Ik kan boeken schrijven over haar, misschien doe ik dat ooit wel eens. Ze was mooi, dapper en verstandig. Maar ze had ook zin voor humor en ze was enorm geslepen. Ze was de vamp onder de honden. Ik mis haar, maar pas nu besef ik hoe hard ik haar mis. Sinds ik Psycho heb ontmoet. De witte herder die bij onze nieuwe vrienden woont. Hij is schuchter ten opzichte van vreemden, maar ons heeft hij zonder enig morren geaccepteerd. Tot grote verbazing van zijn baasjes (baasjes vind ik eigenlijk een afschuwelijk woord, maar bij gebrek aan beter ...) Bij mij en manlief ontstond er ook een zekere vorm van herkenning. Wij hebben hun cultuur leren kennen, hun omgangsvorm die anders is dan bij andere honden. We begrepen elkaar en wij hoorden erbij. Soortgenoten als het ware, wij vertoeven met één been in zijn wereld en wij respecteren zijn heerschappij van die wereld. Witte herders zijn mijns inziens de Koningen onder het hondenras.
Ik geef het toe: ik ben vreemd gegaan. Ik heb een blog op "My space". Ik weet het ... Egoïstisch van me.
Een vriend van me verzamelt doodskoppen. Schedels van mensen. Echte en namaak. Hij heeft al enkele mooie en unieke examplaren op de kop kunnen tikken en omdat hij nieuwsgierig is naar hun afkomst wilde hij een blogje op myspace beginnen. Maar aangezien hij geen kaas had gegeten van het blogjes opbouwen, html codes en weet ik wat allemaal kwam hij bij mij terecht. Nu ... ik vind blogjes bouwen een heel eenvoudige bezigheid, een tweede natuur bijna maar blijkbaar is niet iedereen van die mening gespeend.
Myspace werkt anders, heeft andere mogelijkheden en dat moest eventjes uitgezocht worden voor ik mijn vriend de nodige raad en tips kon geven. Dus op een slapeloze nacht ging ik aan de slag met als gevolg: Fiep had weer een blogje bij. Aangezien ik op dit moment invalide ben en ik er in eerste instantie niet veel verandering in zie komen, zie ik maar één mogelijkheid om mijn overige dagen te slijten: tekenen. Mijn grootste gave waar mijn getormenteerde lijf mee gezegend werd. De tekenkunst is voor mij meer dan een hobby, een verstrooiing, passing time. Ik heb het nodig net zoals het voor de gemiddelde persoon noodzakelijk is om dagelijks te eten en non - stop te ademen. Ze moet ik tekenen om een beetje helder te blijven.
Mijn "krankzinnigheid" wordt getemperd door het tekenen. Het is als het ware een filter, zodat ik me weer kan concentreren op "aardse dingen". En Eureka!!! Myspace zit vol met zielsverwanten. Grote en kleine talenten die ook het tekenen en ontwerpen nodig hebben en die er in geslaagd zijn er hun beurs mee te spekken! Het geeft me hoop ... hoop dat er toch nog een toekomst voor me is weggelegd. In dit klein Belgenlandje is er geen hoop en geen plaats voor plaatselijke kunstenaars. Maar we leven in een wonderlijke tijd die een geheel nieuwe wereld heeft geschapen. Een wereld waar rare snuiters als wij ons een plekje kunnen veroveren. Een plekje waar we elkaar kunnen ontmoeten, waar kan gecommuniceerd worden met beelden die meer zeggen dan ... blablabla.
Ondanks de pijn besloot ik vanmorgen toch een wandelingetje te maken. Ik nam een pijnstiller in, greep mijn wandelstok vast en lijnde Phoebe aan, die sinds ik kreupel ben niet meer trekt aan de leiband en onmiddellijk komt als ik roep.
Enrique, onze kater, was al sinds gisteren heel onrustig. Als hij buiten was, wilde hij weer binnen en andersom. Ongedurig liep hij heen en weer achter het huis, al klagend miauwend. Spiedend keek hij rond en bij het geringste gerucht schrok hij en legde zich plat op de grond. Er was iets, behalve hetgeen er in de lucht hing. Ik zou vanmorgen al snel ontdekken wat ....
Na een geslaagde wandeling op een gezapig tempo van een invalide vrouw op middelbare leeftijd, kuierden Phoebe en ik terug huiswaarts. Tussen de struiken zag ik plots een lichtbruine schim. Onmiddellijk ging er een alarmbelletje rinkelen. Niet weer! Op de één of andere manier trek ik verdwaalde en rondtrekkende honden aan. Enkele jaren geleden werden Vinnie en ik door een Basenji gevolgd, die met zijn familie op vakantie was. Slechts na een grote discussie en minstens een kilometer wandelen besloot hij om uiteindelijk toch maar huiswaarts te keren. Ondertussen heb ik al enkele verdwaalde honden, die op de één of andere manier hier verzeild geraken, door de politie laten ophalen.
Een verwaarloosde Collie - reu sprong ons vrolijk tegemoet. In eerste instantie ben ik vooral bezorgd om de hond die ik bij me heb. Stel je voor dat ze in clinch gaan, wat ik ook al enkele keren heb meegemaakt. Meestal is het genoeg om mijn keel eens luid open te zetten om het respectievelijke baasje te alarmeren, die zich meestal wel ergens in de buurt ophoudt. Maar aan de toestand waarin dit dier zich bevond wist ik al dat er geen baasje zou komen opdagen. Dus ik weerde hem maar met mijn stok af. Niet dat Phoebe haar mannetje niet kan staan. Maar dat wilde ik net vermijden, twee vechtende honden aan mijn wandelstok.
Hij bleef rond ons cirkelen, ondertussen overal zijn poot tegen heffend. Af en toe liep hij verliefd naar Phoebe die hem dan met een snauw op zijn plaats zette. Er was niets aan te doen, deze zwerver had besloten om met ons mee naar huis te gaan. Onze buurman stond in zijn tuin te werken. Verbaasd zag hij me thuis komen met een vreemde hond. Ik haalde mijn schouders op, alsof ik wou zeggen: "Ik kan er ook niks aan doen..." Phoebe werd binnen gezet. Ik nam een potje eten en drinken en lokte de hond naar het afgesloten gedeelte van de tuin. Stitch ziet die vreemde snuiter en begint groot alarm te slaan. De kippen roepen en kakelen moord en brand en Enrique zet zijn haren recht en spuugt en blaast. Ik neem hem op en zet hem binnen. Wie weet hoe onze bezoeker op katten reageert?
Amper een half uur later is de politie hem komen halen. Hij bleek geen chip te hebben, maar wel een hele hoop huisdiertjes (vlooien en wie weet wat nog) De vrouw, die zelf toegaf niet echt een hondenliefhebber te zijn, heeft hem in de combi gezet en zo is onze zwerver aan het eind van zijn lange en vermoeiende reis gekomen. Ik kan nu alleen maar hopen dat ze een goede thuis voor hem zullen vinden, zogauw hij een beetje opgeknapt is.
Al meer dan een maand op ziekenkas ... Inderdaad, de Fibro heeft weer toegeslagen. Ik heb mezelf een wandelstok aangeschaft, zodat ik af en toe toch een wandelingetje met één van de honden kan maken. Ik berg mijn ambitieuze toekomstplannen op. 't Zit er niet in, tijdens dit leven ....
Al enkele dagen heb ik last van prikkende ogen. Vannacht om 2h00werd ik gewekt door een sterke brandgeur. Ik ging op onderzoek. Je weet maar nooit. Behalve enkele ganzen die geïrriteerd kwaakten, vond ik niets vreemd. Ons huis stond in alle geval niet in lichte laaien, wat ik al een hele geruststelling vond. Ik kroop terug in bed en verwachte ieder moment de sirene van de brandweer te horen, maar die bleef uit.
Vanmorgen ontdekte ik, na mijn wandeling, dat de geur sterker werd achter in onze tuin. De andere kant op verdween de irritante en prikkelende geur. Het is avond en nog altijd is hij niets verzwakt. Hier hangt iets, een wolk van weet ik veel wat ...
Ik ben zomaar iemand, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fiep.
Ik ben een vrouw en woon in Balen () en mijn beroep is dromen.
Ik ben geboren op 07/10/1967 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, tekenen, computeren, observeren, mijn huisdieren en mijn lief.
Ik ben herstellend CVS patient. Sinds een paar maanden durf ik opnieuw toekomstplannen maken. Via het schrijven kan ik me uiten en ik hoop om via deze blog nieuwe zielsverwanten te vinden
