Ik ben zo moe... Deze week begint zwaar te wegen. 's Nachts slaap ik slecht en heb ik nachtmerries. Vannacht was het niet anders. Om half zes schrok ik wakker en dierf niet meer verder te slapen. Zo bang was ik om terug in die verschrikkelijke wereld verzeild te geraken. Die andere dimensie die zo echt lijkt. Te echt. Een half uurtje later opgestaan. Te moe om te eten, te denken ... Om zeven uur met de brommer vertrokken, op weg naar de bushalte. Ik heb een bus om half acht in Mol. Om kwart na acht was ik al op mijn bestemming. Nog een wandeling van een kwartiertje en daana nog een half uurtje wachten. Zo moe... Mijn kronkels weigeren wakker te worden. Om negen uur begint de les. Deze leraar lijkt simpathiek. Lijkt ... Doet teveel alsof. Dat deel van mijn hersenen is altijd actief: mijn intuïtie. Op zo'n moment staat die juist heel scherp. Mijn intuïtie bedriegt me nooit. Nu ook niet. Hoe verder de dag vordert, hoe minder ik die man vertrouw. We leggen een test af: een ongezien programma op een Apple - computer. Een beetje verwarrend en zo vermoeiend. De test begint goed tot ik op een probleem stuik. Ik begin te knoeien en verlies zo kostbare tijd. Mijn hoofd lijkt een uitgewrongen spons. Ik lijk geen logische verbindingen meer te kunnen leggen, mijn sterkste troef. Maar steeds ben ik me duidelijk bewust van die irritante persoonlijkheid. De test wordt een flop. De eerste deze week. Ik ben ontgoocheld. Heb mezelf teleurgesteld. Perfectionist en verwacht misschien teveel van mezelf. Mijn hart klopt in mijn keel. Mijn maag krimpt samen. Mijn ogen prikken. En ik blijf zo moe... Daarna krijgen we nog wat oefeningen om de tijd te doden. Inmiddels begin ik het programma door te hebben. Te laat. De test is al voorbij. Vier uur, het schommelen van de bus wiegt me bijna in slaap. En ik moet nog met de brommer terug naar Balen! Dat haal ik niet! Ik ben zo moe, wil alleen maar slapen. Ik laat de klep op mijn helm open staan, de frisse wind die in mijn gezicht blaast houdt me wakker. Enkele jongeren versperren de weg op het toch al heel smalle fietspad. Ik heb de energie niet om me er druk in te maken. Ik rij over de weg het groepje voorbij. Wat maakt het uit. Ik wil naar huis. Mijn grens is overschreden. Misselijk van vermoeidheid kom ik eindelijk thuis. Blind strompel ik naar boven en werp me op het bed. Het is nu half zeven en ik kruip in mijn bed. Te moe om te praten, te moe om nog na te denken, te moe om te piekeren over mijn toekomst die misschien in duigen ligt... Zo verschrikkelijk moe
Reacties op bericht (1)
30-03-2007
*
Morgen beter, morgen is een andere dag. Ik wens je een gezonde nachtrust toe, en straks gezond weer op. Groetjes van
30-03-2007 om 02:01
geschreven door huismusje/troubadoerke
Ik ben zomaar iemand, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fiep.
Ik ben een vrouw en woon in Balen () en mijn beroep is dromen.
Ik ben geboren op 07/10/1967 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, tekenen, computeren, observeren, mijn huisdieren en mijn lief.
Ik ben herstellend CVS patient. Sinds een paar maanden durf ik opnieuw toekomstplannen maken. Via het schrijven kan ik me uiten en ik hoop om via deze blog nieuwe zielsverwanten te vinden
