Na een nogal bewogen week zitten we 's avonds in de zetel de gebeurtenissen nog een beetje te overpeinzen. Ieder in zijn eigen gedachten. Maar eigenlijk gaan ze naar één en dezelfde pesoon uit: naar schoonpapa. Hij ligt nog altijd in het ziekenhuis. Zondagnacht is de toestand eventjes kritiek geweest nadat hij een hevige koortsaanval kreeg. Maar ze vonden geen oorzaak van de koorts of de malaise waaronder hij al weken gebukt ging. Maandagnamiddag kwamen ze hem ophalen voor een hartonderzoek. Ze leggen hem in zijn bloot bovenlijf op een kille onderzoekstafel. De verwarming was uitgezet omdat het die dag uitzonderlijk warm was voor de tijd van het jaar. Daarna laten ze hem een hele tijd aan zijn lot over. Hij ligt daar, in zijn blootje in de kou. Een trotse man tot op het bot vernederd. Hij reageert niet, klaagt niet maar onderhuids broeit de woede. Uiteindelijk wordt hij na een onpersoonlijk onderzoek zonder enige verklaring terug naar de kamer gebracht waar ondertussen zijn avondeten staat te verpieteren. Schoonpa is woedend. Een man die ik in zestien jaar nog nooit kwaad heb gezien, staat te beven en te daveren. Hij barst in tranen uit van onmacht en is niet eens meer in staat om te eten. Zijn vrouw voedert hem bezorgd zoals een klein kind.Verpleegsters weten van niets, dokters vinden dat ze geen uitleg verschuldigd zijn. Niet over zijn toestand, zijn behandeling of over zijn verblijf. Ze blijven in het ongewisse. Vrijdagmiddag. Pa heeft net met veel smaak zijn soep opgegeten. Voor hem hét toppunt van de maaltijd. Hij kan gemakkelijk leven op soep alleen. De dokter komt de kamer ingestormd met de mededeling dat men de oorzaak gevonden heeft. De halsslagader is voor 95% dichtgeslibd. Het is te opereren maar alle kinderen moeten eerst samenkomen om toestemming te geven. Na deze harteloze verkondiging laat hij de verbouwereerde man achter. Zijn eten smaakt hem plots niet meer. Het enige wat hij onthouden heeft is: "Alle kinderen moeten zo snel mogelijk samenkomen". Hij denkt dat zijn laatste uur geslagen heeft. Schoonma komt op bezoek en treft haar man helemaal overstuur in zijn bed. Zo gauw hij haar ziet begint hij te huilen. Hij geraakt niet meer uit zijn woorden. Radeloos gaat ze op zoek naar een verpleegster voor een woordje uitleg. De dokter komt langs en hij legt het deze keer duidelijker uit. Er wordt een stent geplaatst om de ader terug open te krijgen. Maar hij heeft 30 % kans om half verlamd te worden na de operatie en de ingreep wordt niet terugbetaald door het Riziv. Maar niet opereren betekent een groot risico op een hersenbloeding. Hij heeft zelfs een mooi informatiefoldertje met kleurenfoto's bij. Schoonpa is een beetje gerustgesteld. Geen kanker, geen fatale inwendige bloeding. Eindelijk weet hij wat de oorzaak is en er is iets aan te doen. Alleen dat geld speelt hem parten. Niet dat ze het niet kunnen betalen, maar het blijft een bom geld. Donderdag is er een plaatsje vrij gekomen, dus de ingreep kan redelijk snel achter de rug zijn. Hij mag naar huis als hij wil, maar hij verkiest om daar te blijven. Hij is een beetje bang voor nog zo'n koortsaanval. Zijn temperatuur blijft verhoogd, maar niet onrustwekkend. Tijdens zijn verblijf krijgt hij in tussentijd medicijnen en extra vitaminen toegedient zodat hij wat kan aansterken met het oog op de operatie. En nog een zak bloed. Eén van de broers van mijn vriend wordt op de hoogte gesteld en die zou de rest van de familie verwittigen. Wij weten van niets. De hele familie verzamelt rond het ziekbed van pa. Maar de jongste van de familie is niet aanwezig. Heeft iemand hem verwittigd? Dju, vergeten... Wie heeft zijn telefoonnummer? Oei, dat weet ik niet... Ma zegt nog: "Breng het een beetje voorzichtig aan en zeg dat hij zich geen zorgen hoeft te maken." Wetende dat haar jongste de gevoeligste van de hoop is en een heel sterke band met zijn vader heeft. Vijf uur, we hebben net gegeten en onze gedachten dwalen af naar het ziekenhuis. We zijn moe, maar morgen gaan we zeker eerst een bezoekje brengen aan "ons vader". De telefoon gaat. Mijn ventje neemt op. Ik zie zijn gezicht vertrekken. Alle kleuren van de regenboog krijgt hij. Zijn ogen worden dof en hij krijgt wanhopige trek rond zijn mond. "Hij is dood ...." Is het eerste wat door mijn hoofd schiet. We trekken onze jas aan, ik pak de sleutels vast want in deze toestand laat ik hem niet zelf rijden. In de auto verteld hij wat er gezegd werd. Eén van zijn broers belde hem huilend op met de mededeling: "Ze weten wat hij heeft en ons vader wil zijn kinderen voor de laatste keer nog eens zien." Wat denk je dan? Ik parkeer vlak voor het ziekenhuis. Hij springt uit de auto en loopt als een gek naar binnen. Ik volg en bel ondertussen één van zijn zussen op. Zij heeft niet veel contact meer met de familie en ik wilde er zeker van zijn dat zij ook op de hoogte was. Ze neemt op en ze verkondigd doodleuk dat ze al in het ziekenhuis is. Iedereen is er zelfs en de situatie valt wel mee. Hij kan donderdag behandeld worden. Ik kook! Ik loop twee verdiepingen de trap op. Mijn vriend was ondertussen de kamer al binnengestormd met het idee dat hij daar een stervende man zou vinden. Bij het zien van zijn verwilderde blik begrepen zijn ouders onmiddellijk dat het telefoontje niet echt discreet was gebeurd. Zijn zus staat hem aan de hand van het foldertje uit te leggen wat er gaat gebeuren en wat de risico's inhouden. Ik geloof niet dat hij er één woord van begreep. Maar in de kamer leek er een familiefeestje aan de gang te zijn. Iederren stond er ontspannen en vrolijk bij. Alsof er niets aan de hand was. Ik draai me woedend naar zijn broers en vraag waarom we nu pas en op zo'n manier gewaarschuwd werden! Als ze aan mijn man zitten, wordt ik een furie! Als ik nog maar denk dat hij misdeeld wordt, ben ik tot alles instaat. Ik verander in een leeuwin die haar welp beschermt. De ene stak de schuld op de andere en ze hadden iedereen gewaarschuwd ... behalve de jongste. Het werd me teveel. Kokend ben ik de kamer uitgestormd. Ik hield het daar geen seconde langer meer uit. Ik wist niet waar ik naartoe moest, maar ze konden allemaal ontploffen! Die bende ongevoelig, lompe rotzakken. Negen jaar geleden is mijn moeder plots overleden, op dezelfde manier. En alle 'verdrongen' gevoelens kwamen op dat moment terug aan de oppervlakte. Zo gauw ik me in de veilige omgeving van mijn auto waande brak mijn verdediging en barstte ik in tranen uit. Ik heb daar zeker een uur gezeten om te kalmeren. Ondertussen was mijn schoonzusje, op vraag van mijn ventje, op zoek naar mij. Uiteindelijk belde ze me op en ze kwam naar me toe gesneld. Ze vertelde me dat ook zij op het laatste nippertje zo'n dramatisch telefoontje had gekregen. Ze was ook nog maar vijf minuten voor ons gearriveerd en ze begreep mijn reactie heel goed. Ze heeft me overgehaald om terug mee naar binnen te gaan. Ondertussen was de rest van het stelletje ongeregeld al terug naar huis. Mijn schoonouders begrepen ook wat er aan de hand was en waren niet te spreken over de handelswijze van hun zoons. Mijn vriend, meestal de opvliegendste van ons tweeën, probeerde me te kalmeren. Dat heeft toch nog ettelijk uurtjes geduurd. We zijn nu een dag verder. Ik heb de mentale schok al een beetje verwerkt, maar bij hem begint de woede nu pas op te borrelen. We hebben al veel stoten meegemaakt met die verdomde familie van hem. Maar deze wordt hen, volgens mij, niet snel vergeven...
De eerste hindernis is genomen. Ik ben toegelaten voor de cursus. Het zinkt nog niet echt door. Ik ben een beetje murw. Het was een lastige en vermoeiende week. De cursus zal waarschijnlijk begin november beginnen. Ik werk niet echt nauwkeurig volgens hen, maar ik stelde "verstandige vragen en dacht logisch na." Hun woorden, niet de mijne. Dat waren dan ook de enige lovende kritieken die ik kreeg en de redenen waardoor ik toegelaten werd. Mijn technisch inzicht was minder en ze raadden me aan om op voorhand al enige cursussen te volgen. Dat vind ik geen probleem. Daar ben ik toch al mee bezig. Oja, mijn dactylo was heel goed en het "Technisch" engels kon er ook mee door. En de rest? Dat zal wel aan te leren zijn, zeker? 't Is niet voor niets een opleiding van een jaar ...
Bedankt voor het meeduimen! Dat heeft vast en zeker ook meegeholpen!
Ik ben zo moe... Deze week begint zwaar te wegen. 's Nachts slaap ik slecht en heb ik nachtmerries. Vannacht was het niet anders. Om half zes schrok ik wakker en dierf niet meer verder te slapen. Zo bang was ik om terug in die verschrikkelijke wereld verzeild te geraken. Die andere dimensie die zo echt lijkt. Te echt. Een half uurtje later opgestaan. Te moe om te eten, te denken ... Om zeven uur met de brommer vertrokken, op weg naar de bushalte. Ik heb een bus om half acht in Mol. Om kwart na acht was ik al op mijn bestemming. Nog een wandeling van een kwartiertje en daana nog een half uurtje wachten. Zo moe... Mijn kronkels weigeren wakker te worden. Om negen uur begint de les. Deze leraar lijkt simpathiek. Lijkt ... Doet teveel alsof. Dat deel van mijn hersenen is altijd actief: mijn intuïtie. Op zo'n moment staat die juist heel scherp. Mijn intuïtie bedriegt me nooit. Nu ook niet. Hoe verder de dag vordert, hoe minder ik die man vertrouw. We leggen een test af: een ongezien programma op een Apple - computer. Een beetje verwarrend en zo vermoeiend. De test begint goed tot ik op een probleem stuik. Ik begin te knoeien en verlies zo kostbare tijd. Mijn hoofd lijkt een uitgewrongen spons. Ik lijk geen logische verbindingen meer te kunnen leggen, mijn sterkste troef. Maar steeds ben ik me duidelijk bewust van die irritante persoonlijkheid. De test wordt een flop. De eerste deze week. Ik ben ontgoocheld. Heb mezelf teleurgesteld. Perfectionist en verwacht misschien teveel van mezelf. Mijn hart klopt in mijn keel. Mijn maag krimpt samen. Mijn ogen prikken. En ik blijf zo moe... Daarna krijgen we nog wat oefeningen om de tijd te doden. Inmiddels begin ik het programma door te hebben. Te laat. De test is al voorbij. Vier uur, het schommelen van de bus wiegt me bijna in slaap. En ik moet nog met de brommer terug naar Balen! Dat haal ik niet! Ik ben zo moe, wil alleen maar slapen. Ik laat de klep op mijn helm open staan, de frisse wind die in mijn gezicht blaast houdt me wakker. Enkele jongeren versperren de weg op het toch al heel smalle fietspad. Ik heb de energie niet om me er druk in te maken. Ik rij over de weg het groepje voorbij. Wat maakt het uit. Ik wil naar huis. Mijn grens is overschreden. Misselijk van vermoeidheid kom ik eindelijk thuis. Blind strompel ik naar boven en werp me op het bed. Het is nu half zeven en ik kruip in mijn bed. Te moe om te praten, te moe om nog na te denken, te moe om te piekeren over mijn toekomst die misschien in duigen ligt... Zo verschrikkelijk moe
Deze week ben ik uitgenodigd om aan een initiatieweek deel te nemen, bij de VDAB. Een jaar ben ik werkonbekwaam geweest door mijn aandoening. Maar ik besloot om me niet te laten verslaan door zo'n idioot syndroom. Ik deed wat niemand anders deed: ik aanvaardde mijn beperkingen. Met de grove borstel ben ik door mijn leven gegaan. Grote besliisingen heb ik genomen, sterke banden heb ik doorgeknipt. En warempel, plots vond ik plaats in mijn hoofd. Mijn ziel werd lichter. Mijn energie groeide aan. Dag na dag voelde ik me sterker worden. Ik zocht naar de dingen die ik nog kon, en stopte met mezelf te bewijzen dat er niets me me aan hand is. Dat ik alles aankon en overal tegelijk nodig was. Ik leerde nee zeggen, het belangrijkste woordje in je leven. Maar niemand leert het je aan. Rond kerstmis begon ik me beter te voelen.Op dat moment begon ik over mijn toekomst na te denken. Ik kan me invalide laten verklaren, zonder probleem. Ik heb de nodige papieren in mijn bezit. Maar ik besloot om nog iets van mijn leven te maken. Waarschijnlijk is dit mijn laatste kans. Waar liggen mijn grootste troeven? Welke talenten heb ik die ik kan combineren? Die rekening was snel gemaakt: creativiteit en werken op de computer. Waar kom je dan uit? Juist, in de Grafische sector. Al vanaf de dag dat ik van school ben gekomen, ben ik op zoek gegaan naar een cursus in die richting. Wat zeg ik? Zelfs in de periode dat ik nog op school was, wilde ik dolgraag die richting uit. Maar mijn ouders zagen die school in kwestie niet echt zitten. Wat wel te begrijpen was aangezien de kwalijke reputatie die deze instelling genoot. Later heb ik herhaaldelijk bij de VDAB inlichten ingewonnen om eventueel een herscholing in die richting te mogen volgen. Telkens werd ik met een kluitje in het riet gestuurd. Na één blik op mijn lieftallige gezicht en mijn frêle gestalte, besloten deze bureaucraten dat ik niet geschikt was voor deze job. Ik moest maar ongeschoold werk zoeken zoals inpakster of poetsvrouw... Uit grote noodzaak heb ik tal van zulke jobs uitgevoerd. Maar de grote voldoening vond ik niet. Ik ben snel verveeld en volgens mij een beetje te intelligent om zo'n ééntonig werk vol te houden. Waarbij ik niet wil zeggen dat laaggeschoolden automatisch dom zijn! Iedereen heeft zijn vaardigheden en de mijne horen nu éénmaal niet bij dat soort werk. In de lagere school had men tijdens een IQ - test al ontdekt dat ik "hoogbegaafd" was, wat later meer een vloek dan een zegen bleek te zijn. Wat moet je met een kind dat verstandiger is dan de ouders en sommigen van de leraars? Dat zich rotverveeld in de klas en niet met de kinderlijke mentaliteit van haar klasgenootjes om kan gaan? Later speelde diezelfde "attitude" mij parten op de werkvloer. Langzaam maar zeker ging ik eronderdoor. Tot dit uiteindelijk resulteerde in de diagnose: CVS/Fibromyalgie. Een levenslange veroordeling ... maar mijn grootste geluk. Nu werd ik gedwongen om mijn leven onder de loep te nemen. Om de waarheid onder ogen te zien. Om alle ingelepelde en opgedwongen waarden overboord te gooien. Om eindelijk mezelf te leren kennen en te aanvaarden. Dus ik besloot tussen Kerst en Nieuwjaar om mijn levenslange roeping in daden om te zetten. Ik deed wat opzoeking op de site van de VDAB en al vlug vond ik de opleiding die ik zocht. Toelatingsvoorwaarden: kunnen typen en Engels. Onmiddellijk stuurde ik een mail naar de verantwoordelijke. Kort na de feestdagen kreeg ik een bevestiging. Een maand later kon ik naar de informatiedag en enkele weken later werd ik uitgenodig voor de testen. En nu de initiatieweek. We zijn met vier overgebleven van de twaalf kandidaten, maar niets is zeker. Nog één dag en dan wordt de beslissing genomen: Zijn we geschikt voor deze lange en zware opleiding en kunnen we er ons beroep van maken? Zelf als we in aanmerking komen, komen we op een wachtlijst van een jaar terecht. Als het een beetje meevalt, indien er iemand voor de aanvang van de cursus afhaakt, kunnen we misschien in oktober starten. Volgens mij is de week tot hiertoe vlot verlopen. Ik heb in alle geval de tijd van mijn leven beleefd. Ik voel me thuis in dat grote gebouw. Mijn medestudenten vallen heel goed mee en er wordt een in aangenaam tempo les gegeven. Met andere woorden: "Het gaat vree goe voorruit." Geen getalm, geen gezever. Alstublieft, deze opdracht moet je uitvoeren ... zoek het maar uit. Heerlijk! Eindelijk een school met een uitdaging. Vrijdag krijgen we een evaluatiegesprek. 's Middags zullen we waarschijnlijk al weten wat de toekomst voor ons inhoud... Duim een beetje mee voor me, wil je?
Mijn ventje heeft een droom. Naast huisman worden ... wil hij tattoo - artist worden. Nu hij al een tijdje thuis zit, hebben we besloten dat hij de stap maar eens moest wagen. Hij volgt al bijna vier jaar een tekenopleiding aan de kunstacademie. Een beetje onzeker begon hij met de lessen, tot bleek dat hij een ware tekentalent was. Fier als een mannetjes pauw ontplooit hij sindsdien zijn verborgen talenten. Soms grijpt hij een beetje hoog en waant hij zich al een kunstenaar. Maar de voorzienigheid onder de naam Fiep, zorgt er telkens voor dat hij terug met beide voetjes op de grond belandt. Deze voorzienigheid heeft er ook voor gezorgd dat hij nu in het trotse bezit is van het nodige materiaal en een leermeester in de vorm van een ervaren tatoo - kunstenaar. Ze offert zichzelf zelfs op als schetsblok, kladblad of oefenplatform, terwijl anderen daar varkenspoten voor gebruiken. Noem het zoals je wil, ik bekijk het een beetje als: "Mijn lichaam als kunstwerk" Enkele weken geleden heeft hij zijn eerste kunstwerk gezet. Natuurlijk op een plaats die je niet iedere dag te zien krijgt: mijn welgevormd achterwerk. Onder het motto: plaats genoeg! En jawel, hij heeft een eigen ontwerp gekozen. Hij is heel goed in bloemetjes tekenen. Voor zo'n stoere kerel zou je dat niet verwachten, maar een vrouw zou ze niet gevoeliger kunnen neerzetten. Dus hij mag van mijn lichaam een bloementuin maken. Ik ben er gerust in en wees gerust, spijt zal ik niet hebben. Ik ben niet aan mijn proefstuk toe en ik geloof in mijn ventje en wil hem op alle gebied steunen. Als dat betekent dat hij mijn lijf een beetje verfraaid, "So be it..."
Gisteravond kregen we alarmerend nieuws te horen. Mijn schoonvader voelde zich al een tijdje niet goed. Na lang aandringen van de familie was hij toch maar eens naar de dokter gestapt. We heben het hier over een 78 - jarige man. Hij is heel actief, maar afgelopen zomer is hij ook in allerijl naar de spoed gebracht na een galcrisis. In de beklemmende hitte zaten we toen met bijna de hele familie in dat kleine kotje te zweten. En laat de naam "Spoed" je niet misleiden. Het is niet te vergelijken met TV - series zoals ER. Zelfs niet met "Spoed"! Minstens vier uur ben je kwijt. De patient ligt er te creperen van de pijn. Bij die helse hitte kreeg hij niet eens iets te drinken omdat ze na uren onderzoek nog altijd niet wisten wat hij mankeerde. Natuurlijk dachten die arme mensen meteen aan het ergste. Het was weekend, dat kun je natuurlijk als excuus gebruiken. De "echte" dokters zijn in geen velden of wegen te bespeuren. Alleen onervaren assistentjes die geen beslissingen mogen of durven nemen. Daar zit je dan. Zonder verluchting, zonder drinken of eten maar met helse pijnen, de beklemmende onzekerheid en de verstikkende hitte van eind augustus. Uiteindelijk, na vier slopende uren, hadden ze een dokter op het golfveld kunnen bereiken. Ondertussen had een aangetrouwd familielid die in haar twijfelachtige beroepsleven ooit verpleegster was geweest, die lieve mensen de stuipen op het lijf gejaagd met verhalen over ouderdomskanker ... Mijn schoonmoeder die rond die periode met haar hart begon te sukkelen, trok gelijk wit weg. Ik heb haar zo goed mogelijk gerust gesteld en mijn wederhelft is met zijn broer een hartig woordje gaan praten over zijn eega.. Uiteindelijk bleek het allemaal hard mee te vallen: een galontsteking. Heel pijnlijk maar na zes weken behandeling werd zijn gal verwijdert en sindsdien was hij weer zo goed als nieuw. Zijn eetlust kwam terug, hij blaakte van de levenlust en ik had hem nooit zo opgewekt meegemaakt. De verliefdheid tussen mijn schoonouders flakkerde zelfs weer op. Na jaren kibbelen en ergenissen beseften ze dat ze toch niet zonder elkaar konden. Nu was het weer zover. Vlak voor het weekend. Maar de huisdokter wilde niet langer wachten omdat zijn rode bloedcellen te laag stonden. Vanochtend bromde ik dus opnieuw richting Spoed, met de wetenschap dat de temperatuur nu tenminste een beetje aangenamer zou zijn. Men ging onmiddellijk in actie over: foto's van de longen. Daarna terug naar zijn vaste stekje, hij had zelfs hetzelfde hokje als vorige keer. Bijna onmiddellijk kwam er een assistent een kijkje nemen. Een hele waslijst van vragen vuurde hij op de arme man af. Een man die niet gemakkelijk twee woorden achter elkaar zegt, moest nu zijn intiemste details uit de doeken doen aan wildvreemde mensen. Daarna volgde een oppervlakkig onderzoek. Een uurtje later kwam "de spoeddokter" opdagen. Een jonge vrouw met fotomodel allures. Zij stelde opnieuw dezelfde vragen en deed weer datzelfde onderzoek. We werden er nog niets wijzer uit. Het wachten begon slepend te worden. De vrouw kwam terug en verkondigde dat ze niets konden vinden omdat de klachten nogal vaag waren. "Bij acute buikpijn kunnen we sneller een diagnose stellen." Beweerde ze. Tja, dat hadden we in augustus gezien! Hij mocht zelf kiezen wat hij ging doen: Daar blijven of terug naar huis gaan en volgende week terugkomen voor verdere onderzoeken. Uiteindelijk besloot ze dat het bloed nog een keer onderzocht zou worden. Als die rode bloedcellen niet verder gezakt waren, mocht hij naar huis. De situatie was waarschijnlijk niet ernstig. Een verpleegster kwam heel onhandig het buisje bloed trekken. Heel pijnlijk en ze deed niet eens de moeite om een plakkertje erop te plakken. Een uur verstreek. Het was bijna middag. Ik ging eens luisteren waar die uitslag bleef, ze hadden immers beloofd dat het niet langer dan een klein half uurtje zou duren. Schoonpa had zich ondertussen al terug aangekleed. Hij zat met zijn klak op te wachten om naar huis te gaan. Uiteindelijk komt dezelfde verpleegster binnen. De rode bloedcellen waren onrustwekkend gezakt, hij moest blijven en hij zou dit weekend bloed toegedient krijgen tot de dokters maandag tijd hadden om een grondig onderzoek te doen. Dat was dat. Hij kreeg een bordje soep en drie boterhammen en ze verdween. En waarempel, hij had honger. Voor de eerste keer in twee weken had hij weer eetlust. Midden in zijn maaltijd komt er een klein grappig mannetje de kamer binnen. De cardioloog met weekenddienst. Hij stelt diezelfde vragen en opnieuw moet schoonpa, tussen de boterhammen door, hetzelfde onderzoek ondergaan. Blijkt dat die dokter een verontrustende ruis aan zijn hart vind. Dat wordt maandag dus ook onderzocht. Die man verdwijnt. Ondertussen zaten we daar al vier uur weg te kwijnen. Ik denk dat vier uur hun gemiddelde is dat ze minstens moeten halen. Ik ga aan de verpleegster vragen hoe lang het nog duurt eer hij naar zijn kamer mag. "Nog eventjes geduld, mevrouw!!" Zegt ze. Dat begrijp ik. Als de spoed wordt platgelopen door dringende gevallen. Maar deze verpleegster slenterde maar wat rond, uit verveling. Mijn schoonmoeder werd misselijk van de honger. Uiteindelijk kreeg ik haar mee naar de cafetaria. Een half uur later kwam mijn schoonvader samen met zijn oudste zoon in de cafetaria geslentert. Hij was eindelijk verhuisd naar zijn kamer. Na vier en een half uur...
Mijn schoolcarière was op z'n zachtst gezegd een ramp. De lagere school, daar "zwom" ik gezwind doorheen. Altijd hing ik wel ergens bij de vijf eersten van de klas. Ik haalde net geen 90%. Volgens de leraars kon ik beter, maar eigenlijk vond ik het wel goed zo. Ik kan me niet voorstellen dat ik me in die dagen voor iets heb moeten inspannen. Het was een kleine dorpsschool met maximum 20 leerlingen in de klas. Vanaf de eerste kleuterklas tot en met het zesde leerjaar beleefde ik met dezelfde kinderen een onbezorgde schooltijd. Dezelfde vriendinnetjes die me aanvaardden zoals ik was: een stil en verlegen meisje. Zo was er Sonja, zij had zwarte korte krullen en sproetjes rond haar neus. Martine, op mijn eerste dag in de kleuterschool werd ik naast haar gezet. Een poppengezichtje met lange blonde haren. Ze lachte lief naar me zodat ik me direkt op mijn gemak voelde tussen die lawaaierige kinderen. Sonja en Martine werden hartsvriendinnetjes. Ik was, en dat ben ik in feite nog altijd, te schuchter om me helemaal over te geven aan een echte 'hartsvriendin'.
Die eerste schooldag staat in mijn brein gegrifd alsof het gisteren was. Het was Pasen. Een druilerige en kille dag. Mijn vader bracht me 's middags naar de klas. Ik zie Martine daar nog zitten, leunend met haar hoofdje op haar hand lachtte ze me toe. Juffrouw Fabrie, mijn favoriete kleuterjuf, dwong me zachtjes om naast het blonde meisje plaats te nemen.Het volgende wat ik me herinner is die grote speelplaats. Alle kinderen liepen naar een overdekte fietsenstalling. Aarzelend volgde ik hen op een drafje. Iedereen kreeg een grote zak vol choclade paaseieren. Ik ook. Verbijsterd staarde ik naar die grote zak in mijn hand. Plotseling was iedereen verdwenen.
Daar stond ik, in mijn uppie. Een klein bang meisje op een immens grote, kale speelplaats. Ik huilde en was eigenlijk bijna hysterisch. Maar die zak paaseieren liet ik voor geen geld in de wereld los. Een lieve mevrouw kwam naar me toe gelopen. Ze boog over me heen en ze vroeg mijn naam. Snikkend antwoordde ik haar. Het was Marleen, de secretaresse. Maar ze was meer dan een secretaresse. Marleen was... Marleen. Een toevluchtsoord, een luisterend oor en een lief woordje voor ieder kind. Later bleek dat er geregeld was dat ik met de schoolbus naar huis gebracht zou worden, maar die was me stomweg vergeten. Ik werd naar huis gebracht door twee mannen. Ik herinner me nog hun donker kostuum en dat ze heel vrolijk tegen me praatten. Ik vertrouwde hen, die twee vreemde mannen. Meneer Dierkx en meneer Van Gestel. De twee leraars van het eerste leerjaar. Ze vroegen me waar ik woonde. Dat wist ik niet. Ik was amper drie jaar! "Komt het je hier een beetje bekend voor?" Vroeg meneer Van Gestel. Ik wilde niet als een dom gansje overkomen dus ik bevestigde volmondig terwijl ik in een stuk chocolade beet. Meneer Van Gestel wist wel beter. Gespannen keek ik naar het voorbijflitsend landschap. Tot ik in de verte een bekende gestalte zag staan. Opgewonden begon ik te roepen: "Mama! Daar staat mijn mama!" De mannen stopten vlak voor haar en huilend kwam ze naar de auto gelopen. Door haar tranen kwamen alle angsten die ik de laatste uren had doorstaan naar boven en huilend wierp ik me in haar armen. Ze bedankten de twee heren die er wat schaapachtig bijstonden en we verdwenen naar binnen, waar ik mijn avontuur in geuren en kleuren mocht vertellen terwijl mijn ouders mijn grote zak chocolade eieren bewonderden.
Dit is in feite niet meer dan een test. Al enkele dagen ben ik de geheimen van de HTML-codes aan't ontsluieren. Ik kan je verzekeren: dat valt niet mee. De uitleg staat zwart op wit voor je neus en toch blijft het zoeken. Om de één of andere reden krijg ik nog geen afbeelding geplaatst. De code is juist, maar hij vind de afbeelding niet op mijn harde schijf. Ik kom er nog wel achter! Het hoofdstuk afbeeldingen plaatsen heb ik pas vijf minuten geleden doorgenomen. Tegen morgenavond heb ik de oplossing wel gevonden, die waarschijnlijk vlak voor mijn neus ligt! Maar vandaag heb ik al genoeg gedaan vind ik. Mijn kronkeltjes zijn een beetje moe.
Het is makkelijker dan ik dacht, die HTML-taal. Voor iedere spatie heb je een code nodig en voor de tekens die in de codes worden gebruikt heb je dan alweer andere codes nodig als je die tekens in je gewone tekst wil verwerken zoals de é bijvoorbeeld. Die ene letter is in feite een combinatie van letters en tekens. Boeiend en logisch!
Mijn eerste test is wel geslaagd denk ik. De afbeeldingen doe ik er nog op de goeie oude gemakkelijke manier bij. Maar ooit heb ik ook dat geheim ontsluiert.
Men beweerd dat dieren niet kunnen praten. Mensen die dat geloven hebben nog nooit kennis gemaakt met een kat zoals ons Lotje. In alle opzichten voldoet ze aan de clichés van de kat. Ze is gek op vis en melk. Hoe ik ook mijn best heb gedaan om niet aan die ingeprente verwachtingen te voldoen. Zij heeft haar eigen willetje en dat is iedere dag haar bakje vis (zalm of tonijn) en haar schoteltje melk. Haar zusje Liesl daarentegen lust geen melk. Ze werd als kitten zelfs ziek van de kittenmelk waar we haar mee groot getrokken hebben. Lotje is, zoals iedere kat, slim. Intelligenter dan enig ander wezen.Hondenvrienden beweren dat katten dom zijn omdat ze geen bevelen opvolgen. Ik ben het daar niet mee eens. Ook al ben ik ook een groot hondenvriend, bevelen volgen heeft niets met intelligentie te maken. Alleen maar met volgzaamheid en een kat is nu eenmaal niet bereid om eender wie te volgen, in tegenstelling tot haar hondenbroeder. Het vertrouwen van een kat moet je verdienen en ze verwacht dat jij, haar zogezegde baasje, volgzaam bent. Je veranderdt in een bediende, een slaaf. En wie luistert naar een slaaf? Juist, de laagste in rang: de hond ... Wie is hier nu de slimste? Ons Lotje kent woordjes, welliswaar in haar eigen taal maar het is aan ons om die taal te leren. Het is dan ook de taal van onze meerdere. "Prrrrrrr" Was haar eerste woordje. Zo begroette ze ons in Babytaal waaruit uiteindelijk het woordje Prrrieuw is ontstaan. "Prrieuw" Betekent "Hey", of "Goeiemorgen". "Priewiew" Betekent "Ik ben er!" Wordt gebruikt als ik herhaaldelijk op haar roep. Maar ze komt alleen als ze me vooraf heeft laten weten dat ze ons wil vereren met haar bezoek. Het allom gekende "Miauw" is een waarschuwing dat onze diensten verwacht worden. Als ze bijvoorbeeld besloten heeft om een stapje in de buitenwereld te wagen komt ze miauwend rond je hangen tot ze je aandacht heeft. Zo leidt ze je stukje voor stukje mee tot ze voor de deur staat. Ik haar ogen zijn wij maar domme mensen die eigenlijk wel heel veel aandacht nodig hebben. Dan is er ook nog het lang uitgerekte: "Miiiiiiiiiauwww!" Wat zoveel zegt als: "Waar zit je!" Dan is het hoog tijd, want meestal ben je dan niet op haar herhaaldelijke waarschuwingen ingegaan. "Miejouw" Lijkt op het vorige, maar de klank is anders en dit is aandacht vragen. De eerste keer dat ze dit gebruikte was ze nog een kitten. Ik was haar kwijt en liep maar op haar roepen. Omdat ze nog zo klein was zocht ik de hele tijd op 'grondhoogte'. Tot ik op mijn ooghoogte "Miejouw!" hoorde. Ze wasop eigen houtje tegen de strijkplank omhoog geklommen en fier riep ze op me: "Mama, kijk eens!" Ik was terecht fier op mijn kleine meid. Vavaf die dag ben ik me gaan verdiepen in de kattentaal en Lotje heeft haar africhtingstechnieken verfijnd. En op die manier ben ik trots om te kunnen zeggen: "Ik ben de bediende van twee heel slimme en intelligente poezen!"
De vocalls zijn van Ronnie James Dio. Ik was nog zo jong toen dit nummer een hit was. Weg was ik ervan. Jaren later werd ik één van de grootste fans van Dio. Wist ik veel dat het één en dezelfde zanger was. Of toch...?
De auto ... Het is een verspillend en nutteloos gerief. Tenminste als je voor je werk geen lange afstanden moet afleggen. We zijn het zo gewoon, onze koets op vier wielen. Even naar de bakker om de hoek? We nemen de auto snel. En altijd hebben we een "geldig" excuus. Ik ben moe, het ziet er naar uit dat het gaat regenen, veel wind ... Ik ken dat. Ik was ook zo. Sterker nog, ik besefte dit al enkele jaren en toch vond ik de moed of gewoon de 'goesting' niet om er iets aan te veranderen. Het ding slokt het grootste deel van ons budget op, gewoon om ermee langs de kerktoren te crossen. Ik had dan ook een veel groter excuus dan ieder ander: CVS... Toegegeven, ik kan geen twee kilometer met de fiets rijden zonder uitgeput neer te vallen. De rest van de dag ben ik niets meer waard. Daarna is het letterlijk platte rust. De bus is een goed alternatief voor grotere afstanden, maar die stopt niet vlak voor de deur, dus noodgedwongen kom ik weer bij die verdomde fiets terecht. Ik zocht naar een tussenoplossing en die heb ik gevonden: een minibrommertje. Vroeger in mijn jonge jaren, reed ik op een Honda px. Daar heb ik doodgraag mee rond gereden tot ik het in de prak reed. Per Totale. Het was niet mijn schuld maar desalniettemin betekende dit het einde van een tijdperk. Dus ik grijp terug naar mijn vroegere o zo beminde vervoersmiddel. Nu wil het toeval dat een vriendin haar brommertje verkocht. Dus nu ben ik gemotoriseerd. Ik moet mijn geliefde nog bewijzen dat we best zonder kunnen. Onze financiën laten het immers niet meer toe om nog langer een auto te onderhouden zolang we zonder werk zitten. Als die periode ten einde is, maakt het me niet uit als we een klein, zuinig en milieuvriendelijk autootje kopen, als het echt noodzakelijk is. Als één van ons een eind moet rijden voor het werk bijvoorbeeld. Deze week heb ik alle boodschappen vervoerd op mijn kleine Fox. Tien kilo hondenbrokken: no problemo met een goede snelbinder. De boodschappen voor een weekend: eerlijk gezegd was dat handiger met de brommer dan met de auto. De auto moet je ergens op de parking parkeren, alles in de kar laden en meestal heb je meer bij dan je had voorzien, alles in je auto laden en dan merk je pas dat je de boodschappentas bent vergeten, dus thuis kan je alles nog eens overladen om daarna terug uit te laden en in de kast te zetten. Doodmoe was ik iedere keer bij aankomst. Vanmiddag met het brommertje: een sterke rugzak mee, de winkel is vlakbij (ik denk dat ik er zelfs sneller was dan met de auto) het brommertje parkeer ik vlak voor de deur, aan de kassa stak ik alles meteen in mijn rugzak. Thuisgekomen hoef ik alleen de rugzak af te zwieren en het pak melk onder mijn snelbinder vandaan te halen, uitpakken en ik was nog zo fris als een hoentje. Daarna heb ik nog de strijk en de afwas gedaan! Ik ben verkocht!!!! En als het regent? Wel dames en heren, er bestaan regenpakken. Niet erg elegant, maar hé ... ik ben al lang van de straat.
Mijn ongewone oplossing om de kippen op hun eigen erf te houden helpt gedeeltelijk. Ons Tjiepke, die we versleten als de domste van de hoop, heeft een nieuwe weg buiten haar gevangenis gevonden. Af en toe brengt ze een paar zusjes mee. Maar zij blijven rond het huis scharrelen, dus de patatten van de buren zijn nog veilig. Maar er heeft zich wel een nieuw en onvoorzien gevolg voorgedaan. Polleke, de opperhaan en koning aller hanen, is van zijn troon gestoten door zijn zoon. Nu hun territorium aanzienlijk verkleind is, heeft er een staatsgreep plaatsgevonden in ons tuintje. Triest maar waar. Enkele dagen geleden kwam ik thuis en alle drie de hanen hun kam leek vol modder te hangen. Ik dacht nog, waar hebben die ingezeten? Maar de volgende ochtend begon het me te dagen: dat is geen modder, maar gestolten bloed. Aangezien ons Polleke blijkbaar de minste verwondingen had, ging ik er vanuit dat hij nog altijd standvastig op zijn troon zat. Maar vanmorgen zag ik onze witte (die noem ik zo omdat hij één witte pluim in zijn staart heeft steken) op zijn eentje door het weiland slenteren. Hij is er per ongeluk terecht gekomen denk ik want hij leek een beetje verloren. Ik liep naar buiten en riep hem en gaf de kippen maar hun dagelijkse portie graan. Polleke en onze witte werden zonder pardon weggejaagd door de nieuwe heerser: Brutus Nu begrijp ik dat Polleke waarschijnlijk al snel het onderspit heeft gedolven en daardoor minder verwondingen had. Want onze nieuwe farao zijn kam ziet bijna zwart van zijn opgelopen littekens en hij draagt ze met trots. En de kippen? Die liggen er volgens mij niet echt wakker van, wie hun leider is.
Vanmiddag besloot ik om te profiteren van het mooie herfstzonnetje. Ik deed mijn stevige wandelschoenen aan en riep de honden. Zij kwamen vrolijk keffend aangestormd. Onze tien maanden oude Amstaff pup springt wild op en neer. De tienjarige pit bullreu staat grijnzend te janken als een pup aan de acthterdeur. Ik doe hun riem om en open de deur. Ze buitelen over elkaar naar buiten en keffen om ter luidst. Je zou denken dat ik met een roedel schoothondjes op pad ga. Ik open de autodeur, want ik had zin om onze wandelgrenzen eens te verleggen. Ze kijken me eerst een beetje verbaasd aan, want zo dikwijls gaan we niet op "verplaatsing". Maar ze springen al snel heel enthousiast op de achterbank. Als ik achter het stuur kruip, springt onze bejaarde pit naast me op de passagiersstoel. Hij vind dat hij anciënniteit verdient op basis van zijn rijpere leeftijd. Ik laat hem maar in de waan. Als het hem maar gelukkig maakt. Opgewonden jankend kijkt hij naar het voorbijflitsend landschap, terwijl onze pup zich verwachtingsvol op de achterbank heeft genesteld. Tien minuten later zijn we op de plaats van onze bestemming aangekomen. We gaan een wandelingetje maken langs een wandelpad van Natuurpunt. Ik geef toe, eigenlijk mag je je honden niet los laten lopen. Maar mijn honden blijven netjes op het wandelpad. Ze mogen het wild niet opjagen, wat ze dus ook niet doen. En als ik andere wandelaars tegenkom, lijn ik ze netjes aan. Het was een fijne wandeling. Prachtig weer, helder zonnetje en een beetje wind. Weinig wandelaars maar degene die ik tegenkwam waren heel vriendelijk en maakten zelfs een praatje. Een visser van allochtone afkomst liet me duidelijk verstaan dat hij mijn "Amstaffs" heel mooi vond. Na een uurtje waren we bijna terug aan de auto die ik op een parkeerplaats aan de weg had gezet. De honden waren aangelijnd, we bleven nog even kijken naar een eekhoorntje dat razendsnel in een boom vluchtte. Kortom, het was het perfecte einde van een mooie zondagmuiddag. Tot ik een auto met Nederlandse nummerplaat tegenkwam. Wij bevinden ons in het grensgebied Mol Rauw. Daar komen veel Nederlanders hun vrije zondagnamiddag doorbrengen. Niets abnormaals dus. De bestuurder draait zijn raampje open en begint luid tegen me te roepen dat die vreselijke honden hier verboden zijn! In Nederland zijn ze verboden of moeten ze gemuilkorfd worden. Maar voor zover ik weet ligt Mol nog altijd in België. Ik probeer hem dat rustig wijs te maken. Maar die man begint bijna hysterisch te gillen dat hij die rotbeesten wel effe zal afmaken. Nou ja, wie moet er hier nu gemuilkorfd worden? Open maar eens een willekeurige Nederlandse site over de Pit Bull. Overal vind je deze opruiende taal. Daar is een echte heksenjacht aan de gang en dat maakt me bang. Lieve fokkers van Amstaffs en Pit Bulls, ik wil jullie vragen om asjeblief jullie pups alleen maar aan Belgen te verkopen. Want het lijkt erop dat deze lieve en onbegrepen wezens alleen maar in dit piepkleine landje asiel vinden.
Ik hoor het hem nog zeggen enkele dagen geleden. "Ons Lotje, die gaat volgens mij niet ver. Ons Liesl, dat is een echte rakker, maar ons Lot blijft dicht bij huis." Toevallig keek ik uit het raam van de badkamer en daar zag ik haar. Op haar gemak slenterde ze door het weiland van de buren. Aan de afscheiding bleef ze even staan. Ze keek wat rond en sprong daarna op de paal. Ze aarzelde een seconde en sprong er aan de andere kant weer af. Alsof ze dit iedere dag deed wandelde ze gemoedelijk langs het huis van de buren. Ze voelde er zich duidelijk thuis. Ze keek even achter een struik, waarschijnlijk om zeker te zijn dat de hond des huizes er niet plotseling achteruit sprong, waarna ze rustig haar weg verder zette en achter het huis verdween. Max, de hond van de buren, slijt zijn dagen vooral aan de afscheiding tussen het weiland en onze tuin. Wij dachten dat hij gek op ons was of dat hij met onze honden wilde komen spelen. Maar nu weet ik beter. Hij komt zijn twee vriendinnetjes ophalen!! Jaja, ons Lotje de huismus. Liesl daarentegen bleef gisteren, ondanks het stralende weer, thuis. Zelfs vannacht nestelde ze zich in mijn armen en ronkte rustig door. Ik dierf me amper te bewegen, bang om haar wakker te maken. Rond een uur of zes vanmorgen vertrok ze op stap. Lotje was in geen velden of wegen te bekennen. Uren later kwam ze thuis. Ik zat, zoals gewoonlijk, achter de computer. Nadat ze haar buikje lekker rond had gegeten komt ze naar me toe. Ze is het gewoon dat ik haar begroet en zij antwoord me daarna terug. Maar nu was ik zo geconcentreerd bezig dat ik haar nauwelijks opmerkte. "Mrieuw" mauwde ze zachtjes. Haar woordje voor: "Hey" Ik reageerde niet. Ze herhaalde haar begroeting: "Mrieuw!" Dit keer al een beetje luider. Maar nog altijd begroette ik haar niet terug. Verontwaardigd riep ze deze keer luid en bijna krijsend: "PRIEAUWWW!!" Ik keek op en ik zag haar naast me staan met een gemene grijns op haar gezichtje. Ik antwoord: "Hey meid, ben je thuis?" Tevreden komt ze op mijn schoot gesprongen en geeft me een kopje. Hare majesteit moet op de gepaste manier begroet worden!!! En heeft ze geen gelijk?
Ik heb het geprobeerd. Echt. Ik heb gerust. Ik ben speciaal in mijn pijama blijven rondlopen zodat ik het gevoel had dat ik toch een beetje ziek ben zodat ik zou rusten. Ik heb mezelf gedwongen om langer in bed te blijven liggen. Langer slapen, dat was wat veel gevraagd. Ik ben al tot negen uur blijven liggen. Heb daarna ontbeten, de honden en poezen eten gegeven en ik ben op de zetel gekropen nadat ik mijn mails had gecheckt. Maar wat is er 's morgens op TV? Ik kijk 's avonds al heel weinig TV wegens het hoog vervelingsgehalte. Op Vitaya: Martha. Ik moet dat mens niet. Ik kan er niets aan doen. Ik kan haar niet zien of horen. Dan maar naar Vijf - TV geazapt: Oprah. Nog zo'n Amerikaanse godin. Maar haar vind ik al een beetje sympathieker. Bij haar ben ik even blijven hangen. Maar hoe langer ik hang, hoe ellendiger ik me begin te voelen. Na een uurtje zet ik de TV af en probeer een dutje te doen. Wat me niet lukt. Nu voel ik me echt ziek. Ik kruip dan maar in bed. Pfff, de combinatie CVS en ADHD, het is niet om mee te lachen. Volgende week begint mijn eerste opleiding bij de VDAB. Dan moet ik me goed voelen! Maar hoe langer ik rust, hoe slechter ik me voel. Uiteindelijk kruip ik terug uit dat verdomde bed en ga beneden een boterhammetje met choco eten, waarna ik me een stuk beter voel! Ik ga terug achter de computer zitten en surf zomaar wat doelloos rond om uiteindelijk terug hier uit te komen. Je ziet, ik heb echt moeite gedaan om niets te doen.
Gisteren is mijn oom begraven. Ik ben er niet naartoe gegaan. Ik heb een afkeer van hypocriete voorstellingen. Familieleden die gedurende het leven van de overledene geen enkele interesse toonden, komen nu hun respect en verdriet betuigen. Als ik kon zou ik niet eens aanwezig zijn op mijn eigen begrafenis.
Mijn oom was een beetje zonderling. Als buitenbeentje geboren, als eenzaat gestorven. Ik herinner me enkele verhalen. Hij was drie maanden te vroeg op de wereld gekomen. En dat bijna tachtig jaar geleden, in een tijd dat er geen couveuses bestonden. Hij werd warm gehouden onder de Leuvense stoof. Althans, zo gaat het verhaal. Tegen alle verwachtingen in groeide hij op. Waarschijlijk niet voorspoedig en hij werd geen gezonde brok natuur. Hij groeide uit tot een klein schriel mannetje met contactmoeilijkheden. Het verhaal gaat dat hij tijdens een storm, toen de wind onder zijn cape sloeg, in de lucht werd genomen en drie straten verder pas terug de grond raakte. De wind als getuigenis van zijn tengere gestalte. Al heel vroeg vond mijn oom smaak en troost in het bier. Allerhande sterke verhalen over de gevolgen van zijn zuippartijen volgden. Al zijn broers en zusters trouwden, de één al wat gelukkiger dan de ander. Maar hij bleef bij moeder wonen. Deze oude vrouw werd seniel en ze werd door een ander familielid in huis genomen en verzorgd. Oompje bleef moederziel alleen achter in dat grote huis. Bezoek zag hij niet meer omdat iedereen voor oma kwam en niet voor hem, de dronkelap. Zijn enige en vertrouwde metgezel bleef het bier.
Na enkele jaren stierf oma op de respectabele leeftijd van 89 jaar. De familie besloot dat de zuipschuit op de begrafenis van zijn moeder bloednuchter moest zijn en zo geschiedde. Oompje raakte die dag geen druppel aan. Alles ging goed tot aan de koffie. Zijn lichaam reageerde op deze 'cold turkey'. Hij begon te bibberen, wat al snel verergerde in daveren. Waarschijnlijk heeft er wal een familielid geïrriteerd gesist dat hij ermee op moest houden, maar oom kon niet ophouden. Waarschijnlijk was hij zich niet eens bewust van zijn erbarmelijke lichamelijke toestand. Ik stel me voor dat hij licht in het hoofd werd, zijn hele omgeving verdween in een waas en alle stemmen smolten samen als één monotoon gebrom. Oompje zeeg neer van zijn stoel en hij lag onbedaarlijk op de grond te stuiptrekken. Schandalig! Zo'n vertoon op de begrafenis van zijn bloedeigen moeder! Er werd een dokter bijgehaald. Met één blik op de patiënt riep hij kordaat om een pint bier. De familie keek de man onbegrijpend aan. Bier? Nu? Het is wel de bedoeling dan oompje nuchter blijft! Maar de dokter stond erop. Het gevraagde werd hem gebracht. Zogauw het bittere vocht oompjes lippen raakten, begon hij gulzig te drinken. Het gouden elixer werd tot de laatste druppel uit het glas gezogen. Eindelijk bedaarde het lichaam en werd de geest terug helder.
Na die dag besloot de familie dat oompje opgenomen moest worden en zo geschiedde. Eerst leidde men hem rond in het centrum bij de hopeloze gevallen. Verslaafden wier lichaam en geest zo ernstig waren toegetakeld, dat van enig herstel geen sprake meer kon zijn. Oompje ging binnen en tegen alle verwachtingen in kikte hij af. Voorgoed. Vanaf die dag dronk hij alleen nog maar trappist zonder schuim: cola ...
Mijn vriend vroeg: "Wat ga je doen vandaag?" Ik antwoord: "Met de brommer rondrijden." Een half uurtje later vertrok ik in alle vroegte op mijn Fox en trek de wijde wereld in. Eerst ga ik tanken en daar weigert hij voor de eerste keer dienst, amper een kilometer van huis verwijdert.. Na een kwartier trappen, natuurlijk vlak naast een drukke weg, bel ik uiteindelijk mijn vriend op. Als een reddende engel komt hij met de auto aangesneld. Hij trapt éénmaal en het brommertje start, welliswaar een beetje sputterend. Ik vertrek opgelucht en lach met mezelf. Ik geniet van de vrijheid. De handigheid die ik de laatste tien jaar verleerd was, komt snel terug. Het is als fietsen, je verleerd het blijkbaar nooit. Ik brom rond en ga bij vrienden op bezoek. Maar onderweg terug naar huis weigert hij opnieuw dienst. Aan het rode licht van een druk kruispunt valt Fox stil en hij weigert te starten. Nadat het licht al ettelijke keren van kleur is verandert, duw ik hem naar rustiger oorden in een zijweggetje. Ver van pottekijkers. Ik neem mijn tijd en weiger me druk te maken. Na een half uurtje besluit hij dat het genoeg is geweest en morrend trekken we verder. Maar ik leidt hem niet naar huis. Eerst gaan we een bezoekje brengen bij de garage.
Onderwog durf ik amper te stoppen. Aan kruispunten en oversteekplaatsen blijf ik zachtjes gas geven. Zonder verdere problemen manoevreer ik door het drukke verkeer. Aan de werkplaats van de "brommergarage" staat een oudere man te wachten. Ik heb mijn helm nog niet afgezet of hij vraagt me hoe laat de garage opengaat. Ik haal mijn schouders op en zeg hem dat ik wel even naar de openingsuren ga kijken. Ik slenter naar de deur van de aangrenzende winkel. Het was één uur en de winkel opende pas om half twee opnieuw zijn deuren. Nog een half uur wachten! Ik had die dag nog niets gegeten en eigenlijk begon mijn maag toch een beetje te knagen. Maar wat als ik onderweg weer stil viel en hij voorgoed dienst weigerde? Ik besloot het er niet op te wagen en moedig bleef ik in het zonnetje staan wachten. De oudere man stelt voor om mee in zijn auto te stappen. Ik weiger beleefd maar kordaat. Het mocht pijpenstelen regenen, dan nog zou ik niet bij een vreemde in de auto kruipen. Ik ben ten eerste al wat achterdochtig van aard en deze man gaf me geen goed gevoel. Ik heb geleerd om op mijn instinct te vertrouwen, het laat me nooit in de steek.
De man blijft bij me staan en knoopt een gesprek aan. "Hoe is't hier in Mol? Wa niefs?" Vraagt hij op vertrouwelijke toon. Ik haal mijn schouders op. Ik ben niet op de hoogte van het reilen en zeilen van Mollenaars. Van niemand eigenlijk. Ik heb het al druk genoeg om mijn eigen leven op pootjes te krijgen, niet dat ik dat aan zijn neus hang! "Is't weer jaarmet?" Vraagt hij om toch nog een gesprek op gang te krijgen. Weer moest ik beamen dat ik niet op de hoogte was. Maar blijkbaar begon de kermis stilletjes aan Mol binnen te sijpelen. Dat had ik niet eens door. "Ik heb in Mol gewoond, mor ik ben nor Heist op d'n Berg vertrokken." Begon hij dan maar zelf te vertellen. Ik vroeg me af wat hij dan hier in Mol nog bij een fietsen/brommergarage kwam doen. Alsof er in Heist geen fietsenwinkels zijn. "Gewoonte ... en op pensioen dus niets te doen." Verklaarde hij me.
"Ik heb in Arendonk gewoond! Mor na een slechte ervaring ben ik daar vertrokken." Gaat hij onheilspellend verder. Ik knik quasi geïnteresseerd. Dat moedigd hem aan. "Ik heb een kind van de pastoor ginder." Verklaard hij doodleuk. Dit trekt toch mijn aandacht. Verbaasd en vol ongeloof kijk ik hem aan. Hij lacht, eindelijk heeft hij mijn interesse. "Jaja, van de pastoor. Mijn vra, nu ex vra, was vremd gegaan met de pastoor. Ze vertelden me da oep cafee. Ik heb't heur gevraagd en ze gaf het nog toe ook!!!" Ik glimlach, een beetje spottend. Dit is toch wel een heel vreemd verhaal. "Ik zen vertrokken en dieje pastoor is verplotst. Mor ik heb ne kleine van de pastoor." Verklaarde hij ditmaal trots.
Dit kan niet iedereen vertellen natuurlijk. Maar dat het iets is om trots op te zijn, dat betwijfel ik. Nu hij mijn aandacht had begon hij vragen te stellen. "Hebde gij kinderen? Gade trouwen? Ooit begint ge wel aan kinderen." Ik weet dat ik er jonger uitzie dan ik al ben met mijn bijna veertig lentes. Maar toch niet meer zo jong om me door een oude man te laten vertellen dat ik ooit, als ik er oud genoeg voor ben automatisch wel kindjes wil. Ach, ik liet hem maar in zijn wijsheid. Maar toen begon hij toch een beetje te vrijpostig te worden. "Als ge nie trouwt, dan kunde ook nie seksen?" Et voila, het woord was eruit. Ik kijk hem met een spottende glimlach aan en zeg:" Als de pastoor dat mag, waarom zou ik dat dan niet mogen?"
Het is lente... Geen twijfel meer mogelijk. Maar ik voel me moe. De laatste dagen wordt ik overvallen door een bovenmaatse vermoeidheid. Het is niet de slepende vermoeidheid van de CVS en het lichaam voelt zich vreemd genoeg ook fit. Het zijn de ogen, die prikken en dichtvallen. Mijn stem klinkt alsof ik de vorige nacht tot in de vroege uurtjes op stap ben geweest. De hersenen die nog meer verstrooid zijn dan anders. Ik weet waardoor het komt. Zijn droom staat op het punt uit te komen. Hij wordt verlamd, door de gedachte dat het leven hem eindelijk eens zou toelachen. Ik hol rond, regel de zaakjes, zoek oplossingen en spreek hem moed in terwijl hij al een week lang stom en wezenloos door huis schuifelt. Hoe lijkt hij toch op haar ...
Misschien daarom dat ik wat verstrooiing zocht in de natuur. Gelokt door de zon en het zingen van de vogels. Ik besluit om mijn warme jas uit te laten. Een goed beslissing, de sjaal wordt op het laatste nippertje ook terug binnen gesmeten en we vertrekken. Met ons drietjes. De oude maar tegenwoordig kwieke Vinnie en de altijd vrolijke Phoebe. Ik had mijn rubber laarzen aangetrokken. Ik wilde de velden in, waar de wandelpaadjes niet met het blote oog te zien zijn. Het is jaren geleden dat ik die tocht nog gemaakt heb. Dat was nog met Teuntje, op een mooie zomermiddag. Maar het moerasland is nu verzopen. De Nethe is overstroomd. Maar toch wil ik het proberen. Moedig vertrekken we. Phoebe weet niet wat haar te wachten staat, Vinnie kent de weg nog van vroeger. Ik vertrek via een modderig weiland, zelfs vlak bij huis wil ik vandaag de wegen vermijden. In dit weiland staan koeien. Niet zomaar koeien, maar een wilde soort. Zwarte, woestuitziende koeien, die daar enkele jaren geleden geplaatst zijn door de "Groen". Maar men heeft het weiland een toegang verschaft via gammele zelfgemaakte poortjes. Ik heb het niet zo op die beesten staan. Vooral die stier vertrouw ik niet. Maar ook zij liggen vandaag loom te genieten in de eerste lentezon die al flink wat warmte afstraalt. Mijn laarzen plakken in de modder. Phoebe vind het in het begin wat vies, al dat slijk. Maar dapper volgt ze haar onverschrokken broer.
We trekken verder langs de gezwollen rivier. Tot we op een punt komen dat er geen pad meer is. Zelfs geen verborgen. Alleen maar water. Maar ik ben een stijfkop en koppig trekken we verder. Ik ga op zoek naar redelijk begaanbare plekjes tussen de bomen. Phoebe volgt mij, maar Vinnie waadt door het water. Tot aan zijn buik zit hij onder. Achter me hoor ik onhandig geplons. Phoebe komt happend naar adem terug boven water. Ik lach haar schaterend uit. Vinies ogen kijken me verwijtend aan. Ik geef hem gelijk. Ik doe hem wat aan op zijn oude dag, maar ondertussen hebben we het drogere gedeelte bereikt. Hier moet ergens een smal betonnen bruggetje liggen! Maar ik vind het niet. Zou ik me van plaats vergist hebben? Het is dan ook al enkele jaren geleden. Vinnie blijft geduldig op me wachten aan de rand van de rivier terwijl ik de omgeving afspeur. Uiteindelijk houdt hij het niet meer en hij loopt over het water naar de overkant. Die lieverd wist de hele tijd waar de verloren brug lag, overspoeld door het water. Wij, de vrouwen volgen hem. Vastberaden ploetert hij verder door de modder en het verzopen land. Hij heeft er plezier in, dat zie je zo. Hij voelt zich jonger dan ooit.
Uiteindelijk stoten we op de zee. Een kleintje dan toch. Maar we moeten erdoor of terugkeren en daar is geen sprake van!
Vinnie duikt al in het water en spartelt verder. Ik probeer voorzichtig zo droog mogelijk aan de overkant te geraken. Maar ik struikel in mijn eeuwige onhandigheid over een tak. Hoe had ik ook kunnen denken dat ik droog uit dit nat avontuur zou kunnen geraken! Ik ben goed in vallen en struikelen. Als ik daar mijn geld mee kon verdienen, was ik ondertussen steenrijk.
Kletsnat kruip ik terug recht. Ik proest het uit, dit moet mij overkomen! Hret water sopt in mijn laarzen. Maar we moeten verder! Teruggaan is geen optie! We zijn bijna door het natte land, weet ik. Verder is nog een bruggetje en dan hebben we het bos en de terugweg bereikt. Maar eerst moeten we een smal stukje van rivier oversteken. Daar kan met gemakkelijk overspringen, normaal gezien toch. Maar nu was dit deel veranderd in een brede rivier. Vinnie staat al aan de overkant op het bruggetje te wachten. Phoebe steekt aarzelend een pootje in het water en ze kijkt me aarzelend aan. Ik zucht en zeg: "Ach meid, natter kan ik niet meer worden." En als echte avonturiers waden we door het kolkende water (in mijn verbeelding toch). Vinnie is al een eindje op weg. Fier en stoer. Hij heeft zijn twee vrouwen uit deze wildernis geleid.
Mijn poezen, Liesl en Lotje, hebben een eigen levensritme. De ene dag vertrekken ze 's avonds rond een uur of acht, samen of alleen, maar iedere ochtend om half acht staan ze voor de deur te mauwen om binnen te mogen. Op andere dagen zijn 's avonds thuisgekomen nadat ze in de namiddag vertrokken zijn, dat is de middagpost. Bij hun thuiskomst weet ik dat ik een logee heb die nacht en dat ik er weer heel vroeg uit mag om madame uit te laten. Vooral Liesl. Rond half zes begint haar ochtendpost en ze denkt er niet aan om je te laten uitslapen. Als ze de ochtendpost hebben, zie je ze om het uurtje terug om hun buikje te komen rondeten. Daarna vertrekken ze weer naar onbekende bestemmingen en verre horizonten. Maar vanmorgen kwam er voor de eerste keer een storing in hun regelmaat.
Liesl was gistermiddag al met de zuiderzon vertrokken. Lotje lag lekker te luieren in de zetel, haar vast slaapplekje overdag. Rond een uur of acht vertrok onze dame en meestal glipt op dat moment Liesl als een spook in de nacht binnen. Ik verwacht haar iedere keer, maar iedere keer schrik ik als haar zwarte gestalte uit de duisternis komt gesneld. Dus gisteravond opende ik de deur om Lotje uit te laten en ik verwachtte Liesls schaduw een tel later. Maar niets ... Geen Liesl. Bezorgd bleef ik wat langer wachten en riep haar. Maar Liesl was in geen velden of wegen te bespeuren. Die avond ben ik nog enkele keren gaan kijken, maar geen Liesl. Toch een beetje ongerust ging ik slapen.
De volgende ochtend hoor ik Lotje klokslag half acht voor de deur staan mauwen. Ik open de deur in de veronderstelling dat mijn twee dochters thuiskomen na een nachtje stappen. Maar geen Liesl. Nu ben ik echt ongerust. Beelden van een stervende Liesl op het wegdek spoken al door mijn verbeelding. Ik trek mijn laarzen aan en gooi snel een sjaal om mijn schouders en ik ga een kijkje nemen op de weg. Tot mijn grote opluchting zie ik nergens een zieltogend poezenlijkje liggen. Ik ga terug naar binnen en geef het uitgehongerd Lotje haar ontbijt: brokjes, potje tonijn en een kommetje melk. Ik kijk door het keukenraam en daar zie ik Liesls vriendje zitten! . Ik loop naar buiten en hoopvol roep ik haar naam. Maar nog altijd geen Liesl te zien. Ik besluit om eens een kijkje in de tuin te nemen. Lotje vergezeld me. Ze tuurt de hele tijd in de lucht op zoek naar vogels. Achter in de tuin staat een prachtige Vlier. Handig springt ze van tak tot tak tot in het topje van de boom. Ik herinner me nog hoe we, amper een jaar geleden, twee uur bezig waren om haar uit de Acacia te halen, waar Quorton haar had ingejaagd. Maar nu klimt ze gezwind van tak tot tak, in ijdele pogingen om iedere toevallige passant in haar klauwen te vangen. Zelfs de boos kwetterende ekster laat haar niet afschrikken. Ik glimlach en stiekem ben ik best fier op mijn verstotelingetje. Wat is ze opengebloeid sinds ze haar dagen in de vrije natuur mag vullen.
Ik ga terug naar huis in de hoop om Liesl voor de deur te vinden. Onderweg roof ik nog een tiental eieren uit een kippennest, dit tot grote ontsteltenis van Katoo. Voor de deur zit geen Liesl te wachten, maar naast de groene container zie ik een zwart hoopje kat zitten. Naast de groene bak ligt een berg tuinafval. Gespannen zit Liesl te turen tussen die gesnoeide takken en verdord onkruid. Waarschijnlijk zit er een muis tussen verscholen. Ik laat onmiddellijk mijn eieren vallen en ren op haar toe. Ze is best blij me te zien. Spinnend geeft ze me kopjes. Maar nu heeft ze echt geen tijd om mee naar huis te gaan. Die muis is echt wel belangrijker.
Gerustgesteld raap ik mijn eieren op en ga naar binnen.
Nee, ik ben niet schizofreen. Tot nader order hoor ik nog altijd geen vreemde stemmen of krijg ik geen visioenen van dingen die anderen niet zien. Maar mijn geest werkt op twee niveaus.
Mijn bewuste, de gelijkvloers zeg maar, die is niet zo snel van begrip. Begrijpt de onmiddellijke omgeving niet. Taal is meestal onnodig gebrabbel. De dagelijkse omgangsrituelen zijn te ingewikkeld en overbodig. Maar dit deel werkt iedere dag hard om die vreemde wezens toch trachten te begrijpen. Die wezens die uiterlijk op mij gelijken. Maar toch in een andere wereld dan de mijne leven. Ik voel me een indringer. Ik hoor daar niet en zij horen niet in mijn wereld. Maar ik moet me aanpassen, aangezien ik de bezoeker ben. Al die geestelijke prikkels die me vermoeien. Die verdomde regeltjes die iedere keer weer lijken te veranderen. Het leed dat ze zichzelf aandoen om aan hun zelfverzonnen moraal te voldoen.
Maar op de eerste verdieping huist mijn ik. Op de achtergrond verwerkt zij alle opgeslagen data. Razendsnel. Een machine die altijd zoemt, dag en nacht. Soms wil ik stilte in mijn hoofd. Het gezoem en geratel van voorbij flitsende gedachten kan oorverdovend zijn. Op zo'n moment kijk ik tv. Liefst naar onbeduidende programma's. Om haar bezig te houden, zodat ik mij ondertussen met belangrijke dingen kan bezighouden. Zoals tekenen, lezen of schrijven... Als bij een kind steek ik haar een zoethoudertje toe. Maar af en toe dringt zelfs dan een gedachte tot mijn bewuste door. Hardnekkig blijft ze informatie opslagen. Op dat moment zie ik het. Plots begrijp ik iets. Datgene waar ik al jaren mee worstel. Weer een stap verder in mijn ontwikkeling. Op zo'n moment heb ik het gevoel dat ik nu pas volwassen wordt. Ik zie de dingen anders en ik vind begrip voor ze. Voor hen, die me zo onheus behandeld hebben. Het is niet hun schuld, ook niet de mijne.
Op die eerste verdieping voel ik me veilig. In mijn eentje, ver weg van die vreemde wereld die uiteindelijk toch heel boeiend blijkt te zijn. Ik observeer vanuit mijn donkere hoekje. Ik kan hen bezoeken en leren te begrijpen, maar zij mij niet. Zij zijn niet in staat om in mijn wereld binnen te dringen. Dit is mijn plekje. Een piepklein plekje in mijn hoofd. Meestal vol chaos die anderen erin steken. Maar op dit moment redelijk geordend. Ik ben vrij, heb ik net omtdekt. Vrij om zelf beslissingen te nemen. Vrij om anderen hun mening niet toe te laten. Vrij om keuzes te maken. Vrij om fouten te maken, maar dan wel mijn fouten. Niet die van anderen.
De eerste zon van deze prille en vroege lente warmt mijn arme en verkleumde lijf. Het is jaren geleden dat ik van deze stralende god geniet. Al die tijd heb ik mij gewenteld in depressie en verdriet. Licht en vreugde verdroeg mijn uitgeputte geest niet. Schemer en duisternis werd verwelkomt. Dit stemde overeen met mijn zielige gemoedstoestand. Maar gelukkig klaart de hemel in mijn ziel weer op. De zon breekt door de lage wolken en ik zuig de energie gulzig op. Voor het eerst in al die tijd heb ik genoten van het buiten zijn. Op mijn knieën met mijn handen woelend in de vruchtbare grond. Het overwoekerend onkruid verwijderen om de gewenste planten licht en ruimte te geven. Mijn tuin is de weerspiegeling van mijn gemoed. Met spijt ben ik na enkele uren zwoegen gestopt, om uitputting te voorkomen. Ik voel me sterker, maar ik ben niet genezen. Ik zal nooit genezen, maar wel herstellen. Met die wijsheid nestel ik mij in de zetel met een boek. Tevreden over de verrichte arbeid en vastberaden om dit werk verder te zetten zogauw de kans zich voordoet: het onkruid wieden in mijn leven, zodat de jonge en kwetsbare scheuten tot sterke
Onze kippen hebben een een groot territorium. De helft van onze tuin hebben ze helemaal tot hun beschikking. Dat is een terrein van 16m op 30m, rijkelijk beplant met bomen en struiken. Ik vind dat, in mijn bescheiden mening, ruim bedeeld voor tien kippen en drie hanen. Ze onderhouden hun park goed. Geen sprietje onkruid is er nog te vinden. Sterker nog, al het gras is verdwenen en de al jaren braakliggende aarde is vakkundig omgespit. Daarbovenop leggen onze meisjes dagelijks verse eitjes. Wat wil je nog meer?
Vers en groen gras. Dat wilden ze nog meer. Deze winter waren ze niet langer tevreden met hun graan a volonté en iedere dag de kliekjes van onze maaltijd. De tuin was omgespit, de wormen en andere insecten zaten diep onder de grond en ze snakten naar een fris hapje groen. Heel aanlokkelijk als er naast de deur een heel groot weiland, zomaar voor het grijpen ligt. Het jonge volkje, de kinderen van Polleke die ondertussen tot volwaardig pluimvee is uitgegroeid, verlegde zijn grenzen. Op zich geen probleem. Als ze te ver gingen hoefde ik hun maar te roepen en ze kwam aangesneld. Iedere avond keerden ze trouw terug naar hun thuis om daar samen op stok te gaan.
Maar onze buurman, de eigenaar van dit weiland, zet ieder jaar aardappelen op dit stuk land. Tot nu had hij geen enkel bezwaar op ons rondtrekkend gepeupel, maar als er patatten op zijn veld stonden .... Voor je het weet woelen die noeste werkers zijn pas geplante krielen terug uit de grond. Dus wij moesten voor een oplossing zorgen. Niet dat we voor een verrassing stonden. De hele winter had ik mijn kop gebroken over het kippenprobleem. Na maanden obeserveren had ik ontdekt dat zij niet in één vlucht over de omheining vlogen. Een kip, en zekere zulke grote en zware hennen als die van ons, fladderen. Echt vliegen kunnen ze niet. Ze fladderen tot ze boven op de omheining zitten en geraken zo aan de overkant. Dus het was een kwestie om het hun onmogelijk te maken om op die omheining te zitten. Zogezegd, zogedaan zou je zeggen.
Mijn wederhelft geloofde niet echt in mijn theorie. Hij zag meer in "vangen en knippen". Het was duidelijk dat mijn lieverd nog nooit een kip had proberen te vangen. En zeker geen kippen die de vrijheid gewoon waren en een groot terrein met veel schuilmogelijkheden tot hun beschikking hadden. Mopperend toog hij vanmiddag aan het werk. Helemaal niet overtuigd van mijn gelijk. Na een uurtje knutselen zat het werk erop. Op ieder stukje "blote" omheining had hij vakkundig een strook kippendraad gespannen. De rest van de tuin was begroeid met een hoge en dikbegroeide heg. Het nietsvermoedende volkje scharrelde rustig rond. Tot er eentje op het 1m80 hoge hek probeerde te fladderen maar geheel onverwacht tegen een hindernis vloog. Geïrriteerd kakelend landde ze terug op de grond. Anderen volgden haar voorbeeld, maar allemaal moesten ze hun pogingen staken.
We zijn nu enkele uurtjes verder en tot nu toe heeft mijn onorthodoxe theorie zijn gelijk bewezen. De volgende dagen zullen het uitwijzen.
Ik ben zomaar iemand, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fiep.
Ik ben een vrouw en woon in Balen () en mijn beroep is dromen.
Ik ben geboren op 07/10/1967 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, tekenen, computeren, observeren, mijn huisdieren en mijn lief.
Ik ben herstellend CVS patient. Sinds een paar maanden durf ik opnieuw toekomstplannen maken. Via het schrijven kan ik me uiten en ik hoop om via deze blog nieuwe zielsverwanten te vinden
De eerste hindernis is genomen. Ik ben toegelaten voor de cursus. Het zinkt nog niet echt door. Ik ben een beetje murw. Het was een lastige en vermoeiende week. 
Deze week ben ik uitgenodigd om aan een initiatieweek deel te nemen, bij de VDAB. Een jaar ben ik werkonbekwaam geweest door mijn aandoening. Maar ik besloot om me niet te laten verslaan door zo'n idioot syndroom. Ik deed wat niemand anders deed: ik aanvaardde mijn beperkingen. Met de grove borstel ben ik door mijn leven gegaan. Grote besliisingen heb ik genomen, sterke banden heb ik doorgeknipt. En warempel, plots vond ik plaats in mijn hoofd. Mijn ziel werd lichter. Mijn energie groeide aan. Dag na dag voelde ik me sterker worden. Ik zocht naar de dingen die ik nog kon, en stopte met mezelf te bewijzen dat er niets me me aan hand is. Dat ik alles aankon en overal tegelijk nodig was. Ik leerde nee zeggen, het belangrijkste woordje in je leven. Maar niemand leert het je aan.
Gisteravond kregen we alarmerend nieuws te horen. Mijn schoonvader voelde zich al een tijdje niet goed. Na lang aandringen van de familie was hij toch maar eens naar de dokter gestapt. We heben het hier over een 78 - jarige man. Hij is heel actief, maar afgelopen zomer is hij ook in allerijl naar de spoed gebracht na een galcrisis. In de beklemmende hitte zaten we toen met bijna de hele familie in dat kleine kotje te zweten. En laat de naam "Spoed" je niet misleiden. Het is niet te vergelijken met TV - series zoals ER. Zelfs niet met "Spoed"! Minstens vier uur ben je kwijt. De patient ligt er te creperen van de pijn. Bij die helse hitte kreeg hij niet eens iets te drinken omdat ze na uren onderzoek nog altijd niet wisten wat hij mankeerde. Natuurlijk dachten die arme mensen meteen aan het ergste. 
Mijn schoolcarière was op z'n zachtst gezegd een ramp. De lagere school, daar "zwom" ik gezwind
De auto ... Het is een verspillend en nutteloos gerief. Tenminste als je voor je werk geen lange afstanden moet afleggen. We zijn het zo gewoon, onze koets op vier wielen. Even naar de bakker om de hoek? We nemen de auto snel. En altijd hebben we een "geldig" excuus. Ik ben moe, het ziet er naar uit dat het gaat regenen, veel wind ... Ik ken dat. Ik was ook zo. Sterker nog, ik besefte dit al enkele jaren en toch vond ik de moed of gewoon de 'goesting' niet om er iets aan te veranderen. Het ding slokt het grootste deel van ons budget op, gewoon om ermee langs de kerktoren te crossen. Ik had dan ook een veel groter excuus dan ieder ander: CVS...
Vanmiddag besloot ik om te profiteren van het mooie herfstzonnetje. Ik deed mijn stevige wandelschoenen aan en riep de honden. Zij kwamen vrolijk keffend aangestormd. Onze tien maanden oude Amstaff pup springt wild op en neer. De tienjarige pit bullreu staat grijnzend te janken als een pup aan de acthterdeur. Ik doe hun riem om en open de deur. Ze buitelen over elkaar naar buiten en keffen om ter luidst. Je zou denken dat ik met een roedel schoothondjes op pad ga. Ik open de autodeur, want ik had zin om onze wandelgrenzen eens te verleggen. Ze kijken me eerst een beetje verbaasd aan, want zo dikwijls gaan we niet op "verplaatsing". Maar ze springen al snel heel enthousiast op de achterbank. Als ik achter het stuur kruip, springt onze bejaarde pit naast me op de passagiersstoel. Hij vind dat hij anciënniteit verdient op basis van zijn rijpere leeftijd. Ik laat hem maar in de waan. Als het hem maar gelukkig maakt. Opgewonden jankend kijkt hij naar het voorbijflitsend landschap, terwijl onze pup zich verwachtingsvol op de achterbank heeft genesteld. 
Ik heb het geprobeerd. Echt. Ik heb gerust. Ik ben speciaal in mijn pijama blijven rondlopen zodat ik het gevoel had dat ik toch een beetje ziek ben zodat ik zou rusten. Ik heb mezelf gedwongen om langer in bed te blijven liggen. Langer slapen, dat was wat veel gevraagd. Ik ben al tot negen uur blijven liggen. Heb daarna ontbeten, de honden en poezen eten gegeven en ik ben op de zetel gekropen nadat ik mijn mails had gecheckt.
