Mijn debuut als vijwilliger is nu toch al ruim een maand geleden. Mijn eerste dag hobbyclub in het ouderlingentehuis, verliep nogal stroef. De mensen waren een beetje onzeker, ik was een beetje onzeker. Het is niet omdat je creatief van aanleg bent, dat je daarom andere mensen dingen kan aanleren. Oudere mensen dan nog. Mensen die op het einde van hun leven vertoeven. Het einde van hun kunnen en weten. Mensen die stilletjes aan hun geheugen en hun gaven verliezen Hun greep op de wereld.
Maar ondertussen zijn ze vertrouwd met mijn soms verwarde verschijning. Tonen ze enthousiasme voor de ideetjes die mijn twee helpers en ik aanbrengen. Er wordt gelachen en soms zelfs gegrapt! Mensen helpen elkaar verder en iedere vorm van spot of kwaadsprekerij (ook door de helpers) worden zo snel mogelijk in de kiem gesmoord. Het zijn grote, kleine kinderen.
Zo is er R, die een beetje verward is. Het werkje dat we nu doen, is een beetje te moeilijk voor haar. Naaien op plaat en later worden die aan elkaar gezet en vormen zo een kandelaartje. Niet mijn idee eigenlijk, maar van mijn enthousiaste partner in crime. Kruisjessteek: veel te moeilijk. Halve kruisjesteek dan maar. Voor R, die na drie steekjes niet meer weet waar ze gebleven is, is dit een onmogelijke opgave. Vrijwilliger twee gaat naast haar zitten en spoort haar nogal luidkeels aan en laat heel goed merken hoe dom en onhandig R wel is. Je ziet het arme mens in elkaar krimpen. Je merkt nu nog dat zij vroeger een pronte, fiere vrouw was. Vorige week ontfermde ik me eventjes over haar. We besloten om een gemakkelijke steek te nemen: de stiksteek ... altijd rechtdoor. Dat ging al een beetje beter. Maar ze is zo onzeker en bang om iets verkeerd te doen. Vandaag liet ik haar gewoon rechtdoor naaien. Gewoon op en neer. En dat ging goed! Perfect zelfs! Alleen de volgende toer als ze de tussenliggende steken moet naaien, dan loopt ze opnieuw verloren. Ze werd een beetje zenuwachtig. Sommigen hadden hun werkje al klaar, zij was nog niet eens halfweg. Geen probleem, zij naait de eerste rij rechtdoor en ik keer terug voor de tussenliggende steken. Zij blij en het werkje geraakt klaar.
Dan is daar E. Onzeker, gevoelig en ze heeft veel aandacht nodig. Ze werkt niet graag, ze is even koppig als een tweejarige peuter en af en toe loopt ze gewoon weg! Zij schoot goed op met haar werkje. Af en toe een beetje verder helpen op de moeilijke momenten en een bewonderend woordje ... het deed wonderen. Ze liep niet meer weg, toch niet zonder een goed excuus. Maar vandaag had mijn trouwe helper een beetje weinig geduld. E had een beetje geknoeit ... aan de achterkant. Een paar losse draadjes, een lusje waar het niet hoort. Luid ging haar helper tekeer. "Dat trekt op niks! Daar krijg ik niks meer van gemaakt! Begin maar opnieuw!" Waarop ze het werkje, waar de ander al drie weken op had gezwoegd en waar ze zo trots op was, opzij gooide. Ik berispte de helper en keek het werkje na. Zo erg was het helemaal niet. Na tien minuten kunst en vliegwerk zag het er heel netjes uit. Trouwens, er mogen fouten inzitten! Niets is saaier dan een perfect werkje, zonder ziel... Ik zorgde ervoor dat mijn speciale pupil, R, verder kon en ging naar E met haar herstelde handwerkje. Stilletjes was ze opnieuw begonnen. Ik liet haar het herstelde stuk zien en moedigde haar aan om hiermee verder te doen. Ze was zo in de war. Wat moest ze nu doen? Nu had ze twee werkjes! En alletwee afmaken! Ze wilde ook wel eens iets anders doen, vooral omdat we beloofd hadden dat we bloempotjes en hoeden gingen versieren. Ik legde het nieuw opgestarte werk uit het zicht. Ze begon te beven, de tranen stonden in haar ogen. "Wat moet ik nu doen?" Vroeg ze met bevende stem. Ze was helemaal de kluts kwijt. Ze kon plots niet meer zelfstandig werken. Geduldig legde ik het opnieuw uit. Waar de naald in moest, welke steek, wat de bedoeling was ... kortom, alles wat ze tot dan toe feilloos wist. Ze was zo onzeker. Bang voor ieder los eindje, angstig om weer ergens een los lusje te maken .... Ik verzekerde haar dat het allemaal geen kwaad kon. Uiteindelijk gaf ze toe dat ze wilde stoppen met de hobbyclub. Ik zei haar dat ik dat wist, maar dat ze dat niet mocht doen Eén van de helpers had haar kleinkinderen meegebracht. De oudste, een jongetje van een jaar of acht, was een hartje aan't maken voor mama. In kruisjessteek notabene! Hij zat naast E en hij had alles gehoord. Kinderen hebben hun oren niet in hun zakken steken. Hij verzekerde haar dat ze zo goed kon naaien en dat het zo mooi was wat ze gemaakt had ... E fleurde op. Verwoed ging ze aan het werk. Ze stopte niet eens meer! Ze begon er zin in te krijgen. Maar het was vier uur, de tijd zat erop. De mensen waren moe en wij ook. Want het is slopend, zo'n twee uur hobbyen. Maar je haalt er zoveel voldoening uit! Mijn hele leven heb ik gedacht dat ik associaal was. Geen geduld en heel moeilijk in de omgang. Nu kom ik er achter dat dit blijkbaar de eigenschappen zijn die ik in grote mate bezit. Aangeleerd of niet, ze zijn er. En ik voel me er heel goed bij. Ik kijk er iedere week naar uit en dag en nacht ben ik bezig om nieuwe ideetje te verzamelen. En zo'n dag als vandaag geeft me alleen maar meer zekerheid dat ik eindelijk mijn ding heb gevonden.
O ja, de twee kleinkinderen van de vrijwilligster? Die willen volgende week ook terug komen ...
Mijn hele leven probeer ik aan Zijn eisen te voldoen Mijn hele leven bestond alleen maar uit hoop hoop dat Hij mij zou aanvaarden zoals ik ben Maar vol spijt heeft Hij moeten constateren dat ik niet ben zoals Hij mij had bedoel
Ik ben niet kneedbaar zoals klei ik pas niet in een mal Zijn mal
ik was een onbeschreven blad
maar Zijn giftige inkt werd niet door mij geabsorbeerd
Ik schreef mijn eigen verhaal welliswaar onder Zijn geestdodende invloed
Een dramatisch verhaal
maar dit hoofdstuk loopt ten einde Ik ben het beu te wachten te wachten op de verlossing
Ik neem het heft in handen en ruk de kettingen los bloedend diepe wonden in mijn ziel de gele etter belet me om te genezen maar Ik ben verlost verlost van de eeuwige boetedoening Mijn ziel hoeft niet gekruisigd te worden voor het welbehagen van mijn vader
Lees deze klaagzang verspreid het woord jouw holle woorden zullen verdwijnen in het niets
Dit was de laatste brief aan mijn vader vanaf dit moment kies ik voor mezelf voor het geluk voor Mijn welbehagen
Voor al degene die het de vorige keer gemist hebben
Bullies
Leven aan de zijlijn. Observeren en leren. Dat is mijn voornaamste bezigheid. En zoals ik gisteren al zei: het is niet altijd even mooi ....
Anders zijnde wordt je niet overal gerespecteerd. Je hoort er niet bij, bent een outcast, verbannen uit de samenleving. Bij de primitieven gebeurt dit heel duidelijk. Je wordt uit de gemeenschap weggejaagd, je bestaat niet meer voor de familie. Er wordt gerouwd om je, net alsof je dood bent. Het is hard, maar je weet tenminste waar je staat. In de "beschaafde" gemeenschap is men subtieler ...
Meestal val je bij één persoon op. Meestal is dat een angstige en onzekere persoon. Iemand die bang is om zelf "opnieuw" het slachtoffer te worden en daardoor op voorhand een ander slachtoffer uitkiest. Als een roofdier zitten ze op de loer tot ze een volgende prooi zien. Zogenaamd ongemerkt en via omwegen benaderen ze het nietsvermoedend doel, tot hij een fout begaat. Meestal een triviaal iets, onbelangrijk in de ogen van de gemeenschap. Maar deze gewiekste eenling is in staat om dit klein en onbenullig voorvalletje op te blazen tot iets groots. Plotseling lijkt het of die persoon de duivel in persoon is. Dat hij de grootste misdaad aller tijden heeft begaan.
Er wordt geroddeld, gestookt en plannen gesmeed. Hij moet verdwijnen. Als een lafaard stuurt de belager zijn handlangers op hem af. In groep verandert de mens in een bloeddorstig roofdier. Het is niet meer belangrijk om wie het gaat of wat de misdaad was. Het beest is opgejut en woedend. Het beest wil bloed zien. Hun prooi is in het nauw gedreven. Vluchten of sterven ...
Vele malen ben ik het slachtoffer geweest van dit vreemde ritueel. Iedere keer denk: "Op deze leeftijd is men te oud voor zulke spelletjes". Maar niets is minder waar. Overal wordt er gepest. Overal bestaan er bullies. Zijn deze mensen alleen maar bang of is er iets loos met hun inlevingsvermogen? Men beweert dat wij (autisten) niet kunnen meevoelen met anderen. Ik zal je een geheimpje verklappen. Ik ken er velen. Je trekt elkaar aan, je herkent elkaar. En ik heb er nog niet eentje ontmoet zonder meededogen. Ik heb er nog niet eentje ontmoet die het in zijn "gestoorde" hoofd zou halen om er één bepaalde persoon uit te kiezen; als offer om zijn eigen angsten te bedwingen. Wij zijn geen groepsmensen, wij laten onze gevoelens niet zo duidelijk zien. We hebben het al druk genoeg om ze te ontcijferen en er mee leren om te gaan. Wij hebben de nood niet om anderen te koeioneren.
Als kind voelde ik me te volwassen om me met zulke onbenulligheden bezig te houden. Als volwassene begrijp ik dat mensen mentaal nooit zullen opgroeien terwijl wij mentaal volwassen worden geboren. Zelfs hier op seniorennet, is men niet veilig voor zulke kinderachtige praktijken. Ik hoop dat mijn lezers zich volwassener zullen gedragen en zich hier overheen kunnen zetten. Voor anderen die zich herkennen in mijn beschrijving en zich eraan storen: Bullies zijn hier niet welkom ....
Aangezien ik vannacht een nieuwe weg ingeslagen ben en tegenwoordig zonder blikken of blozen mijn gedacht ga zeggen: Dit moet me effe van het zwaar beladen hart ...
Een tijdje geleden, ik weet niet meer hoe lang, brak hier een blog - oorlogje uit. Dit geschil begon bij een bord soep. Alle onzinnige oorlogen beginnen bij een onbelangrijk voorval, maar de echte oorzaak ligt natuurlijk veel dieper. Meestal is het een geval van territoriumdrift. Iedere trouwe lezer van mijn schrijfsels zal wel weten waar ik het over heb: juist Marfre contra Huismusje. En de buit bleek een nietsvermoedende Titipoes te zijn. Ik kwam het pas te weten toen deze twee hun geschil in mijn gastenboek begonnen uit te vechten.
Daar ik, als vrouw zijnde, nogal nieuwsgierig van aard ben, ging ik op onderzoek uit. Groot was mijn verbazing toen ik een echte scheldtirade aan Marfres adres vond. Serieus uit zijn context gerukt als je het mij vraagt. Uiteraard vroeg niemand naar mijn bescheiden mening, maar toch gaf ik hem ... cadeau. Niet zonder gevolgen uiteraard. Naar aanleiding van deze kleine wereldoorlog, schreef ik een gepeperd stukje: "Bulies" genaamd en ik experimenteerde voor de eerste keer met buttons. En het lukte me nog ook! In mijn enthousiasme van dit klein persoonlijk succes verspreidde ik, nietsvermoedend, deze button op al mijn favoriete blogs.
Groot was mijn verbazing toen ik de volgende dag een echte dreigmail ontving van een voor mij onbekende persoon. Een zekere Dr Milo. Ik kende deze man (ik ga ervan uit dat het een man is) van haar noch pluimen, maar hij sleurde er mijn aandoening zijnde CVS bij. Ik steek het niet onder stoelen of banken dat ik ziek ben, maar deze beledigingen kunnen echt niet door de beugel! Het kwam er op neer dat ik niet goed snik ben en dat ik daarom aan CVS leid. Ik ben volgens deze "deskundige" gestoord en beeld me deze ziekte in.... Wel, dat zal zijn beste vriendin Huismusje graag horen, daar zij rond diezelfde tijd deze diagnose gekregen had.
Enfin, daar discussiëer ik niet over. Eigenlijk heeft hij wel een beetje gelijk, ik ben echt niet goed snik ... krankzinnig gewoon en ik sta ook niet in voor de gevolgen. Wat mij misschien wel een beetje gevaarlijk maakt. Waar ik het wel over wil hebben: Beste Afrodril: die button was niet persoonlijk of kwaad bedoeld, maar door de reactie van je goede vriend Milo ging ik ervan uit dat u zich er wel in herkent ...
Maar ik heb op dat moment mijn gezond verstand laten werken, werkelijk een heel zeldzaam moment, en ik heb me uit deze veldslag teruggetrokken. Ondertussen was Tittipoes ook op de hoogte van het duel dat er ter hare ere werd gevoerd en zij koos ... Marfres kant. Die twee begonnen een soort Haat - Liefde verhouding. Enerzijds hadden ze enorm veel bewondering voor elkaar, anderzijds konden ze elkaar niet luchten, wat soms voor heel amusant vuurwerk kon zorgen.
Maar het kwaad was geschied ... De roddelmachine was in gang gestoken en nu is er een slachtoffer gevallen. Ik kies voor niemand partij! Marfre heeft zelf een beetje voor deze controverse gezorgd en als je je brand, moet je maar op de blaren zitten!! Maar zover had het tussen volwassen mensen niet moeten komen. Hopelijk is bij deze de "soepoorlog" voorbij en kunnen we weer vreedzaam verder bloggen.
Deze week geraak ik niet verder dan de zetel. Van daaruit bestuur ik mijn hele leven. En dan nog. Zoveel te doen, maarrrr, 't zal moeten wachten. Zelfs mijn werk heb ik opgezegd voor deze week: platte rust voor deze dame. Deze dame is weeral niet goed tussen haar oren!!! Werk aan de winkel!!! Alhoewel, groot onderhoudswerk maakt niet veel meer uit. Nee! Slopen die handel en opnieuw opbouwen is de enige zinnige oplossing...
Bij de oorspronkijklijk assemblage hadden ze aleen maar reserve stukken en afgedankte stukken van de duurdere modellen voorraadig. Die vervangstukken zijn nu niet meer te verkrijgen. Het zal dus een fantasierijke doe het zelver worden. De Roger liefst niet (RTV), dieje kerel gebruikt alleen materiaal van de Gamma en Brico en hij heeft totaal geen fantasie. Nee, zo'n droogstoppel wil ik niet worden. Als ik het voor het kiezen heb, nog een beetje gekker asjeblief... Wat minder scrupules en een grotere mond zodat ik al die betweters,profiteurs, bekrompen lompe zielen af en toe eens aan de kant kan blazen, zonder me daarna drie weken lang schuldig over te voelen..
Deze dame haar kronkeltjes leggen dezer dagen vreemde verbindingen. Ik ben er de hele dag niet goed van. Maar deze visioenen brengen een boodschap met zich mee; ik moet ze alleen nog maar leren te ontsluieren. Maar het geheim zal zich al heel snel laten ontcijferen. En ik denk dat sommigen er niet direkt hun voordeel uit kunnen halen, terwijl anderen opgelucht zullen ademhalen.
Vandaag was het zover. Enrique kreeg zijn herhalingsspuitje. Maar dat niet alleen! Aangezien we geen auto meer hebben, moesten we deze reis op de brommer ondernemen. Met een lekker, zacht deken in zijn reisbox kon dat eigenlijk geen enkel probleem geven, dacht ik. Vol goede moed probeerde ik hem op de bagagedrager te binden. Zo heb ik twee jaar geleden immers ook onze kippen mee naar huis gebracht. Op de fiets welliswaar, maar het principe blijft hetzelfde. Dacht ik. Waar ik geen rekening me gehouden had : de snelbinder was te kort. Hoe ik ook sleurde of trok, ik kreeg het rotding er niet rond. Wat nu?
Ik ben nu eenmaal niet het type om direkt op te geven. Als ik me iets voorgenomen heb gebeurt dat ook en ik had me voorgenomen om koste wat kost vandaag naar de dierenarts te rijden met onze jongen. Dus ik liet mijn hersenpan overuren maken. Ik zal het straks wel weer mogen uitzweten ...
Plots een ingeving. Wij hebben spanriemen, om alles op hun plaats te houden op onze remork! Dat kan ook op een brommer! Mmmm, maar die liggen in onze auto en mijn ventje was met de sleutels weg. Dus ook met de autosleutels... De reservesleutel! Toevallig wist ik die liggen. Ik haal de hele auto overhoop en vind uiteindelijk het gezochte item. Nu dat bakje nog veilig op dat brommertje riemen. Sneller gezegd dan gedaan. Allerlei pogingen heb ik ondernomen, maar hat bakje bleef onstabiel. Maar de aanhouder wint. Na een kwartiertje puzzelen zat het muurvast. Ik was tevreden ... we konden vertrekken.
Enrique was zich van geen kwaad bewust. Hij vind alles fijn, alles is een nieuw avontuur. Rustig vertrok ik en aan het eerste kruispunt stape ik even af om te kijken of alles okee was. Hij lag een beetje beduusd in het verste hoekje, maar voor de rest was alles in orde. We zetten onze weg verder. Na zo'n vijf minuten arriveerden we op onze bestemming. Maar ramp o ramp ... er hing een briefje aan de deur. Nooit een goed teken.
"Wegens onvoorziene omstandigheden zijn wij morgen, dinsdag 24 juli, pas open."
Ik kan best begrijpen dat je een keer ziek bent en moet sluiten. Er kan altijd en familiale gebeurtenis zijn dat je moet sluiten. Maar als het om de haverklap gebeurt en als ze open is, krijg je meestal met een stagaire of vervanging te maken! Als zelfstandige kan je je dat niet permiteren. Hoe goed je ook bent. Mensen rekenen op je. Nu was voor mij de maat vol. Maar om helemaal naar de dierenkliniek te rijden met Enrique vanachter op mijn brommertje ...
Maar Balen telt nog meer dierenartsen. In de andere richting, aan het einde van onze straat was nog een praktijk. Daar was ik nog nooit geweest, ik ben meestal trouw aan één dierenarts. Ik had de man wel eens ontmoet en hij viel wel mee, vond ik toen. Eigenlijk is die dierenartsenpraktijk nog dichter bij huis. Dus, wij gingen opnieuw op weg. Ik keek eerst nog even naar Enrique en vroeg hem bezorgd of het nog ging. Onbevangen keek hij me aan en bemoedigend fluisterde hij: "Mauuw ..." Onze held.
Nog eens vijf minuten later waren we op onze nieuwe bestemming. We gingen het gebouw binnen. Enrique was toch een beetje onrustig, wat ik wel heel begrijpelijk vond. Voor ons was een man met een poedeltje aan de beurt, die man had blijkbaar schapen waarvan er deze week plotseling waren gestorven. Na mij kwam een meisje met een klein keffertje. Hij liet zijn ongenoegen duidelijk blijken.
Wij waren aan de beurt. Een grote, struise man helemaal in het zwart gekleed vroeg me om mee te komen. Hoewel het gebouw pas vernieuwd is, was de praktijk duidelijk al aan enige slijtage onderhevig. Deze praktijk is van vader op zoon overgegaan en ondertussen is deze uitgebreid tot een groepspraktijk. Het was een typische werkruimte voor een veterinair. Een beetje wanordelijk maar praktisch op een chaotisch manier. Geen blinkend aluminium tafelblad waar de dieren op uitschuiven. Geen klinische ruimte. Geen panische angst om de tafel kiemvrij proper te houden. Nee, hij veegde met zijn hand snel de haartjes van de vorige klant van het tafelblad. Hij moest eens weten dat hij met dit nonchalant gebaar onmiddellijk mijn vertrouwen gewonnen had. Met een zachte stem vroeg hij naar de reden van mijn bezoek. Terwijl ik Enriques boekje in mijn jas zocht, had hij onze jongen al uit zijn bakje gehaald. Met zachte hand en een engelengeduld onderzocht hij het poesje. Enrique ontving zijn spuitje zonder een kik te geven. Hij werd gratis ontwormd, wat onze jongen heel lekker vind. De eerste kat die ik ken die dat spul lekker vind. Hij denkt dat het zijn flesje is.
Kortom, een lieve man. Een echte dierendokter, zoals je je hem voorsteld. Zelfs het afrekenen viel mee. Maar liefst 20 minder! Ik denk dat deze praktijk een heel goede klant rijker is geworden...
De terugreis verliep heel vlot. Enrique kende het slagen van de zweep en vrolijk keek hij rond. Als een echte doorwinterde biker kwam hij bij thuiskomst uit zijn bakje. Nu slaapt hij, doodop van al die belevenissen. Ik ben zo fier op hem!
Ziehier: Arthur. Arthur is een driejarig kastanjeboompje. Drie jaar geleden was hij nog een kastanje, een foetus dus. Op een mooie nazomerse dag besloten we om onze oprit op te hogen. Verschillende ladingen grond werden er gebracht. Gemakshalve had men toen de kastanjeboom ook maar uitgegraven en bij in de laadbak gesmeten. En zo is het gehavende lijk van Arthurs moeder bij ons terecht gekomen.
Maar zij was zwanger van talloze vruchten, die al snel vrolijk opschoten in het midden van onze oprit. Dat had natuurlijk geen enkele zin, zo'n kastanjebos midden op je oprit. Enkele kastanjebaby's heb ik liefdevol verplant en de anderen zijn spijtig genoeg gesneuveld. Onder de uitverkorenen hoorde Arthur. En hij bleek de sterkste, daar hij als enige deze apocalyps heeft overleefd.
Maar Arthur hoort een beetje bij dezelfde categorie als Enrique: een beetje traag van begrip. Hij weigert om de hoogte in te groeien. Hij groeit ... in de breedte. Ik wijd het aan een gebrek van voorbeeld. De enige voorbeelden die hij heeft zijn de dove netels die als bodembedekker rondom hem staan. En hij "bodembedekt" vrolijk mee. Hij kan na drie jaar zelfs nog niet eens over zijn buren heen kijken. Anders zou hij enkele meters verder een pracht van een treurwilg zien staan. Dat is pas een voorbeeld ...
Volgens manlief is hij een Bonsaï. Een dwergje dus. Maar ik heb er het volste vertrouwen in. Vroeg of laat zal hij, net als Enrique trouwens, tot een grote en fiere boom van een kerel uitgroeien ...
Ondanks de onrustige dromen vannacht, voelde ik me onverwacht fit. Loom stond ik op, ventje sliep nog. Mmmmm, feestdag vandaag. Zondagse zaterdag. Twee zondagen achter elkaar ... verwarrend. Wat doe je op een extra zondagochtend? Zoals gewoonlijk mijn vaste ochtendrituelen: Ik geef de katten te eten en maak mij een chocomelk, waarna ik mij in de zetel nestel. Op het voetbankje ligt mijn schetsboek. Ik ben al enkele dagen met een tattoo ontwerp bezig. Ik neem het vast en begin te gommen en te creëeren. Het ontwerp begint vorm te krijgen. Nog niet helemaal wat ik wil, hier en daar moet er nog een beetje evenwicht in gebracht worden, maar mijn doel nadert.
Ventje staat op. Hij begint aan zijn ochtend ritueel. Hij maakt zwijgend koffie en zet zich in zijn "ontbijtzetel" met enkele boterhammen, zijn koffie en de Humo. Phoebe kruipt op zijn schoot. Haar manier om haar ontbijt op te eisen. Maar ik zeg hem om nog te wachten, want ik heb me voorgenomen om dadelijk een wandelingetje te maken met haar. Maar eerst wil ik nog even verder werken aan mijn ontwerp.
Hij staat op en verdwijnt in de badkamer. Een kwartiertje later is hij terug met de stofzuiger. Ik zucht ... Zaterdagochtend, poetsdag ... Ik beken, ik ben een rotslechte huisvrouw. Ik haat huishoudelijke klusjes, ik ben er dan ook niet goed in. En vandaan heb ik er echt geen zin ik. Het is zondag en uit principe doe ik op zondag niets ... Ik was me en trek gemakkelijke kleren aan. Doe gemakkelijke stapschoenen aan en zeg mijn hardwerkende wederhelft dat ik Vinnie thuislaat. Hij vraagt me verontwaardigd waarom. Ik antwoord omdat ik daar zin in heb. Waarom moet je een reden hebben?
We vertrekken, ons meisje en ik. Ze is blij, opgewonden. Ze doet haar kakje en we trekken verder. Op de vaste verblijfplaatsen van soortgenoten kijkt ze rijkhalsend uit. Een confrontatie gaat ze nooit uit de weg. Wat zou ze toch graag met al die vriendjes spelen. Maar ik denk niet dat die vriendjes opgetogen zullen zijn met haar. Om ongelukken te vermijden sleur ik haar aan de riem verder. Zij begrijpt niet dat anderen haar kwaad kunnen doen, omdat zij geen kwaad botje in haar lijf heeft. Ook al behoort ze in theorie bij de gevaarlijke rassen. We besluiten om een andere, onbekende weg in te slaan. Zelfs na tien jaar rondtrekken in deze prachtige en groene omgeving, blijf ik ongeschonden plekjes vinden. We trekken door bossen, de zang van een meesje volgend. Een buizerd schrikt op en we zien hem verdwijnen tussen de dichte bomen. Een beetje verder horen we hem ons beledigende woorden naschreeuwen.We komen terecht in weilanden, die we onverschrokken oversteken. In de verte zie ik hooibalen. Waar hooibalen liggen, daar moet een pad zijn. Hoe kan de traktor hier anders geraken? Na een speurtocht langs de kant van het gemaaide grasland vinden we in de dichtbegroeide berm een bruggetje, dat naar een wandelpad leidt. Uiteindelijk komen we terecht op bekend terrein.
Twee uur na ons vertrek zijn we eindelijk thuis. Doodop, maar gelukkig. Dit was een meer dan geslaagde extra zondagochtend.
CVS zit tussen de oren. Dat is de dagdagelijkse conclusie van de leek. De zelfgekroonde deskundige. Meestal halen zij hun wijsheid uit artikels die op het internet zijn gepubliceerd, meestal met een verwijzing naar de één of andere professor, zonder deze mening in zijn context te zien. Een mooi staaltje van een verwaarloosd intelect.
Daar ik op dit gebied een groot ervarigsdeskunsige ben, omdat ikzelf, mijn moeder en mijn man aan deze aandoening lijden, zal ik trachten om een begrijpelijke en verantwoorde verklaring te geven ...
Eerst en vooral zal ik u het schokkende bericht bevestigen: CVS zit wel degelijk tussen de oren! Maar het is geen ingebeelde ziekte!! Integendeel. De oorzaak van dit syndroom (het wordt een syndroom genoemd en geen ziekte) ligt namelijk in de hersenen. Daar men tot nu toe weinig tot niets weet over ons belangrijkste lichaamsorgaan, heeft men ons eeuwenlang in het verdomhoekje geduwd. Jawel, eeuwenlang want CVS bestond immers al in de tijden van de oude Romeinen. Het heeft allerhande namen gekregen, tot vrouwelijk hysterie toe in de 19e eeuw, maar het bestond. Gedurende de tweede helft van de 20e eeuw werd het ook wel het "Golfoorlog syndroom" genoemd. Velen soldaten kwamen met dezelfde symptomen terug van het slagveld.
Wat is CVS dan wel? Het Chronisch Vermoeidheidssyndroom vindt zijn oorzaak in volledige mentaleuitputting, meestal na een diepgeworteld trauma. Fibromyalgie (het zusje van CVS) kan gepaard gaan met CVS en wordt bij de deskundigen gemakshalve ook bij de symptomen van CVS gerekend. CVS is een invaliderende aandoening. Men kan ervan in een rolstoel belanden of erger nog, permanent bedlegerig....
De menselijke geest kan men vergelijken met een elastiek. Je kan deze bealsten (uitrekken) maar iedere keer springt hij in zijn oorspronkelijke vorm terug. Maar blijf hem teveel belasten en uitrekken, uiteindelijk is de rek eruit: "Uitgeloterd" zoals men in de volksmond zegt. Versleten, kapot. En nooit krijg je die nog terug in zijn oorspronkelijke vorm. Dit is wat er gebeurd met de menselijke geest. Ons mentale gestel kan maar een aantal klappen verduren, net zoals ons lichaam trouwens. Als die klappen constant en zonder kans op herstel, blijven komen, gaat de rek eruit. Het is op, de geest is gebroken, kapot ... Er is geen kans op herstel. Nooit meer. Men kan het wel een plaats in zijn leven geven om zo met zijn beperkingen te leren leven. Dat wil zeggen: afscheid nemen van de dingen die je als jonge mens nog zo graag had wilen doen. Je bent invalide ...
Maar een mens wil verder. Moet verder! De maatschappij tollereert geen "aanstellers". De maatschappij ziet immers niet dat je ziek bent. Als je naar buiten komt, voel je je goed genoeg om aan deze activiteiten mee te doen. Maar men ziet niet hoe je een week op voorhand het bed hebt gehouden om een paar uurtjes te kunnen gaan winkelen. Zij zien alleen die vrolijke en op het zicht energieke persoon. Zij zien ook niet hoe je totaal uitgeput thuis komt en direkt in bed moet kruipen. Zij voelen de pijn in je hele lichaam niet, de zwaarte van je ledematen die het onmogelijk voor je maken om nog maar naar het toilet te gaan.
Deze maatschappij vraagt dus het onmogelijke: volledige inzet. Het is alsof je een blinde wil dwingen te lezen, een lamme wil dwingen de marathon te lopen... Die energie moet ergens vandaan komen. Dus je put uit je reserve. De CVS - patient heeft een te kort aan cortisol (natuurlijke cortizone die door de hersenen worden aangemaakt), is nog niet zolang geleden ontdekt. Maar het toedienen van kunstmatige cortizone heeft geen enkel effect. Men heeft een tijdje testen gedaan met rilatine (geeft men aan kinderen met ADHD) met een verbazingwekkend effect. Het wondermiddel, werd zelfs al in sceptische kringen geroepen. Maar de gunstige resultaten waren spijtig genoeg maar tijdelijk. Na de periode van euforie kwam de weerslag, dubbel en dik. Mijn persoonlijke ervaring is dat extreem hoge dosissen magnesium wel willen werken om de pijn en de extreme vermoeidheid tegen te gaan.
Het lichaam wordt uitgezogen. De gevraagde energie moet ergens vandaan komen, dus alle bronnen worden aangesproken. Iedere bron waar een beetje energie uitgehaald kan worden, wordt uitgeput. Meestal zijn deze bronnen hormonaal en worden aangemaakt in de hersenen. Als ik een hevige adrenaline stoot krijg door me kwaad te maken of op te winden, ondervindt ik dat ik dingen kan die normaal onmogelijk zijn (vb. enkele kilometers fietsen op zoek naar mijn verloren hond ...). Maar nadien krijg ik die weerslag dubbel en dik terug. Mijn mening is, zolang de wetenschap de geheimen van onze hersenen nog niet ontsluierd hebben, zal er geen kans op genezing zijn.
Acht uur in de ochtend. Enrique krijgt zijn ontbijt op het aanrecht... waar zijn twee grote zussen eten. Hoog en droog, ver verwijdert van gulzige hondenmonden. Tot nu toe stonden zijn eetbakjes veilig onder het salontafeltje. Maar nu hij een grote jongen wordt, kan hij makkelijk bij de anderen eten.
Enrique is als enige thuis. Hij krijgt zijn ochtendportie vleesje in zijn bakje en gulzig begint hij te eten. Ondertussen is Liesl thuisgekomen van de nachtwacht. Zonder enige aarzeling springt ze naast hem en begint haar brokken op te eten. Liesl is niet zo'n liefhebber van het zachte, sappige vlees. Zij houdt meer van het taaie en harde voedsel. Iets waar je werk aan hebt zoals een harde brok of een taaie, rauwe muis .... Enrique stopt met eten. Eerbiedig kijkt hij naar zijn grote zus. Maar zij gunt hem geen blik. Maar ze verjaagd hem ook niet! Dat is op zich al een grote overwinning. Tots blijft hij naast haar zitten. Zijn stoere zus. Hij heft zijn hoofdje hoog in de lucht en glunderend kijkt hij ons aan. "Zie eens! Ik hoor erbij! Vanaf nu ben ik een flinke kater!" Lijkt hij te zeggen. Hij kijkt voorzichtig opzij naar Liesl. Zij trekt zich er niets van aan en eet verder. Zachtjes tikt hij met zijn pootje tegen haar schouder, om de aanacht te trekken. Zij moet toch inzien waar zijn plaats voortaan is! Liesl kijkt even opzij, duwt haar neusje zachtjes tegen de zijne en eet daarna ongestoord verder. Nu is Enrique helemaal van zijn melk. Dit is meer dan alleen maar tolereren. Dit is het begin van vriendschap! Enrique kan zijn geluk niet op. Hij vergeet te eten. Hij zit daar maar voldaan en apetrots op zichzelf. ...
Maar deze roes duurt niet lang. Tot Lotje thuis komt. Zij springt op het aanrecht, jaagt hem dreigend en blazend weg en eet daarna al het lekkere vlees op. Liesl gaat ondertussen een slaapplekje zoeken. Maar Enriques dag kan niet meer stuk.
Vanacht, om een uur of twaalf. Ik kan niet slapen. Ik hoor de regen zachtjes op het dak roffelen. Het is een ontspannend geluid. Langzaam glij ik eindelijk weg. Net op de grens van dromenland hoor ik een spookachtig geluid: "Moouwww ...." Mijn onderbewuste weet dat het ons Lotje is, die uitbundig verkondigd dat ze een muis gevangen heeft. Maar toch bevrijdt ik me uit de aangename roes van de slaap. Een beetje ongerust blijf ik luisteren, zoekend naar een spoortje pijn in haar stem. "Mrrouwww, woouww ... mewouwuw....!"
Dit is duidelijk het geluid van een mond vol. Maar ze blijft aanhouden en haar geklaag wordt luider. Het regent en ik vermoed dat ze de nattigheid waarschijnlijk beu is. Zuchtend sta ik op. Het geluid galmt ondertussen door het hele huis. Alsof ze het licht dat één voor één in huis wordt aangedaan, volgt en daarna luidkeels voor het open raam staat te roepen. Uiteindelijk open ik de deur. En inderdaad, ze staat voor de deur te mouwen. Fier komt ze binnen gestapt en luid en duidelijk zegt ze nog één keer: "mrrouwuw!" waarna ze haar kadootje voor mijn voeten deponeert. Zonder me nog een blik te gunnen, vervolgd ze haar weg naar de keuken om haar beloning in ontvangst te nemen.
Voor mijn voeten ligt een flink uit de kluiten gewassen muis. Een dode muis, gelukkig. Ik bedank mijn dochter voor dit kadootje en verzeker haar dat ik het echt aprecieer, waarna ik de deur sluit en buiten haar gezichtsveld het karkas verwijder. Zo'n mooi kadootje mag je nooit weigeren, zeker niet als ze je daarvoor midden in de nacht uit je bed zetten. Ik haal een vers blik vlees uit de kast en vul prijzend haar bakje. Mijn lieve schat van een killer ...
Mama was de hele op stap. Enriques buikje rammelde. Lotje had alle brokjes opgegeten en het lekkere vlees zat al lang in Enriques buikje. Maar nu was het buikje helemaal leeg. Papa let niet op de eetbakjes. Dat is mama's werk. Enrique sprong op het bed, waar tante Phoebe al een tukje lag te doen. Hij beet in haar neus en haar staart. Dat lukt altijd om zo haar aandacht te trekken. Na een half uurtje stoeien vielen ze samen in slaap. Enrique lekker knus tussen de grote voorpoten van tante ...
Het werd avond, mamma was nog altijd niet thuis. En de bakjes bleven leeg. Enrique ging dan maar zelf op zoek. Hij springt op de keukenstoel, klimt op de leuning en geraakt zo op het aanrecht. In de potjes van zijn grote zussen vind hij nog enkele brokjes. Maar hij wil vlees! Het wordt nu toch echt wel tijd. Zijn buikje begint te knagen. Papa begint te rammelen met allerlei potten. Maar hij zet het hongerig katertje terug op de grond, zonder vleesje! Luid protesteert hij, maar papa begrijpt hem niet. Enrique begint hem voor de voeten te lopen, maar ook dat helpt niet. Een grote, zware voet dat zijn kleine voetje verpletterd is het enige resultaat. Luid krijsend vlucht hij achter de zetel en valt uiteindelijk terug in slaap.
De deur wordt geopend en daar is mamma. Joepie!!! Eindelijk vleesje! Mama aait hem over zijn hoofdje en knuffelt hem. Verwachtingsvol huppelt hij haar achterna. Maar ze ploft in de zetel terwijl ze maar blijft praten tegen papa, die ondertussen tante Phoebe en bompa Vinnie te eten geeft. Onsmakelijke brokken, maar het is beter dan niets! Enrique wacht nog altijd. Mama en papa zitten in de zetel en letten niet op hem. Hij klimt opnieuw op het aanrecht, waar allerlei interessante luchtjes vandaan komen. Hij gaat op onderzoek uit en hij vind een pannetje met rode saus. Voorzichtig likt hij eraan. Hij steunt een beetje onhandig op het pannetje en voor hij het weet belandt hij met pan en al op de grond, met de tomatensaus boven op hem. Het pannetje maakt een hels lawaai en snel vlucht hij naar zijn mama. Maar papa krijgt hem tijdens zijn vlucht te pakken.
Mama giert het uit van de pret. Ze neemt de kleine deugniet over en gaat naar de badkamer. Met een grote straal water spuit ze hem nat en begint hem te wassen. Dit was echt niet naar Enriques zin. Zo nat, en daarna spuit ze er nog smurrie overheen ook. Die ruikt wel heel aangenaam, moet hij toegeven. Maar toch wil hij zich zo vlug mogelijk uit de voeten maken. Maar mama is een beetje sneller en houdt hem heel stevig vast. Na het natte bad wikkelt ze hem in een zachte handdoek en begint hem droog te wrijven, terwijl ze zachte, lieve woordjes tegen hem fluistert. Enrique wordt er slaperig van.
Na het bad staat papa al met dweil en emmer klaar. De keuken lijkt op een scene uit een goedkope hororfilm. Overal waar je kijkt, vind je spatten rood spul. Mama begint grinnikend te poetsen, waarna ze de eetbakjes gaat inspecteren. Ze had het kunnen denken. Helemaal leeg! Vlug haalt ze een nieuw blik kattenvlees tevoorschijn en vult Enriques bakje. Spinnend begint hij te eten en in en mum van tijd is het vleesje op. Mama streelt hem en geeft hem nog een beetje extra, zodat hij straks weer lekker fit is om de boel opnieuw op stelten te zetten....
Even een update over onze kleinste telg: Enrique. Het is een tijdje geleden dat ik nog iets over onze koningszoon vermeld heb. Maar hij groeit en bloeit. Phoebe is niet langer onze spring in't veld, ons onvermoeibaar, lichtjes aan ADHD lijdend meisje. Het jonge hondje dat snakte naar een beetje leven in huis. Jong bloed om mee te ravotten en te spelen. Wat zal ze nu een spijt hebben van die wens. Want zelfs zij is haar jonge broertje soms meer dan moe.
Ze is dol op hem. Ze slapen samen, spelen samen en knuffelen samen. Zij, de stoere Amstaff en hij, het iets te kleine en beetje achterlijke katertje. Ruim drie maanden oud is hij nu en hij heerst over het gezin. Hij is de prins die bij iedere gril bediend wil worden. Hij duld geen tegenspraak. Hij heeft geen geduld. Hij wil het NU en ONMIDDELLIJK!!! Agaath noemt hem een tiran, ik noem hem een natuurlijke leider, zoals het een koningszoon betaamt.
Speelgoed accepteert hij niet. Op dat gebied is hij heel goedkoop. Hij geeft de voorkeur aan net dat potlood waar ik mee bezig bent, dát boek dat ik aan het lezen ben, dát bolletje garen waar ik mee aan't borduren ben ... Zijn krabpaal? Geen interesse. Tot ik er mijn knutselspullen opleg. Plots is dat zijn geliefde plekje. Het bed, waar hij de hele middag languit op ligt te slapen, naast zijn hofdame: Phoebe. De schommelstoel wat Liesls geliefkoosde slaapplekje was ... Was ...het is ondertussen ingepalmd. Liesl heeft een nieuw plekje gevonden en de schommelstoel is niet langer meer gewild.
Lotje wordt onvermoeibaar achtervolgd door dat klein gedrocht. Boos blazend maakt ze zich uit de voeten, vrolijk gevolgd door vier dartele pootjes. Ze deelt enkele meppen uit, Enrique kijkt even verbaasd maar vervolgd al vlug een nieuwe weg. Ander kattekwaad, meer plekjes te ontdekken. Al valt dat ontdekken wel mee. Hij springt of klimt heel weinig. Op de stoel of de zetel. Het bed en sinds kort geraakt hij soms op het aanrecht. Voor de rest is hij niet echt avontuurlijk aangelegd. Onze twee meisjes waren grotere waaghalzen op deze leeftijd.
Hij eet en drinkt uit het potje, zoals grote, flinke katers doen. Maar het sabbelen is hij nog altijd niet afgeleerd. 's Avonds mag hij, voor het slapen gaan even aan mijn hand sabbelen, maar meer niet. Meestal sabbelt hij dan maar aan Phoebes oor. Een uitstekende tweede keus.
Ik heb nu geen recente foto van onze jongen, maar ik beloof het ... morgen krijg je hem te zien...
Ons noodgedwongen alternatief vervoersexperiment is van start gegaan. Vanmorgen heb ik de nummerplaat van onze auto ingeleverd. Vanaf nu zijn wij zwakke weggebruikers en officieel ex - luchtbevuilers ...
Ik voel me er goed bij. Heel goed zelfs. Alsof er een zware druk van mijn schouders is gevallen. De grootste schuldenput is gedelfd. Weg, foetsie, verdwenen. Ik voel me vrij. Vrijer dan ooit!!! Niet te beschrijven. Gevangene van de auto, de onnodige luxe. Mijn ventje is het er niet mee eens. Net zoals bij de meeste mannen is de auto een statussymbool. Onze auto was niet echt eentje om mee te stoefen, zo'n oude Opel astra diesel, maar hij had karakter en hij bracht ons overal naartoe. Zonder morren of pruttelen. Tenminste, als het niet te koud was. En als het niet te hard regende want dan dierven de remmen wel eens weigeren ... Heel spannend, vooral op een besneeuwd wegdek.... Maar hij deed het toch maar. Opel, ik ben er dik tevreden over.
Maar nu zitten we zonder. Ik met mijn bromertje en mijn ventje ... met de fiets. Een brommertje is beneden zijn stand. Daar voelt hij zich te trots voor. En grote afstanden leggen we niet af. Een beetje rond de kerktoren en af en toe enkele kerkpleinen verder om moeder op te zoeken. Indien nodig kunnen we altijd nog de auto van moeder lenen, die nu voor ieders gebruik in haar garage staat.
Ergens in mijn achterhoofd zat het idee dat de overheid ooit met een campagne gestart was: nummerplaat inleveren en gratis busabonnement. Maar bestond dat nog? Even checken (wat is internet toch een geweldige uitvinding) en ja hoor! Drie jaar gratis abonnement. Snel een formuliertje uitgeprint, ingevuld en klaar om op te sturen. Jaja, ik zie het gelijk zitten. Nu mijn wederhelft nog.
Ik heb een heel vreemde en moeilijke jeugd genoten. Met een zieke en verslaafde moeder in combinatie met een dominante en egocentrische vader, kan je wel zeggen dat mijn kindertijd anders dan anders was. Men kan best stellen dat ik mezelf opgevoed heb, bij gebrek aan betere alternatieven. Ondanks mijn asperger, misschien wel dankzij, heb ik het er godzijdank, niet al te slecht afgebracht. Het is waar, ik ben bijna veertig en ik heb jaren therapie achter de rug. Ik heb geen enkel contact met familie (wat ik niet echt mis) en ik heb nog altijd geen vast inkomen, laat staan een beroep ... Maar ik ben op weg en ik weet ondertussen wat ik wil.
Wat ik wel heb geleerd door mijn "opvoeding" is het tevreden zijn met niets ... Niemendal ... Een beetje rust in mijn hoofd was voor mij de grootste luxe die ik me kon permiteren. En die luxe waardeer ik nog het meest. Lekker eten? Onbekend ... Ik overleefde op oud brood en aardappelen met erwtjes en peekes (uit blik) met meestal een hamburger. Af en toe afgewisseld met videevulling en kroketten of pannekoeken. Pannekoeken tot ze er langs mijn oren uitkwamen ... Ik kan geen pannekoek meer zien!!! Mooie of dure kleding? Nooit gezien dus van geen enkel belang. Ik kleed me nog altijd met, welliswaar smaakvolle, afdankertjes van anderen. Ik loop niet rond als een slons. Ik heb smaak, maar ik kan er geen geld aan geven. Gierig ben ik ook niet echt. Ik heb nooit geld gehad, dus ik kan het ook niet uitgeven. Een grote dure auto? Thuis reden ze met Lada, dan weet je het wel ... Voor mij hoeft een auto niet. Ik was al een eind in de twintig voor ik mijn rijbewijs behaalde (op minder dan een maand tijd). Ik kan goed met de auto rijden, rij ook graag met de auto, maar ik rij minstens even graag met mijn brommertje. Fietsen is lichamelijk voor mij onhaalbaar. Ik kan fietsen, d.w.z. ik val er niet mee omver. Maar na amper twee kilometer ben ik uitgeput. letterlijk uitgeput. Minstens drie weken buiten strijd. Nee, het is geen gebrek aan conditie Die is getest en ik heb een redelijk goede conditie. Men noemt dit CVS. Chronisch Vermoeidheids Syndroom... Lichamelijke inspanningen zijn niet voor mij weggelegd en ik heb er vrede mee genomen. Een mens zoekt naar andere mogelijkheden en die zijn er gelukkig. Make up? Het hoognodige. Kapper? Als het echt moet en kleuren doe ik zelf. Juwelen? Maak ik zelf. Meubelen? Oude meubelen uit de Kringloop winkel heb ik een nieuw kleurtje gegeven. Dat kan ik iedereen aanraden die iets unieks wil. Uitgaan? Ik kan niet tegen drukte.
Je ziet het, ik ben een redelijk goedkoop raspaardje. En dat heeft zijn voordelen. Geld komt voor mij op de ... zoveelste plaats. Ik kan er zelfs geen getal op plakken want er zijn zoveel meer belangrijke dingen in mijn leven. In ieders leven! Maar wij mensen, zijn zo verslaafd aan al die luxe artikelen. Wij zien het niet meer als luxe artikelen. Een mooie auto, een flitsende motor (liefst een Harley), een tweede autootje, flatscreen tv, de nieuwste dvd, surround system, ieder jaar een nieuwe computer met labtop, aangelegde tuin met onderhoud (want daar heb je als hardwerkende tweeverdieners met twee rotverwende kinderen, geen tijd voor) en ga zo maar verder ...
Ik heb er niets op tegen, versta me niet verkeerd. De economie moet ook draaien. Maar voor mensen die een beetje tegenslag in het leven hebben, is het niet zo evident om deze dingen uit je leven te bannen, om zo de schuldenlast een beetje dragelijker te maken. Wij denken dat we niet zonder kunnen, omdat de reclame (lees propaganda) het ons zo verteld. Wij zijn gehersenspoeld. Gebrainwashed!!! En het begint al in onze jeugd: Pampers aan onze kont!! En niks anders is goed genoeg. Daarna gaat het alleen nog maar bergafwaarts. Nieuwe buggy, liefst met crossbanden, merkkleding, merktutters, merkspeelgoed ... De keuze van de school... Een gemeenteschooltje is niet goed genoeg meer. Een school waar een procentje teveel allochtonen zitten, wordt al snel als een concentratieschool bestempeld. Oei, dat gaat ten koste van de leerstof!!! Amper de kleuterschool ontgroeit en ze worden al onder de testen bedolven. Vijf jaar oud en men beslist waar die kleine uk later gaat terecht komen. Druk, druk, druk ... op de schouders van die kleine ukken. Iedere goede prestatie wordt beloond met luxe goederen. Speelgoed bij de vleet, maar waar blijft de creativiteit? Waar moeten die kinderen later naartoe als het leven hen een beetje tegensteekt???
Juist, in de armoede ... In het beste geval worden ze vaste klant bij het ocmw. In het andere geval worden ze een vaste resident in onze Vlaamse gevangenissen...
Ik ben zomaar iemand, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fiep.
Ik ben een vrouw en woon in Balen () en mijn beroep is dromen.
Ik ben geboren op 07/10/1967 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, tekenen, computeren, observeren, mijn huisdieren en mijn lief.
Ik ben herstellend CVS patient. Sinds een paar maanden durf ik opnieuw toekomstplannen maken. Via het schrijven kan ik me uiten en ik hoop om via deze blog nieuwe zielsverwanten te vinden
Aangezien ik vannacht een nieuwe weg ingeslagen ben en tegenwoordig zonder blikken of blozen mijn gedacht ga zeggen: Dit moet me effe van het zwaar beladen hart ...
Deze week geraak ik niet verder dan de zetel. Van daaruit bestuur ik mijn hele leven. En dan nog. Zoveel te doen, maarrrr, 't zal moeten wachten. Zelfs mijn werk heb ik opgezegd voor deze week: platte rust voor deze dame. Deze dame is weeral niet goed tussen haar oren!!! Werk aan de winkel!!! Alhoewel, groot onderhoudswerk maakt niet veel meer uit. Nee! Slopen die handel en opnieuw opbouwen is de enige zinnige oplossing... 
Vandaag was het zover. Enrique kreeg zijn herhalingsspuitje. Maar dat niet alleen! Aangezien we geen auto meer hebben, moesten we deze reis op de brommer ondernemen. Met een lekker, zacht deken in zijn reisbox kon dat eigenlijk geen enkel probleem geven, dacht ik. Vol goede moed probeerde ik hem op de bagagedrager te binden. Zo heb ik twee jaar geleden immers ook onze kippen mee naar huis gebracht. Op de fiets welliswaar, maar het principe blijft hetzelfde. Dacht ik. Waar ik geen rekening me gehouden had : de snelbinder was te kort. Hoe ik ook sleurde of trok, ik kreeg het rotding er niet rond. 
Wat nu?
Plots een ingeving. Wij hebben spanriemen, om alles op hun plaats te houden op onze remork! Dat kan ook op een brommer! Mmmm, maar die liggen in onze auto en mijn ventje was met de sleutels weg. Dus ook met de autosleutels...
Ziehier: Arthur. Arthur is een driejarig kastanjeboompje. Drie jaar geleden was hij nog een kastanje, een foetus dus. Op een mooie nazomerse dag besloten we om onze oprit op te hogen. Verschillende ladingen grond werden er gebracht. Gemakshalve had men toen de kastanjeboom ook maar uitgegraven en bij in de laadbak gesmeten. En zo is het gehavende lijk van Arthurs moeder bij ons terecht gekomen.
CVS zit tussen de oren. Dat is de dagdagelijkse conclusie van de leek. De zelfgekroonde deskundige. Meestal halen zij hun wijsheid uit artikels die op het internet zijn gepubliceerd, meestal met een verwijzing naar de één of andere professor, zonder deze mening in zijn context te zien. Een mooi staaltje van een verwaarloosd intelect.
Acht uur in de ochtend. Enrique krijgt zijn ontbijt op het aanrecht... waar zijn twee grote zussen eten. Hoog en droog, ver verwijdert van gulzige hondenmonden. Tot nu toe stonden zijn eetbakjes veilig onder het salontafeltje. Maar nu hij een grote jongen wordt, kan hij makkelijk bij de anderen eten. 
Vanacht, om een uur of twaalf. Ik kan niet slapen. Ik hoor de regen zachtjes op het dak roffelen. Het is een ontspannend geluid. Langzaam glij ik eindelijk weg. Net op de grens van dromenland hoor ik een spookachtig geluid:
Ons noodgedwongen alternatief vervoersexperiment is van start gegaan. Vanmorgen heb ik de nummerplaat van onze auto ingeleverd. Vanaf nu zijn wij zwakke weggebruikers en officieel ex - luchtbevuilers ...
Ik heb een heel vreemde en moeilijke jeugd genoten. Met een zieke en verslaafde moeder in combinatie met een dominante en egocentrische vader, kan je wel zeggen dat mijn kindertijd anders dan anders was. Men kan best stellen dat ik mezelf opgevoed heb, bij gebrek aan betere alternatieven. Ondanks mijn asperger, misschien wel dankzij, heb ik het er godzijdank, niet al te slecht afgebracht. Het is waar, ik ben bijna veertig en ik heb jaren therapie achter de rug. Ik heb geen enkel contact met familie (wat ik niet echt mis) en ik heb nog altijd geen vast inkomen, laat staan een beroep ... Maar ik ben op weg en ik weet ondertussen wat ik wil.
